скачать книгу бесплатно
<Πολύ καλά, Ντρου-Σαν. Σίγουρα, το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει είναι να κατασκευάσουμε ένα άλλο πανομοιότυπο σύστημα με αυτό, για να δούμε αν λειτουργεί>.
Ο Ντρου δεν το είχε σκεφτεί.
Ήταν προφανές ότι αυτή θα ήταν η πρώτη κίνηση.
<Μαρρόν, βγάλε ένα αντίγραφο με τη λίστα των υλικών και να εφοδιαστούμε, αμέσως, όλα τα υλικά που πρέπει να αγοραστούν από το εμπόριο. Μερικά τμήματα φτιάχνονται στο χέρι. Θα ασχοληθώ εγώ με αυτά>. Κοίταξε την ερευνητική ομάδα. <Συνάδελφοι, ποια είναι η άποψή σας γι’ αυτό;>
Ο Σουλτς μιλούσε με τον Καμαράντα. Διέκοψε και απευθύνθηκε στον Ντρου.
<Λέστερ, μας φαίνεται αρκετά παράξενο που κατάφερες να παράξεις ένα τόσο καταπληκτικό αποτέλεσμα με μία τόσο απλή μέθοδο. Σκέψου το λίγο. Πλέον, πάνε δύο αιώνες που ο άνθρωπος πειραματίζεται με τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία, χρησιμοποιώντας πιο πολύπλοκα μηχανήματα και πιο ευφάνταστες προσεγγίσεις. Όλο αυτό το διάστημα είναι εκπληκτικό πώς δεν έχει πετύχει κανείς αυτό το φαινόμενο>.
<Κι εγώ εξεπλάγην, φίλοι μου. Έτσι, πρέπει να καταλάβουμε γιατί προέκυψε και, ίσως, να καταλάβουμε και γιατί δεν είχε ήδη παρατηρηθεί από άλλους>.
<Πρέπει να επέρχεται πολύ μεγάλη στρέβλωση στον ιστό του χωροχρόνου…> κι επέστρεψε στη συζήτησή του με τον Καμαράντα. Οι δυο τους πήγαν σε έναν πίνακα κι άρχισαν να γράφουν εξισώσεις, να σχεδιάζουν γραφήματα με επικλινείς άξονες, να σβήνουν, να διορθώνουν και να ξαναγράφουν. Το υπόλοιπο εργαστήριο δεν υπήρχε, πλέον, για εκείνους.
<Ωραία, κυρίες και κύριοι>, είπε ο ΜακΚίντοκ. <Σας θυμίζω ότι αυτό το έργο καλύπτεται από τη μέγιστη μυστικότητα. Δεν πρέπει να πείτε κουβέντα σε κάποιον άλλον, για κανέναν λόγο. Επιστρέφω στο γραφείο μου και περιμένω νεότερα. Σας ευχαριστώ, για την πολύτιμη συνεργασία σας>. Κι έφυγε.
<Καθηγητά Ντρου, έχετε δοκιμάσει να μετακινήσετε ένα δείγμα από το σημείο Β, αφήνοντας κενό το σημείο Α, ενεργοποιώντας τον εξοπλισμό;> παρενέβη, για πρώτη φορά από την αρχή της συνάντησης, η Τζάσμιν Νόβακ.
<Όχι ακόμη. Θα το κάνουμε αμέσως. Καθηγήτρια Μπράις, θέλετε να με συνοδεύσετε;>
<Φυσικά!>, απάντησε εκείνη χαρούμενα. Το τσάι και τα μπισκότα την έκαναν να σταθεί στα πόδια της.
Κατευθύνθηκαν προς το γραφείο της Μπράις, ενώ η Νόβακ παρέμεινε στο εργαστήριο, για να μελετήσει το φυλλάδιο.
Όταν έφτασαν στον προορισμό τους, η καθηγήτρια πήρε από την πολυθρόνα το λευκό πλαστικό, που μεταφέρθηκε νωρίτερα, το παρατήρησε με προσοχή, γυρνώντας το από όλες τις πλευρές. Φαινόταν να είναι ακέραιο. Στο μεταξύ, ο Ντρου, συνειδητοποίησε ότι ακόμη δεν είχε μετρήσει με ακρίβεια τη θέση του σημείου Β, αλλά είχε κάνει μόνο μία προσεγγιστική εκτίμηση: λίγο πιο πάνω από την πολυθρόνα. Ωστόσο, δεν μπορούσε να ορίσει ένα δείγμα, όπως έπρεπε να κάνει για το σημείο Α. Είχε μάκρος 50 εκατοστά, πλάτος 30 και το ίδιο βάθος. Ταίριαζε στους σκοπούς του. Το ακούμπησε κάθετα στην πολυθρόνα, με τρόπο ώστε το σημείο Β να είναι, σίγουρα, στο εσωτερικό της.
<Εγώ θα παραμείνω εδώ για να αναπροσανατολίσω το δείγμα κατάλληλα, αν χρειαστεί>, είπε η Μπράις.
<Σύμφωνοι. Θα επικοινωνήσουμε τηλεφωνικώς. Μείνετε μακριά από την πολυθρόνα>.
Η καθηγήτρια χαμογέλασε, συγκατανεύοντας, κι ο Ντρου επέστρεψε στο εργαστήριο.
<Τώρα, θα προσπαθήσω να μεταφέρω τον αφρώδη πολυεστέρα από το Β στο Α>, ανακοίνωσε.
Η Μαόκο έκλεισε το φυλλάδιο και πλησίασε στον υπολογιστή.
<Καθηγητά, μπορώ;> τον ρώτησε.
Ο Ντρου είδε ότι ο Κομπαγιάσι είχε πλησιάσει στο Μηχάνημα και κοιτούσε χαμογελώντας τις μικρομετρικές αναλύσεις.
Είχαν, ήδη, διαβάσει όλο το φυλλάδιο και ήξεραν πώς να χειριστούν τη συσκευή! Ο Ντρου είχε μείνει άφωνος.
<Παρακαλώ!>, ενέκρινε με θέρμη ο Ντρου.
Η Μαόκο κάθισε στον υπολογιστή, επιβεβαίωσε τις παραμέτρους στην οθόνη και κοίταξε τον Κομπαγιάσι. Εκείνος έκανε ένα ξερό νεύμα με το κεφάλι. Η κοπέλα πάτησε το κουμπί ενεργοποίησης και, στη στιγμή, το κυβικό κομμάτι, με τις πλευρές 4 εκατοστών, εμφανίστηκε στην πλάκα που λεγόταν «σημείο Α».
Η Νόβακ παρατήρησε όλο αυτό σιωπηλή.
<Καθηγητά Ντρου, ρωτήστε την Μπράις αν πρόσεξε κάποια επίπτωση στο δείγμα, τη στιγμή της μεταφοράς>, ρώτησε.
Κατά τη διάρκεια του πειράματος η Μπράις παρέμεινε μακριά από το χώρο της κάμερας, που βιντεοσκοπούσε το χοντρό κομμάτι πολυεστέρα, που ήταν ακόμη τοποθετημένο στην πολυθρόνα. Προφανώς, η θέση του ήταν ακόμη εκεί που το είχε βάλει ο Ντρου.
Ο Φυσικός πήρε το τηλέφωνο και σχημάτισε τον αριθμό του γραφείου της Μπράις. Εκείνη απάντησε αμέσως.
<Ναι;>
<Μεταφέραμε επιτυχώς, πριν από περίπου 30 δευτερόλεπτα. Προσέξατε κάτι ιδιαίτερο; Ήχους, δονήσεις ή κάτι άλλο;>
<Απολύτως τίποτα. Αν δεν μου το είχατε πει, θα ορκιζόμουν ότι δεν είχε συμβεί τίποτα. Και, αντίθετα>, μπήκε στον χώρο που φαινόταν στην κάμερα, πήρε τον πολυεστέρα και τον έβαλε μπροστά στο φωτιστικό του γραφείου της, για να το δει σε διαφάνεια, <ναι, σε αυτό το ύψος υπάρχει ένα σημείο στο οποίο το φως περνά πιο εύκολα. Θα έλεγα ότι είναι μία περιοχή με πλευρά γύρω στα 5 εκατοστά>.
<Τέλεια. Ευχαριστώ, καθηγήτρια. Περιμένετε ένα λεπτό, σας παρακαλώ>.
Κοίταξε ερωτηματικά τη Νόβακ.
<Ως τώρα, έχουμε ανταλλάξει στερεά αντικείμενα με αέρα>, απάντησε εκείνη. <Ας επιχειρήσουμε στερεό με στερεό>.
Ο Ντρου συγκατένευσε.
<Καθηγήτρια, σας παρακαλώ, τακτοποιήστε τον πολυεστέρα, έτσι ώστε να υπάρχει σίγουρα στερεό υλικό σε αντιστοιχία με το σημείο Β>.
<Σύμφωνοι>.
Στο μεταξύ, χρησιμοποιώντας έναν μαρκαδόρο, η Μπράις σχεδίασε έναν κύκλο στη μία όψη του κύβου, στο ύψος του σημείου στο οποίο είχε ληφθεί το υλικό. Έβαλε και πάλι στη θέση του τον κύβο, αλλά αυτή τη φορά γυρίζοντάς τον κατά 180
. Το σημείο Β είχε και πάλι ένα ανέπαφο σημείο του δείγματος.
Ο Ντρου πήρε από το κουτί του έναν σιδερένιο κύβο, πάντα με πλευρά 5 εκατοστών και τον τοποθέτησε στην πλακέτα.
<Έτοιμοι>, είπε στους δύο Ιάπωνες.
Η Μαόκο το ενεργοποίησε και, αμέσως μετά, η Μπράις αναφώνησε χαρούμενα στο τηλέφωνο:
<Λειτουργεί! Το κομμάτι βάρυνε, το είδα να βυθίζεται στην πολυθρόνα. Περιμένετε μία στιγμή!>
Σήκωσε το κομμάτι και διαπίστωσε μία καθαρή αύξηση στο βάρος. Η εξέταση υπό το φως επιβεβαίωσε ότι, τώρα, στον πολυεστέρα είχε ενσωματωθεί το κομμάτι του σιδήρου, που προερχόμενο από το σημείο Α, είχε ανταλλάξει θέση με ένα κομμάτι πολυεστέρα πανομοιότυπου όγκου, το οποίο στεκόταν επιδεικτικά πάνω στην πλάκα του εργαστηρίου Φυσικής.
Η παρατήρηση αυτής της τελευταίας άμεσης ανταλλαγής, κοιτώντας την πλάκα και το μόνιτορ από δίπλα, ήταν μία ασυνήθιστη εμπειρία για τους παρευρισκόμενους: όταν η Μαόκο το ενεργοποίησε, τα δύο κομμάτια απλώς αντάλλαξαν θέσεις, σαν να ήταν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο.
<Έχω την αίσθηση ότι το φαινόμενο έχει να κάνει με την εγγενή γεωμετρία του χώρου, απόλυτα διαχωρισμένο από αυτά που περιέχει ο χώρος>, παρατήρησε η Νόβακ. Πλησίασε τον Καμαράντα και τον Σουλτς και ανέφερε τα αποτελέσματα του τελευταίου πειράματος μαζί με τις σκέψεις της. Οι δύο μελετητές κοιτάχτηκαν, μετά ο Ινδός σήκωσε τους ώμους κι έσβησε όλον τον πίνακα. Έμειναν για λίγο σκεπτικοί και, μετά, άρχισαν να γράφουν και πάλι, με τη Νόβακ που πότε-πότε τους έδειχνε κάποια λεπτομέρεια στις εξισώσεις. Ακολούθησε μία μικρή σχετική συζήτηση, μετά η εξίσωση άλλαζε συχνά και συνεχιζόταν.
Έτσι πέρασαν αρκετές ώρες.
Η Μπράις πήγε να παραδώσει κάποια μαθήματα. Εκείνη την ημέρα, οι φοιτητές της αναρωτιούνταν τι της είχε συμβεί: δεν ήταν στριφνή και απαιτητική, όπως συνήθως, αλλά φαινόταν γαλήνια από κάποιου είδους εσωτερική χαρά, για την αιτία της οποίας δεν είχαν καμία ένδειξη.
Ο Κομπαγιάσι κι η Μαόκο άρχισαν να μεταβάλλουν παραμέτρους και μικρομετρικές ρυθμίσεις, με πιο συστηματικό και οργανωμένο τρόπο από ότι το έκαναν ο Ντρου κι ο Μαρρόν, εκείνη τη μοιραία νύχτα. Ο Ντρου τους είχε παράσχει έναν επαρκή αριθμό δειγμάτων για τις δοκιμές και διεξήγαγαν πολλά πειράματα. Ωστόσο, γύρω στο μεσημέρι, ο Κομπαγιάσι σηκώθηκε θυμωμένος είπε κάποια βρισιά στα Ιαπωνικά, μετά ακούμπησε και τα δύο χέρια στον πάγκο, παρατήρησε με φανερή επιθετικότητα τον εξοπλισμό. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Πριν κάνουν την τελευταία ανταλλαγή, εισήγαγαν μία πολύ πολύπλοκη ρύθμιση, από κάποιες σημειώσεις και διαγράμματα που υπήρχαν σε πολλές σελίδες που ήταν τακτοποιημένες στο διπλανό τραπέζι. Το αποτέλεσμα, όμως, δεν ήταν το επιθυμητό.
<Γιατί το σημείο Β δεν μετακινείται, να πάρει;> αναφώνησε ο Κομπαγιάσι.
Το πρόσωπο της Μαόκο είχε σκοτεινιάσει και φαινόταν ιδιαίτερα συγχυσμένη. Σηκώθηκε και πήρε στα χέρια της μερικές σημειώσεις τις οποίες ξαναδιάβασε για πολλοστή φορά, ψάχνοντας για κάποιο λάθος.
<Δεν υπάρχουν λάθη, Κομπαγιάσι-σαν>, δήλωσε μετά από λίγο. <Είναι σαν να υπάρχει μία δεύτερη πολωμένη πλάκα, που διατηρεί την περιοχή πάντα σταθεροποιημένη στην ίδια θέση>.
<Μα δεν υπάρχουν άλλες πλάκες, Μαόκο-Σαν!>, απάντησε με πείσμα ο Ιάπωνας. <Υπάρχει κάτι που δεν βλέπουμε, κάτι που μας διαφεύγει. Κι ύστερα, πού υποτίθεται ότι είναι αυτή η δεύτερη πλάκα, κατά την άποψή σου;>
Η Μαόκο κοίταξε πάνω, προς το ταβάνι.
<Εκεί, καθηγητά>, είπε, δείχνοντας ψηλά.
<Ντρου-Σαν>, φώναξε δυνατά ο Κομπαγιάσι.
Ο Ντρου κατασκεύαζε κάποια μέρη για το αντίγραφο του Μηχανήματος. Με μεγάλα βήματα πλησίασε τους δύο Ιάπωνες.
<Πες μου, Νόμπου>.
<Τι υπάρχει μέσα σε αυτό το ταβάνι;>
Ο Ντρου τον κοίταξε με ανοικτά τα μάτια.
<Μέσα στο ταβάνι;> ρώτησε έκπληκτος. <Τι εννοείς μέσα στο ταβάνι;>
<Μέσα στο ταβάνι>, είπε ξανά ανυπόμονος ο Κομπαγιάσι. Όταν δεν κατάφερνε να λύσει ένα πρόβλημα γινόταν δύστροπος. <Υπάρχει μέταλλο, από όσο ξέρεις; Μία χοντρή, μεγάλη μεταλλική πλάκα;>
Ο Ντρου τον κοίταξε εμβρόντητος και μετά, ξαφνικά, κατάλαβε τι εννοούσε με αυτή του την ερώτηση ο Ιάπωνας συνάδελφός του.
<Στο ταβάνι δεν ξέρω, αλλά ξέρω τι υπάρχει πάνω από το ταβάνι!> αναφώνησε ο Ντρου. Υπάρχει ένα εργαστήριο της Επιστήμης Υλικών. Πάμε να δούμε!>
Ακολουθούμενος από τον Κομπαγιάσι και τη Μαόκο, ο Ντρου βγήκε από το εργαστήριο και ανέβηκε με τις σκάλες. Άνοιξε διάπλατα την πόρτα του άλλου εργαστηρίου, αφήνοντας έκπληκτους τους φοιτητές που δούλευαν, και κατευθύνθηκε προς την περιοχή που ήταν ακριβώς πάνω από τον εξοπλισμό του.
Ακριβώς εκεί, πεσμένο στο πάτωμα υπήρχε ένα γαλβανισμένο έλασμα σιδήρου, με πάχος μερικών χιλιοστών και μάκρος 2x2 μέτρα.
<Να το!> φώναξε ο Κομπαγιάσι, δείχνοντας τη μία πλευρά του ελάσματος.
Η Μαόκο είδε και άρχισε να συγκατανεύει, αποβάλλοντας με μία βαθιά εκπνοή την ένταση που είχε τόσες ώρες.
<Δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε γιατί το σημείο Β δεν μετακινούνταν πια, ό,τι κι αν κάναμε. Τώρα είναι ξεκάθαρο>, είπε θριαμβευτικά. <Αυτό το έλασμα λειτουργεί ως δευτερεύουσα πλάκα, σε σχέση με την πλάκα στο σημείο Α. Είναι παράλληλη σε εκείνη κι έχει τάση αναφοράς ίση με το μηδέν, γιατί έχει πέσει στο έδαφος!> και έδειξε το ίδιο σημείο που είχε δείξει πριν ο Κομπαγιάσι.
Ακολουθώντας το δάχτυλο της κοπέλας, ο Ντρου είδε ότι η άκρη του γαλβανισμένου ελάσματος ακουμπούσε στο σωλήνα έκπλυσης του νεροχύτη του εργαστηρίου. Ο μεταλλικός σωλήνας ήταν συνδεδεμένος με το σύστημα έκπλυσης κι ένα μέρος του κατέληγε στο πάτωμα. Εφόσον το πάτωμα ήταν η αναφορά της μηδενικής τάσης, για πολλά συστήματα ηλεκτρικής τροφοδοσίας, εκείνο το έλασμα βρέθηκε να παίζει ρόλο στο περίεργο πείραμα του Ντρου.
<Αν αυτό το έλασμα δεν ήταν εδώ, ή δεν συνδεόταν με το έδαφος, η συσκευή μου δεν θα είχα παράξει ποτέ το φαινόμενο που μελετάμε>, παρατήρησε ο Ντρου. <Τρέλα>.
<Αυτές είναι οι συμπτώσεις που κάνουν το ανθρώπινο είδος να προοδεύει, φίλε μου>, δήλωσε ικανοποιημένος ο Κομπαγιάσι.
Ο Ντρου γύρισε προς τους φοιτητές που τους παρατηρούσαν εμβρόντητοι.
<Εσύ!>, φώναξε ένα αγόρι που φαινόταν έξυπνο. <Πήγαινε, αμέσως, να φωνάξεις τον καθηγητή σου!>.
<Δεν χρειάζεται να φουντώνεις έτσι, Ντρου. Είμαι πόσην ώρα εδώ>. Μία φωνή ήσυχη και πονηρή, βγήκε πίσω από το παραπέτασμα των φοιτητών, ακολουθούμενη από τον ιδιοκτήτη της, λίγο μετά.
<Α, ε, συγγνώμη, Μόρτον…>, είπε ντροπιασμένος ο Ντρου. <Φαίνεται ότι το έλασμα σου είναι βασικό στοιχείο του πειράματος που κάνουμε κάτω. Σε πειράζει να το αφήσεις εκεί που είναι, για την ώρα;>
<Κανένα πρόβλημα, αγαπητέ συνάδελφε>, του απάντησε ο Μόρτον με σοβαροφάνεια. <Κάνε όπως σε εξυπηρετεί. Ωστόσο…> και τον κοίταξε με χαμογελώντας, <…μου χρωστάς ένα ποτό!>
<Μείνε ήσυχος, Μόρτον, ευχαριστώ>.
Ενώ επέστρεφαν κάτω, ο Κομπαγιάσι μίλησε λίγο με τη Μαόκο και μετά ενημέρωσε τον Ντρου.
<Τώρα, μπορούμε να φτιάξουμε μία δεύτερη πλάκα, να τη χρησιμοποιήσουμε με πρακτικό τρόπο. Θα εξυπηρετούσε μία τετραγωνοποιημένη πλάκα, με πλευρές των 20 εκατοστών και πλάτους 1 χιλιοστόμετρου. Θα την σταθεροποιήσουμε σε μία ρυθμιζόμενη υποστήριξη και θα την τοποθετήσουμε αρχικά στα 10 εκατοστά, πάνω από την πλάκα του σημείου Α. Προφανώς, θα την συνδέσουμε με το πάτωμα, γιατί θα έχει την ίδια ηλεκτρική συμπεριφορά με το έλασμα του εργαστηρίου της Επιστήμης των Υλικών>.
Ο Ντρου στρώθηκε αμέσως στη δουλειά και, μέσα σε μία ώρα, η δευτερεύουσα πλάκα ήταν έτοιμη.
Ο Κομπαγιάσι την τοποθέτησε όπως είχαν πει, μετά έψαξε μέσα στο κουτί των δειγμάτων κάτι για να βάλει στο σημείο Α. Το κουτί ήταν εντελώς άδειο: είχαν χρησιμοποιήσει όλα όσα είχαν στη διάθεσή τους.
<Δεν έχεις τίποτε άλλο να χρησιμοποιήσουμε, Ντρου;> είπε ανυπόμονα ο Κομπαγιάσι.
<Θα πάω να δω…>, ο Ντρου κοίταξε τριγύρω και, μη βρίσκοντας κάτι άλλο, πήρε ένα πλαστικό ποτήρι γεμάτο κρυσταλλικές βελόνες και το έδωσε στον Ιάπωνα.
<Χρησιμοποίησε αυτό. Δεν ξέρω τι είναι, αλλά πιστεύω ότι δεν είναι κάτι ιδιαίτερο>.
Ο Κομπαγιάσι ακούμπησε το ποτήρι στην πλάκα του σημείου Α, μετά, χωρίς να κάνει κάποια ρύθμιση, έκανε νόημα στη Μαόκο.
Εκείνη πάτησε το πλήκτρο ενεργοποίησης και, στη στιγμή, μία πολύ δυνατή έκρηξη ταρακούνησε το εργαστήριο.
Όλοι έπεσαν τρομοκρατημένοι στο έδαφος. Ο Ντρου δεν μπορούσε να αναπνεύσει και πετάχτηκε στην πόρτα. Την άνοιξε διάπλατα και επέστρεψε μέσα για να βοηθήσει τους άλλους.
Η Νόβακ ήταν πεσμένη στο πάτωμα με το πρόσωπο προς τα κάτω, αναίσθητη. Ο Σουλτς κι ο Καμαράντα σηκώνονταν εκείνη την ώρα. Λαχανιασμένοι σήκωσαν τη Νορβηγίδα, πιάνοντας την ο Ινδός από τις μασχάλες κι ο Γερμανός από τα πόδια και την έβγαλαν έξω.
Η Μαόκο κι ο Κομπαγιάσι είχαν ήδη βγει έξω από μόνοι τους κι έπαιρναν αέρα με μεγάλες ανάσες.
Ο Ντρου είχε συνέλθει αρκετά και έσπευσε στη Νορβηγίδα. Ο Καμαράντα την κουνούσε δυνατά, ενώ ο Σουλτς της κρατούσε τα πόδια λίγο υπερυψωμένα, για να διευκολύνει την κυκλοφορία. Σε λίγα δευτερόλεπτα, η γυναίκα επανήλθε και με τη βοήθεια των συναδέλφων της, στάθηκε και πάλι στα πόδια της.
Στο μεταξύ, είχαν φτάσει πολλά άτομα από τις γύρω αίθουσες.
Ο Ντρου βιάστηκε να μειώσει τη σπουδαιότητα του συμβάντος, για να μην τραβήξει την προσοχή στην μυστική μελέτη που βρισκόταν σε εξέλιξη.
<Εξερράγη ένα τροφοδοτικό, τίποτα σημαντικό. Ξέρετε πώς είναι, παλιά πράγματα, δεν υπάρχουν χρήματα για να πάρουμε καινούργια και συμβαίνουν τέτοια πράγματα>.
Φοιτητές και καθηγητές από τα άλλα εργαστήρια συγκατένευσαν με κατανόηση και, σιγουρεύοντας ότι τα άτομα που εμπλέκονταν στο συμβάν ήταν καλά, αν και λίγο ταραγμένοι, επέστρεψαν στις δουλειές τους.
Εκείνη τη στιγμή έφτασε κι η καθηγήτρια Μπράις.
Είχε ακούσει την έκρηξη από μακριά, ενώ βρισκόταν ήδη καθ’ οδόν προς το εργαστήριο και βιάστηκε να φτάσει.
<Τι κάνατε;> ρώτησε ανήσυχη βλέποντάς τους έτσι μαυρισμένους, με τα ρούχα τσαλακωμένα και τα μαλλιά φουντωμένα.
<Δεν ξέρουμε ακόμη>, απάντησε ο Ντρου κοιτώντας γύρω του επιφυλακτικά, για να σιγουρευτεί ότι δεν είχε μείνει κανείς ξένος για να ακούσει.
Ξαναμπήκαν με προσοχή στο εργαστήριο.
