Devid Koperfild

скачать книгу бесплатно

– Gülərüz, şən Devi! Əməlli-başlı böyümüsən!

– Böyümüşəm?

– Özü də necə! – Hem mənə ürək-dirək verirdi.

Biz söhbət edəndə qəfildən Stirfort göründü. Mən onu qonaqlarımla tanış etdim.

Günlər keçir, uzaqlarda görünən tətil yavaş-yavaş yaxınlaşırdı. Budur, son məşğələ! Budur, poçt kareti ilə evə gedirəm.

VIII fəsil

Ən gözəl bir günüm

Həmin mehmanxana idi. Məni aldatmış nökər isti çay gətirdi. Yuxudan qalxıb həyətə düşəndə mister Barkis məni elə qarşıladı ki, sanki beş dəqiqə əvvəl ayrılmışdıq. Mən arabaya minən kimi onun tənbəl atı yerin- dən tərpəndi.

– Gözəl gündür, hə, mister Barkis? Mən tapşırığını yerinə yetirdim. Peqottiyə məktub yazıb sənin sözünü çatdırdım.

– Hə? – qaşqabağını tökdü. – Bir nəticəsi olmadı. Bəlkə, ona deyəsən, mister Barkis cavab gözləyir, hə? Onun adı nəydi?

– Peqotti.

– Bu onun adıdır, yoxsa soyadı?

– Soyadıdır. Adı Klaradır.

Mister Barkis nə düşündüsə, cibindən tabaşir çıxardı və arabanın iç tərəfindən divara "Klara Peqotti" yazdı.

Doğma evə qayıtmaq nə qəribə duyğu imiş. Mister və miss Merdstonun sifəti görünmürdü. Qapını döymədən içəri girdim. Qulağıma alçaqdan layla səsi gəlirdi. Anam buxarının önündə oturub çağa əmizdirirdi. Məni görüb "Əzizim Devi! Mənim balam!" dedi. Üzümdən öpdü. Mənim başımı körpənin yanına qoyub özünə sıxdı.

– Bu sənin qardaşındır! – dedi. – Devi, mənim balam! – anam mənə nəvaziş göstərir, öpür, qucaqlayırdı. Bu əsnada Peqotti qaçaraq içəri girdi.

…Anam Peqottini məcbur etdi ki, bizimlə birlikdə nahar eləsin. Nahar vaxtı mən fürsətdən istifadə edib mister Barkisin sözlərini Peqottiyə çatdırdım. O, qəhqəhə çəkib gülürdü. Anam dedi:

– Niyə gülürsən, ağılsız qız? O sənə bab adamdır.

– Məni bağışlayın. Mən heç kəsə getmərəm…

– Deməli, indilərdə ərə getmək istəmirsən? Onda, əziz Peqotti, hələlik məni tərk etmə. Sənsiz mən nə edərəm? – anam nəyə görəsə düşüncəli halda belə dedi.

Çay içəndən sonra mən Səlem-Hausdan, dərslərimdən danışırdım. Bu, gözəl bir axşam idi. Həmin gün yaddaşıma həkk olunub qaldı.

Səhər yeməyinə düşəndə mister Merdston arxası buxarıya dayanmışdı. Mənə diqqətlə baxdı, bir söz demədi.

– Aman Tanrım! – miss Merdston dərindən nəfəs aldı və soruşdu: – Tətil çoxmu çəkər?

– Bir ay, xanım.

…Miss Merdston təqvimə oxşar bir şey düzəltmişdi və oradan hər səhər bir günün üstündən xətt çəkirdi.

Elə birinci gün mən onu təsvirəgəlməz bir dəhşətə gətirdim. Körpə uşaq anamın dizi üstündə idi. Onu çox ehtiyatla qucağıma aldım. Miss Merdston elə baxdı ki, az qaldı körpəni əlimdən salım.