Три истории вне жизни. Сборник рассказов

– Сені тыңдай отырып, мен Вадимге бар көңіліммен ене бастадым, – деді Артемий, Самира өзінің тастап кеткен күйеу жігіті туралы, және олардың алғашқы кездесуі туралы, туыстарымен танысу туралы, бірге өткізген уақыты туралы және Самира өз ісін ашқан кезде Вадим оны қалай қолдағаны туралы сөйлесуді аяқтаған кезде. Олардың қарым-қатынастарының алғашқы айларын еске алғанда, Вадимнің кездесуге себеп іздеген кездерін де ұмытпады. Вадимнің алғашқы романтикалық кешкі асты қалай ұйымдастырғаны туралы айтты. Достарымен бірге табиғатқа барған кездегі нағыз романтикалық кешкі ас. Самира мен Вадим от жағу үшін құрғақ бұтақтарды жинап жатқанда, достары бірлескен күш-жігермен екі сүйікті үшін романтикалық үстел салып, ұйымдастырды.

– Осындай әрекетті қай қыз бағаламайды? Мен оларға қайран қалдым. Содан кейін мен бар тәңіммен ғашық болғанымды сезіндім, – деп Самира ойға батты. – Ия, мен ғашық болғанымды түсіндім. Мен одан мыңдаған шақырым қашықтықта тұрмын, бірақ ол мені күтіп, менің ақылсыз ісімді түсінетінің білемін. Ол туралы ойлаған кезде мен күлімсіреп, ішімдегі көбелектер менің сезімдерімнен жоғары көтеріледі. Қалай болғанда да, – Самира сүйкімді күлді.

– Түсінемін сені. Сенде қорқыныш үрейі басым болды. Мүмкін сен өмірлеріңіз өзгереді деп қорықтын. Ия, – деді Артемий бірдеңе айтқысы келген Самираға, – Өмірлеріңіз өзгереді. Мен қай бағытта екенін білмеймін, бірақ егер сіз бір-біріңізге ол саған ұсыныс жасаған күнге дейін қалай қарасаңыз, ол жақсы жаққа өзгереді деп сенім-үмітпен айтамын. Яғни, бір-біріне сол кездегідей сүйіспеншілікпен қараңыз, шынайы және нәзік сөздер айтыңыз, әр таңда бір-бірінді ыстық сезіммен құшақтаңыз. Күніне төрт секунд құшақтау адамға деген сүйіспеншілікті арттыратынын білдің бе? Менің ойымша, бұл жылы және шынайы қарым-қатынас пен махаббаттың кішкене бөліктері.

– Мәссаған, ерлі-зайыптылық қарым-қатынастағы мұндай білім қайдан пайда болды? – деп сұрады, Артемийдің сөзіне таң қалған, Самира.

– Ал, менің де өмірімде барлық ережелерді өзгерткен адам болды. Адам махаббаттан емес, ғашық болу сезімінен гүлдейді. Ең бастысы – бұл сезімді жоғалтпау, өйткені көбінесе адамдар бірінші рет қалай ғашық болғанын ұмытып кетеді.

– Кешір, мен ол жағын ойламадым. Неге айырылыстыңдар?

– Жол апаты. Жазатайым оқиға болды. Мас жүргізуші ол келе жатқан таксиге соғылды....

– Өте өкінішті. Мен білмедім, – деп Самира Артемийдің қолын алды. Артемий аяғына қарап отырған кезде, Самираның жанасуынан басын көтеріп, оның көзіне қарады. Кейде әртүрлі уақытта әр түрлі жерлерде Артемийдің көзіне елестейтін сүйіктісі бір секундқа алдында отырғандай көрінді. Қыздың бейнесін ұстау үшін қолын көтерген кезде ол неондар мен мұхиттың шуылында бытырап кетті.

– Ол қандай болды? – деп сұрады Самира, олардың арасындағы секунддік үнсіздікті бұзып.

– О, – деп Артемий күлімсіреді есіне алып, – ол өте әдемі еді. Ол қазір де әдемі. Менің жадымда, әрине, – деді ол Самираның көз алдында байқаусызда есі дұрыс емес болып қалмау үшін. – Біз бір-бірімізге қатты ғашық болдық. Біз ойнап, көп сөйлесіп, көп күлетін едік және күні бойы үйден шықпай отыратын кездер де болған. Ол күлкілі болатын. Ол менің сарказдық тоныма шыдай алатын адам болатын, – Артемий тәтті-алкогольдік сусыннан ұрттау үшін үзіліс жасады. – Мен оны жақсы көрмедім. Таңқаларлық немесе қорқынышты естілсе де. Оны денемнің әр жасушасы, терең де құмарлық сезімдерім, толқыған көздерім, махаббатқа толы жүрегім және оның жанымен өрілген жаным жақсы көрді. Сол күні, – дегенде Артемийдің дауысы түсіп, бір сәтке үнсіз қалды, – ол маған қарай келе жатқан. Мүмкін, мен өзімді кінәлауым керек шығар, сол күні оған ұсыныс жасауға шешкенде....

– Құдайым, Артемий, мен сені түсінемін. Өте өкінішті. Шынымды айтсам, мен өте өкінемін. Кешірші мені, бұл жағдайды қозғағанымызға, – деп кешірім сұрап, Самира оны қолдау белгісі ретінде құшақтады.

– Тыңдағанына рахмет. Маған бұны айту керек болды.

– Қойшы. Ал егер мүмкіндік болса, оны қайтарғың келеді ме? – деп Самира мұқият сұрады.

– Егер маған өткенге қайта оралуға екінші мүмкіндік берілсе, мен ол жерге ешқашан оралмас едім. Өйткені, оны өзгерту мүмкін емес. Не болса да бәрі өтті де кетті және оны қайтадан бастан өткеру, не болатынын біле тұра, тіпті жақсы болса да, мағынасы жоқ қадам. Мен бұл жоғалтудан тағы бір рет өткім келмейді. Менің ойымша, бұл өткен жағдай.

– Сен, шынымды айтсам, біртүрлі нәрсе екенсің. Әрине, тек жақсы мағынада. Сен ойлануға тұрарлық сөздерді айтасың, – деді Самира, ренжітуге еш ойы болмай. Ол шын мәнінде оның ерік-жігері мен ерлік табандылығына таң қалды.

– Мен жиі ойлаймын, бірақ өз сөзімдерімді емес, өз сезімдерімде. Бір оқиғаның соңы жаңасына бастама береді. Солай емес пе? Бұл жаңа сезімдер мен жаңа жетістіктерге серпін береді. Әзірге мен досымнан гөрі біреу бола алатын ешкімді кездестірмедім. Айттқым келгені, менің Юлиям сияқты нәзік көзбен қарап, шын жанымен күле алатын адамды кездестірмедім.

– Шын жанымен күле алатын, – деп қайталады Самира. – Қандай әдемі сөздер. Есте сақтап алу қажет. Уақыт бер. Бәрі болады. Менің ойымша, сен оны әлі жібермедің және оған ұқсас қызды іздейсің. Өзіңе идеал жасама. Жүрегіңді ашсаң, ол саған жылы жанмен қабылдайтын жаңа адамды жібереді.

– О, сен де айтасың-ау, – деді Артемий күлімсіреп.

– Ұстазым тірі тұрғанда үйреніп алу керек, – деп, коктейльдерімен соғысып, күлді.

– Мүмкін, біз ана тұрған пирске дейін серуендеп қайтамыз? – деп Артемий Самираға толқындардың тыныш соғылып, пирстің үстіне шықпақ болған жерді көрсетті.

Жағажайда адамдар азайып, жылжымалы бар кетуге дайындалып жатты. Музыка үнсіз қалғанда, қала да толығымен ұйкыға кетті. Таңның атуы жақындаған сайын біртіндеп оянып жатқан мұхиттың тыныш шуылы ғана естілетін. Пирске барар жолда Артемий сұрақ қойды:

– Не туралы ойлайсың?

– Қазір? – Артемий басын изеді. – Қазір мен барлық нәрсе туралы ойлаймын. Вадимнің сөздері туралы ойлаймын, ол қашып кетпес бұрын айтқан.

– Не деді сонда?

– Сенің ерніңізде жүз пайыз бақыт....

– Ия, ол сондай романтик екен.

– Иә, баршылық, – деп келісті Самира. Ол күлімсіреп, осы сәтте оның жүрегін не нәрсе жылытатыны анық болды.

– Сен онымен әр түрлі екеніңді айттың, – деп Артемий пирстің шетіне отырып, аяқтарын мұхитқа түсіріп, күні бойы өкпесіне жинаған жылы мұхит ауасын сезді.

– Иә.

– Онда оның саған ұқсайтын үш қасиетің аташы.

– Өй, сонда.... – Самира ұзақ дем алып, ойланды. Жағажайға жақын көшеде күлген дауыстары естіліп, қыздар машинадан шықты. Түсінуі қиын кәдімгі американдық көше сөйлеуі естілді. Мүмкін олар көңіл көтеруден шаршап, қонақ үйге ұйықтауға келген шығар.

– Бірінші кездесуде не нәрсеге назар аудардың? Вадиммен кездесіп бастағанда қандай жаңа жағын байқадың? Және қазір бұған дейін ойламағаннан не түсті есіңе? Мүмкін, сен байқаған нәрсе бар шығар, бірақ дұрыс назар аудармаған.

– Қалай? Қалай істейсің бұның бәрін? – деп сұрады Самира, ал Артемий жай ғана иықтарын қысып, алысқа қарады. – Қанекей, еске түсіріп көрейік. Танысқан кезде мен оның табиғатта демалуға деген ұмтылысын бірінші болып бағаладым. Мен Алматы маңындағы ауылда өстім, сондықтан мен табиғатпен бала кезімнен таныспын және тауға барғанды ұнатамын. Міне. Тағы не? Ия, сен осы сұрақтарды қойғаныңда есіме келгені, біз өте сезімталмыз. Біз бір-бірімізді жақсы сезінеміз. Тіпті қашықтықта. Маған суық тиген жағдай болды. Бұл күні біз сөйлеспедік. Бірақ, түс уақытында ол менің үйіме келіп, жеміс-жидек әкелген. Жағдайымды білмей тұра. Және маған тауық сорпасын істеп берді. Сосын үшінші… үшінші.... Мен қазір кездескен барлық сәттерді еске түсіруге тырысып жатырмын. Мүмкін, бір-бірімізге деген сенім, өйткені біз әрқашан қайда бара жатқанымызды, кіммен кездесетінімізді, егер ол жігіт немесе қыз болса да, үйге қашан оралатынымызды ашық айтатынбыз. Сондай-ақ, егер бір нәрсе бізге ұнамаса, оны да айтатынбыз. Біздің қарым-қатынасымыздың барлық кезеңінде қызғаныш көрінісі болған жоқ, өйткені бұл үшін себеп болған жоқ.

– Мінсіз жұп, – деді Артемий. – Жақсы, жалғастыра бер. Енді бес жағымды қасиеті қандай?

– Не деген тест? Бұл не үшін? – Самира күлкісін ұстай алмады, өйткені ол осындай сәтке қуанышты болып, оның жанында отырған адамға риза болды. Ол онымен бірге клубтан кеткеніне өкінбеді. Артемий қырындауға немесе Самираға ұнауға тырыспады. Ол тіпті оған жақындық туралы айтқан жоқ. Ол жай ғана онымен сөйлесті. Ол қызға не қажет екенін түсінді. Өзінің шатасқан сезімдерін түсінетін қызға. Самираның ішінде махаббаты жасырылған гүл ашыла бастады.

– Жай ғана жауап бер. Кейін түсінесің.

– Жарайды. Бес қасиет?

– Жағымды, – деді Артемий.

– Мәселен, – Самира аяқтарын қозғалтып, ойланып сөйледі, – жауапкершілік, шынайылық, түсіну сезімі, сезімталдық және… адалдық. Солай.

– Жақсы. Егер саған кешке өмірден өту керек болса, оған не айтқың келер еді?

– Ох, сен де. Қандай қиын сұрақ. Жарайды. Қазір. Не айтар едім? Вадим.... Вадим.... Мүмкін, оған бүкіл өмірімді бірге өткізгім келетінін, бар дүниеден де жақсы көретінімді, онсыз өмір сұр күндер мен шаршаған кештер екенін айтатын шығармын, – деді Самира көзіңе жас алып.

– Неліктен сен оған әлі айтпадың? – жауап ретінде Самира үнсіз қалды. Артемий Самираның әр сөзді ойластырып, өлшейтінін түсінді. Көкжиектің артында жаңа күнді сүйреп келген күн оянды. Артемий орнынан тұрып, үстің қағып, қалаға оралмақ болды.

– Сен қайда барасын? – деп сұрады Самира, есің жиып, не болып жатқанын түсінбей.

– Мен? – деп Артемий таң қалды. Ол тоқтап, Самираға бұрылды: – Мен қонақүйге ұйықтауға барамын. Ал сен не отырсың? Саған ұшу керек емес пе? – деп Артемий күлімсіреді. Ол жауабын тыңдамай, кері бұрылып, өз жолын жалғастырды. Тек артынан Самираға қоштасу ретінде қолын бұлғады. Самира еш жауап қайтпады. Ол баяу тұрып, атып келе жатқан күнге тартылды. Самира түсінбеді, дәлірек айтсақ, оның неге соншалықты көңілді екенін түсінбеді. Бірақ қазір ол не істеу керектігін анық білді. Артемий дұрыс айтады, ол қайтадан ұшуы керек. Оны күткен сүйікті адамға.

ОСИРИС. ЧАСТНЫЙ СУД

Перед нашими глазами должна была предстать огромная пещера, освещенная сальными свечами, которые отбрасывают жуткие тени в мрачном зале, и эхом раздаются голоса. Но, на земле и под ней стоял двадцать первый век, который диктовал свое течение, и приходилось меняться под него.

По мрачному и темному Стиксу, реке подземного царства, медленно плыли молчаливые и самоуправляемые лодки с мертвыми душами, которые должны предстать перед частным судом. Одна за другой прибывали они, и мертвые души неопределенной формы ждали своей участи перед дверьми тронного зала Осириса, который вместе со своими помощниками решали, кого в какую дверь впустить в силу совершенных ими греховных и добрых дел.

– Иди, – махнул рукой Осирис в сторону первой двери, после оглашение решение суда. – Сколько еще? – с усталостью спросил он.

– Шесть тысяч….

– Ради Сатаны, не продолжай, – остановил его Осирис. – Давай чем быстрее всех проведем, тем быстрее закончим на сегодня. Кто там следующий?

– Да, ваша Греховность. Следующий, – взглянул помощник в свой список грешников, которые с каждой секундой менялись, добавлялись и дополнялись новыми душами и новыми грехами.

В этот момент открылась огромная каменная дверь, и перед грешной душой открылся прекрасный вид на тронный зал, судьи над всеми мертвыми душами, Осириса, который сидел на троне, высеченный из цельного черного мрамора. И с двух сторон сидели его верные помощники, а перед ним лежал кровожадный и устрашающий трехглавый Цербер.

Здание частного суда, по совместительству офис и дом Осириса, находился в самом центре земли, стены которого, как и пол под ногами, сделаны из вулканического стекла и отдавались легкой дрожью, когда наступали на него. Пещеру (язык не поворачивается так сказать, но это была самая настоящая пещера) освещала огромная массивная люстра, которая сверкала и делала уютной данное место, несмотря на то, чир здесь свершался суд над душами людей.

– Представься, душа! Кто ты? – обратился помощник Осириса с правой стороны.

– Ну, я забыл свое настоящее имя, но среди блогеров, я – Ра Сан. Ну, типа бог солнце и приношу радость, веселье, – тихо утих его голос, когда Цербер поднял свою голову.

– Как ты умер? – спросил второй помощник, который был одет в черную рясу с золотым поясом, и головой то ли собаки, то ли волка. Первый помощник отличался серебряным поясом и копьем, острие которого горела.

– Я попал в тюрьму и там в меня всадили четыре ножевых ранений, – перед глазами блогера заиграла картина из его последней земной жизни, тогда он дотронулся к области своего тела, где были его раны. Раны сочились кровью, несмотря на его бестелесную мертвую душу.

– Грешная душа, №5235, предстала перед частным судом возглавляемый Богом Царства Мертвых Осирисом, и должна ответить за нижеследующие свои грехи, как чревоугодия, гнев, алчность, зависть, высокомерие и похоть.

– Сатанинские силы! – вскрикнул Осирис, который сидел на своем троне обернутый белой тканью и зеленой маской на лице, держа символы царской власти скипетр и цепь. Он оживился, услышав грехи блогера, что зарычал трехглавый Цербер, который лежал под ногами Осириса на ложе из виноградных листьев.

– Было дело, – промолвил душа грешного блогера.

– Что-то случилось, ваше Греховство? – непонимающе спросил помощник с золотым поясом.

– А чем эти «блогеры» занимаются на земле? – задал вопрос Осирис.

– Насколько мне известно, – начал помощник с серебряным поясом, – как написано в его анкете – они являются пользователями интернета, ведут свой блог, где публикуют что-то, что может заинтересовать их народ….

– Википедия говорит, что это – человек, занимающийся ведением своего личного дневника онлайн, в котором он рассуждает, высказывает свои мысли и мнение, размещает различные форматы мультимедиа…. – прервал второй помощник.

– Что? Кто такой «Википедия»? – в ответ спросил Осирис, не понимая, о чем идет речь в данный момент.

– Это место, где хранятся вся информация земли, – вклинился блогер.

– Так, вы запутали меня. Кто такой «блогер» все-таки?

– Одним словом, – продолжал помощник Осириса, поняв смятение своего царя, который задумался над словами, которые мало занимали его, – своего рода предводитель зомбированного люда к судному дню. Могу сказать одно. Это из-за таких грешников у нас прибавилась работа, – заметил помощник, и, поняв свою оплошность в суждении душ, которую не стоило делать, боязливо посмотрел на своего царя.

– Ах, вот оно что. вот значит, как он собрал все эти грехи в одну душу. Раньше мы встречали такое количество грехов на одну душу, когда к нам пришел Калигула. Вот был властный и могущественный император. Жалко, пришлось поджечь в аду. Правила есть правила, – вздохнул Осирис и задумался.

– Ваша Греховность, – обратился помощник, когда Осирис сбился с темы.

– Ах, да. Ввиду всех твоих земных деяний, я – Осирис, Бог Царства Мертвых, приговариваю тебя к горению в вечном огне. Пройди к первой двери, – махнул он рукой в сторону черной двери, которая автоматически открылась, когда душа блогера предстал перед ней.

– Что за мир? Что за время? Такими темпами, нам придется открыть еще одну точку для ада. Кстати, запишите это. Надо будет обсудить это на следующем собрании. И подготовьте статистику для наглядности. Я не понимаю, что в этом веке закончились добрые, чистые, верующие люди? Одни политики, блогеры, сетевики, и…. Как там было? Вчера так истошно орала, что такое время, и каждый выживает, как может, – щелкал пальцами Осирис, обращаясь к своим помощникам.

– Экстрасенсы.

– Да-да, точно. Экстрасенсы. Вот как сейчас себя называют лжепророки. Ладно, кто там следующий?

– На очереди…. Интересно….

– Что случилось?

– Душа с отметкой «Второй шанс», – сказал помощник.

– «Второй шанс»? Это интересно. Давайте, взглянем на этого счастливчика, – засверкали глаза Осириса. Такой случай, когда душа получает второй шанс от высших сил, происходит раз в тысячу лет, потому что это противоречит самой природе и законам высших сил. Такие возможности даются людям, у которых греховные дела равняются с благими деяниями. Эти души возвращаются на землю во второй раз. Для некоторых это божий дар, а для некоторых – божье кара.

Массивная каменная дверь с грохотом открылась и явилась бесформенная душа человека пред частным судом.

– Душа человека, назовись своим настоящим именем, что был дан тебе при церкви, – басистым голосом обратился помощник в черной рясе с серебряным поясом.

– О, Великий Осирис, меня окрестили именем Даниилом. Я – священник, раб нашего Отца.

– Верующий. Это хорошо. В чем ты согрешила, душа? – спросил Осирис.

– Слава тебе, Бог Великий, Владыка обоюдной правды. Я пришел к тебе…. – начала была душа, но Осирис перебил ее.

– ….Господин мой. Ты привел меня, чтобы созерцать твою красоту, – монотонно продолжил он речь священника. – Дальше можешь не продолжать. Ради величия Сатаны, эту речь я слышу не в первый раз. И скажу сразу, конечно, все эти слова льстят мне, но кто вам сказал, что вы должны начинать так?

– А как еще? В «Книге Мертвых» так… было… написано, – изрек душа священника неуверенно.

– Что за бред? Вы слышали? Какая еще «Книга Мертвых»? У меня, что, сегодня день новых знаний? – в недоумении Осирис обратился к своим помощникам. – Вам известно, что мертвые не разговаривают? Да, коли вам известно, если мертвой душе, которая предстала передо мной, дается шанс вернуться на земную жизнь во второй раз. А я вам скажу, это возможно, то душа поселится в чистое, невинное тело, и не будет помнить свое прошлое. В этого и вытекает вопрос, кто придумал, сею чушь с книгой мертвых? А? – обратился Осирис в конце своего откровенного монолога.

– Это описано в древних писаниях. Великий Бог всех мертвых Осирис правит судом над всеми мертвыми душами, где Осирис с сорока двумя богами взвешивают сердце мертвого, где на одну чашу весов помещают сердце мертвого, на другую – перо богини истины Маат, чтобы проверить насколько честно и чисто жила душа человека на земле. Если человек грешил в земной жизни, то съедали его сердце, не давая шанса искупиться. А если был шанс, то для искупления греха мертвая душа обращается присяжным суда, оправдываясь в смертном грехе этими словами, – закончила душа священника.

– Вот как? Интересно. Может так и сделаем? – Осирис обратился к своим помощникам.

– Но, у них нет сердце.

– Ты прав. Жалко. А так получилось бы хорошее представление. А вы, люди, не зря время теряете на земле, – позабавился Осирис речью священника.

– Нет ко мне обвинения со стороны современного царя…. Я явился к вам без греха, без порока, без зла, без свидетеля, против которого я бы сделал что-либо плохое….

– А сейчас, послушай меня, душа священника. Было бы у тебя сердце, и мы взвесили на чашах весов, как ты говорил, как думаешь, что перевесить – твое сердце или перо истины?

– Всю свою жизнь я занимаюсь служением Богу, нашему Отцу Всемогущему. Я занимаюсь благотворительностью, помогаю людям в их просветлении и молюсь каждый день во имя Господа, нашего Спасителя.

– Ответь на вопрос, душа, – прервал его помощник Осириса.

– Я знаю, мое сердце будет тяжелее, потому что она добра, чиста и полна любовью к Богу, к создателю нашему, – заключил священник.

– Ты…. Священник. Считаешь себя служителем. Рабов нашего Отца. Я знаю, ты молился каждый день. Это похвально. Наш Отец слышал каждое твое слово. Ты помогаешь людям встать на верный путь. Мы и это засчитаем. Но почему ты не молился за свои грехи, которые совершал в молодости? Ты думал, если ты встал на путь религий и стал ближе к Богу, помогая людям и молясь вместе с ними, мы не увидим твой блуд и распутство?

– Но…. Но… это было один раз…. Оступился.

– Грешная душа, №5236, – перебил его помощник Осириса, который начал оглашение приговора суда, – предстала перед частным судом возглавляемый Богом Царства Мертвых Осирисом, и должна ответить за нижеследующие свои грехи, как блуд и распутство.

– Вот в чем дело, – продолжил Осирис за свои помощником, – отвечая на свой вопрос, если в весы Маата поставить твое сердце и перо истины… то чаша весов… сравняются, – сделал паузу Осирис, чтобы душа священника мог осмыслить его слова.

– Что это значит?

– Это значит, что твоя душа отправиться в Чистилище, где получить свое наказание длиною в сто лет, по окончанию которой ты повторно отправишься на землю в новом теле и чистой памятью. Вот и считай, это божьи дар или кара божья. Иди за Цербером. Они укажут тебе путь. Иди, душа. Не задерживай нас, – нетерпеливо отправил Осирис душу в Чистилище, где душа должна ответить за свои грехи и понести всевозможные наказания.

Цербер, тяжело дыша и мягко ступая, провел мертвую душу к дверям Чистилище, которые отворились и мягкий яркий свет упал к ногам души священника. Душа приняла свой учесть, как божья дар, несмотря на то, что по окончанию срока наказание, душа не будет помнить ни о чем.

За оставшийся день, которая длился целую вечность, перед частным судом представали одинаково грешные бесформенные души, свободные от своих земных тел, но нагроможденные своими грехами. Среди них были и чистые, невинные души, которым был предназначен прямой путь в рай.