скачать книгу бесплатно
«Συμφωνώ», είπε εκείνος και μου έκλεισε το μάτι, ενώ άρπαξε ένα σουβλάκι.
Το αυτοσχέδιο δείπνο ήταν ανεπίσημο, αλλά νόστιμο, και η παρέα του ήταν η μόνη που θα μπορούσε να θέλω. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην κάνω τίποτα για να καταστρέψω την ειδυλλιακή ατμόσφαιρα, αλλά τότε θυμήθηκα ότι εξαρτιόταν μόνο εν μέρει από μένα. Ο συνδαιτυμόνας μου είχε ήδη αποδειχθεί, σε αρκετές περιπτώσεις, ότι μπορούσε εύκολα να θυμώσει, χωρίς κανέναν προφανή λόγο.
Τώρα ήταν χαμογελαστός και ένιωσα πόνο στην σκέψη ότι δεν γνώριζα το ακριβές χρώμα των ματιών και των μαλλιών του.
«Λοιπόν, Μελισσάνθη Bruno, σου αρέσει το Midnight Rose;»
Εσύ μου αρέσεις, ειδικά όταν είσαι τόσο ανέμελος και συμφιλιωμένος με τον κόσμο.
Φωναχτά, είπα: «Σε ποιον δεν θα άρεσε; Είναι ένα κομμάτι του παραδείσου, μακριά από την ένταση, το άγχος, από την τρέλα της ρουτίνας».
Σταμάτησε να τρώει, σαν να τρεφόταν από τη φωνή μου. Και εγώ άρχισα να μασώ πιο αργά, για να μη λυθούν τα μάγια, που ήταν πιο εύθραυστα από γυαλί, πιο ασταθή από ένα φύλλο του φθινοπώρου.
«Για κάποιον που έρχεται από το Λονδίνο έτσι πρέπει να είναι», παραδέχτηκε. «Έχεις ταξιδέψει πολύ;»
Έφερα το ποτήρι με το κρασί στο στόμα μου, πριν απαντήσω. «Λιγότερο από ό, τι θα ήθελα. Αλλά κατάλαβα ένα πράγμα: ότι ο κόσμος βρίσκεται στις γωνίες, τις πτυχώσεις, στα αυλάκια, όχι στα μεγάλα αστικά κέντρα».
«Η σοφία σου είναι αντίστοιχη μόνο με την ομορφιά σου», είπε σοβαρά. «Και τι ανακάλυψες σε αυτό το ευχάριστο χωριό της Σκωτίας;»
«Το χωριό δεν το έχω δει ακόμα», του θύμισα, χωρίς μνησικακία. «Αλλά το Midnight Rose είναι ένα ενδιαφέρον μέρος. Εδώ νομίζω ότι ο κόσμος μπορεί να σας σταματήσει, και δεν νιώθω ότι χάνω το μέλλον».
Σε απάντηση, κούνησε το κεφάλι του. «Έχετε αντιληφθεί την ουσία αυτού του σπιτιού, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα ... εγώ ακόμα δεν το έχω καταφέρει ...»
Δεν απάντησα, ο φόβος μην χαλάσω την ανάκτηση της οικειότητας μου σταμάτησε τη γλώσσα μου.
Με μελέτησε προσεκτικά, όπως συνήθιζε, σαν να ήμουν το περιεχόμενο ενός διάφανου ποτηριού και ο ίδιος ένα μικροσκόπιο. Η επόμενη ερώτηση ήταν μελετημένη, εκρηκτική, προάγγελος της επικείμενης καταστροφής.
«Έχεις οικογένεια, Μελισσάνθη Μπρούνο; Ζει κάποιος από τους δικούς σου;»
Δεν φαινόταν τυχαία ερώτηση που έγινε τυπικά. Ο ίδιος έτρεφε ένα έντονο και γνήσιο ενδιαφέρον.
Κάλυψα τον δισταγμό πίνοντας κι άλλο κρασί και, στο μεταξύ, ετοίμαζα την απάντηση που θα έδινα. Αποκαλύπτοντας ότι η αδελφή μου και ο πατέρας μου ήταν ακόμα ζωντανοί θα εξαπέλυα μια σειρά από άλλες δύσκολες ερωτήσεις, που δεν ήμουν έτοιμη να αντιμετωπίσω. Ήμουν ρεαλίστρια: μια πρόσκληση για δείπνο είχε γεννηθεί εκείνο το βράδυ μόνο και μόνο επειδή είχε βαρεθεί και αναζητούσε διέξοδο. Εγώ, η άγνωστη ακόμη γραμματέας, εξυπηρετούσα ιδανικά τον σκοπό. Δεν θα υπήρχε άλλο δείπνο. Επέλεξα να πω ψέματα, επειδή ήταν πιο εύκολο, λιγότερο περίπλοκο.
«Είμαι μόνη στον κόσμο». Μόνο όταν η φωνή μου ξεθώριασε, κατάλαβα ότι δεν ήταν ακριβώς ψέμα. Ήταν θεωρητικά, όχι στην πράξη.
Ήμουν μόνη, από κάθε άποψη. Δεν μπορούσα να βασιστώ σε κανέναν, πέρα από τον εαυτό μου. Αυτό με έκανε να υποφέρω τόσο πολύ, που σκεφτόμουν ότι είχα χάσει αυτό το δικαίωμα, αλλά είχα συνηθίσει. Παράλογο, λυπηρό, επώδυνο, αλλά αληθινό.
Συνηθισμένη να μη με αγαπούν. Παρεξηγημένη. Μόνη.
Φάνηκε παράλογα ικανοποιημένος από την απάντησή μου, σαν να ήταν η σωστή. Για ποιον λόγο ήταν σωστή, δεν ήξερα.
Σήκωσε το ποτήρι του κρασιού, μισοάδειο, σε μια πρόποση.
«Σε τι;» ρώτησα και τον μιμήθηκα.
«Στο να μπορείς ακόμα να ονειρεύεσαι, Μελισσάνθη Μπρούνο. Και ότι τα όνειρά σου θα πραγματοποιηθούν».
Τα μάτια του μου χαμογέλασαν πάνω από το ποτήρι.
Αρνήθηκα να καταλάβω. Ο Σεμπάστιαν ΜακΛέιν ήταν ένα ζωντανό αίνιγμα, και το χάρισμά του, ο ζωώδης μαγνητισμός του, ήταν αρκετή απάντηση.
Εκείνο το βράδυ ονειρεύτηκα για δεύτερη φορά. Η σκηνή ήταν ίδια με την προηγούμενη: εγώ με το νυχτικό, εκείνος στα πόδια του κρεβατιού μου με σκούρα ρούχα, χωρίς ίχνος της αναπηρικής καρέκλας.
Μου έτεινε χέρι του, ένα χαμόγελο έκανε καμπύλη στη γωνία του στόματός του. «Χόρεψε μαζί μου, Μελισσάνθη».
Ο τόνος του ήταν λεπτός, γλυκός, απαλός σαν μετάξι. Μου το ζητούσε, δεν το απαιτούσε. Και τα μάτια του ... Για πρώτη φορά ήταν ελκυστικά.
«Ονειρεύομαι;» Νόμιζα ότι απλώς το σκέφτηκα, αλλά το είχα ρωτήσει πραγματικά.
«Μόνο αν θέλεις να είναι όνειρο. Διαφορετικά, είναι η πραγματικότητα», είπε κατηγορηματικά.
«Μα περπατάς ...»
«Στα όνειρα οτιδήποτε μπορεί να συμβεί», είπε, καθοδηγώντας με σε ένα βαλς, όπως την πρώτη φορά.
Ένιωσα ένα κύμα θυμού. Γιατί στο δικό ΜΟΥ όνειρο ακυρώνονταν οι εφιάλτες των άλλων ανθρώπων, ενώ ο δικός μου παρέμενε άθικτος, έντονος μέσα στη μοχθηρή τελειότητα του; Ήταν το δικό ΜΟΥ όνειρό, αλλά δεν τιθασευόταν, ούτε μαλάκωνε. Η αυτονομία του ήταν περίεργη και ενοχλητική
Ξαφνικά, σταμάτησα να σκέφτομαι, λες και το να είμαι στα χέρια του ήταν πιο σημαντικό από το προσωπικό μου δράμα. Ήταν αναίσχυντα όμορφος και αισθανόμουν ότι ήταν τιμή μου να τον έχω στα όνειρά μου.
Χορέψαμε για πολλή ώρα, στον ρυθμό μίας ανύπαρκτης μουσικής, με τα σώματα σε απόλυτο συντονισμό.
«Νόμιζα ότι δεν θα σε ονειρευόμουν ξανά», του είπα, απλώνοντας το χέρι, για να αγγίξω το μάγουλό του. Ήταν λείο, ζεστό, σχεδόν καυτό. Το χέρι του σηκώθηκε, για να μπλεχτεί με το δικό μου. «Ούτε εγώ περίμενα ότι θα ονειρευόσουν ξανά».
«Μοιάζεις τόσο αληθινός...», είπα με έναν ψίθυρο. «Αλλά είσαι ένα όνειρο ... Είσαι πολύ γλυκός, για να είσαι κάτι διαφορετικό ...»
Ξέσπασε σε γέλια, διασκεδάζοντας, και με έσφιξε πιο δυνατά.
«Σε κάνω να θυμώνεις;»
Τον κοίταξα, σκυθρωπή. «Υπάρχουν φορές που θα σου έριχνα μια μπουνιά».
Δεν φάνηκε να ενοχλείται, αντίθετα ήταν ικανοποιημένος. «Το κάνω επίτηδες. Μου αρέσει να σε πειράζω».
«Γιατί;»
«Είναι πιο εύκολο να σε κρατώ σε απόσταση».
Ο διαπεραστικός ήχος του ρολογιού εισέβαλε στο όνειρο και προκάλεσε τη δυσαρέσκεια μου. Γιατί εκείνος έκανε πίσω, και πάλι. Σαν να ήταν ένα σήμα που μου έκανε.
«Μείνε μαζί μου», τον παρακάλεσα.
«Δεν μπορώ».
«Δικό μου είναι το όνειρο. Εγώ αποφασίζω», ανταπάντησα ενοχλημένη.
Εκείνος άπλωσε το χέρι του, περνώντας το στα μαλλιά μου με ένα χάδι, με τα δάχτυλά του ελαφρύτερα κι από φτερά.
«Τα όνειρα μας διαφεύγουν, Μελισσάνθη. Γεννιούνται από εμάς, αλλά δεν μας ανήκουν ολοκληρωτικά. Έχουν τη δική τους βούληση και τελειώνουν όταν το αποφασίσουν εκείνα».
Τραύλιζα, σαν παιδί. «Δεν μου αρέσει».
Το πρόσωπό του διαπεράστηκε από μια ασυνήθιστη σοβαρότητα. «Σε κανέναν δεν αρέσει, αλλά ο κόσμος είναι άδικος εξ ορισμού.»
Προσπάθησα να κρατήσω το όνειρό μου, αλλά τα χέρια μου ήταν πολύ αδύναμα και κραυγή μου ήταν, απλώς, ένας ψίθυρος. Εξαφανίστηκε γρήγορα, όπως την πρώτη φορά. Βρέθηκα πάλι ξύπνια, με τα αυτιά μου να μουδιάζουν από έναν γδούπο. Τότε συνειδητοποίησα, με απογοήτευση, ότι ήταν οι άρρυθμοι κτύποι της καρδιάς μου.
Κι εκείνος έφυγε μόνος του, σαν να μην μου ανήκε πια τίποτα. Δεν είχα τον έλεγχο σε κανένα μέρος του σώματός μου.
Με αναστάτωνε, όμως, ότι δεν είχα έλεγχο ούτε στο μυαλό μου ούτε και στα συναισθήματά μου.
Η επιστολή έφτασε εκείνο το πρωί, και είχε την καταστροφική επίδραση που είχε μία πέτρα που πέφτει σε μία λίμνη. Καταλήγει σε ένα ορισμένο σημείο, αλλά τα αποτελέσματά της αντανακλώνται στα γύρω σημεία, σε ομόκεντρους και πολύ μεγάλους κύκλους.
Η διάθεσή μου ήταν στα ύψη, και άρχισα την ημέρα μουρμουρίζοντας. Σίγουρα όχι μόνη μου.
Η κυρία ΜακΜίλιαν σέρβιρε το πρωινό με θρησκευτική ευλάβεια, απασχολημένη με το να προσποιείται ότι δεν την ενδιέφερε το δείπνο της προηγούμενης βραδιάς.
Αποφάσισα να ξεκαθαρίσω τα πράγματα. Έπρεπε να ξεκαθαρίσω τις αμφιβολίες της, προτού γίνουν βεβαιότητες για εκείνη και επιζήμιες για τη φήμη μου, ίσως και για τη φήμη του κυρίου ΜακΛέιν. Κάθε συναισθηματική ελπίδα γι’αυτόν ήταν αποκλειστικά γέννημα των ονείρων μου, και δεν έπρεπε να ενδώσω στο εφήμερο θαύμα τους.
«Κυρία ΜακΜίλιαν ...»
«Ναι, δεσποινίς Μπρούνο;» Έβαζε βούτυρο στη φρυγανιά της και έθεσε το ερώτημα χωρίς να κοιτάξει επάνω.
«Ο κύριος ΜακΛέιν αισθάνθηκε μοναξιά χθες το βράδυ και μου ζήτησε να του κρατήσω συντροφιά. Αν δεν ήμουν εκεί, θα το ζητούσε από τον Κάιλ», είπα σταθερά.
Ρύθμισε τα γυαλιά της και συγκατένευσε «Φυσικά, δεσποινίς. Δεν σκέφτηκα ποτέ κάτι κακό. Είναι προφανές ότι αυτό ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό».
Η σιγουριά της με πάγωσε, αν και ήταν λογικό. Βασικά, κατά βάθος, κι εγώ έτσι σκεφτόμουν. Δεν υπήρχε λόγος να ελπίζουμε ότι ο περιζήτητος εργένης της περιοχής με είχε ερωτευτεί. Σε αναπηρική καρέκλα ήταν, δεν ήταν τυφλός. Ο κόσμος μου σε μαύρο και άσπρο ήταν η ζωντανή και σταθερή απόδειξη της διαφορετικότητάς μου. Δεν θα μπορούσα να επιτρέψω στον εαυτό μου την πολυτέλεια να το ξεχάσω.
Ποτέ. Ή θα κατέληγε να με γκρεμίσει κι άλλο.
Ανέβηκα τις σκάλες όπως και κάθε άλλη μέρα. Ένιωθα ανήσυχη, παρά την ηρεμία που επεδείκνυα.
Ο Σεμπάστιαν ΜακΛέιν ήδη χαμογελούσε όταν άνοιξα την πόρτα, και έστειλε την καρδιά μου κατευθείαν στον παράδεισο. Ήλπιζα να μην ερχόταν να με ξαναπάρει από εκεί, ποτέ.
«Καλημέρα, κύριε», τον χαιρέτησα ήρεμα.
«Πολύ τυπική είσαι, Μελισσάνθη», είπε με τόνο επίπληξης, σαν να μοιραστήκαμε κάτι πιο οικείο από ένα απλό γεύμα.
Τα μάγουλά μου πύρωσαν και ήμουν σίγουρη ότι κοκκίνισα, ακόμα κι αν δεν είχα ιδέα για την πραγματική έννοια της λέξης. Το κόκκινο ήταν ένα σκούρο χρώμα, ίδιο με το μαύρο στον δικό μου κόσμο.
«Είναι απλός σεβασμός, κύριε», είπα, μετριάζοντας το επίσημο ύφος μου με ένα χαμόγελο.
«Δεν έχω κάνει πολλά για να τον αξίζω», συλλογίστηκε. «Αντίθετα, θα σου είμαι αντιπαθητικός, μερικές φορές.»
«Όχι, κύριε,» απάντησα, περπατώντας σε ένα ναρκοπέδιο. Ο κίνδυνος να εξαπολύσει την οργή του ήταν πάντα λανθάνων, παρών σε όλες τις λεκτικές συνδιαλλαγές μας και δεν μπορούσα να ρίξω τις άμυνές μου.
Ακόμα κι αν η καρδιά μου το είχε ήδη κάνει.
«Μην λες ψέματα. Δεν το ανέχομαι», απάντησε χωρίς να χάσει το υπέροχο χαμόγελό του.
Κάθισα μπροστά του, έτοιμη να εκτελέσω τα καθήκοντα για τα οποία πληρωνόμουν. Σε αυτά, σίγουρα, δεν ήταν το να τον ερωτευτώ. Αυτό αποκλειόταν.
Μου έδειξε μία στοίβα από αλληλογραφία που ήταν πάνω στο γραφείο του. «Χωρίστε την προσωπική από την επαγγελματική αλληλογραφία, παρακαλώ».
Το να πάρω τα μάτια μου από τα δικά του, που ήταν γεμάτα με ευγένεια, χρειαζόταν προσπάθεια. Εξακολουθούσα να τον νιώθω να ακουμπά πάνω μου, ζεστός και ακαταμάχητος, και δυσκολευόμουν να συγκεντρωθώ.
Μια επιστολή τράβηξε την προσοχή μου, γιατί δεν υπήρχε αποστολέας και ο γραφικός χαρακτήρας στο φάκελο μου ήταν γνωστός. Επιπλέον, ο παραλήπτης δεν ήταν ο αγαπητός μου συγγραφέας, αλλά εγώ.
Στάθηκα, έχοντας παραλύσει, με τον φάκελο ανάμεσα στα δάχτυλά μου και το κεφάλι μου γεμάτο με αντικρουόμενες σκέψεις.
«Συμβαίνει κάτι;»
Το βλέμμα μου σηκώθηκε για να συναντήσει το δικό του. Εκείνος με κοίταξε προσεκτικά και συνειδητοποίησα ότι ποτέ δεν είχε σταματήσει να το κάνει.
«Όχι, εγώ ... Είμαι εντάξει ... Είναι απλά ότι ...» είχα χαθεί σε ένα δαιδαλώδες δίλημμα: να του πω ή να μην του πω για την επιστολή; Αν το απέκρυπτα, υπήρχε κίνδυνος να του το πει αργότερα ο Κάιλ. Αυτός παραλάμβανε την αλληλογραφία και την έφερνε στο γραφείο. Ή ίσως να μην είχε παρατηρήσει ότι η επιστολή είχε άλλο παραλήπτη. Θα μπορούσα να βασιστώ σε αυτό και να κλείσω την επιστολή για να την ξαναπάρω αργότερα; Όχι, αδύνατον. Ο ΜακΛέιν ήταν πολύ παρατηρητικός και δεν του ξέφευγε τίποτα. Το βάρος του ψέματός μου θα έμπαινε ανάμεσά μας.
Άπλωσε το χέρι του, κολλώντας με την πλάτη στον τοίχο. Ο ίδιος αισθάνθηκε την αναποφασιστικότητα μου και ζήτησε να δει με τα ίδια του τα μάτια.
Με έναν βαρύ αναστεναγμό, του έδωσα το φάκελο.
Τα μάτια του απομακρύνθηκαν από μένα μόνο για ένα δευτερόλεπτο, ακριβώς όσο χρειαζόταν, για να διαβάσει το όνομα του φακέλου και, στη συνέχεια γύρισαν πάλι σε μένα. Η εχθρότητα επέστρεψε σε εκείνον, παχιά όπως ομίχλη, γλοιώδης όπως το αίμα, μαύρη όπως η δυσπιστία.
«Ποιος σου γράφει, Μελισσάνθη Μπρούνο; Ο αρραβωνιαστικός σου που είναι μακριά; Κάποιος συγγενής; Αχ, όχι, τι ανόητος. Μου είπες ότι είναι όλοι νεκροί. Τότε; Κάποιος φίλος ίσως;»
Πήρα την ευκαιρία, συνεχίζοντας το ψέμα. «Θα είναι η παλιά συγκάτοικός μου, η Τζέσικα. Ήξερα ότι θα μου γράψει και της έδωσα τη διεύθυνσή μου», είπα έκπληκτη με το πώς έρρεαν οι λέξεις από το στόμα μου, φυσικά μέσα στο ψέμα τους.
«Διάβασέ το, τότε. Θα ανυπομονείς να το κάνεις. Μην προβληματίζεσαι, Μελισσάνθη». Η φωνή του ήταν μελιστάλαχτη, χρωματισμένη με φοβερή σκληρότητα. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι η καρδιά μου υπήρχε ακόμη, παρά τις προηγούμενες πεποιθήσεις μου. Ήταν γεμάτη, αποκομμένη, ανεξάρτητη από το υπόλοιπο σώμα. Όπως και το μυαλό μου.
«Όχι ... όχι ... δεν βιάζομαι… αργότερα, ίσως ... εννοώ ότι η Τζέσικα δεν θα έχει καμία μεγάλη είδηση ...» ψέλλισα αποφεύγοντας το παγωμένο βλέμμα του.
«Επιμένω, Μελισσάνθη».
Για πρώτη φορά στη ζωή μου, γνώριζα την γλυκύτητα του δηλητηρίου, το μαγευτικό άρωμα της παραπλανητικής γοητείας του. Επειδή η φωνή του και το χαμόγελό του δεν φανέρωναν την οργή του. Μόνο τα μάτια του τον πρόδιδαν.
Πήρα τοm φάκελο που κρατούσα με τις άκρες των δαχτύλων, σαν να είχε μολυνθεί.
Εκείνος περίμενε. Υπήρχε μία υποψία σαδιστικής διασκέδασης σε εκείνα τα απύθμενα μάτια.
Φύλαξα τον φάκελο στην τσέπη μου. «Είναι από την αδελφή μου». Η αλήθεια βγήκε από το στόμα μου, απελευθερωτική, αν και δεν υπήρχε τρόπος να την αποφύγω. Ήταν σιωπηλός κι εγώ συνέχισα με θάρρος.
«Ξέρω ότι είπα ψέματα για τους συγγενείς μου, αλλά ... είμαι πραγματικά μόνη στον κόσμο. Εγώ ...», η φωνή μου έσπαγε. Προσπάθησα ξανά. «Ξέρω ότι ήταν λάθος, αλλά δεν ήθελα να μιλήσω γι’αυτούς.»
«’Αυτούς’;»
«Ναι. Ο πατέρας μου είναι ακόμα ζωντανός. Αλλά μόνο και μόνο επειδή η καρδιά του χτυπάει ακόμα». Τα μάτια μου θόλωσαν με δάκρυα. «Είναι σχεδόν φυτό. Είναι στο τελικό στάδιο του αλκοολισμού και δεν θυμάται καν ποιες είμαστε. Εγώ και η Μονίκ, δηλαδή».
«Ήταν βλακώδες από πλευράς σας να πείτε ψέματα, δεσποινίς Μπρούνο. Δεν σκεφτήκατε ότι η αδελφή της θα σας έγραφε εδώ; Ή μήπως φύγατε, για να μην ασχολείστε με τον πατέρα σας, αφήνοντας όλο το βάρος σε κάποιον άλλο;». Η φωνή του αντήχησε στο γραφείο, θανατηφόρα όπως κι ο πυροβολισμός ενός όπλου.
Κατάπια τα δάκρυα μου και τον κοίταξα προκλητικά. Είχα πει ψέματα, ήταν αναμφισβήτητο, αλλά εκείνος με περιέγραφε σαν μια άθλια, ανάξια να ζω, σαν μία ανάξια σεβασμού.
