скачать книгу бесплатно
За гэтай размовай, яны непрыкметна прыйшлi назад да бункера навукоyцаy.
– Ну, усё, дуй да навукоyцаy а потым да тэхнароy. Пакажы касцюм, ствол i даведайся наконт твайго камунiкатара. Хоць… Давай не цяпер. Пайшлi yдарым па страyнiку. А то, нябось, у цябе там кiшка па кiшцы yжо барабанную дроб выбiваюць.
І нiбы y пацверджанне яго слоy, страyнiк Лакi выдаy такое буркатанне, што Лакi зноy пачырванеy.
– Што ты як дзяyчына на спатканнi чырванееш? Чаго-чаго, а правiзii у навукоyцаy хапае. Так што пайшлi, пакажу, што ды як?
Праз гадзiну, зусiм асалавеy ад з'едзенай тушонкi i выпiтай духмянай гарбаты, Лакi рушыy у бок бункера. Усе сталкеры, як ён зразумеy, размяшчалiся y невялiкiх пабудовах на два-тры чалавекi. Хоць звонку яны i yяyлялi сабой таварны вагон, але yнутры былi даволi камфортнымi. Інтэр'ер yяyляy сабой нешта падобнае на аyтамабiльныя трэйлеры, якiя Лакi раней бачыy у кiно цi невялiкi дачны домiк. Адрознiвала толькi наяyнасць у кожным такiм «домiку» паветранага шлюза, падобнага на тамбур у тым жа вагоне, але з магутнымi дзвярыма, а таксама поyная адсутнасць вокнаy. Ды i yбранне было больш чым спартанскiм. Усё вельмi проста, але максiмальна камфортна. Нават туалет, якiм Лакi не выпусцiy магчымасць скарыстацца, быy невялiкi, але зручны i чысты.
– Цiкава, хто гэта yсё фiнансуе? Што за працы яны тут праводзяць? А можа яны зусiм нiякiя не навукоyцы, а проста пад iх замаскiраваныя. Здаюцца гэтакiмi прастадушнымi дзiвакамi, якiя даследуюць Зону, а самi праводзяць якiя-небудзь незаконныя эксперыменты. Хоць, што тут думаць i гадаць, трэба прыглядацца. І y першую чаргу, выжыць. А потым ужо i думаць, як выбрацца адсюль. Трэба будзе падрабязней распытаць у Сенькi пра гэтыя артэфакты. Нешта ён там казаy, маyляy, дарагiя яны. Вось, зараза, трэба не проста слухаць, а яшчэ i чуць. Вось зноy расслабiyся i прапусцiy мiма вушэй усё, што ён казаy.
За гэтымi думкамi Лакi непрыкметна сам для сябе дайшоy да бункера навукоyцаy.
– Так ужо, махiна, – падумаy ён, задраyшы галаву yверх, гледзячы на сталкераy, якiя прагульвалiся па сеткаватым насцiле верхняга перыметра бункера. – Цiкава, а якiм чынам гэта yсё будавалася? Як дастаyлялiся матэрыялы, iнструменты? Хто будаваy?
Яго думкi перапынiлiся пстрычкай завалы, лёгкiм шыпеннем сцiснутага паветра, што перашкаджае пракрасцiся звонку чаму-небудзь, i лёгкiм скрыпам адкрываемых дзвярэй бункера. З тамбура выйшлi тры чалавекi, убраныя y атрутна-аранжавыя камбiнезоны з даволi вялiкiмi танiраванымi забраламi. Да iх тут жа лёгкай рыскай накiравалiся чацвёра сталкераy, якiя лiтаральна паyхвiлiны назад залiвiста смяялiся над нейкiм барадатым анекдотам. Зараз жа яны былi вельмi сабраныя i сур'ёзныя. Той, што, па yсёй бачнасцi, быy у iх за старэйшага, адышоy ледзь у бок разам з адным з «аранжавых».
– Значыць «аранжавыя» – гэта навукоyцы, паколькi ва yсiх рукi занятыя нейкiм прыборамi, а вось зброя ёсць толькi y сталкераy. – падумаy Лакi.
Хоць, як казаy Сенька, на касцюмы могуць усталёyвацца паляпшэння, вось i тут можа быць нешта накшталт схаваных месцаy для зброi, – тут жа паправiy ён сябе.
Навукоyцы рушылi наперад, а сталкеры размеркавалiся як бы па вяршынях квадрата, усярэдзiне якога апынулiся «аранжавыя».
Ад яго yласных думак адарваy ужо знаёмы гук закрываючагася замка дзвярэй бункера.
– Вось. Зноy зазяваyся – у якi раз дакараy сябе Лакi i нацiснуy кнопку выклiку.
– Хто там?
– Гэта… Лакi… – у якi раз, адчуваючы як яго твар залiвае фарба, прамямлiy Лакi.
– Ага, заходзьце, заходзьце.
Зноy шыпенне раззлаванага паветра, ужо знаёмы пах антысептыку, звыклыя пстрычкi замкоy i Лакi апынуyся yнутры.
– Праходзь, не затрымлiвайся, няма чаго тут крумкачоy лiчыць, – Лакi ледзь не падскочыy ад таго, што забыyся пра ахоyнiка, якi, так удала цi няyдала, размясцiyся y зусiм неасветленым куце.
Двойчы Лакi yпрошваць не было патрэбы, i ён пераадолеy пакiнуты шлях без прыпынкаy.
– Так, так! Ну-с, малады чалавек, цi як вас ужо паспелi тут ахрысцiць – Лакi. Як вам першая вылазка?
– Ведаеце, не скажу, што было цяжка цi лёгка. Неяк трохi штодзённа, ды i маёй бяспекай займаyся Сенька Добры. Паказаy мне, як убачыць анамалiю, навучыy страляць, трохi пазнаёмiy з мясцовай фаунай. Накармiy яшчэ.
– Гэта добра. Гэта выдатна. – Лакi здалося нават некалькi дзiyным тое, як па-маладому блiшчалi вочы y гэтага пажылога навукоyца.
– Напэyна, вось на такiх энтузiястах ад навукi i трымалася yся «абаронка» ды i навука y цэлым у СССР, якi распаyся, – толькi i падумаy ён.
– Такiм чынам, мы прапануем вам не проста працу, а супрацоyнiцтва. Не ведаю, цi заyважылi вы групу Савiцкага, якая адправiлася правесцi серыю замераy. Акрамя таго, нам трэба зрабiць яшчэ некалькi даволi руцiнных мерапрыемстваy i, што вельмi прымальна для вас, гэта зусiм недалёка. Вось глядзiце, неабходна yсталяваць датчыкi y кропках, адзначаных у вашым камунiкатары. Яго нашы тэхнiкi yжо зрабiлi, абноyленую карту yсталявалi, каардынаты кропак ужо адзначаны. Паколькi вага датчыкаy немалая, вазьмiце каляску, пагрузiце iх на яе i туды ж вось гэты кантэйнер. Пасля гэтага адпраyляйцеся да тэхнiкам, яны yсталююць на ваш касцюм дадатковы модуль – спецыяльны кантэйнер для артэфактаy. Вось у гэтым кантэйнеры знаходзiцца «Жвiр» – артэфакт, якi стварае асаблiвае поле, якое знiжае вагу прадметаy, прыкладна y дзесяць разоy, ад iх першапачатковай вагi. Так што yсе датчыкi вы з лёгкасцю зможаце насiць сапраyды гэтак жа, як быццам гэта yсяго толькi тоyсты том нейкай кнiгi. І глядзiце, малады чалавек, тут нiхто не ставiць вам нiякага плана або графiка работ. Працуючы тут, вы самi выбiраеце свой асабiсты тэмп працы i yносiце пасiльную лепту y агульную справу. І давайце пакуль без iнiцыятывы. Нiкуды не лезем, нiчога лiшняга не чапаем. Добра? Вось i дамовiлiся. Выдатна. А цяпер грузiце датчыкi на каляску. Хоць не. Спачатку грузiце кантэйнер, а затым складайце датчыкi.
Наступныя некалькi хвiлiн Лакi займаyся пагрузкай датчыкаy на каляску. Па iлбу i шчоках пабеглi першыя струменьчыкi поту, аднак па астатнiм целе заставалася адчуванне сухасцi. Вырашыyшы з гэтым разабрацца пазней, Лакi загрузiy усё i рушыy да выхаду. Абмiнуyшы тамбур i апынуyшыся на вулiцы, ён пастараyся yспомнiць дарогу да тэхнiка, што апынулася на здзiyленне лёгка.
– Ну, што ты там прывез? – тэхнiк прыязна глядзеy на Лакi i здавалася, што злёгку yсмiхаyся скрозь клубы дыму, якi ён пускаy праз курыльную трубку даволi дзiyнай канструкцыi.
– Ды вось датчыкi i артэфакт у кантэйнеры. Трэба там неяк яго да майго касцюму прымацаваць i датчыкi яшчэ трэба неяк з сабой забраць. Так, i камунiкатар з картай патрэбен… – ён не паспеy працягнуць, як змоyк, злавiyшы, а цяпер разглядаючы y сваiх руках рулон скотчу. Звычайнага скотчу. Здзiyлена гледзячы на тэхнiка i, чакаючы тлумачэнняy, ён губляyся y здагадках. А тэхнiк, здавалася, нават не заyважаy яго, а yзмоцнена займаyся прачысткай сваёй трубкi.
– Прабачце, а што мне з гэтым рабiць? – ён падняy руку са скотчам, звяртаючыся да тэхнiка.
– А, дык вось дзе ён? А я яго yжо цэлы дзень шукаю. Ну-ка давай яго сюды.
Лакi паднёс скотч тэхнiку, абсалютна нiчога не разумеючы y тым, што адбываецца. Тэхнiк ж стаy заматывать нейкую дэталь, ужо абкручаную некалькiмi пластамi плёнкi.
– Так трывалей i мацней будзе. Кансервацыя, разумееш – растлумачыy ён, дарэшты згубленаму Лакi.
Скончыyшы, ён паманiy Лакi да сябе i сказаy, працягваючы сваю шырокую далонь:
– Лепр. Штосьцi там здалося iм ва мне ад iрландцаy або яшчэ чаго-то. Не важна. Сутнасць у тым, што мне падабаецца. Дык вось, глядзi. Вось сюды мацуецца кантэйнер для артэфактаy, а y яго yжо можна yсталёyваць практычна любы арт. Напрыклад, вось такi.
З гэтымi словамi, Лепр стукнуy нагой па кантэйнеры, затым адным злiтным рухам адчынiy замок i адкрыy крышку. Лакi чакаy убачыць, напэyна, нешта больш уражлiвае, аднак артэфакт yяyляy сабой нешта, памерам з буйны мандарын. Падчапiyшы адной рукой артэфакт, Лепр другой рукой скiнуy крышку з кантэйнера, нядбайна закiнуy туды «мандарынку» i зачынiy крышкай. Далей ён кiнуy Лакi, немаведама адкуль якi yзяты мяшок, чымсьцi падобны на заплечнiк, так як на iм прысутнiчалi шлейкi i паясавы з нагрудным рамянямi, але нейкай дзiyнай канструкцыi.
– Грузi y яго датчыкi. Толькi замацуй на левым запясьце, – з гэтымi словамi ён падкiнуy кантэйнер з артэфактам. Лакi злавiy кантэйнер i, не паспеyшы спытаць, якiм чынам яго мацаваць, убачыy некалькi папружак, замацаваных на корпусе кантэйнера. Даволi хутка сцямiyшы, як жа яго замацаваць, ён стаy складаць датчыкi y мех. Якое ж было яго здзiyленне, калi загрузiyшы yсе датчыкi y мех, ён без напругi змог падняць яго yсяго адной левай рукой. Павярнуyшыся, ён убачыy Лепра, якi yжо адкрыта смяяyся.
– Гэта не да мяне. Гэта вунь да тых, яйкагаловых. Магу сказаць толькi, што кожны артэфакт стварае або, кажучы тэхнiчнай мовай, генеруе пэyнае поле. Гэты робiць рэчы лягчэй, ды i яго носьбiт менш стамляецца ад бегу або скачкоy. Далей я не разбiраyся. Мне вунь, жалязяк i электронiкi хапае. Цяпер глядзi… ды закiнь ты мяшок на спiну. Вось. Вось так. Цяпер паясавы рэмень. Ага. Так. Нагрудны. Ага. На табе iнструмент. Не здзiyляйся. Гэта з выгляду яна звычайная кувалда. Але адкрыю табе сакрэт. Гэта i ёсць звычайная кувалда. А што ж ты думаy, калi дваццаць першае стагоддзе, то yсю працу будуць за цябе рабiць машыны ды робаты? Не. Часам давядзецца i папрацаваць рукамi. Добра, глядзi, канструкцыя мяшка зроблена так, што з яго левага боку маецца спецыяльны клапан, праз якi датчык выслiзгвае, калi ты задзейнiчаy за вось гэтае кальцо. Датчык праслiзгвае, кранае тармазную страпу i твая левая нага застаецца y бяспецы. Далей левай жа рукой хапаеш датчык, дацягваеш яго на сябе. Затым ставiш у паказанае месца i бам-ц па iм кувалдай. Ўключаеш актыватар вось тут i yсё. Пасвiстваючы, iдзеш далей. Хоць не. Свiстаць не рэкамендую каб пазбегнуць.
Цяпер трымай свой камунiкатар. А, не. Пачакай. Далонь вось сюды пакладзi. Ага. Ну, хай будзе левая. Так. Цяпер iншую руку. Ага. Так. Так. Ага. Так. Вось. Трымай. Цяпер прыкладзi яго вось да гэтай бiрцы на касцюме. Так. Ага. Вось. Усе. Глядзi, зараз гэты камунiкатар прывязаны да цябе асабiста, yзоры адбiткаy тваiх далоняy, уся твая тэлеметрыя, а гэта i пульс, i цiск, i нават некаторыя паказчыкi крывi апрацоyваюцца iм i, на падставе гэтых дадзеных, складваецца ацэнка твайго стану, дакладней, твайго здароyя. Некаторыя дадзеныя iдуць у агульную сталкерскую сетку, некаторыя застаюцца пры табе. Замацаваць яго можна куды табе будзе зручна. Цяпер рэкамендую табе зрабiць гэта на левым перадплеччы, а кантэйнер з артэфактам пераважыць на пояс.
Скончыyшы з кантэйнерам i камунiкатарам, Лакi зразумеy, што Лепр правы. Камунiкатар нiколькi не скоyваy руху, важыy зусiм няшмат i на яго было зручна глядзець, каб атрымаць нейкую iнфармацыю. Лепр паказаy яму, як рэгуляваць яркасць экрана i гучнасць абвестак. Затым паказаy асноyныя моманты выкарыстання камунiкатара як навiгацыйным прыборам, што аказалася даволi простым. Усё было вельмi дэталiзавана, на карце былi паказаны нават некаторыя асобныя кусты, не кажучы yжо пра дрэвы, вядомыя месцы размяшчэння анамалiй былi адзначаны рознакаляровымi маркерамi, у залежнасцi ад тыпу анамалii, а месцазнаходжанне самога Лакi, па змаyчаннi, цэнтравалася на карце i было адзначана курсорам накшталт прыцэла. Лакi паспрабаваy павялiчыць i паменшыць маштаб адлюстравання, перамясцiцца на некалькi крокаy у бок i нават некалькi разоy падскочыy i прысеy. Усё працавала вельмi шустра i выразна, нават яго невялiкае зрушэнне тут жа адбiлася на карце, а яго пульс i цiск адразу ж змянiлiся y адпаведнай частцы экрана.
– Пазней можна будзе павесiць спецыяльную прымочку, якая нават твае патроны будзе сама лiчыць. А яшчэ пастаянна задаyбываць цябе парадамi па выкананнi здаровага ладу жыцця. А калi разжывешся, можна будзе арганiзаваць табе шлем з адмысловым забралам, як у навукоyцаy, на якое праецыецца yсякая карысная iнфармацыя як з твайго камунiкатара, так i з розных датчыкаy касцюма i, напрыклад, з дэтэктара анамалiй, – тараторыy Лепр.
– Лепр, так значыць ёсць гэтыя самыя дэтэктары анамалiй?
– Ёсць, але каштуюць яны, ой, як нятанна. Трэба быць па-сапраyднаму yдачлiвым, каб прынесцi столькi артэфактаy або iншых нейкiх патрэбных навукоyцам штуковiн. Хоць, з тваiм iмечкам, можа i пракоцiць. Ну, усё, давай за працу! – Лепр ляпнуy сваёй здаравеннай далонню Лакi па плячы, ад чаго той прыкметна пахiснуyся.
– Ну, я пайшоy… – сказаy Лакi, хутчэй нават самому сабе i рушыy да брамы y плоце. Абмiнуyшы яе, ён зарыентаваyся па карце y камунiкатары i накiраваyся да блiжэйшай кропкi yстаноyкi датчыка.
Не гледзячы на тое, што час па яго прыкiдках перавалiy за абедзенны, ды i гадзiны y камунiкатары таксама паказвалi пачатак другога, сiл у iм было хоць адбаyляй. Калi б ён не ведаy, што знаходзiцца y Зоне, што тут месцамi радыяцыйны фон зашкальвае yсе дапушчальныя нормы, што за iм дзесьцi сочыць пара, а то i больш, галодных вачэй, уладальнiкi якiх проста мараць, каб ён упаy без сiл i стаy iх сняданкам, абедам або вячэрай, у залежнасцi ад часу сутак, можна было б падумаць, што гэта yсяго толькi нейкi падлесак недалёка ад горада – адно з упадабаных месцаy адпачынку гараджан, якiя не маюць дачы або хаткi y вёсцы. Здавалася, што яшчэ ледзь-ледзь, i пацягне водарам дыма ад вогнiшча для нарыхтоyкi шашлыкоy, а то i самiмi шашлыкамi запахне, пачуюцца вясёлыя галасы дзяцей, гарэзуючых на прыродзе, i не-не, ды i зацягне хто-небудзь бязладным голасам нейкi чарговы музычны хiт.
І вось яна – першая кропка. Месца чыстае, некалькi тонкiх дрэyцаy, адзiн куртаты куст, ды пучкi травы i цвёрдая, месцамi патрэсканая, як у пустынi, зямля. Павялiчыyшы маштаб карты на камунiкатары, Лакi yстаy у цэнтр маркера. Няёмка агледзеyшы сябе, ён знайшоy кальцо, якое вызваляла датчыкi i, тузануy за яго. Тут жа, без усялякай затрымкi i практычна бязгучна, выехаy адзiн з датчыкаy.
– Мабыць, Лепр правы, калi б гэты датчык не прытамаджваy на выхадзе, то з такой вышынi ён дакладна пiкай yвайшоy бы y маю левую нагу, – падумаy Лакi i, пацягнуy левай рукой стралу датчыка, а правай, зняy кувалду з пояса.
Прымасцiyшы пiку датчыка на зямлi, ён размахнуyся i ледзь не трапiy па сваёй руцэ.
– Вось зараза! Трэба быць акуратней, а то так i да вытворчай траyмы недалёка. А бальнiчны тут, мяркуючы па yсiм, неаплатны, – паyшчуваy сябе i пажартаваy сам жа над сабой Лакi.
І ён пачаy з невялiкiх, даволi лёгкiх удараy, не моцна размахваючы кувалдай. Справа iшла не вельмi хутка, але, ва yсякiм выпадку, без траплення па руках. Забiyшы датчык да адзнакi на яго корпусе, Лакi yцiснуy актыватар. Дакладней, паспрабаваy yцiснуць, што аказалася справай вельмi няпростай. Але з некалькiх спробаy у яго гэта yсё ж такi выйшла i кнопка актыватара загарэлася бледна-зялёным агеньчыкам. Працёршы пялёсткi сонечных батарэй рукой, ён рушыy далей.
Дрэyцы, кусты, кавалкi ржавеючых металiчных канструкцый, нейкiя цыстэрны i незразумелага выгляду кавалкi бетону, з якiя тырчалi канцы арматуры – усё гэта злiлося для Лакi y адзiны ландшафт. Звяраючыся з камунiкатарам, а часам i yжо сам прыкмячаючы размяшчэнне анамалiй, ён абышоy практычна yвесь свой маршрут, усталёyваючы датчыкi. Манатонная праца звялася да yжо даволi выразнага алгарытма – рывок кальца, падхват стралы датчыка, ужо yпэyнены намах кувалдай, некалькi дабiваючых удараy, затым кнопка актыватара i, ужо iдучы да наступнай кропцы, мацаванне кувалды да пояса. Усталяваyшы yжо каля сарака датчыкаy, Лакi паглядзеy на сонца, якое паступова хiлiлася да краю неба. Магчыма яно яшчэ б павiсела y небе, але мясцовасць, дзе знаходзiyся Лакi, размяшчалася y нiзiне, як бы акружанай штучнымi пагоркамi насыпкi. Чамусьцi на розум прыйшло параyнанне з велiзарным катлом. Ён нервова паяжыyся i рушыy у бок бункера. Абыходзячы чарговую анамалiю на сваiм шляху, краем вока ён заyважыy нейкае мiгаценне, а затым хуткi рух i адчуy як нешта адчувальна прыгрэла яго y нагу.
– Вось жа… няyдача… – раззлавана падумаy Лакi, але заyважыyшы, ШТО ляжыць пад яго нагамi, тут жа забыyся пра пачынаючую падымацца боль у назе. Гэта быy артэфакт. Ён не быy падобны на той, якi даy яму навуковец. Па памерах i форме падобны, але меy iншы колер i некалькi вялiкую iнтэнсiyнасць святлення. Не знайшоyшы нiчога лепшага i падыходзячага, Лакi сарваy вялiкi лiст раслiны, падобнага на лапух, i дубчыкам укацiy артэфакт на лiст. Затым, узяyшы лiст за края, збудаваy нешта накшталт торбачкi. Ён не будаваy нейкiх здагадак з нагоды кошту i карыснасцi або небяспекi сваёй знаходкi. Проста iшоy да бункера, разумеючы, што yсё ж такi наганяй будзе ад вучонага, якi папярэджваy аб тым, што нельга нiчога чапаць, але гэта было на yзроyнi генаy, нешта хлапечае, нешта з дзяцiнства, калi табе кажуць, маyляy, нельга гэта чапаць, а ты з яшчэ вялiкай цiкавасцю, мала таго, што чапаеш, дык яшчэ i yпотай цягнеш гэта y свой дом.
За гэтымi думкамi, Лакi дабраyся да брамы y плоце, мiж iншым зноy адзначаючы пра сябе таyшчыню дубцоy, вышыню i прыкладны перыметр плота.
– Грыбоy там, цi што назбiраy? – пачуyся чыйсьцi гучны рогат, зноy вярнуyшы Лакi да рэальнасцi. Гэта быy адзiн з сталкераy, якiя ахоyвалi перыметр.
– Ды не, проста знайшоy тут нейкую штуку. Можа быць навукоyцам будзе цiкава.
– Ну-ка, пакажы. Паглядзiм, што ты там прывалок.
Калi Лакi паклаy лiст на зямлю i разгарнуy яго, то яму здалося што вакол выключыyся гук. Як у радыё, калi пстрыкаешь выключальнiкам. Падняyшы погляд на сталкераy, ён нават не адразу паверыy сваiм вачам. Напэyна, так адвальваецца скiвiца ад здзiyлення толькi y мультфiльмах. Але тут усё было y рэальнасцi. Сталкеры не проста анямелi, яны былi y здранцвеннi.
– Што такое? Гэта небяспечна? Чаго вы маyчыце? – засыпаy ён iх пытаннямi.
– Небяспечна? Тут як паглядзець… Ты хоць ведаеш што гэта такое?
Не… – i Лакi, ужо y каторы раз адчуy, што чырванее не толькi твар i вушы, але яшчэ i шыя з астатнiмi часткамi цела.
– Гэта – Камень. Артэфакт, якi пасля мутацыi y некалькiх анамалiях «вывальваецца» вонкi. Нерадыёактыyны, бiялагiчна не небяспечны, не yяyляе сабой нiякай каштоyнасцi y плане паляпшэнняy, але для навукоyцаy гэта проста знаходка. На маю памяць, за пару апошнiх гадоy гэта другi знойдзены камень. Па сутнасцi – гэта твой бiлет адсюль. Ён каштуе столькi, колькi каштуе yсё, што надзета на yсiх сталкерах тут. Не, нават нашмат больш. Ён вельмi дарагi, таму i небяспечны. За межамi гэтай лакацыi, даведаyшыся, што y цябе ёсць падобная штука, нешматлiкiя не паддалiся б спакусе адабраць яе y цябе. Прычым не самым добрым спосабам. Мала таго, што за яго можна выбрацца адсюль, дык яшчэ i камфортна жыць доyгi час у цёплых краях, нi y чым сабе не адмаyляючы. Неяк так. Так што ногi y рукi i наперад да навукоyцаy. За сваiм бiлетам на выхад.
Зусiм нiчога не разумеючы, Лакi дабраyся да бункера, нацiснуy кнопку выклiку, прайшоy тамбур з антысептыкам i, абмiнуyшы ахову, апынуyся перад навукоyцам.
– Малады чалавек, вы выдатна папрацавалi сёння. Дадзеныя з датчыкаy yжо паступаюць да нас на тэрмiнал… – ён не паспеy скончыць сваю фразу, убачыyшы што Лакi паказвае яму y разгорнутым лiсце.
– Дзе… як… адкуль… гэта немагчыма… – вучонага настолькi перапаyнялi пачуцьцi, што ён не мог звязваць словы y нармальную гаворку. Калi ён схапiyся за левую частку грудзi i пачаy паволi асядаць на падлогу, Лакi ахапiла сапраyдная панiка.
– На дапамогу! Чалавеку дрэнна! – толькi i змог крыкнуць ён i, практычна y тое жа iмгненне быy адкiнуты y бок ахоyнiкам.
– Вiктар Мiкалаевiч! Вiктар Мiкалаевiч! Што з вамi? Вы мяне чуеце? – пытаючы вучонага, ахоyнiк не пераставаy кiдаць гнеyныя, не прадвяшчаючыя нiчога добрага, погляды y бок Лакi.
– У-с-с-сё н-н-нармаль-н-н-а. В-в-вады, к-к-калi ласка…
Ахоyнiк адчапiy з поясу сваю пляшку i паднёс яе да вуснаy навукоyца. Зрабiyшы некалькi глыткоy, Вiктар Мiкалаевiч сказаy:
– Дзякуй табе, Арцём! Перадай Дзiму, каб перавялi бункер y рэжым абароны. Допуск yнутр толькi з майго дазволу.
Кароткi кiвок i Арцём знiк, пакiнуyшы Лакi сам-насам з навукоyцам.
Вiктар Мiкалаевiч падняy руку i Лакi, зразумеyшы яго намер, хутка падышоy да яго i дапамог падняцца. Вучоны зрабiy яшчэ некалькi глыткоy з пляшкi, зачынiy яе i аддаy Лакi. Таму нiчога не заставалася акрамя як прычапiць яе да свайго пояса.
– Так. Усё y парадку. Я y норме. Пачакайце крыху, трэба прынесцi кантэйнер для яго, – i Вiктар Мiкалаевiч паказаy на артэфакт, весела паблiскваючага на yжо ладна завялым лiсце.
Змясцiyшы артэфакт у кантэйнер, Вiктар Мiкалаевiч пачаy разглядаць свае дрыготкiя рукi. Праз некалькi хвiлiн слабым голасам ён вымавiy:
– Лакi… магу я вас так называць? Дык вось. Лакi, гэты артэфакт каштуе велiзарную кучу грошай. Я нават наyскiдку не змагу сказаць колькi, таму што за апошнiя некалькi гадоy гэта yсяго толькi другi зарэгiстраваны выпадак з'яyлення Каменя. Прызнаюся, я i сам спрабаваy «скармлiваць» з дапамогай сталкераy розныя артэфакты розным анамалiям, каб хоць неяк паспрабаваць атрымаць нешта падобнае. Па сваёй сутнасцi гэта сапраyды камень. Нiякiх паляпшаючых уласцiвасьцяy, нiякай пагрозы… амаль нiчога, за выключэннем рэзка падвышанай канцэнтрацыi рэдказямельных матэрыялаy i некаторай колькасцi матэрыялаy, якiя не маюць аналагаy на нашай планеце. Я не кажу пра yмяшальнiцтва iншапланецян цi пра нешта падобнае. У свой час я высунуy гiпотэзу аб тым, што знаходзячыся y розных анамалiях адзiн або некалькi артэфактаy yтвараюць вось такую субстанцыю, у якой адбываюцца некалькi выдатныя ад нашага свету ператварэння матэрыялаy. Але калi не заблытваць вас падобнага роду дэталямi, скажу адразу, што вы можаце нават зараз рыхтавацца да адпраyкi дадому. Грошы будуць пераведзеныя на рахунак, якi вы самi пакажаце. Законнасць пераводу будзе падмацавана адным з навукова-даследчых iнстытутаy. Цяпер вы можаце сабе дазволiць нават не адпачынак, а цалкам забяспечанае жыццё дзе заyгодна. Рэкамендую Кайман. Нiякiх падаткаy, цёплае мора, танная ежа i выпiyка, нядрэнная нерухомасць. З наяyнай сумай грошай, вы зможаце стаць уладальнiкам нядрэннай яхты. Думаю, што тысяч за дзвесце-дзвесце пяцьдзесят амерыканскiх даляраy можна yзяць добрую пасудзiну. І не глядзiце вы на мяне як на вар'ята. У вас яшчэ застанецца некалькi мiльёнаy гэтых самых даляраy. Так што збiрайцеся дадому.
– Дадому… – Лакi не ведаy, цi то яму радавацца, цi то яшчэ неяк рэагаваць на тое, што адбываецца.
– Вiктар Мiкалаевiч, можна звярнуцца?
– Вядома ж, вядома ж. Што вас цiкавiць?
– Вось вы сказалi збiрацца дадому… але вось тут i праблема. Дом – гэта дзе? Ды што там дом! Я ж, па сутнасцi, нават не ведаю хто я!
– Э-э-э-э, ну, тут не праблема. З наяyнымi y вас грашыма, вы можаце пачаць жыццё з абсалютна чыстага лiста. З новымi дакументамi, новай асобай.
– Я… не хачу…
– Прабачце, што вы сказалi?
– Вiктар Мiкалаевiч, я хачу застацца.
– Гэта значыць як? Лакi, напэyна, я не зусiм дакладна выказаyся цi вы штосьцi не зразумелi. Многiя сталкеры, прыйшлi y Зону, каб банальна зарабiць сабе на жыццё i старасць, потым сысцi адсюль i больш нiколi не працаваць. Гэта месца небяспечна. Нябачная радыяцыя, анамалii, мутанты, ваюючыя групоyкi i проста сквапныя людзi – вось мiнiмальны камплект «радасцяy» Зоны. Вам жа выпаy рэдкi шанец, трапiyшы сюды, адразу жа выбрацца адсюль.
Вiктар Мiкалаевiч, я yсё выдатна разумею. Але… мая памяць yрыyкамi падкiдвае нейкiя вобразы… i не скажу, што мяне хтосьцi там чакае, не скажу, што хтосьцi перажывае з нагоды майго знiкнення. Родных у мяне не засталося, блiзкiмi не абзавёyся, дзяцей няма. Нават на заводзе нi з кiм асаблiва не сышоyся. Можа яно i да лепшага, што не памятаю мiнулае сваё жыццё… увогуле, я хачу застацца. Бо сысцi адсюль я заyсёды магу?
– Несумненна! У любы зручны для вас час!
– Вось i добра. Давайце з ранiцы працягну yстаноyку датчыкаy. Добра?
– Лакi, вы вельмi дзiyны малады чалавек. Маючы столькi грошай, можна стаць пражыгацелем жыцця. Але вы вырашылi застацца. Я б падумаy, што вам мала грошай, але вы неяк не зусiм iмi занепакоеныя… Аднак, я паважаю ваша рашэнне. Добра, няхай, па-вашаму. Але раз ужо вы вырашылi застацца, то я y адказе за вашу бяспеку. Такiм чынам, вось што. Для пачатку, здымайце свой стары камбiнезон. У нас ёсць вельмi нядрэнная распрацоyка аднаго НДІ. Закрытая сiстэма рэцыркуляцыi паветра, баявой шкiлет, палепшаная абарона ад рознага роду пашкоджанняy. І з апошнiх «штучак» – сiстэма дапоyненай рэальнасцi, якая выводзiць iнфармацыю на забрала шлема. Касцюм вытрымлiвае больш за шэсцьдзесят прамых трапленняy з аднаго метра з аyтамата Калашнiкава. У iм вы зможаце хвiлiн пятнаццаць-дваццаць рабiць фатаграфii yнутры чацвёртага энергаблока АЭС. Склад тканiны дазваляе вылiць на адну пальчатку расплаyлены свiнец, а другой рукой дастаць што-небудзь з кантэйнера з вадкiм азотам. Па зброi рэкамендую выкарыстоyваць кампутарызаваны комплекс FN2000. Так. І па грошах. На вашым мясцовым рахунку я пакiну некаторую суму, для забеспячэння рознага роду патрэбаy, а yсю асноyную перавяду на нумарны рахунак на Вялiкiм Каймане, у, напрыклад, Канадскi Імперскi банк.
– Так, так, добра. І яшчэ адна просьба.
– Слухаю вас.
– Я б хацеy… так бы сказаць «праставiцца» хлопцам…
– Хм… наогул я супраць злоyжыванняy, як i yжыванняy таксама. Але ваш выпадак асаблiвы. Добра. Усе, незанятыя сталкеры атрымаюць дадатковы yзмоцнены паёк тушонкi i некаторую колькасць спiртнога. Але гэтую ноч вам усё ж давядзецца правесьцi y гэтым бункеры.
– Добра. Дзякуй вам, Вiктар Мiкалаевiч.
– Заyсёды калi ласка. А цяпер прашу прабачыць мяне, трэба працаваць.
Ужо седзячы y сваiм, тры на тры метры, пакойчыку, Лакi разглядаy новы касцюм, усё яшчэ не адважваючыся надзець яго. Столькi yсяго адбылося, што проста y галаве не yкладвалася. Ён паспрабаваy успомнiць, колькi yжо тут знаходзiцца, але так i не змог выразна сфармуляваць адказ.
– Пляваць! Я жывы, i гэта самае галоyнае, – на гэтай думцы ён рэзка yстаy i пачаy нацягваць касцюм.
– Хм… трохi завялiкi… але, у цэлым, нядрэнна…
Разглядаючы сябе y каламутным люстэрку, ён адзначыy некаторае падабенства з героем фiльмаy пра нiндзя. Не хапала толькi мяча i маскi. Усмiхнуyшыся, ён нават паспрабаваy правесцi нейкае падабенства yдару нагой, патрос рукамi, iмiтуючы смяротныя yдары па нябачным супернiку, потым злучыy кулак з далонню y пачцiвым жэсце i вымавiy «Осс» – мабыць, адзiнае вядомае яму слова на японскай мове. Пасмяяyшыся з сябе, дакладней, са свайго дзяцiнства, Лакi надзеy шлем.
Да уж… Тое, што адбылося далей… Да такога ён не быy гатовы. Палярызацыйны пласт забрала прыцьмiy, а на yнутраную частку забрала вадаспадам пасыпалiся нейкiя дадзеныя. Не даyшы яму апамятацца ад такога патоку дадзеных, нiзкi грудны жаночы голас задаy яму пытанне, на мове, вельмi падобнай на нямецкую, затым яшчэ раз, але yжо на iншай, яшчэ i яшчэ, пакуль ён не пачуy рускую мову. Нават не зразумеyшы самога пытання, ён залямантаваy:
– Гэй, я тут! Давай на рускай!
– Добры дзень. Я сiстэма дапоyненай рэальнасцi. Вы сапраyды жадаце перавесцi yвесь iнтэрфейс на рускую мову?
– Так. Так! Вядома!
