скачать книгу бесплатно
Поезд китте, юк шул, киткәннәрнең
Барысы да кайта алмады.
«Кайтыр» дигән ялкын-өметләрнең
Кузлары да инде калмады.
Әнә тагын поезд үтеп бара,
Күрше әби кыла догалар.
«Аллакаем, сугыш афәтләрен
Күрсәтмәче кабат оныкларга,
Тыныч булсын, берүк, дөньялар!»
Күп кирәкми
Оясыз кош була микән,
Йорт-нигезсез бәндәләр бар.
Нигә кирәк ямьсез язмыш,
Ник аларга бу дөнья тар?
Саулыгы бар, ыңгырашмый,
Тик йөзендә нуры сүнгән.
Карап торам: бу ир-егет
Әллә тере, әллә үлгән.
Тирән уйга салды мине,
Уйлый белә микән үзе?
Нинди уңыш җыйсын соң ул,
Җиткән дә бит гомер көзе!
Тәкъдир дисәм… Бәлки әле,
Бу – үзенең ялгышыдыр.
Кемнәр генә белсен, бәлки,
Якынының каргышыдыр.
Елаганы бардыр аның,
Кемгә рәнҗеп елыйдыр шул.
Эше дә юк, ашы да юк,
Шатланмыйдыр, көлмидер ул.
Тормыш кушкан исеме бар,
Сукбай булып гомер итә.
Әллә нәрсә күп кирәкми,
Яши белеп яшәр өчен,
Бу бәндәне күрү җитә!
Мин дә киттем
Бәндәләрне ризык йөртәдер шул,
Туган җирләр кала, китәләр.
Бәхет эзләп, дисәң, анда да бит,
Маңгаена ниләр язган, шуны
Күрә – күрә гомер итәләр.
Авылга тик кунак булып кына
Кайталар да кире китәләр.
Сагынганнар өчен юллар ачык,
Ничек кайтма, туган якларыңа
Кайтыр юлда булмый киртәләр.
Соңгы юлын үтеп кайта күпләр,
Тыныч йоклар өчен кайталар.
Киткәннәре өчен туган җирнең
Кичерүен сорап, мәңгелеккә
Гүрләренә кереп яталар.
Мин дә киттем, читтә гомер итәм,
Кайтыр көнем җитәр минем дә.
«Туган туфрагыма җирләгез!» – дип
Әйтеп куйдым, бик тиз онытылмам,
Каберем булса туган җиремдә.
«Тальян гармун, кичә генә…»
Марат Садриевның якты истәлегенә
Тальян гармун, кичә генә
Сайрый идең былбыл булып.
Инде бүген үкси җаның,
Кайгы-хәсрәт белән тулып.
Ялгыз калдың, хуҗаң китте,
Китте мәңге кайтмас җиргә.
Туктап калды җырлы йөрәк,
Бар хыяллар очты җилгә.
Юк-юк, гармун, әле синең
Басмакларга тузан кунмас.
Татар моңы яшәгәндә,
Сине кулга алмый булмас.
Укучылар укытучы
Абыйларын сагынырлар.
Юк, түзмәсләр, өзгәләнеп,
Телләреңә кагылырлар.
Талга кунган сандугачтай
Сайрарсың син сәхнәләрдә.
Шул чакларда моң сызгырып,
Җилләр исәр сахраларда.
Тальян гармун, яшьләр үсә,
Өмет баглыйк үзләренә.
Матурлыкның дәвамы бар,
Ышан минем сүзләремә.
«Өшетмә, көз, синең салкыннарың…»
Өшетмә, көз, синең салкыннарың
Тәнне генә бераз калтыратыр.
Җаным туңмас, бар күрәсе язым,
Киткән җылы миңа кире кайтыр.
Күкшел болыт белән капланды күк,
Юеш карың, җилең иңнән коча.
Шундый көнне күңелем күбәләге
Яшел болын ямен күреп оча.
Кошлар киткән, тирәкләр дә шәрә,
Вакытлыча болар, борчылмыйм һич.
Куркытма, көз, җырсыз торып калмам,
Мин үзем дә көзнең бер кызы ич!
«Җаным ятим, әнкәйсез дә…»
Җаным ятим, әнкәйсез дә,
Әткәйсез дә калдым.
Югалтудан йөрәгемә
Күп яралар алдым.
