скачать книгу бесплатно
– Mən Müdafiə Nazirliyinin terrorizmə qarşı mübarizə şöbəsinin təmsilçisi kommander Rendolfam.
– Terrorizmə qarşı mübarizə? – Safiyə çaşqınlıqla nəzərlərini digərlərinə yönəltdi. – Deməli, bu bomba imiş?
– Hələ bunu müəyyən etmək lazımdır, mem!
– kommander Rendolf cavab verdi.
Texnik geriyə çevrildi.
– Ser, hər şey hazırdır.
Rendolf əl işarəsi ilə Safiyəni monitora tərəf dəvət etdi.
– Biz istəyirik ki, siz bu yazıya baxasınız. Qeyd etməliyəm ki, görəcəklərinizin hamısı məxfi informasiyalardır. Aydındır?
Safiyə heç nə dərk etmədən, sadəcə başını tərpətdi.
– Yazını qoşun. – Rendolf göstəriş verdi.
Ekranda Kensinqton qalereyasının sonuncu zalında videokameranın çəkdiyi bir görüntü əks olundu.
Hər şey qəza lampalarının işıqlandırdığı sadə bir otaqda olduğu kimi idi. Birdən, Safiyə qonşu zaldan işığın yeni mənbəyinin necə üzə çıxdığını gördü. Əvvəl ona elə gəldi ki, bir nəfər fənərlə içəri girdi. Ancaq, tezliklə aydın oldu ki, işıq mənbəyi öz-özünə hərəkət edir.
– Bu nədir? – Safiyə soruşdu.
– Ona texnik cavab verdi.
Biz bu yazını müxtəlif filtirlərdən istifadə edərək tədqiq etmişik. Görünür, bu ildırım şarıdır. Tufanın formalaşdırdığı sərbəst hərəkət edən plazma şarı. Mənə məlum olduğu qədər, bu lənətə gəlmiş şey ilk dəfədir ki, plyonkaya çəkilir.
Safiyə bu cür hadisələr haqqında müəyyən şeylər eşitmişdi. Parıldayan şarların dolu hissələri yerin üst qatının açıq yerlərində uçaraq binaların içində, təyyarə bortlarında, hətta sualtı gəmilərdə peyda olurlar. Həmçinin, ildırım şarları nadir hallarda ziyan vururlar. Safiyə ani olaraq nəzərini qalereyanın girişindəki kömürlənmiş meyiti göstərən qonşu monitora yönəltdi. Əlbəttə ki, partlayışın səbəbi ildırım şarı deyildi.
Safiyə bu barədə götür-qoy etdiyi zaman ekranda bir adam, mühafizəçi göründü.
–Harri Masterson, – Flemminq izah etdi.
Safiyə ucadan nəfəs aldı. Əgər təhlükəsizlik xidmətinin əməkdaşı doğru deyirsə, o zaman o biri monitorun ekranında sümük–lərinin tüstüləndiyi əks olunan həmin insan budur. Safiyə göz–lərini bağlamaq istəsə də, alınmadı.
Mühafizəçi nəzərini havada üzərək işıq saçan şardan ayıra bilmirdi. Deyəsən, o, Safiyənin yanında olanlar kimi çaşıb qalmışdı. Mühafizəçi nə isə məruzə edərək ratsiyanı ağzına yaxınlaşdırdı ancaq, videogörüntü səslə müşaiyət olunmurdu. İldırım şarı havada üzərək dəmir fiqur yerləşdirilmiş şüşəli şkafa girdi. İşıqsaçan şar damın arasında dağılaraq titrəyib yox oldu.
Mühafizəçi ratsiya ilə danışmağa davam edərkən, nəsə onu təşvişə saldı. O, çıxışa tərəf çevrildi. Bu vaxt şüşəli şkafın divarları bayıra dağıldı. Həmin anda ekran gözqamaşdırıcı ağ rənglə işıqlanıb söndü.
– Saxlayın və dörd saniyə əvvələ çevirin, – kommander Rendolf əmr etdi.
Görüntü dondu, sonra kadrlar ardıcıllıqla geriyə dəyişməyə başladı. Ağ işartıda zal göründü, sonra dəmir fiqurun ətrafında olan qırıntılardan şüşəli şkaf yığılmağa başladı.
Burada saxlayın.
Görüntü azacıq əsərək monitorun ekranında donub qaldı. Dəmir fiqur şüşələrin arasında açıq-aydın görünürdü. Hətta çox aydın. Deyəsən, özü işıq saçırdı. Safiyə nəzərlərini qədim fiqurdan çəkə bilmədi. İndi o, bura niyə görə dəvət olunduğunu anladı. Burada iştirak edənlərin heç biri Kensinqton qalereyasında nələrin baş verdiyini dərk edə bilmirdi. Onların ekranda gördüklərinin heç bir məntiqi izahı yox idi.
– Bu nə müəmmalı heykəldir belə? – kommander Rendolf soruşdu. – O, çoxdan buradadır?
Safiyəyə elə gəldi ki, onun sözlərində bir şübhə duyuldu. Əgər muzeyə heykəlin altında maskalanmış bomba gətirilibsə, onda necə? Və əgər belədirsə, necə yardım etmək olar?
Safiyə sanki gərəksiz fikirləri ataraq başını yellədi.
– Bu, heç də heykəl deyil.
– Onda nədir?
– Bu, on doqquzuncu əsrin sonunda Oman səhrasında tapıl-mış meteorit qırıntısıdır.
Safiyə metal fiqurun daha qədim tarixə malik olduğunu bilirdi. Əsrlər boyu ərəb rəvayətlərində girişini dəmir dəvə qoruyan itmiş şəhər haqqında deyilirdi. Deyilənlərə görə, bu şəhərin sərvəti xəyalları heyran edirdi. Orada o qədər ləl-cəvahirat vardı ki, qara mirvarilər darvazaların ağzında adi çay daşları kimi səpilmişdi. On doqquzuncu əsrdə bir bədəvi sarvan ingilis tədqiqatçını itmiş şəhərə aparmağı öhdəsinə götürsə də, şəhəri tapmaq ona nəsib olmamışdı. İngilis tədqiqatçı yalnız qumda basdırılmış, dizləri üstə oturan dəvəyə bənzər dəmir fiqur tapmışdı. Qara mirvari isə meteorit düşməsi ilə yaranan böyük temperatur nəticəsində qumdan əmələ gələn, ərimiş şüşədən olan hissələrlə aşkarlanmışdı.
– Dəmir dəvə Britaniya muzeyinin kolleksiyaları sırasına yarandığı vaxtdan daxildir, – Safiyə davam etdi. – Mən ona kataloqda rast gəlib ekspozisiyaya əlavə edənə qədər, ehtiyatda qorunurdu.
Yaranmış sükutu xəfiyyə Semuelson pozdu.
– Bu nə vaxt baş verib?
– İki il bundan qabaq.
– Daha doğrusu, kifayət qədər çoxdan. – xəfiyyə Samuelson kommander Rendolfa diqqət yetirərək vurğuladı. O, bununla sanki kommanderin mübahisənin nəticəsi ilə qane olduğunu yoxlayırdı.
– Meteorit? – hərbiçi başını yelləyib öz-özünə söylədi. – Bu, heç nəyi izah etmir.
Göründüyü kimi Rendolf terrorçular haqqında dediyi variantın iflasa uğradığını görüb, məyus oldu.
Qapıdan gələn səs hamını geri çevrilməyə məcbur etdi. Safiyə muzeyin direktoru Edqar Taysonun otağa daxil olduğunu gördü. O, adətən qüsursuz görünsə də, indi əyninə öz üz ifadəsinə heç cür uyğun olmayan azacıq əzilmiş kostyum geymişdi. Tayson fikirli halda ağarmış saqqalını qaşıyırdı. Safiyə yalnız indi direktorun şübhəli yoxluğu nə ilə izah olunduğunu düşünməyə başladı. Muzey Edqar Tayson üçün bütün həyatının işi idi.
Qəribə gecikmənin səbəbi həmin dəqiqə aşkar oldu. Otağa ucaboy, böyük qarışla hesablansa, altı futdan da hündür, dama-dama “şotland” üslublu və su damlaları ilə örtülmüş uzun paltoda bir qadın sanki elektrik enerjisi ilə soxuldu. Onun çiyinlərinə qədər vurulmuş qızılı-qumral saçları quru idi və yığılmış yumşaq telləri öz-özünə tərpənirdi. Görünürdü ki, qadın çətir götürməyi unutmamışdı.
Kommander Rendolf qəddini düzəldib irəli addım atdı. Onun səsində qəflətən ehtiramlıq duyuldu.
– Salam, ledi Kensinqton.
Qadın salamlaşmaya əhəmiyyət vermədən, nəzərləri Safiyəyə zillənib qalana qədər həyəcanla otağa baxdı. Və dərhal ona tərəf gələrək Safiyəni bərk-bərk bağrına basıb həyəcanla dedi.
– Saffi, şükür Allaha! Mən eşidəndə… Sən elə tez-tez gecə yarısına qədər işləyirsən ki.... Mən də sənə zəng edə bilmirdim.
Safiyə da qadına qısıldı. Uşaqlıqdan tanış olduqları üçün, bacı kimi bir-birinə yaxın idilər.
Sakit ol, Kara. Məndə hər şey qaydasındadır, – Safiyə pıçıldayıb, üzünü rəfiqəsinin çiyninə sıxaraq onun necə titrədiyini hiss etdi.
Adətən dözümlu və güclü olan Kara heç vaxt gizlətmədiyi səmimi qorxunun dərinliyində təccübləndi. Axı o, atası ölən vaxtdan etibarən sevgisini bu cür nümayiş etdirməmişdi. O zaman onlar ikisi də gənc idi.
Kara həyəcandan əməlli-başlı titrədi.
– Əgər səni itirsəydim, mən neylərdim?
O, Safiyəni möhkəm qucaqlayıb özü də təsəlli axtararaq, ona təsəlli verirdi.
Safiyənin gözlərindən yaş gəldi. O, başqa ağuşları və buna oxşar sözləri xatırladı: “Mən sənsiz yaşaya bilmərəm”.
Anası avtomobil qəzasında öləndə Safiyənin cəmi dörd yaşı vardı. Atası da o vaxt sağ olmadığı üçün Safiyəni uşaq evinə verdilər. Bura, damarlarında qarışıq qan axan uşaq üçün dəhşətli bir yer idi. Bir ildən sonra Kensinqton ailəsi onu himayəyə götürdü ki, o, balaca Kara ilə oynasın. Safiyə həmin günü pis xatırlayırdı. Onun dalınca hündür bir kişi gəlmişdi. Bu, Karanın atası Recinald Kensinqton idi.
Safiyəni ayrıca otağa apardılar. Qızlar yaşıd olduqlarına və coşqun xasiyyətləri ilə seçildiklərinə görə tez dostlaşdılar. Onlar gecələr yorğanı başlarına çəkib bir-birlərilə ən gizli sirlərini bölüşüb, öz arzularından danışır, gündüzlərsə xurma palmalarının arasında oynayıb kinoya qaçırdılar. Gözəl zamanlar idi – nəhayətsiz şirin yay.
Qızların on yaşı olanda lord Kensinqton Karanın iki illik İngiltərəyə oxumağa gedəcəyini elan etdi. Xəbərdən qulağı tutulan Safiyə üzr istəmədən stolun arxasından durub qaçdı. O, öz otağına çəkilib dəhşətlə uşaq evinə dönəcəyini təsəvvür edərək, özünü heç kimə lazımlı olmayıb, qutuya qoyulan oyuncaq kimi hiss etdi. Amma Kara onu axtarıb tapdı.
“Mən sənsiz yaşaya bilmərəm”, – deyərək rəfiqəsini qucaqlayıb, göz yaşları içində inandırdı. – “Atamı sənin mənimlə getməyin üçün üçün razı salacam”.
Və o, buna müəssər oldu.
Safiyə Kara ilə birgə iki illik İngiltərəyə yollandı. Onlar ən yaxın rəfiqə kimi, bacı kimi oxuyurdular. Omana ayrılmaz halda qayıdıb, təhsillərini Məsqətdə bitirdilər. Və hər şey Karanın səyahətdən sonra ova çıxmağı üçün evə döndüyü günə qədər yaxşı idi. Bu ov onun günəşdən yanıb, dəhşətdən ölən ad günü vaxtına salınmışdı.
Atası onunla deyildi. Rəsmi məlumatlarda deyirdi ki, Recinald Kensinqton karst qatının parçalanması zamanı yıxılaraq həlak olmuşdu. Onun cəsədi isə tapılmamışdı.
Həmin vaxtdan Kara başqalaşmışdı. O, əvvəlki kimi Safiyəni öz yanında saxlayırdı. Hərçənd ki, bu əvvəlki kimi səmimi dost-luq yox, vərdiş edilmiş bir saxlama idi. Kara özbaşına təhsil al-mağa getdi. Bundan başqa, onun üzərində atalıq təşəbbüsünün məsuliyyətinin ağırlığı dayanırdı.
Kara Oksfordu on doqquz yaşında bitirdi. O, tez bir zamanda özünü uğurlu bir maliyyəçi kimi göstərə bildi və hələ universitetdə oxuyarkən atasından qalan kapitalı üç dəfə artırmağı bacardı. “Kensinqton neft quyuları” kompaniyası öz fəaliyyətini kompüter texnologiyaları ilə məşğul olaraq, torpağın şoranlaşması ilə mübarizə apararaq, yeni sahələrdə və televiziyalarda inkişaf etdirərək böyüməyə başladı. Bununla belə, Kara ailə varının mənbəyi olan neft haqqında bir dəqiqə də olsun unutmurdu. “Kensinqton quyuları” neftçıxarmada əlverişli sazişlər üçün mübarizədə qüdrətli “Halliberton” korporasiyasını ötüb keçdi.
Kara yalnız neft kompaniyasını deyil, Safiyəni da unut-mamışdı. O, rəfiqəsinin təhsili, o cümlədən, Oksfordda altı illik oxumağı üçün pul ödəməyə davam edirdi. Safiyə arxeologiya üzrə doktorluq dissertasiyasını müdafiə edib “Kensinqton quyularında” işə qəbul edildi. Daha sonra Karanın Britaniya muzeyindəki övladlarına – əsası Recinald Kensinqton tərəfindən qoyulan, Ərəbistan yarımadasından yığılmış arxeoloji sərvətlərə qəyyumluq etməyə başladı. Onun başladığı bu iş Karanın rəhbərliyi altında daha da çiçəklənərək dünyanın ən böyük kolleksiyalarından biri kimi böyüyüb çoxaldı. İki ay əvvəl Səudiyyə Ərəbistanının kral ailəsi bu əntiq eksponatları Ərəbistan yarımadasına qaytarmaq üçün onu almağa cəhd etdi. Şayiələrə görə ehtimal edilən sövdələşmə yüz milyon funt dəyərində qiymətləndirildi.
Kara bundan imtina etmişdi. Onun üçün atasından qalmış özünəməxsus bu memorial istənilən puldan daha qiymətli idi. İndiyə qədər onun bədəni aşkar edilməsə də, ancaq, burada, Britaniya muzeyinin bu ucqar cinahında onun Ərəbistanın tarixi və zənginliyi ilə dolu olan sərdabəsi yerləşirdi.
Safiyə rəfiqəsinin çiyinləri arxasından real vaxtda bu qədər güc sərf etdiyi işin tüstüləyən xarabalığının görüntüsünü yayımlayan monitora baxırdı. Yalnız kolleksiyaların itməsinin Kara üçün nə demək olduğunu tapmaq qalırdı. Yəqin bu, onun atasının qəbrinin təhqir olunması ilə müqayisə olunurdu.
– Kara… – Safiyə başladı. O, ümid edirdi ki, rəfiqəsi bu dəhşətli xəbəri onun narahatlığını bölüşə biləcək birindən eşitdiyi təqdirdə qaçılmaz olan bu zərbə yumşalacaq. – Bilirəm, Edqar artıq mənə deyib.
Karanın səsində çaşqınlıq hiss olunmurdu. Adət halını almış hökmranlıq ona qayıdırdı. Şübhəsiz, kolleksiyaların onun Səu-diyyə krallığı ailəsinin təklifindən imtina etməsindən sonra, çox keçmədən itməsi Karada şübhələr yaradırdı. Gənc qadın burada iştirak edənərə nəzər saldı.
– Nə baş verib? Bunu kim edib?
Ledi Kinqstona ləngimədən videomüşahidənin yazısını geriyə çevirməyi təklif etdilər. Bu anda Safiyə onu görəcəklərini heç kimə bildirməməsi üçün ciddi xəbərdar edildiyini xatırladı. Karaya bu barədə heç nə demədilər. Zənginlik öz imtiyazlarına malikdir.
Safiyə monitorun ekranından çevrilib diqqətlə Karanı izləməyə başladı. O, Karanın görəcəyi səhnələrin ona necə dəhşətli sarsıntı verəcəyindən ehtiyat edirdi. Safiyə gözucu partlayışın sonuncu parlaq işartısını gördü. Bundan sonra ekran söndü. Bütün baxış zamanı Karanın üzü elə hərəkətsiz qaldı ki, sanki, mərmərdən oyulmuş ilahə Afina dalğınlıqla yüklənmişdi.
Kara yavaş-yavaş gözlərini yumdu. Bu, dəhşət və qorxudan deyil, – Safiyə rəfiqəsinin əhvalını çox yaxşı bilirdi – dərin rahatlıqdan irəli gəlirdi. Karanın dodaqları demək olar ki, yalnız Safiyənin qulağının eşidə bildiyi yeganə bir sözü tələffüz edərək səssiz pıçıltı ilə tərpəndi.
Nəhayət ki…
2
Tülkü ovu
14 noyabr, şərq saat qurşağı vaxtı ilə 07:04.
Ledyard, Konnektikut ştatı
Uğurlu ovun açarı səbirdir.
Peynter Krou öz doğma torpağında dayanmışdı. Dədə-babalarının tayfası bu yeri Maşantaket – “ot basmış qalın meşə yeri” adlandırırdı. Ancaq, orada – Peynterin gözlədiyi yerdə nə meşə, nə quşların nəğmələri, nə də küləyin pıçıltısı vardı. Burada oyun aparatları guruldayır, pullar cingildəyir, cansız hava isə, təmizlik sistemi vasitəsilə qovulsa da, tütün qoxusu ilə dolu idi.
Bütün dünyada ən böyük oyun kompleksi sayılan Foksvuds istirahət mərkəzi Las-Veqas və hətta Monte-Karlonu da geridə qoyurdu. Konnektikut ştatının Ledyard adlı miskin kəndinin ətrafında yerləşən nəhəng kompleks Maşantaket rezervasiyasında sıx meşənin üstündə əzəmətlə ucalırdı. Oraya altı min oyun avtomatlarından və bir neçə yüz oyun stolundan savayı yüksək səviyyəli üç mehmanxana da daxil idi. Bütün komleks bu yerlərdə min illər ovçuluq edən peko tayfasına – “tülkü xalqı”na məxsus idi.
Öz adını ingilis dilinə “Əlvan quzğun” kimi tərcümə edən Peynter Krou hal-hazırda nə maral, nə də tülkü ovuna çıxmışdı.
Onun hədəfi daha çox Xaos adı ilə məşhur olan çinli kompüter mütəxəssisi Çzin Çjan idi. O, bütün Çində misilsiz istedadı olan, kompüter kodunu sındıran ən yaxşı xakerlərdən biri sayılırdı. Peynter Ralf Laurendən kostyum geyinmiş bu arıq insanın dosyesi ilə tanış olub ona hörmət bəsləməyə başladı. Çjan son üç ildə Amerika ərazisində kompüter casusluğu üzrə bir neçə əməliyyatını uğurla həyata keçirmişdi. Onun son qəniməti Los-Alamos laboratoriyasından oğurlanmış plazmalı silahın istehsalı texnologiyası idi.
Nəhayət, Peynterin ovlamaq istədiyi ov quşu stolun arxasından qalxdı.
Doktor Çjan, siz oyunu bitirmək istəyirsinizmi? – stolun başında gəminin burnundakı kapitan kimi dayanmış kart paylayan oyunçu nəzakətlə soruşdu.
Səhər saat yeddidə çinli kompüterçi onun mühafizəçisi istisna olmaqla zalda qalan yeganə oyunçu idi. Adam azlığı Peynteri öz ovunu uzaqdan izləməyə vadar edirdi. Heç bir halda şübhə yaratmaq olmazdı. Xüsusilə belə bir vaxtda.
Çjan bir topa qara jetonu darıxan kassirin qabağına qoydu. Kassir pulu sayana qədər, Peynter öz hədəfini tədqiq etdi.
Çzin Çjan öz zahiri görkəmi ilə qərbdə təşəkkül tapmış çinli stereotipinə büsbütün uyğun gəlirdi. O, gözəgörünməz idi. Onun soyuqqanlı simasında əlində yaxşı və pis kartların olduğunu bildirən nə bir hiss, nə də bir emosiya əks olunmuşdı. Çjan sadəcə olaraq öz oyununu oynayırdı, vəssalam.
Ona baxanda heç kim şübhələnməzdi ki, o, on beş ölkənin ədliyyə orqanlarının ələ keçirməyə çalışdığı mahir cinayətkardır. Çjan qərb biznesmeləri kimi geyinmişdi – güclə görünən zolaqla hazırlanmış kostyum, ipək qalstuk, platin korpuslu “Roleks” saatı. Bununla belə, onun üzündə sərt bir estetika duyulurdu. Onun parıldayan qara saçları qulaqlarının kənarından və boynunun ardından elə vurulmuşdu, təpəsində sərt fırça şəkilli saç düzümü əmələ gəlmişdi. Metal haşiyəli, dəyirmi və azacıq tündləşmiş şüşələri olan eynək onun üzünə dalğın bir ifadə verirdi.
Kassir nəhayət fişka yığınının üstündən əlini yelləyərək öz boş ovcunu və barmaqlarını tavanın altında güzgülü gümbəzlərin içində gizlənmiş videomüşahidə kameralarına nümayiş elədi.
Düz əlli min dollar, – o, yekun məbləği söylədi.
Kart paylayan oyunçu başını yellədi. Kassir əlli min dollarlıq əskinası hesablayıb ayırdı.
–Qoy uğur sizinlə olsun, cənab, – kartpaylayan oyunçu Çjana arzuladı.
Çjan hətta başını belə tərpətmədən, iki mühafizəçinin müşayiəti ilə uzaqlaşıb getdi. O, bütün gecəni oyun stolunun arxasında keçirmişdi. Pəncərələrdən sübhün şəfəqləri saçılırdı.
Üç saatdan sonra kibernetik cinayətlər forumu öz işinə davam edəcəkdi. Orada kompüter informasiyalarının oğurluğu, daxili strukturların müdafiəsi və təhlükəsizliyə aid olan bir çox digər mövzularda son dünya tendensiyaları müzakirə olunur. İki saatdan sonra “Hyulett – Pakard” kompaniyasının təşkil etdiyi səhər yeməyi simpoziumu başlayacaqdı. Həmin vaxt Çjan onda olan məlumatları orada ötürəcəkdi. Onunla əlaqə yaradacaq adamın kimliyi indiyə qədər naməlum olaraq qalırdı. Foksvudsda keçirilən əməliyyatın əsas məqsədlərindən biri məhz həmin adamı müəyyən etməkdi. Yeni nəslin silahları haqqında tam məxfi məlumatların ötürülməsinin qarşısını almaq azdır, həmçinin hərbi sirr və texnologiyaların ticarəti ilə məşğul olan kölgə şəbəkəsinin Amerika təmsilçisinə də çıxışı təmin etmək lazımdır. Əməliyyat heç bir halda uğursuzluqla bitməməlidir.
Peynter üç nəfərdən ibarət qrupu izləyirdi. DARPA rəhbərliyi onun xarici nəzarətlərdə olan təcrübəsini, kompüter texnologiyalarında olan biliyini və hər şeydən öncə Foksvudsda itə bilmək bacarığını nəzərə alaraq bu tapşırığı yerinə yetirmək üçün şəxsən onu seçmişdi.
Peynter yarımcins olaraq peko tayfasının hindlisinə xarakterik olan atasının zahiri görünüşünü irsən almışdı. Yalnız solyaridə bir qədər qaralmaq və anasından qalmış mavi gözlərini gizlətmək üçün qəhvəyi rəngli kontakt linzalar taxmağı tələb olunurdu. İndi Peynter çiyinlərinə qədər quyruq kimi yığılmış göyümtül-qara saçları ilə öz atasının surətini əks etdirirdi. O, bu bənzərliyin tamamlanması üçün kazino əməkdaşının döş cibində peko tayfasına məxsus açıq səma fonundakı təpə üstündə ağac emblemi tikilmiş xüsusi formalı smokinq geyinmişdi.
Peynter uzaqdan Çjanı ehtiyatla izləməyə davam edirdi. Onun nəzərləri bir dəfə də olsun çinli xaker və onun mühafizəçilərindən ayrılmırdı. Peynter üç kişini təbii maskalanmadan maksimum istifadə edərək periferik nəzərlərlə müşahidə edirdi. O, öz qənimətini yanıb-sönən oyun avtomatlarının çəpərləri və geniş çəmənlikdə yerləşən yaşıl məxməri stolların arasından güdürdü. Peynter məsafə saxlayaraq, hər dəfə sürətini və hərəkət istiqamətini dəyişirdi.
Onun qulağında çin danışığı – Çjanın güclü mikrofonla qeydə alınan səsi vızıldadı. Çjan öz lyuks nömrəsinə gedirdi.
Peynter larinqofonu boğazına sıxaraq səssizcə sözləri artikulyasiya etməyə başladı.
– Sançes, sən siqnalı necə qəbul edirsən?
Ucadan və aydın, kommander.
Onun həmkarı Kassandra Sançes Çjanın lyuks nömrəsinin qarşısında yerləşən nömrədə gizlənib girişi müşahidə edirdi.
