скачать книгу бесплатно
– Вале ман аспу савораро ба ?илофу шамшер ташбе? меди?ам, – бо шеваи хос гуфт Абдулма?ид. – Агар савора шамшер бошад, ма?луб мешавад, лекин агар савор? шамшер шавад, со?ибашро ?олиб мегардонад. Зеро кор ба майдон шамшер мекунад, на ?илоф!
– Ман ба шамшеру ?илоф кор надорам! – бето?атона ба муколамаи мард?о шарик шуд Назокат. – Дилам пур, ки Мирмалик ?олиб мебарояд!
Каломи ?отеъ ба духтар шодмон? овард: дар майдони набард Ра?ими Купол шамшер шуду аз давра баромад. ?онибдорони Мирмалик шод гашта, мушо?ида карданд, ки шаш ?авонмарди ?олиб пас аз гирифтани инъом боз ?уръа кашиданду се ?уфти довталаб чунин таркиб ёфт: ?асану ?усейн, аммо яке ху?андию дигаре исфаранг?, Афзалу Рустам ва Мирмалику Н?ъмони Канд?…
Аз эшон то даври ни?о? Афзалу Мирмалику ?усейни Исфаранг? расиданд. Аммо дигар ?уръакаш? нашуд. Мири мусоби?а ?ар серо мусов? бо ишорахат саф орост ва фа?монд, ки кадоме пештар ба марра расад, ?олиб ?амон мешавад.
Тамошобин?о Афзалу ?усейнро ва он?о ?амдигарро, ?усну ?уб?и аспони худро медонистанд, вале барои ?ама Мирмалик шахси ноозмуд ва дави аспаш номаълум буд. Бинобар ин, бо назари ташхис ва кун?ков? ?ро менигаристанд. Фа?ат ху?анди?о ва аксари ворухиён ниго?и пурме?р доштанду исфараги?о дуандеш буданд – аз нисф зиёд тарафдори ашадии ?усейн, бо?имонда?о – ?аводори Мирмалик. Андешаи парокандаи он?оро Абдулма?ид дар як ?умла ?амъ овард:
– Афзалу ?усайн ша?ди ?алабаро бор?о чашидаанд, акнун ша?дситон? навбати Мирмалик!
Нигина хулосаи шоирро бо ишораи сар маъ?ул дониста, нохост чашмаш ба Сабзал? афтид, ки тозиёна болои сар алвон? додаю ангушти ишорав? боло бардошта, бо додархондаш хитобе дорад. Саропо г?ш шуду охири ?умларо баръало шунид:
– …ба аспи хуб як тозиёна басай!
Бонги ду?ул баланд шуд. ?арифони шитобзада тозиёна бар са?рии асп?о заданду аз ?а?иши нога?он? чанги сабуке боло хест. Аммо Мирмалик бо ма?мез Рахшони хеш ба пеш хонд. Аксари тамошобинон аз ин ?авони хушасп, аммо камта?риба дар?ол умедашонро канда, ба ду човандози пештоз тава???? оварданд, ки баробар пеш мепариданду фосилаи байни он?о ва савораи сеюм ла?за ба ла?за меафзуд. Ин ?олатро мушо?ида карда, духтарон безобита шуданд. Рухсора?ои мисли себи хубон? суп-сурхи Назокат ширранг гашту баробари суст шудани гардиши хун дили ?ассосаш ?ариб буд, аз тапидан бозмонад. Назорат нисбатан бепарво метофт, аммо Нигина хуни дил мех?рд. Лекин ?ая?они дилро бо азобе фур? нишонда, бо умеду бовар? Мирмаликро менигарист. Вай дилпур буд, ки ин ?авони ?ушманд на?шаи ами? дораду аспаш доно ва тавоност.
Баъде ки нисфи марра тай шуд, пешсафон барои ?олиби мутла? шудан ?он ко?онда, ба са?рии аспон боз тозиёна заданду ?онварони ран?кашида чанг ба осмон бардошта, ?он?авл пеш тохтанд. Фурсате, ки Мирмалик интизор буд, фаро расид ва тозиёна ба кор овард. Рахшони рамузфа?м якбора аз ситора ?ам ав?рафтор шуду дар як мижазан? пешсафонро дарёфт. Афзали аввалма?ом аз та?йири ?олат саросема шуда, хинги худро бо зарби тозиёна ба пеш ?ада?а намуд. ?усейни калопатра ?ам тозиёнаю ?ам ма?мез ба кор андохт. Аммо Мирмалик фа?ат банди ла?ом ?унбонд. Рахшон ма?сади со?ибашро бехато фа?мида, суръати дав биафзуд. Акнун саманди сиё? ончунон метохт, ки Мирмалик намедонист, дар замин аст ё осмон! Ла?зае гумон кард, ки савори аспи обист, вале бонги тамошобин?о вайро зуд аз олами р?ъё ба аспрез баргардонд. Акнун ?ама ба ?унбиш омада буданду чун Рахшон ба мав?еи дуюм гузашт, ними мардум ?аводораш шуданд. Ва?те пешсаф шуд, ?ама мафтун гардида, бехудона «Рахшон! Рахшон!!» мегуфтанд. Амакдухтарон низ аз ароба сар бароварда, бо кафк?б? мардонро ?амсадо шуданд.
Афзал аз ин гардиши нога?он? худашро тамоман гум кард, вале ма?мезу тозиёна дигар ?ро мададгор нашуд. Дод мегуфту аз да?онаш бафч мерехт, лек аспаш торафт суст мешуду аз да?онаш кафк мебехт. Ва дар чунин ?олати ри??атангез аз ?ама о?иб ба марра расид.
Мирмалик бо сари баланду дили пурнишот гирди аспрезро давр зада, чобук ба замин ?а?иду сару гардани Рахшони вафодор ба о??ш гирифт. Аз ?ар сангу бутаи дашти Мо?пар? овозе мешунид, ки «Дуруди Худо бар Мирмалик!» мегуфт. Назокат дастзан? мекарду Нигина кафк?б? ва Назорат ?ар дуро шодишарик буд.
Фав?и шодиро овози мутантани мунод? дучандон вусъат бахшид:
– ?олиби саб?ати аспдавон? Мирмалик ибни Мирра?мати Ху?анд? бо уштури сурхи бухт? сарфароз мешавад! Агар дар озмуни тирандоз? ?ам ?олиб ояд, ду нори му?аддас моли ? хо?ад шуд!!!
* * *
Саб?ати камонварон ихтиёр? буду ?айр аз чор-пан? ?олиби мусоби?аи асптоз? ?амаг? якчанд иштиё?манд ба майдон баромад. Аксар чобуксаворони дамон ва данон, ки ла?зае ?абл мисли мав?у бод тунду тез ва хур?шон буданд, фурсате дарангпеша шуданд. Зеро тиб?и одат то о?ози даври дуюми саб?ат ла?заи дамгир? эълон шуда, аз ?ар канора б?йи таоми лазиз ба димо? мезад, ки бо фармоиши ?олибон аз г?сфанд?ои инъомгирифта барои мухлисон пухта шуда буд. Та?амтан?о ба давраи муштариёни худ пайваста, бо димо?у ишти?ои равшан нону кабоб мех?рданду ?азлу ш?х? мекарданд.
Дар ?ал?аи ху?анди?о Мирмалик ангуштнамои хосу ом буду ворухи?о, аз ?умла духтарони болои ароба низ ба ифтихор с?яш менигаристанд. Аммо дар ?иёфаи фоте?и майдон заррае тафохур ё такаббур падидор набуд, баръакс андешаманд менишаст – ?ушу хаёлаш ба Сабзал? банд буд, ки тиб?и а?ду паймони пешак? вай дар озмуни камонвар? бояд ба мав?еи аввал мебаромад. Зеро ба ?авли худаш «дар к??истон барои асптоз? шароит нест, вале хурду калон дар тирандоз? устухон надоранд». Лекин…
Манти?ан, ?оло довталаби асос? бояд Мирмалик бошад. Инро ?ама медонанд. Вале Сабзал? ч? андеша дорад? Оё вай аз довталаб? даст кашида, ба ?ойи худ Мирмаликро мегузаронад?
Албатта, ро?и осон гуфтушунид аст. Агар Мирмалик шарт гузорад, ки дар сурати ?алаба нори рахшон аз Лаккон ба Сабзал? меди?ад, шояд ? роз? шавад. Балки ? бояд роз? шавад! Аммо… дар ин ?олат а?ди бародар? ч? мешавад?! Оё ин му?аддасотро фур?хтану харидан, бо лаълу ну?ра иваз кардан мумкин аст? Не, ?аргиз не!! Мирмалик барои моли дунё шуда, ?е? ва?т дили бародархонди худро намеран?онад. Вай ?е? ва?т паймони бародар? до?дор намесозад!
Бори гаронеро аз китф дур андохта, Мирмалик ?ониби мунод? нигарист, ки гаштаю баргашта сало мехонд:
– ?ой мардум! Нашунидам наг?ед! Нафа?мидам наг?ед! То?ири ?имматбаланд ва ш??ратманди Исфара А?мадбеки хушм?йлаб ба шодиёнаи тавлид шудани нахустписараш Ма?мадбек озмуни камонвари забардаст эълон мекунад! ?ар касе илми тир медонад ва ?унар дорад, ба майдон барояд, тир аз камон?улла ба нишон расонад ва як киса зари сафедро со?иб шавад!
Шитобед, майдон аз далер аст!!
Шумори довталаб?о тадри?ан аз сад гузашту сар шуд ба?си тиркушо?, ки дар он Мирмалик ширкат наварзид. Ин аз назари Сабзал? пин?он намонд ва худро дар?ол пеши бародархонд расонд.
– Ба ту ч? шуд, барод? Соз?? Ай ба?с худта дур кашида, ч? хапу дам шиштай??
– Осиё ба навбат, бародар! Ману Рахшон ?унари худ нишон додем. Акнун ту…
– Бе ту ман нафас намекашам дар олам, ки инро худут медун?, эй барод! Пеш даро, ки Бойбобо шарти бе?ад вазнин гузоштай, ман у?да карда наметонум…
– Ч? хел шарт?
Аз ?авоби Сабзал? маълум гардид, ки бо пешни?оди амлокдори бозори Исфара болои теппаи аз ?ама баланд тирбол – катаки махсусе гузошта, ба дарунаш хур?си зинда сар додаанду дар шафаташ дори пасти ч?бин сохта, ба он кисаи пур аз ну?раи соф овехтаанд. Шарти А?мадбек ин будааст, ки ?ар касе хур?сро тир занад, халтаи пурну?раро со?иб мешавад.
– Вазни ну?ра бо вазни хурус баробарай, лекин хурус ай ну?ра дуртарай! – гуфт бо алам Сабзал?. – Ба тахмини ман, фосилаи байни камондор ва катаки хурусдор ай як тирпартоб зиёдтарай. Бойбобо ?илаи зур ёфтай, зури ман намерасад…
– Агар з?ри ту нарасад, пас тири ?е? кас ба нишон намерасад!
– Дуруст мег?й?, эй барод! Барои ?амин, пеш даро, халтаи ну?ра моли ?алоли худут!
– Агар ?е? кас со?иби мукофот шуда натавонад, он го? майдондор? тани ман…
– Гапат маъ?ул, эй барод! Ман рафтам…
Тахмини Сабзал? дуруст баромаду найранги то?ир кор дод: ?амаи камонкаш?о хур?сро ба ?адаф гирифтанду тири ?ама ба ?адар рафт! Фа?ат пайкони Сабзал? ба девори катак барх?рд… «Давлати савдогар сахт? кард»-ин маъно аз ?ар да?ане ба шакли ?умлаи ?архела садо дод. Баъзе?о бо писханду ришханд, гур??е бо таассуф ва надомат ин мусоби?аи бенати?аро ?амъбаст карда, саволомез ба теппаи садрнишин нигаристанд, ки А?мадбеки хушм?йлаб низ он ?о буд. Нигина баръало дид, ки ба г?ши мунод? сухане гуфт ва ? дар?ол нидо баланд кард:
– ?ой мардум! Шитоб накунед ва пароканда нашавед! Бозаргони маш?ури диёр А?мадсайиди Ворух?, ки ?озиракак аз Мар?инон омаданд, бародархонди худро шодишарик шуда, ба шодиёнаи ме?мони нав боз як кисаи зар изофа карданд! Оё дар байни шумо тирафкане ?аст, ки ?удрати худро бо анвои озмоиш имти?он кунад?! Оё дар байни Шумо камонваре ?аст, ки бо тири ахтард?з дили хур?с парчин кунад ва мукофоти ол? ба даст орад?! Эй шермарди худо, ба майдон баро!!!
Дашти Мо?пар? ла?зае сукут варзид ва о?иста таркид: аз давраи ме?мон?о марди тануманди якта?и беостин дар тан ва камони садман? дар даст бо та?аввур аз ?ой хест. Ин далерию ?асорати аз ?ад зиёдро нимаи мардум бо та?айюр ва чапакзанию ?уштаккаш? та?ният гуфтанд. Аммо кулли исфаранги?о ва дигар ашхоси ого? довталабро шинохтанд ва пай бурданд, ки А?мади то?ир ган?и шойгон ба бегона додан? нест ва ин на?шаро пешак? тар?рез? карда, навкари кироя Холмати Чочиро зархарид овардааст, ки ?а?и?атан ?ам камонвари чирадаст буда, бегумон шодиёна ба даст меорад.
Абдулма?ид бо танаффур даст афшонда, бо чашми умед Абдулсайидро нигарист:
– Оё гов?игаре бошад, ки ин гови сиё?ро ма?луб гардонад?
– ?аст! – дилпурона садо баровард Назокат. –Ман ?е? ва?т намемунам, ки пули додою амакбобои мана одами бегуна гирад. Илло-билло ки рудаю ишкамбаша нохун кат? чок мекунам!
– Офарин, гурбашери амак! – баланд хандид Абдулсайид. – Хубаш, худат ба майдон баро!
– Ман чува мебурумадиям?! – ?азлро нафа?мида, сахт барошуфт Назокат. – Ба ?ойи ман акои Мирмалик камун?анг мекунад, ин гови сиё?а ба хок яксун мекунад!
Ин ла?за Мирмалик дар сояг?шае ба саманди дилбанди худ машварат дошту ?ис кард, ки ёру д?стон, ?амша?ри?о ва мухлисони ?адиму ?адидаш бо хо?ишу умеду бовар? с?яш менигаранд. Зеро дар дабиристон миёни ?амсаба?он дар тирандоз? ?амто надошту азбаски тираш ?ариб хато намех?рд, ?адарандоз мегуфтандаш. Бозувони Рустамона, ки дошту тири камонаш ба дури?ои дур мепарид, ?одирандоз ме?исобидандаш… Манти?ан, аз ?арифи имр?за пешдасту бартар аст. Вале… оё мур?и ?умо ба китфаш менишаста бошад?
Бо чунин андеша?о гирдогирди аспрезро аз мадди назар гузаронда, ба аробаи назди даромадго? чашмаш афтиду Абдулсайид ва Абдулма?идро шинохт. ?амоно панди та?ояш дар буни г?шаш садо дод, ки ?абл аз дуо гуфта буд: «Таваккал нар асту андеша мода, ?иянам. Дар ла?зае, ки ?авонмард? мебояд, андешаманд? нашояд!»
Табассум дар че?раи Мирмалик гул карду панди падар ёдаш омад: «Афзалият аз ?ариф далели фав?ият аст, яъне нишонаи бартарист. Фав?ият бошад, далели ?олибият аст, писарам!».
Дигар ?о?ати истихора намонд. Мирмалик далеру чобук аз ?ой хест. Камон аз ??ла бароварду тирдон ба китф овехт ва бебок ?адам ни?ода, ба майдон даромад. ?ро дар?ол шинохтанд ва нек исти?бол карданд. Ху?андию ворухи?о яксара ба по хеста, к?ло? ба боло ?аво дода, г?ё ки аллакай ?олиб омада бошад, баробар «Мир-ма-лик! Мир-ма-лик!!» мегуфтанд. Нигинаю амакдухтаронаш низ баробар ?анотак зада, пешу ?афо сар аз болоп?ши ароба берун оварданд.
Аз чунин пазириш Холмати Сиё? ла?зае карахт гашту ?а?ролуд шуд. Вале сир бой надоду аз аспи ?урур поён нафуромада, бо овози димо?? д??у даранг кард:
– Эй ?авон, ту ба зиёрати ман омад? ё ба му?обили ман?
– На инашу на ваяш! Бо даъвати мунод? омадам, то бахт озмоям.
– Тушбераро хом шумурд?, эй ?авон! ?ое, ки ман бошам, бахт ба фармони ман аст!
– Бахт к?р аст, адолат бино…
– Суханбоз? макун, эй ?авон. Бо ман сарбасар шудани ту ?оло барва?т аст. ?ан?з аз да?онат б?йи шир меояд…
– Б?йи шир бе?тар аст аз туршии хамир!
Холмати Сиё? аз ?азаб сиё?тар шуда, як тоб х?рду аз дигар дари сухан даромад:
– Эй ?авон, росташро г?й: маро шинохт??
– Аз тар?и суханат фа?мидосиям, ки хо?а нест?, зердаст?.
– Маро Холмати ?одирдаст мег?янд! Бе?тарин камонсозу камондори Чоч манам!! Тири камони садмании ман рахна дар санги хоро меканад! Тори камони маро ?е? кас кашида наметавонад!
– Маро ба насабу ?асаби ту коре набошад ва аз камони ту ?аму озоре нарасад. Расоям гапбоз? накун, ки гуфтаанд:
Худписанд? далели нодонист,
Охири он фа?ат пушаймонист!
Холмати Сиё? боз ба худ печиду хост, бо мушту лагад уштулум о?оз кунад. Лекин аз ?азаби мардум тарсида, ?азаб ба таъна гардонд:
– Эй ?авон, ту худат кий?, ки ин ?адар ?авои да?ан мекун??! Ту дар пеши ман як пашшай?!!
– Эй рангобзард! Душманат гар пашша бошад, камтар аз филаш мадон!
– Ту дар ду олам фил намешав?, эй ?авон! Фил манам ва ?олиб манам!! Ту навакак дар аспдавон? ?алаба кард?, обр?й ва иззат ёфт?. Барои к?дак ?амин ?адараш басу зиёдат?! Бисёр махо? ва обр?й мако?! Аспсавор? дигару камонвар? дигар аст. Бо ман му?овимат накун ва бе?уда з?р назан, ки миёнат бишканад!
– Ту ?ам ёз?-ёз? бисёр накун, ки гарданат нашиканад. О?ибати ?урур ва пит?-пит? сари пасту нотавонист!
– Гар намедон?, бидон, эй ?авон: Ораши Камонвар ?адди волои ман аст!
– Чалов накун! Ораши забардаст ?адди худпараст нест! Агар тири аз Ому паррондаи вай ба Марв расида бошад, му?ол аст, ки тири ту ба сари теппа барояд…
– ?озир ман ба ту тирпаррониро нишон меди?ам! ?озир ман ба ту исбот мекунам, ки вориси Ораш манам!! ?озир мебинем, к? дар камонвар? сахткаш аст?!
Холмат бо ?урур ва нописандии аввала тир ба камон гузошта, як чашмашро нимп?ш карда, бо ?а?ру ситеза хур?сро ба нишон гирифт. Хаданги чорпари ? башаст парида, ба катак расид, аммо ба шифт барх?рд…
Мирмалик осуда нафас бароварда, болои нишонахат ?арор гирифт. Аввал зе?и камони ?ойдории худро, ки аз п?сти говмеш буд, бо н?ки ангуштон ламс карда, ?ая?они ботин фур? нишонд. Сипас бо ?аракати мавзун тири сурхранги р?йи тиркаш берун овард. Онро аз ч?би заранги к??и Мевагул сохта, дар дунболаи пайкони ф?лодиаш се пари шо?ин баста буданду барои сайди махсус ниго? дошта мешуд ва шо?иншо?пар ном дошт. ?авони пухтакор саросема нашуда, тирро чилла карду байни чиллик?ои ?авиии хеш ?афид ва бо нимовоз гуфт:
– Тир ба чашми хур?с занам, то борикандоз? исбот шавад.
Баъди нафасе ин ?умларо мунод? тари?и зайл бо овози баланд такрор кард:
– Мирмалик ибни Мирра?мат чашми хур?сро ба нишон гирифта буд ва тири ахтард?зи вай бехато ба нишон расид!!
Дар аспрез а?аб ?ангома бархост каснодида ва г?шношунида! Ин карат хурду бузург ва д?сту душман – ?ама баробар – шасти хаданги ?авонмарди баруманди Ху?андро офарин мегуфтанд. Фа?ат Холмат истисно буд – ла?зае гунгу лолу карахт истоду якбора хуни сараш ??шид ва аз шиддати ?азаб зангии занг шуду камони садман? ба замин зада, онро лагадмол карда, бо дили пур?ам ва сари хам аз аспрез р? ба гурез ни?од…
?е? кас, ?атто А?мади Хушм?йлаб, ?ро ниго? надошт. Баръакс, ?ар ду сарпарасти озмун мур?обивор ро? гашта, бо че?раи хандон пеши Мирмалик омаданду бонавбат ба о??ш кашида, аз сид?и дил табрику та?ният гуфтанд. А?мадсайид, ки аз шод? дар п?сташ наме?ун?ид, дар пешор? аробаи худаш ва назди он нури чашмонашро дида, он?оро ба Мирмалик нишон доду о?ил с?яшон шитофт.
Садои г?шнавози ?окими Исфара дар фазои Мо?пар? бори дигар танин андохт:
– Мирмалик ибни Мирра?мати Ху?андиро Худованди ме?рубон мададгор ва бахти баланд ёр гашту бо нер?и ?авонмард? вориси арзандаи Рустами Достон будани худро исбот кард ва ?олиби мутла?и саб?ати Исфара шуд!
Зи?? шо?савори чобуктарин ва камондори бе?тарин!!
А?ли аспрез баробар «Зи??, Мирмалик!!» гуфтанду ин та?нияти шо?аншо?иро дар атрофу акнофи Исфараю Ху?анду Истаравшану Бухорою Самар?анд ?ама шуниданд.
?окими Исфара бо ду дасти адаб ба ша?савори шо?че?ра ду нори му?аддаси оламтоб ва ду киса зари холис ?адя карду овозаи ин т??фаи олишон аз канораи Мовароунна?р баланд хеста, Хуросону Хуталону Арабистону Фарангистон ва Чину Мочину ?индустонро фаро гирифта, то г?ши Му?аммади Хоразмшо? ва Чингизхони му?улнойон расид ва ?ар ду дар орзуи чунин размандаи аспафкан шуданд…
Мирмалик шоду масрур ба Рахшони маш?ур савор шуда, ду кисаи зар ба зини асп овехту ду нори му?аддас ба дили даст гузошта, боло бардошт. ?ама баробар даст баланд карда, беист «Зи??, Мирмалик!» мегуфтанд. Духтарон низ ?амранги ?амоат буданд ва кай?о аз ароба фуромада, ма?буби худро ситоиш мекарданд.
Нигинаи гулпера?ан дар сафи пеш меистод, зеро нисбати дигарон шодию сурури беш дошт. Ду р?яш мисли гули анор шукуфон буду лабони нордонаш дар васфи ?олиби саб?ат дурру гу?ар мерехт.
Ва?те Мирмалик ду анори му?аддасро баланд бардошт, Нигина ?ам дар пайравии дигарон дастонашро боло намуд ва ма?з дар ?амин ла?за он?о ?амдигарро диданду шинохтанд. Дилбараки хубр?и мавзун?омат чашму абр?и Золи зар, м?йлаби навдамидаи шо?писар ва че?раи хандони чобуксавори пур?игар баръало медид, аммо ?авон чунин имконият надошт – че?раи духтар зери ?и?об нонамоён буд.
Ба ?оли Мирмалик ра?ми Мо?пар? омаду о? кашид. Дарзамон аз ?ониби нишеманго?и маликаи дашт шамолаки шадиде вазид ва гире?и корро кушод: парда аз р?и гулпар? париду гес?и шоназада, холи мушкину абрувони пайваста, рухсораи гулнору чашмони олуранг, лаб?ои нордона ва садафдандони дона-дона чашмони равшани ?авони аспафканро шефта гардонд.
Боди мурод перо?ани нафисро ба тани нозукбадан часпонду чашмони шефта дар бари духтари наврасида ду анори навдамида дид ва ба шигифт омад.
Ба шигифт омаду анор?ои му?аддасро тарафи духтар алвон? дода, ш?рангез хандид…
Хандаи дили ?ассос ва шефтаю шайдо чунин маъно дошт: ?олиби Мо?пар? тайёр аст, ду нори даст як?о бо дили зебопараст ба кабутари Мо?пар? супорад, то ду анори дилрабо ба каф орад!
Нигина ?ам ма?ин хандид. Вале аз те?и ниго?и падар тарсид, аз захми чашми амакдухтар ?аросид ва зуд парда ба сар кашид. Дигарбора кабутари ни?обдор ва дастнорас шуд…
Равзанаи шашум. Н?шханде ба печутоби ду гули б?стон дар суро?и андалеби достон
А?аб дилномаи дилафгоре о?оз ни?од даму нафаси маликаи Мо?пар?!
Мирмалики пурдил, ки бо нияти пир?з? ба саб?ати дилхур?шон омада буд, пас аз ?олибият дар даври аввал бо тири ахтард?з чашми хур?с шикофта, диловари дилписанд шуд, дили ахтардухтари к??истонро волаву шефта гардонд ва бо дилхушию дилафр?з? «Дилбараки мухлис бе? аз ган?и Лаккону зари холис!» гуфта, дилшоду дилош?б ба асп нишаст, аммо дилкашол ба Ху?анд баргашт. Зеро бо мадади шамолаки Мо?пар?, ки парда аз сари Нигина боло бардошт, ?амаг? як назар ба дилороми дуог? нигаристу дил бохт ва фа?мид, ки аз ин кафтараки дилкаш дигар ?аргиз дил канда наметавонад…
Дил ба иш? зинда аст дар тани мард,
Мурда бошад диле, ки оши? нест!
Нигинаи покдил, ки бо нияти мухлис? ба аспрези Исфара омада буд, довталаби дилнигаронро дилгармтарин ?аводори дилс?з ва дилд?з шуд, бо дилёбиву дилнавоз? дасту остин барфишонда, барои дастёб шудани ?авони пир?збахт ?он ко?онд ва фир?зр?зро фоли нек, о?ози бахту и?боли дилафр?з пиндошта, дилбаставу дилхеста ба ароба савор шуд, аммо дилхаста с?йи Ворух ро? пеш гирифт. Зеро аз те?и ниго?и падар хи?олат мекашиду аз те?и забони Назокат метарсид. Хавфу ра?о аз он дошт, ки дар пушти к??и баланд якумр дилбанд мемонад. Яъне банди дили бедори кабутари навболро касе кушода наметавонад.
Хушбахтона, мушкилкушо баробари ба Ворух расидан аз худ дарак дод. Бибинур? сухан?ои дилош?б ва дил?ароси Нигинаро дар бораи диловари аспрези Исфара бо дили соф шунида, ма?зи гапро аз п?стпора дар?ол ?удо кард ва табъи дили духтар лаб ба наси?ат кушод:
– Хо??, ки ба муроди дил рас? ва хушбахт шав?, дил ?ав? дор ва асло суст? накун, эй мур?дили оча! Агар бех суст шавад, шоху барг дар як мижазан? пажмурда мегардад. Мебинам, ки туро хун ба ??ш омада, дар унуфони камолот ?арор дор?. Азбаски дар б?стони бало?ат тозабарг?, дар синаи ?албат асло ?амро ни?он надор! Фаром?ш накун, ки дили ра?мгин пайваста ?амгин аст. Зиндаг? шод? асту шод? кардан ?унар!
Аз сухани гарму нарми кампири хушла??аи хирадрутбати ху?анд?, ки аллакай кулли занону духтарони Ворухро бе?араз масли?атгар шуда буд, Нигинаро ойинаи замир андак равшан гардид, аммо аз замин чашм наканда, ним?урма овоз баровард:
– Ба мулки дилам ро?и дуруст кушодед, эй оча?они ху?анд?. Баъди аз Исфара омадан маро он дили пешина бо худ нест… Тарсам аз он аст, ки модар маро барои дили гумшуда сахт сарзаниш мекунад…
– Агар ?олат чунин аст, туро сукут раво набошад, эй духтари оча! Ал?ол масли?ат ин бошад, ки аввал ба падар рози дил кушой, ки устои зирак, марди о?ил ва падари ме?рубон аст…
– Сирри дил аввал ба модар наг?ям?!
– ?ол? не, ?они оча! Агар хо??, ки орзу дар дилат фур? нашиканад, саросема нашав. ?ама медонем, ки дили модар бузург асту моломоли ме?р нисбат ба духтар. Вале на ?ама медонанд, ки ин дили бузург саршор аз тарсу ?арос аст нисбат ба та?дири духтар. Агар модар дил бохтану дил гум кардани духтарашро фа?мад, аз тарси ?а?ру ?азаби падар ?ама кори аз дасташ омадаро мекунад, то сир п?шида монаду духтар ба балои азим гирифтор нашавад. Яъне бо ?азор шеваю усул дили туро меёбаду дар?ол пеши обро мебандад, то домани касе тар нагардад…
