скачать книгу бесплатно
– Ҳозир нима қилишяпти экан? – деди.
– Кимлар? – деди Карим.
– Кимлар бўларди? – деди Адҳам. – Мабийилар-да.
– Нима эди? – деди Карим. – Ухлашяпти.
Адҳам Каримга тик қаради:
– Ҳозир бориб Мабийидан бошқасини чиқариб юборсам… айтасизми?
Каримнинг тиззаларигача титроқ тушди.
– Ҳозир-а? Э, йўқ, бўлмайди.
Адҳам ўзини ҳайронликка солиб, қўлларини керди:
– Нега бўлмас экан?
Карим индамади. Адҳам чуқур нафас олди:
– Эртага-чи?
Карим Адҳамга мунғайиб қаради.
– Каримбой, жўра, – деди Адҳам. – Шу битишли хотин ҳам ўғил туғадими, деган гап бор. Бу латтачайнарлигингиздан маънили иш чиқмайди, оғайничалиш. Ё бориб Мабийига очиқ айтинг, ё ундан тамом воз кечинг. Бунақа резинкадек чўзманг.
– Майли, – деди Карим бирдан.
– Бугунми? – Адҳамнинг товушида ғалатн, ёқимсиз бир қувонч бордек эди. – Хўш?
– Йўқ, бугун эмас, – деди Карим бўғиқ овозда. – Эртага. Майлими?
Тун – узундан-узун – йўл, қиррали тошлар қизиб-чатнаб ётган тошлоқ азоб эди. Карим ана шу йўлдан ҳар қадамда бир қоқилиб-йиқилиб кетаверди.
Моҳбиби гоҳ Каримни энтиктирар, гоҳ тескари қараб, Ҳайитми ё шунга ўхшаган бировнингми елкасига бош қўйиб ғамзали кулар, гоҳ Каримга ялинар, гоҳ Каримни ялинтирар эди.
Бу қайноқ, телба-тескари хаёллар узра яратганнинг ўзи каби лоқайд, мағрур Адҳам креслода оёқ чалиштириб, уч-тўрт жойидан букланган исфиҳондек ваҳм солиб ўтирар эди.
Шу кеча Каримнинг Моҳбиби ҳақида ўйлаган неки ўю-хаёли бўлмасин, ҳаммаси Адҳамга урилиб, парча-парча қирқилиб кетаверди.
Ҳовлидаги водопровод жўмраги туни билан жириллаб чиқди.
Томдаги мушуклар икки марта нағма кўрсатди.
Карим ухлаб-ухлаёлмай, мудроқ ётганда Бурҳон уни туртди, лекин у ҳозир туришини, нонушта қилишини, сўнгра тиқилинч автобусда институтга боришини, у ерда Моҳбибини кўришини, айниқса, Адҳамнинг суяк-суякка қадаладиган нигоҳига дучор бўлишини ўйлаб, кўзини очмади: жўрттагача эловсираб, деворга ўгирилиб олди.
Бурҳон ювиниб келди, қиртиллатиб соқол олди; таранди, сочи дағал эди, тароқ текканда чисирлади. Карим буни аниқ эшитди, негадир кўнгли ғалати бўлиб кетди. Бурҳон узоқ нонушта қилди: чойни пиёлага қулқуллатиб қуйди, хўриллатиб ичди, оғзини чапиллатиб нон еди, устма-уст томоқ қирди, йўталди–Карим бу товушларнинг барчасини тинглаганча ижирғаниб ётаверди.
– Ҳў, Карим, – деб чақирди Бурҳон. – Биринчи пара – Ҳакимова. Туринг, кеч қоласиз.
Карим кўзларини қаттиқроқ юмиб олди: Ҳакимова домла уни осса осиб юбора қолсин.
– Ўзингиз биласиз, – деди Бурҳон.
Бурҳон чиқиб кетганидан кейин Карим кўзини очди.
Ҳаво қандайдир бўғиқ, оғир; деразадан кўриниб турган осмон туссиз эди.
Карим ташқарига чиқиб, анча вақтгача зинада мудраб ўтирди. Кейин сакраб турди-да, ҳовлини гир айланиб чопа бошлади, узоқ чопди. Сўнгра бадантарбия билан машғул бўлди: барча билган усулларини қайта-қайта такрорлади; танасининг турли-туман жойларидаги мускулларини пишитувчи машқлар бажарди, икки қўлига тиралиб, санаб, ўттиз марта ётиб турди. Аъзои баданига тер кўпчигач, белигача яланғоч бўлиб, пишқира-пишқира роса ювинди.
Карим бу орада Моҳбибини, Адҳамни, бугунги бўлажак учрашувни ўйламасликка тиришди.
Стол устида анчагина колбаса, сариёғ, уч-тўрт чақмоқ қанд, юмшоққина нон қолган экан, Карим қанднинг ҳаммасини чойга солиб, ажабтовур иштаҳа билан нонушта қилди. Кейин танасида ёқимли ҳорғинлик ҳис зтиб, каравотга чўзилди.
Ўйлаган ўйининг маънисига ҳам бормай, бир оз ётганини билади, кейин кўзи илиниб, донг қотибди.
Карим кўзини очганда устига офтоб тушган эди. Ҳаво очилибди. Вақт тушдан оғиб ўтиб, соат миллари тўртга яқинлашиб борар эди.
Карим уйқуга тўйган, тиниққан, таъби равшан тортган эди. Бўлажак учрашув унинг хаёлида мавҳум бир нарсадек тикланди.
Бориб Моҳбиби билан гаплашгандан кўра, офтоб қоплаган иссиққина кўрпа тагида роҳатланиб ётиш минг карра яхшироқ эди. Керак бўлса, Моҳбибининг ўзи келсин, Каримдан «Мени севасизми?», деб сўрасин. Оҳ, қани эди шундай бўлса! Карим кўрпадан чиқмай, бош ирғаганча тасдиқлаб қўя қоларди. Ё бошини сал кўтариб, Моҳбибига қараб жилмайиб… Лекин Моҳбиби сира келмайди-да – Каримнинг ўзи бориши, бугун, ҳозироқ бориши керак. Қаёқдан ҳам шу Адҳам аралашди?
Бориш керак. Бормаса бўлмайди. Бўлмас экан! Адҳам совуқ бўлса ҳам, мард йигит. Рост, судралиб юришдан иш чиқмайди. Латтачайнарликдан иш чиқмайди, оғайничалиш. Таваккал-да! Ҳа, Моҳбиби унга қарамаса, шу билан дунё тугаб қоладими, ҳаёт тўхтайдими? Ундан яхшироқ қиз қуриб кетибдими! Карим ҳали ёш бўлса, аъло ўқиса. Ким билади, келажакда институтларда ишлаб, кўтарилиб кетадими? Моҳбиби-чи, албатта қишлоғига кетади-да, бошқа қайга ҳам боради. Қиз бола-да, додини кимга айтади. Қишлоғига боргандан кейин тракторчигами, сувчигами, жуда бахти чопса, адабиётнинг «А» ҳарфини ҳам билмайдиган агрономми ё пиёниста мол дўхтиригами бериб юборишади. Беш йил шаҳарда ўқиган қизни ҳамма ҳам ишониб, жон деб олавермайди. Кейин Моҳбибининг ўзи пушаймон ейди. «Эҳ, ўшанда Каримдек йигитнинг кўнглини оғритиб катта аҳмоқлик қилган эканман, тузатиб бўлмас хатога йўл қўйган эканман», деб умр бўйи эзилиб ўтади. Эри бўлса ҳар куни кирлаб, тердан тарашадай қотган кўйлагини ечиб отади-да, китоб ўқиб ўтирган Моҳбибига: «Ҳей, хотин! Мабийи, деяпман! Ҳе бийингни… Этикни торт, йиғиштир байти-ғазалингни, чойни опке!», дея сансираб бўкиради… Замон айланиб, Карим ўз машинасида, йўқ, давлатнинг хизмат машинасида маданий аҳволни текширгани уларнинг Сариосиёсига бориб қолади; шундоқ муюлишда рулни бураётиб, челак кўтарган, озиб шафтолиқоқидай бўлиб қолган Моҳбибига кўзи тушади. Моҳбиби ҳам уни кўриб, турган жойида, кўзида ёш, қотиб тураверади.
Э, шундан бошқа гап қуриб кетибдими! Моҳбибининг бахтсизлиги унинг ҳам бахтсизлиги эмас-ми? У ҳам азоб чекмайдими, эзилмайдими? Кейин, Моҳбиби ҳам жуда кўчада қолгани йўқ. Агар тегаман, деса, ҳамма ҳам ноз қилавермас. Адҳамнинг-ку йўли бошқа, лекин шу Бурҳончанинг ўзи питирлаб қолса керак – сўлакайи оқиб турибди-ку, истараси иссиқ, пули кўп, отаси совхоз директори, деб.
Бориш керак. Адҳамга ваъда бермаганда, у билмаганда, бошқа гап эди. Бормаса, у Каримни қўрқоқ деб ўйлайди. Карим қўрқоқлардан эмас. Қани, борсин-чи, кейин бир гап бўлар-да, ахир.
Ётоққа яқинлашгани сари Каримнинг оёқлари оғирлашиб, босган қадами орқага кетаверди. Гўё ҳамма деразалардан уни кузатиб туришгандек, бошини кўтаришга журъат қилолмади.
Зиналар бунча кўп!
Даҳлиз бунча сирли, бунча диққинафас, бунча ваҳимали!
Карим зиналардан кўтарилиб олгач, тўртинчи қаватнинг даҳлизида туриб қолди: тўғри Моҳбибиларнинг хонасига борсами ё олдин Адҳамга учраб ўтсами? У балки Каримнинг келишини кутиб, ҳали қизларни чиқариб юбормагандир.
Карим Адҳамнинг эшигини очдию остонада қотди: Турсуной узала тушиб ётган Адҳамни қучоқлаб ўтирар эди!
Турсуной сапчиб турди, саросима билан ёқасини тўғрилаб, Каримга ўқрайиб тикилди.
Адҳам бамайлихотир «Келинг», дея ўрнидан қўз-ғалаётган эди, Карим бурилиб, секингина эшикни ёпди, алланечук қалтиради, нимагадир алами келди. Орқасидан Адҳамнинг «Карим!», деган ғалати меҳрибон овози ва Турсунойнинг асабий қиқирлагани эшитилди.
Беҳаё! Эшигини бекитиб олмайдими!
Гўё ҳеч гап бўлмагандек, Адҳам чиқди.
– Сизни деб, мана, биттасини овунтириб ўтирибман, – деди у Қаримнинг елкасига қўлини қўйиб,
Карим ўзини жуда ожиз, бахтсиз ҳис қилди. Адҳамнинг қўли тагида елкаси эзилиб кетаётгандек бўлди.
– Боринг, – деди Адҳам шивирлаб. – Хонасида ёлғиз ўтирибди. Биров кириб қолмасидан… Нега кечикдингиз? Майли, боринг.
Карим кетди. То Моҳбибиларнинг хонасига етгунча ортига ўгирилишга журъат қилолмади: Адҳамнинг нигоҳи унинг елкасига қўш найзадек тиралиб борар эди. Эшикни тақиллатишдан олдин бурилиб қаради: Адҳам югуриб чиққан Турсунойни ичкарига итариб юборди-да, ортидан ўзи ҳам кириб кетди.
Карим эшикни секингина чертди, нафасини ичига ютиб, қулоқ тутди – жимлик. Яна чертди. Каравотнинг ғижирлагани эшитилиб, Моҳбибининг «Кираверинг», деган жиндай ҳаяжонли товуши келди. Карим елимлаб қўйилгандек, жойидан жилолмади.
Эшикни Моҳбибининг ўзи очди. Каримнинг тилига гап келмади, у гаранг, гунг, кар эди, фақат кўзлари очиқ; бошини қуйи солганича Моҳбибига эргашиб ичкари кирди.
Карим биринчи сезган нарса – қизлар хонасида пайдо бўладиган ҳид бўлди: қандайдир қуюқ, ёпишқоқ…
Карим эгилиб бошмоғининг боғичини бўшатди, лекин ечмай, шундоқ эшикка тақалган каравотга ўтириб олди.
На Каримдан гап чиқди, на Моҳбибидан.
Карим Моҳбибига қарашдан қўрқиб, тўғрига – эшиги очиқ шкафга кўз ташлади: шкафда икки-учта кўйлак, яшил ёмғирпўш, битта йигитларнинг костюми (кимники бўлса), унинг ёнида эса сарғиш ичкўйлак осиғлиқ эди. Албатта, Карим биринчи бўлиб шу ичкўйлакни кўрди. Бир зум ўйланди: ичкўйлак калтагина эди, бу хонада турувчи Моҳбибидан бошқа қизларнинг ҳаммаси бўйчан эди, Каримнинг юраги гумуриб кетди-да, ичкўйлакдан кўзини олиб қочди, лекин ичкўйлак яна ўзига қаратди. Моҳбиби буни сезиб қолди шекилли, илдам туриб келиб шкафни ёпиб қўйди.
Карим ялт этиб Моҳбибига қаради, Моҳбиби ҳам қизариб кетган эди, юзини тескари бурди.
Энди Карим гапириши керак эди.
Лекин қизларнинг нафаси, атир-упа, кийимларнинг, бурчакдаги кир-чир челакнинг иси қоришиб кетган бу ҳид Каримнинг димоғига қаттиқ ўрна-шиб, шусиз ҳам гапга келмаётган тил-жағини боғлаб турар эди.
Карим Моҳбибига қарамаса ҳам, кўз қирида унинг бир неча марта сабрсиз нигоҳ ташлаганини сезди.
Анча вақт ўтди шекилли, Каримнинг томоғида нимадир ғўлдираб;
– Шу-у-у, – деган товуш пишиллаб чиқдию бирдан ўчди.
Моҳбиби ўтирган каравот ғижирлади, Карим баттар букчайиб кетди.
Карим афсун қилингандек, мутлақо тилдай қолиб, оғзига талқон солиб олди.
Нега Моҳбиби индамаяпти?
Карим Моҳбибининг нега бундай ўтирганини, ўзининг нима мақсадда келишини Адҳам олдиндан айтиб қўйганини англаб етди. Англади-ю, ҳозир, худди шу топда Моҳбибидан, ўқишдан, шаҳардан – ҳамма-ҳаммасидан воз кечиб, тўппа-тўғри қишлоғига пиёда қочиб кетгиси келди. Айниқса, қизларнинг ҳиди гупиллаб уриб турган шу хонага чопиб чиққиси келди.
Лекин бунинг ўрнига бошини тиззалари қадар эгиб, бошмоғига тикилди. Қўнғир ранги униқиб, оқариб қолган бошмоғи аста-секин каттариб бораётгандек туюлди. Мойлаш керак экан, эсидан чиқибди.
Моҳбиби йўталди. Йўқ, атайлаб эмас, шамоллаганга ўхшайди.
Жимлик жуда баҳайбат, вазмин бир нарсага айланиб, Қаримнинг бошидан босди. Карим ҳозир гапириши кераклигини, ҳозир гапирмаса, кейин кеч бўлишини билиб турса ҳам, тили айланмас, бунинг ўрнига гавдаси оғирлашиб, қулоқлари шанғиллар эди.
«Бурним қонаб кетмасин, ишқилиб», деб ўйлади у.
Бошини тиззалари орасига олиб, қаттиқ қисгиси келди унинг.
Яна қанчадир вақт ўтди.
Моҳбибининг каравоти яна ғижирлади – у ўтирган жойидан чўзилиб, дераза токчасидаги китобни очишдан олдин Каримга бир зум тикилди. Карим буни ҳам сезди. Китобнинг варақлари шилдиради. Каримнинг ичидан нимадир кўтарилиб келиб, ҳиқилдоғига кўндаланг бўлди; кутилмаганда ундан товуш чиқди:
– Мабийи…
Овоз жуда майин, нотавон эди – хижолат тортганидан Каримнинг боши тиззалари орасига тушиб кетди.
О, шундай пайтларда бирдан учиб кетсанг, эртаклардагидек турган жойингда йўқ бўлиб қолсанг!..
Анчадан бери кўксини чангаллаб ётган оғриқ бирдан ташқарига отилдн – бўғиқ, бешафқат:
– Мабийи!.. Ишонинг! Яхши кўраман сизни!
Бирдан боши енгиллашиб, бўм-бўш бўлиб қолди – у қаддини ростлаб Моҳбибига қаради.
Моҳбиби китобни икки қўллаб тутиб, кўзларини катта-катта очганча, Каримга тикилиб ўтирган ади.
– Мабийи? –деди Карим негадир юраги шувиллаб. – Нима дейсиз?
Моҳбиби ўзгарди; юзида, қалин лабларида қотган табассумга ўхшаш ўлик бир ифода суратланди, кўзларига Каримга мутлақо ёт бир бефарқлик қалқди,
Каримнинг юраклари эзилиб кетди, шунда ҳам умид узмай Моҳбибига термилди.
– Мабийи? Мабийи!
Моҳбиби бош чайқади – бунинг маъноси ўз-ўзидан аён эди: тамом, ҳаммаси тамом бўлди! Ёмон бўлди, жуда ёмон!
Ҳали даҳанаки жангнинг уришишгача бориб етмаслигига умид қилиб турган бир пайтда дафъатан тушириб қолинган муштдан сўнг кўтариладиган аламли бир ғазаб Каримнинг кўнглига ўрмалаб кела бошлади.
– Карим, қўйинг, керак эмас шунақа гаплар, – деб ниҳоят тилга кирди Моҳбиби.
Каримнинг сўнгги умиди чирс этиб ўчди.
– Йўқми? –деди у.
– Қўйинг. – Моҳбибининг овози Каримнинг кўнглини ёқимсиз тирмалади.
Карим отилиб турганича Моҳбибининг ёнига бориб қолганини билмади.
Моҳбиби унга қараб қўрқиб кетди.
– Мабийи, йўқми, деяпман? – деди у ҳансираб.
Моҳбиби секин бош чайқади.
Каримнинг кўз олди қоронғилашиб, худди йиқилиб бораётгандек, Моҳбибининг елкаларидан ушлаб олди.
– Менга қаранг, – деб иҳранди. – Менга қаранг деяпман!
Моҳбибининг елкалари тўла, қаттиқ эди, Каримнинг қўллари ботмади,
