скачать книгу бесплатно
Ёлғиз сен туфайли, она муҳаббат,
Энг сара қўшиқлар қадр топдилар.
Сенинг пок номингни шивирлаб фақат
Севганлар изидан қизлар чопдилар.
Тоҳир ва Зуҳралар қисмати узра
Ёш тўкиб тунларни ўтказган бедор,
Маъсум жононалар, дард кўрманг сира,
Севги қисматида ёруғ кунлар бор.
Ҳар лаҳза умидвор янги бир ошиқ
Бахтининг ортидан бўлур равона.
Ҳали қанча-қанча севилмаган ишқ,
Ҳали айтилмаган қанча афсона.
Қўлга соз олурман шавқларга тўлиб,
Ошиқлар, бир олам ихлосим сизга.
Янги бир афсона бахшиси бўлиб
Киргум бор, сизларнинг қаторингизга.
ИМЗОСИЗ ХАТ
Ғойибона севдим сени, о малак,
Ширин бир хаёлга чўмиб, иғвосиз.
Душвор бўлмасин, деб жавоб айламак,
Шунчаки хат ёздим сенга имзосиз.
Билармисан, дилбар, бу оддий хатдан
Умидларим катта эканлигини,
Кўз тутганим толе ушбу ҳаётдан
Шу хатда, шу хатда эканлигини.
Имзосиз хатимни олганинг замон
Не бахтки, мен сари толпинсанг, санам,
Энтикса-ю, шундай, толпинса чунон
Имзосиз хат олган маъшуқалар ҳам.
Хоҳ ишда, кўчада, боғ, мажлис аро
Одамлар кўзига сен боққил синчков.
Ҳатто дуч келганда икков ўзаро
Майли сўрамоққа қалб бермасин дов.
Товонда бўлгандай Антейнинг жони,
Хатга чекилмаган имзо— кўзимда.
Кўзимдан иқрорим сезганинг они
Сезгумдир бир олам севинч ўзимда.
Дунёда йўллар кўп— ишқ сўқмоқлари,
Баъзан бошлагувчи белгисиз ёққа.
Ягона сўқмоқ бир сену мен сари,
Кел, бирга тушайлик ўша сўқмоққа.
Васл умиди бизни тарк этган пайтлар
Ишончсиз бўлмайлик ва ҳам бетоқат.
Сатримдан таниб ол: ул ишқий байтлар
Сенга аталгандир, о, сенга фақат.
Мен ишқда каромат тилайман, рости.
Кўнглим одмиликни хушламас унча.
Сенга танитмасман ўзимни асти,
“Хатингни олдим”, – деб айтмагунингча.
* * *
Ҳаёт шаршараси солади шовқин,
Бора-бора нурар тириклик тоши.
Бу оламда яшаш фалсафаси чин:
Омонат инсонинг тошданмас боши.
Торинг узилмаса ҳисобмас, созим,
Бу кун мен чаламан ўта бешафқат.
Мен дилда боримни тўкмоғим лозим,
Сен мендан кулмагил, кулмагил фақат.
Булбулим, ўрласин куйинг кўкларга,
Ҳали ҳеч ёнмаган юлдузим кўринсин,
Майлига, шаршарам, қўпоргил умримнинг дарахтин —
Сарчашмам, асосим, илдизим кўринсин.
БИР УЧРАШУВ АРМОНИ
– Айтгил, йўлчи, қайдан келаётирсан,
Шошган манзилинг не, йўлинг қаёққа?
Келгусидан нени тилаётирсан,
Дегил, парвонасан сен қай чироққа?
– Маконим – сен ўзинг бошланган жойда,
Мен – севги юртидан, шеър ўлкасидан.
Хаёлим сен билан ўшал ҳумойда,
Етгум унга юриб қалб ўлкасидан.
Танидим, чироғим, шу топда аён,
Хушрўй ул сиймони мен кўрмоқдаман.
Ахир, сен боғимга эдинг-ку боғбон,
Сен эккан мевани мен термоқдаман.
– Йўқотганинг ранглар қай бўстон аро,
Қайда қолмиш куйлар шўх ва ўйноқи?
– Ахир, сиполикни этур тақозо
Ёшим улуғлиги, соч-соқол оқи.
– Қайда у ғаровдан созланиб гўзал
Ёшлик токчасида унутилган най?
– У менинг қўлимда ўтли бир ғазал —
Кекса қалбни сархуш айлагувчи май.
Мен тинмай изладим оромдан холи
Қўшиққа – нақарот, умрга – мезон.
Бу кун поклик рамзи, ёшлик тимсоли
Сени қайта топиб турибман, ўғлон.
– Теграмдаги хилқат турфаранг эди,
Менда-ку йўқ эди даҳовий қудрат.
Сенинг бугунги шу қиёфанг эди
Бир вақт ёш қалбимга чекилган сурат.
О, шундай: икки дўст – чол ва навқирон
Кўришгани каби порлоқ бир фурсат,
Йигирма ёшимиз етмишимиз билан
Учрашиб шу тахлит қурсинлар суҳбат.
МЎЪЖИЗА
Мўъжиза керакдир, мўъжиза керак
Суйишларга муштоқ қиз ҳавасига.
Танҳо халоскордир мўъжиза, бешак,
Кенгликларга муҳтож қуш қафасига.
Мўъжиза керакдир кўҳна заминнинг
Кўкламга интизор хору хасига.
Токи ер куйласин: “Мўъжизам менинг”,
Нигоҳ ташлаб гулнинг энг сарасига.
Бир малҳам даркордир мўъжиза қадар
Аскар бевасининг қалб ярасига.
То уруш келтирган ҳасрат ва кадар
Доғ бўлиб чўкмасин дил орасига.
Мўъжиза даркордир, мўъжиза даркор,
Покиза нафасли шоир сасига.
То унинг нияти айлансин дилдор
Ўроқчининг тонггги ашуласига.
БУЛБУЛ
Махмурингман бу тонг, куйлаб бер, булбул,
Фақат куйла севган қўшиқларингдан.
Авжи баланд тоза, такрори йўқ ул —
Соф гулларга деган қўшиқларингдан.
О, баъзида шундай бўлар-ку ахир,
Тонг-саҳардан сирли бошланади кун.
Куйла, мен эргашай, ошиқлик ҳам бир,
Қўшиқ ҳам ягона, гар икки Мажнун.
Қайдадир, қай бир вақт сен топган оҳанг
Қайтарилса менинг қўшиғим аро,
Маъзур тут, сен – қушсан, мен – зоти одам,
Аниқки, ўртада бўлмас можаро.
Лозимдир бу лаҳза тан бермоқлик ҳам,
Шеъриятда булбул эмасман асло…
Ўша – сенинг кашфинг қўшиқларни ман,
Ишон: ўзимники демасман асло…
Махмурингман бу тонг, куйлаб бер, булбул…
АЛИШЕРНИНГ ДАСТХАТИ
Устоз Ойбек хотирасига
Тарих қидиради: Мир Алишернинг
Ҳақида кўп янги гаплар айтгани.
Фақат жавоби не биргина сирнинг:
Ул зоти шарифнинг дастхати қани?
Ахир музейларда бор-ку бўш ўрин
Оддий дастхатга ҳам, гапнинг сираси.
Бугун Мирга берар минбарнинг тўрин
Давронларнинг рамзий мушоираси.
Эсни танибдики, назм олами
Сеҳрли довотни қўлига тутган.
Шоирнинг ичи бўш қамиш қалами
Маъни дўконига айланиб кетган.
Не куй пинҳон бўлса шу ғаров найда
Шу куйлар тафсири эди ёзувлар.
Номаълумдир нақшин дастхати қайда,
Оқиб ўтса ҳамки, о қанча сувлар?
Шоир андишасин бор бир тарафи:
“Бу сир кечмишларнинг қатида қолсин,
Маъни бахти – менда, сурат шарафи
Соҳир хаттотларнинг хатида қолсин”.
Талай шоирларни кўрган бу жаҳон,
Кўпларга рўйи рост демиш: алвидо!
Унинг руҳи покин эслаб қутлуғ он
