скачать книгу бесплатно
карлар ява,
ә йөрәктә – ялкын.
Йолдыз карлар
һавалардан
нигә төшә җиргә?
…Күрми торсам,
онытыр идем, –
төшләремә керә.
Күктән йолдыз яудыралган
сөю бар, ди,
чындыр.
Салкын кышта
яндыралгач,
гыйшык уты – шулдыр.
«Яр тулып бозлар акканда…»
Яр тулып бозлар акканда,
нигәдер күңел тула.
Елыйсы килгән чакларда
җырласаң җиңел була.
Тамчылар тама, таш яра,
Ирешә теләгенә.
Күз яше эзләр уялмас
берәүнең йөрәгенә.
Ә күктә кояш елмая,
урамнар дәрья төсле.
Яз быел матур килә бит,
кешеләр көләч йөзле.
«Чык-чык» дип килә чыпчыклар
Тәрәзәм турысына.
Каршылыйм таңны, сөялеп
тәрәзә борысына.
Сыерчык килгәнен көтәм,
күңелемне аңлар иде.
Барыр да аның каршына,
талпынып сайрар иде.
Сыерчык теленә салып
җибәрсәм сагышымны,
ул да бер моңланыр иде,
ишетеп тавышымны.
Сәламен, бәлки, җибәрер
җырчы кош канатында…
Сыерчык килгәнен көтәм,
күңелемне аңлатырга.
«Күзләреңнән нурлар агылганда…»
Күзләреңнән нурлар агылганда,
керфекләрең ничек талмый соң?
Син карыйсың миңа, гел карыйсың,
әйтер сүзең әллә бармы соң?
Син карыйсың үзең, керфекләрең
серләреңне җыя, яшерә.
Син яшермә инде, әйт, яшермә,
сүз табалмыйм башлап дәшәргә.
Көн дә йөргән юлларыңа чыгам,
дәва эзлим йөрәк сызлауга.
Син кызганма инде, һич кызганма,
күз нурыңны сирпе узганда.
Күзләреңдә, ахры, тылсым бардыр, –
сине күрми бер көн түзалмыйм.
Мин эзләмим сине, юк, эзләмим,
эзләреңнән генә күз алмыйм.
«Күзләр белән күзләр очрашканда…»
Күзләр белән күзләр очрашканда,
калам төсле упкын читендә.
Сагына да төсле, чакыра да…
Соңгы адымны ясау читен дә.
Тиңсез сагыш кара тирәнлектән
якты өмет булып бөркелә.
Әллә көтә, әллә икеләнә,
кулын сузмый, куя иркемә,
Ә мин һаман сихерләнгән сыман
басып торам упкын читендә.
Күзне йомсам, бәлки, атлар идем,
күрәләтә керү читен лә…
«Иртәрәк килмәдең…»
Иртәрәк килмәдең,
и ләйсән яңгыры.
Бөредә йомылган
яфраклар арыды.
Саргаеп көттеләр
үләннәр, уҗымнар.
Сарылган тузанны
тамчылар юсыннар.
И яңгыр, ю әле
берәүнең тәрәзен.
Күтәреп карасын
күңеле пәрдәсен.
Тамчылар, тамчылар,
белегез бер серне:
мин – бердәнбереме,
күпләрнең берсеме?
Нигә соң тәрәзә
томанлы, тузанлы…
И ләйсән яңгыры,
юдырып уз әле.
«Кайдан синдә бу кадәр…»
Кайдан синдә бу кадәр
сөенеч, шатлык?
Шатлыгың миңа күчә,
үзеңнән артып.
Очраштык. Әйтер сүз юк.
Үтәргә юл юк.
Сиңа ни сөйли икән
тынычсыз тынлык?
Кара коңгырт күзләрнең
төрлесен беләм.
Яз сыман яктыларын
беренче күрәм.
Үзем нигә елмаям,
сәбәпсез көләм? –
Нигә сөенүеңнең
сәбәбен беләм…
«Яңгыр ява…»
Яңгыр ява,
яңгыр ява,
гөрләп сулар ага.
Җыелмаган бөртекләрем
кала инде,
яна.
Урылганы,
егылганы,
сугылганы бергә…
Нигә килү кирәк инде
чакырылмаган җиргә?
Җыяр идем,
куяр идем
келәтләрне биккә.
Йозак-келә табалмадым
йөрәккә һәм күккә.
Яшьнәп, күкрәп калыйм диме
җәйнең соңгы ае?
Күктәгеләр күкрәр инде,
җирдәгегә – авыр.
Яңгыр ява, яңгыр ява…
Гөрләп сулар ага.
Галәм суы сүндералмый,
яна йөрәк, яна.
«Табышмакның җаваплары кызык, –…»
Табышмакның җаваплары кызык, –
я бик ерак, я бик якыннар.
Син эзлисең мичтән пәрәмәчләр –
алар йолдыз булып балкыйлар.
Йөрәгенә ут салучы бала
Кайда йөри?
Табу, һай, авыр.
Ә ул синең каршыңда ук икән:
кайнап торган сары самавыр.
Ак самавыр җырлый, гөрли генә,
Дус-ишләрне җыя табынга.
Тик йөрәге кеше кулы белән
утлы күмер салып кабына.
Янар йолдыз төннәр карасына
үз яктысын биреп яктыра.
…Синең күзләр йолдызларга тиңме, –
хыял илләренә чакыра.
Эзләгәнне бик якыннан тапсаң,
табу сөенече ник сүрән?
Ерактагы учак якты сыман,
якын килсәң – инде ул сүнгән.
Табышмаклар дөньясына кереп,
әллә инде үзем югалам.
Минем өчен әле табылмаган
табышмак син. Эзлим, уйланам.
«Яланаяк юлга чыгам…»
Яланаяк юлга чыгам,
әле янам, әле туңам,
һаман барам бер ялсыз.
