скачать книгу бесплатно
Ο πάγκος του πειράματος ήταν στη θέση του.
Ο Ντρου έκανε τον γύρω του χώρου και, ξαφνικά, το είδε!
Στην κουζίνα, το μπολ με το νερό είχε εκραγεί.
Ήταν ένα μπολ 10 λίτρων και δεν είχε μείνει ούτε κομματάκι από το πλαστικό.
Τριγύρω, όλα τα μεταλλικά αντικείμενα ήταν κατεστραμμένα κι ακόμη κάπνιζαν. Ο τοίχος ήταν μαυρισμένος και στο πάτωμα υπήρχαν σταγόνες χρωματιστού υγρού, ανάμικτες με πεσμένα κομμάτια των συσκευών που είχαν χτυπηθεί.
<Μα τι κάνατε;> ρώτησε ξανά η Μπράις.
Ο Καμαράντα, ο Σουλτς κι η Νόβακ κοιτούσαν ερωτηματικά τον Ντρου και τους δύο Ιάπωνες.
<Να, φτιάξαμε ένα καινούριο κομμάτι για το μηχάνημα, το συνθέσαμε και δοκιμάσαμε να μεταφέρουμε ένα δείγμα. Αυτό>, είπε αβέβαιος ο Ντρου.
Η Μαόκο κι ο Κομπαγιάσι κοίταζαν ανέκφραστοι μπροστά τους.
<Ένα δείγμα; Τι δείγμα;> ρώτησε θορυβημένη η Μπράις.
<Εε...> συνέχισε ο Ντρου, <... στην πραγματικότητα, τα δείγματα είχαν τελειώσει, έτσι κοίταξα τριγύρω και βρήκα ένα ποτήρι γεμάτο με διάφανους κρυστάλλους, με τη μορφή καρφιών…σαν αυτά εδώ> και έδειξε ένα ποτήρι πανομοιότυπο με το πρώτο, που ήταν ακουμπισμένο σε ένα ράφι.
Η καθηγήτρια Μπράις χλόμιασε.
<Καταραμένε!> ούρλιαξε, <αυτό είναι ιωδιούχο βηρύλλιο!>
Οι παρευρισκόμενοι την κοίταξαν σαν χαζοί.
<Μα δεν καταλαβαίνετε;> φώναξε ακόμη πιο δυνατά. <Το ιωδιούχο βηρύλλιο είναι έντονα υγροσκοπικό και έχει έντονη αντίδραση με το νερό! Και η αντίδραση παράγει υδροϊώδιο, ένα από τα πιο διαβρωτικά οξέα που υπάρχουν! Είστε τυχεροί που είστε ακόμη ολόκληροι. Μα πώς σας ήρθε στο μυαλό να το βάλετε μέσα στο μπολ με το νερό;>
Οι δύο Ιάπωνες συνέχισα να σιωπούν, αλλά ο Ντρου τους κοίταξε επίμονα.
<Δεν ήταν δυνατόν να προβλέψουμε που θα κατέληγε το σημείο Β, με την καινούργια πλάκα>, άρχισε να λέει ο Κομπαγιάσι με άτονη φωνή. <Αυτό ήταν το πρώτο πλήρες πείραμα και, με βάση αυτό μπορούσαμε να αρχίσουμε να βαθμονομούμε μία κλίμακα διαστάσεων, για να υποδεικνύει τον προορισμό>.
Η Μαόκο συγκατένευσε βιαστικά.
<Μα αντιλαμβάνεστε τον κίνδυνο στον οποίο μας βάλατε;> αναφώνησε η Νόβακ. <Αυτό το δείγμα θα μπορούσε να καταλήξει σε οποιοδήποτε σημείο, ακόμη και μέσα σε άνθρωπο!>
<Και λοιπόν;> της ανταπάντησε η Μαόκο. <Ίσως εσείς, η μεγάλη επιστήμων, είχατε κάποια άλλη λύση; Μήπως μας δώσατε κάποιο χρήσιμο στοιχείο, για να βαθμονομήσουμε το μηχάνημα; Όχι. Έτσι, έπρεπε να πειραματιστούμε εμείς. Και ο κίνδυνος ήταν αποδεκτός. Ήμαστε κι εμείς σε αυτό το εργαστήριο. Το πρόβλημά με εσάς τους Δυτικούς είναι ότι για εσάς ο θάνατος είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να υπάρξει, ενώ για εμάς στην Ανατολή, είναι και θέμα τιμής! Να πεθάνεις με τιμητικό τρόπο, κάνοντας κάτι σπουδαίο είναι μία από τις μεγαλύτερες αξίες μας!> κατέληξε η μικρόσωμη Γιαπωνέζα με μάτια που έβγαζαν φωτιές και σφίγγοντας τις γροθιές της.
Η Νόβακ ήταν έτοιμη να απαντήσει, αλλά ο Ντρου παρενέβη για να ηρεμήσει τα πνεύματα.
<Ηρεμήστε, κυρίες μου. Στο τέλος-τέλος, δεν βλέπω τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε, ελλείψει βάσιμης θεωρίας. Μα πώς κατέληξε το ιωδιούχο βηρύλλιο σε ένα εργαστήριο Φυσικής;>
Δεν απάντησε κανείς, ωστόσο η καθηγήτρια Μπράις πήρε το ποτήρι που είχε απομείνει και το πήρε μαζί της. Εκείνο το πρωί έφτασε στη συνάντηση με τα δύο ποτήρια, τα οποία έπρεπε να πάει μετά στο δικό της εργαστήριο, για κάποια πειράματα ρουτίνας. Τα ακούμπησε προσωρνά στο ράφι. Η λιποθυμία και όσα ακολούθησαν με τις ανταλλαγές δειγμάτων ανάμεσα στο εργαστήριο Φυσικής και του γραφείου της, την είχαν κάνει να ξεχάσει εντελώς το ιωδιούχο βηρύλλιο.
Κεφάλαιο X
Ο Μαρρόν στάθηκε τυχερός.
Μεγάλο μέρος των απαραίτητων υλικών, για την κατασκευή του Μηχανήματος τα βρήκε σε άλλα εργαστήρια Φυσικής και Ηλεκτρολογικής Μηχανικής. Τα υπόλοιπα τα ανέθεσε αμέσως σε έναν προμηθευτή, όχι πολύ μακριά από το Πανεπιστήμιο, που έφτασε με ποδήλατο.
Όλα ήταν μέσα σε ένα κουτί μεσαίου μεγέθους με βάρος περίπου ενός κιλού. Εφόσον ήταν ήδη μεσημέρι, πήγε να φάει στο εστιατόριο του Πανεπιστημίου, παίρνοντας μαζί του και το κουτί.
Όπως κάθε μέρα, το μεσημεριανό στο εστιατόριο ήταν για εκείνον μία ευκαιρία να συναντήσει τη Σαρλίν. Μόλις τον είδε με εκείνο το κουτί και με έκφραση κούρασης, κατάλαβε αμέσως ότι κάτι συνέβαινε, ίσως σε σχέση με την περίεργη συμπεριφορά που είχε ο Τζόσουα τις προάλλες. Αυτό το μυστήριο, αυτή η εσωτερική ένταση που διαφαινόταν, παρά τις προσπάθειες του νεαρού να το καλύψει, την έπειθαν όλο και περισσότερο ότι ο αρραβωνιαστικός της πρέπει να έκρυβε ένα πολύ μεγάλο μυστικό, τόσο μεγάλο που δεν μπορούσε να το πει ούτε σε εκείνη.
Προσπάθησε να τον προσεγγίσει με νάζι.
<Πώς πάει;> ξεκίνησε με τόνο επιτηδευμένα ανήσυχο. <Ανησυχώ για σένα, Τζόσουα. Είσαι σιωπηλός, δεν μιλάς πια για τις σπουδές σου και δεν έρχεσαι πια στο δωμάτιό μου>, κατέληξε με κακία.
<Ε…με συγχωρείς, αγάπη μου!> προσπάθησε να τη μαλακώσει ο Μαρρόν, <προετοιμάζω μία λίγο δύσκολη συσκευή και έχω επικεντρωθεί πολύ σε αυτό>.
<Δηλαδή δεν έχεις χρόνο για μένα;>, απάντησε εκείνη εκνευρισμένη.
<Όχι, όχι!>, βιάστηκε να την καθησυχάσει εκείνος. <Απλώς, πρόκειται για ένα πολύ ευαίσθητο πείραμα που…>, κοίταξε γύρω του με προσοχή,<…που μόνο εγώ μπορώ να το φροντίσω. Αν πάει καλά, θα έχω τέτοια επιτυχία στις σπουδές μου, που κανείς δεν θα μπορέσει να με φτάσει>, κατάληξε ψιθυρίζοντάς της στο αυτί.
Δεν είχε πει ψέματα αλλά ούτε και αποκάλυψε απόρρητες πληροφορίες. Αισθανόταν καλά με τη συνείδησή του και ήλπιζε να την είχε ικανοποιήσει.
<Αυτό είναι, λοιπόν>. Η Σαρλίν του απάντησε με ψεύτικη ανακούφιση. Ο Μαρρόν ήταν βιβλίο ανοικτό, για εκείνη που είχε φυσικό ένστικτο να καταλαβαίνει τα ψέματα. Επιπλέον, σπουδάζοντας ψυχολογία, είχε κάνει έρευνα στις μικροεκφράσεις του προσώπου: είχε παθιαστεί τόσο πολύ, που είχε ξεκίνησε αμέσως να μελετά ό,τι υλικό μπορούσε να βρει, παράλληλα με τα κανονικά μαθήματα της Σχολής της. Έβλεπε ξεκάθαρα ότι ο Μαρρόν θα πρέπει να είχε κάτι πραγματικά μεγάλο στα χέρια του, αλλά δεν ήταν αυτό που εκείνος ήθελε να την κάνει να πιστέψει. Υπήρχαν κι άλλα, πολύ περισσότερα από ένα πιθανό λαμπρό αποτέλεσμα για τις σπουδές του. Κάτι που τον ανησυχούσε και την ίδια ώρα τον ξεσήκωνε. Αν εκείνος δεν ήθελε ή δεν μπορούσε να το πει, θα έπρεπε να είναι κάτι πάρα πολύ μυστικό.
<Τότε, όλα είναι εντάξει, Τζόσουα. Όλα είναι καλά>, του είπε αδιάντροπα ψέματα.
Ο Μαρρόν πήρε μία ανάσα ανακούφισης και συνέχισε να τρώει, πιστεύοντας ότι την είχε γλιτώσει.
Η Σαρλίν ανταποκρίθηκε με ένα όμορφο χαμόγελο και συνέχισε να παίρνει μεγάλες πιρουνιές από τη σαλάτα της.
«Σκέφτομαι να σου κάνω μία πολύ ωραία έκπληξη, αγάπη μου», είπε από μέσα της και ξεκίνησε να καταστρώνει σχέδιο για να ξεκαθαρίσει με αυτή την υπόθεση μία και καλή.
Δεν άντεχε καθόλου, που το αγόρι της έκρυβε κάτι.
Κεφάλαιο XI
Ο Μαρρόν τελείωσε με το φαγητό, γύρω στη μία, χαιρέτισε τη Σαρλίν και πήγε στο εργαστήριο.
Στη διαδρομή συνάντησε την καθηγήτρια Μπράις. Είχε μία σκοτεινή έκφραση και τον αγνόησε, όταν εκείνος πήγε να τη χαιρετήσει.
Μόλις πέρασε την πόρτα κατάλαβε ότι κάτι πολύ σοβαρό πρέπει να είχε συμβεί. Τα ρούχα των καθηγητών ήταν λερωμένα και τσαλακωμένα, ενώ στο εργαστήριο βασίλευε το χάος. Δύσοσμος καπνός έβγαινε ακόμη από το μέταλλο που είχε ακουμπήσει το οξύ, η κουζίνα ήταν διαλυμένη και πολλές συσκευές φαίνονταν ανεπανόρθωτα χαλασμένες. Ευτυχώς, η συσκευή της ανταλλαγής ήταν άθικτη, χάρη σε μία ντουλάπα που την προστάτεψε από την έκρηξη.
Πρόσεξε μία έντονα κακή διάθεση και, κυρίως, μία έντονη εχθρότητα μεταξύ Μαόκο και Νόβακ, οι οποίες κοιτάζονταν εχθρικά.
Ο Ντρου, βλέποντάς τον να μπαίνει, τον φώναξε.
<Είχαμε μία έκρηξη, Μαρρόν>, του εξήγησε ο καθηγητής πολύ σοβαρά.
Ο Ντρου του διηγήθηκε τα πρωινά γεγονότα και κατέληξε με την περιγραφή του ατυχήματος. Ο φοιτητής άκουγε με αυξανόμενη ανησυχία.
<Καθηγητά, αυτό σημαίνει ότι σε κάθε Ανταλλαγή που θα προσπαθούμε, από εδώ και στο εξής, δεν θα ξέρουμε πού θα είναι το σημείο Β>, αποκάλυψε τους φόβους του ο Μαρρόν. <Αυτό μου φαίνεται πολύ επικίνδυνο. Τι μπορούμε να κάνουμε;>
<Για την ώρα, σταματάμε. Όπως βλέπεις>, κι εδώ ο Ντρου έδειξε τον ίδιο και τους συναδέλφους του, <έχουμε όλοι μας ανάγκη να τακτοποιηθούμε και να φάμε. Βρήκες το υλικό;>
Ο Μαρρόν συγκατένευσε και ακούμπησε το κουτί σε έναν κοντινό πάγκο.
<Πολύ καλά, Μαρρόν. Εσύ έχεις φάει;>
<Φυσικά, καθηγητά.>
<Τέλεια. Μείνε εδώ να φυλάς τον χώρο. Εμείς πάμε να ξαναγίνουμε άνθρωποι. Φώναξε τους άλλους. <Κύριοι, συμφωνούμε όλοι για ένα διάλειμμα;> Εκείνοι συγκατένευσαν ζωηρά. <Σύμφωνοι. Θα βρεθούμε πάλι εδώ, να πούμε…>, κοίταξε το ρολόι του, <στις 16:00>
Οι καθηγητές έφυγαν κι ο Μαρρόν έμεινε μόνος.
Προσπάθησε να τακτοποιήσει λίγο, αλλά το εγχείρημα ήταν παράλογο. Άνοιξε διάπλατα τα παράθυρα για να ανανεωθεί ο αέρας και να διώξει την κάπνα που είχε εγκατασταθεί. Έβαλε ένα ζευγάρι γάντια και με τη βοήθεια μίας σκούπας και ενός φαρασιού μάζεψε όσα σκουπίδια μπόρεσε να βρει. Τα πιο μικρά κομμάτια, μάλλον, θα ήταν σφηνωμένα στις ρωγμές των επίπλων και στις πιο δυσπρόσιτες γωνίες του χώρου. Δεν μπορούσαν να μαζευτούν, αν δεν τα αποσυναρμολογούσε όλα και δεν έκανε άνω-κάτω όλο το εργαστήριο. Αυτά τα κομμάτια θα βρίσκονταν μετά από χρόνια, λίγα κάθε φορά, από τους υπεύθυνους καθαριότητας, από τους φοιτητές που θα τύγχανε να είναι εκεί. Κανείς τους δεν θα ήξερε πώς κατέληξαν στα πιο σκοτεινά μέρη, κομμάτια διαβρωμένου μετάλλου και λιωμένου πλαστικού.
Τέλος, μερικά κομμάτια, δεν θα βρίσκονταν ποτέ. Θα γίνονταν μέρος του κτιρίου και η σιωπηλή κληρονομία ενός πειράματος που δεν θα το θυμούνταν, αλλά θα ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος για την επιστημονική πρόοδο.
Τελειώνοντας την καθαριότητα, ο Μαρρόν καθάρισε εντελώς έναν πάγκο και με ένα στεγνό καθαριστικό πανί γυάλισε την επιφάνεια, μετά έβαλε πάνω τα υλικά που αγόρασε, βάζοντάς τα ανά είδος και διαχωρίζοντάς τα ανά τυπολογία. Έλειπαν τα κομμάτια που έφτιαχνε ο Ντρου.
Από ένα γραφείο πήρε έναν υπολογιστή με παρόμοια χαρακτηριστικά με αυτό που χρησιμοποίησαν στο πείραμα και εγκατέστησε σε αυτόν το ίδιο λογισμικό που είχε και ο άλλος άλλο. Ολοκλήρωσε την εγκατάσταση με τις παραμέτρους που είχαν σωθεί στους δίσκους που είχαν αντιγράψει τη βραδιά της ανακάλυψης.
Είδε ότι ο πίνακας ήταν γεμάτος εξισώσεις, γραφήματα και περίεργα σχέδια που υπέθετε ότι προσπαθούσαν να απεικονίσουν τις πιθανές διαμορφώσεις της στρέβλωσης του χωροχρόνου. Προσπάθησε να ακολουθήσει τη ροή των σκέψεων που εξέφραζε αυτή η εργασία, αλλά κατάλαβε ότι δεν ήταν αρκετά δυνατός για να τα καταλάβει όλα. Κατάφερε να καταλάβει από που ξεκινούσε η σκέψη τους, το γενικό πλαίσιο της σχετικότητας, αλλά οι αναλύσεις του ήταν άγνωστες. Υπήρχαν πολλές διορθώσεις κι από αυτό κατάλαβε ότι εκείνα τα πρότυπα μυαλά μάλωναν έντονα για να καθορίσουν την ύπαρξη εκείνου του δυσοίωνου φαινομένου. Διαχώρισε σαφώς, μέσα από διάφορες καλλιγραφίες, ότι διαφοροποιούνταν κατά τρόπο τυχαίο. Η διαίσθηση του ενός ήταν η λύση για το πρόβλημα, στο οποίο ο άλλος είχε κολλήσει και η δουλειά στον πίνακα αντιπροσώπευε με τον πιο κραυγαλέο τρόπο το πόσο οι τρεις καθηγητές ένωναν τις ειδικότητές τους κατά τρόπο που να επιτύχουν ένα μοναδικό σούπερ-μυαλό, χωρίς ο ένας να θέλει να επικρατήσει του άλλου.
Αυτό ήταν το πραγματικό πνεύμα της έρευνας της ομάδας και ο Μαρρόν ήταν ευτυχισμένος που ήταν μέρος αυτής.
Ακόμη παρατηρούσε τον πίνακα, όταν έφτασαν η Μαόκο και ο Κομπαγιάσι. Συζητούσαν έντονα στα Ιαπωνικά, από τα οποία εκείνος δεν καταλάβαινε τίποτα. Ωστόσο, από τον τόνο της φωνής τους κι από την κινησιολογία τους, φαινόταν να καταλαβαίνει ότι η Μαόκο ήθελε με κάθε κόστος να κάνει κάτι, ενώ ο Κομπαγιάσι προσπαθούσε να την αποτρέψει.
Τον είδαν και σταμάτησαν τη συζήτηση.
<Ω, γεια σου Μαρρόν-Σαν>, τον χαιρέτησε ο Κομπαγιάσι. <Ωραία, έφερες το υλικό του δεύτερου Μηχανήματος. Μπορούμε να αρχίσουμε αμέσως να το φτιάχνουμε. Τα πειράματα θα τα συνεχίσουμε σε λίγο>, κατέληξε με έμφαση, κοιτώντας τη Μαόκο κατευθείαν μέσα στα μάτια τονίζοντας το «σε λίγο».
Η κοπέλα έκανε έναν μορφασμό και πήγε να πάρει το φυλλάδιό της, που περιείχε και το σχέδιο του Μηχανήματος.
Ο Μαρρόν προμηθεύτηκε καλώδια διαφόρων ειδών, βίδες, παξιμάδια και διάφορα αξεσουάρ συναρμολόγησης, μετά έβαλε στον πάγκο τα απαραίτητα εργαλεία: πένσες, κατσαβίδια, ψαλίδια, κόφτες κι ένα ηλεκτρικό τρυπάνι για τη διάνοιξη οπών.
Εκείνος κι ο Κομπαγιάσι άρχισαν να τρυπούν τη δευτερεύουσα πλάκα, ενώ η Μαόκο έδινε οδηγίες για τις διαστάσεις. Μετά συναρμολόγησαν τις στήλες που αποτελούσαν τον σκελετό της συσκευής. Έδεσαν μερικά εξαρτήματα στις στήλες και τα σύνδεσαν με ένα κουτί συνδέσμου, που ήταν επάνω στην πλάκα. Ετοίμασαν με μεγάλη προσοχή ένα πηνίο που δημιουργούσε τροφοδοτικό κύκλωμα μαζί με έναν πυκνωτή που αποτελούταν από δύο αντικριστές πλάκες, η απόσταση των οποίων ρυθμιζόταν μέσα από μία μικρομετρική βίδα. Ρύθμισαν την απόσταση ακριβώς στα 3 χιλιοστά, την ίδια τιμή στην οποίο είχε βαθμονομηθεί ο πυκνωτής του πρωτότυπου Μηχανήματος.
Μετά από κάθε φάση συναρμολόγησης, η Μαόκο επιβεβαίωνε ότι οι σύνδεσμοι και οι ρυθμίσεις ήταν απόλυτα σύμφωνες με το σχέδιο.
Ακούμπησαν τη γεννήτρια υψηλής τάσης στην πλάκα και τη σύνδεσαν στο κουτί συνδέσμου και στο πηνίο.
Οι παράμετροι που μεταβάλλονταν κατά τη διάρκεια των πειραμάτων, αντιδρούσαν στην τάση, στο κύκλωμα και στη μορφή του κύματος που παρήγαγε η γεννήτρια, γι’ αυτό τις σύνδεσαν με τον υπολογιστή, μέσω ενός καλωδίου επικοινωνίας.
Ενώ τοποθετούσαν τα στηρίγματα για τα δύο πλέγματα ιονισμού, έφτασε ο Ντρου, ακολουθούμενος κατά πόδας από τη Νόβακ, τον Σουλτς και τον Καμαράντα.
<Βλέπω ότι έχετε προχωρήσει. Συγχαρητήρια!> είπε ο Ντρου παρατηρώντας τη δουλειά που είχαν κάνει. Πήγε να πάρει ένα κουτί και το έδωσε στον Μαρρόν. <Εδώ είναι τα κομμάτια που έφτιαξα σήμερα το πρωί. Μένουν ακόμη η πλάκα, για το σημείο Α και η δευτερεύουσα πλάκα>. Κοίταξε τον Κομπαγιάσι, αβέβαιος.
Ο Ιάπωνας ανταπέδωσε το βλέμμα σοβαρός.
<Το Μηχάνημα θα πρέπει να είναι ακριβώς το ίδιο, Ντρου-Σαν>, απάντησε. <Αν συμπεριφερθεί με πανομοιότυπο τρόπο με εκείνον του πρωτότυπου μηχανήματος, τότε ξέρουμε ότι το Φαινόμενο της Ανταλλαγής είναι μία επιστημονική πραγματικότητα, η οποία αναπαράγεται και χρησιμοποιείται, αλλιώς θα πρέπει αναγκαστικά, όσα έχουμε κάνει ως τώρα να περάσουν στη λήθη>.
Η Νορβηγίδα, ο Ινδός και ο Γερμανός ήταν ήδη στον πίνακα, συγκεντρωμένοι όλοι σε μία ιδιαίτερη εξίσωση.
Ο Ντρου ήταν σε τεντωμένο σκοινί και δεν είχε εναλλακτικές.
Πήγε στον πάγκο των μηχανικών εργασιών κι ετοίμασε και τις δύο πλάκες.
Όταν τις πήγε στον Κομπαγιάσι και τους λοιπούς, είδε ότι όλα τα υπόλοιπα είχαν ήδη συναρμολογηθεί. Η Μαόκο καθοδηγούσε τον Μαρρόν στην λεπτή ρύθμιση μίας μικρομετρικής απόστασης
.
<Λίγο…ακόμα…όχι, πολύ!> η Γιαπωνέζα μετρούσε με ένα ψηφιακό μικρόμετρο τον χώρο ανάμεσα στα πλέγματα ιονισμού. <Αργά προς τα πίσω…κι άλλο…φτάνει! Λίγο ακόμη, αλλά ίσα-ίσα…προσοχή…και…στοπ!>
Ο Μαρρόν πήρε αμέσως το χέρι του από τις μικρομετρικές βίδες, χωρίς να φέρει αντίρρηση.
Η Μαόκο σηκώθηκε, πήρε μία ανάσα και μετά έσκυψε πάλι πάνω από τον πάγκο, για να επαναλάβει τη μέτρηση και να επιβεβαιώσει την αντιστοιχία με το σχέδιο.
<437 μίκρον. Τέλεια. Σφίξε τις βίδες>.
Ο Μαρρόν άνοιξε κι έκλεισε πολλές φορές το χέρι του, για να χαλαρώσουν οι πιασμένοι μύες του, μετά πλησίασε αργά τις μακρομετρικές βίδες και με την μέγιστη λεπτότητα έσφιξε τον ομοκεντρικό δακτύλιο σύνδεσης στις βίδες. Κράτησε την ανάσα, για να μην προκαλέσει ανεπιθύμητη κίνηση στο χέρι του. Απομακρύνθηκε και κοίταξε τη Μαόκο.
Η Γιαπωνέζα δεν είχε πάρει στιγμή τα μάτια της από το μικρόμετρο.
<Εντάξει>, δήλωσε κοιτώντας έντονα την οθόνη του οργάνου.
Κοίταξε τον Ντρου.
<Κατά τη γνώμη μας,> συνέχισε κοιτώντας τον Κομπαγιάσι, που συγκατένευσε, <αυτή η ρύθμιση μάλλον είναι κρίσιμη, όσον αφορά το σχέδιο. Κατά τη διάρκεια της παραγωγής ενέργειας που προκύπτει ενεργοποιώντας την ανταλλαγή, τα πλέγματα παράγουν ένα ξεχωριστό ιονισμένο πεδίο, που πυροδοτεί ένα δευτερεύον φαινόμενο στον περιβάλλοντα χώρο, συνδυάζεται με τις πλάκες του σημείου Α, την κύρια και τη δευτερεύουσα και, με κάποιον τρόπο, οδηγεί στην ίδια την Ανταλλαγή>.
<Ο υπολογιστής έδωσε στη γεννήτρια υψηλής τάσης την εντολή παραγωγής ενός ερεθίσματος ενέργειας, διάρκειας μισού δευτερολέπτου>, συνέχισε ο Κομπαγιάσι. <Παρατηρήσαμε ότι η διαφοροποίηση της παραμέτρου της διάρκειας επηρεάζει λίγο τη λειτουργία. Το φαινόμενο παράγεται πάντα με τον ίδιο τρόπο, με την προϋπόθεση ότι η διάρκεια είναι τουλάχιστον 2/10 του δευτερολέπτου. Πάνω από αυτό το όριο, δεν εμφανίζονται αλλαγές στο αποτέλεσμα της Ανταλλαγής. Θεωρούμε ότι το ιονισμένο πεδίο των πλεγμάτων φτάνει τη βέλτιστη ένταση, όταν ορίζεται τουλάχιστον η ελάχιστη διάρκεια, πηγαίνει την Κ22 στα 1123,08V και την απόσταση των δικτύων, στα 437 μίκρον. Άλλες ρυθμίσεις του συστήματος αλλάζουν τις διαστάσεις και το σχήμα αυτού που ανταλλάσσεται, ενώ από πλευράς συντεταγμένων του προορισμού, είναι αναγκαίο να πειραματιστούμε ξεκινώντας από το σημείο Β, που η δευτερεύουσα πλάκα μετέφερε σε αυτό το εργαστήριο>.
<Ωραία>, συγκατένευσε ο Ντρου, έχοντας σκοτεινιάσει.
Συναρμολόγησαν την πλάκα Α και την πλακέτα Α2, όπως είχαν βαφτίσει τη δευτερεύουσα πλάκα, κι η Μαόκο ήλεγξε και πάλι όλους τους συνδέσμους και τις ρυθμίσεις.
Ο Μαρρόν κάθισε στον υπολογιστή, ξεκίνησε το απαραίτητο πρόγραμμα και επιχείρησε να επικοινωνήσει με τη γεννήτρια. Λειτουργούσε τέλεια. Στράφηκε προς τους άλλος, με ερωτηματικό ύφος.
Ο Ντρου ήταν σε τεντωμένο σκοινί. Όλα ήταν έτοιμα για να δοκιμάσουν το δεύτερο Μηχάνημα, αλλά εκείνος φοβόταν, πραγματικά, ότι η Ανταλλαγή θα μπορούσε να γίνει μέσα σε κάποιον άνθρωπο. Θα ήταν μία καταστροφή, μία τραγωδία για την καριέρα του και για το μέλλον της Επιστήμης. Και για το θύμα, για να λέμε και την αλήθεια.
Ο Κομπαγιάσι τον κοιτούσε όπως θα κοιτούσε ένας Σαμουράι έναν συνάδελφό του που δίσταζε να αυτοκτονήσει για την τιμή του. Ο Ντρου κατάλαβε την απέχθεια του φίλου του, αλλά δεν μπορούσε να κάνει κάτι. Δεν φοβόταν μόνο για τον ίδιο, αλλά και για όλους τους άλλους.
H Μαόκο βύθισε τις γροθιές της στα πλευρά της, έγειρε το κεφάλι κι έμεινε να τον κοιτά στραβά, αγέλαστη, περιμένοντας.
Ο Μαρρόν τον κοιτούσε νευρικός.
Ο Ντρου δίσταζε ακόμα, ήταν αβέβαιος, αλλά στο τέλος το αποφάσισε.
<Εντάξει>, ανακοίνωσε. <Ας το δοκιμάσουμε>.
Η Μαόκο πλησίασε τον υπολογιστή και κοίταξε τον Μαρρόν με νόημα. Εκείνος κατάλαβε αμέσως, ανακουφισμένος που του αφαιρέθηκε αυτή η ευθύνη.
Η Μαόκο κάθισε και καταχώρησε, εν ριπή οφθαλμού, όλες τις απαραίτητες παραμέτρους και μετά κοίταξε τον Ντρου.
