скачать книгу бесплатно
Orion – 51
Ruzigar Ələkbər
Orion həqiqətə daha yaxın olan bir yuxudur. Bəlkə də, taledir, ya da xəyal. Aydın ağıl yoxdursa, demək, hər şey bulanıqdır. Bulanıq olan şeylər ağlımızda həqiqət, yaxud da Nream kimi formalaşmağa məhkumdur. Nream yuxudur. Nream yoxluqdur… Görüntülərin bulanıq olduğu kainatda yalnız səslərə inana bilərdik, Nreamı anlamaq və həqiqətə varmaq üçün. Budur inandıq və indi Bellatriksdəyik…
Redaktor:
Ümid Abbas Nihan
Ruzigar Ələkbər. Orion 51. Roman
Köhlən Nəşriyyatı. 304 səh.
I hissə. Yuxulardakı talelər. 51.
Ovçu
Köhnə adı ilə desək, Yunanıstanın ən ucqar nöqtəsində yerləşən Kovagnos kəndi, indi Musiksos kimi adlandırılan əyalətin kiçik kəndlərindən biridir. Üçüncü dünya müharibəsinin fəsadlarından yan ötüşən bu kənd, ilk nəzərlərdəncə insanı valeh edir. Bir çoxuna görə, əgər Kovagnos kəndi NATO ordusu tərəfindən uğurla istila edilə bilinsəydi, bugünkü Hellenas dövləti hələ də Yunanıstan olaraq tanınacaqdı. Hellenas dövləti, köhnə
Cənubi Avropa və Balkan ölkələrinin ərazilərinin bir hissəsini əhatə edirdi.
Bu dəfə, məhz bu ərazilərdə yaşayan xalqlar, dünyanı üçüncü utancından xilas edə bilmişdi.
Ağır müharibələr dövründən artıq altı il ötürdü. İndi insanlar dinc başla oturub, yenidən səhvlərini təhlil edirdilər. Bir çox politoloqlara görə
tək günahkar Amerika Birləşmiş Ştatları, bəzilərinə görə isə bu dəfə də
Marks və Engels idi. Bundan başqa, digər düşüncədə olan politoloqlar da var idi ki, onlara görə nə günah, nə də ki, günahkar var idi; Onlar, sadəcə, kapitalist sistemin çöküşünə sevinməyi tövsiyə edirdilər.
Əslində isə ümümbəşəri siyasi gərginlik, başlanğıc nöqtəsini 2020-ci ildən 2022-ci ilə qədər müddəti əhatə edən karantin dövründən götürmüş-dü. Sosial – ictimai izoliyasiya, az müddətli iş rejimləri, xidmət sektoru və
turizm sənayesi, iri sənayə müəssisəllərinin və beynəlxalq iqtisadi münasibətlərin fəaliyyətindəki böhranlı vəziyyətin yaranmağı ilə nəticələnmişdi.
Bir çox mütəxəssisə görə bu, kapitalizmə qarşı yönələn xəbərdarlıq siqnalı idi. Bu siyasəti Amerika Birləşmiş Ştatlarına qarşı, nə kapitalist, nə də sosialist kimi sosialist bir dövlət olan Çin Xalq Demokratik Respublikası, siyasi gərginlik yaratmaq üçün tətbiq etmişdi. Lakin müharibənin sonu heç ÇXDR-nın özü üçün də uğurlu olmamışdı. Belə ki, o, yerini yeni qurulan, Çin dövlətinə vermişdi və bu ölkədə də, digər dünya ölkələrindəki kimi 7
daxili böhranlar, anarxiya, kütləvi etirazlar və hakimiyyət hərc-mərcliyi hökm sürməkdə idi.
Halbuki dünya xalqları aclıq və səfalət içində olsalar da, hələ də öz yeknəsək üsyanlarının uğuruna inanmaqda idilər. Hellenasda isə vəziyyət tamam başqa cür idi. Avropanın sağ qala bilən “avropalı” təfəkkürü, yalnız burada öz təsir gücünü itirməmişdi. Hellenasdan kənarda isə vəziyyət bir qədər təbəddülatlı idi. Şimali və Qərbi Avropa ölkələri elə bir siyasi böh-ranın içində idi ki, bu mənzərə, tarixçilərdə yeni “Viking əsri” təəssüratı yaradırdı. Bəs necə olmuşdu ki, Hellenas qurulmuşdu və Avropa mədəniyyəti və siyasi kultunun yeni mühafizəçisinə çevrilmişdi? Səbəb olduqca bəsit və anlaşılan idi. Bu totalitar rejimdən qaçıb, Yunanıstana sığınan avropalılar sayəsində baş vermişdi. Belə ki, Avropanın bəzi ölkələrində, müxalif partiyalar və anarxist politoloqlar, ziyalılar və s. bu qəbildən olan insanlar, iqtidarları ABŞ və NATO-nun təsir gücündən imtina etməyə çağırırdı. Həmin müddətdə öz iqtidarları tərəfindən ciddi təzyiqlərə məruz qalan bu cür adamların bəziləri ya ölkədən deportasiya edilirdi, ya da onlar elə özləri kütləvi şəkildə xarici dövlətlərə axın edirdilər. Bu axının ən intensiv istiqaməti Yunanıstan idi.
Beşinci kolonun və diaspora, həmçinin lobbiçilik misiyalarının, iqtidarları “amerikanlaşdırmaq” kimi uğurlu siyasəti, əslində, Avropanı çoxdan ABŞ-ın müstəmləkəsinə çevirmişdi. Bu isə 2047-2057- ci illəri əhatə
edən Üçüncü Dünya müharibəsinə xəbərdarlıq ola biləcək digər əlamət idi.
NATO-nun üzvlüyündən imtina edən Fransa və İngiltərə kimi dövlətlər ABŞ-ın gizlin, dəhşətli planlarını əvvəlcədən hiss etmiş kimi idilər. Buna görə də, ümümdövlət statusunda, rəsmi sərəncamla NATO-dan imtina edən Avropa dövlətləri də, yalnız bu ikisi idi. Bugünkü vikinglik görünüşünü ən çox özlərində təcəssüm etdirməklərinin səbəbi bəlkə də yalnız bu idi. Bəli, bəşər yenidən öz çirkab heysiyyətindən paklaşmağı arzulayırdı.
Hellenasın gücü onun ordusundan çox, məhz elə düşünən insanların-da idi. Həmin o insanlar ki, onlar bir zaman öz ölkələrindən mühacirət edə-rək bura yerləşmişdilər. Əslində, Hellenas bütün Avropanın özü idi. Kə-narda qalan dövlətlər isə sadəcə olaraq, bədbəxt taleləri ilə mübarizə apar-mağa məhkum idilər. Hərçənd indiki vaxtda Hellenası da, bütünlüklə “ağrısız-bəlasız” bir dövlət kimi görə bilmərik. Çünki müharibələr hər nə qədər səngimiş olsa belə, hələ də yeni təhlükələr gözlənilirdi. Elə buna görə də, mədəni irs, fəlsəfi təfəkkür və avropalı nüfuzunu ziyalılar, sənətkarlar 8
və ya mədəniyyət nümayəndələri yox, əsgərlər qoruyurdu, yaxud da qo-rumalı idi.
Bu ölkədəki sosial-ictimai vəziyyət sənaye inqilabı ərəfəsindəki dövrü xatırladırdı. İnsanlar öz talelərini, rifah halına salmaq üçün dayanmadan çalışırdılar. Bəs bu, indiki vaxtda, ifrat dərəcədə nifrət bəslənən kapitalizmin yenidən doğuşuna səbəb ola bilərdimi? Heç kim, hələ ki, heç nə
bilmirdi.
Kovagnos kəndi, Hellenasın həm də, ən böyük hərbi istehkamlarından birinin yerləşdiyi coğrafi məntəqə sayılırdı. Bu hərbi istehkamda beş
yüzdən çox zabit, minə yaxın əsgər xidmət göstərirdi. Onların əsas vəzifəsi, şimaldan gələn hər hansısa bir təhlükənin, həmçinin ölkəyə qanunsuz yollarla keçməyə çalışan mühacir və ya qaçqınların qarşısını almaq idi.
Hellenas ordusunda xidmət göstərən elə bir zabit, elə bir əsgər yox idi ki, onlardan hansısa biri ailəsindən ən azı bir nəfərini müharibə illərində
itirməsin.
Hərbi istehkam üç mərtəbəli, düz bucaqlı formasında olan binadan ibarət idi və Hellenasın şimal sərhədlərinin onda birini mühafizə etmək məsuliyyətini icra edirdi. Əsgərlərin böyük bir hissəsi kimsəsiz “gənclər”
idi və onlar müharibədən sonra xüsusi təlimlər keçirilərək ordu sıralarına daxil edilmişdilər.
Hərbi istehkamın yerləşdiyi ərazidən təxminən iki kilometr uzaqlıqda, həmçinin istehkama daha yaxın olan sərhəd məntəqəsindəki əsgərlər, həm döyüş bacarıqları və həm də fiziki güclərinə görə digər məntəqə əsgərlərindən fərqlənirdilər. Bununla belə, onları istehkamın əsas mühafizəçiləri də saymaq olardı. Məntəqədə xidmət göstərən əsgərlərin əksəriyyəti yunan idi və bu, yalnız, məhz bu məntəqədə, bu cür bir xarakteristika yaratmışdı.
Onların içərisində yalnız iki nəfər başqa millətdən idi ki, bunlardan da biri serb, digəri xorvat idi. Zabit korpusunda isə hər millətdən olan zabitlə qarşılaşmaq mümkün idi.
Lefteris Vlahos milliyyətcə yunan idi. Onun haqqında danışmazdan qabaq, əvvəlcədən bir şeyi qeyd etmək lazımdır ki, o, buradakı zabitlərdən xeyli fərqli xararkterə sahib bir adam kimi tanınırdı. Bu fərqlilik onun özü üçün qüsur sayıldığı qədər, başqaları üçün də məzəmmət səbəbi idi.
Kapitan Vlahosun öz-özü ilə danışmaq kimi bir vərdişi var idi. Əgər onun iri əzələli qolları, boyu-buxunu və ordudakı nüfuzu olmasaydı, yəqin ki, onu asanlıqla məsxərəyə qoyar və dəli adlandırardılar. İllərin hərbi təc-9
rübəsini öz xarakterik xüsisiyyəti kimi mənimsəyən Vlahos, həm də, mahir atıcı idi. Xülasə, onun bütün bu keyfiyyətləri, dəli adlandırılmağı üçün maneə idi. Lakin zamanla bu məsələ elə yerə gəlib çatmışdı ki, hətta məntəqə rəisi onu istefaya göndərmək haqqında da gizlin niyyətlərə qapılmışdı.
Vlahos iyirmi yeddi yaşlı, ortaboy və qaraşın bir adam idi. Rütbəcə
loxaqos – kapitan idi və Hellenasın, “hərbçilərin səlahiyyətləri” adlı qa-nunlar toplusunda qeyd olunan bir bəndinə əsasən, onun da saqqal sa-lamaq hüququ var idi. Çalma saqqalı üzündə elə bir təəssürat yaratmışdı ki, sanki bu adam heç zabit yox, hər hansısa, başqa bir peşənin sahibidir. O, Yunanıstanın İraklion şəhərində, kasıb bir ailədə dünyaya gəlmişdi. Atası Yunanıstanın çox da tanınmayan yazarlarından olan Adnos Vlahos, anası isə ömrünün əksər hissəsini, sadəcə, kiçik bir müəssisədə keçirən, dərzi Adria Vlahos idi. Lefteris ailənin altı uşağından sonuncusu idi. Uşaq vax-tından bəri atasının ciddi nəzarəti altında böyüyən Lefteris, onun sayəsində varlı ailələrin uşaqlarının təhsil aldığı özəl şəhər məktəbində təhsil almağa başlamışdı. Təhsil haqlarını demək olar bütün ailənin boğazından kəsilən məvaciblə ödəyən atası, Lefteris dördüncü sinifdə oxuyarkən həyatını itirmişdi. Yunanıstan məhkəməsi, Adnosu yazılarına görə elektrikli out-racaqda cərəyan verilərək edam olunması hökm vermişdi. Buna baxma-yaraq, o, azsaylı nüsxə ilə də olsa, ölümündən sonra dörd adda kitab qo-yub getmişdi. Bu kitablar isə onun yaxın çevrəsindəki ziyalı adamların evi-nin rəflərində tozlanırdı. Onun ölümündən sonra məktəbi yarımçıq sax-lamağa məcbur qalan bu balaca oğlan, şəhərin izdihamlı yerlərində ana-sının hazırladığı südlü şirniyyatları satmaqla həyatına davam etməyə məc-bur idi. Lakin bir müddətdən sonra onların həyatı tamamilə dəyişəcəkdi və bu dəyişikliyin səbəbi yeni çağ müharibəsi olacaqdı.
Bacısı Sofiadan başqa bütün ailəsini bu müharibədə itirən, Lefteris, elə
bacısının təkidi ilə Yunan ordu sıralarına qoşulmuşdu. Hərçənd Sofianın zabit əri Demitrinin bu xü-susda rolu daha böyük idi, lakin yenə də, tələbi irəli sürən bacısı idi. Ailə-nin digər üzvlərinin ölüm səbəbi də olduqca maraqlı və bir o qədər dəh-şətli idi. Lefteris və Sofiadan başqa ailənin digər üzvləri, müharibə
ərəfə-sində bolqar partizan dəstəsinin İraklion şəhərinə hücumu ərəfəsində həyatlarını itirmişdilər. Əslində, Lefteris və Sofianın həyatda qalmaqlarını möcüzə adlandırmaq olardı.
Partizan dəstəsinin girov saxladığı altmışa yaxın ailə, olduqca rütubətli və darısqal bir zirzəmidə saxlanılırdı və həmin ailələrdən biri də
Vlahos ailəsi idi. İki gün ərzində İraklionu vəlvələyə salan partizanlar, bu müddət ərzində şəhərdə səksən üç nəfərin ölümünə səbəb olmuşdu. Sonda dalana dirənən partizanlar, gecikmiş yunan zabitlərinin şəhərdə olduğunu bilib, onları hədələyərək zirzəmidəki insanları güllələyəcəklərini bildirmişdilər və elə bu məqamda da, yerləri dəqiqləşdirilən partizanlar öz mübhəm işlərinin icrasına başlamışdılar. Lefteris və Sofia yunan əsgərləri tərəfindən xilas olunan yüz iyirmi iki nəfərin arasında idi. Anası, bir bacısı və dörd qardaşı isə bolqarlar tərəfindən güllələnmişdilər.
Bolqarların şəhərə basqın etməyinin səbəbi, Yunanıstan hökümətinin, əhalinin bolqarlardan ibarət hissəsini, ölkədən deportasiya etməyi idi. Bu elə bir dövrə təsadüf edirdi ki, NATO ordusu sonradan yerli hökümətə
xəyanət edərək, daxili müharibə başladacaq, Bolqarıstanda terrorlar törə-dəcəkdi. Yunanıstan isə o vaxtlar, NATO-nun üzvlüyündən altı ay idi ki, imtina etmişdi. Bu cür radikal bir üsulla alınan qisasın başqa səbəbləri də
vardı. Heç bir yazılı sənəddə olmasa belə, bolqarlar iddia edirdiər ki, guya, yunanlar ölkəni tərk etmək istəməyən üç min yeddi yüz on iki nəfər bolqar vətəndaşının soyqırımını həyata keçirib.
Yunanların İraklionu nəzarətə almağı və partizan dəstəsini zərərsiz-ləşdirməyində, Demitri fəal iştirak etmişdi. O, şəhərin xilasına gecikən əsgər heyətinin komandanı idi. Sofia ilə də, məhz belə bir kədərli gündə
tanış olmuşdular. Demitri xaraktercə yüngülməcaz adam olmağı ilə bərabər, həm də boşboğaz bir adam idi. Dostları bu xüsusiyyətinə görə onu vaxtaşırı acılasa da, o heç cürə ağıllana bilmirdi. Hətta bir dəfə arvadı haqqında içki məclislərinin birində biədəb söhbətlər etdiyinə görə, ən yaxın dostları onu masa arxasında qoyub, sakitcə masadan qalxmış və çıxıb get-mişdilər. O, Sofiadan nə az, nə çox on iki yaş böyük idi. Əslində, bu tanışlıq, tanışlıqdan çox məcburiyyət və çarəsiz vəziyyətdə qalan qızın ani qərarı sayəsində baş vermişdi. On doqquz yaşlı Sofia, bəlkə də, siyasət işlə-dərək qardaşı və özünün həyatını yalnız bu cürə qorumağın mümkün olduğunu düşünmüşdü. Lakin Demitri də heç bir halda ondan “yox” cavabı almağa razı olmazdı, hətta belə bir şey olmuş olsaydı, o, yəqin ki, ən yaxşı halda onun üzünə tüpürərdi. Yaxud da, elə oradaca vəzifəsindən sui-istifadə edərək, onu istəmədiyi bir şeyə zorlaya və bundan sonra da, hər kəsin yanında onu alçalda bilərdi.. Həmin vaxtlarda Yunanıstan belə bir yer idi…
Lefteris ordu sıralarına daxil olduqdan iki il sonra, NATO ordularına qarşı döyüşlərdə fəal iştirak etdiyinə görə antipoloxaqos-leytinant rütbəsi ilə təltif edilmişdi. Bəlkə də, o bunu həyatındakı ilk uğuru kimi qəbul etmişdi deyə, yalnız bundan sonra hərbiyə həvəsi daha da artmışdı. Fiziki məşqlərə köklənmiş, atıcılıq üzrə xüsusi dərslər almağa başlamışdı ki, bu da orduda fəaliyyət göstərən zabitlər üçün könüllü xarakter daşıyırdı. Əslində isə o, hərbiyə və orduya nifrət edirdi. Ola bilsin ki, onun çalışqan-lığının səbəbi də məhz bu nifrətin hikkəsindən idi. Pyelesd döyüşündə əsir götürülən NATO əsgərlərindən dördünü işgəncə verərək öldürmüşdü.
Bütün bu əlamətlərdən sonra, düşünə bilərsiniz ki, öz-özü ilə danışmağı və
dəli adlandırılmağı onun keçmişdən qalma travmalarının mübhəm əsəridir, lakin xeyr, o da hamı kimi ağıllı davranmağı bacaran və sosial çevrə-sinin genişlənməsi qayğısında olan adi bir adam idi. Ürəyi sıxılanda digər zabitlərlə söhbət etməyə, onlarla deyib-gülməyə can atırdı. Lefterisin bacarıqları sırasına şahmat da daxil idi. Şahmatı elə məharətlə oynayırdı ki, hətta ən ağlasığmaz mərclərə belə razı olurdu və adəti üzrə, sonda özü qalib olurdu. Uşaq vaxtı təhsil aldığı özəl məktəbdən də ancaq bunu öyrənmişdi, başqa heç nə.
Onun haqqında gəzən söz-söhbətlərin fərqində idi, lakin buna ciddi bir məsələ kimi yanaşmırdı. Əksinə ona qarşı yönələn ittihamların qarşılığında, – “hamınız axmaqsınız!” – deyə, zarafatyana cavab verirdi. Hərdən də özü barəsində elə vəcdlə danışırdı ki, ətrafdakılar az qala ona inanırdılar. Bu söhbətlərin isə effektiv təsiri o yerdə öz gücünü itirirdi ki, o, gecələr səmada gördüyü ovçu haqqında danışmağa başlayırdı. Bu ovçunun hətta adı da var idi və bu ad, “51” idi. Kapitan Vlohasın iddiasına görə, 51 onunla elə şeylər haqqında söhbətlər edir ki, həmin söhbətləri bu vaxta qə-dər hələ heç bir insan övladı bilməyib. Ancaq dostları bu şeylərin nə olduğu barəsində adicə bir sual verəndə, Lefterisin dili dərhal topuq vur-mağa başlayır və həmişəki kimi gülünc vəziyyətə düşürdü. Doğrusu, dost-larına bu yerdə haqq vermək lazımdır, çünki o, doğrudan da heç vaxt, hə-min şeylər barəsində bircə kəlmə də olsa düzgün nəsə deyə bilmirdi. Bir gün o, ovçunun ona, “Veronikanın saçları” bürcü haqqında danışdığı barəsində söhbət açanda, dostları bu dəfə xeyli müddət özlərini güclə
saxlamış, sonda uzun-uzadı qəh-qəhələrlə gülüb, ona təcili qadın lazım olduğunu demişdilər. Ən yaxın dostu, leytnant Nikolaydis isə bütün bu söhbətlərdən narahat olurdu. O, dostunu bu cür, lağ-lağı hədəfi kimi gör-12
mək istəmirdi. Bir dəfə ona ehtiyatla izah etməyə çalışmışdı ki, onun psixoloji vəziyyəti yerində deyil, yuxularına diqqət etməli, az içki içməlidir.
Lakin hər bir yunan zabiti kimi Lefterisin də sevimli içkisi uzo idi. O, bu məqamda dostunun bütün narahatlıqlarına görə təşəkkür edib, ayağa qalxmış və gedib soyuducudan uzo şüşəsini gətirib, düz masanın ortasına qoymuş və “az çərənlə, gəl içək.” demişdi.
Bir dəfə leytnant Nikolaydis, “Ola bilməzmi ki, 51, həyatının hansısa anından qalma, unudulmaz və simvolik bir rəqəmdir?” – deyə, dostundan soruşdu.
– Nə demək istəyirsən?
– Ananı, yaxud atanı neçə yaşlarında itirmisən?
Lefterisin atası əlli dörd, anası isə əlli bir yaşında olarkən həyatlarını itirmişdilər. Bu fikir bir anlıq Lefterisi elə təəccübləndirmişdi ki, o az qala gördüklərini, məhz bununla əlaqəli olan psixoloji travmanın nəticəsi kimi başa düşəcəkdi. Lakin az sonra zəhmli sıçrayışla ayağa qalxıb, dostunu pəncərənin qarşısına çəkdi. Siqaret tüstüsündən saralan ağ, tül pərdəni kənara çəkib, pəncərəni açdı və ona səmanı işarə edərək, “diqqətlə bax!” –
deyə, amiranə tərzdə, lakin astadan dedi.
– Sadəcə, ulduzları görürəm, bundan başqa da heç nə. – deyə, leytnant Nikolaydas ehtiyyatla dedi.
– Bu da bir uğurdur, nəzərə alsaq ki, buradakıların heç biri onları görmür. Çünki görmək üçün baxmaq lazımdır, lakin sən də indi baxıb, heç nə görmürsənsə, demək, əslində, heç baxmış da sayılmırsan.
– Lefteris, başa düşə biləcəyim dildə danış. Bəlkə, görmək üçün göstərmək lazımdır? Haradadır, de görüm.
– Əşi, yadından çıxar getsin… – deyib, pəncərənin qarşısından aralanmaq üzrə olan Lefteris, birdən dostunun pıçıltılı səsinə ayaq saxlamalı oldu.
– Onu deyirsən?! Lənət şeytana, onu gördüm deyəsən!
– Bu ki, Orion bürcüdür, hə, hə, özüdür ki, var! Dostum sənin ovçu dediyin, 51 adlı bürcə, astonomlar bir əsr bundan qabaq Orion adı veriblər!
Lefteris dostunun sarsaqladığını düşünürdü.
– Nənəm hər gecə yatanda, bizə Orionun nağılını danışardı. Daha bezmişdim hər gecə eyni nağılı eşitməkdən, təsəvvür edirsən? Axı mən 13
niyə ehtimal kimi bunu düşünməmişəm heç, sən həmin ovçu haqqında danışanda!
– Deyirsən ki, onun adı Oriondur?
– Tam əmin olmasam da, deyəsən yanılmıram. – dedi, leytnant.
Lefteris asta addımlarla keçib masanın arxasında oturdu və uzodan qədəhə
boşaldıb, başına çəkdi.
– Nənəm deyirdi ki, Orionu, Artemis öldürüb. Artemis Oriona aşiq imiş, lakin bir gün Orion, onun əlindən tutur deyə bundan əsəbləşən Artemis, Orionu ehtiyatsızlıqdan öldürür. Bu hadisədən sonra tutduğu əməldən peşman olan Artemis, atası Zevsə yalvarır ki, Orionu ölümsüz-ləşdirsin. Zevs bununla razılaşmasa da, onu əbədi bir bürc kimi səmaya yerləşdirəcəyinə söz verir və beləcə, Orion, həmişəlik bax o gördüyün yerdəcə qalır.
– Bu nə sarsaq nağıldır belə! Dostum, mən nədən danışıram, sən nədən! Sənə deyirəm ki, o, Orion adlandırdığın şey, mənimlə söhbət edir!
Sarışın, hündürboy və saqqallı kişidir. Bax, ulduzlarının düzülüşü 51 rəqəminə oxşayır deyə, onu elə 51 də çağırıram.
– Məncə sənin nağılın, nənəmin nağılından daha ecazkardı. – deyib, qımışan leytnant, az sonra özünü toxtayıb, Lefterisin qarşısında oturdu.
– Yaxşı, de görək, o sənə nə deyir?
– Xatırlamıram.
– Paho, bu necə işdir düşmüşük?!
– Bəlkə də, bu onun sehridir. Özü belə edir ki, danışdıqlarını yadımda saxlaya bilməyim.
– Səni inandırım, Huvanı bu nağıla qulaq asmağa vadar etsən, kə-dərdən zingildəyər.
– Yaxşı, daha cəhənnəm ol, sənə bir də bunun barəsində nəsə deyən axmaqdır.
– Özün bilərsən, amma yenə də, nə vaxt lazım olsa qulaq asaram, axı ən azından, maraqlıdır. – deyib, ayağa qalxdı və şinelini asılqandan götürüb kürəyinə atdıqdan sonra otaqdan çıxdı.
Masaya dirsəklənib, içkisini qurtumlayan Lefterisin bu yerdə ağlına bir fikir gəldi. Bu fikir 51-in səsini səsyazma qurğusuna köçürməkdən ibarət idi. O, həmişəki kimi 51-in “ürəyində” yerləşən ulduza bir neçə saniyə
baxmağa başladı. Bundan sonra isə əvvəlcə onun sarı, şumal saqqalı, daha sonra isə bütün bədəni göründü. Səsyazma qurğusu işlək vəziyyətdə idi.
– Ho Le Sen! – deyə, səsləndi 51.
Lefteris səsyazan alətin qırmızı işığına gözucu nəzər yetirib, 51-in salamına eyni sözlərlə cavab verdi.
– Anlar necə keçib? – deyə, səslənən 51-in bədəni tam göründü.
– Bu gün yenə dostlarımla mübahisəm düşdü. Onları heç cürə
inandıra bilmirəm sənin varlığına.
– Bu ki, əzəli insan fitrətinin xüsusiyyətidir. Onlar ya inanmaq, ya da inanmamağı seçirlər, lakin heç kim orta mövqeyi sorğulamır.
– Bəs sən həqiqətən də, varsanmı?
– Həqiqətən yox, amma ki, varam, Vholas. – deyib, oxunu və yayını yerə qoyduqdan sonra bardaş qurdu.
– Elə isə mən niyə bizim söhbətimiz boyunca danışılan heç bir şeyi sonradan xatırlamıram?
– Yəqin, bu sənin unutqanlığındandır.
– Amma yalan danışdığını hiss edirəm.
– Bu yaxınlarda hər şeyi ətraflı biləcəksən. – deyə, 51 başını ağır-ağır yellədib dedi.
– Hansı hər şeyi və necə?
