скачать книгу бесплатно
Султонбой аранг аламини ичга ютиб, ётиғи билан тушунтирди, бу қилғилик ҳам мудирнинг иши эканлигини айтди; ҳатто, онт ҳам ичди.
Бироқ, Пўлат Ҳакимович ишонмади:
– Йўқ, бўлиши мумкин эмас, – деди.
– Майли, манга ишонмасайиз, ман кета қолай, Пўлат ака, – деди Султонбой, ахийри дилтанг, паришон ортига тисарилаётиб. – Калхозимда ишлайман бориб.
– Шошманг! – деди Пўлат Ҳакимович, энди сизлашга ўтиб. – Бўшаб кетишни хаёлингизгаям келтирманг. Кадрлар қўнимсизлигига чек қўйиш – бизнинг вазифамиз. Партиямизнинг, ҳукуматимизнинг сиёсати шу!.. Яқинда сизга квар-тира берамиз.
– Раҳмат, – деди Султонбой. – Манга жавоб бераверинг, Пўлат ака.
– Гапимни ерда қолдирганни ёмон кўраман, – деди Пўлат Ҳакимович, ўрнига ўтириб. – Жиззакилик қилманг. Таблицани ҳафтанинг охиригача янгитдан чи-зиб-битказиб, ўзимга топширасиз. Боринг… Бургага аччиқ қилиб, кўрпа куйдир-майдилар.
Султонбой бир қулоч энликдаги катта-тахта қоғозни қувурча қилиб ўраган кўйи, қабулхонага чиқди.
Котиба, тағин кўзлари ҳамишагидай бежо чақнаб, дик этиб ўрнидан турди-да:
– Ну, писаржон, гавари-же! – деди.
– Не чево гаварит, – деб, Султонбой хушлар-хушламас, фақат ўзигагина аён маънода котибага шавқсиз, лекин бир қадар сирли кулимсираб қўйди: кўзимга камроқ кўрин лекин!.. – Тушундингми?..
Гарчи анави офатижонга чор-ночор кулимсираган эса-да, ишдан кўнгли қол-ганигами, ҳайё-ҳуйтлаб қишлоққа кетвориш фикри ҳамон хаёлини тарк этма-ётган эди. Хомуш… хафагазак алфоз нимқоронғи даҳлизга чиқди. Ва, бошини қуйи солинтириб, гўё – борлигу йўқлик аро, паришон кўйи кетаверди: нима қилиш керак? Қўлидан нима келади ўзи?
Бир маҳал, “Боғдорчилик” бўлимига қарашли хонанинг эшиги очилиб, осто-нада ошнаси – акахони кўринди:
– Иби, ҳа, укажон?! – деб қўллашаркан, хонасига тортди. Дарров бир пиёла илиқ чой қуйиб узатди. – Тинчликми, укажон?
Қўлида чой билан, эски, хийла урунганроқ диванга оғир ясланиб, Сул-тонбой:
– Э, сиз сўраманг, ман айтмай, Тошпўлат ака! – деди. Тўғри-да, бировга айт-сайиз, ишонмайди: неваралар кўрган кат-матта одам-а!.. Шуни ўйлаб, бошини чайқади. Аччиқ хўрсинди. Сўнг, рўй берган дилхираликни гоҳ тутақиб, гоҳ бў-ғилиб ҳангама қилгач: – Бошим қотган, Тошпўлат акажон, – деди. – Нима қилишимга ҳайронман.
Тошпўлат акахони ҳамдардлик билан кифтига қўлини қўйиб:
– Ман аввал ҳам сизга айтувдим, – деди. – Мани номимдан Бошқармани ёмонлаб, редаксияга шикоят ёзганида, қончиқмас жойларига уриб, роса қўрқ-итганман: “Билиб қўй, мараз! – деганман. – Бундан кейин аяш йўқ – сўяман! –деганман.” Кейин, ахийри бу бўлимга ўтиб қутулувдим. Сиз ҳам шундай қи-линг, укажон: деворга тақаб, бўғзини эзинг, бўғзини!.. Ёки… калака қилинг – ёлғондакам хушомад йўлига ўтволинг.
… хушома-ад? Йўғ-э! – деб ўйлади Султонбой. – Ундан кўра… Энг яхши йўли – ясаш!..
– Замонанинг зайли билан отдан тушиб, эгарида қолган мудирийиз – Бакир бақироққа кўпроқ хушомад ёқишини кўраяпсиз-ку, укажон?..
Тошпўлат акахони билан бирпас гурунглашиш асносида, бундан кейин Сул-тонбой рўпарасида икки йўл кўндаланг турганлигини англади: лекин, била-яптики, ҳар иккала йўл ҳам бир-биридан қалтисро-оқ!..
… на чора?!.
Ажаб, ўша кунлари – бир хуфтон маҳали, кутилганиданда қулайроқ вазият пайдо бўлди: бироқ, арзимас бир дийдиё туфайли ўласи қилиб дўппослаб, бори аламларининг хуморини тарқатиш баҳонасида ширакайф Бакир бақироқнинг эс-ҳушини жойига тушириб қўйиш ўрнига, попошлаб уйига кузатиб қўйди. Кейин… қоқ ярим кечада эртаклардагидай гўзал шаҳарнинг сирли-синоатли тош кўчаларида танҳо, мастона сандироқлай-сандироқлай, кўксида куйдирги нималардир ила бедор тонг оттираркан, тамомила ўзгарганига… ўзгараётганига – оқибат, ичида нималардир сўлиб, нимадир куртак отаётганига ҳам ҳайрон қолди, ҳам кўзлари жимирлаб, кўнгли ёмон ўксиди.
* * *
Орадан аввалию адоғи йўқ бир дунё вақт ўтди.
Авжи баҳор кунлари эди, дову дарахтларнинг ранг-баранг гулларга буркана-ётганлигини кўраркан, беихтиёр одамнинг баҳри-дили яйраб, яккаш яхшилик ҳақида ўйлагиси, кимларгадир яхшилик қилгиси ва янаям яшаргиси келади.
Лекин… ўша кун, ўша тобда осмон хўмрайган, севалабгина ёмғир ёғмоқда эди. Шунгами, кенг-мўл хона унчаям ёруғ эмас. Дераза ойналарига бир ма-ромда шитирлаб урилаётган майда-майда ёмғир томчилари эса ажаб бир мусиқа янглиғ оҳиста қулоққа чалинади.
Бир маҳал, эшик очилиб, ҳув ў ш а – пўрим кийиниб юргувчи киши, хонага кирди. Одатича, бош кийимини – қоракўли антиқа қалпоғини – олиб, хиёл таъ-зим аралаш, йигитлар билан бир-бир қўллашиб кўришди.
Султонбой ўрнидан турди, – биров айтган экан: қуёшдай бош сенга томон энгашади-ю, сен янги туққан хотиндай тарвайиб ўтираверасанми, адабсиз?! – ҳув ў ш а н д а қўрслик қилгани бори икр-чикрлари билан хаёлида ғужғон ўйна-ган кўйи, юз-кўзларида табассумга мойил майин бир жилмайиш жилоланиб, қўллашди, сўрашди. Сўнг, ҳамма қатори шукронага қўшилиб юзига фотиҳа тортгач, меҳмонни бир пиёлагина иссиқ чой билан сийлашни ўйлади ва столи стдаги чойнак ҳамда пиёлаларни олиб, секин хонадан чиқди.
... токи сафдошларинг қаторида сен ўзингни энг охирги ўринга қўёлмас экан-сан, билгилки, сенга омонлик йўқдир. – Яқинда авлиёмонанд Махатма Ган-дининг “Менинг ҳаётим” китобини ўқиётиб, Султонбой ушбу жумлаларнинг остига қизил қалам билан такрор-такрор чизган эди, шуни эслаб, енгилгина энтикди. – Шунақа – даъво қанча катта бўлса, ранж ҳам ўша қадардир.
20
19–80й.
10
S О S
Ушбу ҳикоямни бутун дунёга “Ўз-
беклар иши” деб жар солинган лаъ-
нати жараённинг жабрдийдалари-
га бағишладим.
Фаридиддин Атторнинг ёзишича, Малик Динор кемада бораётган экан. Ундан кира ҳақини сўрашипти. Пулим йўқ, дебди Малик Динор. Кема малай-лари Малик Динорни роса калтаклашибди. Малик Динор ҳушидан кетибди. Ҳушига келгач, тағин кира ҳақини талаб қилишибди. Пулим йўқ, дебди яна Малик Динор. Малайлар тағин аямай калтаклашибди. Яна ҳушидан кетибди у. Ҳушига келганидан сўнг, тағин кира ҳақини сўрашибди. Пулим йўқ, дебди та-ғин Малик Динор. Малайлар яна уни ҳушидан кетгунича савалашибди. Ҳушига келгач, қўл-оёғини боғлаб, денгизга улоқтирмоқчи бўлишибди. Ана ўшанда мўъжиза рўй бериб, бир гала балиқ сув бетига қалқиб чиқибдию, ҳар бири тум-шуғида Малик Динорга иккитадан тилла динор узатибди. Малик Динор икки тилла динорни олиб, кема малайларига берибди. Ва, бу жоҳиллардан энди йи-роқроқ юрайин, деб, этак силтаб, денгизда, – ҳатто, тўпиғига сув сачрамай, – яёв кетиб қолибди.
Ў-ў, менинг карахтгина ўзбегим, сен минг йиллар тиришсанг ҳам Малик Динор бўлолмайсан, – тобора денгизинг ҳам қуриб, бирин-бирин балиқларинг ҳам нобуд бўляпти, – бинобарин, сенга тумшуғида олтин тангалар узатадиган балиқлар ҳам йўқ. Бироқ, тасаввур этгинки, Малик Динор ҳолига тушиб қол-динг. Хўш, энди нима қиласан?..
1
Миршаблар қуршовида ташқарига чиқаркан, у ер-бу ерда ишчиларнинг қай бирлари куйиниб, баъзилари ҳангоматалаблик билан тўпланиб турганлик-ларини кўрдию, Мўмин Хол бошини эгди. Кўзи тинди. Оёғи остида ер чайқа-лаётгандек эди.
… шафқатлисан ахир, раҳмдилсан-ку, Художон, бунақа шармандаликдан кўра, ол омонатингни, ол?!. Тўғри ишхонадан… Машинада… Ана, пўлат сандиқ-дай машина ичида темир қафас… Ҳангоматалабларнинг кўзи олдида-я!.. Ху-дожон, ол, ола қол жонимни?!
Миршаблардан қайсидир бирови кескин елкасидан итариб, темир эшикни даранглатиб қулфлади.
… бунча қоронғи, бунча тор. Иссиқ. Худди…
Машина жойидан жилар-жилмас, эзғин тарала бошлаган ингроқ бир товуш қафас ичини тутиб кетди. Товуш айни хотинининг, ажабки, шунинг бароба-рида, қизининг ҳам ғамгин изиллаб йиғлаётганини эслатяпти.
… йиғлаётган ким – қизимми ё онасими? Ёки… шунчаки таниш туюла-яптими?.. Йўқ, аламнинг, ғамнинг бегонаси бўлмайди… Қизиқ, қачон, қаерда ёзиб олишган экан-а? Бунча!..
Бармоқларини бигиз қилиб қулоқларига тиқди. Барибир эшитилаётгандек эди. Янаям қаттиқроқ итарди.
… йўқ…. Қайтага баттарроқ-ку! Нима қилиш керак?
Машина кескин чайқалди. Боши темир панжарага урилди. Кўзларидан уч-қунлар сачради. Беихтиёр инграётиб, лабини қаттиқ тишлади.
… ҳой-наҳой, қонатвордимо-ов!
Лабларини сийпалади. Кейин, бошини чангаллаб, ғужанак бўлиб олди.
… нима қилиш мумкин? Умуман, қутулишнинг чораси?.. Ўтган гал!.. Ни–ма, элтиб қамаб қўйишадими энди?
Ўтган гал бетайин тергову беаёв қийноқлардан сўнг: билиб қўй, янаги сафар пачакилашиб ўтирмаймиз, дейишган эди.
… чиндан ҳам… Тиқиб қўйишади шекилли. Мана, темир қафас, юракни тирнаётган, йўқ… бурдалаётган йиғи товуши. Буям бир жазо усули-да! Ифлос-ларнинг ўйлаб топганини… Чидаш… чидаш керак. Ҳали бундан ҳам оғирроқ-лари, бундан ҳам баттарроқлари… Лекин, нима учун ахир? Бировга нимадир берган ёки олган бўлсам ҳам гўрга эди-я!.. Агар у одам олган бўлса, бировлардан олгандир, мендан… Йўқ, ҳатто, таъма ҳам қилган эмас ахир. Уф-ф, йиғи то-вуши эзворди-ку!.. Қоронғилик… Ингроқ йиғи товуши… Уф-ф-ф!
Қоронғилик ингроқ тишлари билан ҳам миясини, ҳам кўксини ғажиёт-гандек, лекин айни кезда юраги беадад куйишмоқда эди. Хўрлиги келди. Нимадир бўғзига қадалди. Қошлари орасидан олдинма-кейин икки томчи тер чап кўзига томди. Бўғзига ниманингдир қадалганигами, нафаси сиқилди. Ал-лақачон кўйлаги тердан жиққа ҳўл бўлган эди.
… оғриқ… Қизиқ, шу тобда кўпроқ азоб бераётгани миямми ё юрагимми – қайси бири? Ёки?..
Қаери аёвсиз оғриётганлигини аниқ билолмади. Лекин, ўлгиси келаётгани чин эди.
Бир маҳал, машина секинлаша бошлади.
… хайрият-э! И-и, нега суюнаяпман ўзи? Ҳадемай қийноқ… Нима, яна?.. Уф-ф-ф,чидаёлармиканман-а ?
Ниҳоят, машина тўхтади.
Тарақлаб эшик очилди.
Бирдан кўзлари қарақди. Энгашиб, темир қафас рўпарасидаги майдончага чиқди. Киприклари пирпиради. Аччиқ терданми, кўзлари жиққа ёш эди, ҳов-лида – тарвақайлаган тут соясида – давра олиб турган бир тўп миршаб кўзлари-га хаёлий соялар каби хира кўринди.
Пешин.
Жазирама.
Қуёш тобора қиздирмоқда.
Сочлари орасидан, пешонасидан сизиб кўзларига, юзларига, бўйнига сирға-лаётган терларни артмоқчи бўлди. Лекин, айни ўша тобда шартта ёшроқ мир-шаб билагидан ғижимладию, кескин силтаб пастга туширди. Қўлига кишан ур-ди. Елкасига нуқиб:
– Ўтинг, Холов! – деди, дағалроқ овозда. – Серрайманг.
Янаям хўрлиги келиб, Мўмин Хол:
– Қотил ё хоин эмасман-ку! – деди. – Нима учун кишан солдингиз қў-лимга?
– Бизга шундай буюрилган. Гапирилмасин!
… овози бунчаям таниш – ким бўлдийкан?.. Буюрилган, дейди-я, энағар! Буюрилса, ўйламай-нетмай, отасининг ҳам кўкрагига қўрғошин жойлашдан қайтмаса керак. Ўйлашга ҳақи йўқ.. Ўйлаш ҳуқуқидан маҳрумлигини тан олгани учун маош берилади бу жоҳилга. Буюрилса бас, кўзларини лўққилиб… Раҳ-матли отам ҳақ эканла: қ ў р қ о қ лик ҳамда м а ъ р и ф а т с и з л и к – бандасининг шўри, жамиятнинг бадбахтлигидир.
Ана, кўзтаниш миршаб йигит индамай, деразалари қалин панжарали бино томонга шахдам бошлаб боряпти.
Зинадан кўтарилиб, даҳлизга кирдилар.
Салқин.
Нимқоронғи.
Чап томондаги чарм қопламали эшикни очиб, миршаб йигит елкасидан итарди:
– Анграйманг!..
Ичкари кирар-кирмас, бирдан ўқ узилган каби, ортидан қарсиллаб эшик ёпилди.
Хона… лаҳаддек қоронғи – йилт этган нур анқога шафе. Хийла салқин. Зилдай туюлаётган жимжитлик эса тобора ўз қаърига тортаётгандек.
Юраги дук-дук ура бошлади. Бояги ингроқ товуш эса ҳамон қулоғидами, миясидами, эзғин аксу садо бераётгандек эди.
… нима, қамоқхонами бу? Нега қўлимни кишанлаб қўйишди?
Бир пайт, Балояннинг аллатовур ғуриллаган овози эшитилди:
– Нега сеники бақрайиб турасан, Холов?!
Бирдан Мўмин Холнинг юраги шув этди. Ва, ўша баробарида тиззаларига титроқ кирди.
… ух-x, шу ерда-ку! Бир ўзимикан?
– Стулга отур.
– Кўрмаяпман.
Сидоров чийиллаб кулди. У – Балояннинг шериги. Русчалаб, сермаъно оҳангда:
– Ҳозир биз сенга корсатиб қўямиз, – деди.
Тунчироқ тугмаси чирқ этди. Хона хиёл ёришди.
Дафъатан Мўмин Холнинг нигоҳи столга ўмгаҳини тираган кўйи иршайиб ўтирган Сидоровнинг бароқ соқолига, совуқ чақнаётган чайир кўзларига тушди.
Шунингдек, стол устида Лениннинг кичкина ҳайкалчасини ҳам кўрди.
Отюз, қиррабурун, уккикўз, тепа сочи тўкилган Балоян эса, столнинг чап ёнида, деворга тақаб қўйилган юмшоқ ўриндиқда ястаниб, оёқларини чалиш-тириб ўтирибди. Худди… тошдан йўнилган ҳайкалдек.
Хона ўртароғида бир курси кўзга қорайиб кўринмоқда эди.
– Кўряпсанми?
– Кўряпман.
– Жудо яхши, – деди Балоян. – Отур!
… ток улаб қўйилган бўлса!
Aммo, шундай ўйлаётган эса-да, ўтирмай иложи йўқ эди – Мўмин Хол курсига чўнқайди. Хазин хўрсинди:
