скачать книгу бесплатно
– Вядома ж. Некалькi манет капае за кожны датчык. Трохi перападае за дробныя артэфакты. Прынясеш штосьцi каштоyнае, атрымаеш некалькi манет ярчэй, а назбiраеш усякага глупства, то прабач, пару медзякоy yпадзе, але, yсё ж упадзе, у тваю кiшэню.
– Мне чамусьцi здавалася, што yсё тут робяць адну справу…
– Ёсць такая справа. Выжыванне называецца. А за yсё астатняе – грошы. Зрабiy – атрымай, папрасiy зрабiць – заплацi. Усё проста як двойчы два.
– Добра, трэба будзе з табой i Вiктарам Мiкалаевiчам пагутарыць на гэтую тэму.
– Не забiвай сабе галаву гэтым. Усе спiсы з коштамi y розных гандляроy я цябе такiм чынам падам. Магу зрабiць яшчэ прасцей. Пакуль сёння будзем працаваць, падкарэктую iнтэрфейс, каб ты адразу мог бачыць прыкладны кошт… хоць не, адразу максiмальны кошт i гандляра… э-э-э-э… добра пагляджу там сама.
– Вi, а гэта не адаб'ецца на тваю прадукцыйнасць?
– Ты сумняваешся yва мне?
Чарговы выбух шарыка з жуйкi i, прама-ткi, маланкi з яе вачэй.
– Не, бо пакуль яшчэ не было падставы yсумнiцца y цябе.
– Вось i не думай пра гэта.
– Эй, не дуйся! Бо i ты зразумей мае асцярогi. Не так ужо я i арыентуюся тут. А небяспек хапае. Ды i суразмоyца з цябе той яшчэ – каго хочаш давядзеш да белага гартавання. Але мне падабаецца.
– Ой, iльсцiвец! Слухай сюды, дамскi yгоднiк, ты для мяне стары i няма чаго да мяне подкатывать яй… ой, падбiваць клiны.
– Вi, астынь! Вось ужо, сапраyды, дзяyчынка! Ты з мухi зрабiла такога слана, што цяпер нi адзiн заапарк яго не зможа да сябе yзяць.
– Гэта яшчэ чаму?
– Ды таму што не хопiць грошай яго пракармiць.
Некалькi секунд Вi кiдала вачыма маланкi, а потым раптам пырснула смехам.
– Добра, даравала. Жарт так сабе, але малайчына, не здаyся.
– Не зразумеy… гэта што, праверка нейкая?
– Не. Гэта наша з табой першая сварка.
– Так. Вi, давай абодва спынiмся. Калi мы хочам заyтра хоць кудысьцi схадзiць, трэба сёння яшчэ шмат чаго зрабiць.
– Згодны. Мiр?
– Ага. Пайшлi yжо.
– Дык я табе пра гэта даyно казала. Давай хутчэй.
– О Божа… за што?
– Радуйся. Я ж табе як падарунак. А была б сапраyднай, то ты на мне яшчэ i ажанiyся б.
– Вi, спынiсь. А?
– Добра, добра. Ужо i пажартаваць нельга.
– Можна. І нават трэба, але зараз трэба папрацаваць. Вядзi. А заадно i дапамажы распiхаць усё тое, што назаказывала.
– Добра, татачка!
– Ой, хто-небудзь хоча па попе…
– Хто? Я? Не-не-не, я не з гэтых! Хаця…
– Так, Вi!
– Усё, усё! Маyчу!
Пакуль праходзiла камплектацыя датчыкамi i снаражэннем, Лакi думаy, што мiнула yжо паyдня, але выйшаyшы за перыметр, убачыy, што прайшло yсяго семнаццаць хвiлiн з моманту iх сваркi з Вi.
Некалькi гадзiн Лакi манатонна выконваy няхiтрую працу па yстаноyцы датчыкаy. У кантэйнеры за гэты час ужо ляжала, тры невялiкiя артэфакты. Вi патроху yносiла змены y iнтэрфейс, на хаду робячы падказкi, як лепш пракласцi маршрут i куды зазiрнуць, каб падабраць нешта цiкавае, хоць сама пакуль не паказвалася, але яе варкатанне няма-не, ды даносiлася y фоне.
Усталяваyшы чарговы датчык, Лакi спынiyся любуючыся сонцам, якое, здавалася, зачапiлася за край трубы, якая тырчала з нейкага будынка. Захапiyшы вуснамi трубку гiдрататара, ён зрабiy некалькi глыткоy. Тут з-за краю забрала высунулася Вi.
– Чаго стаiм?
– Прыгожа…
Вi павярнулася y той бок куды глядзеy Лакi.
– Ну… Нiчога так… Добра, я пайшла далей працаваць. Ты таксама глядзi, не пусьцi тут каранi. Рухайся далей.
– Не… На цябе я б дакладна не ажанiyся.
– Ха! Ты ж нават не ведаеш, што я yмею!
– Вi, я нават саромеюся спытаць, аб чым ты.
– Перакрут!
– Сама такая. Спачатку кажаш двухсэнсоyнасцi, а потым мяне яшчэ i папракаеш.
– У любым выпадку, ты б ажанiyся на мне. Факт!
– Добра. Замнем?
– Замялi yжо.
Усмiхаючыся над апошнiм дыялогам, Лакi яшчэ амаль сорак хвiлiн уганяy датчыкi y пазначаныя на карце месцы. Усё ж iнтэрфейс на забрале дазваляy нашмат прасцей знаходзiць тое самае месца, куды трэба было yсталяваць датчык.
– Слухай, Вi. Датчыкi скончылiся. Вяртаемся?
– Давай. Лепш сёння адпачнi крыху даyжэй, а заyтра пройдзем далей.
– Дамовiлiся. Вi, скажы мне, а як у нас iдуць справы з энергiяй. Я вось аб чым. Ты ж, ну, дакладней, уся сiстэма ад чагосьцi спажываецеся. Так? І на колькi хапае зарада?
– Калi казаць ужо вельмi проста, то энерганосьбiт пабудаваны на адным з артэфактаy. Яго зарада павiнна хапiць прыкладна гады на тры актыyнага выкарыстання.
– Хм, так доyга? А чаму нельга наладзiць вытворчасць падобных «батарэек» для астатняга свету?
– Справа y тым, што большасць артэфактаy працуе толькi y межах Зоны, а астатняя частка губляе амаль усе свае якасцi y вонкавым свеце. Калi казаць дакладней, то нават у маёй базе няма дакладных дадзеных аб прыродзе Зоны. Гэта свайго роду таксама анамалiя. І y экалагiчным плане, i y бiялагiчным, i нават, калi хочаш, то iнфармацыйным таксама. Тут, як ты сам ужо не раз пераканаyся, нават некаторыя законы фiзiкi не працуюць. Напэyна, таму yсё маё цiкаyнасць, калi гэта так можна назваць, i патрабуе адказу на пытаннi. І я рада, што ты згодны y гэтым са мной.
Вобраз Вi, на некалькi, секунд дазволiy сабе трохi пачырванець y збянтэжанасцi i патупiць вочы.
– Слухай, Вi. Не ведаю, хто там чаго наблытаy у тваiм кодзе або апаратнай часткi, але ты зараз вядзеш сябе як звычайная дзяyчынка. Падаеш мне цiкавую для цябе тэму пад падлiyкай з iльслiвасцi i камплiментаy, затым усё зверху пасыпаеш прыправай з цябе, гэтакай маленькай i далiкатнай дзяyчынкi, каб я сам сабе здаваyся героем. І вуаля, тваё жаданне выканана. Гэта yсё вядома выдатна, але мне хочацца, каб мы адразу былi сумленныя адзiн з адным. Давай дамовiмся так. Я вольны, у мяне ёсць грошы, ёсць час, ёсць такая ж цiкаyнасць як i y цябе. У мяне няма жорсткага графiка, па якiм мне трэба працаваць, каб забяспечыць банальнае iснаванне. Я yжо нават прывык да Лакi замест iмя. Дык вось цяпер скажы мне, сяброyка, няyжо мы не зможам пабадзяцца па наваколлi? Хiба гэта не дапаможа лепш разабрацца y абстаноyцы, самой сiтуацыi, а магчыма i раскрыць нейкiя таямнiцы або сакрэты? У рэшце рэшт, ты сама казала, што займаючыся yсякiмi справамi, я станаyлюся лепш. Бо так?
– Так.
– Калi нешта захацелася табе, проста скажы. Калi мне нешта спатрэбiцца, я таксама маyчаць не буду. Добра?
– Добра.
– Вось i слаyна.
– Лакi… прабач…
– За што?
– Ну… хаця б за тое, што паспрабавала манiпуляваць табой, каб даведацца адказы на цiкавячыя мяне пытаннi…
– Вось дуроха! Перастань! Было i прайшло. Мы ж дамовiлiся?
– Так.
– Вось i yсё на гэтым. Дарэчы, ты там нешта казала пра сiстэму нейкую.
– Баявая сiстэма кiравання, – Вi адразу перайшла на больш сур'ёзны тон, – уяyляе сабой адзiн з кампанентаy маёй сiстэмы, але, скажам так, больш заменчанай пад баявыя аперацыi. Задзейнiчаецца шырокая сетка датчыкаy i сэнсараy, для адсочвання руху y бок носьбiта любых прадметаy i iстот. Уявi, у цябе стрэлiy бандыт, але датчыкi гэта адсачылi, затым мая сiстэма змадэлявала магчымасцi траплення y цябе, з улiкам твайго перамяшчэння, i y меркаваным месцы вадкая браня, а менавiта такой бранёй i абсталяваны твой касцюм, ператвараецца y маналiт, здольны вытрымаць значна вялiкую нагрузку. Далей – больш. У выпадку рукапашнай сутычкi, сiстэма падлучае yзмацняльны каркас, якi спрыяе абароне твайго шкiлета. Сервапрывады на руках i нагах yзмацняюць тваю yласную сiлу, гэта значыць ты можаш, груба кажучы, рукой прабiць цагляную сцяну, а затым, с жартам, крышыць y кулаку цэглу. Калi яно цябе, вядома, трэба. А вось па сiстэме вядзення агню, наогул, цiкава. Пры выкарыстаннi комплексу FN2000 yсе сiстэмы працуюць нават больш на прагназаванне сiтуацыi, што дазваляе табе, скажам так, рабiць стрэл, практычна не цэлячыся, у тое месца, дзе павiнен будзе апынуцца працiyнiк y момант прылёту туды кулi. Дарэчы, само па сабе выкарыстанне кампутара FN2000 y звязцы з тваёй сiстэмай дазваляе iстотна эканомiць баекамплект i наносiць больш крытычных трапленняy y працiyнiка. Мала таго, сiстэма выдатна ведае анатомiю yсiх вядомых iстот Зоны, што i дазваляе наносiць iм максiмальныя пашкоджаннi. Пры знаходжаннi новых вiдаy або формаy жыцця я магу, дакладней, праводжу павярхоyнае сканаванне, дадаю звесткi y агульную базу дадзеных, а пры магчымасцi транспарцiроyкi новага yзору, яшчэ i прысутнiчаю на выкрыццi для yдакладнення yсiх анатамiчных параметраy. Ты можаш нават не прысутнiчаць на падобных мерапрыемствах, так як я сама падключаюся да лабараторыi, дзе праводзiцца выкрыццё. Наогул, хопiць тэорыi. Давай блiжэй да справы. Вось не вельмi добра, што на дадзены момант у цябе няма яшчэ FN2000, але нам на сёння хопiць i базавых ведаy i yменняy. Глядзi, бачыш вунь той стос жалезабетонных плiт?
З гэтымi словамi, Вi клапатлiва падсвятлiла сам стос плiт перакрыцця i нават праклала маршрут руху да iх.
– Ага, бачу.
– Варушыся да iх.
Падышоyшы да iх, Лакi нават не здзiвiyся, наколькi яны апынулiся аброслымi мохам i лiшайнiкам. Гэта, мабыць, самыя yстойлiвыя формы жыцця, здольныя жыць у экстрэмальных умовах.
– Падскоч.
– Што?
– Проста падскоч наколькi зможаш вышэй.
Каб не стукнуць у бруд тварам, Лакi скокнуy з усiх сiл. Вышыня атрымалася не вельмi.
– І гэта yсё? Ну-ка паспрабуй заскочыць на гэты стос.
– Вi, ты здзекуешся? Тут жа метра два!
– А ты спрабаваy на яе заскочыць? Не. Ты проста скокнуy уверх, а цяпер паспрабуй заскочыць на яе. Давай.
Не стаyшы спрачацца з Вi, Лакi зiрнуy на верхнюю плiту i скокнуy туды. Сказаць, што ён здзiвiyся, значыць, нiчога не сказаць. Гэта было, напэyна, як проста пераскочыць невялiкую лужынку вады. Ён проста апынуyся зверху стосу плiт.
– Вi, мабыць, я прысяду.
– Здзiyлены?
– Ёсць такое. Гэта як так атрымлiваецца?
– Тут уключана yсё i адразу. Твая сiстэма кiравання поглядам, баявая сiстэма, уласна, гэтага нават дастаткова, каб спрагназаваць твае дзеяннi. Ты паглядзеy на верхавiну стосу i скокнуy, а сiстэма yжо пралiчыла i падключыла свае рэсурсы для выканання гэтай задачы.
– І на якую вышыню я так магу падскочыць?
– Метраy пяць, не вышэй. А вось падзенне з дваццацiметровай вышынi, сiстэма пагасiць без шкоды для твайго здароyя. Прычым сама сiстэма стабiлiзуе твой касцюм такiм чынам, каб ты прызямлiyся як кошка – на yсе чатыры лапы. Гэтым яна размяркуе yсю нагрузку i ты, напэyна, нават не паспееш спалохацца.
– М-да yжо ж… Справы…
– Добра, падаць ты, спадзяюся, не збiраешся?
– Ва yсякiм выпадку, не цяпер.
– Бачыш кавалак арматуры, якi тырчыць з плiты?
– Ага.
– Выцягнi яе.
– Вi, вось не трэба гэтых цыркавых штучак. Ты ж выдатна ведаеш, што маiх сiл недастаткова для гэтага. Давай, як ты сама кажаш, блiжэй да справы.
– Добра. Для пачатку разьбi трохi бетону, а затым вырвi кавалак арматуры.
Лакi некалькi разоy ударыy левай рукой у плiту, падымаючы пыл i раскiдваючы крошкi бетону вакол, правай рукой трымаючы кавалак арматуры. Калi заржавелы кавалак жалеза дасягнуy даyжынi амаль у метр, Лакi проста пацягнуy яго да сябе. Арматура сагнулася y месцы прымыкання да бетону, але не зламалася. Зрабiyшы некалькi разгойдваючых рухаy, ён усё ж адламаy металiчны прут. Гэта аказалася падобным на ламанне тонкага дроту голымi рукамi.
– Прыкладна так можна значна скарачаць адлегласць, зразаючы шлях праз сцены i рознага роду перашкоды.
Слухаючы Вi, Лакi паспеy навязаць некалькi вузлоy на арматуры, толькi дзiвячыся яе гнуткасцi. Прайшло бо столькi часу з выпуску яе на заводзе, але яна yсё гэтак жа заставалася трывалай i пластычнай, нягледзячы на iржу, паступова з'ядаючай яе звонку.
– Падобныя сiстэмы, напэyна, выдатна дапамаглi б хворым, якiя не могуць хадзiць. Бо я правы?
– Магчыма. Але давай спусцiмся на зямлю. Ведаеш, колькi каштуе ваш касцюм?
– Не.
