скачать книгу бесплатно
– Прынята. Жадаеце азнаёмiцца з базавымi магчымасцямi касцюма?
– Мабыць, так.
Больш гадзiны Вiкторыя або Вi, як ахрысцiy яе Лакi, давала тлумачэннi па наяyнаму абсталяванню i yнутраных прыладах касцюма. Лiтаральна праз некалькi хвiлiн сiстэма самакампрэсii падцягнула yсе матляючыюся i мехаватыя часткi касцюма. Вi дапамагла размеркаваць iснуючы iнвентар па секцыях разгрузкi. Затым у некалькi секунд правяла iнвентарызацыю наяyных баепрыпасаy, паралельна правеyшы калiброyку зброi. Мала таго, яна адразу ж унесла запiс у каляндар на тэхнiчнае абслугоyванне як зброi, так i касцюма. Тут жа павесiла спiс рэчаy, неабходных для закупкi. Самым складаным аказалася наладзiць знешнi выгляд Вi. Кожная перадустаноyка, як мiнiмум, адрывала ад асэнсавання наяyнай iнфармацыi.
– Вi, я не ведаю, хто напiсаy твой зыходны код, але не магла б ты неяк выглядаць… менш задзiрлiва?
– Хм… я табе не падабаюся? – з гэтымi словамi Вi надзьмула шарык жуйкi i лопнуyшы яго, задрала брыво.
– Тваю ж маць! – падумаy Лакi. – Яна яшчэ i дражнiцца!
– Як табе сказаць… Мне здаецца, што яшчэ трошкi i праз твае шорты будзе вiдаць усё, што цяпер iмi прыкрыта, а вось кашуля… яшчэ пара рэзкiх паваротаy i яна сама расчынiць вонкi yсё, што yнутры.
– Хм… сарамняшка якi. Добра, убаyтаy.
Вi знiкла, а потым з'явiлася y вобразе мiлiтары. Усе таксама сэксi, але yжо менш голых частак.
– Так лепш?
– Так, Вi, несумненна. Вось калi б ты яшчэ перастала накручваць на палец свае валасы, калi пра штосьцi разважаеш. Гэта было б яшчэ лепш.
– Эй, эй, я дзяyчынка, мне можна!
Лакi ад такой заявы аж страцiy дар мовы.
– Добра. Хай будзе так.
– Вось так, лапуля.
– Вi!
– А што я?
– Перастань, калi ласка.
Чарговы хлапок вiртуальнай жуйкай i непрыстойны жэст у бок Лакi у выглядзе выстаyленага сярэдняга пальца.
– Вось ужо, хлябну я з гэтай адорвай…
Скончыyшы з рознага роду наладамi, Вi паведамiла:
– Па наяyных дадзеных, табе неабходна цяпер знайсцi падыходзячае месца для начлегу i правесцi y стане сну не менш за сем гадзiн.
– Вi, а цi нельга яксьцi прасцей сказаць? Напрыклад, табе, маyляy, трэба паспаць гадзiн сем-восем.
– Добра… я yнясу карэкцiроyкi y ланцуг дыялогаy.
– Дзякуй.
– Не варта падзякi, чувак.
– Э-э-э-э…
– Унесены карэкцiроyкi y ланцуг дыялогаy.
– Эх, добра, яшчэ папрацуем над гэтым. Дабранач.
– Дабранач.
Дзень другi
Спаy Лакi без сноy. Прычым, прачнуyшыся, не адчуy нi найменьшага дыскамфорту ад надзетага на iм касцюма. Як учора яму паведамiла Вi, у касцюм была yбудаваная нейкая хiтрая сiстэма, якая забяспечвала непрыкметнае для свайго носьбiта падтрыманне гiгiены. У iм сапраyды нiчога не прэла i не нацiрала, нават калi ён i змакрэy, то гэтага нiяк не заyважыy. Сiстэма асматычных фiльтраy, а таксама iн'екцыйная сiстэма душавання, падтрымлiвалi прымальны yзровень камфорту.
– Цiкава, а як з натуральнымi патрэбамi? Трэба будзе спытаць у Вi.
Заурчал страyнiк…
– Дарэчы, аб натуральных патрэбах. Вайна вайной, а есьцi хочацца.
Выбраyшыся з свайго пакойчыка, Лакi рушыy у бок лабараторыi, дзе спадзяваyся заспець Вiктара Мiкалаевiча.
– О, Лакi, добрай ранiцы. Як спалося? Пазнаёмiyся са сваёй сiстэмай дапоyненай рэальнасцi? Былi цяжкасцi?
– Добрай ранiцы. Нармальна спаy. Так, ужо пазнаёмiyся. І хутчэй не цяжкасцi, а шурпатасцi характару Вi.
– Вi?
– Ну, так мы дамовiлiся называць сiстэму.
– Ага, зразумела. Ну, давай-ка мы тут перакусiм з табой, а потым зоймемся заяyкамi, якiя мне твая Вi yжо паспела адправiць. Ды падымi ты yжо сваю скiвiцу. Яна – прасунутая сiстэма жыццезабеспячэння твайго касцюма. І калi яна бачыць недахоп якiх-небудзь кампанентаy, то аyтаматычна робiць заяyку на блiжэйшую базу пастаyшчыка. У дадзеным выпадку y мяне ёсць тое, што яна палiчыла неабходным. Дарэчы, вось табе яшчэ падарунак. Гэтыя акуляры ты зможаш апрануць i насiць замест шлема. І на iх будзеш атрымлiваць iнфармацыю як i на забрала твайго шлема. Праyда, ужо y некалькi yрэзаным выглядзе, але yсё ж. Да таго ж, у шлеме нязручна ёсць.
– І тое дакладна, – сказаy Лакi, пажадлiва пазiраючы на выкрытыя банкi тушонкi, нарэзаныя цыбулю i хлеб, а яшчэ на дымныя гурткi з кавай ад якiх зыходзiy такi адуралi водар, што страyнiк Лакi мiжвольна выдаy такую кампазiцыю гукаy, што Вiктар Мiкалаевiч засмяяyся i, запрашаючым жэстам, паклiкаy за стол.
Скончыyшы з сняданкам, вучоны спытаy:
– Ну, не перадумаy?
– Не, Вiктар Мiкалаевiч. Застаюся.
– Добра. Значыць так, у блiжэйшы час нам трэба расставiць парадку паyтысячы датчыкаy. Адужаш?
– Безумоyна. Скiдайце каардынаты.
– Ужо. І ведаеш… дзякуй што застаyся…
– Не разумею…
– Ты нагадваеш мне мяне маладога… нi смагi грошай, нi зайздрасьцi… чыстая энергii жыцця.
– Э-э-э-э…
– Не важна. Гэта yжо старэчае.
– Вiктар Мiкалаевiч, я пайду yжо?
– Так. Так, вядома. З абсталяваннем табе дапаможа Арцём, а yсё астатняе ты yжо ведаеш як рабiць. Да таго ж, з табой цяпер твая Вi.
Арцём дапамог Лакi загрузiць датчыкi. Вi дала рэкамендацыi па аптымальным размеркаваннi вагi i прапанавала даyкамплектаваць яшчэ пару дзесяткаy датчыкаy.
– Калi iсцi маршрутам, якi я абрала, то часовыя выдаткi i энергетычныя выдаткi арганiзма дазволяць yсталяваць яшчэ i гэтыя датчыкi. Да таго ж мы зможам абмiнуць два патэнцыйна небяспечныя yчасткi з анамалiямi.
– Вi, а ты yпэyненая?
– Дакладнасць iнфармацыi складае 97%. Такiм чынам, верагоднасць майго сцэнара парадку 95%.
– Добра, дамовiлiся.
Выйшаyшы з бункера, Лакi зноy залюбаваyся сонейкам.
– Як жа выдатна! Аднак праца не чакае!
Сталкеры вiталi яго. Нават калi хтосьцi быy заняты нейкай справай, то yсё адно yздымаy у прывiтаннi руку i yслед за гэтым адтапырваy уверх вялiкi палец. Лакi па-дурному yсмiхаyся i iшоy далей. На выхадзе стаялi трое сталкераy. Абмяняyшыся дзяжурнымi фразамi прывiтання, яны пацiснулi рукi адзiн аднаму i пажадалi яму yдачы.
Вi спраецыравала на забрала трохмерную карту i меркаваны маршрут так, што мэты i шлях не выклiкалi y яго якiх-небудзь цяжкасцяy. Некалькi гадзiн працы праляцела практычна адным iмгненнем. Зрабiyшы чарговы рывок кальца, Лакi не адчуy стралы датчыка. Машынальна тузануyшы яшчэ раз, i дасягнуyшы дакладна такога ж вынiку, ён аслупянеy.
– Лакi, расслабся! На сёння yсё!
– Вi, я нешта не зразумеy?
– Мы сёння з табой yляпiлi восемдзесят два датчыка. Так што на сёння хопiць. Вяртаемся. Дарэчы, ёсць пара месцаy, куды можна зазiрнуць.
– А што там?
– Верагоднасць 78—80% стварэння артэфактаy.
– Бяспечна?
– Расслабся, малы, са мной не прападзеш.
Усмiхнуyшыся «малому», Лакi махнуy рукой з кувалдай, i yжо на хаду чапляючы яе, рушыy па шляху, пракладзеным Вi. Карыстаючыся яе рэкамендацыямi, ён займеy два невялiкiх артэфакта «Кропля» i адзiн «Плёнка». Як аказалася, Вi паспела апрацаваць дадзеныя з усёй энцыклапедыi y камунiкатары, а таксама падцягнула з нейкiх сваiх крынiц яшчэ iнфармацыю. Спытаyшы дазвол на невялiкiя папраyкi y iнтэрфейсе, яна знiкла з поля бачнасцi, пакiнуyшы Лакi сам-насам са стрэлкай, якая паказвала кiрунак руху. І толькi калi ён падыходзiy да плота вакол бункера, з'явiлася Вi.
Гледзячы на яе твар, можна было падумаць, што гэта кот, якi скраy, а затым з’еy, лiтра тры смятаны.
– Глядзi!
Лакi адразу не зразумеy. Але, мабыць, яго скiвiца так гучна адвалiлася, што ён i сам гэта пачуy. Усе сталкеры былi пазначаныя невялiкiмi iнфармацыйнымi таблiчкамi. У iх былi звесткi пра тое, хто гэта, да якой фракцыi належыць, стаyленне да Лакi (сяброyская цi ж нейтральнае) i iншая iнфармацыя.
– Як? Як ты гэта зрабiла?
– Ой, дык тут усё проста. Не затлумляйся. Ты лепш скажы, чаго можа падправiць?
– Блiн, Вi, ты зрабiла… выдатную штуку. Дзякуй.
– Звяртайся! – яна падмiргнула, грукнула свой шарык з жуйкi i, вильнув сцёгнамi, схавалася за краем забрала, але тут жа з'явiлася i сказала:
– Не забудзь дакупiць усе па спiсе.
– Так, мамачка!
Выраз твару Вi, на некалькi секунд, стаy збянтэжаным, а потым яна засмяялася, грукнула шарык, паказала язык i, заварочваючы за край забрала, пакiнула y поле бачнасцi руку з выстаyленым сярэднiм пальцам.
Скончыyшы з справаздачай па датчыкам, прадаyшы артэфакты i купiyшы yсё па складзенаму Вi спiсу, Лакi прыйшоy у свой пакой.
Зняyшы шлем, Лакi начапiy на нос акуляры. З'явiлася Вi.
– Ага, глядзi-ка ты. Распранаешся? Вось-вось, правiльна, бегам у душ. А я тут пакуль дыягностыкай займуся.
Скарыстаyшыся яе саветам, Лакi пайшоy у душ. Стоячы пад пругкiмi струменьчыкамi гарачай вады, ён разважаy, як, па сутнасцi, трэба мала для шчасця. Прабаyдзеy не менш паyгадзiны, Лакi выйшаy з душа i паляпаy у пакой.
– Ну што, скончыy?
– Сама дурнiца!
Абмяняyшыся ветлiвасцямi, Лакi падумаy, што трэба будзе набыць камплект «хатняга» адзення – якiя-небудзь штаны i майку. А цяпер жа ён улез у касцюм i, з задавальненнем адзначыy, што цяпер яшчэ лепш сябе адчувае.
Вi на фоне дзесцi там у сваiх нетрах муркала нейкую песеньку. Зрэдку яна прабягала праз адно шкло ачкоy у iншае, прычым кожны раз у рознай вопратцы. Лакi ж паспрабаваy асвоiць кiраванне поглядам. Пачаy з энцыклапедыi. Даволi нiштавата асвоiyшыся, прабегся па наладах касцюма i зброi. Затым зазiрнуy у секцыю апгрэйду касцюма. Мала што зразумеy, але вырашыy, што пазней спытае y Вi, што там i да чаго.
– Дарэчы, Лакi, рэкамендую заyтра, iдучы з абыходу, патрэнiравацца з баявой сiстэмай кiравання.
– Э-э-э-э, а гэта як?
– Вось заyтра i пакажу. І глядзi, мы заyтра можам зрабiць двайную норму, тым самым наступны дзень будзе цалкам у нашым распараджэннi. Зможам зрабiць вылазку куды-небудзь.
– Ты запрашаеш мяне на спатканне?
– Дурань! Ты для мяне стары yжо!
– Жартую!
– Так i я жартую. Можаш не верыць, але я хоць i вiртуальная, цiкаyнасць у мяне як у звычайнай дзяyчыны. У Зоне мноства месцаy, стварэнне якiх знаходзiцца y невядомасцi. Мне было б цiкава наведаць такiя месцы. Ад нас, такое знаходзiцца на адлегласцi каля трох з паловай кiламетраy, калi па прамой. Ну, i некалькi яшчэ далей. Дык вось, каб вызвалiць дзень для нас, я размясцiла дадатковы кантэйнер з вадой i дапоyнены рацыён харчавання. Яшчэ адзiн магазiн для зброi возьмеш ранiцай пры загрузцы датчыкамi. Потым толькi паспявай слухацца матулю.
– Абавязкова.
– Не, я сур'ёзна.
– Так i я сур'ёзна. Думаеш, я зусiм нiчога не бачу. Ты будуеш маршрут такiм чынам, каб пакуль я быy нагружаны, дарога сыходзiла yнiз, а калi я yлегцы, то i y горку магу падняцца. Ты наперад пралiчваеш, што лепш, абыйсцi або пералезцi, улiчваеш нават мой пульс, пракладваючы маршрут. Пакуль што не бачу сэнсу табе не давяраць.
– Хм… дзякуй.
