скачать книгу бесплатно
Әсәрләр. 7 томда / Собрание сочинений. Том 7
Мөхәммәт Сөнгат улы Мәһдиев
Гәүһәр Хәсәнова
Татарстанның халык язучысы, Татарстан Республикасының Г. Тукай исемендәге Дәүләт премиясе лауреаты Мөхәммәт Мәһдиев «Әсәрләр» енең бу томында әдипнең төрле елларда иҗат ителгән хикәяләре, пьесалары, публицистик язмалары урын алды.
Мөхәммәт Мәһдиев
Әсәрләр. 7 том
Хикәяләр
Сабантуй көнендә
Аның исеме Кәрим икән. Мәҗлескә ул һич тә көтмәгәндә, кинәт кенә килеп керде. Безне – шәһәр кунакларын күргәч, бераз уңайсызланды, аралыкка кереп, мич алдында ризык белән чыш-пыш кайнашкан хуҗа хатынга нәрсәдер пышылдады. Күлмәк итәкләрен бераз күтәреп кыстырып куйган, мич эссесеннән йөзе кып-кызыл пешкән хуҗа хатын бик гаярь генә Кәримне өстәл янына китереп утыртты.
– Мин болай гына, Сабантуйдан кайтышлый хәлегезне белергә генә кердем, – дип, Кәрим тартынып маташты.
– Әйдә бар, түргә үк кереп утыр, – диде катгый тавыш белән хуҗа хатын. – Чакырып килгәннең аты зур, сөеп килгәннең хакы зур. Бу – минем бертуган энем, Урта Бирәзәдән. Сабантуй саен бер әйләнеп китә ул.
Калын гәүдәле, киң күкрәкле олы бер ир кереп утыргач, өстәл тирәсе тараеп китте. Без, ике егет, авыл Сабан туе турында газетага очерк язарга дип кайткан ике аксөяк, Кәрим янында ничектер үзебезне уңайсыз хис итеп, бер-беребезгә караштык. Мәҗлес әле башланып кына килә, һәм бу йортта квартирада торучы ике укытучы кыз да компаниядән гаять канәгать кыяфәттә безне чымырдап торган әче бал белән чын-чынлап сыйлый башлаганнар иде. Без инде берәр стаканны Аллага тапшырып, бүгенге кичне күңелле генә уздырырга дип исәпләп тора идек. Барыбер Сабантуй турында юньле очерк чыкмаячак. Авыл бик кечкенә, Сабан туе да нибары өч сәгать дәвам итте. Батыр калган егетне дә очеркның үзәгенә салып булмаячак. Ул каяндыр шахтадан кайткан шушы авыл кияве булып чыкты. Булсын иде ул шушы колхозның көтүчесе яки механизаторы. Кыскасы, без редакциягә материалсыз кайтып керәчәкбез. Анысына инде без риза идек… Иптәш егетем белән безнең сүзсез калуны сизеп, самовар янындагы хуҗа агай бу бушлыкны тутырмакчы булды, ахрысы.
– Йә, егетләр, нәрсә борыннарыгызны салындырдыгыз? Алтмыш яшьлек Каюм абыегызның җырлап биргәнен көтәсезме? – дип, кулына стакан алды. Аннан, тамагын кырып, карлыккан тавыш белән җырлап җибәрде:
Ленинград бигрәк ерак,
Башындай чүкеч-урак шул,
Башындай чүкеч-урак.
Кемне күрсәм дә аерылалмыйм,
Сезнең хәлләрне сорап.
– Инде моңа да эчмәсәгез, хәзер каенегә тапшырам эшне, – диде Каюм агай. – Әнисе, кая әле, каененең струментын алып кер әле.
Хуҗа хатын чоландагы бүлмәдән тузан сарган мандолина күтәреп кергәч, без гаҗәпләнешеп бер-беребезгә карадык: Кәрим һәм мандолина… Бу нигәдер башка сыеп бетми иде. Нигәдер бу нечкә инструмент Кәримнең уч төп-ләре бирчәеп беткән каты, зур кулына килеп керү белән шартлап сытылыр сыман тоелды. Аннан, аның бармаклары! Алар шундый юаннар, тәмәке төтененә саргайган тыр-наклары – нәкъ инде өлгереп коелган урман чикләвеге кабыгы. Баш бармагы кайчандыр балта тиюдән урталай ярылган булганмы, анысының төтенгә көйгән зур тырнагы май коңгызының сыртыдай җөйләнеп тора… Әнә шул кеше мандолинаның тузанын сөртеп, аны зың-зың чиртеп көйли башлады.
Безнең кызларыбыз, ахрысы, Кәримнең уйный алачагына шикләнмиләр иде, инде кайсы көйне уйнату турында бәхәс башладылар:
– Кәрим абый, зинһар, «Ике аккош»ны уйна!
– Юк-юк, башта «Зәңгәр төймә»не!
– Куйчы, шул көйнең нәрсәсен таптың, аны уйнаганчы, «Ромашкалар»ны!
Кәрим аларны тыңладымы-юкмы, мандолинаны көйләп бетергәч, өстәл кырыннан бераз гына читкә китеп утырды да аягын аяк өстенә куйды. Аннары бераз гына башын артка ташлады. Кинәт кенә, бөтен кылларын бәреп, аккорд бирде, йөзенә елмаю чыкты. Ләкин мин шул вакытта аның күзләренә игътибар иттем: күзләр елмаймыйлар иде. Иптәшем мәҗлеснең бу юлга кереп китүеннән бик тә канәгатьсезләнгән кыяфәттә, ачык тәрәзә янында тәмәке тартып, дәшмичә утыра бирде.
Тирбәлгән кыллар зыңгылдавына Кәримнең йомшак, ягымлы тавышы кушылды:
Һаваларда очкан аккошларның
Каурыйлары коела күлләргә шул.
Үзе дә юк, җылы сүзе дә юк,
Калды сагынып кына сөйләргә…
…Бу көйгә мин тетрәнеп киттем. Хыялым мине еракка-еракка – бала чакның бер язына чигерде. Без, малай-шалай, әти-әниләребездән мең төрле хәйлә белән качып, кичләрен тау башына – егетләр-кызлар җыелган җиргә бара идек. Ул елны яз бик матур килде. Язның караңгы төнендә аста чурлый-чурлый аккан ташу тавышын тау өстеннән тыңлап торуы бик рәхәт була иде. Борынга парлы җир исе, тирес исе бәрелеп тора, язгы су чылтыр-чылтыр каядыр ашыга. Безнең капка төбеннән төшкән гөрләвек тә аңа кушыла. Безнең елганы – Казанкага, ә Казанканы Иделгә коя диләр. Димәк, безнең абзар кырыеннан узган сулар Каспийга ук китәләр… Шуны уйлавы бик рәхәт тә, моңсу да була иде. Әнә шул елны тау башында безнең авыл егетләре шушы көйне өйрәнделәр. Аны кунак булып барган җиреннән, күрше авылдан кемдер өйрәнеп кайткан, имеш. Ул егетләр барысы да ат җигеп колхозда эшлиләр иде. Барысы да эреләр, барысы да шушы Кәрим кебек киң җилкәлеләр. Һәр кичне шунда тау башына җыелалар да, гармунчы килгәнне көтеп, ара-тирә сөйләшкәләп, тәмәке тарталар. Кайсыдыр югары очтан ук ташу суына ут җибәргәли, боз өстендәге бер кочак утлы салам елтырый-елтырый бормалы су буйлап агып китә… Тальян моңы язгы кара төндә бөтен авыл урамнарыннан аккан гөрләвек тавышына кушыла, һәм ат җигүче егетләр тирбәлә-тирбәлә салмак кына җырлыйлар:
Һаваларда очкан кошлар кебек
Ярсый-ярсый канат кагынып лай,
Туган илем, кайттым мин талпынып,
Дус-ишләрем, сезне сагынып…
Җыр төн урталарына кадәр дәвам итә. Бу көй, без малайларны моңландырган кебек, ул егетләргә дә моңлы тоелгандыр, ахрысы. Бер кичне шулай безнең күрше егете Гаффан, гармунчының җилкәсенә кулын куеп:
– Их, ичмаса, өзмә үзәкне шушы көйне уйнап, – дип, егетләрдән аерылып кайтып китте.
Язгы сулардан ясалган яраларын җир әле төзәтеп кенә килә иде. Көтмәгәндә сугыш… Атна эчендә авылда ул егетләрнең берсе генә дә калмады. Сугыш башланганга ике ай дигәндә, авылга беренче кара хәбәр килде: Гаффан бомбёжкага эләгеп һәлак булган. Эре сөякле, юан беләкле егетләрнең сугыштан нибары берсе култык таяклары белән әйләнеп кайтты…
Бу көйне минем шуннан бирле бер генә тапкыр да ишеткәнем булмады. «Үзе дә юк, җылы сүзе дә юк…» Никадәр моң, никадәр фаҗига! Тукта, бу Кәрим каян белә әле моны? Һәм, гомумән, тупас куллы, ситсы күлмәкле, кирза итекле, кырыктан узган бу кеше нечкә кылларны ничек алай моң белән елата ала?
Мин инде ихтыярсыз Кәримнән күземне алмый карап утыра идем. Ә ул, берни дә сизмәгәндәй, төпсез күзләрен тәрәзә өстенә табарак терәгән дә, мандолина кылларын чирткән уңайга башын калтыратып, аякларын көйгә селкетеп, йортка моң сибә:
Сезне уйлап иртән, һай, кичләрен,
Тыныч көннәр бер дә күрмәдем…
Ясап куйган чәйдән бер йотым авыз иткәч, Кәрим, урыныннан торып, барыбыздан да гафу үтенде. Каюм агайга, мич алдында әле дә мәш килгән апасына кат-кат рәхмәт әйткәч, аларны кунакка чакырды.
– Соңга калмагыз, иртәгә нәкъ сәгать уникегә, – диде. Аннан, безгә карап: – Сезне дә чакырам, безнең авыл Сабан туен карарсыз, өебез дә, күңелебез дә иркен, – диде.
Без нәрсә әйтергә дә белмәдек. Апасы аны озата чыгып киткәч, Каюм агай шыпырт кына бер стаканны әйләндерде дә бер пәрәмәчне тәмләп кенә юк иткәч сөйләп китте:
– Каене бик задор егет минем. Шәп егет, һай-һай, алтын кеше. Пачум зрә харап иттеләр бит үзен теге вакытта. Укытучы иде… Менә сезнең кебек япь-яшь көе кырык бердә үзе теләп военкоматка китте. Унтугыз да тулмаганые әле ул чакта. Госпитальдә ятканда пленга эләкте малай. Шуннан үзегез беләсез. Кайткач укыта гына башлаганые – чакыртып алалар районга. Вәт, шулай-шулай, диләр, мондый эшкә ярамыйсың син, диләр. Ә бу бик шәп укытучы иде. Прәме бөтен авыл ярата иде үзен. Менә унсигез ел инде леспромхозда агач кисүче булып эшли. Алдынгы гел. Анда да яраталар. Почёт тактасыннан төшкәне юк. Хатыны белән дә бик шәп торалар, молодец ул минем каене. Хәзер яңа закун дип әйтәләр дә, ызначит, үзе теләсә, стажын кайтарып, мәктәпкә керсә була, дип. Юк, ди, бер ияләнгән эштән китмим инде, ди. Иптәшләрдән уңайсызланам, эшемне дә яратам, ди…
Төнгә каршы ике кызны өйдә калдырып, без иптәшем белән һава суларга дип чыгып киттек. Ындыр артына чыгып, бик озак йөрдек. Ул да, мин дә дәшмәдек. Ахрысы, без икебез дә бер нәрсә турында уйлый идек. Урманчы Кәримнең моңлы тавышы, мандолина кылларының өзгәләнеп тибрәнүләре белән тулган күңелне беребезнең дә ташытасы килми иде, һәм без ындыр артында таң атканчы йөрдек тә йөрдек.
1967
Кеше күңеле
Мәгъфүрә апа бик яшьли тол калды. Балалары да юк иде, гомере ялгызлыкта үтте. Ул мәктәптә каравылчы булып эшли иде. Йорт-җире, мал-туары да булмаганлыктан, үзенең бөтен рухи һәм матди дөньясын мәктәпкә бәйләде. Мәктәп янындагы кечкенә өйдә үзенә бер почмак ясады, чаршау корды, стенасына конфет кәгазьләре ябыштырды. Стена сәгатенең герен такта чәй укасына төреп асты. Аны вакытында «су җылытмагансың» дип тә, «мәктәп бакчасына тавыклар кергән» дип тә ачуландылар. Ә директор һәр Алла бирмеш көнне иртән бер, кичен бер мәртәбә орышып килде, һәр орышуының ахырында ул: «Эшлисең килсә эшлә, эшлисең килми икән, дүрт ягың кыйбла, как хоти», – дип тәмамлый иде.
Ләкин Мәгъфүрә апа үз гомерендә бер тапкыр да күз яшен күрсәтмәде. Аны ачуланучы күп иде, әмма дәшмичә генә мәктәп хуҗалыгын алып баручы ул үзе генә булды. Аның турында «Мәгъфүрә елый белми ул, аның ялгызлыктан күз яшьләре кипкән» дигән сүз дә йөри иде.
Гомерләр узды, көз айларының берендә мәктәп коллективы тантаналы рәвештә Мәгъфүрә апаны пенсиягә озатырга җыена башлады. Бер кичне мәктәпнең коридоры өлкән класс укучылары, укытучылары, мәктәп хезмәткәрләре белән шыгрым тулды. Местком председателе, кечкенә өйгә кереп, Мәгъфүрә апаны халык җыелган коридорга култыклап алып чыкты. Җыелган халык Мәгъфүрә апаны басып каршы алды. Баянда марш уйнап җибәрделәр. Барабан кагып, быргы кычкыртып тордылар. Мәгъфүрә апаны кызыл җәйгән өстәл артына утырттылар.
Мәктәп директоры сүз алды. Ул көр тавыш белән укып җибәрде:
– «Мәктәп буенча приказ. 135 нче номерлы. Параграф беренче. Мәктәптә утыз ел буенча каравылчы хезмәтен намус белән башкарганы өчен Мәгъфүрә Зиятдиновага рәхмәт белдерәм.
Параграф икенче. Ялгызлыгына карамастан, утыз ел буе тырыш хезмәт итүен искә алып, каравылчы Зиятдинованы бер күлмәклек штапель белән бүләклим».
Директор сүзне местком председателе Сибгатуллинга бирде.
– Иптәшләр, – диде Сибгатуллин, түшәмгә карап, –безнең кичәге утырышның карарын укыйм. «Протокол номер ундүрт, 19 сентябрь. Тыңланды: пенсионерка Зиятдинованы яңа квартирага күчерү турында. Карар кылынды: Зиятдинованың утыз ел буе намуслы хезмәтен искә алып, аны, 21 сентябрьдән дә соңга калдырмыйча, укытучылар өчен салынган квартираның Нәҗмиевләр белән тоташ ягына күчерергә. Карар бертавыштан кабул ителде».
Приказлар укыганда һәм бүләкләр тапшырганда, берөзлексез баян уйнап, быргы кычкыртып, кул чабып тордылар.
Ниһаять, Мәгъфүрә апаның үзенә сүз бирделәр. Ул басты, ипләп кенә тамагын кырды, халыкка озак итеп карап торды да… кычкырып елап җибәрде.
Бу – тәбрикләүләргә каршы аның җавап сүзе иде.
1967
Тормыш дулкыннары
Дөнья безне таратты… Хәер, моның шулай булачагы безгә көтелмәгән хәл түгел иде. Институтның беренче курсында вакытта ук әле, бумази чалбар, зәңгәр вельветка белән йөргәндә үк, бер-беребезнең истәлек дәфтәрләренә мондый сүзләрне язып куйган идек: «Тормыш дулкыннары безне бервакыт таратыр, шул чагында син дә бу альбомны алып…» Менә альбомның беренче битендә үк Ишбулат истәлеге. Ишбулат группада бердәнбер шагыйрь иде. Булачак агроном һәм шагыйрь… Бу инде бик оригиналь хәл иде. Безнең караватлар рәттән иде, һәм Ишбулат белән серләшеп таң аттырган төннәр аз булмады. Шул чагында аның белән гомергә дус, сердәш булырга, киләчәктә дә кайгыбызны, шатлыгыбызны уртак бүләргә йөзләрчә тапкыр антлар бирештек. Аерым яшәүне күз алдына да китерә алмый идек ул вакытта…
Альбом минем күңелемне йомшартты һәм шәһәргә килгәч тә Ишбулатны күрми кайтмам дип сүз бирдем.
Ишек какканда ук, йөрәгем типкәнне ишетеп тордым. Биш ел вакыт – уен түгел. Үзгәрде микән? Чандыр гәүдәле дустым ни хәлдә икән?
…Җылытылган ишек шуып кына ачылды, һәм ишек тутырып пижамалы бер гәүдә күренде. Ишбулат! Без кочаклаштык. Мин үземне баобаб кочаклаган эфиоп кебек хис иттем. Ишбулат та, моны сизеп:
– Нәкъ йөз дә биш кило, – диде. – Пальто илле алтынчы. Миндә давление бит, давление.
Кухня ягыннан чуар халатлы, кыйгач кашлы, яшь шөпшәдәй нәзек билле, сөякчел ханым килеп чыкты. Минем кытыршы кулыма бер уч сөяк килеп керде. Чибәр ханым:
– Йә, син, түргә чакыр кунакны, сквозняк бәрмә-сен, – дип, Ишбулатны бүлмәгә таба этте.
Мин бик шатланып диванга чумдым. Биш ел бит. Кайсы почмагыннан тотып сүз башларга? Үземнең ерак бер авылда ел буе уҗымнар, камыллар, кар, тузан, пычрак арасында йөрүемнеме, колхозның бу елда ничек алдынгылар рәтенә чыгуы турындамы сөйләргә?
– Син минем шигырьләр җыентыгын алдыңмы әле? –Сүзне, шулай итеп, Ишбулат башлады. – Менә өченче җыентыгым чыкты. Хәзер кибетләрдә юк. Авыл хуҗалыгы темасын белеп язучы бик кадерле хәзер. Менә Мәскәү өчен берне әзерләп утырам. Көн саен хат килә, ашыктыралар. Уфада да чыгып ята берсе. Хәзер менә «Молодая гвардия» белән договор төзедем. Авыл темасы бик кадерле бит хәзер әдәбиятта…
Мин нәкъ шул турыда үзем дә сөйләмәкче идем. Әйе, хезмәт кешесен җырларга кирәк. Менә, мәсәлән, безнең колхозда…
– Ә авылга кайтырга һич вакыт юк, – дип бүлдерде Ишбулат. – Һаман шул китаплар белән. Берсен бетерәсең, «уф» дигәнче икенчесен көтеп торалар. Аннан соң минем давление бит, чыгып йөреп булмый.
Мин инде Ишбулатка материал булырлык үзебезнең колхоздагы кайбер хәлләр турында сөйләргә дип авызымны гына ачкан идем: менә мин бирәм инде сиңа материалны, мин әйтәм. Биш ел буе агроном булып эшләгән кешене тыңлап кара әле син. Ләкин Ишбулат көтмәгәндә:
– Әйдә, бер мат куйыйм әле үзеңә, – дип, шахмат күтәреп килде.
Уен башыннан ук кәефсез барды. Чөнки Ишбулат һәр адымын йөргән саен:
– Менә без моны чигерәбез дә сиңа шах бирәбез!
– Менә хәзер без сине китереп терибез. Яле, чыгып кара!
– Әһә, эләктеңме?! Менә ике ходтан мат була, – дип, миңа авыз да ачырмады. Шуның өстенә мин дәшмичә генә тегеме-бумы адымны ясарга торганда, кухня ягыннан теге кәтүк хәтле генә чандыр ханым килеп чыга да:
– Әтисе, син аңа атыңны бир!
– Әтисе, син аның пешкасын аша хәзер! – дип киңәш биреп тора.
Төнге сәгать унбер булды. Без инде дүртенче партияне уйныйбыз. Инде чәйләребез дә суынып бетте. Хуҗа хатын, үзенең вазифасын бөтенләй онытып, Ишбулатның тезенә утырган да котчыккыч энергия белән уенга катнаша. Ялгышрак адым ясаса, Ишбулатны сүгә, фигурасын урынына кире куйдыра.
– Җүләрме син, күрә торып офицерыңны бирергә? – ди.
Минем кәеф чигеннән чыгып кырылган иде, дүртенче матны куйгач, Ишбулат тагын бергә кыстады.
Сәгать төнге бердә мин гостиницага кайтып егылдым. Төне буе саташып йоклый алмыйча чыктым. Төшемдә чуар халатлы чандыр ханым кулына ферзь тоткан да, имеш, минем корольгә таба үрелә, шөпшәдәй һаман колак төбендә әйләнә: «Әтисе, мат! Җиңелде, мат!» – дип кычкыра, үзе шаркылдап көлә.
Мин иртәгесен авылга кайтып киттем.
Дөнья безне шулай итеп таратты.
1967
Галиябану
Бу көнне халык ай ярым көтте. Кемнең кайсы рольне, нәрсә киеп уйнаячагы, кайсы пәрдәдә нәрсә булачагы барысы да мәгълүм иде. Чөнки авыл халкы, кечкенә клубта репетиция барганда, ай ярым буе актив катнашты, киңәшләр бирештеләр, колхоз хисапчысы Фәсхине инде – Исмәгыйль, укытучы Алсуны Галиябану дип кенә йөртәләр иде. Утыз йортлык авылда өй эченнән спектакльгә кешесе катнашмаганнар, самовар, читек, камзул, себерке күтәреп килеп, сәхнәне әзерләштеләр, клуб янындагы өйдә Галиябануны бөтен авыл хатыннары җыелып бизәндерде.
Спектакльгә ферма каравылчысы Газизулла белән сукыр Миңсафа карчыктан башка бөтен кеше килде. Мич артында, сәхнә буенда, тәрәзә төпләрендә балалар сырышкан, инә төртерлек тә урын юк иде.
Спектакль шома барды, суфлёр тавышын уйнаучылардан берәрсе ишетми торса, залда утыручылар әйткәләп җибәрә тордылар. Тик соңгы пәрдәдә Фәсхинең бер атна буе эш ташлап РТС мастерскоенда ясап яткан алтатары гына спектакльне бозды. Ягъни, Фәсхи шырпыны сызуга, алтатарның көпшәсенә төйгечләгән кәгазе чыгып китте. Моннан соң инде шарт итеп ату турында уйларга да ярамый иде, һәм көпшәдәге дары чыжылдап янып та бетте. Фәсхи, бөтенләй өметсезлеккә бирелеп, суфлёрга пышылдады:
– Чукынып кына китсен, шартлатып булмады, нишлибез?
Халык, моны ишеткәч, тетрәнеп, тынсыз калды. Ләкин берничә секундтан арттагы рәттә тавыш куптардылар:
– Гыйлемҗанга йөгерергә кирәк!
– Гыйлемҗан кайда, чык әле, тиз бул!
– Аның өе ерак бит, Нурида да бар ул!
– Чыксын, чыксын, Гыйлемҗанны чакырыгыз!
Иң алгы рәттә, куян мамыклы шәл бөркәнгән хатынына сыенып, тальян гармунын тоткан аучы Гыйлемҗан утыра иде. Эшнең төбен аңлап алгач, гармунын хатынына бирде дә артка таба кузгалды. Сәхнәдә Хәлил егыла алмый калган иде, шул хәлдә пәрдәне яптылар.
Сәхнәгә ирләр җыелды. Алтатарны әйләндерә-әйләндерә карадылар, Фәсхигә киңәшләр бирделәр. Берәүләр, Гыйлемҗан озак торса, дары урынына шырпы күкерте генә салырга кирәк, диделәр. Аста утырган хатын-кызлар, кечкенә балаларын җитәкләп, клуб артына барып килделәр.
Бер янчык дары күтәреп Гыйлемҗан килеп җиткәндә, клубта булган бөтен кешенең шырпыларын кырып, алтатарны корып куйганнар иде инде. Пәрдә ачылганчы дип, ашыга-ашыга, дәррәү түбәнгә төшеп киттеләр. Ыгы-зыгы арасында кемдер Фәсхинең кабызырга тиешле шырпысын алган икән, пәрдә ачылуга:
– Фәсхеттин, мә шырпыңны, – дип, сәхнәгә ыргытты.
Фәсхи шырпыны сызды. Шартлау тавышына кечкенә балалар сискәнеп киттеләр, Хәлил дә сузылып барып төште. Кайсысыдыр халыкны тынычландырды:
– Үлмәде ул, үлмәде, ядрәсе юк аның!..
Спектакль беткәндә, халык:
– Рәхмәт төшсен сезгә, артистлардан да яхшы уйнадыгыз, – дип таралды.
