скачать книгу бесплатно
Кўрдим туркман, тожик, қирғиз, қозоғимни.
Бешов ўлка маърифатдан обидланди,
Юртбошилар аҳд-вафода собитланди,
Бор дунёга тинчлик деган сўз тиланди,
Ўздан бошлаб санасам беш бармоғимни,
Ўзбек, туркман, тожик, қирғиз, қозоғимни.
НАВОИЙДАН ЎРГАНИНГЛАР
Одамзодни одам қилган –
Сўз бўлади, сўз танинглар,
Сўз танишни, болам, ҳар вақт,
Навоийдан ўрганинглар.
Байтида минг маъно нури,
Дил дардига шифо нури,
Навоийда Худо нури,
Навоийдан ўрганинглар.
“Хамса” – туркнинг дил достони,
Она тилнинг мангу шони,
Ўрганмоқнинг зўр имкони,
Навоийдан ўрганинглар.
У – ҳикматлар булоғидир,
Заковатнинг чироғидир,
Садоқатнинг сўроғидир,
Навоийдан ўрганинглар.
Кимга ёрдир Ҳақнинг ўзи,
У – миллатнинг боқий сўзи,
Назм аҳлин назмий юзи,
Навоийдан ўрганинглар.
Ўқиганлар одам танир,
Одам билган – олам танир,
Унинг лутфи гулдек ҳарир,
Навоийдан ўрганинглар.
Дунё омон-омон бўлсин,
Аҳдлининг азмига тўлсин.
Навоий назмига тўлсин,
Навоийдан ўрганинглар.
БОБУР БЎЛИШ ОСОН ЭМАС
Интилганга толе ёр, дерлар,
Вале ҳар ким элда достонмас.
Чин шоирлар, шерюрак эрлар,
Бобур бўлиш аммо осонмас.
Бу оламнинг шоҳлари ичра,
Ҳеч кимда йўқ Бобур баёти.
Яшар Бобур оҳлари ичра,
Адабиёт абадиёти.
Тангри асли Бобурни Ҳиндга
Босқинчимас, бахт қилиб берди.
Тожмаҳални азал-абадга
Гўзаликка тахт қилиб берди.
Қирқ саккиз йил умрини доғлаб,
Қирқ саккиз минг азобдан айтди.
Гоҳ қаламин қонда сиёҳлаб,
Шеър сеҳрила ғазабдан қайтди.
«Бобурнома» – Ватан суврати,
Тафаккурнинг бир гавҳаридир.
Асрларнинг асил ҳайрати,
Шоҳ ва шоир шоҳ асаридир.
Навоийнинг номида ўзбек
Миллат бўлиб ғурурда яшар.
Дил кўкида порлаган нурдек
Бобурни ҳам ардоқлар башар.
Жаҳонгирлар кўпдир жаҳонда,
Лек Бобурдек қалби жаҳонмас.
Минг азобда, минг бир имконда
Бобур бўлиш ахир осонмас.
2020
ҲАР БАҲОР ЙИҒЛАЙДИ ЎРИК ГУЛЛАРИ
Элнинг юрагида гуллаган баҳор,
Қувончдек тўкилар ўрик гулидан.
Ҳар йил, ҳар баҳорда шу бўлса такрор,
Бол томиб кетади шоир сўзидан.
Бизни соғинтирган ул назми жаҳон –
Ҳамид Олимжон бу, Ҳамид Олимжон!
Кўзларга сиғмайди кўм-кўк водийлар,
Шоир дил кўкида юз очган Ватан.
Унга ҳикмат айтган қанча ровийлар,
Сен уни танийсан, у қалби чаман,
Исмини айтаман, яқин кел, осмон,
Ҳамид Олимжон бу, Ҳамид Олимжон!
Севиб-севилишни ўргатган шоир,
Ёр ила юз ювган соф булоқларда.
У бугун барҳаёт, нур сочар, қойил,
Аҳли муҳаббат ёққан чироқларда.
Зулфия жонида яшаб ўтган жон –
Ҳамид Олимжон бу, Ҳамид Олимжон!
Шеър – азоб овози, шодлик шонаси,
Шоир бошин кўрар гоҳи жодида.
Асли Ватан эрур шеърнинг онаси,
Шоирнинг кўнгли йўқ ўзга оҳуда.
Илҳомин париси – бир Ўзбекистон,
Ҳамид Олимжон бу, Ҳамид Олимжон!
Ҳамидин соғиниб, навдалар тўлиб,
Ҳар баҳор йиғлайди ўрик гуллари.
Чўлпон, Усмон Носир, Қодирий бўлиб,
Бир-бирин излайди эл булбуллари.
Улар сендан ғолиб, эй қаттол замон,
Ҳамид Олимжон бу, Ҳамид Олимжон!
Эл бахту шодлигин куйлаган шоир,
Ватан фарзандидир, миллат боласи.
Ўттиз тўрт ёшида узилган умид,
Ўттиз беш миллионлик элнинг ноласи.
