скачать книгу бесплатно
Җаббаров сискәнеп куйды. Ялгыш ишеттем, ахрысы, болар ул турыда әйтмәделәр шикелле дип өметләнә башлады.
– Иң зур рәхмәт Әлфиягә инде. Казына-казына тәки тапкан бит. – Нур, шулаймы дигәндәй, башын кага-кага Әлфиягә карады.
Инде шик тә юк, теге картиналар! Алай да белмәмешкә салышуың хәерлерәк иде.
– Әллә Хәбиб остазның соңгы эшләре исән-иминме? Нишләп мин хәбәрдар түгел икән?
Ярый әле купеда ярым караңгы иде. Җаббаровның чытык чыраен юлдашлары күрмәде.
– Исән, исән! – диде Нур, балалар сыман кулларын чәбәкләп. – Могҗиза, билләһи! Сизенгән сыман, авылдан туры остаханәмә килдем. Күрәм, коридорда тау-тау кәгазь өеме. Актарына башладым. Хәбиб абзый мирасы! Төргән дә куйган, төргән дә куйган. Мөгаен, хатыны илтергә дип чыккан да оныткан. Склероз белән интегә иде бичара. Автобусларда да сумкасын калдырып йөри иде бит. Син, Әнәс, Казанда юк идең, рәзе үзеңә җыйнап кермәс идең.
«Мин Казанда идем, Нур, кыландырма, зинһар. Бүген сүз берләшеп, намусыма суд ясарга җыенмыйсыздыр бит? Хәер, кайда дәлил, кайда шаһитлар?»
Җаббаров үзен бозлы бәкегә чумгандай хис итте. Әнә ул, батмаска теләп, боз кисәкләренә ябыша. Бозы боз да түгел, Хәбиб абзыйның ташланган төргәкләре икән: кулдан шома гына шуалар да чыгалар.
– Укучы балалар атна саен макулатура җыя иде, – дип дәвам итте Нур. – Ничек алар алып китмәгән әле. Мин инде, машина яллап, шунда ук кадеркәйләремне Союзга китердем. Бер чолан сымаграк урынга кертеп ташладым, вакытлыча ятсыннар дип, Хәбиб абзыйның үлеме, Рәүфә ханымның Ташкенттагы кызына күченүе безнең хәрәкәтләребезне тоткарлап торды. Бер елдан соң гына без Әлфия ярдәмендә мирасны барлый алдык. Ну, малай, искиткеч оста эшләнгән киндерләр таптык без. Табышларны ничектер бәялисе иде бит. Хәбиб остазны күтәрү безнең буынга – аның укучыларына тия. Мин әле синең белән дә киңәшмәкче идем, Әнәс. Әллә, мәйтәм, быелгы премиягә Хәбиб аганың өч картинасын тәкъдим итүне сораргамы?
Җаббаровның бәгырен тагын телеп алдылар.
– Үлгән кешене зурлаудан ни мәгънә? – диде ул һәм сумкасыннан кипкән балыклар алып өстәлгә куйды: – Сыйланыгыз!
Аның үзенчә: «Тозсыз сүзләр сөйләгәнче, балык суырыгыз, авызыгызга тәм керер», – диюе булгандыр инде.
Ләкин Әлфия дә, егетләр дә балыкка орынмады. Өчесе дә Җаббаровның тупаслыгыннан югалып калганнар иде.
Дәртләнеп сөйләп утырган Ирек, ниһаять, тотлыга-тотлыга сүзен дәвам итмәкче булды:
– Ү-үткәне зурланмаган с-сәнгатьнең ки-ләчәге ф-фаҗигале б-бетә.
– Нинди үткәне? – диде Әнәс тә, кабынып. – Кайсы халыкның сәнгать тирәсендә чуалган эте-бете тарих битләренә теркәлгән? Бик беләсегез килсә, сәнгатьтә лидер һәм вак-төякләр бар. Сурәт дөньясының чын йөзен, үткәнен һәм бүгенгесен шул лидер иҗаты билгели. Әнә чорлар агышында күпме художник танылгандыр, ә безнең заманда аларның исеме онытылган. Без рәсем сәнгатенең бер дәверен бары тик берничә исем аша гына беләбез. Йә, әйтегез әле, арабызда берәр бөек сурәтче бармы? Юк! Әле бездә вак-төякләр генә. Ә җыен чүп-чар, бер көнлек исемнәр төяп киләчәккә табан бару – ахмаклык. Шуңа күрә мин Хәбиб абзыйга да зур таләпләр куеп карыйм һәм аны лидерлар баскычында күрмим. Менәр иде, таланты җитенкерәми…
– Ашыкмагыз, – дип каршы төште Әлфия. Җаббаров аның кара күмер кебек зур күзләрен абайлап өлгерде. – Сез ашыгыч нәтиҗәләр ясыйсыз, Җаббаров. Хәбиб Нуриев талантлы сурәтче иде. Ул җыен әрсезләр арасында гына күзгә ташланмады. Аңа бераз кыюрак булырга иде. Килеп сайлап кына алмасалар, ул бит күргәзмәләргә хезмәтләрен дә бирә белмәгән. Ул артыгы белән тыйнак булган.
– Иҗат кешесенең чамадан тыш тыйнаклыгы да һәлакәт, – диде Әнәс, бирешмәскә теләп.
Әлфия дә бәхәскә җиңел генә нокта куючылардан түгел икән.
– Әрсезлек тә һәлакәт. Чын талант иясе тыйнаклык белән әрсезлекнең кыл уртасын тапсын иде. Бу әле сурәтче өчен бердәнбер кагыйдә димәс идем. Җыр, музыка, шигырь үтемле икән, ул үзе юл яра. Гомумән, сәнгатьтә шәхестән битәр аның иҗат җимеше беренчел, һәммәгез дә бала чагыгызда китап укыгансыздыр. Эчтәлеге әйбәт булса, сезгә шул җитә. Ул китапны кем язуы артык кызыксындырмагандыр. Киндерләрне барлаган чагында, мин талантлы картиналарга юлыктым. Кем кулыннан төшсә дә, аларның югары бәягә тулы хакы бар.
– Аның остазыбыз икәнен дә истән чыгармаска тиеш ич әле без! – диде Ирек. – Шулаймы, Әнәс?
– Остаз булган өчен генә тырышасың икән, үзең кара инде. Бервакыт дус булып йөргән берәү миңа рәсемнәрен җибәргән иде. Күз йомып та ясарлык, чүп. Тискәре рецензия язуымны күтәрә алмаган, серкә эчеп үлгән, тинтәк…
– Димәк, синең намусыңда кемнеңдер вакытсыз өзелгән гомере дә бар, – диде Ирек, тел шартлатып. – Син бүтәннәр иҗатына таләпне зурдан куя идең шул.
– Ә син?
– Мин синең сыман кистерә белмим.
– Йә, нинди талаш бу? Юкка машинадан башладык, машина һәрчак авариягә китерә, – дип, Нур шаяртмаса, Җаббаров белән Ирек якалашырга да күп сорамаслар иде.
Әнәс, хәерле төн теләп, өске сәндерәгә менеп ятты, ә йөрәгенең әллә кайсы почмагына Хәбиб остазның кайнар яше тама кебек. Җаббаров ул яшьләрне бозга әйләндерергә тырышты, алай да, болай да әйләнгәләп карады, тар ятагына чак сыешып, үз-үзен акларга маташты. Дөньясын суырып яшәмәгәч, ул нигә тусын икән? Үзе дә бирә ләбаса! Йөрәген, алтын вакытларын, гаилә бәхетен бирә… Сәламәтлеген тамчы да кызганмый! Кара ташлар эченнән вак-вак энҗеләр эзләп, күз нурын түгә. Хисләрен, ун бармагы аша үткәреп, кәгазьгә сала… Тырыша-тырыша тар мәйданнарны киңәйтә. «Син, Хәбиб остаз, кабереңдә тыныч кына ят, хәзер мәгънәсе бик тарайган намус дәгъвалап, рәнҗеш җилеңне миңа каршы истермә инде, бәхиллә. Болай да җилнең кыйбласызы исеп алдыма күпме чүп-чар өя. Мине күммәкче, батырмакчы була. Мин олы максатлар белән яшим. Ил күләмендә дә таныласым килә. Инде вакыт, буылган елга сыман су җыеп ятканчы, ярларыңны ватып-җимереп, үзәннәргә җәел дә, ерганаклар ясап, диңгезләргә кушыл икән ул! Син мондый хыяллар белән янмадың, остаз! «Безгә бу җитми, безгә теге җитми», – дия-дия мескенләндең. Буең белән генә исәпләшеп, сәнгатьне дә буеңа яраклаштырып, тәмам кечерәйдең! Ябынган юрганың тезләреңне капласа, син разый идең, остаз! Мине дә читлеккә ябып кына сакладың, ерак илләргә очыртып җибәрәсең килми иде. Гомер буе өйрәнчегең итеп асрарга иде исәбең. Форсатның да иң шәбен кулыңа төртеп: «Хәбиб абзый, мә, Әнәс Җаббаровның язмышын уңайга табан бор», – дип, Ходай сиңа бер мөмкинлек биргән иде – комиссия премиягә лаек яшьләрне эзләде. Җыелыш кызды, гөрләде, шаулады, нинди генә исемнәр аталмады, син, иманга оеп, мең яшәр акыл иясе күк утырдың, исемемне әйтергә телең әйләнмәде. Карашың: «Өлгерерсең әле, яшьтән үк бозылма!» – дип кисәтә иде. Бер сүзең җитә иде, остаз, бер каш сикертүең! Комиссия шуны гына көтте. Хәер, комиссия генәме? Яшермим, мин дә, сыным катып: «Хәзер, хәзер!» – дип көттем. Аһ, андагы тамак кибүләр! Телем аңкавыма ябышкан иде. Ялкыныма пешеп янып беткән идем…
Аста егетләр тыныч кына гәпләшеп утыралар иде. Нур Әлфияне җырларга кыстый башлады. Җаббаров колакларын сагайтты. Җыр аны шушы кара уйлардан аралап алса иде!
– Кешеләр йоклый, сез нәрсә, егетләр?! – диде Әлфия.
– Җырла инде, Әлфия, – диде Әнәс, үзе дә сизмәстән аңа исеме белән эндәшеп.
– Әнә Җаббаров та йокламый! – диеште егетләр.
Әлфия моңарчы ишетелмәгән җыр җырлады. Гади генә сүзләргә язылган көй арасыннан ниндидер үзәк өзгеч моң актарылып чыкты да күңелне айкап ташлады. Моң һаман саен Әнәсне баса бара иде. Менә ул, бормаларына салып, аны үзенә ияртә, чәчәкле болыннарга әйди, ерак-еракларга чакыра, гомернең кыскалыгын искәртә иде…
– Тартырга бир әле, – диде ул, югарыдан Ирекнең җилкәсенә кагылып. – Тәмәке тынычландыра, диләр…
5
Кышкы урман һавасын тансыклап ерак юлга чыккан Җаббаров япа-ялгызы, боегып, каравылчы өендә утыра. Уйлары, агачыннан өзелгән алмалар сыман, анда тәгәри, монда тәгәри, тәгәрәгән саен чокырга мәтәлә шикелле. Әлфиядә нинди сагыш икән ул? Каян килгән моң аңарда? Нишләп ул Әнәснең юлына чыгып басты? Нишләп сүзсез генә инәлеп-инәлеп урманга барыйк ди? Әлфиягә үчләшеп кенә урманга бармады Җаббаров. Йөрсеннәр өчәүләшеп. Аңа монда да дөнья түгәрәк.
Каравылчы Шәрифҗан агайның беренче мәртәбә генә кунак төшерүе түгел икән, бар фантазиясен туплап, өен бизәгән: тәрәзә кашагасына хуш исләр аңкып торган чыршы ботаклары элгән. Ятак сымаграк эшләнгән сәкесенә аю тиресе җәйгән, иске көзгенең башына болан мөгезе беркетеп куйган.
Агай боларның барысыннан да канәгатьлек тоеп, чын хуҗаларча сөйләнә-сөйләнә мич ягып йөргәндә:
– Хәттин зур кайгың бармы соң, олан? Тегеләр күңел ача, син тәүлек буе корсагыңа май җыясың. Кил учак җылысына! – диде.
– Их, абзый кеше! Тегеләрнең шатлыгы хәттин ашкан. Ә минем – юк.
– Алай да кил әле учак каршына. Агачларның ничек янганын кара: усак күз яшьләрен агызып, имән черт-черт төкеренеп, каен җырлый-җырлый, өрәңге паш-пош килеп дөрли.
– Адәмнәр кебек аларның да үз холкы бар дисең инде?
Җаббаров иренеп кенә мич алдына барып тезләнде.
– Бар шул, олан.
– Урман белән генә җенләнеп син кешеләрне онытмадыңмы, яхшыдан яманны аера аласыңмы, агай? Бу тынлык сине туйдырмыймы?
– Кайсы соравыңа ни диим икән инде? Тынлык туйдырмый, анысы факт. Әгәр урманда бер генә яфрак та селкенми торган шомлы тынлык булса, мин гөрселдәтеп һавага атып җибәрәм. И, мин сиңа әйтим, кош-кортка җитә кала бу. Пыр тузыналар, җанкайлар.
Учактан сибелгән ут шәүләсе каравылчы картның яңакларында уйнаклый, аның күзләрендә дә каен утыны яна сыман.
– Кешеләргә элегрәк, яшь чактарак, үпкә саклый идем, хәзер юк, хәзер мин төптән исәплим. Ай-һай, булды инде күрмешләр!.. – Агай тиктомалдан гына көлеп куйды. – Булды, олан. Сугыш беткән елны мин колхоз персидәтеле идем. Өстән фәрман килеп төште: гөрләп үскән урманыбызны, тураклап, төзелеш кирәк-яракларына озатырга кирәк, имеш. Менә сиңа Хәтимә, мин тимимен, син тимә! Бер әйтелде, ике әйтелде, без халык белән каршы тордык. Ник дисәң, иң авыр сугыш елларында да күз карасы кебек сакладык без аны. Бирмәдек, вәссәлам. Райун үз эшчеләрен җибәргән иде, тегеләр ничек качарга белмәделәр. Качмаслар иде, бөтен авыл сәнәк күтәреп чыкты. Мине персидәтеллектән алып ыргыттылар. Менә монда инде авылдашлар прамах бирде, якламадылар. Эчтән янып-көйсәләр дә, якларга рәтләре юк иде. Картына-яшенә үпкәләп, авылдан чыгып тайдым. Аннары, чит җирләрдән туеп, кире кайттым. Кая барыйм мин, илемә-җиремә береккән кеше?
– Сине инде урманга баш итеп сайладылар, ә?
– Үзем теләмәсәм, берәү дә кыстамас иде. Аннан, кем өчен көрәшеп ат алган соң мин? Әгәренки ул чакта мине персидәтеллектән төшермәсәләр, урманны җир белән тигезлиселәр иде. Рәхмәт авылдашларга, корбан биреп, аны коткардылар. Персидәтелгә кеше табыла, ә менә урманың корыса, тиз генә үстерәм димә.
– Хәзер дә урманыңны кистермисеңме, агай?
– Кисәләр. Үзем төртеп күрсәткән агачларны.
– Һи, агай, син алпавыттан бер дә ким түгел икән!
– Алпавытлар беткәнгә азындыгыз инде сез! – Карт ачу белән мич эченә утын пүләне тондырды. Бии-бии янган учак хәлсезләнеп сүнеп киткәндәй булды. – Эте-бете хуҗа бит хәзер!
– Йә инде, агай, ачуланма, авыл моннан еракмы?
– Өч чакрым.
– Син җилтерәтеп кенә шуннан зәмзәм суы алып менмәссең микән? Кәефем начар минем, әзрәк эчсәм, күз алдындагы томан таралыр иде.
– Килешер микән, олан? Кыз-хатыныгыз ни дияр? Болай акыллы нәмәстә үзе. Пырламасмы?
– Мин аңа асыл җепләр белән бәйләнмәгән, борчылма, Шәрифҗан абзый. Адвокат кебек һаман төпченмә инде, бар!
– Миңа дисә, яшниге белән апкайтам. Син мичкә утынны өсти тор. Кая, акчаңны җүнәйтеп бир дә выжт мин.
Җаббаровка эчү мәсьәләсендә чама җебен югалтырга ярамый иде. Тап-таза, сау-сәламәт дип йөргәндә, аңардан йөрәк авыруы таптылар. Күрәсең, нәселдән-нәселгә күчеп, Әнәскә дә оялаган чир иде бу. Әтисе, мәрхүм, йөрәк белән дөньядан киткән кеше. Җаббаров шуңа күрә барлык саклану чараларын үтәп, билгеле рамкалардан читкә тайпылмыйча, төп-төгәл генә яшәргә өйрәнде. Мәҗлесләрдән аракы-фәлән эчмичә айнык кайта иде. Дус-иш сыйлаганда да шома гына котылып кала, тик үзенең йөрәк авыртуын дусларыннан гына түгел, хатыныннан да яшерә иде.
Бүген аның әз генә бушанасы, күңелендәге салкын ташлардан вакытлыча гына булса да котыласы килде. Карт, чынлап та, тиз әйләнеп кайтты.
Үзе белән татлы урман һавасы ияртеп, түргә узды да шешәләрне шапылдатып өстәлгә утыртты.
– Җитез дә инде син! – дип мактап алды Җаббаров.
– Рәхәтен күр!
Шешәләр янына стакан белән кабымлыклар тезелде. «Әллә шаярмаска микән? – дигән уй узды Әнәснең башыннан. – Алдын-артын карамыйча, кире шәһәргә сыпыртырга да бетте-китте. Аракыдан ни ямь дә, ни тәм инде. Юк, эчәм дигәч, эчәргә кирәк. Кызмача килеш Әлфияләр белән сөйләшүе җиңелрәк. Ул аларның йөзенә бәреп бернәрсә дә әйтә алмады бит әле. Җыр белән аның авызын томаладылар».
– Әйдә, агай, ике борынга җибәрик әле, – дип, Җаббаров, кырлы стаканнарны тутырып, аракы салды. – Эчик тә җырлашыйк бер.
Агышың, и агымсу, туп-тулы зар,
Синең ни хәсрәтең, ни моңнарың бар?
Кил, агай.
– Салмаганга бишбылтыр, кыстама. – Каравылчы карт чаштырдатып газета кисәге ертып алды да махра төрде һәм, күзләрен кыса-кыса, җан рәхәте тоеп тартып җибәрде. – Кемгә нәстә, кәҗәгә кәбестә дигәндәй, бер утырып тартсам, бар кайгым тарала. Күзең кара, кашың кара, үз җаеңны үзең кара инде.
– Кыстатасың, агай.
– Мин чамамны белеп сөйләшәм. Урманның да күзе була. Карчыгым Исламия кыз чагында оялып кына мине капка ярыгыннан күзәтә иде. Хәзер аның урынына бер болан калды. Чыршыга ышыкланып гел карап кала, бахыр. Авыш-түеш атласаң, гупчем урманыңнан бизәр.
– Ялгызың ничек шашмыйсың, агай?
– Һы! Менә син кала тиклем зур калада миллион кеше белән яшисең, ә үзең ялгыз, болан кебек ялгыз. Ишләреңә сыенырсың сыенуын. Мисалга, болан да борынын чөеп йөри-йөри дә, яраланса, кешеләргә бара.
– Юк, агай, мин үлгәндә дә качып үләчәкмен. Әйдә, синең исәнлеккә! – Җаббаров, эссе көндә бик нык сусаган юлчы сыман, бер тында стаканын бушатты. – Беренче стаканнан соң ризык капмыйбыз, – диде ул, шаяртып.
– Эчә, су кебек эчә. Тегеләр табигать карый, бу эчә, – дип мыгырданды карт.
– Чөнки мин көчсез, агай. Көчсез, ишетәсеңме? Синнән оялмыйм. Син премиягә көндәшем дә, чуртым да түгел. Син гади урманчы гына. Болан үз ярасын бәйләтергә кешеләр эзли, дисеңме? Мин кая барыйм икән, ә? Кем кулына баш төртим? Әшәке сорттан мин, агай, ышан миңа, адәм актыгы мин. Йолдыз чүпләргә дип күккә үреләм дә, кулым пешсә, гаепне үземнән түгел, читтән эзлим. Бик-бик җиңәсем килә минем, агай! Яп-якты көндә дә фонарь кабызып, адашып, бәрелеп, коймаларга тотынып йөрим ләбаса. Юк, эчеп түгел, ап-айнык килеш йөрим. Мин фил инде, фил, ә бит мине кырмыскалар талый. Шундый каты талыйлар, каһәр төшкәннәр…
– Әрнетәме? – диде карт, исе китмичә генә.
Җаббаровның исерүе йөзенә чыга башлаган иде.
– Башта көлә идем, хәзер әрнетә.
– Һай, энекәш, бичаракай. Лапылдатып ояларына яткансыңдыр. Саксыз филдер син. Мактанырга да мачтырдыр әле.
Әнәс шүрәле кытыклагандай сикерә-сикерә бер көлеп алды:
– Көлдердең, ичмасам, рәхмәт! – диде һәм, шешә белән чәкештереп, тагын стаканын күтәрде. Ризыкларга үрелмәде, кул арты белән генә авызын сыпыргач, канәгать булып тамак кырды.
И, җайлы иде дөньясы!.. Аны мамык мендәр өстенә сузып салганнармыни, гәүдәсендә мыскал да авырлык сизелми.
– Син ят, олан, – диде каравылчы, киенә-киенә. – Мин урманны күзәтеп кайтыйм әле. Берочтан иптәшләреңне дә барлармын. Көн суытты, Алла сакласын, өши күрмәсеннәр. Син ят, бөркән дә ят! Эчсәң шаулама, буеңа сеңдер, ди халык.
Җаббаров сәер тынлыкның әкрен генә башына, кулларына үрмәләвен тоеп сискәнеп китте. Бу тынлык аны упкынга табан сөйри иде. Тизрәк, тизрәк урманга, агайны куып тотарга да, ялгызымны калдырма, дип үтенергә. Чү, бу аяклар нигә тыңламый? Ә-ә, мин исерек? Лаякыл исерек. Ярый, болай да ярый. Үземнән көлим әле хет. Ха-ха-ха! Үз-үзеңнән һич тартынмыйча көлү – зур әйбер! Ха-ха-ха! Егетләр! Сез кайда? Әлфия, син кайда? Көлгәнемне ишеттегезме? Әһә, ишетмисез! Хәзер мин сезне табып көлеп күрсәтәм…
Җаббаров, туны белән бүреген табалмыйча интеккәч, костюмнан гына тышка чыгып йөгерде.
– Еге-е-тлә-әр! Ә-әл-фи-и-ә!
Ишегалдыннан башланган сукмак урман эченә таба сузылган иде. Әнәс, кулларын селки-селки, шул якка борылды. Ургылып яшел чыршылар арасына кереп барганда, нәрсәдер күкрәгенең сул ягына кадап алды да, тын буылды.
Ул, чабылган үлән сыман, урталай бөгелеп төште. Тормакчы иде, йөзе белән тагын да ныграк карга сыланды.
6
– Син үлми идең… – Баядан бирле Ирек, шул сүзләрне кабатлап, җанны үрти. – Син бит үлми идең.
– Җитәр! – диде Җаббаров һәм, әллә чынлап, әллә шаярып, Ирекне якасыннан тотып селкергә кереште: – Җитәр! Мәнсез сүзеңнең ахыры булырмы, юкмы?
– Җибәр! – диде Ирек, артка табан тартылып.
Җаббаров ычкындырды. Төймәләре чишелеп, шарфлары асылынган Ирекнең төзәтенүен көтә башлады. Алар хәзер икесе дә мәхәллә бүлүче көзге әтәчләргә охшаган иде. Ишегалдында утын ваклап маташучы карт, болар ягына карап, баш чайкап алды. «Әй, гайрәтле әтәчләр, – диде ул. – Әй, гайрәтле әтәчләр!»
– Сөйлә, баштанаяк сөйлә. Ничек, кайчан, кайда? – Җаббаров Ирекнең соңгы төймәсен каптырды.
– Сугыш чукмары!
– Йә, ачуланма. Нервлар тузган, гафу ит.
– Әллә бездә тимер нервы дисеңме? – Ирек, күз агын әйләндереп, дустына карады. – Нәрсәсен сөйлисең аның… Урманга чыккач та, Әлфиянең авызында һаман синең исем булды. Өзми дә куймый: «Ник без аны ялгыз калдырдык инде, әйдәгез, кире борылыйк та Әнәсне дә үзебез белән ияртик, йөрсәк, дүртәү йөрик», – ди. Без, уенын-чынын бергә кушып: «Сине җене сөйми, хәтта күралмас дәрәҗәдә, шуңа бармый ул», – дибез. «Минем Җаббаровка бернинди зыян эшләгәнем юк», – ди бу, ә күзләреннән мөлдер-мөлдер яшь ага. Без аның саен котыртабыз: «Әллә яратасыңмы, әллә Җаббаров кабызган утларда янасыңмы?» – дип көлешәбез. Әлфиякәй үпкәләде дә бездән аерылып китте… Кайтса, киемнәрең чөйдә эленеп тора, ә үзең юк икән. Шул вакытта каравылчы карт та кайтып җиткән. Сүзсез дә аңлашыла инде, икесе ике якка эзләп чапканнар. Әлфия нәкъ өстеңә килеп чыга… Синең йөрәк шаярта бугай, Әнәс. Дөресме?
– Мин исерек идем, – диде Җаббаров, теш арасыннан гына сүзләрен кысып чыгарып.
