скачать книгу бесплатно
– Абага?! Минме?! Көлдермә, Гамбәр әби!
– Син, син! Ант мәгәр, соңгы чырагым – оныкҗанымны сезнең каһәр суккан нәселегездән сакламасам, чын исемем… – карчык нигәдер тотлыкты һәм сүзе бугазына төртелгәндәй нәзек муенын сыпырды. – …Исмем исем булмасын, – диде.
– Фәрит бит минем риясыз балачак дустым иде. Мин аңа бернинди начарлык та эшләмим, Гамбәр әби! Ышан миңа, ышан!
– Сезнекеләр – җир-күкнең битенә төкергән кавем. Әмерем шул: танытма! – Мөгезенә бау бәйләгән кәҗәне ишегалдына куган Миңсылуга да кортка ачу ташы белән орды: – Сул аягыңны күтәргәндә, уң аягыңны эт ашый, кем кыз! Җәтрәк бул! Хайванның җилене өрелеп тулган, сөте ага!
– Акса инде, җиңги. Безгә калганы җитәр әле.
– Телләшмә! Кәҗәне Абага саусын, кем кыз.
– Бәй, ниткән Абага, җиңги?
– Мин ул, мин! – диде Гөлҗиһан. – Миңа яңа исем тактылар.
– Вәт сиңа пәрәмәч! – Миңсылу тел шартлатты: – Ш?ыпиун дигән идем бу кемсәне, тучны шыпиун! Алар атна саен исем үзгәртә, ди.
– Акыл сатма, кем кыз! Кичкелеккә кәҗә сөтенә солы кушып кайнат. Гөлҗиһанның бүгенгә ризыгы шул, – дип, карчык каядыр китеп баргач, Миңсылу аңа сапсыз савыт тоттырды. – Әйдә, сау!
Малкай, күрәсең, гадәт буенча, күтәртмә тактага үзе менә иде. Ә менә хатынның кәҗә имчәген тартырлык тәҗрибәсе юк, акча санарга гына яраган бармаклар начар бөгелә иде. Ул савытын юри кулында әйләндерде:
– Бигрәк кечкенә…
– Аңа ике литр сыя. Кәҗә сыер түгел. Кем дисең әле син үзеңне? Абагамы әле? Шыпиуннар гел исем төрләндерә. Кинада күрсәтәләр. Син шуларның берсе, ахры, гөлкәем?
– Сөенмә, Миңсылу апа. Без икебез дә мактаулы халык: син шымчы һәм әләкче икән. Шыпырт кына артымнан күзәттеңмени?
– Ә-ә, җиңги белән бозылышкан безнең нәзберек кунагыбыз! Әйтәм аны әбиең җенләнә. Аның карактерына мин генә түзәм. Әйдә, мәлҗерәмә, кәҗәне сау! Әүвәл, җиленен юып, чүпрәк белән корыт.
Кәҗә дә карт хуҗабикәсе кебек пырдымсызлана, мөгезе белән тактаны сөзә иде. «Мин, бай хатын, себереп кенә түгәрлек көнкүреш чүп-чары белән вакланам. Хурлык!» – дип, йөрәге ярсыды, тик акылы аны тиз бастырды. «Ахмак! Синең акчаңның нинди кодрәте бар соң? Ул кәгазь кисәге генә. Ертсаң ертыла, яндырсаң яна. Син – авыл кызы, шуны онытма!» Әйе, ул бу җирдә туып үсте. Әмма бүген, кер сыккан кебек сыксаң да, аңарда авыл гадәтләренең тамчысы да калмаган иде.
– Бисмилла, – диде Гөлҗиһан. – Бисмилла… Мин үзем сайладым…
– Нәстә сайладың, гөлкәем?
– Кәҗәне! – Хатын моңсуланды. Аның хәлләре Миңсылуга караңгы иде. Лариса исемле танышы Американың иң кәттә клиникасында күкрәген зурайтырга киткәндә и үгетләде Гөлҗиһанны, и үгетләде! Имеш, анда тәҗрибәле профессор атна-ун көн эчендә маеңны тунап, илле-алтмыш килога ябыктырачак. Имеш, чит илдә табиблар иң заманча ысуллар куллана. Әмма күңел төпкелендә бик күптәннән бер уй кымырҗый иде шул. Могҗиза белән йөзәрләгән авыруны терелткән усал Гамбәр! Гап-гади авыл белекчесе! Менә кем кирәк иде аңа… Менә кем белән саташты Гөлҗиһан. Юлга чыгасы иртәдә исә хәбәр килеп иреште: төргәк-төргәк доллар белән Америкага очкан танышы операциядән соң мәңгегә күзен йомган… Авылны сайлаган Гөлҗиһан: «Отаммы, оттыраммы? – Билгесез», – дисә, Алла риза булмас. Хәрәкәтләнә ләбаса! Менә кәҗә дә сава! Җылы сөт тамчылары битенә чәчрәгәндә, ул, чынлап та, ниндидер рәхәтлек тойды. Димәк, ул яши! Димәк, ул тере!
– Карале, кем, шыпиун Абага. Мине шымчы дисеңме? Үтердең, валлаһи. – Миңсылу аның иңбашыннан селкегән иде, хатын чак кына артка аумады.
– Сөт түгелә, Миңсылу апа!
– Түгелмәс! Бинахакка рәнҗеттең әле син мине, гөлкәем. Сине юллап бармадым һич тә! Чалыш-полыш аягымнан ташбака гына көнләшер иде. Безнең җиңги, сиңайтим, урмандагы кайсы агачка чебен кунганын да сизә. Минем авылга сәпсимгә кайткан чагым гына иде, берсендә әбиең ишегалдында җеннәре белән сугышты: көрәк-сәнәк очты, себерке сынды, утын әрдәнәсе ишелде, мин сиңайтим. Моңарчы ул мәшрикъта, мин мәгърибтә яшәгәч, аның бу тиклем дуамал икәнен күрмәгән идем, зерә курыктым. Ник кайттым дип үкенгән чакларым булды инде. Нишләтәсең, холык тау кебек, урыныннан күчми. Иртә белән безгә Рауза атлы катын килде. Әй җиңги моны элеп алды, селкеп салды, мин сиңайтим. Син, ди, төнлә, ди, миңа кемне апкилмәкче идең, ди. Биш балалы ир белән чуалган фахишәгә Аллаһ бөтен юл-сукмакларны каплады, йортыма китермәде, ди. Озатканда Рауза серне тиште үзе. Дускынае җиңгидән сөйдергеч бөтие ясаттырмакчы икән, әйдәле, минем белән иптәшкә бар, дигән. Әби синең белешең бит, дигән. Без, ди Рауза, иремнең бензавуз машинасы белән Айтуганга киттек. Чалт аяз көн иде, кинәт кенә күктә болытлар укмашып, койды яңгыр, койды яңгыр, машина, таеп, чокырга төште дә батты, ди. Ирем трактор эзләп күрше авылга чапты, төн җитте, ди. Өйдә имчәк балам кайнанам белән иде, сабыем ач дип, елап беттем, ди. Менә син әйт, шыпиун кисәге, кем аларны күзәткән дә, кем җиңгигә җиткергән, ә?
Әгәр ул ике араны җайламаса, Миңсылу җае чыккан саен аның бәгырен кара яндырып чеметәчәк иде.
– Зинһар, гафу ит, апа җаным. Ачуланма инде, яме?
– Гел үзебезчә сөйләшәсең әле син, гөлкәем. Тач авыл кызы үзең. Бер генә дә шыпиун димәссең, – дип кеткелдәде каенсеңел.
– Авылныкы, билгеле, авылныкы. Син моннан соң миңа, яратып, «абага» дип кенә эндәш, апа җаным.
– Абагамы, кукурузмы, син безнең иш түгел түлке!
Миңсылуны көйләве бик авыр иде шул. Ярар, чеметсә чеметер инде.
– Сөте азайды, апа җаным.
– Азаймады. Ят кул, шуңа качыра. Кая, кибән, кырыйгарак этел. – Каенсеңел савытка сузылган гына иде, кәҗә башын болгап җиргә сикерде. Сөтнең яртысы түгелде.
– Сиңа монысы да күп әле, гөлкәем. Нәстә каттың? Селкен!
Урманда тилерткән ашкыну кайда икән? Тән чемер-чемер ойый… Карчыкның чик-тоюлары бөтен көчен суырды. Ул – абага. Ул яшеренеп кенә төнлә чәчәк ата… Фәрит аңа юлыкмаска тиеш…
11
– Мәчетне саклагы-ы-ыз!
Кем шулай урман ярып кычкыра икән? Кем?
Карчык әле уңга, әле сулга борылды. Тирә-якта тып-тын. Калын дивар сыман дөньяны томалаган усаклардан да күз йөгертте. Яфраклар хәрәкәтсез иде. Тагын баягы тавыш йөрәген кисеп төште:
– Мәчетне саклагы-ы-ыз!
Ул кырмыска түмгәгенә иелде. «Бу газаплы иңрәү ияләре әллә сезме?» – диде. Ләкин адәмнәр сыман әрле-бирле чабышып нужа куган бөҗәкләр аңа илтифат итмәде. Корыган чыбык-чабыкны кыштырдатып, аякка ана керпе ышкылды. Ул да телсез иде…
– Мәчетне саклагы-ы-ыз!
Йа Аллаһым, еллар аша Гамбәр үзе илерә түгелме? Хәтер исә, күгәргән энәсе белән чәнчеп, йөрәкне каната икән лә.
…Дүрт почмагыннан берьюлы ургылган ялкын телләре йорт белән каралты-кураны бик тиз ялмады. Чиләк белән су сибеп учак кына сүндерәләр шул. Мәчет исә, әйтерсең һавадан шырпы сызып ташладылар, өстән – манарадан янарга тотынды.
– Мәчетне саклагы-ы-ыз!
Ир-ат ут капкан такта кисәкләрен багор белән читкә тартты, хатын-кыз туфрак сипте, һәм матча ишелгәч, бозлы сулыш өргәндәй, ут диварларга күчмәде. Төнге маҗарага нокта куеп, халык та таралды. Төтен исеннән аңгырайган хатын кайнар җиргә чүгәләде. Төн кисәк кенә караңгыланды, гүя күктәге йолдызларга хәтле ялкыннан өтелгән иде.
Ул Зәйтүнә әбиләрдә кунды. Иртән, такта сәкедән торыйм дисә, аяклары тыңламады. Карчык су эчергән иде, буыла-буыла косты.
– И килен, хасталандың мәллә? – Заретдин абзасының яшьлек мәхәббәте аңа килен дип эндәшә иде. – Филшер Дамирәне чакыртыйм, килен.
– Дога укып өшкер, әби, – диде Гамбәр. – Миңа ут зәхмәте тиде.
– И килен, минем гыйлемем сыек бит. Икебезнекен бизмәндә үлчәсәң – аккурат синең яктагы тәлинкә баса.
– Синдә Коръән бар, Зәйтүнә әби. Шушы изге китапны кулыма тотсам, хәлләнер идем.
– Шыпырт, килен! – Хуҗабикә ачылмалы тәрәзәне япты. – Сәвитләр ишетмәсен.
– Син Аллаһтан гына курык, Зәйтүнә әби.
– Дөрес анысы, килен. Әнинең Коръәне чормада, хәзер апкиләм.
Яшь иде Гамбәр, җегәрле иде, тиз савыкты. Янган нигезенә бармады, туры кәнсәләргә китте. Ишек ачык, эчтә Сәмигулла белән Мирхәйдәр сөйләшә иде, хатын өйалды почмагына элгән чаршау артына кереп басты. Сәмигулла, өстәл төя-төя:
– Син, блач, минем юлыма бүрәнә тәгәрәтмә, – дип үкерсә, Мирхәйдәр аңардан да уздырып акырды:
– Эттән туган әнчек! Өрмә! Ни барына канәгать бул! Бакча сиңа, җәел-киңәй, ну түлке Заретдиннәрнең янган нигезенә тукмак борыныңны сузма!
– Сузсам нишләтерсең, хәерче блач?!
– Кем ут төрткәнен ачыкламагаек, энем! Минем сакал белән шаярма, җәме? Малае Рәшит яңа йорт салыр тиздән. Закун Гамбәр катын ягында. Районга жалу язса, Арсинычның әфтәрититен буйыйсыз бит, аңгыра!
– Жалу язарлыгы җук аның. Зәйтүнәләрдә үлеп ята, ди. Җен-пәриләре таяк белән ярып сөякләрен сындырган, ди. Син, блач, ишетмәдеңме?
– Тфү, аңгыра! Әкиятең белән кеше ышандыр тагы! Исән ул!
– Нәстә һаман әфсен-төфсенне яклыйсың, Мирхәйдәр абзый? Сине ничек адәм рисвае иткән иде ул катын.
– Гаеп үземдә иде, – Мирхәйдәрнең тавышы кысылды. – Гамбәр катын, авылда ир балалар күп туды, сөннәткә утырт, дип, Вәлетдин картны котырта. Өстәгеләр моны белсә, баштан сыйпамас, мәйтәм. Сәвит илендә кыргый йолаларның тамырын корытырга диләр, сез – блач, көрәшегез, диләр. Ансат кына уйлый абзыйлар. Заретдин катыны, зәһәр, бөтен халык алдында Вәлетдингә әйтә: «Мин күземне йомам, бабай, син бу сәвит ялчысының ыштанын төшереп тикшер, аның нәселе иманлы булган, шаять, атасы улын сөннәтле итеп үстергәндер», – ди.
– Ха-ха! Синнән егылып көлгәннәр икән, блач!
– Ыржайма, болай да авызың чалыш! – Мирхәйдәрнең тагын тавышы көрәйде. – Минем белән бозылышып, син чуртым да майтара алмассың! Авылда мин закун!
– Закуныңны арт шәрәфеңә бөкләп тык!
Сәмигулла күтәрелеп-бәрелеп чыгып китте. Бу ызгышның ирексез шаһиты Гамбәр янды-пеште; аңа оят, бик оят, ул ир-ат гайбәтен тыңларга тиеш түгел иде. Берүк, кичер, Аллам! Әллә нишләде шул, котсыз гына үрмәкүч, пәрәвез сүз җебе үреп, тозагына эләктерде…
Хатын уңайсызланып кына бусагадан атлады. Сәвит Мирхәйдәрнең башы иелгән иде, аны күргәч, шунда ук турайды.
– Сине хаста дигәннәр ие, Заретдин катыны.
– Аллаһ ярдәме белән терелдем. – Гамбәр уртасы тишелгән иске агач урындыкка төртелде. – Сиңа йомышым бар, Мирхәйдәр.
Авыл хуҗасы аны тыңлап бетермәде, шелтәләргә кереште:
– Бала-чагаң да җук бит, чыра яндырып төн ката нишләдең, йә? Көндезләрен такмаклап туялмаган догаңны ник төнгә дә калдырасың, йә?
– Дүрт нүешкә дүрт чыра кыстырмыйлар, Мирхәйдәр!
– Төрттеләр дисеңмени? Йә, күрдеңме? Кем иде, каһәр суккыры! Арт сабагын укытам!
– Җәза бирүче берәү генә, Аллаһ кына. Без түгел.
– Тукта, тукта, Заретдин катыны! Блач кешесе, гүпчим дә авыл хуҗасы, җинаятьчене хөкемгә тартырлык вәкаләткә ия!
– Әтәчләнмә, Мирхәйдәр. Син көчсез, мескен җан. Синдә нәселегезнең иман чылбыры өзелгән, оныкларыңның оныклары исем-атыңны телгә алырга чирканыр. Блач кибәнен биек өйдегез, вәләкин җир-күкләрне тоташтырган давыл аны тузгытып ташлар. Салам бөртегенә ябышып кайсыгыз котылыр икән?
– Безнең корыч партия мәңгелеккә оешты, син – кунтыр катын, камунисларга кабер казыма! Лутчы йомышыңны әйт тә әллүр кантурдан. Калхуз сиңа яңа ызба төземәс, чөнки дә хөкүмәткә ярты көн бил бөкмәдең.
– Сездән кем ызба теләнгән ди, Мирхәйдәр?!
– Анысы синең улың бар, знамы, ул тергезер.
– Улымны да борчымам. Мин Заретдин нигезенә бүтән оя кормам. Анда хәтәр ут, бик хәтәр ут калды… Берзаман ул дөрләп кабыныр. – Гамбәр үзалдына елмайды. Күңел алдан ук тантана итә кебек иде. – Кичер инде, кичер, Кодрәтлем! Гозерем бәләкәй генә: мәчетебез яртылаш янды. Ир-атка балта-пычкы тоттырып рәтләтәсе иде.
Мирхәйдәр, корчаңгы чире иярткәндәй, шатыр-шотыр беләген кашыды.
– Ну сез катын-кыз, ну сез! Торыр җире җук, үзе, мәчет, ди! Түлке картлар исеменнән ялынма, мин аларның әммәсе белән дә күрештем, без янган йортта намаз укымыйбыз, диләр.
– Алай икән. – Хатынның ирексездән күзе яшьләнде. – Алай икән, – диде ул, кабатлап. – Азансыз авыл – җансыз авыл.
– Динем-денем дип кешеләрне агулама, Заретдин катыны! Тирә-якларда мәчетләрне, туздырып, мәктәпкәме, клубкамы бирделәр, бездә генә син башбаштакка түзәбез. Синең аркада партия кенәгәсеннән колак кагам хәзер. Үзеңне кайгырт лутчы. Дога белән генә тамагың туймас!
– Моннан ары мине мир ашатыр, – диде Гамбәр. – Бер телем ипи хакына өшкерермен. Сез мине ач-ялангач күрмәссез, иншалла!
Җан авыруы озакка сузылды: хатын, терелдем дигәндә генә, сусыз-тәгамсез тагын ун көн сәкедә ятты. Кайчакта, җиңелчә генә һушыннан язганда, йомшак җил битеннән сыйпап аңына китерә иде. Гаҗәеп йомшак җил… Бу якларда исмәгән җил… Дала җиле… Кендек каны тамган карьясына әйдәкли… «Кайт, илеңә кайт, кызый!» Кемдер аның белән бәхәсләшә дә иде. Бәлки, үзедер! «Далада ул нибарысы орлык кына иде. Заретдиннәр туфрагында исә, шытып, тамыр ныгытты. Аны тукландырган бәрәкәтле ашлама иман иде».
Әрнеде, билгеле, хатын, аның әрнүе әрем әчесеннән дә әчерәк иде. Тик ул Хөкемдарга үпкәләмәде. «Холкым өчен син мине җәзаладың инде, – диде. – Торагымны адәм кулы белән утка тапшырдың. Мин синнән разый. Җиһан – ызбам, күгең – түшәмем, җирең – идәнем, мин нинди бай, Кодрәтлем», – диде.
Саесканнар хәбәр белән очкан, ахрысы, авылны ят күргән, авылны сагынмаган-юксынмаган Рәшит (ата каны!) Зәйтүнә әбиләргә килеп керде. Ишек катында чүлмәкне күтәреп кенә су эчте.
– Сусадым, – диде. – Һәр минутым исәптә, әйдә, тиз, әни!
Гамбәр «кая?» дип сорамады, болай да аңлашыла иде.
– Сукбай хәлендә яшәмәссең бит инде, әни!
– Ирексезләмә, углым. Зәйтүнә әбиеңнең ызбасы иркен.
– Әни, авыл сине яратмый! Яраса, Каф тавы артына сөрер иде.
– Мин бер Илаһның гына яратуына мохтаҗ, углым.
– Йортны да кайсыдыр бәдбәхете яндырды!
– Углым, минем өчен хәсрәтләнмә. Үзеңнең савытың тулып ташкан, борчуың артык зур. Анаң белән киңәшсәң бушаныр идең кана.
– Син миңа нинди киңәшче ди инде, әни-и! Сез бит тирестә генә казынган томана һәм надан авыл хатыннары!
– Ник син оныкны ирексезләп таш калага бәйлисең, углым? Сандугачны читлектә ябып сайратмыйлар.
Кызарта-кызарта маңгаен уган (уй яндыра!) Рәшит, сәерсенеп:
– Кем әйтте? – диде. – Мин сиңа бу турыда сөйләмәдем. Уф, әни, кайчакта син бозлы су белән коендырасың. Мәрхүм әти дә синнән өркә иде. Әйе, мин оныгың Казанда төпләнер дигән идем. Хәзер дәүләт белән галстуклы җитәкчеләр идарә итә. Безнең Фәрит алардан киммени? Тырышса, айга менә ала егет!
– Аларның нигезе черек агачтан корылган, углым. Тиздән сынып уала…
– Юкны лыгырдама инде, әни-и! Коммунистлар фиркасе гранит таштан, аны беркем дә ваталмый.
