скачать книгу бесплатно
– Ema xanım, bu da sizin üçün.
– Nə zəhmət çəkmisən, çox sağ ol.
– Zəhmət deyil, xoşdu.
– Sağ ol.
Artıq axşam idi, səhərdən başı işə qarışan Elmira xatırladı ki, bu gün Laləni baxçadan o götürməlidi. O, əlində açarlarla Zakirə yaxınlaşıb:
– Açarlar səndə qalsın, bəlkə mən birbaşa evə getdim, nəsə yaxşı deyiləm. İstəsən sonra gətirərsən, ya da sabah özün açarsan buranı.
– Yaxşı, Ema xanım. Nəsə köməy lazımdır? Rənginiz xoşuma gəlmir, bəlkə sizi aparım?
– Yox, narahat olma, keçib-gedər. Son bir neçə aydı belə küt ağrılar olur məndə. – Əlini ürəyinin üstünə qoydu.
– Ürəyinizdə problem var bəlkə?
– Bilmirəm, bir-iki günə gedib yoxlatdıracam, amma… Nəisə.. Mən gedim, uşaq gözləməsin məni.
– Yaxşı yol. Nəsə lazım olsa, zəng edin.
– Oldu, çox sağ ol. Elmira atelyedən çıxıb maşınına mindi, baxçaya tərəf yollandı. İşıqforda maşını saxlayanda sinəsindən kəskin ağrı qopdu. Sanki sağ tərəfdən sinəsinə qaynar su tökdülər. Ağrıdan gözləri yaşardı. Maşını idarə edə bilmədi. Bir neçə saniyə ağrıdan başını sükana söykəyib dişlərini sıxdı. Sürücülərdən biri ona yaxınlaşdı:
– Xanım, nəsə köməy lazımdı?
– Yox, çox sağ olun, artıq yaxşıyam. Özümə gəldim.
– Baxın da. Lazımdısa, həkim çağıraq.
– Yox, çox sağ olun. – Yoluna davam elədi. Ağrı sakitləşmişdi. Hərdən sızım-sızım sızıldayır və xırda sancılar olurdu, buna isə Elmira əhəmiyyət vermirdi. O artıq bağçaya çatmışdı, Lalə geyinib anasını gözləyirdi. Uşaq anasını görcək qışqırdı:
– Anam gəldi, – onun üstünə qaçdı. -Ana, hara gedəcəyik? Söz vermişdin sirkə aparacaqsan məni, gedək?
– Sirk sabah olacaq, bu gün evə gedirik. Bilirsən neyləyəcəyik?
– Nə? – küsülü kimi dodaqlarını büzdü.
– Şirniyyat bişirəcəyik, sənin sevdiyin biskvitli tort. İstiyirsən?
– Opa, opa, oppaaa, – sevindiyindən qışqıraraq yerində hoppanıb əllərini bir-birinə vurdu.
– Amma mikseri mən tutacam, yaxşı?
– Hə, yaxşı. Sən yol gedəndə özünü yaxşı apar, mən də mikseri sənə verim.
Lalə anasının əlindən tutdu, maşına doğru getdilər. Elmira ona baxıb gülümsəyərək ürəyində: “Çoxbilmiş, ifritoş balam” – dedi. Onlar evə çatdılar. Lalə otağında əynini dəyişib tez mətbəxə keçdi. Elmira soyuducudan ərzaqları çıxartdı. Lalənin əynini dəyişdiyini görüb:
– Əllərini yumusan? – dedi.
– Yoox, indi yuyaram.
– Tez ol, əllərini yu, gəl, götür mikseri.
Lalə hamama qaçıb əllərini yudu, tez anasının yanına gəldi. Oturacağın üstünə qalxıb mikseri anasından aldı. Anası ona dəstək olmaq üçün yanında durmuşdu. Ev telefonuna zəng gəldi, Elmira dəstəyi qaldırdı.
– Alo, hə, Xalid?
– Salam, neynirsiz? Bir azdan gəlirəm, nəsə lazımdı alım?
– Yox, heç nə alma, qızın tort hazırlayır.
– Bəh-bəh. Telefonu ona ver görüm.
Elmira dəstəyi Lalənin qulağına yaxınlaşdırdı. Mikserin səsinə güc gəlirmiş kimi Lalə qışqıra-qışqıra:
– Ata, tez gəl, bax, mən tort bişirirəm. – qulağını dəstəkdən çəkdi.
– Ayyy, həyasız qulağım batdı, qışqırma.
– Hə, eşitdin qızını? – Elmirə dilləndi.
– Səs səs deyil ee, elə bil qulağı kəsilən çəpişdi mələyir. – gülüşdülər.
* * *
Atelyedə heç kimin olmadığı üçün Zakir işıqları söndürüb stolüstü lampanı yandırdı, kompüterdə “Qadağandı” adlı papkanı açıb Elmiranın şəkillərinə baxmağa başladı. Sonra ayağa durub mətbəxə keçdi. Külqabı götürüb siqaret yandırdı, uzun-uzadı manitordakı şəklə baxdıqdan sonra kompüteri söndürdü.
* * *
Səhər Xalid Laləni bağçaya aparmağa hazırlaşırdı. Elmira onları yola salarkən qapıdan çıxanda Xalidə:
– Sən evə qayıdırsan, yoxsa hazırlaşım, orda görüşək? Xalid gözlərini qıyıb başını yellətdi:
– Harda? Harasa getməliydik ki?
– Unutmusan? Ananın il dönümüdü…
– Həəə, tamam yadımdan çıxmışdı. Yox, gözlə, gəlib səni də götürərəm, bir yerdə gedərik.
– Gələndə balaca lavaşlardan alarsan. Mən də sən gələnə kimi bir az halva çalım.
– Yaxşı, alaram.
Elmira Laləni yanağından öpüb dedi:
– Özünü yaxşı apar ha, dəcəllik eləmə. – onların ardınca əl elədi.
Qəbirstanlığa girərkən Elmira çantasından yaşıl örpəyi çıxarıb başına bağladı. Xalid anasının qəbir daşını silib təmizlədi. Gətirdikləri qərənfilləri sinə daşının üstünə qoyub fatihələni oxudular. Xalidin gözləri dolmuşdu:
– Öləndə çox əzab çəkdi, inşallah, indi yeri rahat olar. Onunla birgə mən də öldüm-dirildim. Allah bir də bizə əzizlərimizin itkisini göstərməsin.
– Allah rəhmət eləsin!
– Amin! – Xalid burnunu çəkdi.
Qəbirstanlıq – rahatlıq, sakitlik, ruhun hüzur tapdığı yer. Qonşu qəbirə qonan qarğa “qaaarrr” eliyib qanad çaldı və Xalidlə Elmiranın başının üstündən uçub getdi. Uzaqdan qatar səsi gəlirdi. Qəbirstanlıq yaşayış evlərinin yaxınlığında idi. Dirilər və Ölülər… Kimdir ölü, bu qəbistanlıqda, burdakı məzarlarda yatanlarmı? Yoxsa biz, özlərini diri sananlarmı? Həyatın sonunda olanlar bizik – dirilər. Onlar isə… Onlar isə yeni həyatın başlanacağını gözləyənlərdilər. Yeni həyatın astanasında olanlardılar…
Körpə ağlayır. Körpə səsi varsa, deməli, həyat var. Yenə qatar keçır… Elmirayla Xalid daşların üstündə oturub bir neçə dəqiqə qəbiristanlığa baxdılar. Xalid:
– Yüzlərcə qəbir var burda, yüzlərcə ruh. Bu qəbirlərin yalnız biri ziyarət olundu. İndi anam qonşularına deyir ki: “Oğlumla gəlinim ziyarətimə gəlib”. Sevinir yəqin.
– Ruhu şad olsun, inşallah!
– İnşallah!
Hava soyuq idi. Xalid xəyaldan ayılmış kimi:
– Dur, dur gedək, soyuq olacaq sənə.
– Yaxşı.
Onlar təpəni üzü yuxarı qalxdılar. Xalidin sözləri Elmiranın fantaziyasında canlandı. Ona elə gəldi ki, həqiqətən də bütün ölülər onları əhatəyə alıb hamı həsrətlə baxır, təkçə Xalidin anası sevinir, qonşularına nəsə deyir-gülür. Onlar getdikcə ruhlar onlara yol verir. “Ruhları eşidə bilsəydim nələr eşidərdim, görəsən? Bəlkə kiminsə əzizinə vacib sözü var?” Elmiranın bu fikirlərdən tükləri ürpəşdi. “Bismillah” deyib Xalidin qolundan yapışdı. Birdən ürəyi bulandı. Özünü bir ağacın dibinə çatdırıb qaytarmağa başladı. Xalid ona yaxınlaşıb:
– Noldu?
– Bilmirəm, ürəyim bulandı.
– Hmm. Tez deyil hələ?
– Bəsdi.
– Su gətirim?
– Hə.
Xalid maşından su gətirdi, Elmiranın əlinə tökdü, Elmira bir az üzünə su vurub özünə gəldi. Xalid onun qolundan tutub:
– Yaxşısan?
– Hə, bir az özümə gəldim.
– Gedək?
– Gedək.
– Noldu sənə birdən-birə?
– Bilmirəm, neçə gündü yaxşı deyiləm.
– Niyə həkimə getmirsən?
– Yazılmışam, üçüncü gün gedəcəm.
Maşına oturub yola düşdülər.
* * *
Xalid studiyaya gəlib çatanda Emil çəkilişə getməyə hazırlaşdığını bildirdi. O, kamera və fotoaparatı çantaya yığıb getdi. Xalid bu gün fotosessiya olub-olmayacağını dəqiqləşdirmək üçün iş masasının arxasına keçib qeydiyyat jurnalını gözdən keçirdi. Emilin apardığı qeydlərdən məlum olur ki, saat üçdə studiyada bir nəfərin fotosessiyası olmalıdır. Xalid stəkanına qəhvə töküb üzərinə dispensordan qaynar su əlavə elədi, qarışdırmağa başlayanda kriminal xəbərlər diqqətini cəlb elədi. “İt uşaqları it, vəhşi kimi sürürlər” – kanalı çevirdi. Heyvanlar aləmi haqda verilişi görcək kresloda yerini rahatlayıb verilişə baxa-baxa kompüterdə videorolik hazırlamaq istəyirdi ki, bir qız içəri girdi. Nazlana-nazlana dedi:
– Salam, Emil yoxdu ki?
– Salam. Yo, yoxdu, nəsə lazımdı ?
– Mən axı bu gün fotosessiya eləmək istəyirdim.
– Deyəsən, saat üçə yazılmısız?
– Hə, amma bilirsiz, üçdə işlərim olacaq, ona görə də tez gəldim.
– Eybi yox, keçin, şəkillərinizi mən çəkərəm.
– Aaa, nə yaxşı, siz də fotoqrafsız?
– Hə.
– Oyy, əla, onda mən hazırlaşım gəlirəm. Bağışlayın, mən harda…
– Hə, qarderob burdadı, keçin.
– Çox sağ olun, minnətdaram.
– Dəyməz. Qız əynini dəyişib gələndə Xalid artıq çəkiliş üçün fonu, işıqları, aparatı saxlamaq üçün üçayağı quraşdırmışdı. Qız nazlı ədalarla gəlib fonun qabağında durdu. Xalid:
– Azca irəli gəlin. İki addım.
– Gözəl düşmək üçün necə durmaq lazımdı?
– Sadəcə sərbəst olun və dediklərimi eliyin, qalan şeyləri mənim öhdəmə buraxın.
İşıqları yandırdı, fotoaparata yaxınlaşıb qızın şəkillərini çəkməyə başladı.
* * *
Elmira müayinə üçün klinikaya gəlib həkimin otağına girdi.
– Salam, Sevda xanım.
– Salam. Buyurun, keçin əyləşin, – müayinə əlcəyini geyinə-geyinə soruşdu: – Şikayətiniz nədir?
