Сочинения. Том 4

9.6.12. ἐπὶ δὲ τῶν ἰηµάτων ἔµπαλιν ὡς ἐλλιπόντων αὐτῶν ὧδέ πώς φησι· “καὶ οὐ µόνον διὰ τοῦτο οὐκ ἐπαινέω, ἀλλ’ ὅτι καὶ ὀλίγοισι τὸν ἀριθµὸν τοῖσιν ἄκεσι χρέονται.”

9.6.13. µετὰ δὲ ταῦτα προβαλὼν τὸ <ἐν> τῷ προβλήµατι χρησιµώτατον οὐ σαφῶς αὐτοῦ τὴν λύσιν ἔγραψεν καὶ διὰ τοῦτ’ ἠγνοήθη πολλοῖς τῶν ἰατρῶν ὅλη τοῦ προβλήµατος ἡ δύναµις.

9.6.14. ἐξηγησάµην µὲν οὖν ὅλον τὸν λόγον τοῦτον ἐν τῷ πρώτῳ Περὶ διαίτης ὀξέων ὑποµνήµατι, συντόµως δ’ αὐτοῦ καὶ νῦν εἰπεῖν ἀναγκαῖόν ἐστι τὴν δύναµιν.

9.6.15. αὐτὸ µὲν τὸ πρόβληµα κατὰ τήνδε τὴν λέξιν ἔγραψεν ὁ ῾Ιπποκράτης· “δοκεῖ δέ µοι ἄξια γραφῆς εἶναι καὶ µάλιστα ὁκόσα τε ἀκαταµάθητά ἐστι τοῖσιν ἰητροῖσιν, ἐπίκαιρα ἐόντα εἰδέναι, καὶ ὁκόσα µεγάλας ὠφελείας φέρει ἢ µεγάλας βλάβας.

9.6.16. ἀκαταµάθητα δ’ ἐστὶ καὶ τάδε· διὰ τί ἄρα ἐν τῇσιν ὀξείῃσι νούσοισιν οἱ µέν τινες τῶν ἰητρῶν πάντα τὸν αἰῶνα διατελοῦσι πτισάνην διδόντες ἀδιήθητον καὶ νοµίζουσιν ὀρθῶς ἰητρεύειν, οἱ δέ τινες περὶ παντὸς ποιοῦνται ὅπως κριθὴν µηδεµίην καταπίνῃ ὁ κάµνων, µεγάλην γὰρ βλάβην ἡγέονται εἶναι, ἀλλὰ δι’ ὀθονίου τὸν χυλὸν διηθέοντες διδόασιν· οἱ δ’ αὖ τινες αὐτέων οὔτ’ ἂν πτισάνην παχεῖαν δοῖεν οὔτ’ αὖ χυλόν, οἱ µὲν µέχρι ἂν ἑβδοµαῖος ὁ κάµνων γένηται, οἱ δὲ καὶ διὰ τέλους ἄχρι ἂν κριθῇ ἡ νοῦσος.

9.6.17. µάλα µὲν οὖν οὐδὲ προβάλλεσθαι τὰ τοιαῦτα ζητήµατα εἰθισµένοι εἰσὶν οἱ ἰητροί, ἴσως δ’ οὐδὲ προβαλλόµενα εὑρίσκεται. καίτοι διαβολήν γ’ ἔχει ὅλη ἡ τέχνη πρὸς τῶν δηµοτέων µεγάλην <ὡς> µηδὲ δοκεῖν ὅλως ἰητρικὴν εἶναι. ὥστ’ ἔν γε τοῖσιν ὀξυτάτοισιν τῶν νοσηµάτων τοσόνδε διοίσουσιν ἀλλήλων οἱ χειρώνακτες, ὥστε ἃ ὁ ἕτερος προσφέρει ἡγεύµενος ἄριστα εἶναι, ταῦτα νοµίζειν ἤδη τὸν ἕτερον κακὰ εἶναι.”

9.6.18. καὶ µετ’ ὀλίγα, “φηµὶ δὴ πάνκαλον εἶναι τοῦτο τὸ σκέµµα, ἠδελφισµένον τοῖσι πλείστοισι τῶν ἐν τῇ τέχνῃ καὶ ἐπικαιροτάτοισι· καὶ γὰρ τοῖσι νοσέουσι πᾶσιν ἐς ὑγίειάν τι µέγα δύνασθαι καὶ τοῖσιν ὑγιαίνουσιν ἐς ἀσφάλειαν καὶ τοῖσιν ἀσκέουσιν ἐς εὐεξίην καὶ ἐς ὅ τι ἕκαστος ἐθέλει.”

9.6.19. Tὸ περὶ τῆς διαφωνίας, φησί, τῶν τεχνιτῶν σκέµµα µεγίστην ἔχει δύναµιν οὐ µόνοις τοῖς νοσοῦσιν ἐς ὑγιείας κτῆσιν, ἀλλὰ καὶ τοῖς ὑγιαίνουσιν, ἐς φυλακὴν αὐτῆς δηλονότι, καὶ τοῖς ἀσκοῦσιν ἐς εὐεξίην τοῦ σώµατος πρός τε τὴν κτῆσιν αὐτῆς καὶ διαµονήν· εἶτα προσέθηκε “καὶ ἐς ὅ τι ἕκαστος ἐθέλει,” δηλῶν ἡµῖν οὐ µόνον εἰς ἰατρικὴν ἀλλὰ καὶ τὰς ἄλλας τέχνας ἐκτετάσθαι τὸ σκέµµα καὶ τὴν λύσιν αὐτοῦ.

9.6.20. θαυµάσαι γάρ ἐστι διὰ τί τέχνην µετιόντες οἱ ἰητροὶ καθ’ ἣν τῇ πείρᾳ τὰ προσφερόµενα βοηθήµατα κριθῆναι δύναται, πότερον ὠφέλησεν ἢ ἔβλαψεν, ὅµως ἐναντιωτάτας ἀποφάσεις ἐποιήσαντο περὶ τῶν ὠφελούντων τε καὶ βλαπτόντων.

9.6.21. ἐν µὲν γὰρ φιλοσοφίᾳ µὴ πεπαῦσθαι τὰς πλείστας τῶν διαφωνιῶν οὐδὲν θαυµαστόν, ὡς ἂν µὴ δυναµένων τῶν πραγµάτων ἐναργῶς κριθῆναι τῇ πείρᾳ καὶ διὰ τοῦτο τινῶν µὲν ἀποφηναµένων ἀγέννητον εἶναι τὸν κόσµον, τινῶν δὲ γεννητόν, ὥσπερ γε καὶ τινῶν µὲν οὐδὲν ἔξωθεν αὐτοῦ περιέχον εἶναι, τινῶν δὲ εἶναι λεγόντων καὶ τούτων αὐτῶν [περιεχόµενόν τι φάντων] ἐνίων µὲν κενὸν ἀποφηναµένων εἶναι τοῦτο µηδεµίαν οὐσίαν ἔχον ἐν ἑαυτῷ, τινῶν δὲ κόσµους ἄλλους ἀριθµῷ ἀπεριλήπτους, ὡς εἰς ἄπειρον ἐκτετάσθαι πλῆθος.

9.6.22. αἰσθήσει γὰρ ἐναργεῖ τὴν τοιαύτην διαφωνίαν ἀδύνατον κριθῆναι. οὐ µὴν ὅµοιόν γέ ἐστι τὸ τῆς ὠφελείας καὶ βλάβης τῶν προσφεροµένων τοῖς σώµασιν ἰαµάτων εἰς διαφωνίαν ἀφικόµενον ἐν τοῖς ἰατροῖς, δυναµένοις γ’ αὐτῶν κρῖναι τῇ πείρᾳ τό τ’ ὠφελοῦν καὶ τὸ βλάπτον.

9.6.23. Tούτου τοίνυν τοῦ ζητήµατος ἡ λύσις οὐ πάνυ τι σαφῶς εἴρηται τῷ ῾Ιπποκράτει καὶ διὰ τοῦτο σχεδὸν ἅπαντας ἔλαθε τοὺς ἐξηγησαµένους τὸ βιβλίον.

9.6.24. ἐστὶ δὲ τοιάδε· τῶν νοσούντων ἔνιοι µὲν ἀσιτίας χρῄζουσιν ἄχρις ἂν ἡ νοῦσος κριθῇ, τινὲς δὲ τροφῆς καὶ τούτων ἔνιοι µὲν τῆς κριθώδους πτισάνης, ἔνιοι δὲ τοῦ χυλοῦ µόνου, καθάπερ γε καὶ στερεωτέρας ἔνιοι, καὶ µέντοι καί τινες µὲν ὀξυµέλιτος ἢ µελικράτου, τινὲς δ’ ὕδατος ἢ οἴνου.

9.6.25. διὰ τοῦτο τοῖς ἰατροῖς, ὅσοι τῇ πείρᾳ µόνῃ τὴν τέχνην συνεστήσαντο, χρήσιµον ἔδοξεν ἐκεῖνο µόνον ὃ κατὰ τύχην αὐτοῖς ἐφάνη πλεονάκις ὠφελῆσαν. οὐδὲ γὰρ ἐπὶ τοὐναντίον εἶδος ἀφικέσθαι τῆς διαίτης τολµῶσιν ὡς κἀκείνου πειραθῆναι, τὴν ἀτυχίαν δεδιότες.

9.6.26. µόνος οὖν ὁ τήν τε φύσιν εἰδὼς τοῦ κάµνοντος καὶ τὴν τοῦ νοσήµατος διάθεσιν καὶ τὴν τοῦ προσαχθησοµένου βοηθήµατος δύναµιν ἔτι τε τὸν καιρὸν ἐν ᾧ χρηστέον αὐτῷ, τολµῆσαι δυνήσεται χρησάµενος τῷ λογικῶς ἐπινοηθέντι βοηθήµατι τῇ πείρᾳ βεβαιῶσαι τὴν ἐλπίδα.

9.6.27. ὥστε µόνος εὑρήσει τῆς τε διαφωνίας τὴν αἰτίαν καὶ τοὺς διορισµοὺς οἷς προσέχων τις ἐπὶ τὸ τῷ κάµνοντι συµφέρον ἀφίξεται. τῶν δ’ ἄλλων οὐδεὶς γνώσεται τοῦτο· τοῖς [τε] γὰρ ἐγνωσµένοις διὰ πείρας ἐπιµένοντες ἐκεῖνα µόνα παραλαµβάνουσιν αἰτιώµενοι φύσιν ἢ τύχην ἤ τι τοιοῦτον τῆς βλάβης αἴτιον γενέσθαι.

9.6.28. Tοῦτ’ οὖν αὐτὸ καὶ κατὰ τὸ περὶ ἀγµῶν ἐδήλωσεν ὁ ῾Ιπποκράτης ἐπὶ τῶν µεθ’ ἕλκους καταγµάτων ἐν τῇδε τῇ ῥήσει· “ἄλλοι δέ τινές εἰσιν οἳ ὀθονίοισι τὰ τοιαῦτ’ ἰητρεύουσιν εὐθέως καὶ ἔνθεν µὲν καὶ ἔνθεν ἐπιδέουσι τοῖσιν ὀθονίοισι, κατὰ τὸ ἕλκος δὲ αὐτὸ διαλείπουσι καὶ ἐῶσιν ἀνεψύχθαι· ἔπειτα καὶ ἐπιτιθέασιν ἐπὶ τὸ ἕλκος τῶν καθαρτικῶν τι καὶ σπλήνεσιν οἰνηροῖσιν ἢ ἐρίοισιν οἰσυπροῖσι θεραπεύουσιν.

9.6.29. αὕτη ἡ ἴασις κακὴ καὶ εἰκὸς τοὺς οὕτως ἰητρεύοντας τὰ µέγιστα ἀσυνετέειν καὶ ἐν τοῖσιν ἄλλοισι κατήγµασι καὶ ἐν τοῖσι τοιούτοισι.

9.6.30. µέγιστον γάρ ἐστι τὸ γιγνώσκειν καθ’ ὁποῖον τρόπον χρὴ τὴν ἀρχὴν βάλλεσθαι τοῦ ὀθονίου καὶ καθ’ ὁποῖον µάλιστα πεπιέχθαι καὶ οἷά τε ὠφελέονται ἢν ὀρθῶς τις βάλληται τὴν ἀρχὴν καὶ πιέζῃ ᾗ µάλιστα χρή, καὶ οἷα βλάπτονται ἢν µὴ ὀρθῶς τις βάλληται µηδὲ πιέζῃ <ᾗ µάλιστα χρή>, ἀλλὰ ἔνθεν καὶ ἔνθεν.

9.6.31. εἴρηται µὲν οὖν καὶ ἐν τοῖσι πρόσθεν γεγραµµένοισιν ὁποῖα ἀφ’ ἑκατέρων ἀποβαίνει, µαρτυρέει δὲ καὶ αὐτὴ ἡ ἰητρική· ἀνάγκη γὰρ τῷ οὕτως ἐπιδεοµένῳ τὸ οἶδος ἐξαείρεσθαι εἰς αὐτὸ τὸ ἕλκος.

9.6.32. καὶ γὰρ εἰ ὑγιὴς χρὼς ἔνθεν µὲν καὶ ἔνθεν ἐπιδεθείη, ἐν µέσῳ δὲ διαλειφθείη, µάλιστα κατὰ τὴν διάλειψιν οἰδήσειεν ἂν καὶ ἀχροιήσειε.

9.6.33. πῶς οὖν οὐχὶ ἕλκος γε ταῦτ’ ἂν πάθοι; ἀναγκαίως οὖν ἔχει ἄχροον µὲν καὶ ἐκπεπιεγµένον εἶναι τὸ ἕλκος, δακρυῶδές τε καὶ ἀνεκπύητον, ὀστέα δ’ ἢν <καὶ µὴ> µέλ<λ>ῃ ἀποστῆναι ἀποστατικὰ γενέσθαι· σφυγµῶδές τε καὶ πυρετῶδες τὸ ἕλκος ἂν εἴη.

9.6.34. ἀναγκάζονται <δὲ> διὰ τὸ οἶδος ἐπικαταπλάσσειν· ἀσύµφορον δὲ καὶ τοῦτο τοῖσιν ἔνθεν καὶ ἔνθεν ἐπιδεοµένοισιν· ἄχθος γὰρ ἀνωφελὲς πρὸς τῷ ἄλλῳ σφυγµῷ ἐπιγίγνεται.

9.6.35. τελευτῶντες δ’ ἀπολύουσι τὰ ἐπιδέσµατα, ὁπόταν σφιν παλινκοτέῃ, καὶ ἰητρεύουσι τὸ λοιπὸν ἄνευ ἐπιδέσιος· οὐδὲν δὲ ἧσσον καὶ ἤν τι ἄλλο τοιοῦτον λάβωσι, τῷ αὐτῷ τρόπῳ ἰητρεύουσιν.

9.6.36. οὐ γὰρ οἴονται τὴν ἐπίδεσιν τὴν ἔνθεν καὶ ἔνθεν καὶ τὴν ἀνάψυξιν αἰτίαν εἶναι τοῦ ἕλκους, ἀλλὰ ἄλλην τινὰ ἀτυχίην.”

9.6.37. οὐκ οἴονται, φησί, τὴν κακὴν ἐπίδεσιν αἰτίαν εἶναι τῆς βλάβης, ἀλλ’ ἄλλην τινὰ ἀτυχίαν. διὰ τοῦτ’ οὖν οὐδ’ ἀφίστανται τῆς εἰωθυίας αὐτοῖς ἀγωγῆς, ἀλλ’ ἐπιµένουσι τοῖς κακῶς ἐγνωσµένοις.

9.6.38. Aὕτη µοι ἡ τοῦ προβλήµατος λύσις ἐστί, καθ’ ὃ τὴν αἰτίαν ἡµᾶς σκέψασθαι τῆς ἐν τοῖς ἰάµασι δεῖ διαφωνίας, ἣν καθόλου περιλαβὼν ἄν τις εἴποι διαφορὰν εἶναι τοῦ γενικῶς νοουµένου τε καὶ λεγοµένου καὶ προβαλλοµένου πράγµατος, ἐάν τε πάθος ἐάν τε ὕλη τις ᾖ βοηθήµατος.

9.6.39. λέγω δὲ πάθος µὲν οἷον τὴν πλευρῖτιν, ἐφ’ ἧς ὡς ἐπὶ παραδείγµατος ἐποιήσατο τὸν λόγον, ὕλην δὲ µελίκρατον ἢ οἶνον ἢ ὕδωρ ἢ ὀξύκρατον.

9.6.40. καθ’ ἕκαστον γὰρ τούτων ἴδιαί τινές εἰσι διαφοραί, περὶ ὧν ἁπασῶν ὁ ῾Ιπποκράτης οὐ µόνον δι’ ὀλίγων ῥηµάτων, ἀλλὰ καὶ σαφῶς ἐδίδαξε τοὺς διορισµοὺς οἷς ἐχρῆν διαιρεῖσθαι τὰς διαφοράς.

9.6.41. ἐµοὶ δὲ ἀρκέσει παραδείγµατός τινος ἐξ αὐτῶν µνηµονεῦσαι τοῦ περὶ τῶν οἴνων λόγου κατὰ τήνδε τὴν ῥῆσιν εἰρηµένου·

9.6.42. “γλυκύν τε οἶνον καὶ οἰνώδεα καὶ λευκὸν καὶ µέλανα καὶ µελίκρατον καὶ ὕδωρ καὶ ὀξύµελι τοισίδε σηµαινόµενον χρὴ διορίζειν ἐν τῇσιν ὀξείῃσι νούσοισιν· ὁ µὲν γλυκὺς ἧσσόν ἐστι καρηβαρικὸς τοῦ οἰνώδεος καὶ ἧσσον φρενῶν ἁπτόµενος καὶ διαχωρητικώτερος δή τι τοῦ ἑτέρου κατ’ ἔντερον, µεγαλόσπλαγχνος δὲ σπληνὸς καὶ ἥπατος, οὐκ ἐπιτήδειος δ’ οὐδὲ τοῖσι πικροχόλοισι· καὶ γὰρ οὖν καὶ διψώδης τοῖσί γε τοιούτοις ἐστί· ἀτὰρ καὶ φυσώδης τοῦ ἐντέρου τοῦ ἄνω, οὐ µὴν πολέµιός γε τῷ κάτω ἐντέρῳ κατὰ λόγον τῆς φύσης· καίτοι οὐ πάνυ πορίµη ἐστὶν ἡ ἀπὸ τοῦ γλυκέος οἴνου φῦσα, ἀλλ’ ἐγχρονίζει περὶ ὑποχόνδρια.

9.6.43. καὶ γὰρ οὖν ἧσσον οὐρητικὸς οὗτος τὸ ἐπίπαν τοῦ οἰνώδεος λευκοῦ· πτυάλου δ’ ἀναγωγὸς µᾶλλόν ἐστι τοῦ ἑτέρου ὁ γλυκύς.

9.6.44. καὶ οἷσι µὲν διψώδης ἐστὶ πινόµενος, ἧσσον ἂν τούτοισιν ἀνάγοι ἢ ὁ ἕτερος οἶνος, οἷσι δὲ µὴ διψώδης, µᾶλλον ἀνάγοι ἂν τοῦ ἑτέρου.

9.6.45. ὁ δὲ λευκὸς οἰνώδης οἶνος ἐπῄνηται µὲν καὶ ἔψεκται τὰ πλεῖστα καὶ µέγιστα ἤδη ἐν τῇ τοῦ γλυκέος οἴνου διηγήσει· εἰς δὲ κύστιν µᾶλλον πόριµος ἐὼν τοῦ ἑτέρου καὶ διουρητικὸς δ’ ἐὼν καὶ καταρρηκτικὸς ἀεὶ πολλὰ προσωφελέοι ἂν ἐν ταύτῃσι τῇσι νούσοισι· καὶ γὰρ εἰ πρὸς ἄλλα ἀνεπιτηδειότερος τοῦ ἑτέρου πέφυκεν, ἀλλ’ ὅµως κατὰ κύστιν ἡ κάθαρσις ὑπ’ αὐτοῦ γιγνοµένη ῥύεται, ἢν προτρέπηται ὁκοῖα δεῖ.

9.6.46. καλὰ δὲ ταῦτα τεκµήριά ἐστι τὰ περὶ οἴνου καὶ ὠφελείας καὶ βλάβης, ὅσα ἀκαταµάθητα ἦν τοῖσιν ἐµεῦ γεραιτέροισιν.

9.6.47. κιρρῷ δ’ αὖ οἴνῳ καὶ µέλανι αὐστηρῷ ἐν ταύτῃσι τῇσι νούσοισιν ἐς τάδε ἂν χρήσαιο· εἰ καρηβαρίη µὲν µὴ ἐνείη µηδὲ φρενῶν ἅψις µηδὲ τὸ πτύαλον κωλύοιτο τῆς ὁδοῦ µηδὲ τὸ οὖρον ἴσχοιτο, διαχωρήµατα δὲ πλαδαρώτερα καὶ ξυσµατωδέστερα εἴη· ἐν δὲ τοῖσι τοιούτοισι πρέποι ἂν µάλιστα µεταβάλλειν ἐκ τοῦ λευκοῦ καὶ ὅσα τούτοισιν ἐµφερέα.

9.6.48. προσξυνιέναι δὲ δεῖ ὅτι τὰ µὲν ἄνω πάντα καὶ τὰ κατὰ κύστιν ἧσσον βλάψει ἢν ὑδαρέστερος ᾖ, τὰ δὲ κατ’ ἔντερον καὶ µᾶλλον ὀνήσει ἢν ἀκρατέστερος ᾖ.”

9.6.49. κατὰ ταῦτά φησι τὰ περὶ τῆς τῶν οἴνων διαφορᾶς τε καὶ χρήσεως· “ἀκαταµάθητα ἦν τοῖσιν ἐµεῦ γεραιτέροισιν· ἐγὼ δὲ ταῦτα διορισµοῖσι διακρίνας τὴν ἐπ’ αὐτοῖσι τέχνην συνεστησάµην.”

9.6.50. οὕτως δὲ καὶ περὶ µελικράτου καὶ µέλιτος ὕδατός τε καὶ ὀξυµέλιτος καὶ πτισάνης καὶ βαλανείων ἔγραψε τοὺς διορισµοὺς µεµφόµενος τοὺς ἐπὶ πάντων τῶν ὀξέως νοσούντων ἤτοι κελεύοντας ἢ κωλύοντας ἑκάστῳ τῶν εἰρηµένων χρῆσθαι.

9.6.51. πρὸς γὰρ τὸν ἐρόµενον εἰ δοτέον οἶνον τοῖς πυρέττουσιν, ἀποκριτέον ὡς τῷδε µέν τινι δοτέον, οὐ δοτέον δὲ τῷδε· καὶ κατὰ τὸν καιρὸν ἤτοι δοτέον ἢ οὐ δοτέον ἐστί.

9.6.52. Tαὐτὸν δὲ τοῦτο καὶ περὶ ἡδονῆς ὁ Πλάτων ἐποίησε, τινὰς µὲν αὐτῶν φεύγειν ἡµᾶς κελεύων, τινὰς δὲ προσίεσθαι· τὰς µὲν γὰρ ἐπὶ µαθήµασιν ὠφελίµοις τε καὶ καλοῖς καὶ ὅλως ἁπάσαις ταῖς καλαῖς πράξεσι προσίεσθαι χρή, τὰς δ’ ἐπ’ οἰνοφλυγίαις ἢ λιχνείαις ἢ ἀφροδισίοις φεύγειν, ὅσαι δὲ µηδὲν τούτων ἀποκεκριµένον ἔχουσι, µήτε φεύγειν µήτε διώκειν.

9.6.53. εὑρίσκονται δὲ δηλονότι τοῦ γένους τῶν ἡδονῶν αἱ διαφοραὶ κατὰ τὴν διαιρετικὴν µέθοδον, ὡς ἐν ὅλῳ τῷ Φιλήβῳ δείκνυσιν ὁ Πλάτων τὰς διαφορὰς ἁπάσας αὐτῶν διδάσκων.

9.6.54. καὶ διὰ τοῦτ’ οὖν ἔφην παρακεῖσθαι καὶ κοινωνεῖν <τὰ> κατὰ τὴν διαιρετικὴν ὁδὸν εὑρισκόµενα τοῖς κατὰ τὴν ὁµοίου γνῶσιν· ὁµοιότης µὲν γάρ ἐστι ταῖς ἡδοναῖς πρὸς ἀλλήλας, ἡ µὲν κοινοτάτη κατὰ τὸ γένος ἓν γάρ τι κοινόν ἐστιν ἐν αὐταῖς, καθ’ ὃ τὴν προσηγορίαν ἐκτήσατο κοινήν, ἕτεραι δὲ κατὰ τὴν ἐν ταῖς ἰδίαις διαφοραῖς ἰδέαν.

9.6.55. αἱ µὲν γὰρ ἁπλαῖ ταῖς ἁπλαῖς πρὸς τῷ κοινῷ τῆς ἡδονῆς εἴδει καὶ τὸ κατὰ τὴν ἁπλότητα προσλαβοῦσαι µείζονα τὴν ὁµοιότητα προσλαµβάνουσιν, ὥσπερ γε καὶ [ἐν] ταῖς συνθέτοις αἱ σύνθετοι καὶ αἱ σωµατικαὶ ταῖς σωµατικαῖς αἵ τε ψυχικαὶ ταῖς ψυχικαῖς αἵ τε ὠφέλιµοι ταῖς ὠφελίµοις αἵ τε βλαβεραὶ ταῖς βλαβεραῖς, ὥσπερ γε καὶ αἱ κατὰ τὰς καλὰς πράξεις καὶ αἱ κατὰ τὰς κακὰς ἀλλήλαις ἑκάτεραι· παραπλησίως δὲ καὶ αἱ µὲν κατὰ τὸ λογιστικὸν εἶδος τῆς ψυχῆς ἀλλήλαις, αἱ δὲ κατὰ τὸ θυµοειδὲς ἢ ἐπιθυµητικόν, ὁµοίως καὶ αἵδε κατὰ τὸν αὐτὸν τρόπον ἀλλήλαις.

9.6.56. Oἱ δὲ χωρὶς τοῦ τέµνειν εἰς τὰς οἰκείας διαφορὰς ἕκαστον τῶν γενῶν ἀποφηνάµενοί τι καθόλου καὶ ἀδιορίστως ἰατροί τε καὶ φιλόσοφοι πολλὰ τῶν ἐναργῶς φαινοµένων ὁσηµέραι µαχόµενα ταῖς ἑαυτῶν ἀποφάσεσιν ἴσχουσιν.

9.6.57. ὁ γὰρ ἐπαινούµενος ὑπὸ τῶν κατὰ τὰς τέχνας ἁπάντων ἀξιολόγων ἀνδρῶν διορισµὸς ἐκ τοῦ γεγυµνάσθαι κατὰ τὰς δύο ταύτας θεωρίας ὑπὲρ ὧν ἐν τῷδε τῷ γράµµατι διῆλθον, ἀποτελεῖται.

9.6.58. λέγω δὲ δύο θεωρίας τήν τ’ ἐκ τῆς τῶν ὁµοίων τε καὶ ἀνοµοίων διακρίσεως καὶ τὴν ἐκ τῆς κατὰ διαίρεσίν τε τῶν γενῶν ἄχρι τῶν ἀτόµων ὁδοῦ τῆς τ’ ἀντιστρόφου ταύτῃ συνθέσεως, δηλονότι <τῆς> ἐκ τῶν κατὰ µέρος ἐπὶ τὸ πρῶτον γένος ἀνόδου διὰ τῶν ἐν τῷ µεταξὺ διαφορῶν.

9.6.59. καὶ ταύτας ἀµφοτέρας τὰς µεθόδους κάλλιστα καὶ ἄριστα τῶν ἔµπροσθεν ἰατρῶν τε καὶ φιλοσόφων ῾Ιπποκράτης τε καὶ Πλάτων εὗρον ἐπέδειξάν τε πολλὰ <κατὰ τὰ> συγγράµµατα ψευδῶς λεγόµενα πρὸς τῶν ἀγνοούντων διορίζεσθαι τὰ κοινὰ τῶν ἰδίων.

9.6.60. καὶ µέντοι καὶ τὰς διαφωνίας πρόσθεν ἔδειξα ἐντεῦθεν γεγονυίας τοιαύτας ὁποῖαι παρὰ µὲν τοῖς ἰατροῖς ἐγένοντο περί τε πτισάνης χρήσεως ὅσα τ’ ἄλλα προσφέρεται τοῖς νοσοῦσι, παρὰ δὲ τοῖς φιλοσόφοις περὶ τῶν τῆς ψυχῆς ἀρετῶν, ἐνίων µὲν οἰοµένων διδακτὰς ὑπάρχειν αὐτάς, ἐνίων δὲ φυσικὰς ἢ δι’ ἐθῶν καὶ ἀσκήσεως κτητάς.

9.6.61. εἰ γὰρ δὴ διῄρηντο τὰ τῆς ψυχῆς εἴδη καὶ σαφῶς ἐγνώκεσαν ἕτερον µὲν εἶναι τὸ λογιστικόν, ἕτερον δὲ τὸ ἄλογον, διττὴν ἔχον καὶ τοῦτο τοµήν, οὔτ’ ἂν τοῦ λογιστικοῦ τὴν [τ’] ἐπιστήµην ἀφῃροῦντο τοῖς τ’ ἀλόγοις οὐκ ἂν αὐτῆς µετεδίδοσαν.

9.6.62. ὥστε κἀκεῖνος ὁ λόγος ἐν ᾧ φησιν ὁ Πλάτων <ὡς> ἑκάστου τῶν ὄντων περὶ ὃ τέχνην τινὰ συστήσασθαι βουλόµεθα τὴν φύσιν τῆς οὐσίας ἀκριβῶς χρὴ γνῶναι, συνῆπταί τε καὶ κοινωνεῖ ταῖς νῦν εἰρηµέναις µεθόδοις.

9.6.63. ὁ γὰρ γνοὺς οὐχ ἁπλοῦν ἓν εἶδος ἐν ἡµῖν εἶναι ψυχῆς, ὥσπερ ἐν τοῖς φυτοῖς µὲν τὸ ἐπιθυµητικόν, ἐν θεοῖς δὲ τὸ λογιστικόν, <ἐν> ἀνθρώπῳ δ’ ἄµφω τε ταῦτα καὶ τρίτον ἐπ’ αὐτοῖς τὸ θυµοειδές, ἔγνω σὺν τούτῳ τῶν ἀρετῶν τὸν ἀριθµὸν καὶ τὴν δύναµιν καὶ τὴν κτῆσιν, ὥσπερ ὁ γνοὺς τὴν φυσικὴν κατασκευὴν τοῦ σώµατος ἡµῶν, ἐν µὲν τοῖς ὁµοιοµερέσι συµµετρίαν τῶν στοιχείων, ἐν δὲ τοῖς ὀργανικοῖς ἐκ τῆς τῶν ὁµοιοµερῶν ποσότητός τε καὶ πηλικότητος ἔτι τε διαπλάσεως ἑκάστου καὶ θέσεως ἀποτελεῖσθαι τὸ κατὰ φύσιν ἐν ἑκάστῳ σώµατι ζῴου, τῆς συµµετρίας δηλονότι καθ’ ἕκαστον ζῷον τῶν εἰρηµένων φυλαττοµένης οἰκείας, αὐτὸς δὲ τῶν νοσηµάτων εὐπορήσει τῆς προσηκούσης ἑκάστῳ θεραπείας τε καὶ προφυλακῆς.

9.7.1. Εἰκότως οὖν ἔνιοι τὴν τῶν ὁµοίων τε καὶ οὐχ ὁµοίων ἀκριβῆ γνῶσιν αὐτάρκη νοµίζουσιν ὑπάρχειν εἰς µεθοδικὴν σύστασιν ἁπάσης τέχνης, εἴ γε καὶ πρὸς τὴν τῶν ἀµφισβητουµένων κρίσιν ἱκανὴ ποδηγός ἐστιν.

9.7.2. ὁµοιότητος γὰρ οὔσης πολλῆς ἐνίοις τῶν πιθανῶν µέν, οὐκ ἀληθῶν δὲ πρὸς τοὺς ὄντως ἀληθεῖς λόγους, ὁ γεγυµνασµένος διακρίνειν ἀπ’ ἀλλήλων αὐτοὺς εἴσεται σαφῶς ὅσοις τε χρὴ δόγµασι πιστεύειν ὡς ἀληθέσιν, ὅσων τε κατα-γιγνώσκειν ὡς ψευδῶν, ὅσων τε τὸ πιθανὸν ἄδηλον ὅπως ἀληθείας ἔχον προσέοικε τῷ ἀπιθάνῳ, ὥσπερ γε καὶ τῶν ἐπίσης ἀλλήλοις, εἴτε ἐν δυσὶν εἴτ’ ἐν τρισὶν εἴτε ἐν πλείοσιν ἡ ἔκτασις γένοιτο, µηδὲν ἡγεῖσθαι πιστότερον.

9.7.3. ἀνάγεται δὲ ἡ τούτων κρίσις εἰς φαντασίαν, ὡς µὲν οἱ νεώτεροι τῶν ᾿Ακαδηµαϊκῶν λέγουσιν, οὐ µόνον πιθανήν, ἀλλὰ καὶ περιωδευµένην καὶ ἀπερίσπαστον, ὡς δ’ οἱ περὶ τὸν Χρύσιππον, εἰς καταληπτικήν, ὡς δὲ κοινῇ πάντες ἄνθρωποι πεπιστεύκασιν, εἰς αἴσθησίν τε καὶ νόησιν ἐναργῆ.

9.7.4. διαφέρειν µὲν οὖν ἀλλήλων δοκοῦσιν αἱ εἰρηµέναι λέξεις, εἰ δ’ ἐπιµελέστερόν τις σκοποῖτο, τὴν αὐτὴν ἔχουσι δύναµιν, ὥσπερ γε κἀπειδὰν φῇ τις ἀπὸ τῶν κοινῶν ἐννοιῶν ἄρχεσθαι καὶ ταύτας τίθεσθαι πρῶτον ἁπάντων κριτήριον ἐξ ἑαυτοῦ πιστόν.

9.7.5. ὅτι µὲν γὰρ τὸ πρῶτον κριτήριον ἀναποδείκτως εἶναι δεῖ πιστόν, ὡµολόγηται πᾶσιν, οὐ µὴν ὅτι γε φυσικὸν εἶναι δεῖ τοῦτο καὶ πάντων ἀνθρώπων κοινὸν ἐννοοῦσιν ἅπαντες, καὶ οἱ πλεῖστοι προκρίνουσιν ἐνίοτε τοῦ κοινῇ πᾶσιν ἀνθρώποις ἐναργῶς φαινοµένου <τὸ> τῇ ἑαυτῶν ὑπολήψει ἐµµένειν καὶ προσποιοῦνται πεπιστευκέναι βεβαίως οἷς αὐτοὶ λέγουσιν εἰκῇ ἕνεκα τοῦ κατασκευάζειν τι δόγµα τῶν ἀπὸ τῆς ἑαυτῶν αἱρέσεως, ὥσπερ γε πάλιν ἕτεροί τινες εἰς τὸ διαβάλλειν τι τῶν ἑτεροδόξων ὑποµένουσιν ἑκουσίως ψεύδεσθαι.

9.7.6. τοῖς γὰρ ἑαυτοὺς ἀπό τινος αἱρέσεως ἀναγορεύσασιν ἀγωνίζεσθαι πρόκειται περὶ πάντων τῶν κατὰ τὴν αἵρεσιν, εἰ καὶ µηδεµίαν ἀναγκαίαν ἀκολουθίαν ἔχει πρὸς τὴν στοιχείωσιν, ὥσπερ ἀµέλει κἀπὶ τοῦ <περὶ> [τῆς] ψυχῆς ἡγεµονικοῦ δόγµατος.

9.7.7. τοῦτο γὰρ ἰατροῖς ἐπίστασθαι χρήσιµόν ἐστιν ἕνεκα τοῦ προσφέρειν τὰ βοηθήµατα τῷ πεπονθότι τόπῳ βεβλαµµένου τοῦ λογισµοῦ, φιλοσόφοις δ’ οὔτ’ εἰς τὴν εὕρεσιν τῆς διαφορᾶς τῶν ἀρετῶν οὔτε εἰς τὴν ἄσκησιν αὐτῶν ἐστι χρήσιµον.

9.7.8. ἐάν τε γὰρ ἐν τῇ καρδίᾳ τὸ τῆς ψυχῆς ἡγεµονικὸν ὑπάρχῃ µόριον ἐάν τε ἐν τῇ κεφαλῇ, δυνησόµεθα καὶ φρόνησιν κτήσασθαι καὶ σωφροσύνην καὶ δικαιοσύνην καὶ ἀνδρείαν ἐξ ἄλλων δογµάτων τε καὶ ἀσκήσεων ἐπὶ τὴν κτῆσιν αὐτῶν ἀφικόµενοι.

9.7.9. Mόνοις οὖν ἐκείνοις τοῖς φιλοσόφοις καὶ τὸ µηδὲν εἰς ἦθός τε καὶ τὰς πολιτικὰς πράξεις χρήσιµον ζητεῖν ἀκόλουθόν ἐστιν, ὅσοι τὴν θεωρητικὴν φιλοσοφίαν εἵλοντο, καθάπερ γε καὶ εἰ µετὰ <τὸν> κόσµον τοῦτόν ἐστί τι, καὶ εἰ ἔστιν, ὁποῖόν τι τοῦτο, καὶ εἰ ὁ κόσµος οὗτος ἐν ἑαυτῷ περιέχεται καὶ εἰ πλείους ἑνὸς καὶ εἰ πάµπολύ τι πλῆθος, ὁµοίως δὲ καὶ εἰ γεννητὸς ἢ ἀγέννητος ὅδε ὁ κόσµος ἐστίν, ὥσπερ γε καὶ εἰ γεγονότος αὐτοῦ θεός τις ἐγένετο δηµιουργὸς ἢ θεὸς µὲν οὐδείς, αἰτία δέ τις ἄλογός τε καὶ ἄτεχνος εἰργάσατο κατὰ τύχην οὕτως καλὸν αὐτὸν ὡς εἰ καὶ θεὸς ἐπεστάτει τῇ κατασκευῇ σοφώτατος ἅµα καὶ δυνατώτατος.

9.7.10. ἀλλὰ τά γε τοιαῦτα ζητήµατα πρὸς τὸ καλῶς οἰκεῖν τὸν ἴδιον οἶκον ἢ τῶν τῆς πόλεως πραγµάτων προνοεῖσθαι προσηκόντως ἢ συγγενέσι καὶ πολίταις καὶ ξένοις προσφέρεσθαι δικαίως τε καὶ κοινωνικῶς οὐδὲν συντελεῖ.

9.7.11. παρεγένοντο δ’ ἐπὶ τὴν ζήτησιν αὐτῶν ἔνιοι τῶν πρακτικὸν ὑποτιθεµένων τὸ τέλος ἐκ τῶν χρησίµως ζητουµένων κατὰ βραχὺ προελθόντες ὡς ἐφ’ ὅµοια.

9.7.12. οὐ γὰρ δή, ὥσπερ γεγονέναι τὸν κόσµον ἢ µὴ γεγονέναι ζητεῖν ἄχρηστον, οὕτω καὶ περὶ προνοίας καὶ θεῶν.

9.7.13. ὅτι γάρ ἐστί τι κρεῖττον ἀνθρώπου δυνάµει τε καὶ σοφίᾳ κατὰ τὸν κόσµον, ἅπασιν ἡµῖν ζητεῖσθαι βέλτιον, οὐ µήν, ὁποῖοί τινές εἰσι τὴν οὐσίαν οἱ θεοί, πότερον ἀσώµατοι παντάπασιν ἢ καθάπερ ἡµεῖς, οὕτω καὶ αὐτοὶ µετὰ σωµάτων, ἀναγκαῖον σκοπεῖσθαι.

9.7.14. καὶ γὰρ καὶ ταῦτα καὶ ἄλλα πολλὰ τελέως ἄχρηστ’ ἐστὶν εἰς τὰς ἠθικάς τε καὶ πολιτικὰς ὀνοµαζοµένας ἀρετάς τε καὶ πράξεις, ὥσπερ γε καὶ εἰς τὰς τῶν ψυχικῶν παθῶν ἰάσεις.

9.7.15. καὶ γέγραπται περὶ αὐτῶν ὑπὸ Ξενοφῶντος ἄριστα, µὴ µόνον αὐτοῦ τῆς ἀχρηστίας κατεγνωκότος, ἀλλὰ καὶ Σωκράτην φάσκοντος οὕτω φρονεῖν.

9.7.16. ὁµολογοῦσι δ’ αὐτῷ καὶ οἱ ἄλλοι τοῦ Σωκράτους ἑταῖροι καὶ Πλάτων αὐτός, ὃς τὴν φυσικὴν θεωρίαν τῇ φιλοσοφίᾳ προσθεὶς Τιµαίῳ ἀναφέρει τὸν περὶ αὐτῆς λόγον, οὐχὶ Σωκράτει, καθάπερ καὶ τὴν ἐπὶ πλέον ἐκτεταµένην διαλεκτικὴν εἰς Παρµενίδην τε καὶ τὸν ἑταῖρον αὐτοῦ Ζήνωνα.

9.7.17. δι’ ὁµοιότητα µὲν <οὖν> τινα τοῖς χρησίµοις τῶν λογικῶν τε καὶ φυσικῶν θεωρηµάτων καὶ ἡ τῶν ἀχρήστων προσετέθη ζήτησις· ἀδύνατον γάρ ἐστι µηδ’ ὅλως ἐφάψασθαι κατὰ τὴν ἠθικήν τε καὶ πολιτικὴν θεωρίαν µήτε τῆς φυσικῆς µήτε τῆς συλλογιστικῆς· ἀλλὰ καὶ ταῦτα τῶν ἀχρήστων εὑρήσει<ς>.

9.7.18. παραπλήσια δὲ πολλὰ τῶν ψευδῶν ἐστι τοῖς ἀληθέσιν ἔν τε ταῖς ἀρχαῖς τῶν ἀποδείξεων καὶ πᾶσι τοῖς µετὰ ταῦτα καὶ τὰ σοφίσµατα καθ’ ὁµοιότητα τὴν πρὸς τοὺς ἀληθεῖς λόγους συντίθενται.

9.7.19. διαγιγνώσκειν δὲ καὶ διακρίνειν αὐτὰ ἀπ’ ἀλλήλων οἱ γεγυµνασµένοι κατὰ τὴν ὕλην ἐκείνην ἴσασιν περὶ ἣν ἡ τέχνη διατρίβει, µετὰ τοῦ δηλονότι καὶ τὴν φυσικὴν ἔχειν ἀγχίνοιαν, ἣν ἐχρῆν µάλιστα κρίνεσθαι κατὰ τὴν ἡλικίαν τῶν παίδων ὑπὸ τῶν ἐν ἑκάστῃ πόλει συνετωτάτων πρεσβυτέρων, ἐκµανθάνειν τε τὴν προσήκουσαν τῇ φύσει τέχνην ἕκαστον· ὡς νῦν γε πολλοὺς ὁρῶµεν τέχνας λογικὰς µετιόντας οὐδ’ οἷς αὐτοὶ φθέγγονται παρακολουθοῦντας.

9.8.1. ῞Οτι δ’ εἰς τὰς λογικὰς ἀρχὰς ἀνάγεται παντὸς δόγµατος ἡ ἀπόδειξις, ἐπιδέδεικται µὲν ἡµῖν ἐν ἁπάσαις σχεδὸν ταῖς πραγµατείαις, ἀλλὰ καὶ νῦν, ἐπειδὴ τὸ διακρίνειν ἀπ’ ἀλλήλων δύνασθαι τὰ πράγµατα καὶ θεωρεῖν ἀκριβῶς τὰς ἐν ἑκάστοις ὁµοιότητάς τε καὶ ἀνοµοιότητας ἐξ ἀρχῆς σκοπεῖσθαι προυθέµεθα, προσθήσω τι παράδειγµα γυµνασίας ἕνεκεν, ὡς οὐ χρὴ µόνον ἀρκεῖσθαι τῷ δεῖξαι τὸ δεῖν ἡµᾶς γυµνάζεσθαι περὶ τὰ κατὰ µέρος, ἀλλὰ καὶ πράττειν οὕτως.

9.8.2. οὐδὲ γὰρ ὁ Πλάτων αὐτὸς οὐδ’ ῾Ιπποκράτης ἠρκέσθησαν [ἐν] τῷ καθόλου τοῦτο συµβουλεύσασθαι, ἀλλὰ καὶ διὰ τῶν παραδειγµάτων ἐγύµνασαν ἡµᾶς ἐν πολλοῖς τῶν κατὰ µέρος.

9.8.3. προκεχειρίσθω δή τις ὕλη θεωρίας ἡ περὶ τῆς εἰς ἡµᾶς προνοίας τοῦ δηµιουργοῦ τὴν ἀρχὴν ἀπὸ τῆς κατασκευῆς τοῦ σώµατος ποιησαµένοις.

9.8.4. ἔνιοι γὰρ κατά τινα τύχην ἄτεχνον καὶ ἄλογον, οὐ κατὰ πρόνοιαν σοφοῦ δηµιουργοῦ διαπλάττεσθαί φασιν ἀµυδρᾷ πρὸς τὴν πίστιν ὧν λέγουσιν ὁµοιότητι χρώµενοι, ὡς ἔνια κατὰ τὸν βίον ὑπὸ τύχης ὅµοια γίνεται τῶν κατὰ τὰς τέχνας.

9.8.5. ὀρῶν γάρ τοί τινων τὴν περιγραφὴν ἢ τὸ σχῆµα παραπλήσιον εἶναι λέ[γ]οντος προσώπῳ, καθάπερ ἐνίων δράκοντος ἢ ἄλλου τινὸς ζῴου φασί, καὶ ὥς πού τις πατάξας πέτραν ἀπέρρηξεν αὐτῆς τηλικοῦτον, ὡς τὸ καταλειπόµενον ἐοικέναι µορφῇ λέοντος, ἕτερά τε τοιαῦτα λέγουσιν ἅπαξ ἐν µακρῷ χρόνῳ καθ’ ὅλην τὴν οἰκουµένην γεγονότα, τῆς δὲ τῶν τεχνῶν κρίσεως ἣν ἅπαντες ἄνθρωποι φύσει ποιοῦνται, καὶ τῆς πρὸς αὐτὰς ὁµοιοτάτης ἡµῶν διαπλάσεως παντάπασιν ἐπιλανθάνονται, καίτοι γε ὁρῶντες ἐνεργοῦντας περὶ τὰς ὕλας πολλοὺς οὔτε σκυτοτόµους ὀνοµαζοµένους οὔτε τέκτονας οὔτε πλάστας, ἐάν γε µὴ φαίνηται χρησίµου ἕνεκά τινος ἕκαστον ὧν ἐκεῖνοι ἐδηµιούργησαν γεγονέναι· ὡς οὐδὲν ἄλλο τέχνης ὑπάρχει γνώρισµα παρὰ τὴν χρείαν ἑκάστου τῶν ἐν τῷ δηµιουργηθέντι µορίω<ν>.

9.8.6. ἐὰν µὲν οὖν ὁ τὰ ξύλα τέµνων τε καὶ πρίων καὶ συµπηγνὺς ἀπεργάσηται σκίµποδα πάντ’ ἐπιτήδεια τὰ µόρια ἔχοντα πρὸς τὴν χρείαν ἧς ἕνεκα πήγνυται γεγονότα, τεχνίτην φασὶν εἶναι τὸν τοιοῦτον· ἐὰν δ’ ἤτοι τοὺς δεξιοὺς πόδας τοῖς ἀριστεροῖς ἀνίσους ἀπεργάσηται κατὰ τὸ µῆκος ἢ τὸ πάχος ἢ τὸ σχῆµα διαφέροντας ἤ τι τοιοῦτον περὶ τὸ ἐπίκλιντρον ἢ τὰ διήκοντα ξύλα κατὰ τὸ µῆκος ἤ τι τῶν ἄνω µερῶν ἐπὶ τὰ κάτω φαίνηται σφαλείς, ἄτεχνον εἶναί φασι.

9.8.7. καὶ πολύ γε µᾶλλον, ἂν τὸ κατασκευαζόµενον ἐκ πολλῶν µερῶν ᾖ συγκείµενον, εἶτα µηδὲν ἐν αὐτοῖς ὁ συµπηγνὺς αὐτὰ σφάλληται, τεχνίτην εἶναί φασι τὸν κατασκευάσαντα, καθάπερ ἐπὶ τῆς ἁµάξης ὁ ῾Ησίοδος εἶπεν “ἑκατὸν δέ τε δούραθ’ ἁµάξης” εἴτε γὰρ ὄντως ἑκατὸν εἴτε ἀντὶ τοῦ πολλὰ τοσαῦτα εἶπεν, ὥσπερ ῞Οµηρος “τῆς ἑκατὸν θύσανοι παγχρύσεοι ἠερέθοντο”· καὶ διὰ τοῦτο[ν] οἱ γραµµατικοί φασιν ἀντὶ τοῦ πολλὰ ἑκατὸν εἰρηκέναι τῷ µὴ σφαλῆναι κατά τι τῶν µορίων.

9.8.8. ἀλλὰ καὶ τὸ µέγεθος αὐτοῖς καὶ τὸ σχῆµα περιθεῖναι τὸ πρέπον ἐν χώρᾳ τε τῇ προσηκούσῃ τάξαι καὶ τὴν πρὸς τὰ πλησιάζοντα σύνθεσιν ἀσφαλῆ καὶ δύσλυτον ἐργάσασθαι τέχνης ἐπιδείγµατα πάντες ἡγοῦνται οὐχὶ παρ’ ἀνθρώπου διδαχθέντες οὕτω κρίνειν, ἀλλ’ ἔχοντες φύσει τέχνης ἔννοιαν ἀφωρισµένην τύχης.

9.8.9. τὸ µὲν γὰρ ἐν ἅπασι κατωρθωµένον εἰς τέχνην ἀναφέρουσι, τὸ δὲ καθ’ ἓν ἢ δύο τύχης ἔργον, οὐ τέχνης εἶναι πεπιστεύκαµεν.

9.8.10. Tὴν αὐτὴν οὖν ἔννοιαν <ἔχοντες> οἱ ἀνατοµικοὶ τῶν ἰατρῶν ἐθαύµασαν ἅπαντες τὴν τέχνην τῆς φύσεως. οὐ γὰρ ὡς ἔξωθεν ὁρᾶται τὸ σῶµα συγκείµενον ἐκ µερῶν δέκα που καὶ δώδεκα ἢ εἰ βούλει καὶ εἴκοσιν, οὕτως καὶ κατ’ ἀλήθειαν ἔχει.

9.8.11. σύγκειται γὰρ ἐξ ὀστέων πλειόνων ἢ διακοσίων, ὥσπερ γε καὶ µυῶν πολὺ πλειόνων ἢ διακοσίων· εἰς ἕκαστον δὲ τῶν ὀστῶν µὲν ἀφικνεῖται τὸ τρέφον ἀγγεῖον, ὃ καλοῦσιν οἱ ἄνθρωποι φλέβα, τῶν δὲ µυῶν οὐ τοῦτο µόνον ἀλλὰ καὶ ἀρτηρία καὶ νεῦρον ἴσα τε πάντα ἐστὶν ἀκριβῶς τὰ κατὰ τὸ δεξιὸν µέρος τοῦ ζῴου τοῖς κατὰ θάτερον, ὀστοῦν ὀστῷ καὶ µῦς µυῒ καὶ φλὲψ φλεβὶ καὶ νεῦρον νεύρῳ καὶ ταῖς ἀρτηρίαις ἀρτηρίαι.

9.8.12. διὸ καὶ θαυµαστῶς ὁ ῾Ιπποκράτης ἔφη· “τοῦτο µέν, ἐπεὶ δίκαιον ἔχουσι τὸ σῶµα οἱ ἄνθρωποι.” µέγιστον γάρ ἐστι σηµεῖον τῆς ἐν τοῖς µορίοις δικαιοσύνης καὶ ἡ τοῦ σχήµα-τος ὁµοιότης ἥ τε τῆς χώρας καθ’ ἣν ἐµφύεται τὰ τρία ταῦτα ὄργανα, τὴν φλέβα λέγω καὶ τὴν ἀρτηρίαν καὶ τὸ νεῦρον, ἐν ἑκάστῳ τῶν µυῶν, ἥ τε τῆς ἐν αὐτοῖς σχέσεως ἐναντιότης οὐ δικαιοσύνην µόνον ἐν τῇ κατασκευῇ τοῦ σώµατος ἐνδείκνυται σαφῶς, ἀλλὰ καὶ δύναµιν ἄκραν τοῦ κατασκευάσαντος αὐτὸ τὸ σῶµα.

9.8.13. τοὺς γάρ τοι σκοποὺς τῆς κατασκευῆς ἐὰν ἀριθµήσῃς, εἶθ’ ἕκαστον αὐτῶν εὕρῃς κατωρθωµένον, ἐναργῶς σοι φανεῖται τὸ µέγεθος αὐτοῦ, φηµὶ τοῦ δηµιουργοῦ.

9.8.14. οὐ γὰρ ἁπλῶς οὕτως, ὡς ἂν ἀµελῶς τις ἐννοήσειεν, ἰσάριθµόν ἐστι τὸ πλῆθος τῶν ὀστῶν καὶ τῶν µυῶν τοῖς ὀστοῖς τε καὶ µυσίν, ἀλλὰ καὶ τῶν ὑπαρχόντων αὐτοῖς, µεγέθους τε λέγω καὶ θέσεως καὶ συνθέσεως καὶ ἀριθµοῦ καὶ σχήµατος ὅλης τε τῆς διαπλάσεως, ἅπερ καὶ κατὰ τὰς ἀρτηρίας καὶ τὰς φλέβας καὶ τὰ νεῦρα φαίνεται φυλαττόµενα.

9.8.15. καὶ γὰρ ὁποῖον αὐτῶν ἕκαστον εἶναι προσήκει καὶ ὁπηλίκον ὅπῃ τε µέρος ἐµφυόµενον τοῦ µυὸς ὅπως τε, καὶ κατασχιζόµενον, ἀκριβῶς φυλάττεται καθ’ ἕκαστον αὐτῶν ἔτι τε πρὸς τούτοις ἡ πάντων ἰσότης τῶν ἀριστερῶν πρὸς τὰ δεξιὰ τοσούτους ἔχουσα καὶ αὐτὴ τοὺς κατὰ µέρος σκοπούς, ὅσουςκαὶ τὰ µόρια.

9.8.16. καὶ ταῦτά σοι λέγω µηδέπω µνηµονεύων ἑκάστου τῶν σπλάγχνων ἢ τῶν ἄλλων µορίων ὅσα κατὰ περιγραφὴν ἰδίαν ὁρᾶται· φαίνεται γὰρ κἀν τούτοις οὐκ ὀλίγο[ι]ς ἀριθµὸς σκοπῶν ἐν ἑκάστῳ.

9.8.17. δυοῖν γοῦν ὀφθαλµῶν ὑπαρχόντων ἡµῖν ἴσον ἑκατέρῳ τὸ πλῆθος τῶν µορίων ἐστὶν οὔτε κατὰ σχῆµα παραλλαττόντων οὔτε κατὰ τὸ µέγεθος ἢ τὴν θέσιν ἢ τὴν διάπλασιν ἢ τὴν πρὸς τὰ πλησιάζοντα σύνθεσίν τε καὶ σύµφυσιν, ἀλλὰ καὶ τὸ κρυσταλλοειδὲς ὑγρὸν ἴσον ἀκριβῶς ἐν ἑκατέρῳ, καὶ τὸ ὑαλοειδὲς ὁµοιότατον κατά τε χρόαν καὶ σχῆµα καὶ σύστασιν· ὀνοµάζω δὲ σύστασιν τὴν κατὰ µαλακότητα καὶ σκληρότητα διαφορὰν τῶν µορίων.

9.8.18. οὐ µὴν οὐδὲ τῶν ὑµένων τε καὶ χιτώνων οὐδεὶς ἑτέρως ἔχων ἐν ἑκατέρῳ τῶν ὀφθαλµῶν ἐστιν, ἀλλ’ ἀκριβῶς ἴσος µὲν τὸ µῆκος, ἴσος δὲ τὸ πάχος ἢ τὴν λεπτότητα, καθάπερ γε καὶ τὴν χρόαν καὶ τὴν σύστασιν οὐδὲ βραχὺ παραλλάττων· οὕτως δὲ καὶ ὁ τῶν µυῶν ἀριθµὸς ἴσος ὅ τε καθ’ ἕκαστον αὐτῶν ὄγκος τοῦ σώµατος ἅµα τῷ σχήµατι καὶ τῇ χρόᾳ καὶ τῇ συστάσει.