скачать книгу бесплатно
‒ Düzünü və yalnız düzünü deyəcəyimə and içirəm…
‒ Mən ciddi soruşuram, ‒ Miriam onun əllərini aşağı saldı.
‒ Yaxşı, de görüm, nəyi bilmək istəyirsən?
Kevin barın piştaxtasına söykəndi.
‒ Hüquq jarqonunu bir kənara qoy. Mənə ittiham tərəfinin, yaxud vəkilin rolundan, ümumiyyətlə, buna bənzər şeylərdən danışma… Sən üç qızın yalan danışdığını, bunu kənar təsir altında etdiklərini sübuta yetirdin, ya da ən azından belə bir görüntü yarada bildin. Barbara Stenlinin yaxşı iş tutmadığını inkar etmirəm. Bəs əgər, həqiqətən də, Lois Uilson ona qarşı əxlaqsız hərəkətə yol veribsə, onda necə olsun? Bəlkə, bu, doğrudan belədir? Axı sən onunla ünsiyyətdə olmusan, xeyli söhbət etmisən…
‒ Ola bilər, ‒ Kevin cavab verdi. ‒ Axı mən sənə deyirəm: mənim vəzifəm ittiham tərəfinin mövqeyindəki zəif yerləri tapmaq və zərbəni məhz ora endirməkdir.
‒ Bəs müəllimə, həqiqətən, günahkardırsa…
‒ Kimin günahkar, kiminsə günahsız olduğunu bilən varmı? Əgər biz yalnız günahsızlığına adımız kimi əmin olduğumuz adamları müdafiə etsəydik, çoxdan acından ölərdik.
Kevin kiməsə əli ilə işarə elədi və yeni kokteyl sifariş verdi.
***
Kevinin dediklərində özü üçün qeyri-adi və qondarma heç nə yox idi; halbuki bu, Miriamdan ötrü günəşin qarşısını kəsən buluda çevrilmişdi. O, ərinin son sözlərindən tutuldu, qamətini düzəldib ətrafa boylandı. Elə həmin andaca baxışları küncdəki masanın arxasında oturan qəşəng geyimli, qarasaç kişinin üzərində dayandı. Miriam bu naməlum kişinin onlara baxdığına əmin idi.
Kişi gözlənilmədən gülümsədi. Miriam da cavab olaraq gülümsündü və dərhal nəzərlərini ondan yayındırdı. Bir qədər sonra isə qadın yenidən həmin tərəfə baxanda kişinin gözlərini hələ də onlardan çəkmədiyini gördü.
‒ Kevin, sən küncdə oturan kişini tanıyırsan? O, bayaqdan bəri gözünü düz bizə zilləyib…
‒ Kişini? ‒ Kevin çevrildi. ‒ Hə. Daha doğrusu, yox, ancaq bu gün onu məhkəmədə görmüşəm.
Kişi yenidən güldü və başı ilə salam verdi. Kevin də cavab olaraq başını tərpətdi. Kişi bunu dəvət kimi qəbul etdi, yerindən durub onlara doğru addımladı. Bu, ucaboy və qədd-qamətli bir adam idi.
‒ Axşamınız xeyir, ‒ o, əlini Kevinə uzatdı. Naməlum adamın uzun barmaqları və qüsursuz manikürü var idi, çeçələ barmağına üzərində «P» monoqramı olan qızıl üzük taxmışdı. ‒ İcazə verin, təbriklərə qoşulum və sizin pərəstişkarlarınızın siyahısına düşüm. Pol Skolfild.
‒ Təşəkkür edirəm, Pol. Bu mənim həyat yoldaşım Miriamdır.
‒ Missis Teylor, ‒ Skolfild təntənə ilə baş əydi. ‒ Sizin fəxr etməyə tamamilə haqqınız çatır.
‒ Təşəkkür edirəm, ‒ Miriam qızardı.
‒ Sizə mane olmaq istəməzdim, ‒ yeni tanış sözünə davam etdi, ‒ ancaq mən də bugünkü məhkəmədə idim və sizi iş başında görmək imkanım oldu.
‒ Anlayıram, ‒ Kevin həmsöhbətinin gözünün içinə baxdı. ‒ Mən də sizi gördüm, amma əvvəllər görüşdüyümüzü düşünmürəm.
‒ Əlbəttə, yox. Mən burada yaşamıram. Vəkiləm, firmamız Nyu-Yorkda yerləşir. Qısa müddətə sizə qoşula bilərəm? ‒ o, Kevinin yanındakı boş stula işarə etdi.
‒ Əlbəttə.
‒ Təşəkkür edirəm. Görürəm, indicə içki sifariş etmisiniz, amma icazə versəydiniz, mən də sizi qonaq edərdim, ‒ o, barmenə işarə etdi. ‒ Zəhmət olmasa, şampan şərabı ilə kokteyl.
‒ Hüququn hansı sahəsi ilə məşğul olursunuz, mister Skolfild? ‒ Kevin soruşdu.
‒ Məni Pol deyə çağırın, rica edirəm. Bizim firmamız yalnız cinayət işləri ilə məşğul olur, Kevin. Bəlkə, siz bizim haqqımızda eşitmisiniz – «Con Milton və ortaqları».
Kevin fikirləşdi, sonra başını yırğaladı:
‒ Üzr istəyirəm, eşitməmişəm.
‒ Eybi yoxdur, ‒ Skolfild gülümsədi. ‒ Onsuz da bir problem yaranmayana qədər bizim firmamızı heç kim tanımır. İxtisaslaşdığımız sahə dar çərçivəni əhatə edir. Biz başqalarının imtina etdikləri işləri götürürük.
‒ Maraqlı… səslənir, ‒ Kevin ehtiyatla dilləndi. Bu adamı masaya dəvət etdiyinə artıq peşman olmağa başlamışdı. Söhbəti davam etdirmək həvəsi yox idi. ‒ Düşünürəm, öncədən sifariş elədiyimiz masa barədə düşünmək vaxtıdır, hə, Miriam? Nəsə yaman acmışam…
Miriam ərinin nəyə eyham vurduğunu anlayıb baş ofisianta işarə etdi.
Skolfild də məsələni başa düşdü.
‒ Zəhlətökənlik etmək istəmədiyimi artıq demişdim, ‒ o, cibindən vizitkartını çıxardı. ‒ Mən bu gün məhkəmə zalına təsadüfən gəlməmişdim. Biz sizin haqqınızda eşitmişik, Kevin.
‒ Doğrudan? ‒ gənc vəkil təəccübləndi.
‒ Bəli. Biz cinayət işləri ilə məşğul olan cavan və istedadlı vəkillərlə maraqlanırıq. Yeri gəlmişkən, hazırda firmamızda vakansiya var.
‒ Hə?
‒ Məhkəmə salonunda sizə göz qoyub anladım ki, bizim şərtlərimizə artıqlaması ilə uyğun gəlirsiniz. Vizitkartımı götürün və bu təklif üzərində düşünün.
‒ Bilirsiniz, məsələ burasındadır ki…
‒ Əlbəttə, Kevin, mən başa düşürəm, bu prosesdən sonra sizə çalışdığınız şirkətdə daha yaxşı şərtlər, çox güman, hətta ortaqlıq təklif edəcəklər. Qorxuram müştəbeh görünəm, amma deməliyəm ki, buradakı işdən siz nə zövq, nə də bizim verə biləcəyimiz maaşın yarısını ala biləcəksiniz.
‒ Maaşın yarısını?
Baş ofisiant onlara yaxınlaşdı.
‒ Masanız hazırdır, ser.
‒ Çox sağ olun, ‒ Kevin üzünü yenidən Skolfildə tərəf çevirdi. ‒ Siz maaşın yarısını dediniz?
‒ Bəli, ‒ Skolfild başını tərpətdi. ‒ Mən sizin indi işlədiyiniz firmada ortaqlardan biri olandan sonra nə qədər qazanacağınızı bilirəm. Mister Milton dərhal bu məbləğin ikiqatını verməyə hazırdır. Bundan başqa, siz tez bir zamanda yaxşı maddi mükafat da alacaqsınız. Buna tam əminəm, ‒ Skolfild ayağa qalxdı. ‒ Vaxtınızı bundan artıq almaq istəmirəm. İkiniz də baş-başa qalmaq haqqını qazanmısınız, ‒ o, Miriama göz vurdu.
Qadın qızardığını hiss etdi.
Skolfild piştaxtanın üstünə qoyduğu vizitkartını Kevinə yaxın itələdi.
‒ Sadəcə, bizə zəng edin. Peşman olmazsınız, ‒ Skolfild badəsini qaldırıb yenidən dedi: ‒ Sizi bir daha parlaq qələbə münasibətilə təbrik etmək istəyirəm. Missis Teylor.
O, şərabı başına çəkdi və uzaqlaşdı.
Kevin quruyub-qalmışdı. O, diqqətlə vizitkartına baxdı. Qabarıq şrift sanki kartonun üzərində qanad çalır, adamın gözünə girirdi. Həzin musiqi, ətrafdakı boğuq səslər kəsilmiş, hətta Miriam belə sakitcə dayanmışdı. Kevin özünü hardasa uzaqlarda hiss etdi…
‒ Kevin? – Miriam handan-hana ərinə səsləndi.
‒ Hə?
‒ Sənə nə oldu?
‒ Bilmirəm… Maraqlı təklifdir, elə deyil?
Skolfild artıq öz masasına qayıtmışdı və əvvəlki kimi Miriama baxıb gülürdü. Qadın üşürgələndiyini hiss etdi. Ürəyi tez-tez döyünməyə başladı.
‒ Kevin, masamız hazırdır…
‒ Hə, əlbəttə…
Kevin bir daha vizitkartına baxdı, sonra onu cəld cibinə basıb Miriamın ardınca restoranın yemək salonuna yollandı.
***
Onlar restoranın gözdəniraq bir yerində, tənha guşədə qoyulmuş masanın arxasında əyləşdilər. Masanın üstündəki balaca çıraq ətrafı incə, sehrli şüaları ilə işıqlandırırdı. Onlar ağ şərab sifariş verdilər, sonra da şərabdan içə-içə bu axşama bənzəyən digər romantik gecələrini, həyatlarındakı unudulmaz məqamları xatırlamağa başladılar. Kevin arvadının əlini dodaqlarına yaxınlaşdırdı və barmaqlarını öpdü. Onlar bir-birinə elə ehtirasla baxırdılar ki, sifariş qəbul etmək üçün yaxınlaşan ofisiant qız özünü itirib gözlərini kənara çəkməli oldu.
Ancaq sifariş verilmiş yeməklər masaya gətiriləndən sonra Miriamın yadına Pol Skolfild haqqında soruşmaq düşdü.
‒ Sən, həqiqətən, bu firma barədə eşitməmisən?
‒ Yox, ‒ Kevin bir anlıq düşünüb başını yırğaladı və vizitkartını cibindən çıxartdı. ‒ Burada yazılanlar mənim üçün heç nə ifadə etmir. Təkcə Nyu-Yorkda bilirsən nə qədər hüquq firması var? Amma orasını deyim ki, əla yerdir: Medison və 44-cü küçələrin kəsişməsi.
‒ Bir vəkilin çıxışına qulaq asmaq üçün başqa bir vəkilin durub ordan buracan gəlməsi sənə heç qəribə görünmür?
Kevin çiyinlərini çəkdi.
‒ Bilmirəm. Axı niyə də qəribə görünməlidir? İşə dəvət etmək istədiyin adamı ayrı cür necə yaxından tanımaq və dəqiq qiymətləndirmək olar? Bir də unutma, ‒ Kevin məmnunluqla əlavə etdi, ‒ bu iş barədə Nyu-York qəzetləri yazıb. Keçən bazar günü «Tayms»da düz bir sütun yazı çıxmışdı.
Miriam təsdiq əlaməti olaraq başını tərpətdi, amma Kevin onun nə barədəsə ciddi narahatlıq keçirdiyini hiss etdi.
‒ Bunu niyə soruşdun?
‒ Nə bilim… O elə danışırdı ki… Üstəlik, vizitkartını da sənə verdi… Özünə həddən artıq əmin idi…
‒ Düşünürəm ki, özündən əminlik uğurla birgə yaranır. Maraqlıdır, görəsən, maaş haqqında dediklərində, doğrudan da, ciddi idi? «Boyl, Karlton və Sessler»in ortaqlarının aldığından iki dəfə çox…
Kevin yenidən vizitkartına nəzər salıb başını yırğaladı.
‒ Sən onsuz da pis qazanmırsan, hətta çox yaxşı qazanırsan.
‒ Pul heç vaxt artıqlıq eləməz. Necə deyərlər, çox pul cib deşməz… Bir də ki Uilsonun işinə bənzər işlər nadir hallarda ələ düşür. Qorxuram burada qalsam, korporativ qanunvericilik və daşınmaz əmlak məsələlərinə aid işlərin içində itib-batam. Burada cinayət işləri üzrə təcrübə toplamaq imkanı yoxdur…
‒ Əvvəllər bu səni narahat etmirdi, Kevin.
‒ Bilirəm, ‒ Kevin irəli əyildi, bu zaman balaca çırağın işığı onun gözlərində əks olundu və sifəti gözlənilmədən dəyişdi. Üzündəki sakit ifadəni həyəcan və ehtiras əvəzlədi. ‒ Ancaq bu gün məhkəmə salonunda məndə nəsə bir dəyişiklik baş verdi, Miriam. Mən bunu hiss edirdim. Mən alışıb-yanırdım. Sanki uçurumun kənarı ilə gedirdim, hər sözün həlledici ola biləcəyini duyurdum. Bu kiminsə əmlak mübahisəsi ilə məşğul olmaqdan çox fərqli bir iş idi. Söhbət insan həyatından gedirdi. Lois Uilsonun gələcəyi mənim əlimdə idi. Özümü… xəstəxananın qəbul otağında əyləşib çıxmış barmağı yerinə salan həkimdən daha çox neyrocərrah kimi hiss edirdim.
‒ Arabir daşınmaz əmlakla bağlı sadə işlərlə məşğul olmaqda pis bir şey yoxdur, ‒ Miriam sakitcə dedi. Kevinin danışdıqca cuşa gəlməsi onu qorxudurdu.
‒ Əlbəttə, yoxdur. Ancaq iş nə qədər mürəkkəbdirsə, bir o qədər də maraqlıdır. Miriam! Başa düş, mən dəftərxana siçovulu deyiləm. Mən… Mən vəkiləm!
Miriam yüngülcə başını tərpətdi, yəni «başa düşürəm»; bununla belə, qadının üzündəki təbəssüm yox oldu. Kevinin səsində, baxışlarında indiyəcən rastlamadığı nəsə vardı və bu «nəsə» onu vahiməyə salırdı. Qadın birdən-birə anladı ki, bu günədək arzusunda olduğu həyat ərini əsla və əsla qane etməyəcək.
‒ Ancaq Kevin, ‒ bir an duruxduqdan sonra Miriam dedi, ‒ axı sən əvvəllər bu barədə düşünməzdin… Elə indi də əgər o adam birdən-birə peyda olmasaydı…
‒ Bəlkə də, yox, ‒ əri çiyinlərini çəkdi. ‒ Bəlkə, heç özüm də nə istədiyimi bilmirəm, ‒ Kevin yenidən əlindəki vizitkarta nəzər saldı, sonra onu qaytarıb cibinə qoydu. ‒ Fikirləşməyə hələ vaxtımız var. Düşünmürəm ki, elə bazar ertəsi səhər mənə ortaqlıq təklif edəcəklər. Əvvəlcə, gərək məsləhətləşələr. Bizim firmada hesab edirlər ki, hər şey oturuşmalı, sabitləşməlidir.
Kevin güldü, amma həmişəki kimi yox, tamam başqa cür. İndi onun gülüşü sərt və soyuq idi…
‒ Onlar hətta hər şeyi düzəməlli götür-qoy etməmiş arvadları ilə yatağa da girmirlər. Arvadlarına bir fikir ver, mən hətta onların belə nəyəsə qadir olduqlarına əmin deyiləm.
O, yenidən güldü. Bu dəfə gülüşündə soyuqluqla yanaşı, nifrət də hiss edilirdi. Ancaq Miriam bu dəfə əri ilə razı deyildi, odur ki başını tərpətmədi. Əvvəllər Kevin heç vaxt işlədiyi şirkət barədə bu tərzdə danışmamışdı. Miriama elə gəlirdi ki, indi onun əri də işlədiyi şirkətin rəhbərləri kimi olmaq, onlara oxşamaq istəyir.
‒ Quzu əti bu gün əladır, elədir? ‒ Kevin soruşdu və Miriam başını tərpədib gülümsədi.
Qadın söhbətin mövzusunun dəyişdiyinə sevindi. Ürəyi bir balaca sakitləşdi və sinəsini sıxan narahat duyğular yoxa çıxdı. Onlar həmin axşam bir daha vəkillik və məhkəmə prosesləri barədə danışmadılar. Qəhvə və çərəzdən sonra evə yollanıb həmişəkindən də güclü ehtirasla sevişdilər.
Səhəri gün Miriam ərinin dünən geyindiyi şalvarın ciblərini eşələdiyini gördü. Kevin oradan Pol Skolfildin vizitkartını çıxardı, sonra isə onu geyinib işə getməyə hazırlaşdığı pencəyinin iç cibinə qoydu.
***
Həftəsonu istirahət günlərində Kevin hiss etdi ki, artıq ətrafdakıların ona münasibəti dəyişib. Gənc vəkilə zəng vurub qazandığı uğur münasibətilə təbrik etməli olan dostlarından səs çıxmırdı. Üstəlik, Miriamın anası ilə söhbəti də xoş keçmədi. Kevin arvadını nə baş verdiyi barədə sorğu-suala tutanda məlum oldu ki, qayınanası kürəkənini topa tutduğu üçün özünün ən yaxın rəfiqələrindən biri ilə dalaşıb.
Bazar günü isə yanacaqdoldurma məntəqəsində az qala Kevin özü də dalaşmalı olacaqdı. Maşınına benzin tökməyə gəlmiş vəkili görən məntəqə sahibi Bob Solter burnunun altında donquldanır və deyirdi ki, bu ölkədə yalnız cinsi azlıqların nümayəndələri yaxşı yaşayırlar.
Ofisə gəlib iş yoldaşları tərəfindən soyuq qarşılanmasına isə Kevin qətiyyən təəccüblənmədi. Eyni zamanda həm onun, həm də qəbul otağının katibəsi işləyən Meri Ekert qalib vəkillə dilucu salamlaşdı. Hart Sesslerin köməkçisi Tereza London Kevinin üzünə yalandan gülümsədi, o, iş otağına doğru yönələn kimi isə arxasını çevirdi.
Bir azdan Kevinin masasının üstündəki telefon zəng çaldı. Senford Boylun katibəsi Mayra Brokport ibtidai sinif müəlliməsinə xas sərt səslə dedi:
‒ Mister Teylor, mister Boyl sizi görmək istəyir. Elə bu dəqiqə.
‒ Təşəkkür edirəm, ‒ Kevin dəstəyi asdı, yerindən qalxdı və qalstukunu düzəltdi.
Gənc vəkil sakit və özündən tam arxayın idi. Niyə də olmasın? Axı o, cəmi üç il ərzində bu nüfuzlu, uzun tarixə malik firmada silinməz iz buraxmağı bacarmışdı. Brayan Karlton və Hart Sessler isə burada bərabərhüquqlu ortaqlara çevrilmək üçün beş il vaxt sərf etmişdilər. Nə vaxtsa firma «Boyl və Boyl» adlanırdı. Senford atası ilə birgə işləyirdi. İndi Tomas Boylun yaşı artıq səksəni ötmüşdü, ancaq ağlı hələ də iti işləyirdi və əlli dörd yaşlı oğlunu öz təsirində saxlayırdı.
Kevin ehtiyatlanırdı ki, birdən Boyl, Karlton və Sessler onunla ortaq olmaq istəməzlər. Köhnə vəkillik məktəbinin yetirmələri olan bu üç nəfər öz firmaları ilə çox öyünürdülər. Onlar hökmdar əsasını və tacını əcdadlarından miras almış kral ailəsinin üzvləri kimi davranırdılar. Hərəsinin öz krallığı var idi: biri ümumi rəhbərliyi həyata keçirir, o biri vərəsəliklə, digəri isə əmlak məsələləri ilə məşğul olurdu.
Blisdeyldə ən böyük evlər bu vəkillərə məxsus idi. Onların uşaqları «Mersedes» və «BMV»-də gəzir, ən nüfuzlu məktəblərdə oxuyurdular. Bu uşaqlardan ikisi artıq hüquq fakültəsini bitirmək üzrə idi. Bütün peşəkar hüquqçular onlara hörmətlə yanaşır, böyük məmnuniyyətlə evlərinə gəlir, ya da öz evlərinə dəvət edirdilər. Belə firmada ortaq olmaq taxt-taca şərik çıxmaq kimi bir şey idi.
Miriam həyatı boyunca Blisdeyldə cəmiyyətin yüksək təbəqəsinə mənsub olmuşdu və bunu gözəl anlayırdı. Ər-arvadın həyatında elə bir mərhələ gəlib çatmışdı ki, onlar arzuladıqları kimi bir ev almaq fikrinə düşmüşdülər. Üstəlik, Miriam uşaq istəyirdi, bunu Kevinə də demişdi. Onların firavan həyatı sabit və möhkəm görünürdü. Ərinin Lonq-Aylenddə, buranın kiçik cəmiyyətində sakit həyat barədə yox, ayrı nə haqdasa düşünəcəyi Miriamın heç ağlına da gəlmirdi. Kevin Vestberidə anadan olmuş və böyümüşdü. Valideynləri hələ də orada yaşayırdılar. Atası audit firmasının sahibi idi. Nyu-York universitetinin hüquq fakültəsini bitirdikdən sonra Lonq-Aylendə qayıtmış, xəyal etdiyi qıza rast gəlmiş və özünə yaxşı iş tapmışdı. İndi Kevin bu cəmiyyətin üzvü idi! Bu həyat ‒ onun taleyi idi! Yoxsa… əksinə?!
Kevin firmanın rəhbəri Senford Boylun iş otağına təşrif buyuranda ortaqların üçü də artıq burada idi. Ona Boylun masasının qarşısındakı kresloda əyləşməyi təklif etdilər. Elə alındı ki, Kevin ortada oturdu. Brayan Karlton onun solunda, Hart Sessler isə sağında əyləşmişdi. «Məni əməlli-başlı mühasirəyə alıblar», ‒ deyə Kevin düşündü.
Senford Boyl ortaqların ən yaşlısı idi: Brayan Karltonun qırx səkkiz, Hartın isə əlli yaşı vardı. Boyl heç vaxt öz həyətindəki otları biçməmiş və ömründə zibil atmamış bir adamı xatırladırdı. Onun saçları, demək olar, tamamilə tökülmüş, yanaqları sallanmışdı, danışanda buxağı titrəyirdi.
‒ Kevin, ‒ deyə «ağsaqqal» sözə başladı, ‒ Uilsonun işi ilə məşğul olmaq istədiyinizi bildirəndə buna bizim necə münasibət bəslədiyimiz, yəqin ki, yadınızdadır.
‒ Bəli, ‒ Kevinin baxışları bir-bir ortaqların üzündə dolaşırdı. Onlar elə oturmuşdular, sanki puritan məhkəməsinin zabitəli hakimləridir. Hər üçünün üz cizgiləri heykəli xatırladırdı, canlı adamdan çox abidəyə bənzəyirdilər.
