скачать книгу бесплатно
Карурманда ап-ак җилләр исә.
Тын сукмаклар тора тыелып.
Тояк эзләренең кайнарлыгы
Тузаннарга калган уелып.
Карурманда ап-ак җилләр исә —
Имән иңнәрендә ай юлы.
…Җир йөзенә җете буяу уйган,
Читекләре булган каюлы.
Җырлап узган. Җыры җылы булган.
Ак җилләргә җәйгән колачын.
Яңа төсләр белән яңарткан ул
Тормыш дигән яшәү йоласын.
Куенында кайнар җаны булган,
Күкрәгендә булган йөрәге.
Җиргә каты басып атлаган ул,
Белеп йөргән илгә кирәген.
Карурманда ап-ап җилләр искән,
Йөрәгенә аның кагылып.
Йөрәк ялкынының кайнарлыгы
Эзләренә калган ягылып.
Һәм үз юлы буйлап атлаган ул.
Һәм ятлаган чорлар дастанын.
Читекләре тулы ирек булган —
Ир-егеткә ни кирәк тагын?!
Карурманда ап-ак җилләр искән.
Юлларына еллар ябылган.
Мәңгелекнең моңлы өне булып,
Ак җилләргә җыры сарылган.
Каннан – канга, җаннан – җанга күчеп,
Киләчәккә кайтыр моң дисәм —
Карурманда ап-ак җилләр исә.
Алар тавышында без исән…
«Тәрәзәңне ачтың…»
Тәрәзәңне ачтың.
Иңнәреңнән
Каерылып очты канатларың.
Очты алар кысан мәңгелеккә.
Мин һичкайчан сине яратмадым.
Карап калдың томырылып, ник очмадың?
Очар өчен бер талпыну җитә.
Юлын җуйган бер мосафир булып,
Япа-ялгыз киттем синсезлеккә.
Качып киттем, ачык калды тәрзәң.
Ак күлмәгең калды сиңа кунып.
Сызылып калды урам, сызлап калды,
Канатсызлыгыңны аклар булып.
…Канатларың ап-ак иде – җилләр
Ак кар итеп кенә тараткандыр.
Мин һаман да синсезлектән барам.
Мин һичкайчан сине яратмадым.
«Ә яшәү дигәнең – җир һәм күк арасын…»
Ә яшәү дигәнең – җир һәм күк арасын
Тырышып, тырмашып икегә яру ул…
Аннары – мәңгелек ярату,
Мәңгелек табыну.
Бербөтен мизгелне, икмәкне урталай бүлгән күк,
Каерып икегә кисү ул,
Тынлыкта тончыккан мәлләрдә
Җил булып исү ул.
Бербөтен сөюне, җитмәс дип чигенә,
Үткәнгә чигенә-чигенә икегә аеру,
Аннары кояшсыз иртәләр,
Аннары мәңгелек сагыну…
Бербөтен хыялны акка да, карага телгәләү,
Бербөтен өметне тураклау, бүлгәләү
Ул – Яшәү дигәнең…
Һәр бәндә умырып каера
Үзенә бүленеп биргәнен…
Юкса бик гади барысы да.
Бу яшәү – бербөтен ипи ул.
Җир һәм күк арасын, агын һәм карасын
Бер итеп дөньядан үтү ул…
Газап
Үзәннәрдә үксез өзәңгеләр
Өзелергә теләп өзгәләнә.
Әрнүләре, киләчәккә күчеп,
Җилләр булып, безнең йөзгә бәрә.
Авыр, авыр… Безгәме соң кыен
Бу сөрәннең ятим ихласлыгы?
Безне юллар көтә, алсу таңнар,
Кылганнарны юар таңнар чыгы.
Читекләргә, итекләргә безнең
Сарыла бар да:
Пычрагы да хагы…
Өзәңгеләр өзгәләнә канда,
Давыл булып өзгәләнә тагы.
Без – җәяүле җайдак токымыннан.
Иярләрдән төштек, калды атлар.
Яңагына чаптар ялын терәп
Иркәләнә булыр хәзер ятлар.
Җәяүлегә үрләр менү кыен,
Җәяүлегә авыр дөнья кичү.
Иң хәтәре – җәяү яшәүләрең
Тәкъдир булып, каннан-канга күчү…
Хәтер сыкрый. Зарлы авазлары
Хурлык булып безнең йөзгә бәрә.
Үзәннәрдә үксез өзәңгеләр
Өзелердәй булып өзгәләнә.
Иртән
Бербөтен җиһаннның мең телем өметен
Син узар сукмакта калдырам.
Син әле йоклыйсың, мин инде зарыгып
Син үтәр көннәрне сагынам.
Сагынам җилләрнең таң белән исүен,
Тибрәтеп тәрәзәң пәрдәсен.
Син әле белмисең,
Синең һәр карашың —
Күңелгә иң якын бер рәсем.
Бербөтен гомернең мең өлеш җылысын
Калдырам син узар юлларда.
Таңнарда уянып, дөньяга куанып
Чыгарсың бәхетең юлларга.
Багарсың күкләргә, йолдызлар күзләрсең,
Кып-кызыл алмалар өзәрсең.
Эзләрсең, табарсың, сер булып тамарсың,
Җуярсың һәм кабат эзләрсең.
Уң булсын бу җирдә син табар, син багар
Һәр энҗе, һәр тараф, һәр болын.
Юлыңа җанымның җылысын түшәдем,
Аңла һәм югалтма син, Улым.
Көй
Мин нибары бер көй генә —
җил көенә, уй көенә, юл көенә.
Сулар талгын гына ярга сеңә,
карурманда киек кайта үз өненә.
Болыт микән, кәрнизләргә кунып микән, —
кыргый күктән таң сызыла миңа таба.
Иртәләрдә офыктагы очкыннардан
төсле утлар, җете утлар тынга каба.
Үз көенә бии-бии яңгыр ява,
ерганаклар буйлап чаба көн кызуы.
Юлын таба юлын җуйган мосафирлар —
кыйммәт бары көн узуы, юл узуы.
Кыйммәт бары очкын чәчкән офыклардан
күзең алмый сагынуың киләчәкне.
Вакытларны кичеп, сулар күчеп,
яңгыр булып кайтуыңны – күрәчәкне.
Һәм нибары бер көй – куралардан
умырылып кала җилләр белән.
Җирсү булып һаман кая дәшә соң ул?
Сулар тына, үз өненә киек иңә,
язлар сына, ярсу тына… Тыңла гына:
бер җаныңа мең куралар көй тутыра.
Үз җаена уза еллар, туза уйлар,
үз көенә җилләр тына. Җилләр тына…
«Оча. Зынҗырларын өзәр булып оча дөнья…»
Оча. Зынҗырларын өзәр булып оча дөнья
Бәгыремә. Хәерлегә булсын.
Кан куесы, әйдә, ташып тулсын.
Ни кылсаң да, ни уйсаң да көн күзенә,
Тугры дөнья. Тыныңдагы
Төтен тәме булып сеңә бара
Һәр сүзеңә, үз-үзеңә.
Оча шәһәр, оча йортлар, елмаюлар…
Күз иярмәс тизлек белән туза күңел.
Китүчеләр көлә-көлә күккә аша,
Килгәннәре елый-елый килә торыр.
Әнә икәү карап бураннарга,
Ут кабыза үзәгемдә. Оча дөнья.
Оча дөнья, оча канатланып,
Оча дөнья буран кочагына!
