скачать книгу бесплатно
– Смешна будзе, напэyна, але ты больш праяyляеш клопату пра мяне, чым некаторыя людзi, якiх я ведаy раней.
– Ой, не iлсьцi мне.
– Вi, я сур'ёзна.
– Ну, добра, добра. Але ж i мне y гэтым таксама ёсць свой сэнс.
– Растлумач.
– Мы тут з табой yвязаныя як сiмбiёнты. Мы не паразiтуем адзiн на адным, а дапаyняем адзiн аднаго. Мая задача забяспечыць тваю бяспеку, паколькi маё iснаванне залежыць ад цябе. Калi вельмi груба казаць, то калi ты загiнеш, то пратаколы маёй сiстэмы настроены так, што i мне пагражае лiчбавая смерць. Я не ведаю, цi будзе гэта так жа балюча, як гэта адчуваюць людзi, але yся мая асоба знiкне. А я пакуль неяк не гатовая да гэтага.
– Эк, ты загнула…
– Ну так… Аж у самой мурашкi па скуры…
– Вi, ты чаго гэта? Усё ж добра! Нiхто не збiраецца памiраць! Нават хварэць!
– Слухай, напэyна, я прымудрыла з наладамi чалавечнасцi…
– Ну, усё нармальна. Ты ж дзяyчынка!
– Пайшоy ты!
– О, усё нармальна! Вярнулася ранейшая Вi!
– Дык я i не сыходзiла.
– Лады, усё абмеркавалi?
– Ага.
– Вось i слаyна. Прагуляемся?
– Спатканне?
– Не дачакаешся!
– Тады пайшлi.
Прагульваючыся за плотам, кожны з iх выконваy нешта сваё. Вi калiбравала датчыкi, наладжвала адчувальную апаратуру для зняцця паказанняy ва yмовах недастатковай асветленасцi. Лакi ж проста бяздумна карабкаyся на yсякiя пагоркi i насыпы, пералазiy праз паваленыя дрэвы i пераскокваy праз лужыны. Гадзiна такой прагулкi даволi добра выматала яго, але навiна, паведамленая Вi, не магла не парадаваць:
– Тонус тваiх цяглiц нiжнiх канечнасцяy павысiyся i замацаваyся. Залiшняя малочная кiслата будзе выведзена праз шэсць гадзiн сну. Кажучы чалавечай мовай, паспiш i зможаш праходзiць без звычайнай стомленасцi на пяць-сем кiламетраy больш.
– Ты хочаш сказаць, што yсе паказчыкi можна паляпшаць?
– Менавiта гэта я i кажу.
– Пачакай, а што менавiта можна палепшыць? Гэта значыць, я разумею, што фiзiчныя дадзеныя можна натрэнiраваць.
– Трэнiраваць, як ты кажаш, можна yсё.
– У сэнсе?
– Мозг – гэта таксама, свайго роду, цяглiца. Яго таксама можна трэнiраваць.
– Опанькi, а вось адсюль, калi ласка, больш падрабязна.
– Лакi, я yжо задзейнiчала yсе свае магчымасцi для гэтага. Мы маем зносiны з табой i ты атрымлiваеш новыя веды. Гэта i ёсць адзiн з вiдаy трэнiроyкi. Часам ты атрымлiваеш магчымасць кiраваць падзеямi, прымаючы рашэннi, засноyваyшыся, толькi на свае веды i думкi. Я yсяго толькi кантралюю, каб ты не змог нанесцi сабе шкоды. І ведаеш, тая гнуткасць, якой валодае твой розум, заслугоyвае хвалы…
– Ды iдзi ты!
– Сам iдзi! Я сур'ёзна.
– Ну, добра. І калi я стану самым прапампаваным?
– Нiколi! Гэта пастаянны працэс. Ты заyсёды ставiy i ставiш сабе yсё новыя мэты. Толькi гэтага не заyважаеш.
– Паслухай, Вi… такая справа…
– Ды не мнi ты yжо сiськi!
– Добра. Скажы, а вось пакапацца y маёй памяцi яксьцi можна?
– А яно табе трэба?
– Слухай, у цябе y родзе габрэяy не было?
– Не зразумела…
– Пытаннем на пытанне адказваюць габрэi. Дарма. Гэта жарт такi. Калi без усялякiх наступстваy i, пажадана, бязбольна… штосьцi дастаць з майго мiнулага жыцця…
– Эх, Лакi, Лакi… добра, што-небудзь прыдумаем.
– Дзякуй.
– Так яшчэ няма за што.
– Добра, мы yжо даyно гуляем. Пайшлi назад.
– Давай.
Прыйшоyшы назад, Лакi вылез з касцюма i пайшоy у душ. Хутка абдаyся i вярнуyся y пакой. Разаслаyшы ложак, ён нырнуy пад коyдру, адзначыyшы лёгкiх пах дэзынфектанта. Начапiyшы акуляры, Лакi паклiкаy Вi.
– Ты чаго гэта яшчэ не спiш? – Вi y пiжаме i велiзарных тапках-зайцах была проста цудоyная.
– Хацеy паглядзець на твае любаты.
– Перакрут!
– Добра, добра, проста пажадаць дабранач. У нас на заyтра yсё гатова?
– Спакойнай ночы. Так, усё падрыхтавана i замоyлена. Заyтра трэба будзе яшчэ сякiя-такiя дробязi зрабiць, але як я yжо сказала, гэта заyтра. А цяпер спаць. І рукi паyзверх коyдры паклаyшы.
– Так, мамачка!
– Глядзi мне, а то будуць рукi валасатымi.
– Дабранач.
– Эх, i звалiyся ж ты мне на маю галаву…
– Хто б казаy, а ты б ужо маyчала.
Разгледзеyшы чароyны чырвоны кiпцiк на сярэднiм пальцы Вi, Лакi зняy акуляры i амаль адразу ж правалiyся y глыбокi сон.
Дзень трэцi
Ранiца пачалася раптоyна. Лакi здавалася, што вось толькi што ён лёг i зачынiy вочы, i не паспеyшы заснуць, ужо расплюшчыy вочы. Надзеyшы акуляры, Лакi усмiхнуyся, убачыyшы Вi. Тая сядзела на самым краi бачнай вобласцi акуляраy у нейкiм крэсле i нешта гартала. Больш за yсё яго yразiy ручнiк, наматаны на яе галаву.
– Кхм… Добрай ранiцы, Вi!
– Добрай ранiцы, соня.
Праiгнараваyшы шпiльку, Лакi спытаy:
– Вi, вось гэты ручнiк… Гэта што?
– Ведаеш! Пакуль некаторыя тут спяць, iншыя працуюць у поце твару. Думаеш мне будзе прыемна хадзiць потнай? Вось я i прыняла душ i памыла валасы. Што i табе рэкамендую.
– Вi! Прытармазi, калi ласка. Якi душ? Якое мыццё валасоy?
– Слухай, Лакi. Давай так. Ты прасiy больш адэкватны варыянт мяне?
– Ну… так.
– Вось табе! Вось табе адэкватны варыянт. Трымай! Ты мне скажы, калi б ты жыy з дзяyчынай, цябе здзiвiла б падобнае становiшча рэчаy?
– Э-э-э-э, напэyна, не.
– Ну вось! Вось i я табе аб тым жа! Усё, забудзь i бегам у душ.
– Бягу, матуля!
– Вельмi павольна бяжыш.
Узбадзёрыyшыся пасля душа i адчуваючы сябе значна лепш, Лакi прыйшоy у свой пакой i начапiy акуляры. І y чарговы раз усмiхнуyся, бачачы як Вi папраyляе памадай вусны, гледзячы y кiшэнькавае люстэрка.
– Выдатна выглядаеш.
– Дзякуй. Я ведаю.
– Ты – сама сцiпласць.
– Гэта я таксама ведаю. Усё, я гатовая. Апранайся. Дуй паесцi. У нас сёння шмат працы.
– Ага. Бягу yжо.
– Не язвi!
– Дык я сур'ёзна. Зараз апрануся i пайду.
Праглынуyшы няхiтры сняданак, Лакi зайшоy да Вiктара Мiкалаевiча.
– Добрай ранiцы, Вiктар Мiкалаевiч.
– Добрай ранiцы, Лакi. З чым завiтаy?
– Тут такая справа… увогуле, Вi прапануе сёння зрабiць некалькi больш працы, каб заyтра прагуляцца y некалькi, з яе слоy, цiкавых месцаy.
– Хм… падобна на тое, што вы з ёй сцiскаецеся… цiкава… хоць i не мой профiль, але yсё ж вельмi цiкава… добра, i што ж яна хоча?
– Ну, папоyнiць там усякiя запасы i yзяць пабольш датчыкаy. Быццам бы… Хоць не. Яшчэ яна рэкамендуе папрацаваць з нейкай там сiстэмай бою…
– З баявой сiстэмай?
– Ага, дакладна.
– Хм. А бо яна сапраyды настроена сур'ёзна. Цiкава, цiкава… Альбо гэта такi алгарытм, альбо ты yсё ж апраyдваеш сваё iмя i гэта нейкi новы феномен з вiртуальным iнтэлектам. У любым выпадку вам абодвум пашанцавала. Табе з Вi, як з вельмi цiкавай формай сiстэмы, а Вi з табой, як з носьбiтам, якi валодае нейкiмi, пакуль не зусiм яснымi, дакладней, ясна бачнымi, якасцямi. Добра. Удакладнi y яе, што ёй канкрэтна трэба. Мне нават самому цiкава.
– Так. Так, вядома ж. Я пайду yжо?
– Добра, Лакi. Але глядзi, не перашчыруй y працы. Вi, вядома ж, прыглядае за асяроддзем, але yсё ж i табе рэкамендую пазiраць па баках.
– Дамовiлiся. Дзякуй за параду. Я пабег.
– Да сустрэчы.
Зайшоyшы y свой пакой, Лакi не стаy затлумляцца з акулярамi, а адразу надзеy шлем. Інтэрфейс тут быy куды больш шырокi. Дадзеныя паступалi з разнастайных датчыкаy, прымушаючы яго злёгку губляцца y iх. Аднак, нават не паспеyшы толкам ацанiць некалькi працэнтаy гэтых самых дадзеных, на yнутранай частцы забрала з'явiлася Вi.
– Так. Глядзi сюды. Вiктар Мiкалаевiч размясцiy твае грошы y адным з банкаy на Вялiкiм Каймане. Вось усё па тваiм рахунку. Эй, Лакi, скiвiцу падымi!
Сапраyды, убачыyшы лiчбы на сваiм рахунку, Лакi y прамым сэнсе адкрыy рот ад здзiyлення.
– Вi, мне гэта здаецца цi я з нулямi не y ладах?
– Усё дакладна. Так, гэта лiчба з шасцю нулямi. Ты не памылiyся. Трохi грошай пераведзена на твой рахунак у сталкерскай сiстэме. Але ж i ты не сядзiш на месцы. Тую працу, якую ты робiш, яна не за ежу робiцца.
– Пачакай, нешта не прыпомню, каб хтосьцi казаy аб расцэнках на yсякiя вiды работ. Ты хочаш сказаць, што за yстаноyку датчыкаy мне нешта налiчваюць?
