Империядағы туған күн кеші

Фараби. Не деймін. Өзің айта берсеңші. Мен сен секілді шешен емеспін ғой. Сен өте әдемі сөйлейсің, кейде мен қызығым.

Пауза.

Сәния. Қой, жарайт, тұр онда. Отыра берсек, сен де ана Айдар Сейтқалиевич секілді мүлде ұйықтап қалып жүрерсің. Ішке барып асхананы бекітіп, сонан соң такси ұстап, үйімізге қайтайық. Фарап, дегенмен мына өмір ғажайып қой,солай емес пе?! Мен осындай тамаша елде, сендер секілді ақжүрек азаматтардың арасында өмір сүріп жүргеніме қуанам. Рас айтам. Ал енді жүр, кеттік-кеттік!..

Екеуі ресторанның ішіне қарай бет алады. Кетіп бара жатқан Сәния жаймен ыңырсып әндетеді.

Алатау алтын лағылдай,

Сәукеле киіп тұр үнсіз.

Ұқсайды көше ағынға

Алматы – арман тынымсыз-з…

Әннің мелодиясы бірте-бірте сахнадан алыстай береді де, сәлден кейін мүлде тынады. Енді оның орнын ресторанның алдындағы шағын бақтағы бұталар мен ағаштарға қонақтаған әнші құстардың сан қилы құйқылжып, сайраған үндері басады. Енді мынау тіршіліктің, өмірдің мәңгі бітпейтін ғажайып жырын мың сан үнге, бояуға толы ұлы симфониясын солар жалғастырады. Ал осы шығарманың бас кейіпкері Айдар Сейтқалиұлы болса, дәл қазір өзінің сол манағы орнында бір алаңсыз бейбіт, мамыражай ұйқы құшағында.

Шымылдық.

e-mail: [e-mail]