скачать книгу бесплатно
– Ну, выкажы здагадку!
– Вi, мне нават няма з чым гэта параyнаць, каб выказаць здагадку. Думаю, што дорага. Але ж можна ж зрабiць нейкiя палегчаныя варыянты, напрыклад, без бранi i iншых прыбамбасаy, непатрэбных y звычайным свеце.
– Лакi, ты нейкi унiкальны асобнiк! Павер, нiхто не стане затлумляцца на простых смяротных. Падобныя касцюмы нават Мiнiстэрства абароны не заказвае. Гэта вельмi дарагое задавальненне. Шчыра кажучы, я рада, што ты мой носьбiт. З табой цiкава i лёгка, ты не зацыклены на грошах як мэты. Ты проста… напэyна, не проста стараешся выжыць, а жывеш. Так, проста жывеш. Мне гэта вельмi падабаецца.
– Ды добра табе!
– Так, нешта мы з табой тут разгаварылiся нi пра што. Дуй на базу. Табе патрэбны адпачынак. Заyтра шмат працы.
– Ой, Вi, ты, часам, такая зануда.
– Я ведаю, – сказала Вi, знарочыста павольна сыходзячы за край экрана i калыхаючы сцёгнамi. – Але ж табе гэта таксама падабаецца?
Лакi нават не адразу зразумеy апошнюю фразу.
– Ты нiяк флiртуеш?
– Можа быць, – сказала Вi, i знiкла з поля зроку. Але лiтаральна праз секунду, зноy з'явiлася, паслала Лакi паветраны пацалунак i тут жа схавалася.
Лакi аж закашляyся ад убачанага.
– Не, Вi, вядома yмее прымаць розныя вiзуальныя формы, але неяк цяпер ужо залiшне. Я пачынаю думаць пра яе… блiн, я сам сабе сказаy «пра яе»? Напэyна, трэба наведаць спецыялiста. Вось, зараза, цi гэта доyгая адсутнасць жанчыны, або Зона так уплывае, але я думаю аб штучным iнтэлекце як аб жывой дзяyчыне. Хм… прычым вельмi сiмпатычнай. Так, трэба спынiцца, а то так недалёка i да фантазiй.
Паддаyшыся на аднастайнасць навакольнага асяроддзя, Лакi, мiмаволi, нiбы загiпнатызаваны, адкiнуy усе думкi i крочыy, следуючы yказанням навiгатара. Калi непадалёк замаячылi абрысы бункера, з'явiлася Вi. Яна iшла босая, апранутая толькi y кароткiя джынсавыя шорты i цяльняшку, якая, нягледзячы на недарэчны выгляд, рабiла яе вельмi прывабнай, i трымала y руках нейкую тэчку. Падышоyшы да цэнтра экрана забрала яго шлема, яна нагой адсунула стрэлку навiгатара, ад чаго тая, адскочыла на левую частку экрана, пры гэтым зменшыyшыся, але yсё гэтак жа паказваючы кiрунак руху. З правай частцы экрана Вi падцягнула «карусель» вобразаy крэслаy, нейкiх канапчыкаy i банкетак. Некалькi разоy пракруцiyшы iх, яна пстрыкнула пальцамi i за ёй утварылася крэсла-мяшок, на якое яна i yзлезла, падцiснуyшы пад сябе ногi.
– Значыць так. Тут намалявалася некалькi пытанняy, якiя патрабуюць твайго yдзелу. Дакладней, усё ж, твайго рашэння. Па-першае, на базу даставiлi чарговы заказ, у якiм ёсць два аyтамата FN2000. Тут адкрываецца дзве праблемы. Адна – гэта кошт комплексу вышэй, чым быy у маiм заказе. Браць цi не браць, вырашаеш ты сам. Другая – у камплектацыi адсутнiчаюць некаторыя опцыi, якiя нам патрэбныя. Ведаю, што яны ёсць у нашага тэхнiка на базе, але гэта дадатковыя выдаткi. Такiм чынам, што скажаш?
– Вi, вось скажы мне, у нас ёсць альтэрнатыyныя рашэннi гэтага пытання? Нават можаш не адказваць. На бягучы момант, думаю, няма. Таксама думаю, што рознiца, улiчваючы стан майго рахунку, непрынцыповая. І нават тое, што прыйшоy няпоyны камплект – невялiкая бяда, калi гэта yсё ёсць у тэхнiка. Згодная?
– Ну, нават не паспрачаюся.
– Выдатна! Давай далей.
– На базе yсяго сто дваццаць сем патронаy 5,56 на 45 мiлiметраy.
– Вi, ты цяпер на якой мове лаялася?
– Ой, прабач, гэта патроны для твайго аyтамата. Гэта натаyскi патрон, прыдатны для некаторай зброi. З аднаго боку, гэта добра, так як iх агульная вага выйдзе каля паyтара кiлаграма. Мне б хацелася, каб ты iшоy yлегцы. З iншага боку, пастаyка iх будзе няхутка, што не радуе.
– Вi, нам гэтай колькасцi хопiць на першы час?
Яна смешна наморшчыла носiк i задумалася. Затым узмахнуyшы бровамi, сказала:
– Думаю, што павiнна хапiць.
– Вось i добра. Далей што?
– Я прадумала заyтрашнi маршрут. Але, як нi старалася, ён пралягае праз пару даволi непрыемных месцаy.
– У чым гэта заключаецца?
– Адно месца запоyнена анамалiямi «халадзец». Гэта навала моцна канцэнтраванага туману сумесi кiслот, якiя з лёту раствараюць любую арганiку. Радуе толькi тое, што яны не змяняюць свайго становiшча падчас выкiду. Так што, дакладна вынiкаючы yказанням навiгатара, можна, адносна бяспечна, абмiнуць гэты yчастак. Далей тэрыторыя, кантралюемая бандытамi. Яе прыйдзецца прапаyзцi, каб не прыцягваць да сабе лiшняй yвагi. Але паyзцi прыйдзецца амаль кiламетр.
– Ну, трэба так трэба.
– Астатняе па дробязi i не yяyляе асаблiвых цяжкасцяy. Дарэчы, трэба будзе абмiнуць адзiн з аyтаномных пастоy вайскоyцаy, але з гэтым праблем не будзе.
– Можа быць, абыдзем iх?
– Не бачу сэнсу. Твой камунiкатар мае пазнаку чалавека, якi працуе на навукоyцаy, такiм чынам афiцыйна знаходзячыйся y перыметры. Ваенныя маюць загад усяляк спрыяць. Вядома ж, некаторыя з iх аддалi перавагу б пазбавiцца ад усёй Зоны цалкам альбо проста прыбраць усiх, хто тут знаходзiцца. Але такiх няшмат. Так што тут не павiнна быць праблем, а адлегласць зрэжам прыстойную.
– Добра, дамовiлiся. Што яшчэ?
– Яшчэ… яшчэ тое, што y мяне няма дадзеных па тым месцы, куды мне хацелася б патрапiць.
– Думаеш, гэта небяспечна?
– Упэyненая… – тварык Вi стаy сур'ёзным, а погляд яе цёмных вачэй накiраваyся yдалячынь.
– Слухай, Вi. Раней мне не падабалiся карыя вочы. Не ведаю чаму, але гэта факт. Твае… яны… ну, не ведаю… Мне падабаецца y iх глядзець. Так, я гэта сказаy услых. І гэта… небяспечна yсюды. Так што пайшлi туды, куды табе хацелася б патрапiць. Ідзе?
– Ідзе… Лакi… калi хочаш, я магу змянiць колер вачэй.
– Вi, я ж сказаy, мне падабаецца y iх глядзець. Не ведаю, што адбываецца, але, будзь мы з табой yдваiх у рэальным свеце, сказаy бы, што yлюбляюся.
