скачать книгу бесплатно
Арабызда безнең ике яз бар,
иң кимендә әле – ике кыш…
Карлы тәрәзәләр гомермени –
кояш агызыр салкын яшьләрен.
Өй түремдә, ике теләк сыман,
ике тирәк торыр яшәреп!
Икебездә безнең ике ут бар,
ике сагыну, ләкин – бер бәхет.
Без мәңгелекмени? Тынса йөрәк,
икебезгә булсын бер ләхет!
Кояшларың белән кил син…
Кояшларың белән кил син миңа,
син бит минем ике канатым.
Әллә син булганга, бу дөньяны,
бу тормышны өзелеп яраттым!..
Кояшларың белән кил син миңа,
бер яктырсын йөргән юлларым.
Елмаюың аша тагын бер кат
матурлыгын күрсәт дөньяның!
Кояшларың белән кил син миңа,
сагындырып килгән яз сыман.
Синең белән башны башка куеп
сөйләшәсе сүзләр бар сыман…
Вәгъдә
«Онытма!» дип әйткән ерак тавышы
еллар арасыннан ишетелде.
Әле дә ул бүген бурап яуган
карлар арасында шикелле.
Күк астына китеп адашкан да,
җиргә кайта янә кайтаваз.
Җир үз итми аны, күк ят итә.
(Җиргә, күккә инде ят аваз!)
…Килде сөю. Булды яратулар.
Бүтән ярлар керде йөрәккә…
«Онытма!» дип миңа кычкырганы
онытты мине… Еракта…
Ничә язлар килде, алма карлар
бурап яуды – инде эзе юк.
«О-ныт-ма!» дип әйткән сүзе һаман
офыкларда йөри…
Үзе – юк!
«Бураннарны, сагынуларны кичеп…»
Бураннарны, сагынуларны кичеп,
җиргә җәелеп язлар килгәндә,
күкри таулар яшерен сөю белән,
җир җылысы йөгерә имәнгә…
Бөреләре ачыла сиртмәләрдә,
үрли-үрли кояш юлына.
Кышны җиңеп күтәрелә язлар,
яшел байрак тотып кулына…
Таң кояшны кыен тудыра бугай –
мендәр төсле болыт кызара…
Бастионны сафлар алган кебек,
яшь үләннәр таңда боз яра!..
Гомер тирәге
Пәһлевандай, башы күккә ашкан,
утыра бөек Кояш утында,
тып-тын гына балкып! Ерактан-
еракларга сузыла күләгәсе.
Яфраклары – еллар. Якты эчкән.
Тармаклары – гомер шәҗәрәсе.
И шаулый ул заман җилләрендә,
шавы кушыла еллар шавына!
Түшәләләр алтын яфраклары,
Охшап якты йолдыз тавына…
Ни көтә ул галәм асларында,
нинди максат җирдә терәге?
Тормыш дигән тауда – бөек, мәгърур –
балкып утыра
Гомер тирәге!
«Кояш төшкәч тегермән артына…»
Кояш төшкәч тегермән артына,
камылларда сүнгәч чаткысы,
офыкларда, янгын шәүләседәй,
зур шәһәрнең уйный балкышы.
Чаптым шунда, чаптым кырлар аша,
күңелемә якты як эзләп…
(Ул чак, юләр, белгәнме соң әле
бардыр диеп анда Татиздат?!)
Чаптым шунда яшел арыш ерып,
солыларның коеп чулпысын.
Урман аша чаптым, куак ярып,
чытырманы чәчтән йолкысын –
туктамадым.
Җәй кычкырды миңа:
«Бер артыңа борылып кара хет!»
Карамадым.
Кара төтен бөркеп,
алып китте
ап-ак пароход…
Инде карыйм: анда кояшлы җил
тау битенә яга ак кершән.
Кар таулары аша чабар булам,
туган ягым язган хат килсә…
…Карабодай кырларына карыйм,
карабодай кыры –
ак күбек.
Һәр хәрефен йөрәгеңнән алып,
син сагынып язган хат кебек!
Җил тегермәннәре
I
Күңелемдә сызылып бик еш кына
ага башлый тонык кына инеш…
Тау битенә яккан учаклар
мин кайтканны көтеп яна, имеш.
Баш очымнан ак болытлар сыман
еллар агыла, агыла еллар!..
Су буенда – тургай көтүләре!
Кырда – томан:
вак яңгырлар, сары камыллар…
Су буенда тургай көтүләре
таудан тауга оча, таудан тауга…
Бу яңгырлы-җилле көзге таңда
ямансурак язны көтүләре!..
Су буенда тургай көтүләре
таудан тауга оча – чыр да чу!
Күлмәк ябыша тәнгә… Мин – бер чәчәк,
Көзге болыннарым – манма су!
Ә тегермән көзге яңгырларда,
гигант тургай төсле кагынып,
җилгә каршы тора! Камылларны,
көзне көтеп алган сагынып!..
Җил булмаса, безгә тегермәнче
сызгырырга кушты бергәләп.
И сызгырдык! Чыгыр әйләндердек,
салам чөйдек, җилне билгеләп!..
II
Агач коштай син талпындың озак
яңгырларда, карап еракка
очып киткән кошлар артыннан…
Тынып торды агач канатларың,
алсуланып шәфәкъ-ялкында.
Талпындың син, агач күкрәгендә
дүрт йөрәктәй типте дүрт ташың!
Талпынасың! Очып китмисең тик…
Ятим итәрмен дип куркамсың
бу кырларны – дөнья уртасын?!
Алтын көздә сине аяз күккә
чакырып очты биек аккошлар…
Очтың җирдә! Вакыт буйлап очтың,
көздән очтың! Кичтең ак кышлар…
Очтың җирдә! Очтың заман буйлап!
Кар-яңгырлар кичеп – елларга!
Шушы кырда яңа чорга очтың,
җырга очтың! Легендаларга!
Сугыш янгыннары аша очтың,
какты сине афәт давылы…
Бар көчеңә – дүрт канатка очтың!
Калдырмадың ләкин авылны!..
Минем бабам уйлап тапкан сине,
мәңгелекнең бөек чыгырын!
Гомер двигателе! Якташларны
яздан көзгә имин чыгарып.
Син… кузгалдың беркөн… Очып киттең!
Тарихыңны җиргә багышлап
очтың җирдән… Сине якты җырга
иярттеләр бугай аккошлар!..
Безнең якның урманнары сагына,
иңри әле имән, өрәңге:
шул урманнан инде канатларың!
