скачать книгу бесплатно
Агарки тиз чўксам тизим гуллайди,
Ҳар байтим бир баҳор, сўзим гуллайди.
Умрида ибрат бор Ўзбек онасин,
Шукрида ҳикмат бор Ўзбек онасин.
Тинчлик, минг бор тинчлик унинг нияти,
Кўксини тоғқилди эл ҳуррияти.
Эъзозу эҳтиром – бари шарқона,
Ҳур юртда оналар – бахтга парвона.
ПАРКЕНТИМ
Қирларида қирғийсин қаноти қайрилмаган,
Овчиси имонию, оридан айрилмаган,
Сувга чўп ташлаш бунда қушга ҳам буюрилмаган,
Ватан ичра бу чаман Ватаннинг парчасидир,
Чотқол тоғ тизмалари қуёшнинг дарчасидир.
Майсалари жилмайиб, жилолар тўкар бунда,
Турналар бошингиздан дуолар тўкар бунда,
Райҳонларнинг пойига саболар чўкар бунда,
Кўрсангиз, кўзингизга қувончлар чирмашади,
Юрсангиз, изингизни гуллари талашади.
Жилғаларин жаранги жонингизга чертади,
Булоқлари бахт тилаб зам-зам сувлар тутади,
Кундуз қуёш, оқшом ой йўлингизни кутади,
Қушларин қўшиғида Тангрининг каломи бор,
Мажнунтол таъзимида келинлар саломи бор.
Масжидларин кўкига фаришталар сиғмайди,
Бунда кимки йиғласа, Худойимга йиғлайди,
Бу масканда Бобомочин, не валийлар улғайди,
Яратган осмонидан ором сочиб туради,
Тонгда гуллар булбулга китоб очиб туради.
Момоларин алласи тошларни ҳам балқитар,
Қирқ кокилли қизлари қароғингиз қалқитар,
Паркенгда бир бор бўлган минг бир дардни унутар,
Бобурга болиш бўлган атри булоқ чаман бу,
Ҳофиз Кўҳакий суйган жаннат жамол Ватан бу.
Кимга жондай азизмас она бўлиб туққан ер,
Онам деса, Маҳмудни бир сўзидан уққан ер,
Кўксига гул чечагин тумор қилиб такқан ер,
Етти эмас, етмиш минг авлодимга Ватансан,
Бағрингда ётар бўлсам, сен ёдимга Ватансан.
СЎЗДАГИ ГУЛ
Эшитганин етказар шоир,
Осмонлардан олиб ёзмайди.
Битиклари дардидан ноил,
Деманг, қоғоз осон қорайди.
Ташбеҳлари дилин туҳфаси,
Томирига тиқилган қони.
Бўлса бўлсин кимнинг шубҳаси,
Ҳар битта сўз жигари, жони.
Мумкин кўкда илҳом париси,
Лекин унинг товони ерда.
Шоирларнинг бўлмас қариси,
То ўлгунча яшайди қўрда.
Гўзал сўзлар шунчаки келмас,
Жон пардасин тилиб чиқади.
Тани бошқа дард недир билмас,
У юракни юлиб чиқади.
Шоирларнинг паноҳи Худо,
Ташбеҳларни тутгувчи Ўзи.
Кимда зарра гумон бор – илло,
Очилмайди абад қалб кўзи.
Албат шоир сўзин султони,
Лек Ҳақ қули, элнинг булбули.
У – Ватаннинг, миллатнинг шони –
Бу дунёнинг сўздаги гули.
АЖАБ
Тасанно дейман-да, Ҳақнинг дидига,
Туман соя солмас гулнинг ҳидига.
Дунё дунё экан, гоҳо чидайсан,
Хазонлар таратган тутун дудига.
Асли гўзалликка яралган очун,
Ер гўзал, осмонга сиғмайди лочин.
Турфа гуллар бўйин ифоридан маст,
Капалаклар яйраб яшайди бир кун.
Оллоҳ қудратининг тимсоли – олам,
Оллоҳ ҳикматининг висоли – одам.
Афсус алангаси ўртайди баъзан,
Нечун шу гўзаллик заволи одам?
КЕТАРДА
Кўкнинг бир четидан чиқади қуёш,
Бир четига бориб ботади яна.
Бормикин инсонга қуёшдек йўлдош,
Унинг юз очиши тонгги тантана.
Инсон ҳам дунёга келади ногоҳ,
Порлаган офтобдек қувончлар сочиб.
Ва лекин кетарда қилмайин огоҳ,
У ботар, она Ер кўксини очиб.
ҲАҚИҚАТНИНГ СОДИҚ ДЎСТЛАРИ
Бу дунё бир сўздан яралган асли,
Сўз билан ҳаётбахш одамзод насли,
Сизга дурдан аъло қаламнинг васли,
Эй, кўнгил тоғининг алпинистлари,
Миллатнинг жонфидо журналистлари.
Жони сиёҳдони, қалам қонидир,
Дунёда бор-йўғи сўз – имконидир,
Ўзи хокисору Ватан шонидир,
Кўнглига бўйлади бўю бастлари,
Ватаннинг жонфидо журналистлари.
Гоҳо дашномлардан кетса эзилиб,
Тарки касб истайди кўнгли бузилиб,
Барибир аҳдидан кетмас узилиб,
