скачать книгу бесплатно
(
Рухсатли, қилса бўладиган иш) дир.
Абдуллоҳ Муборак бу сўзни эшитиб, кўп ғамгин бўлди. Ўзига: “Эй, Абдуллоҳ, агар Каъбани тавоф қилиш керак бўлса, мана шу заифани кўнглини шод қил”, – дея барча йўл озиғини ўша хотинга бериб юборди.
Байт:
Кўнгил олмоқ ҳажжи акбар
(
улуғ ҳаж, пайғамбар туғилган кунига тўғри келадиган ҳаж) ўлди,
Ки юз минг Каъбадин бу беҳтар
(
яхши, соз) ўлди.
Ҳожилар ҳажни тавоф қилиб қайтганларида Абдуллоҳ Муборак деди:
– Каъбани тавоф қилиб олмаганимга яраша, ҳожиларни тавоф қилайин.
У шундай деб ҳожиларнинг мулозаматига келди. Қараса, бир жамоа ҳожилар карвони келяпти, бориб уларни зиёрат қилди, Ҳожилар ундан:
– Эй Абдуллоҳ, биз сени Каъбада кўрдик. Бағдодга қачон келдик? – деб сўрашди.
Абдуллоҳ бу сўзни эшитиб, таажжуб қилди ва ўзича: “Худонинг ҳикмати шундай бўларкан–да”, – деб мулоҳаза билан уйига борди. Кечаси тушида унга дейишди:
– Эй Абдуллоҳ, нега ҳайрон бўласан, ҳожилар рост айтяптилар, лутфингни ўша аёлга кўрсатган эдинг, бир фариштани сенинг суратингда қилиб ҳажга юборилди. Бу ҳожиларнинг ҳажи ҳам сенинг лутфинг туфайли қабул бўлди.
Барча мўминларга маълум бўлсинки, хайру саховат сабабли кишининг мартабаси Ҳақ субҳонаҳу ва таолонинг даргоҳида шундай муаззам ва мукаррам бўлажакдир.
Ривоят қилишларича, бир мазлума мусулмон аёл яҳудийлар маҳалласида яшар эди. Бу аёлнинг бир неча норасида болалари бўлиб, камбағаллиги сабабли бир–икки кун егали таом тополмади. Ўғлонлари бир куни унинг олдига югуриб келишиб; “Она, нима келтирдинг?” – дейишди.
Аёл:
– Жигаргўшаларим, мен мусулмон, булар кофир, нима қилай булар ҳеч нарса бермади, – деди.
Ўғиллари йиғлашиб:
– Яна бир марта боргин, шоядки бу гал бирор нарса беришса, – дейишди.
Аёл ўғилларининг кўнгли учун бир яҳудийнинг уйига борди. Яҳудий, у аёл ўғирликка келибди, деб у билан сўзлашмади. Аёл паришон бўлиб, яҳудийнинг уйидан чиқиб, ўз уйига келди. Яҳудий ҳам аёлнинг орқасидан то уйгача кузатиб борди ва аёлнинг болалари югуриб чиқишганини ва ундан “Эй она, нима олиб келдингиз?” деганини эшитди.
Аёл деди:
– Эй фарзандларим, Ҳақ субҳонаҳу ва таолонинг даргоҳида сабр қилинглар, шунда сизларга қиёмат куни жаннат ичида хилма–хил таомлар беради.
Яҳудий бу сўзни эшитиб, уйига қайтиб келди ва хилма–хил таомларни олиб, уларга келтириб берди. Узр айтиб: “Мен буларни билмас эдим” деб ортига қайтди.
Аёл бошини саждага қўйиб деди:
– Илоҳим, бу яҳудий бизга таом берди, сен ўз лутфу караминг билан унга иймон ато қилгайсан.
Аёл ҳануз бошини саждадан кўтармаган эдики, овоз келди:
– Эй заифа, бошингни кўтар, дуойинг мустажоб бўлди.
Бошини дарҳол саждадан кўтарди. Ул яҳудийни кўрди, зуннорини ташлаб, содиқ ихлос билан мусулмон бўлди.
Байт:
Иноят қилди ул дам лутф Аллоҳ,
Саодатга мушарраф бўлди гумроҳ.
Яхудий мусулмон бўлиб уйига борди. Хотини кўриб:
– Эй ёри мувофиқ
(
мос, лойиқ эр), бугун юзингни ғоятда нуроний кўрмоқдаман.
Яҳудий деди:
Эй хотин, мен иймон халқига мушарроф бўлдим.
Хотин деди:
– Менга ҳам иймон арза қил.
У ҳам иймон келтириб, мусулмон бўлди. Демак, мўъмин банда шундай бўлиши керакки, ҳамиша саховатли бўлсин.
Аллоҳ иноят ва тавфиқ бериб, мен шикаста дуогўйни ва барча мўъминларни саховатпеша қилиб, тинчлик давлатидан маҳрум қилмағай.
Учинчи боб
МЕҲТАР ШУАЙБ АЛАЙҲИС САЛОМНИНГ ФАЗИЛАТЛАРИ ҲАҚИДА
Ривоят қилишларича, меҳтар Шуайб алайҳис салом Худойи таолонинг қўрқинчидан шундай йиғлар эканки, охири кўз кўр бўлиб қолди. Ҳазрати Воҳиб ул–атоё (Аллоҳ) дан фармон бўлди:
– Эй Шуайб, нега йиғларсан?
Ҳазрати Шуайб деди:
– Худовандо, дўзахнинг олови мени йиғлатмоқда.
Худойи таолодан фармон бўлди:
– Эй Шуайб, барча пайғамбарларга дўзах ўтини бекор қилдим. Кўзингни равшан қилиб, ўзингга лутфимни ато қилурман.
Меҳтар Жаброил унинг кўзига қанотини суртди, кўзлари очилди. Неча вақтдан кейин яна йиғлай бошлади. Шунчалар йиғладики, яна икки кўзи кўр бўлди. Жаброил алайҳис салом ундан:
– Эй Шуайб, энди нечун йиғларсан? – деб сўради. Ҳазрат Шуайб жавоб берди:
– Эй Жаброил, энди Ҳақ субҳонаҳу ва таолонинг жамоли орзусида йиғларман, шоядки, унинг боқий дийдорини кўрсам. Фармон бўлди:
– Эй Шуайб, ҳар доим йиғлагилки, кўз ёшининг мукофоти дийдордир.
Байт:
Жамоли шавқидин гар йиғласанг зор,
Жазо
(
мукофот) бергай санга Аллоҳ дийдор.
ҲИКОЯТ
Келтирилишларича, ҳазрати пайғамбар замонида бир соҳоба бор эди. Икки кўзи кўр эди. Бир куни ҳазрати пайғамбар қошиға келди ва деди:
– Ё расулуллоҳ, масжидга бориб, жамоат намозинининг савобини олай десам, қўлимдан тутиб, етаклаб юрувчи киши йўқ.
Пайғамбар саллаллоҳу алайҳи вассалам унинг уйидан то масжидгача таноб тортиб қўйишни тайинлади. Таноб тортдилар. Шу тариқа намозни масжидда ўқий бошладилар.
Аммо бир неча мунофиқлар: “Бу кўр бўлса ҳам Муҳаммаднинг суҳбатидан қолмайди” дер эдилар. Бир куни пичоқ келтириб, танобга боғлаб қўйдилар. Саҳоба танобни ушлаб, намозга кетаётганида пичоқ қўлини кесиб, манглайига тегиб қонатди. Ҳазрати Расулуллоҳнинг олдиларига келди. Расул алайҳис салом дедилар:
– Сенга нима бўлди?
Кўр деди:
– Ё Расуллуллоҳ, душманлар сенинг суҳбатингни менга раво кўрмаяптилар, бу соадатдан мени маҳрум қилмоқчилар.
Пайғамбар алайҳис салом бу сўзни эшитиб, маҳзун бўлдилар. Шунда Жаброил алайҳис салом келиб деди:
– Эй, Муҳаммад, фармон бўлдики, бу киши онасининг қорнида ҳам кўр, дунёда ҳам кўр, гўр ичида ҳам кўр, қиёмат куни ҳам кўр, гўрдан чиққанда ҳам кўр, сирот кўпригидан ўтганда ҳам кўр бўлади. Аммо жаннатга етгач, ўз карамим билан кўзини равшан қилиб жамолимга мушарраф қилурман. Энди кўрдан сўра, қайси бирини ихтиёр қилади? Агар бу дунёда кўзининг очилишини хоҳласа, охиратда менинг дийдоримга барча мўъминдан кейин мушарраф бўлади.
Пайғамбар саллаллоҳу алайҳи вассаллам бу хабарни кўрга етқизди. Кўр деди:
– Ё Расуллаллоҳ, менинг юз минг бундай кўзим ўша ваъданинг фидоси бўлсин.
Байт:
Зиҳи ҳар бандаки истар жамолин,
Иноят бирла лутф этса висолин.
– Қиёмат куни ул абадий саодат ва боқий давлатга мушарраф бўлғайман....
Тўртинчи боб
МЕҲТАР МУСО АЛАЙҲИС САЛОМНИНГ ФАЗИЛАТЛАРИ БАЁНИДА
Келтиришларича, бир куни Меҳтар Мусо алайҳис салом Тур тоғининг тепасига чиқди. Саттор–ул–уйуб
(
айбларни яширувчи) (Аллоҳ) дан фармон бўлди:
– Эй Мусо, бизга ҳамду сано айтгил.
Мусо алайҳис салом Худойи таолони ўша ондаёқ тўрт юз ном билан ёд қилди. Хаёлидан “Қандай ажойиб саодату давлатки, Худойи таолони тўрт юз ном билан ёд қилдим”, –деган фикр ўтди. Фармон бўлди:
– Эй Мусо, Тур тоғининг этагига туш, сенинг хаёлингдан ўтган фикрни биз илми қадим билан билдик.
Меҳтар Мусо алайҳис салом Тур тоғидан тушди. Саҳро каби бир ғорни кўрдики, унда дарахтлар ўсиб ётарди. Мусо алайҳис салом деди:
– Бу дарахтнинг тагида бир оз ёнбошлаб олай.
Ногоҳ дарахт устида ўтирган бир жониворни кўрди. У Аллоҳу таолога ҳамду сано айтарди. Меҳтар Мусо алайҳис салом жониворнинг ҳамду саносига қулоқ солди. У Худойи таолони минг исм билан ёд қилди. Мусо алайҳис салом буни кўриб ҳайронликда қолди. Шунда Худойи таолодан нидо келди:
– Эй Мусо, сен мени тўрт юз ном билан ёд қилдинг. Кўнглида эса: “Мен қандай ажойиб бандаманки, Худойи таолони тўрт юз ном билан ёд қилдим, мендек ёд қилувчи бирор кимса бормикин?” – дединг. Эй Мусо, бу жониворни қараки, ҳар соатда мени тўрт минг ном билан ёд қилади.
Мусо алайҳис салом мурожаат қилиб деди:
Илоҳим, бу жониворни менга сўзлатгил, то мен у билан суҳбатлашай.
Фармон бўлди:
– Эй Мусо, мен бу жониворни яратганимдан буён менинг отимдан ўзга сўзни тилга олмаган, майли, сенинг дуойингни мустажоб қилдим.
Мусо алайҳис салом:
– Эй жонивор, сўзлагил, – деди.
Жонивор.
– Ассаломму алайкум, ё Расуллуллоҳ. Тўрт юз йилдирки, бу дарахтнинг шохида ўтирибман, менинг таомим Худойи таолонинг зикридир.
Мусо алайҳис салом деди:
– Тўрт юз йилдан бери бу дарахтни устида ўтирган бўлсанг, ҳеч нарса емадингми?
Жонивор деди:
