скачать книгу бесплатно
– Шундай очилғувси бу ўринда фол,
Жонга оро кирар ўшал шеър сўзи.
Ҳа, ҳа, ўша шеърнинг изҳори юрак —
Тўртинчи сатрини келтиринг бунда.
Ўша сатрдадир ҳамма гап, бешак,
Ҳамма гап шунга жо бўлган мазмунда.
Йигитни қидириб топдилар охир,
Чол сўзин айтдилар тушунтириб бот.
Айрилиқ юкидан қўзғалиб оғир,
Ошиқ сўйламади, куйлади ҳайҳот:
“Ишқ – умрга орзу, кўнгилга – армон,
Ишққа на тўсиқ кор ва на-да фармон.
Бошим этсалар-да танимдан жудо,
Бўсанг зулолидан қайта топгум жон”.
Дамини кесгувчи қилич тиғининг
Оташни севгидир жонбахш, бемалул.
Ахир, улар севган ишқ қўшиғининг
Жони ўшал эди, нақароти – шул.
Ошиқни элтдилар қизнинг қошига,
Ул жонсиз ётарди тан бошдан жудо.
Йигит яқин бориб қонли бошига,
Лабига лаб қўйди, жон топди барно…
Асрлар қаъридан келган афсона
Букун ёддир нечоғ кўҳна бўлса ҳам.
Ундан-да наридан келган афсона
Севганлар тилида айтилур кўркам.
Дарвоқе, ўшал шеър, Тўртинчи сатр —
Оддий шеърий йўлмас, сатри халоскор.
Қай шоирга азиз саналса, – қадр,
Шундай бир сатрга дилда армон бор.
Мен ҳам қалам тутиб эзгу ўй билан
Айтурман: севаман, дўстлар, севгайман.
Пок ният, ошиқ қалб, очиқ рўй билан.
Энг аввал ўзимга шундай дегайман:
“Оғир олма сира, ор қилма асло,
Сени атасалар ҳаваскор шоир.
Майли, ҳаваскор бўл, бироқ, аввало,
Халоскор шоир бўл, халоскор шоир.
Жонларни ғафлатдан этгувчи халос,
Юракларга софлик олиб киргувчи.
Имон – эътиқоди, орзусига мос,
Бош сатрига элни эргаштирувчи.
Кўнгил алдамайди, унинг матлаби:
Шеърлар қолдирсанг-да ортингдан минг-минг,
Барчаси бекордир, пуч эрмак каби
Гар бўлмаса ўша Тўртинчи сатринг.
Номинг, шаънинг сенинг, аъмолинг, қадринг.
Сен учун умрингда муқаддас не бор —
Борлиғинг мазмуни – Тўртинчи сатринг,
Сен уни қачондир айтмоғинг даркор.
Сенинг кимлигингни аён кўрсатур,
У – армон, яшашга илинж ва имон.
У сенинг шоҳ сатринг – Тўртинчи сатр,
Бир кун топишингга инонгил, инон.
Шеър, ахир, севгига, покликка мезон,
Тоза ниятларга ёруғ ифода.
Сен шоир эмассан, эмассан инсон,
Тўртинчи сатрингни айтмай дунёда.
КАЙФИЯТ
Нур, сувларда чўмилган кўклам фаришталари —
Ҳур чечаклар тонг билан чаманларга кирдилар.
Кўзлар қорачиғига жо бўлиб улар бари
Гулпараст кўнгилларни тоза севинтирдилар.
БИЗНИНГ КУНЛАР
Баайни шўх нақарот жаранглаб шўхчан унлар
Шеър айтгим келаётир кўксим ғурурга тўлиб.
Умрнинг суратини безайди ишчи кунлар
Нақшида қиёси йўқ зарҳал ҳошия бўлиб.
Ўзбекнинг алп деҳқони заҳматларнинг филини
Эртакларда куйланган зўр полвондай йиқитди.
Шу заршунос элимнинг изҳор этиб дилини:
Ҳали тонг отмай туриб шоирнинг шеъри битди.
Кунлар куйчи танлайди ўз забтига муносиб,
Мақтовда тўхтов билмас сара бахшилар керак.
Хоки муборак сари келгувчи бир-бир босиб,
Ғафур Ғулом сингари шеъри яхшилар керак.
Оддий сўзи олий лутф, ўзи танти, валломат,
Халқининг камолидан шодумон кўкрак кериб,
Шеър айтарди бетакрор у мазмунда аломат.
Назм аҳли борки, барин ўзига эргаштириб.
Кунлар сўрайди биздан ўз лойиқ таърифини,
Кунларки, Турсунойнинг лафзидай танти, ҳалол.
Эшитган бўлсангиз гар Буолма тарихини,
Ул ҳақда шеърий роман ёзса бўлур бемалол.
Кунларнинг мазмунини сендан сўрамак даркор,
Ҳар онин мўъжизага айлантирган ватандош.
Сенинг қўлингда оддий дастгоҳ бўлишга тайёр
Шу осмони азимни кезиб юргувчи қуёш.
Фахр деб билур, ахир, қуёшга жой бермоқни,
Кунларнинг қизиғида симобдай эриб осмон,
Бизнинг кунлар шунақа, оқлар доим ардоқни,
Мангулик юрти томон югурган жарчисимон.
САФАРБАР САТРЛАР
Она юрт ғазнасининг баракаси бор тайин
Олтин чаноқда ёнган ҳар гавҳар донасида.
Заршунос халқим, сени яна созга солайин
Терим тонги айтилган қўшиқ баҳонасида.
Шуурнинг чўнг қаърида баркамоллик касб этиб,
Ёруғ дунёни кўрган даҳовий фикр мисол,
Ақл, меҳнат самари – “олтиндан” яйраб кетиб,
Халқим эгатлар узра терар мисқол ба мисқол.
Шундай қутлуғ айёмлар, сафарбарлик онлари
Дилларга ғаройиб бир ойдинлик тўкилади.
Инсон руҳий оламин ноёб дурри-гавҳари,
Бундай чоғларда фақат тилга қўшиқ келади.
Ўзбек дастурхонида йўқ неъматнинг ўзи йўқ,
Дилкаш суҳбатлар кечар қаҳрабо кўк чой усти.
“Ҳорма! Бор бўл!”дан ўзга бу кез оддий сўзи йўқ,
Шу кеча-кундуз сўзнинг ўринли ва дурусти.
Эл севган таронадан на бир сатр, ҳатто сўз
Олиб ташламоқ асти бўлгани каби душвор,
Букун юртдошларимга фахр этади боқиб кўз:
Ҳар бири беистисно пахтага алоқадор.
Букун куйчи, шоирнинг даладир ташриф жойи,
Қаҳрамони билан у шундадир мулоқотда.
Бошида шуҳрат тожи – чин саодат ҳумойи
Зафар жиловин тутмиш заркорлар дулдул отда.
Шоиртаъб, нозикфаҳм, халқимсан олам оро,
Ҳушёр нигоҳинг ҳар бир “оқ олтин” чаноғида.
Номинг куйланур доим сара қўшиқлар аро,
Ўзинг бордирсан мудом яхшилар саноғида.
Она юрт ғазнасининг баракаси бор тайин
Олтин чаноқда ёнган ҳар гавҳар донасида.
Заршунос халқим, сени яна созга солайин
Терим тонги айтилган қўшиқ баҳонасида.
МЕНИНГ СОЗИМ
Давра қуриб сўзлайди созлар,
Ажиб дилхуш най, дутор саси.
Қиссавордир латиф овозлар,
Бу – чолғувлар мусоҳабаси.
Мутриб руҳин баёнидай, о,
Айри садо таратар камон.
Бу бир нолиш, ишқий илтижо,
Сўзсиз битик, оташин достон.
Очилмаган гулинг қолмасин,
О, хаёлий менинг чаманим.
Васф этмаклик севгим қиссасин
Сенга насиб, қаламим маним.
Сен – созимсан, юрак маҳрами,
Оҳанг топиб берганим бўлсин.
Истайманки, қизлар мақдами
Ва нози-ла қўшиғинг тўлсин.
Ошиқ йигит янглиғ шоиринг
Букун ишқ-ла келди бетма-бет,
Тутқун бўлиб шеъринг – тойиринг,
Шоирингдай ниятингга ет.
Сўровим шул: майли, бу онда
Довруғ солма ҳамма томонга.
Фақат… айриликда, туғёнда
Ўхшасанг бас ўша камонга.
ҚИЗИЛ ҚУШЛАР ҲАҚИДА БАЛЛАДА
Бувимлар сўзлаб берган
Сирли эртаклар қонда
Оташин туғёнини
Ҳали-ҳали қилмас бас.
Билмам қай бир замонда
Ва қайси бир томонда
