скачать книгу бесплатно
«Le të themi se ndodhën disa gjëra njëra pas tjetrës, ku në një moment duhet të më ketë rënë pulti i kontrollit në largësi.»
«Dhe dikush tjetër e ka gjetur dhe e ka aktivizuar në vendin tënd?»
«Nuk kemi mundur akoma të zbulojmë se çfarë ka ndodhur në të vërtetë por kjo është konkretisht e mundur.»
«Po tani? Ãfarë mendoni të bëni për tâu kthyer përsëri?»
«Pikërisht për këtë arsye jemi lidhur me ju. Do të kishim nevojë për një zgjidhje të mirë dhe të shpejtë lidhur me këtë problem të vogël.»
«Të vogël?» ia ktheu i Moshuari duke kërcyer në këmbë me një zhdërvjelltësi që të habiste. «A e kupton se çfarë po thua? Dritarja kohore është gati në kufirin maksimal. Duhej të ishit nisur tashmë dhe ti më thua se Theosi nuk është më dhe se praktikisht keni ngelur të bllokuar në tokë. Ãfarë duhet të bëjmë ne tani?»
«Bah, e nga ta di. Ju jeni të Moshuarit. Kemi besim se, me përvojën dhe mençurinë tuaj të jashtëzakonshme, mund të na ndihmoni që të dalim nga kjo situatë e pakëndshme.»
Bashkëbiseduesi vajti të ulej duke u lëshuar rëndë rëndë mbi kolltukun e tij të butë ngjyrë gri, mbështeti bërrylat në tavolinën që kishte përpara, dhe vuri duart në mes të flokëve të bardhë dhe të gjatë duke qëndruar në heshtje absolute. Ndenji palëvizur për disa sekonda pastaj ngriti përsëri vështrimin dhe tha «Do të kërkoj mbledhjen sa më shpejt të Këshillit dhe do të vë në punë të gjithë Ekspertët tanë më të mirë. Shpresoj që të mund tâju jap shpejt lajme të mira» dhe mbylli bisedën.
Pasadena, Kaliforni â Budallai
«Kjo është gjithçka?» u shpreh tipi i shëndoshë, vërtet obez, ndërkohë që kqyrte pajisjen e çuditshme që mbante në dorë i riu budalla. «Mos më thuaj se na ke bërë të presim më shumë se një muaj për të parë këtë gjënë që ndriçon.»
«Mund tâju siguroj se po punon» iu përgjigj djali shumë i frikësuar. «Me të vërtetë, besoj se ka bërë atë për çfarë është projektuar.»
«Po, por a do na thuash se çfarë?» i bërtiti tipi i gjatë dhe i hollë ndërkohë që hidhej në këmbë. «Tani po e humbas vërtet durimin.»
Në bodrumin plot me aparatura, ekranë dhe kompjutera të të gjitha llojeve, ndriçuar nga një dritë led e zbehtë që përhapej duke u pasqyruar në faqet e ngrëna, fytyra e hequr e djalit ngjante akoma më e zbehtë nga çâishte në të vërtetë.
«Tani nëse nuk na thua se për çfarë shërben vërtet ajo gjëja, të betohem se do të të bëj ta gëlltisësh të tërën» tha trashaluqi duke e kapur budallain nga qafa.
«Po jua thashë» pohoi prapë djali gjithnjë e më i frikësuar. «Ãshtë një sistem për të aktivizuar në largësi një proçedurë.»
«Po ça proçedure? Për ça bëhet fjalë?» vazhdoi tipi i shëndoshë, ndërkohë që shkundte djalin sikur po tundte një Margarita.
«Nuk jam i sigurt» u përpoq të përgjigjej djali i ri. «Por besoj se kemi aktivizuar diçka shumë të veçantë dhe të rrezikshme duke parë sistemet e mbrojtjes që mâu desh të lidhja.»
«Sqaroje më mirë» foli trashaluqi duke mos reshtur së shkunduri djalin.
«Do të ta tregoj nëse më lëshon.»
«Në rregull. Po shiko që të jesh sa më bindës se përndryshe copa jote më e madhe e gjendur prej teje, do mund të shihet vetëm me mikroskop.»
Djali rregulloi bluzën, sistemoi flokët e gjatë që nuk e shihnin shampon prej shumë kohësh dhe lëvizi në drejtim të një tavoline pune ku gjendeshin dy tastiera dhe një seri kompjuterash gjysëm të çmontuar. Shtypi shpejt disa komanda të pakuptueshme dhe pas disa minutash, mbi një ekran gjigand që varej nga tavani, u shfaq një pamje tredimensionale e objektit të çuditshëm që rrotullohej ngadalë rreth vetes.
«Kjo është telekomanda jonë misterioze.»
«Ah, tani qenka bërë telekomandë?»
«Bah, duke parë funksionin e saj besoj se mund ta quajmë kështu pa merak.»
«Vazhdo» foli tipi i hollë ndërkohë që sistemohej mbi një karrige të shkatërruar në mënyrë që të mund të kqyrte më mirë ekranin e madh.
«Kështu që, problemi kryesor është që ta riaktivizojmë. Mâu desh të lodhesha ca pasi, me shumë gjasa, nuk ishte vetëm i fikur por i zoti donte që askush mos ta ndizte më kurrë.»
«A e pe se nuk i janë shkarkuar bateritë, ti ore që nuk je gjë tjetër veçse një idiot i shëmtuar» foli tipi trupmadh, duke iu drejtuar shokut të vet.
«Jo, nuk ka fare bateri aty brenda» vazhdoi të thoshte budallai. «Besoj se punon në sajë të një burimi energjie të jashtme, një tip fluksi elektromagnetik që arrin të kapë dhe transformojë në fuqi të pastër.»
«Interesante» komentoi ai i holli. «Por cila është rrezja e saj e veprimit?»
«Teorikisht, edhe disa qindra mijëra kilometra.»
«E marrtë dreqi» shfryu trashaluqi ndërkohë që merrte në dorë objektin e çuditshëm. «Do të më thuash se kjo gjëja do ishte në gjendje të transmetonte një sinjal që këtu deri në hënë?»
«Besoj vërtet se po dhe ndoshta e ka bërë tashmë.»
«Dhe çfarë të ketë transmetuar?»
«Këtu vjen pjesa interesante» vazhdoi djali ndërkohë që shfaqte një pamje tjetër mbi ekranin e madh. «Këto janë simbolet që, pasi u riaktivizuan, u shfaqën në pjesën ballore.»
«Duket si një lloj gjuhe e lashtë» komentoi ai i holli. «Më duket se diku e kam parë.»
«Në fakt, është kuneiforme. E përdornin Sumerët disa mijëra vite përpara Krishtit.»
«Dhe çfarë bëjnë mbi një instrument kaq të përparuar në aspektin teknologjik?»
«Kjo është gjuha e vizitorëve tanë alienë.»
«Do të thuash se ata gjigandët që na kapën flasin gjuhën kuneiforme?» pyeti tipi trupmadh po aq i habitur.
«Bah» u përpoq të sqaronte djaloshi «nuk është puna se gjuha kuneiforme flitet. Ãshtë një lloj shkrimi. Sidoqoftë besoj se gjuha e tyre është tamam kjo.»
«Dhe ti arrite ta deshifrosh?»
«Në realitet, për të siguruar ekzekutimin e komandës, mâu desh të fusja një tip passwordi. Pratikisht, simbolet e shfaqura në sekuencën e duhur janë futur në modalitetin operativ.»
«Pra me pak fjalë, si ai sistemi që përdoret tani për të zhbllokuar celularin?»
«Po, pak a shumë» tha budallai duke vënë buzën në gaz, i lumtur që ata të dy më në fund e kishin kuptuar atë që po thoshte.
«Ke bërë vërtet një punë të shkëlqyer» tha trashaluqi i kënaqur.
«Po, por nuk e kemi kuptuar akoma funksionin e saj të vërtetë» ia ktheu tipi i hollë duke e kundërshtuar.
«E ndjej se po guxoj një hipotezë për të cilën besoj se mund të jetë mjaft realiste» foli atëherë djali, me një fije zëri.
«Bah, çfarë pret? Fol» ia ktheu trashaluqi duke iu afruar vetëm pak centimetra nga hunda.
«Besoj se është sistemi për të aktivizuar proçedurën e vetëshkatërrimit të një anije kozmike përveç sa e sa funksioneve të tjera.»
Të dy shokët u panë për një çast të shastisur pastaj, ai më i shëndoshi, sikur tâi kishte bërë dikush dhuratën më të bukur në botë, tha «Të lutem, më thuaj nëse i kemi hedhur në erë.»
«Me shumë gjasa alienët do kenë patur të gjithë kohën e nevojshme për të shpëtuar kokën por mjeti i tyre mund të ketë patur vërtet një fund të hidhur.»
«Biri im, je gjeni» thirri tipi trupmadh. Pastaj, nxori nga xhepi një flesh USB dhe shtoi «Vendosi këtu brenda të gjitha të dhënat që ke për këtë gjënë dhe pastaj fshiji të gjitha. Nëse zbulojmë se ke ruajtur për vete edhe një byte të vetëm...»
«E di, e di. Do më bëni copa copa.»
«Të lumtë. Isha i sigurt se je një tip i zgjuar.»
Proçedura e kopjimit zgjati vetëm pak sekonda. Budallai, pasi kishte hequr fleshin nga kompjuteri i vet, ia dha tipit trupmadh i cili ia mori shpejt nga duart. Pastaj, me të marrë edhe objektin e çuditshëm dhe me tâi futur të dy në xhepin e djathtë të pantallonave, i tha shokut të vet «Ikim plako, ndoshta ëndrrat tona po bëhen realitet.»
Kishin arritur pothuajse te pragu kur djaloshi foli «Ej, nuk keni harruar diçka?»
«Ku e ke fjalën?» pyeti tipi i gjatë dhe i hollë.
«Pjesën tjetër të parave që më takojnë.»
«Parave?» ia ktheu trashaluqi. «Falendero zotin që nuk të përdrodhëm qafën» dhe përplasi portën pas vetes.
Yjësia e Arushës â Planeti Kerion
Afro gjashtëqind e pesë vite nga toka, gjigandi i kuq i quajtur Aldebaran ndriçonte zbehtë një planet të zhveshur i njohur me emrin Kerion. Sipërfaqja e tij, sot e karakterizuar vetëm nga shkretëtira të zhveshura, fusha dhe peisazhe shkëmbore, gryka të thella dhe rrafshnalta të buta, nuk ka qenë gjithmonë kështu. Planeti filloi rënien e tij të ngadaltë afro dhjetë mijë vite para se, për arsye ende të panjohura, lëngu metalik nga i cili përbëhej bërthama nisi lehtë por në mënyrë të pakthyeshme të ngadalësonte rrotullimin e vet, duke shkaktuar reduktimin progresiv relativ të fushës së tij magnetike.
Sot atmosfera e Kerionit, që njëherë e një kohë përbëhej kryesisht nga azoti dhe metani në afro njëzet përqind të saj, realisht nuk ekziston më. Rrezet e dëmshme që vinin nga ylli i tij, në fakt jo të mbrojtura më nga fusha e fuqishme magnetike planetare, e kanë prishur atë deri sa e kanë reduktuar atmosferën fillestare me afro 0,1 përqind. Dete plot me ujë hidrokarburesh zinin gati gjysmën e planetit. Liqene plot me metan dhe shtresa të panumërta prej akulli piklonin mbi sipërfaqet e tokave dhe jeta përparonte me gjallëri. Por me sa dukej, një katastrofë ishte paracaktuar për fatin e Kerionit. Banorët e tij, me mijëra vite, kishin provuar të kërkonin një zgjidhje për të rigjallëruar bërthamën por pa arritur tâia dilnin mbanë. Që nga fillimet e ngadalësimit, kishin provuar madje edhe të ndërmerrnin udhëtime shumë të gjata dhe të rrezikshme ndëryjësore në kërkim të një planeti të ngjashëm me të tyrin ku edhe mund të zhvendoseshin por asnjë prej këtyre misioneve nuk kishte patur sukses.
Duke ardhur në fund të burimeve të tyre jetike, praktikisht i ishin dorëzuar zhdukjes së pashmangshme kur, një nga mendjet më brilante të planetit propozoi atë që shumica e popullsisë së planetit e quajti si çmenduri absolute: të çliroheshin nga gjithçka nga e cila do të mundnin âtë vdisninâ. Keriani filloi një sërë eksperimentesh që, në harkun e disa dhjetra viteve, do të çonin në heqjen e trupave materiale të atij që ne do të mund ta përkufizonim si âshpirtiâ, duke e çliruar kështu nga lidhja që deri më atëherë besohej se ishte e pashkëputshme me trupin fizik. Esenca e disa vullnetarëve u nda nga materia e gjallë dhe u implantua në strukturat e reja tërësisht mekanike. Ajo që lindi qe një specie e re, bazuar tërësisht në trupat kibernetikë por e pajisur me inteligjencën e vet dhe të asaj esence kozmike e quajtur shpirti, ose më thjesht, jeta.
Shkëputja e shpirtrave të të gjithë banorëve përfundoi në pak vite por, duke marrë parasysh sasinë e paktë të materialeve të përshtatshme për realizimin e trupave të rinj kibernetikë, zhvendosja po kryhej shumë ngadalë. Atëherë u vendos, që të bëhej ruajtja e âesencaveâ në mbështjellëse të posaçme në formë ovoidale, në mënyrë që të mbroheshin nga shkatërrimi deri sa të realizohej ekzoskeleti i tyre i ri.
Të parat qenie të reja të krijuara, tashmë realisht të pavdekshme, filluan atëherë një epope të re eksplorimesh të kozmosit në kërkim, këtë herë, të planeteve që mund tâu jepnin atyre lëndët e para të nevojshme për përfundimin e projektit. U identifikuan dhjetë, madje në një largësi disa qindra vite dritë nga planeti i tyre mëmë, në të cilët u ndërtuan laboratorët e vërtetë dhe të duhur ku burimet e planeteve u hoqën dhe u shfrytëzuan në vend për realizimin e trupave të rinj. Shumë e rëndësishme ishte prania e elio-3 i cili, përmes një sistemi kompleks të bashkimit nuklear, do tâi garantonte strukturës së çdo keriani të ri një burim energjie praktikisht të pashtershëm. Për të arritur të gjithë ata planete aq të largët, u krijuan portale të vërtetë dhe të duhur ndëryjësore, nëpërmjet të cilëve kontenitorët me shpirtrat e banorëve dhe pajisjet e nevojshme u trasferuan në laboratorët e montimit. Realizimi i çdo trupi të vetëm, implantimi i shpirtit dhe aktivizimi i tij i plotë kërkonte çdo herë një proçedurë shumë të gjatë por, për ta, koha nuk përbënte më problem.
«Kemi marrë një mesazh të pazakontë nga impianti /\» njoftoi keriani që merrej me transmetimet.
«Ãfarë mesazhi është?» ia ktheu eprori i tij, që përgjigjej në emër të Shefit RTY, forma fizike e të cilit të kujtonte shumë një specie araknide me putra shumë të gjata dhe trup të stërmadh.
«Ãuditërisht u ndërpre para se të përfundonte. Kjo është ajo që na ka ardhur» dhe transmetoi më një nën-dritë një copëz të komunikimit.
Laboratori është sulmuar. Dërgojmë mbrapsht...
«Dërgojmë çfarë? Sulmuar nga kush?»
«Nuk kishte gjë tjetër. Që prej atij momenti, komunikimet me /\ u ndërprenë.»
«Të përpiqemi që të rivendosim kontaktin sa më shpejt dhe të kuptojmë çfarë ka ndodhur» urdhëroi RTY. «Gjenden më shumë se dhjetë miliona shpirtra në atë laborator në pritje për tâu zhvendosur.»
«E di mirë» i tha punonjësi i transmetimeve. «Por, për momentin, gjëja e vetme që po marr është sinjali i kontenitorit (|) që po përshkon tunelin e ndërkomunikimit.»
«Ndoshta është ajo gjëja që po na dërgojnë mbrapsht.»
«Do ta zbulojmë shpejt. Do të jetë këtu brenda treqind e njëzet cense.»
Tell-el-Mukayyar â Energjia e piramidave
«Ja pra, po zbresin» foli Petri duke treguar tre anijet që me shpejtësi po i afroheshin kampit të gërmimeve.
«Dispozicioni standart» u urdhëroi Azakisi dy pilotëve të mjeteve te komunikuesi i tij portabël.
Të dy alienët, bashkë me Xhekun dhe Elisën, qëndruan në heshtje duke soditur anijet ndërkohë që përfundonin manovrat e tyre të shpejta dhe të sakta në zbritje.
«Do të duhet të aktivizojmë një fushë force në kupolë për të rikrijuar një atmosferë më të përshtatshme për sistemin tonë të frymëmarrjes» sugjeroi Petri.
«Jam dakord» ia ktheu Azakisi. «Jam mërzitur sa sâka me këto pajisje të mallkuara» dhe tregoi dy tubat e hollë të frymëmarrjes që i mbante të futur në vrimat e hundës.
«Këtu ka shumë oksigjen për ne. Ndoshta do të ishte më mirë që ta organizonim bazën tonë të emergjencës lart në mal.»
«Jo jo. Të paktën jo për momentin. Fusha e forcës do të jetë më se e mjaftueshme në pritje për tâu organizuar pak më mirë.»
«Në rregull, në rregull, ti je shefi» foli Petri, duke e theksuar fjalën me një lloj përshëndjetje ushtarake që e kishte parë ta bënin ushtarët në Tokë.
«Anija dy. Aktivizoni kupolën kufizuese» tha përsëri Azakisi tek komunikuesi.
Duke u nisur nga maja e anijes qendrore, tradhtuar vetëm nga një dridhje e lehtë e ajrit, një tip velloje gati e padukshme u përhap me shpejtësi në një rreze afro njëqind metra, duke arritur të formonte një kapuç në formë gjysëmsfere që, nga pika më e lartë e piramidës virtuale të anijes dy, u përhap në mënyrë uniforme deri sa u zhyt në terrenin gjithë rërë të shkretëtirës.
«Më duket një punë e shkëlqyer» u shpreh Petri i kënaqur.
«Përse janë vendosur kështu?» pyeti Elisa gjithë kureshtje.
«Kështu si?» ia ktheu Azakisi. «Ãfarë do të thuash me këtë?»
«Anijet. Piramidat që kanë formuar janë thuajse në vijë të drejtë dhe të vendosura me fytyrë nga jugu. Dy në pjesën më të jashtme me sa duket janë drejtuar ndërsa ajo që gjendet në qendër duket pak e dalë nga aksi.»
«Ke një shpirt vëzhgimi fantastik» komentoi Azakisi.
«Fakti është se më kujtojnë shumë diçka tjetër.»
«Ãfarë saktësisht?» pyeti atëherë koloneli që papritmas ishte interesuar ndaj diskutimit.
«A ke qenë ndonjëherë në Egjipt?»
«Shumë kohë më parë.»
«Dhe e ke vizituar pllajën e Gizës?»
«Sigurisht që po» iu përgjigj Xheku. Pastaj, duke i rënë ballit me pëllëmbë thirri «Po natyrisht. Janë vendosur tamam si tre piramidat më të mëdha.»
«Keopi, Shefreni dhe Miçerino» saktësoi profesoresha.
«Vërtet që nuk po marr se ça apo thoni» foli Azakisi me dyshim.
«Prit» foli atëherë Elisa. «Po ta tregoj» dhe u drejtua me hapa të shpejtë drejt tendës së laboratorit. Pa kaluar as një minutë doli andej me një libër të trashë shumë të konsumuar nga përdorimi i tepërt. Ndërkohë që u afrohej tre të tjerëve, shfletonte faqet me shpejtësi. «Ja këtu. Shiko» dhe ia dha alienit.