Двое на вуліцы

Дзяцей у іх пакуль не было, але лейтэнантава жонка хадзіла ўжо на россыпе. Сашка радаваўся гэтаму, выбіраў сыну імя, а калі прыходзіў да іх, гуляў з Вовачкам і падміргваў Алегу: «Ну, хопіць, хопіць табе задавацца. Хутка і ў нас свой Вовачка будзе». I, гладзячы малога па галоўцы, пытаўся ў яго: «Вова, а ты будзеш з нашым Вовам дружыць?»

Але аднойчы Сашка прыйшоў да іх сумны.

– Чаго гвардыя галаву павесіла? – пацікавіўся Алег.

– Маўчы ты, кепскія нашы справы, – заклапочана адказаў лейтэнант.

Высветлілася, што Ірка хадзіла ў жаночую кансультацыю. I там доктарка – ці то зусім нявопытная дзяжурыла, ці то яна сапраўды была злая і зрабіла гэта знарок, уважліва агледзеўшы жанчыну, нібы між іншым спыталася ў яе: «А навошта гэта вы зацяжарылі? Вы ж бачыце, які ў вас вузенькі таз? Вы ж не зможаце радзіць».

Хоць доктарка потым і суцяшала яе, Ірка вярнулася дадому заплаканая. Яна, перапалоханая, плакала і дома, Сашка супакойваў яе, але і сам крыху разгубіўся: калі так гаворыць доктар, то тут, мусіць, нешта ёсць.

Расказаўшы пра ўсё гэта Алегу, Сашка ўважліва, нібы вывучаючы, правёў позіркам па Тоніным паўнаклубым стане і паспрабаваў нават пажартаваць:

– Пазычыў бы ты нам сваёй Тоні. Мы б радзілі Вовачку, а пасля зноў бы табе вярнулі яе.

Алегу гэта не спадабалася, яму здалося, што жарт выйшаў грубавата-няўдалы, але ён прымусіў сябе ўсміхнуцца – не будзеш жа злавацца на чалавека, якому і без цябе горна – і сам адказаў жартам:

– Што ты ў мяне пытаеш? Тоня табе трэба, з Тоняю і дамаўляйся.

Алега трохі здзівіла, што Тоня, заўсёды вельмі грэблівая да такіх непрыстойнасцей, на гэты раз нібы нічога і не заўважыла. Але яго яшчэ болей здзівіла тое ўзрушэнне, якое нечакана запаланіла жонку, калі Ірка нарэшце нарадзіла дачку – ад сполаху, відаць, трохі раней часу, але жывенькую і здаровенькую.

Тоня ўсхвалявана, горача абмяркоўвала з Сашкам, што трэба купіць малой, пярэчыла яму – маўляў, не гэта, а лепей вось гэта, – прапаноўвала штосьці сама, бегала з нявопытным бацькам па магазінах: увечары яны вярталіся дадому з поўным наруччам нейкіх пакетаў, клункаў, каробак, увязак, адкуль вытыркаліся пялёнкі, цацкі, паўзункі, якіх – Алегу здавалася, што пакупцы купляюць якраз не тое, што трэба, – і так ужо было поўна ў лейтэнантавай кватэры. Тоня расчырванелася, яе перапаўняла незразумелае нервовае ўзбуджэнне, яна ўся аж свяцілася ад радасці, і таму збоку магло здацца, што гэта не Ірка, а яна нарадзіла лейтэнанту дачку. За новымі, непрадбачанымі клопатамі жонка нібыта забылася нават пра свайго сына, і калі той пачынаў плакаць, нехаця брала яго за руку і цягала разам з сабою па магазінах. Алегу гэта не падабалася, ён пачуваўся нібыта лішнім ва ўсім гэтым чужым свяце і таму спрабаваў трохі ахалодзіць, прысароміць жонку:

– Чаго ты разбегалася? Супакойся. А то людзі смяяцца будуць.

– Кінь ты, Алежка. Гэта ж малое. А яму ўвага трэба. Ты сам не радзіў, дык і не ведаеш. Табе лёгка было – я ў вёсцы ў маці і хадзіла Вовачкам, і радзіла там, табе ўжо гатовага сына прывезла. Ты ж і не купаў яго, і пялёнкі не мыў. Помніш, як ён ад цябе, нібы ад чужога, адварочваўся, калі ўпершыню ўбачыў. А тут жа і парадзісе памагчы трэба. Яна ж вунь якая хворая – нічога пакуль рабіць не можа.

Алег жа бачыў, што парадзісе таксама не падабаецца гэтая яе мітусня. Ірка ляжала ў ложку сярод белых прасцін, неяк іранічна, нават грэбліва глядзела на Тоніна ўзрушэнне, кідала ўстрывожаны погляд на мужа, які раптам часцей пачаў раіцца не з ёю, жонкаю, а з гэтаю, незнаёмаю яшчэ нядаўна, чужою яму і зараз, жанчынаю.

Пакуль Ірка яшчэ ляжала, не хадзіла, яна сяк-так цярпела Тоніну дапамогу, а як толькі крыху ачуняла, адразу ўзялася рабіць усё сама. Але ж Сашка ўсё роўна, калі жонка выходзіла куды ў магазін, адразу прыбягаў да іх:

– Тоня, памажы – малое плача.

Тоня, чым бы яна ні займалася, тут жа кідала ўсю сваю працу, выцірала рукі аб фартушок і, крыкнуўшы мужу з кухні: «Алег, глядзі, каб бульба не прыгарэла», у чым стаяла – у халаце, дык у халаце, у кароценькай сукеначцы, дык у сукеначцы – бегла разам з Сашкам да яго ў кватэру. Алег бачыў, што такое ёй да душы, што яна ўжо штораз нецярплівей чакае Сашкавага званка. Алегу такія запросіны не падабаліся, але ён усё роўна глядзеў на іх пакуль што спакойна і не думаў пра большае: ну і што, калі яна збегае, ну і што з таго, калі яна паняньчыць, супакоіць дзіця.

Дарэчы, ён і сам, незаўважна для сябе самога, пачаў клапаціцца пра лейтэнантавага першынца. Калі ў Іркі знікла малако, Алег пазнаёміў Сашку з Анцяй, прыгожай, паўнагрудай мантажніцай з іхняга завода. Яна якраз тады таксама радзіла, і ў яе было столькі малака, што сваё малое не паспявала папіваць. У яе ўжо брала малако яшчэ адна парадзіха, але Анця не адмовіла і Сашку. Адно толькі яна папрасіла за гэта добрыя грошы, таму Сашка, вярнуўшыся з поўнай бутэлечкай, жартаваў:

– Ого, дык твая знаёмая, глядзі, круглы год запускацца не будзе. Мільянершай стане.

Сашка штодзень бегаў да Анці па малако, але, нягледзячы на гэта, паспяваў зазірнуць і да іх. Пазней ён пачаў прыбягаць па Тоню і пры жонцы:

– Хадзем, малая плача, а Ірка яе супакоіць не ўмее.

Ён, Алег, значыць, нічога благога не заўважаў, а Ірка – тая ўсё бачыла. I таму, калі Алег неяк выпадкова сустрэўся з ёю на вуліцы і, павітаўшыся, хацеў прайсці міма, яна затрымала яго за рукаў:

– Слухайце, ці гэта вы напраўду сляпы і нічога не бачыце, ці толькі прыкідваецеся?

– А што здарылася, Іра?

– Госпадзі, а вы і праўда, відаць, сляпы, – у яе вачах стаялі слёзы, і Алег адчуваў, што яна вось-вось расплачацца, слёзы пачнуць выкочвацца зусім і пабягуць па вейках, па зморшчынках. – Хіба вы не бачыце, што яны здраджваюць нам?

– Хто – яны? – не прыдумаўшы адразу што-небудзь разумнейшае, спытаўся Алег і сам зразумеў, што гаворыць не тое: вядома ж хто – яны!

Але Іра цярпліва патлумачыла яму:

– Госпадзі, ды мой Сашка і ваша Тоня.

I цяпер ужо яму здалося, што ў вачах яе, дзе ўсё яшчэ стаялі, як замарожаныя, слёзы, нібыта праз лёд праступала злосць і нянавісць не толькі да Сашы і Тоні, але нават і да яго, хто нічога не бачыць і нічога не робіць, каб усё гэта спыніць.

Ён, папраўляючы акуляры, – калі Алег хваляваўся, у яго заўсёды пацела пераноссе і акуляры самі сабою спаўзалі з носа, – пачаў супакойваць жанчыну:

– Кінь ты, Іра, гэта табе здалося. Тоня проста памагае вам, яна хоча, каб табе лягчэй было.

– О, Госпадзі, Госпадзі, – толькі адказала на гэта Іра і, не азіраючыся, пайшла прэч.

Пасля Алег зразумеў, што ў кватэры над імі – нелады: адтуль часам чуўся прыглушаны плач, ціхі звычайны голас – «бу-бу-бу», – здаралася, зрываўся на крык, там нервова хадзілі па падлозе, там штосьці падала, кацілася па масніцах, нібы рассыпаныя пацеркі.

Гэта, пэўна, ваявала Ірка. Яго ж Тоня была спакойная: яна нібыта і не чула, што робіцца над імі, нібыта ўсё гэта яе і не цікавіла, хоць Алег заўважаў сяды-тады, як яна, мыючы што ці шыючы, раптам сцішвалася на хвіліну-другую і да чагосьці таксама прыслухоўвалася.

Алег разумеў, што Ірка ваюе за сваю сям’ю, за мужа, за дачку, якіх, як яму здавалася, ніхто і не хоча ў яе адбіраць. Ён ведаў, што ад разгневанай жанчыны можна чакаць чаго хочаш, але пра такое чамусьці не думаў: Ірка паскладала ў чамаданы сваё цёплае адзенне, забрала нават летнія сукенкі – значыць, збіралася яна не на нейкі час, а, відаць, назаўсёды, калі падумала і пра лета, – узяла на рукі малую і, нягледзячы на дажджлівае надвор’е, паехала да свае маці некуды аж за Дуброўна.

Сашка зайшоў да іх сумны, разгублены.

– Усё. Паехала. З малою. Так што я зараз халасцяк.

Тоні ж, як Алегу падалося збоку, гэтая навіна спадабалася.

– Што ты кажаш? – з нейкім вясёлым шкадаваннем, у якім было мала шчырасці, спытала яна. – Няўжо паехала?

Сашка на гэты раз доўга ў іх не быў. Тоня прапаноўвала яму павячэраць разам з імі, выпіць чаю, супакоіцца, але сусед адмовіўся:

– Не, пайду. Сёння мне, Тоня, не чай, а што-небудзь мацнейшае трэба, каб супакоіцца.

Жончына радасць, якая прарвалася ў той вечар, крыху занепакоіла Алега. Але Сашка цяпер да іх амаль не заходзіў, жонка штодзень, калі, забраўшы з садзіка Вовачку, муж вяртаўся дадому, была ўжо ў хаце і клапатліва завіхалася на кухні. Яна, як і раней, ласкава сустракала іх, карміла, была ветлівая.

I Алег супакоіўся.

* * *

Ён ціха, не спяшаючыся – а куды яму спяшацца? – ішоў па тратуары, не выбіраючы сушэйшага, не зважаючы на лужы, што цямнеліся ў выбоінах на асфальце, не адчуваючы, што ногі ў яго даўно ўжо мокрыя.

Дождж ліў гэткі ж, як і зараз, але ў вечаровай цемрадзі яго не было відаць, і толькі было золка і балюча, калі вецер заварочваў дажджавое крыло яму ў твар, рабілася непрыемна, ён аж угінаў плечы, калі аднекуль зверху абрыналася на яго цэлая лавіна вады, – як усё роўна трапіў пад страху, пад самы капеж: кроплі гулка барабанілі па скураной шапцы, нібы па палатцы ці па якім гонтавым даху.

Шкельцы акуляраў былі мокрыя: дажджынкі, якія траплялі на іх, нібы прыліпалі, расплываліся, расцякаліся па шкле, і ў гэтых вадзяных разводах, вельмі падобных на нейкія прасцейшыя істоты – туфелькі ці амёбы, – расплывіста мігцелі агні вячэрняга горада: загарыцца ў святлафоры чырвонае святло – і ўсе амёбы стануць чырвоныя; праплыве побач зялёнае вочка незанятага таксі – і ў кожнай туфельцы на імгненне ўспыхне па рухомай зялёнай крапцы.

Праз акуляры амаль нічога, апроч позніх вечаровых агнёў, не было відаць, але ён не зважаў на гэта. Ён ішоў проста так, без усялякай мэты, яму не было куды спяшацца, не было куды ехаць, а таму і дождж, і мокрыя акуляры не заміналі.

Хоць нават і з акна было відаць, што надвор’е паганае, мокрае, Алег выйшаў у дождж, на вуліцу – абы толькі не быць дома. Яму надакучыла сядзець перад акном у ціхай і апусцелай сваёй хаце, глядзець на вялізную кроплю, якая, гайдаючыся ад ветру, як пад носам, вісіць пад настылым знадворным градуснікам, на дажджыны, якія, нібы апалонікі, спяшаюцца зверху ўніз па шыбах; слухаць, як надакучліва барабаніць дождж па абабітым цынкам падаконніку, і яму тут жа, адразу ж, нясцерпна захацелася на вуліцу, да людзей – думалася, што там крыху суцішыцца яго боль, што ў натоўпе і сам ён супакоіцца. Нервовае жаданне хутчэй выскачыць са сваёй хаты было такое вялікае, што яму здавалася – памарудзь ён яшчэ крыху і ў яго разарвецца набалелае, перапоўненае тугою сэрца.

Пасля таго як на ягоным стале, прыціснутая цукеркаю, з’явілася запіска з жорсткім афарызмам «жыві як хочацца», Алег усё больш і больш гарнуўся да людзей, у натоўп – абы не заставацца аднаму.

У першыя ж дні Жавейка ніяк не мог апамятацца, сабрацца з думкамі, даць ім нейкі разумны накірунак. Ён толькі ляжаў на тахце і тупа глядзеў у акно або ў столь. Ці, адвярнуўшыся да сцяны, вывучаў без патрэбы шпалеры і думаў абы пра што.

Хоць бы сабе пра тыя ж шпалеры. Думаў, якія яны бываюць розныя. Ёсць светлыя – звонкія і напятыя, якія, нібы дынамікі, узмацняюць любы гук: ад іх аж ломіць у вушах. А ёсць і цемнаватыя, густыя, дзе, здаецца, як у злямчаным тумане, вязне, прыглушваецца ўсё чыста – нават крык.

Ёсць цёплыя па колерах, якія нават у дажджлівыя дні падсвечваюць – адкуль яно, тое святло? – і хату, і ўсе рэчы ў ёй. I ёсць халодныя, бяздонныя і бясконцыя, як неба, у якія можна глядзець доўга, і вока ніяк не наткнецца на які-небудзь край гэтай бездані.

Ёсць шпалеры маўклівыя і гаваркія, вясёлыя і нудныя – розныя, як і самі людзі. Шпалеры розныя? Можа, яшчэ скажаш – кожная са сваім характарам? Кінь ты! Яны здаюцца чалавеку такімі або іншымі толькі ад настрою. Вось гэтыя ружовыя шпалеры, што прыемна радавалі яго ў сямейным жыцці, зараз раздражняюць, і яму хочацца пасадраць з іх усе яркія кветкі, ад якіх аж балюча вачам.

А ўрэшце, пры чым тут шпалеры? І чаго ён да іх прычапіўся?..

Услухаўся ў гукі, якія даносіліся зверху, і пачуў, як мякка ходзіць па хаце жонка, як бегае там Вовачка, як сын часта пачынае чагосьці плакаць і як яго супакойваюць: «бу-бу-бу».

Унізе ігралі на піяніна. Цяжкія і халодныя гукі, нібыта вялікія кроплі дажджу, са звонам падалі ў пустэчу і разбіваліся аб штосьці нябачнае на сотні меншых, але і гэтыя, меншыя, як яму здавалася, былі такія ж цяжкія і халодныя.

Па падаконні барабаніў дождж. Ён раздражняў, не даваў засяродзіцца і супакоіцца.

Потым чуваць было, як у лейтэнантавай кватэры штосьці соўгалі, насілі, перастаўлялі – відаць, Тоня на свой густ перарабляла ўсю ранейшую Ірчыну ўтульнасць. З пакоя над ім – ён пазнаў гэта па цяжару і рыпу – высунулі шафу, а на яе месца ўнеслі, мусіць, тахту і паставілі якраз там, як стаіць яна ў іх: далей ад акна, упрытык да самай сцяны. I, відаць, самі, стаміўшыся, як стаялі, так і паваліліся на яе – аж цяжка зарыпелі спружыны. Вовачка бегаў у другім пакоі, і Алег зразумеў, што яны, радасныя і шчаслівыя, цалуюцца.

Само сабою рэзка і непрыемна, нібы пах нашатыру, ударыў у галаву ўспамін, як аднойчы, калі ўжо не было Іркі, Сашка доўга званіў да іх, а Алег якраз быў на кухні і не чуў гэтага званка. Калі ўсё ж адчыніў дзверы, лейтэнант хітравата паглядзеў на яго і, падміргнуўшы, сказаў:

– Даруй, я, мусіць, цябе патрывожыў. Разумею, разумею, не тлумач: калі такое, – тады хай сабе ўвесь свет руйнуецца, табе не да яго.

Памаўчаў і заратагаў:

– Вось бы мне зараз адчуць, як свет руйнуецца.

Жарт быў зноў жа грубавата-пошлы, і Алег не змаўчаў, сказаў пра гэта суседу.

Зараз ён уявіў, як яго Тоня сядзіць на Сашкавых каленях, як той гладзіць яе, а яна – і Алег быў у гэтым чамусьці перакананы – сама грудзямі прыціскаецца да лейтэнанта, абдымае яго за шыю і сваімі поўнымі вуснамі шукае, як некалі шукала і Алегавы, вусны новага мужа. Кроў кінулася яму да галавы, вачам стала рэзка і горача, рукі сутаргава расшпілілі сарочку, нават разарвалі – ён толькі пачуў, як адскочылі гузікі і пакаціліся па падлозе. Але і пасля гэтага рукі не супакоіліся – яны шукалі чаго-небудзь яшчэ. Выпадкова пальцы намацалі вазу з чэшскага шкла, якую ён падараваў калісьці Тоні на дзень нараджэння, – яна якраз стаяла на століку ля тахты – і Жавейка, нібы ўзрадаваўшыся гэтаму, схапіў яе і з усяе сілы шпурлянуў у супрацьлеглую сцяну.

Наверсе стала ціха-ціха – там, відаць, пачулі грукат. Звон разбітага шкла, якое пасыпалася на падлогу, працверазіў і Алега. Бо спачатку ў яго было несцярпімае жаданне падхапіцца з тахты, пабегчы туды, наверх, раз’юшана званіць, званіць, званіць, аж пакуль не адкрыюць, не разбіраючы асабліва, надаваць аплявух таму, хто адчыніць, потым знайсці ў пакоях і другога, пацягаць за валасы і яго, пабіць усе вокны, памалаціць у хаце ўсё, што можа біцца, схапіць свайго Вовачку і ўцячы з ім з гэтай ненавіснай кватэры.

У галаве было тлумна, у вушах шумела, і яму здавалася, быццам ён правальваецца ў нейкую глыбокую яму – аж вецер, адстаючы, свішча недзе за ім. Гэтакі стан у яго, ён помніць, ужо быў – тады, здаўшы апошні экзамен у школе, хадзіў ён з хлопцамі на рэчку купацца і ледзь там не ўтапіўся. Шырока растапыранымі пальцамі, сутаргава, як за нешта цвёрдае, выратавальнае, за што можна ўчапіцца і ўтрымацца, хапаўся тады Алег за ваду, стараўся заціснуць яе ў кулакі, але яна цадзілася праз пальцы, выслізгвала са жменяў, і ён ішоў усё глыбей і глыбей – на дно…

Ён узняўся і сеў. Крыху ачуўшыся, пачаў дыхаць раўней і ўспомніў, што самая лепшая рада, якую чалавек можа даць сабе ў такі момант, – гэта паспрабаваць угаварыць самога сябе.

– Пачакай, пачакай, – разважаў ён і адчуваў, што ўся яго існасць супраціўляецца гэтым разумным думкам. – Чаго ты гарачышся? І што ты можаш зрабіць? Ну, пойдзеш, ну, наб’еш нос яму. Ну, надаеш аплявух жонцы. Ну, і што з таго? Што гэта зменіць? Ты думаеш, жонка пасля гэтага кінецца табе на шыю, скажа «а мой жа ты любы» і вы, шчаслівыя, пойдзеце дамоў? Не, такога не будзе. Не, гэта так не робіцца. Тут усё складаней. І прасцей. Паколькі яна ўжо адважылася на такое, пайшла, цяпер ніякі бой не паможа. Бі яе ці не бі, боем ужо не вернеш. Гэтым не прымусіш пакахаць зноў. І ніхто тут табе не паможа – ні родзічы, ні сябры, ні нават прафсаюзная арганізацыя ці таварыскі суд, якія заўсёды з ахвотаю, нібыта яны толькі гэтага і чакалі, накідваюцца на ўсе вось такія, крута заматаныя, сямейныя клубкі – у рашучай надзеі хутка ўсё разбэрсаць і разблытаць.

Яно, канечне, можна было б і пайсці, і палаяцца, і пакрычаць. Можа б, і ўдарыць каго. Але ж усё гэта толькі каб сагнаць сваю злосць, каб аслабаніцца ад чагосьці прыкрага, каб выліць з сябе ўсе змрочныя, цёмныя думкі, якія цяжка, аж да галаўнога болю віравалі ў ім і не давалі ніяк супакоіцца.

Розум зараз быў лішні. Розуму ў ім нішто не слухалася. Зараз у ім панавалі, гаспадарылі тыя страшныя, непадуладныя сілы, ад якіх звычайна наліваюцца вочы крывёю.

Балела душа. Так заўсёды бывае, калі цябе неспадзявана, без прычыны пакрыўдзяць. Вось так балела ў яго душа, калі яны з сябрам, яшчэ студэнтамі, былі на бульбе і вярталіся аднаго разу з танцаў з суседняй вёскі, а на іх напалі п’яныя хуліганы і проста так пабілі – ён памятае, што тады не балела ў яго ні рассечанае брыво, ні падпухлае века, ні разадраная губа, а менавіта садніла душа. Яна баліць яшчэ і сёння, калі ён згадвае пра той вечар. Алег і цяпер яшчэ шкадуе, што не ўспомніў тады пра маленькія ножанкі, якія былі ў яго ў кішэні, – і сёння да няўцерпу хочацца ўсадзіць іх у седаўку таго задзірыстага дурня, які проста так, дзеля пацехі, біў яго…

На вуліцы, на прыпынках, на мокрым асфальце неяк вельмі прыветліва і па-сямейнаму ўтульна свяціліся ў цемнаце расчыненыя дзверы тралейбусаў, і яму са свае ўхаладалай хаты захацелася хутчэй туды – у іхняе цёплае і гаваркое нутро.

І ён тады, баючыся, каб не нарабіць чаго брыдкага, за што потым праз усё жыццё будзеш сам сябе дакараць, хутчэй апрануўся і выбег на вуліцу, да людзей…

Сёння людзей на вуліцы было мала: дождж, макрэча, золь – і каму ў такое надвор’е ахвота цягацца па холадзе. Калі ў каго і была якая справа ў горадзе, ён хуценька рабіў яе і, мокры, натапыраны, як азалелая птушка, атросшыся перад самымі расчыненымі дзвярыма, спяшаўся шуснуць у тралейбус ці аўтобус, каб хутчэй дабрацца да цёплае хаты.

Ён і сам, не выбіраючы, зайшоў у тралейбус, які першы трапіўся яму на вочы. У тралейбусе таксама было пуста: некалькі позніх пасажыраў моўчкі сядзелі ў розных кутках. Алег хацеў прабіць талон, але кампосцер, відаць, быў сапсаваны: з яго грэбліва сцятай халоднай пашчы тырчаў доўгі жалезны прут, і кампосцер, калі глядзець на яго збоку, вельмі ж нагадваў зараз пагардлівага аднавухага бульдога, якому, каб ён не кусаўся, хтосьці ўсунуў у рот вялікую костку. Ісці да другога кампосцера Алегу не хацелася, ён сеў тут жа, дзе стаяў, і, не працёршы нават акуляраў, абыякава павярнуўся да акна – сядзеў і паныла глядзеў на пацішэлы ад дажджу і позняга часу горад.

Жавейку было крыўдна, што Тоня вось так, як яму здавалася, без усялякай на тое прычыны пайшла ад яго. Проста сабралася і проста пайшла. Не растлумачыўшы, што да чаго, чаму. I ад гэтага яму было яшчэ болей балюча. Думалася, што каб была на тое нейкая сур’ёзная прычына – маўляў, п’яніца, дэбашыр, распуснік, лайдак – здраду жонкі ён перажыў бы, пэўна, лягчэй.

Алег і не заўважыў, як тралейбус прыйшоў на апошні свой прыпынак, як выйшлі ўсе пасажыры, а на іх месца гаварліва натаўхаліся новыя, як яны зручней усаджваліся, крычалі адно аднаму: «Хадзі сюды, тут ляпей»; і толькі калі ў расчыненыя дзверы данеслася: «Грамадзяне пасажыры! Скоры поезд нумар васямнаццаць Вюнсдорф – Масква адправіцца праз пяць мінут», ён схамянуўся і, нібы прачнуўшыся, убачыў перад сабою чыгуначны вакзал, дзе віравалі людзі, дзе было светла, успомніў, што менавіта гэтым цягніком яны з Тоняю ездзілі да яе бацькоў, і адразу ж падумаў, што ён якраз прыехаў туды, куды трэба: вакзал жыве і ўночы, як удзень, тут заўсёды людна, і яму сярод людзей не будзе так самотна.

Ён хуценька падхапіўся і, распіхваючы пасажыраў, якія націскаліся і ў пярэднія дзверы і зараз злаваліся на яго: «Што, ён праспаў, ці што? Не, відаць, п’яны», паспяшаўся да выхаду і ледзь паспеў скочыць на тратуар – адразу ж за ім зачыніліся дзверы, і тралейбус крануўся з месца.

Вакзал, як заўсёды, жыў сваім неспакойным і паспешлівым жыццём. Тут усе кудысьці ішлі, беглі, спяшаліся, у дзвярах заўсёды было многа людзей – і тых, што ўваходзілі, і тых, што выходзілі, яны сутыкаліся між сабою, заміналі адно аднаму, злаваліся – маўляў, стане ў дзвярах і стаіць, а з-за яго не прайсці аніяк, – чапляліся чамаданамі, авоськамі, клункамі за дзверы, прытрымлівалі іх нагамі, каб лепей было праходзіць.

І на самой плошчы мітусіўся натоўп. Спачатку, не прыглядаючыся, нельга было зразумець, хто і куды ідзе – здавалася, па тратуары без усялякай мэты цячэ цэлая рака галоў, – толькі Алег ведаў, што кожны ў гэтай рацэ ідзе менавіта туды, куды яму трэба: адзін спяшаецца да касы, другі цягне на платформу чамаданы, трэці толькі што прыехаў і шукае стаянку таксі.

На вакзале, хоць Жавейка і разумеў, што ён чужы гэтаму натоўпу, дзе ўсе некуды заклапочана спяшаюцца, – у яго ж тут няма ніякай спешнай справы, – усё роўна яму было спакайней і весялей.

Яму нібы перадаліся дарожная ўзбуджанасць і хваляванне людзей, якія тут ужо называліся пасажырамі, і ён, разам з усімі, падоўгу стаяў перад вялікаю шыльдаю, вывучаў расклад руху цягнікоў, націскаў на кнопкі і нецярпліва сачыў, як гартаюцца металічныя старонкі механічнай даведкі, а потым доўга і пільна ўглядаўся ў іх, быццам яму дужа важна было ведаць, калі цягнік выходзіць з Вюнсдорфа і ў колькі ён прыбывае ў Маскву.

Стаяў між людзьмі ў чарзе перад буфетам, спяшаючыся, піў халодную і вадзяністую вакзальную каву, нервова, як і ўсе, пазіраў на гадзіннік – быццам бы і яго цягнік вось-вось павінен быў адыходзіць.

Калі аб’яўлялі чарговую пасадку, ён разам з тымі, хто ад’язджаў, спяшаўся на перон, шукаў патрэбную платформу, штурхаўся між пасажыраў, якія нецярпліва ўсё дапытваліся, з хваста ці з галавы будуць першыя вагоны, альбо, ужо супакоеныя, стаялі ціха і адно толькі раз-пораз пазіралі ў той бок, адкуль павінен паказацца цягнік.

Яшчэ нядаўна на вакзалах у чаканні начных электрычак таўкліся грыбнікі і грыбніцы: мужчыны – з кошыкамі, у гумовых ботах, у шапках, жанчыны – у завязаных пад бараду хусцінках, у старых світэрах. Яны ехалі апошнімі электрычкамі – там, у лесе, пасядзяць, пакуль развіднее, а потым удзень іх можна будзе ўбачыць у горадзе з поўнымі вёдрамі і кашамі: адны лісічкі ды сыраежкі, а наверсе выкладзена дзеля форсу пара якіх баравічкоў.

Цяпер жа натоўп быў іншы – ён лепей апрануты і не такі аднастайны. Калі прыходзіў цягнік, тыя, што ад’язджалі, садзіліся ў вагоны, а тыя, што іх праводзілі, стаялі на пероне і глядзелі ў вокны. Адпраўлення заўсёды даводзілася чакаць, і таму людзям надакучала стаяць, глядзець, быццам нямым, у акно і, нічога не гаворачы і нічога не чуючы, разумець, што і там, у вагоне, таксама стомлены гэтай змушанай нямою размоваю, бачыць, як побач з табою – справа, злева – людзі адно толькі варушаць губамі, паказваюць нешта на мігі, махаюць рукамі, ківаюць галовамі, усміхаюцца, бо ўсё ўжо даўно сказана – ці дома, ці на вакзале, – і ўсе зараз, здаецца, чакаюць толькі аднаго – каб хутчэй пайшоў цягнік.

Тут ніхто на яго не звяртаў увагі. Ён таксама асабліва не заўважаў нікога, і гэтая пара, якая так шчыра развітвалася каля вагона, трапілася яму на вочы зусім выпадкова: проста ён зачапіўся за партфель, што стаяў ля іхніх ног, і толькі тады ўбачыў іх саміх. Прыціснуўшыся адно да аднаго, яны, нібыта побач нікога не было, нібыта, схаваныя ад людскіх вачэй, яны былі ў наглуха зачыненай і зашторанай хаце, горача цалаваліся: яна ўсім целам падалася наперад, нібы вісела на ім, і, заплюшчыўшы вочы, аж прыўзнімалася на дыбачкі, каб дастаць да ягоных вуснаў; ён, крыху вышэйшы за каханую, неяк пяшчотна нагнуўся над ёю, адною рукою гладзіў яе па валасах, а другою трымаў за талію – нібы прыўзнімаў да сябе, памагаючы ёй стаяць на пальчыках.

Гэтае палкае развітанне ўразіла Алега, і ён у думках пазайздросціў закаханым і нават пашкадаваў, што яны расстаюцца – уявіў пустату і шчымленне, якія агорнуць абодвух, як толькі кранецца цягнік.

Але цягнік пайшоў, тыя, што яго праводзілі, таксама пачалі разыходзіцца, а гэтыя двое, нібыта нічога на свеце для іх зараз не існавала – ні цягніка, ні пасажыраў, – усё яшчэ горача цалуючыся, развітваліся. Алег, убачыўшы такое, жахнуўся, падбег да іх і, спяшаючыся – апошні вагон яшчэ можна было дагнаць, – пацягнуў хлопца за рукаў:

– Гэй, таварышы, цягнік пайшоў!

Яны нехаця адхінуліся адно ад аднаго – ён неахвотна выпусціў са сваіх яе вусны, яна яшчэ раз дагнала іх, пацалавала і толькі тады паглядзела ў Алегаў бок і іранічна спыталася:

– Няўжо пайшоў? Што вы кажаце…

У яе словах Алег адчуў насмешку. А калі закаханыя, нават і не зірнуўшы ў бок поезда, які ўжо далекавата стукаў на стрэлках, абняўшыся, паволі падаліся ў тунэль, ён зразумеў, што ніхто з іх нікуды не ад’язджаў, а сюды, у вакзальную таўхатню, яны прыйшлі, мусіць, проста пацалавацца: на вуліцы – нельга, у скверы – няёмка, усе глядзяць як на дзівакоў, а тут ніхто не звяртае ўвагі – маўляў, няхай-няхай развітваюцца закаханыя. Што такое бывае, ён ведаў і раней – нехта з сяброў расказваў пра гэта, – а вось жа, на табе, прамахнуўся, уставіў і тут свае тры грошы – аж за руку пацягнуў: «Гэй, таварышы!» Вось табе і «таварышы»… Цьфу ты, д’ябал!