скачать книгу бесплатно
Kerri bəzək-düzək, qiymətli şeylər, paltar, yazı ləvazimatı sərgisinə baxa-baxa alıcılarla dolu olan keçidlərlə yavaş-yavaş irəliləyirdi. Hər bir yeni piştaxta onun qarşısında gözqamaşdırıcı və maraqlı bir mənzərə açırdı. Kerri hər bir bəzək-düzəyin, hər bir qiymətli şeyin cəzbedici qüvvəsini hiss etməyə bilməzdi, lakin buna baxmayaraq, heç bir yerdə dayanmırdı. Burada olan hər şey ona lazım idi və onlara sahib olmaq istəyirdi. Gözəl çəkmələr, corablar, zərif qırçınlı yubkalar, qurcuvalar, lentlər, daraqlar, balaca çantalar – hər şey Kerridə onlara sahib olmaq arzusu oyadırdı. Kerri çox yaxşı başa düşürdü ki, bunlardan heç birini almağa onun gücü çatmaz. O, bir tikə çörək axtarırdı; o səfildi, işsizdi, hər bir satıcı onun qazanca ehtiyacı olan bir dilənçi olduğunu ilk baxışda duya bilərdi.
Lakin Kerri heç də soyuq, qənaətcil, gözəllikdən məhrum dünyaya gözlənilmədən atılmış, hər şeydən mütəəssir olan əsəbi bir qıza bənzəmirdi. Yox, o şübhəsiz ki, belə deyildi. Lakin geyimlərindəki nöqsanlar qadınları həmişə çox ağrıdır.
Kerri qadın tualetinə məxsus bütün bu yeni və gözəl şeylərə qarşısı alınmaz bir meyl duyur, onu itələyərək irəli soxulan, mağazada gördükləri hər şeyi acgözlüklə qiymətləşən, ona azacıq da olsun fikir verməyən qəşəng geyimli qadınlara ürək ağrısı ilə baxırdı. Kerri ona nisbətən daha xoşbəxt olan bacılarının – bu böyük şəhərin daimi sakinlərinin – zahiri siması ilə hələ tanış deyildi. O, böyük mağazaların satıcıları haqqında da indiyə kimi heç bir təsəvvürə malik deyildi, bu satıcılarla müqayisədə Kerri öz-özünə çox miskin göründü. Satıcıların çoxusu qəşəng, hətta gözəl qızlar idi, onların hamısı sərbəst və laqeyd görkəmli idilər ki, bu da daha qəşəng olanlarına xüsusi bir cazibədarlıq verirdi. Onlar yaxşı, hətta çox qəşəng geyinmişdilər və Kerri onlarla göz-gözə gəldikdə dərhal başa düşürdü ki, onu çox ciddi tənqid edirlər. Bu qızlar, görünür, sözsüz onun tualet və hərəkətlərində olan və kim olduğunu hər kəsə sözsüz bildirən nöqsanları açıqca mühakimə edirdilər. Kerrinin qəlbində həsəd alovu baş qaldırdı. O, böyük şəhərin özündə nə qədər çox cazibəli şeylər: var-dövlət, zinət, rahatlıq – qadını qəşəng göstərə bilən hər şey gözlədiyini dumanlı halda anlamağa başlamışdı. O, gözəl paltarlara, bütün gözəl şeylərə özündə əzablı bir meyl duydu.
Universal mağazanın kontoru ikinci mərtəbədə idi. Kerri adamlardan kontorun harada olduğunu soruşdu, ona oraya necə getmək lazım olduğunu göstərdilər. Orada Kerridən qabaq gəlmiş bir neçə qız da var idi. Doğrudur, bu qızlar da iş axtarırdılar, lakin onlarda böyük şəhər sakinlərinə məxsus müstəqillik və inam hiss olunurdu. Onlar Kerrini həyasızcasına süzməyə başladılar. Bir-birinin ardınca onları danışmağa çağırırdılar. Bir saata qədər gözləyəndən sonra Kerriyə də növbə çatdı.
– Hə, – deyə pəncərənin qabağında qoyulmuş isveç stolunun arxasında oturan cəld hərəkətli gənc yəhudi sözə başladı. – Siz heç mağazada işləməmisiniz?
– Yox, ser, – deyə Kerri etiraf etdi.
Yəhudi ona diqqətlə baxaraq ucadan dedi.
– Deməli, işləməmisiniz?
– Yox, ser, – deyə Kerri təkrar etdi.
– Hm! Bizə bir qədər təcrübəsi olan satıcı qadınlar lazımdır. Mən zənn edirəm ki, siz bizim işimizə yaramazsınız.
Kerri söhbəti qurtarıb-qurtarmadığını bilmədiyi üçün bir dəqiqə dayandı. O:
– Siz nahaq yerə gözləyirsiniz! – sözlərini eşitdi. – Unutmayın ki, bizim işimiz çoxdur.
Kerri cəld qapıya doğru yönəldi.
– Dayanın, – deyə gənc adam onu saxladı. – Siz adınızı və ünvanınızı bizə verin. Bəzən bizə sizin kimi qızlar lazım olur.
Nəhayət, Kerri küçəyə çıxarkən gözləri yaşla doldu – bu yaşlar sonuncu soyuq qəbuldan deyil, ümumiyyətlə bütün gün ərzində onun mənliyi üçün ağır olan təəssüratdan doğurdu. O çox yorulmuş və əsəbiləşmişdi. O indi, bu saat başqa bir mağazaya müraciət etmək fikrindən əl çəkib gəzməyə başladı. Kerri nədənsə özünü adamların arasında daha sakit və təhlükəsiz hiss edirdi.
Kerri şəhərdə boş-boşuna gəzərək çayın yaxınlığında olan Cekson-stritə döndü və qaynayan küçənin cənub tərəfilə ağır-ağır gəzməyə başladı. Birdən onun gözünə “İşçi qadınlar tələb olunur” sözləri yazılmış qapıya vurulmuş bir kağız parçası sataşdı.
Kerri bir qədər tərəddüdlə dayandıqdan sonra içəri girdi.
Uşaq şlyapaları hazırlayan “Şpaygelxaym və K” firması binanın birinci mərtəbəsini tutmuşdu. Eni əlli fut, uzunu səksən fut olan bu yarıqaranlıq bina maşınlar və iş stolları ilə doldurulmuşdu, binanın yalnız ən qaranlıq künclərində elektrik lampaları yanırdı. Burada çoxlu qadın və bir neçə kişi işləyirdi. Qızların üst-başları tam tozlu, üzləri yağlı idi, əyinlərinə torba kimi duran nazik paltarlar geymişdilər, hamısının ayaqqabıları köhnə idi. Bir çoxlarının çırmanmış arıq qolları görünürdü. Bəziləri də havanın ağırlığından yaxalarını açmışdılar. Onların pis geyimlərindən həmişə ağır havada qaldıqları üçün solğunlaşmış bənizlərindən çox az əmək haqqı aldıqlarını bilmək çətin deyildi. Lakin onlar qətiyyən utancaq deyildilər, maraq hissi onlarda bulaq kimi qaynayırdı.
Kerri ətrafına baxdı. O, tamam həyəcan içərisində idi, ona aydın idi ki, o burada işləmək istəmir. Əgər burada olanların onu həyəcanlandıran gözaltı baxışları hesaba alınmazsa, heç kəs ona xüsusi diqqət yetirmirdi. Nəhayət qız, emalatxanadakı adamların hamısı onun burada olduğunu görüncəyə qədər gözlədi. Yalnız bu zaman kimsə ustaya xəbər verdi: o önlükdə, pencəksiz, köynəyinin qolları çiyinlərinə qədər çırmalanmış halda gəldi:
– Siz məni görmək istəyirsiniz? – deyə o soruşdu.
Birbaşa işə girişməyin daha yaxşı olduğunu artıq anlamış Kerri:
– Sizə işçi lazım deyil ki? – deyə səsləndi.
– Siz uşaq papağı tikməyi bacarırsınızmı?
– Yox, ser!
– Ümumiyyətlə bu cür işlərdə sizin az-maz təcrübəniz varmı?
Kerri mənfi cavab verdi.
– Hm! – eləyərək usta fikirli halda qulağının ardını qaşıdı. – Bilirsinizmi, bizə işçi lazımdır. Lakin biz təcrübəli işçi götürmək istəyirik. Təcrübəsiz işçiləri öyrətməyə bizim vaxtımız yoxdu.
O susdu və pəncərəyə tərəf döndü. Bir qədər fikirdən sonra əlavə etdi:
– Hər halda biz sizi bəzək vurmaq işinə qoya bilərik.
– Siz həftədə nə qədər verirsiniz? – deyə Kerri soruşmağa cəsarət etdi, çünki bu adamın yumşaqlığı və onun söhbətinin sadəliyi qıza bir qədər ürək vermişdi.
– Üç yarım dollar, – deyə usta cavab verdi.
Kerri az qaldı ki, bir “ah” çəksin, lakin özünü vaxtında saxladı.
Usta etinasızlıqla:
– Bizim bu saat işçi qüvvəsinə çox da ehtiyacımız yoxdur. O, Kerrini elə süzürdü ki, sanki onun qarşısında dayanan canlı adam deyil, bir əşya idi və: – Bazar ertəsi səhər gələ bilərsiniz. Mən sizi işə qoyaram, – deyə əlavə etdi.
Kerri güclə eşidiləcək bir səslə:
– Təşəkkür edirəm, – deyə bildi.
Usta:
– Gəlsəniz özünüzlə önlük də gətirin, – dedi.
O, Kerrini liftin yanında qoyub, hətta onun adı ilə belə maraqlanmadan çıxıb getdi.
Emalatxananın xarici görünüşü və cüzi zəhmət haqqı Kerrinin parlaq ümidlərinə zərbə endirdisə də bir çox müvəffəqiyyətsizlikdən sonra iş tapması onu bir qədər canlandırdı. Qızın iddiaları nə qədər kiçik olsa da o burada işləyəcəyini təsəvvür edə bilmirdi. Hər halda bundan yaxşı yaşamağa adət etmişdi. Onun azad havada keçmiş uşaqlığı bu tutqun və çirkli divarlara qarşı üsyan edirdi. O heç bir zaman çirk içərisində yaşamamışdı. Bacısının evi təmiz idi. Amma bura nə qədər çirkli idi! Binanın tavanı alçaq idi, qızlar səliqəsiz geyinmişdilər, həm də görünür, acıqlı idilər. Yəqin, bədxah, kinli adamlardır, – deyə Kerri qət etdi. Ancaq buna baxmayaraq hər halda ona iş təklif edirlər! Doğrusu, əgər burada birinci gün iş tapmaq mümkünsə, Çikaqo o qədər də sərt deyildir. Sonra o özü üçün başqa, daha yaxşı bir iş axtarıb tapa bilər.
Lakin sonrakı axtarışlar heç bir nəticə vermədi. Kerriyə az-çox xoş görünən yerlərdə o dərhal soyuqcasına rədd olunurdu. Başqa yerlərdə ancaq təcrübəli işçi tələb olunurdu. Kerri dəfələrlə çox kobudcasına qarşılanmışdı, lakin o, hazır paltar fabriklərinin birində iş olub-olmadığını bilmək üçün dördüncü mərtəbəyə çıxdığı zaman xüsusilə ağır cavab aldı.
Pis işıqlandırılmış emalatxanada ağalıq edən enlikürək usta ona bağırdı:
– Yox, yox! Bizə heç kəs lazım deyil. Nahaq yerə buralara soxulmayın!
Gün yavaş-yavaş sönüb gedir, onunla bərabər yavaş-yavaş Kerrinin də ümidləri, qətiyyəti və enerjisi əriyib gedirdi. Qız qəribə bir inad göstərmişdi. Belə böyük səy yaxşı mükafata layiq idi. Şəhərin böyük ticarət rayonu yorulub əldən düşmüş Kerriyə ucsuz-bucaqsız insanlara qarşı tamamilə laqeyd, yabanı görünürdü. Kerriyə elə gəlirdi ki, bütün qapılar onun üzünə bağlıdır, qabaqda onu amansız bir mübarizə gözləyir və onun burada bir şey əldə edəcəyinə heç bir ümid yoxdur. Qadınlar və kişilər arası kəsilməyən cərgələrlə onun yanından ötüb gedirdilər. Kerri ətrafında rəngarəng həyatın nəbzinin şiddətlə vurduğunu hiss edir, öz acizliyini duyur, bu ümumi axında əhəmiyyətsiz bir çöp olduğunu tutqun surətdə başa düşürdü. O, müraciət etmək üçün nahaq yerə ətrafı nəzərdən keçirirdi, lakin elə bir qapı tapmırdı ki, içəri girməyə cəsarət etsin. Axı hər yerdə eyni şey təkrar olunacaqdı, yenə o alçalacaq, xahiş edəcək, əvəzində isə qısaca rədd cavabı alacaqdı.
Kerri ruhən və cismən yorulmuş halda qərbə – Minninin evinə tərəf döndü, onu bütün günü boş-boşuna iş axtaran adamı qaranlıq düşərkən bürüyən bir ruh düşkünlüyü və ümidsizlik sarmışdı. Beşinci avenüdən keçib konkaya minmək məqsədilə Van-Büren-stritə gedən yola çıxarkən Kerri böyük bir ayaqqabı fabrikinə rast gəldi. O, fabrikin aynalı pəncərələrinin birindən kiçik stol arxasında oturmuş orta yaşlı bir centlmen gördü. Kerri bəzən öz məğlubiyyətini anlamış adamlarda əmələ gələn gözlənilməz bir təkana tabe olaraq, qətiyyətlə içəri girib centlmenə tərəf yönəldi. O, Kerrinin yorğun üzünə diqqət edərək bir qədər maraqla qıza baxdı.
– Nə olub?
– Siz mənə bir iş verə bilməzsinizmi? – deyə Kerri soruşdu.
– Doğrusu, bilmirəm – deyə centlmen xeyli nəzakətlə cavab verdi. – Siz nə cür iş axtarırsınız? Siz təsadüfən kağız üzü köçürən deyilsiniz ki?
– Yox, – deyə Kerri cavab verdi.
– Bilirsinizmi, bizə ancaq hesabdarlar və kağız üzü köçürənlər lazımdır. Burada biz başqalarını işə götürmürük. Ancaq siz binanın o biri tərəfinə hərlənib yuxarı qalxın, oradan soruşun. Bir neçə gün bundan qabaq orada adam lazım idi. Mister Brauna müraciət edin.
Kerri tez çıxdı və binanın o biri tərəfinə keçib liftlə dördüncü mərtəbəyə qalxdı.
Liftçi yanında duran oğlana müraciətlə:
– Villi, mister Brauna xəbər ver! – dedi.
Villi tezliklə qayıdıb Kerriyə xəbər verdi ki, mister Braun onu gözləməsini xahiş edir, o tezliklə gələcəkdir.
Kerrinin olduğu otaq ambara bitişik idi. Buna görə də o nə bu bina haqqında, nə də adamların burada nə ilə məşğul olduqları barədə bir şey öyrənə bildi.
Mister Braun onun nə üçün gəldiyini bildikdə:
– Demək, siz burada bir iş tapmaq istəyirsiniz? – deyə soruşdu. – Siz əvvəl ayaqqabı fabrikində işləmisinizmi?
– Yox, ser, – deyə Kerri işləmədiyini etiraf etdi.
– Sizin adınız nədir? – deyə Mister Braun soruşdu və cavab aldıqdan sonra davam etdi. – Doğrusu, bilmirəm, məndə sizin üçün bir iş tapılacaqmı? Siz həftədə dörd yarım dollara işləməyə razı olarsınızmı?
Kerri o qədər müvəffəqiyyətsizliyə uğramışdı ki, bu təklif ona çox cazibəli gəldi. Doğrudur, o, həftədə altı dollardan az almayacağını gözləyirdi. Buna baxmayaraq razı oldu.
M-r Braun onun ünvanını yazdı və vidalaşarkən:
– Bazar ertəsi səhər saat 8-də gəlin, – dedi. – Mənə elə gəlir ki, sizə bir iş tapa biləcəyəm.
O getdi və Kerri nəhayət iş tapdığı fikrindən bir qədər canlandı. Qan hərarətli dalğalarla onun bədəninə yayıldı. Əsəbiliyi keçib getdi. O, adamla qaynaşan küçəyə çıxdı və özünün yeni bir mühitə düşdüyünü hiss etdi. Adamlar nə qədər gümrah addımlarla hərəkət edirdi! Kerri ilk dəfə adamların üzündə təbəssüm oyandığını gördü. Onun qulaqlarına arabir söhbətlər və gülüş səsləri dəyirdi. Hava mülayim idi. Gündüz işini qurtarmış adamlar böyük binalardan çıxırdılar. Kerri onların xoşbəxt üzlərini gördü və bacısının onu yeməyə gözlədiyini xatırlayaraq addımlarını yeyinlətdi. Kerri yorulmuşdu, ancaq daha ayaqlarının ağrısını hiss etmirdi. Görəsən Minni nə deyəcəkdi? Onun gözləri qarşısında qış canlanırdı. İşıqlar, şən izdiham, əyləncələr… Hər halda bu nəhəng şəhərdə yaşamaq nə qədər xoşdur. Onun işləyəcəyi firma yəqin ki, samballı müəssisədir. Pəncərələrdə necə də böyük aynalı şüşələr var! O, qulluqda müvəffəqiyyət qazanacaqdı. Qız Drueni və onun qatarda dediklərini xatırladı. Həyat ona çox gözəl, işıqlı, şən görünməyə başladı. Kerri kefi saz halda konka vaqonuna mindi. O, damarlarında qanın necə hərarətlə axdığını hiss edirdi. Çikaqoda yaşayacağı fikri onun beynindən çıxmırdı. O əvvəllərdə olduğundan daha şən yaşayacaqdı. O xoşbəxt olacaqdı!
IV FƏSİL
PUÇA ÇIXMIŞ ARZULAR. HƏQİQƏT İSTEHZA EDİR
İki gün idi ki, Kerri ən şiddətli arzulara qapılmışdı.
O, xəyalən elə zövqlərə və əyləncələrə qərq olmuşdu ki, bunlara ancaq varlı doğulmuş olsaydı nail ola bilərdi. O özünün cüzi həftəlik qazancını – dörd yarım dolları heç bir şey fikirləşmədən səxavətlə hər tərəfə səpələyirdi. Kerri pula heyifsilənmir, alacağı şeyləri tələsik seçirdi. Yatmaqdan qabaq pəncərənin qabağında, yüyürükdə oturub işıqlı küçələrə baxdığı zaman gələcək maaş onun üçün qadın ürəyinin arzu edə biləcəyi bütün zövq və zinətlərə yol açırdı.
“Mən öz vaxtımı şən keçirəcəyəm” – deyə Kerri düşünürdü. Onun bacısı Minni bütün ağıla sığan zövqləri əhatə edən xəyalın bu qarşısı alınmaz uçuşları haqqında heç bir şey bilmirdi. Hansonun arvadı mətbəxin döşəməsini yumaqla və bazar günü yeməyi üçün xərcləyə biləcəyi səksən sentə nə almaq mümkün olduğu fikri ilə bərk məşğul idi.
Kerri özünün ilk müvəffəqiyyətindən həyəcanlanmış halda evə döndüyü və yorğunluğuna baxmayaraq belə müvəffəqiyyətlə nəticələnmiş maraqlı gəzintisini müfəssəl surətdə ardı-arası kəsilmədən müzakirə etməyə hazır olduğu zaman Minni ancaq razılıqla gülümsədi və Kerrinin qazandığının bir hissəsini yola xərcləyib-xərcləməyəcəyini soruşdu. Bu məsələni Kerri nəzərdən qaçırmış olsa da, bu, onun həyəcanını çox da soyuda bilmədi. Kerri xoşbəxt idi. O, elə bir halda idi ki, bu ona bir məbləğdən başqasını çıxmaqla birinciyə çox da ziyan vurmamağa imkan verirdi.
Hanson evə axşam saat yeddidə qayıtdı. Həmişə xörəkdən qabaq olduğu kimi bir az nəşəsiz idi. Adətən bu, onun səsinin ahəngindən və sözlərindən daha çox səssiz hərəkətlərində, üzünü turşudaraq otaqdan-otağa gəzinməsində büruzə çıxırdı. Onun sarı keçədən ayaqqabısı var idi. Hanson evə qayıdan kimi ağır çəkmələrini çıxarıb həvəslə bunları geyər, sonra bir parça adi sabunla üzünü yuyar, dərisini o qədər bərk sürtərdi ki, al qırmızı rəng alır və işıldayardı – bununla axşam yeməyinə hazırlığı qurtarardı. Sonra o, qəzeti götürüb, dərin sükut içərisində oxumağa başlardı.
Hələ gənc olan bu adamın bu cür xasiyyətdə olması Kerrini təəccübləndirirdi. Ailə başçısının əhval-ruhiyyəsi çox vaxt olduğu kimi evin bütün atmosferində əks olunur, arvada əzici təsir göstərir və onu cavabsız qala bilən suallar verməkdən çəkindirir.
Kerrinin müvəffəqiyyətini xəbər verdikdə Hansonun sifəti bir qədər açıldı. O:
– Deməli, siz boş yerə vaxt itirməmişsiniz! – dedi və bu zaman hətta yüngülcə gülümsündü.
– Yox, itirmədim! – deyə Kerri bir qədər qürurla cavab verdi.
Hanson bir-iki sual da verib, uşaqla oynamağa başladı və arvadı stol arxasında həmin məsələyə yenidən toxununcaya qədər bu mövzuya qayıtmadı.
Lakin Kerrini bu ailədə hökm sürən əhval-ruhiyyəyə tabe olmağa məcbur etmək o qədər də asan deyildi.
Kerri sözə başlayaraq:
– Görünür, bu çox böyük firmadır, – dedi. – Onun böyük aynalı şüşələri, çoxlu xidmətçiləri var! Mən danışdığım centlmen dedi ki, onlar çox adam qəbul edirlər.
– İndi abırlı görkəmi olan adam üçün iş tapmaq o qədər də çətin deyil, – deyə Hanson söhbətə qarışdı.
Kerrinin şən əhval-ruhiyyəsindən və ərinin qeyri-adi danışqanlığından həvəslənən Minninin də könlü açıldı və Çikaqonun diqqətəlayiq, daha doğrusu hər kəsin bir elə xərci olmadan baxa biləcəyi yerlərinin gözəlliyindən bacısına danışmağa başladı.
– Miçiqan-avenüyə baxmaq çox maraqlı olar. Orada olduqca gözəl evlər vardır. Qiyamət küçələr!
– Bəs Cekobs teatrı haradadır? – deyə melodram göstərilən teatrlardan birinin adını çəkərək Kerri onun sözünü kəsdi.
– Buradan o qədər də uzaq deyil, – deyə bacısı cavab verdi. – Daha doğrusu lap yaxındadır. Holsted-stritdədir.
– Bu teatra getmək yaman könlümə düşüb. Deyəsən axı bu gün mən o küçədən keçdim.
Təbii görünən bu suala cavab əvəzində balaca bir sükut əmələ gəldi. İnsanın fikirləri onun bütün hərəkətlərinə qəribə bir rəng verir. Teatr haqqında söz düşən kimi stol arxasında oturanların halı dərhal pozuldu. Bu əhval-ruhiyyədə pul xərci tələb edən hər şeyə sözsüz bir narazılıq vardı.
Hanson da, Minni də hər ikisi bir vaxtda bu barədə düşündülər. Minni “hə” deyə cavab verdi, lakin Kerri dərhal başa düşdü ki, teatra getmək məsələsinə burada yaxşı baxmırlar.
Hanson yeməyini qurtardıqdan sonra qəzeti götürüb qonaq otağına gedincəyə qədər bu söhbətə bir daha qayıtmadılar.
Bacılar qabları yumağa başladılar. Onlar tək qaldıqda daha sərbəst söhbətə girişdilər, lakin Kerri ara-sıra söhbəti kəsir, yavaşcadan zümzümə edirdi.
– Mən bir qədər şəhərdə gəzmək və əgər çox uzaqda deyilsə, Holsted-stritə baxmaq istəyirəm, – deyə Kerri bir az sonra qeyd etdi. – Nə üçün biz bu gün teatra getməyək?
– Mən belə zənn edirəm ki, bu gün Sven bir yerə getməz, – deyə Minni etiraz etdi. – O, səhər tezdən durmalıdır.
– Ancaq güman eləmirəm o bunun əleyhinə olsun. Axı bu ona ləzzət verəcək!
– Yox, o, teatra getməyi o qədər də çox sevmir.
Kerri dedi:
– Mən getmək istəyirəm. Gəl ikimiz gedək.
Minni fikrə getdi. Ancaq o, teatra gedib-getməməsi haqqında deyil – buna əvvəldən mənfi cavab hazırlamışdı – bacısının fikrini başqa bir istiqamətə necə dəyişdirmək haqqında düşünürdü.
Nəhayət, Minni başqa bir cavab tapmadığı üçün:
– Bir başqa vaxtda gedərik, – deyə cavab verdi.
Kerri işin nə yerdə olduğunu dərhal başa düşdü.
– Mənim bir qədər pulum var, – deyə o dilləndi. – Gedək mənimlə, Minni!
Minni başını buladı.
