скачать книгу бесплатно
– Bəlkə bu gün aparmayıblar?!
Zakirin cəhdi boşa çıxdı, əlini havada yellədib: “Eeehh, nəisə” – dedi. Yenə həyətə çıxıb var-gəl eləməyə başladı. Bu gün əli işə yatmırdı. Amma axşama qədər təcili sifarişlə kostyumu hazırlamalı idi. O, içəri gəlib Aidaya yaxınlaşdı:
– Aida, işin çoxdu?
– Belə də, var. Nədi ki?
– Heç, nəsə əlim işə yatmır. Axşama bunları çatdırmaq lazımdı.
O, əlindəkiləri göstərdi.
– Neyləmək lazımdı?
– Pencəyin astarı tikilməlidi, şalvarlar isə beldən daralmalıdı. Ölçüləri hazırdı. Sonrada ütüləmək, təhvil vermək. Eliyərsən?
Aida mehribanlıqla:
– Eliyərəm. Neyniyək, day bir dənə Zakirimiz var, onun da sözünü yerə saldıqsa, noldu daha.
– Çox sağ ol, elə səndən də bir dənədi.
– Nolub bəs, niyə kefin yoxdu?
– Heç özüm də bilmirəm, nəsə yaxşı deyiləm. Sənə arxayınam ha, yaxşı?
– Yaxşı, narahat olma.
– Onda mən getdim, sağ ol.
– Salamat.
Zakir iti addımlarla ateleyedən çıxdı. Naza onun getdiyini görüb ardınca səsləndi. Zakir Nazanın səsini eşidirdi, amma onun çağırışına əhəmiyyət vermədi. O tələsirdi. Yağış küçədə gölməçələr yaratmışdı. Zakir nə ayaqlarının islandığına, nə də yağan yağışa fikir verir, tələsə-tələsə gedirdi.
* * *
Xalid Laləni qucağına alıb Elmiranı və özünü onlara hücum çəkmiş məxluqlardan qoruyarayaq qaçırdı. Xalidin əlində qılınca bənzər bir dəmir var. Hücum çəkən məxluqlar da əli yalın deyildilər, onlar da nizə və qılınclarla silahlanmışdılar. Bu əcaib məxluqlar sarı və qırmızı rəngdə, yarım metr hündürlükdə olan balaca şeytanlar idi. Onlar Elmiragilin üstünə silah çəkdikcə qəşş edib gülüşürdülər. Xalid tamamilə əldən düşmüşdü, Lalə ağlayırdı. Elmiragil bir dalana sıxışdırılmışdılar, qaçmağa yer yox idi. Xalidin qolunu qaldırmağa gücü qalmamışdı. Elmira onun əlindən qılıncı alıb hücuma keçmək istəyirdi ki, birdən şeytanlardan biri onu sinəsindən, sağ tərəfdən yaraladı. Onlar gülüşürlər, Elmira qılıncı əlindən salır. Nəfəsi daralırdı. Birdən hardansa zəng gəlir. Çətin də olsa, Elmira yuxudan ayılır, gələn zəng qapının zəngi idi. Elmira tər-su içində idi, başı ağrıyırdı. O, yatağından qalxıb qapıya tərəf getdi. Gözlükdən baxıb Zakiri gördü. Özünə əl gəzdirib, tez qapını açdı.
– Salam, nəsə olub?
Zakir onu xalatda görüb gözlərini onun üzündən qaçırtdı:
– Yox, narahat idim, bilmək istədim salamatçılıqdı, ya yox?
– Hələ ki salamatçılıqdı.
– Nəsə köməyim dəyərsə, çəkinməyin.
Bu vaxt Elmiranın telefonu zəng çaldı. Elmira asılqandan asılmış çantasından telefonu götürdü. Zəng edən Xalid idi.
– Alo.
– Ema, mənim işlərim var, bu gün dövlət tədbirinin çəkilişindəyəm, uşağı özün götür, mən catdırmıram.
– Hə, yaxşı.
– Sağ ol, öpürəm.
– Sağ ol, mən də.
Zakir hələ də qapıda idi. Elmira ona baxıb:
– Laləni bağçadan gətirə bilərsən? Mənim halım yaxşı deyil, Xalidin də işləri çıxıb. Zakir sevincək:
– Mənim gözüm üstə.
– İstiyirsən açarı verim, maşınla get.
– Yox, lazım deyil, taksiynən gedəcəm.
– Necə istiyirsən. Amma hələ tezdi, gəl bir stəkan çay iç, sonra gedərsən.
Bu təklifdən Zakir çox məmnun idi, amma içində qəribə bir hiss var idi. Və bu hiss onu təklifdən imtina eləməyə məcbur etdi.
– Yox, çox sağ olun, Ema xanım. Yolüstü bir işim var, onu da həll eləmiş olaram. Yaxşı, mən gedim. Hələlik.
Qapını bağlayıb pilləkanlardan enmək istəyirdi ki, birdən dayandı, qayıdıb qapının zəngini basdı. Elmira qapını açdı, Zakir pörtmüş halda:
– Heç soruşmadım, bağça hardadı?
– Elə bizim işin yanında.
– O yaşıl hasarlı olan?
– Hə.
– Oldu, getdim, hələlik.
– Çox sağ ol, Zakir.
– Dəyməz.
Elmira qapının kəndarında durmuşdu, Zakir pilləkanları iki-iki enməyə başladı.
* * *
Xalid tədbir keçiriləcək məkana gəlmişdi. Emil ilə bütün hazırlıqlarını görmüşdülər. O, Emilə yerdəki video kameranın çantasını göstərib:
– Belə şeyləri ayaq altına qoyma, yığışdır bunları burdan. Apar ver Eltona, qoysun bir yerə. Qoy, gəl yanıma, gedək bir tikə yemək yeyək, sonra gecəyə kimi ayaq üstə olacağıq.
– Yaxşı, indi gəlirəm. Amma anama zəng eliyim sonra.
– Nolub anana, yoxsa yenə ağrıları başlayıb?
– Hə, yağışlı havalarda belədi də.
– Hər şeyə çarə var, ürəyini sıxma, bizdə başlayarıq müalicəyə, düzələr.
– İnşallah!
– Məndən salam de.
– Baş üstə!
– Yaxşı, işində ol, gözləyirəm səni.
Xalid onlar üçün hazırlanmış masaya tərəf gedə-gedə dönüb Emilə baxdı. Emilin atası tez vəfat eləmişdi. Evin tək övladı idi. Anasını çox istəyirdi. Emilin anasının sağlığı üçün çabalarını gördükcə Xalid öz gəncliyini xatırlayırdı. Xalid də tək övlad idi, Emilin atasından fərqli olaraq onun atası vəfat etməmişdi. Arvadının xəstə olduğunu bildiyi gün evdən getmişdi. “İşləməyə gedirəm” deyib Rusiyaya getmiş və orda evlənmişdi. Xəstə anasına tələbə Xalid özü tək baxırdı. Bir il xəstə olan anası onun altı ayını yataq xəstəsi oldu. Xalid təhsilini də buraxmışdı. İlk aylar anasını evdə tək qoya bilirdi, amma gündən-günə anasının halı pisləşdiyindən artıq evdən də çıxa bilmirdi. Ana babasından qalma evi kirayə vermişdilər. Atası getdikdən sonra o evin kirayə pulu ilə iki ay anasına dərmanlar ala bildi; müalicə, müayinə xərclərini idarə elədi. Əməliyyat lazım olduqda atasına zəng elədi, atası ona “Mənim pulum yoxdu” cavabını verdikdə anasından xəbərsiz babadanqalma evi satdı, anasını əməliyyat elətdirdi. Həkimlərin dediyinə görə, hər şey yaxşıya doğru gedirdi. Anası düzəlirdi. Amma bir gün anasının ögümə səsinə oyanan Xalid hər şeyin heç də yaxşı olmadığını anladı. O, yatağından qalxıb anasının yanına qaçdı. Anası onu görüb əlindəki dəsmalla yerə tökülmüş yaşıl mayeni gizlətmək istədi. Xalid vanna otağından vedrədə su və əski gətirdi. Anasının etirazına baxmayaraq, döşəməni sildi. Su gətirib anasının əl-üzünü yudu. Artıq ən ağır günlər başlamışdı. Anasının yemək yeməyi zəifləmiş, çox arıqlamışdı. Artıq yataqdan qalxa da bilmirdi. Oğlunun onun altını dəyişməsi, onu yuması ona utanc gətirirdi. Xalid isə heç nəyə əhəmiyyət vermədən əlcəklərini geyinib anasını təmizləyirdi. Anası ağlaya- ağlaya ona nəsə deyəndə deyirdi:
– Yadındadı, mən həkim olmaq istiyirdim? Hesab elə ki, həkiməm, xəstəmsən, mən də sənə qulluq eliyirəm, vəssalam.
– Allah məni öldürsün, bu həkim işi deyil axı, ay bala.
– Sən həkimdən çox biləcəksən?
Ölümünə bir ay qalmış ərinin evdən getməyinə öz xəstəliyindən daha çox üzülən qadın, oğluna yük olmamaq üçün nə su içir, nə də yemək yeyirdi ki, tez ölsün. İki gün belə davam elədi. Xalid bunu anlayanda mətbəx bıçağı ilə gəlib anasının yanında dayandı, bıçağı udlağına dayayıb, əsəbindən ağlaya-ağlaya:
– Əgər dərmanları içməsən, yemək yeməsən, Allaha and olsun ki, yortacam boğazımı. Bu qədər tələsirsən mənnən canını qurtarmağa?
Anası Xalıdın sinidə gətirdiyi qaşığı götürdü və şorbaya əl uzatdı. Boşqabı qucağına qoyub şorbanı içməyə başladı. Anası yeməyini bitirib boşqabı siniyə qoydu. Sonra ögüməyə başladı, Xalid tez çarpayının yanındakı ləyəni anasının çənəsinin altına tutdu. Yenə yediyini qaytardı. Bu dəfə qan ilə birgə. Xalid ləyəni kənara qoyub anasının əl-üzünü nəm dəsmalla sildi, ona bir az su verdi və onu qucaqladı. Xalid göz yaşlarını saxlaya bilmədi.
– Nolar, belə eləmə, ana. Yaşa, mənə görə yaşa. Nolar, yaşa…
Anasının müalicəsi üçün əlindən gələni edirdi. Amma xərçəng bütün daxili orqanlara yayılmışdı. …onu xilas eləmək mümkün olmadı.
Emilin gəlişi Xalidi acı xatirələrindən ayırdı. Emil telefonuna işarə edib gülə-gülə dedi:
– Anam salam göndərdi, bildi hardayıq, dedi ki, mənim kabab payımı gələndə bişirtdirib isti-isti gətirin.
– Salam göndərən sağ olsun, gözümüz üstə. İndidən uşaqlara tapşır, saat 11 üçün səni buraxaram gedərsən.
– Ay sağ ol, onda gedim kababçıya tapşırım…
Xalid evə gələndə artıq gecəyarı idi. Lalənin otağına boylandı, ciyərparəsi mışıl-mışıl yatırdı. Astaca yataq otağının qapısını açıb içəri girdi. Elmira yatmışdı, əynini soyunub yatağına uzandı. Çox yorğun olduğundan uzanan kimi onu yuxu apardı.
* * *
Səhər Elmira telefon zənginə oyandı. Xalidin Emillə iş barəsində danışığı aydın eşidilirdi. Xalidin getməyə hazırlaşdığını anlayan Elmira cəld yerindən qalxdı. Artıq ayaqqabılarını geyinən Xalid, Elmiranı görüb dedi:
– Puaaah, naz-qəmzəyə bax, oyatdım səni?
– Sabahın xeyir, zəngə oyandım, hə.
– Bay, bay, bay. Bağışdiceysüz, xanım.
– Ləhçənə quzu kəsim, bağışladım. Tələsirsən?
Xalid ayaqqabılarını soyunaraq qımışdı:
– Belə də, nədi ki? İstiyirsən heç getmiyim?
Elmira guya Xalidin eyhamını anlamadı, sakitcə dedi:
– Yoo, get, eybi yoxdu. Amma axşam tez gəl də, nolar, vacib sözüm var.
Xalid Elmiraya yaxınlaşıb onu belindən qucaqladı, qulağına pıçıltı ilə dedi:
– Mənim çilli, kürən göyərçinim nə istiyir?
Elmira onu azca itələyib:
– Get işinlə məşqul ol, axşam gələrsən danışarıq. Sənin zarafatlarına heç halım yoxdu.
– Axşamı niyə gözləyək ki? Gəl söhbət eliyək, sənə qəşəng…
Elmira əsəbi halda Xalidin sözünü kəsib qolları arasından çıxdı.
– Eehh, bəsdi, sən canın.
– Nolub sənə? Tərs tərəfindən durmusan bu gün?
– Dünən sənə deyə bilmədim, həkimə getmişdim. Ürək bulanma, döş ağrılarıma görə.
Xalid gülərək:
– Aha, sonra?
– Sonrası odur ki, heç də biz gözlədiyimiz kimi deyil.
– Hamilə deyilsən?
– Yox.
– Bəs bu ağrılar, qusma nədəndi?
– Deyəsən, məndə pis xəstəlik var.
– Necə yəni pis xəstəlik?
– Bu həftə döşümdən analiz üçün toxuma götürməlidirlər.
