скачать книгу бесплатно
Яши-яши шуны белдем мин:
Җырлый-җырлый кем дә сөядер,
Елап сөюе дә – бәхет ич!
Әнкәй бирешмәскә кушты
«Авырлыклар килә тора,
Бирешмә, нык бул!» – диде.
Үзе дә бит бу тормышта
Күп хәсрәт күргән иде.
Җиңелмәде, көчле иде,
Миңа үрнәк күрсәтте.
Сизә идем: мин бөгелсәм,
Дәшми генә күзәтте.
Юк, сынмадым, һаман сынмыйм,
Әнкәм рухы куансын.
Сынауларны кырып салыйм,
Якты дөньяда миннән дә
Рухи матурлык калсын!
Җанга дәва
Яралы кош ята җирдә,
Тузанда аунап беткән.
Кем кара ук аткан аңа,
Кем ул кошны рәнҗеткән?
Беркем дә ярдәм күрсәтми,
Кошны кулына алып.
Түзә алмыйча кычкырам,
Дөньяга оран салып:
«Кешеләр, ул яралы кош —
Кош түгел, минем җаным.
Яраларым бик тә тирән,
Дәрьядай ага каным!»
Ишетмиләр! Шигырь языйм,
Җырлап әйтим сүземне.
Җанга шул мең дәва булыр,
Һавадагы бер кош итеп
Тояр өчен үземне.
Җырлы көн
Тамчыкайлар җырлый бүген,
Җырлый бүген гөрләвекләр.
Гаҗәп түгел, бу мизгелдә
Моңга тула җирләр, күкләр.
Күчмә кошлар кайтыр юлда
Ишетелә тавышлары.
Моң-кылларны чиртә кебек
Канатларын кагышлары.
Чәчәк белән килә язлар,
Назлы җилләр белән килә.
Бөре бүртә тирәкләрдә,
Бар тарафта ямь бөркелә.
Бүген Җирне кочагына
Алган Кояш, шуңа җылы.
Шатлык кына булган өчен,
Көн дә җырлы, мин дә җырлы.
Кеше бул
Сүндереп булмый су сибеп,
Эчкәеңне ут алса.
Башны бәрүдән ни файда,
Дөньяң тәмам буталса.
Тешләреңне каты кысып,
Кирәк сабыр итәргә.
Кайберәүләр кебек нигә
Бу дөньядан китәргә?!
Үзең теләп мәңгелеккә
Күзләреңне йом, имеш!
Юк-юк, кирәкми, берүк, бу –
Җен-пәриләр кылган эш!
Тормыш бит бу, меңгә бөгәр,
Булсын синдә батырлык.
Саклансын ул синдә, яшәү
Таләп иткән матурлык.
Китмим
Җылы якта яшәп кайтканнарның
Сөйләгәнен тыңлыйм, йотылып.
Кайчак шунда и китәсем килә,
Кышкы суыклардан котылып.
Мин кояшка гашыйк булып яшим,
Яратам шул, җылы яратам.
Китә алмам инде, китмим, мин бит
Туган җирем диеп җан атам.
Җылы якта җылы булыр, ләкин
Саргаермын ерак илләрдә.
Язлар килгән саен кайтыр өчен,
Канатларым юк бит иңнәрдә.
Көтү
Күрше әбигә
Әллә ничә поезд үтеп китте,
Ул көткәне юк шул, килмәде.
Челпәрәмә килде хыяллары,
Бу юлы да шатлык көлмәде.
Алтмыш биш ел инде шулай көтә,
Сөеклесен, лачын – солдатын.
Ялгыз үтте гомере, канлы сугыш
Каерды шул сыңар канатын.
Бүгенгедәй истә ул үткән җәй,
Хушлаштылар шушы перронда.
Күзләрдә – яшь, сагыш, ә дошманга
Ачы нәфрәт иде бар җанда.
Вагоннарга тулган ир-егетләр:
«Сез көтегез безне», – диделәр.
Ут эченә китеп барабыз дип,
Тәгәрмәчләр тавыш бирделәр.
