скачать книгу бесплатно
İt bu dəfə qəzəblə hürməyə başladı. Neqoro mətbəxdən çıxdı. Amma bir addım atmamış heyvan onun üstünə atılaraq boğazını dişləməyə çalışdı. Aşpaz əlindəki atəşkeşlə vurub iti özündən uzaqlaşdırdı. İki matros heyvanı güclə tutub saxlaya bildi.
– Bu iti tanıyırsınız? – deyə kapitan Qul Neqorodan soruşdu.
– Mən? Birinci dəfədir görürəm!
– Qəribədir! – deyə Dik Send pıçıldadı.
IV fəsil
“Valdek”dən xilas edilənlər
“Səyyah”da zəncilərə xüsusi qayğı ilə yanaşırdılar. Nəhayət, uzun müddət məhrum olduqları su və bir neçə qurtum bulyon zavallıları özlərinə gətirdi. Onlardan biri – təxminən altmış yaşı olan qoca zənci ingilis dilində danışırdı.
– Sizin gəmiyə nə olub? – deyə kapitan Qul ondan soruşdu. – Başqa gəmi ilə toqquşub?
– On gün əvvəl gecə hamı yatanda bir gəmi üstümüzə hücum elədi.
– “Valdek”in heyətinin aqibəti necə oldu?
– Bilmirəm. Biz göyərtəyə qalxanda orada heç kim yox idi, cənab.
– Sizcə, “Valdek”in heyəti onunla toqquşmuş gəminin bortuna çıxıb?
– Ümid edirəm ki, belə olub, cənab.
– O biri gəmi zərərçəkmişləri götürmək üçün dayanmadı?
– Xeyr.
– Bəlkə, batıb?
– Xeyr. Onun uzaqlaşdığını gördük.
Digər zəncilər də qocanın dediklərini təsdiqlədilər. Kapitan Qul sorğu-sualı davam etdirdi:
– “Valdek” haradan gəlirdi?
– Melburndan.
– Deməli, siz Sakit okeandakı koloniyalardan birində satılmaq üçün aparılan qullar deyilsiniz?
– Xeyr, cənab. Biz müstəqil Amerika vətəndaşlarıyıq.
Məlum oldu ki, onlar üç il Melburn yaxınlığında – Avstraliyanın cənubunda bir ingilisin plantasiyasında işlədikdən sonra vətənlərinə qayıdırmışlar. Yola çıxdıqdan on yeddi sutka sonra gecə “Valdek” böyük bir gəmi ilə toqquşub. Yatmış zəncilər səsə oyanıb göyərtəyə çıxanda gəmi böyrü üstə yıxılıbmış. Onun heyəti isə yoxa çıxmışdı.
Yaşlı zəncinin adı Tom idi. Gənc yoldaşları – Bat, Ostin, Akteon və Herkules onu rəhbər kimi qəbul edirdilər. Bat Tomun oğlu idi.
Gəminin qəzaya uğramasından “Səyyah”ın onu tapmasına qədər on gün keçmişdi. Bu müddətdə zəncilər bufetdən tapdıqları ərzaqlarla qidalanmışdılar. Su çəlləkləri toqquşma zamanı sınmışdı. Spirtli içkilərin olduğu mətbəxi isə su basmışdı.
Doqquzuncu gün Tomla yoldaşları susuzluqdan huşlarını itirmişdilər. “Səyyah” məhz belə çətin bir məqamda peyda olmuşdu.
“Valdek”dən tapılmış Dinqo isə iri gözətçi iti idi. Tom hələ “Valdek”də ikən hiss eləmişdi ki, Dinqonun zəncilərdən xoşu gəlmir. Heyvan onlara zərər yetirməsə də, uzaq durmağa çalışırdı.
Qəzaya uğramış zənciləri vətənlərinə çatdırmaq lazım idi. “Səyyah” bunun üçün Kaliforniya sahillərinə üz tutmalı olacaqdı. Xanım Ueldon Toma və yoldaşlarına söz verdi ki, orada əri Cems Ueldon onlara vətənlərinə getməkdə kömək edəcək. Zavallı zəncilərin artıq gələcəyə dair ümidləri vardı. Bunun üçün xanım Ueldonla kapitan Qula minnətdar idilər.
V fəsil
“S” və “V”
“Səyyah” mümkün qədər şərqə tərəf üzməklə yoluna davam edirdi. Tom, Ostin, Bat, Akteon və Herkules hər cür işdə kömək göstərməyə hazır idilər. Ancaq küləyin eyni istiqamətdə əsdiyi və yelkənlərin aşağı salınmış olduğu bir vaxtda görməli iş yox idi. Gəminin istiqamətini dəyişdirmək lazım olanda isə Tomla yoldaşları dərhal gəmi heyətinin köməyinə çatırdılar. Nəhəng Herkules ipləri dartmağa başlayanda matroslar hamısı kənara çəkilirdi.
Balaca Cek ona heyranlıqla tamaşa edirdi. Uşaq Herkulesin onu gəlincik kimi göyə qaldırmağından qorxmur, əksinə, zövq alaraq qışqırırdı:
– Bir az da qaldır, Herkules!
– Yaxşı, mister Cek.
– Ağır deyiləm?
– Çox yüngülsünüz!
– Onda lap yuxarı qaldır, lap yuxarı!
Beləliklə, artıq Cekin iki dostu vardı: Dik Send və Herkules. Bir azdan o, Dinqo ilə də dostlaşdı. Uşaq iti at kimi çapmağa, it isə onu belində gəzdirməyə öyrəşmişdi.
Dinqo tezliklə bütün heyətin sevimlisi oldu. Yalnız Neqoro onunla qarşılaşmamağa çalışırdı.
Benedikt entomologiyanın sirlərini zəncilərə öyrətmək üçün fürsət axtarırdı. Odur ki Tom, Bat, Ostin və Akteon Benedikti göyərtədə görən kimi aradan çıxırdılar. Entomoloq yalnız Herkuleslə kifayətlənməli olurdu. İndi nəhəng zənci bütün gününü həşəratlarla keçirirdi. O, müəllimini diqqətlə dinləyir, onun kolleksiyasını həvəslə araşdırırdı.
Xanım Ueldon isə balaca Cekə oxumağı və yazmağı, Dik Send isə riyaziyyatı öyrədirdi.
Anası uşağa oxumağı əlifba ilə yox, üzərinə böyük qırmızı hərflər yazılmış taxta kublarla öyrədirdi. Cek bu kubları yan-yana düzüb söz düzəltməyi çox sevirdi.
Fevralın 9-da, səhər saatlarında uşaq göyərtədə kubları ilə söz düzəldirdi. Oyunun şərtinə görə, Tom ona baxmamalı, kublar qarışdırıldıqdan sonra isə həmin sözü yenidən düzəltməli idi. Qoca oyunun qaydalarına uyğun olaraq uşağın sözü necə düzəltdiyini görməmək üçün əlləri ilə gözlərini qapamışdı.
Cekin başı kublara qarışdığından yanında fırlanan Dinqonu görmürdü. Birdən it gözlərini kublardan birinə zilləyərək yerində donub-qaldı. Sonra onu ağzına alıb göyərtənin o biri tərəfinə apardı.
Kubun üzərində böyük “S” hərfi yazılmışdı. Sonra it qayıdıb bu dəfə üzərində böyük “V” hərfi yazılmış kubu götürdü.
Bunu görən Cek təəccüblə qışqırdı. Xanım Ueldon, kapitan Qul və Dik Send uşağın qışqırığına qaçıb gəldilər. Cek baş verənləri danışdı.
Dinqo hərfləri tanıyırdı! Dinqo oxuya bilirdi! Cek bunu öz gözləri ilə görmüşdü.
Dik Send itin bir kənara qoyduğu kubları götürməyə getsə də, it onu görən kimi mırıldamağa başladı. Ancaq oğlan kubları götürüb digərlərinin yanına qoya bildi.
Dinqo yenidən həmin kubları götürüb digərlərindən uzaqlaşdırdı. Sonra isə uzanıb pəncələrini kubların üzərinə qoydu. Sanki onları heç kimə vermək niyyətində olmadığını deyirmiş kimi insanlara baxmağa başladı. Xanım Ueldon dedi:
– Qəribədir!
– Doğrudan da, çox qəribədir, – deyə kapitan Qul əlavə etdi. – S və V. Bunlar ki Dinqonun xaltasındakı hərflərdir! Tom, demişdiniz ki, Dinqo “Valdek”in kapitanının iti idi, elədir?
– Bəli, cənab. O, Dinqonu “Valdek”ə iki il əvvəl gətirmişdi.
– Onu Afrikanın qərb sahilində tapmışdı?
– Bəli, cənab.
– Heç kim heyvanın sahibinin kim olduğunu və onun Afrikaya necə gedib çıxdığını bilmirdi?
– Xeyr, kapitan.
Kapitanın fikrə getdiyini görən xanım Ueldon soruşdu:
– Bu hərflər sizə nəsə deyir?
– Bəli, xanım Ueldon. Bəlkə də, bu iki hərf sayəsində bir səyyahın taleyinə aydınlıq gətirmək mümkün olacaq.
– Necə yəni?
– İki il bundan əvvəl bir fransız səyyah Paris Coğrafiya Cəmiyyətinin təşəbbüsü ilə Afrikaya yollanmışdı. Həmin səyyahın adı Samuel Vernon idi.
– Samuel Vernon?!
– Bəli. Adı və soyadı Dinqonun xaltasındakı hərflərlə başlayır.
– Bəs sonra nə oldu?
– Yola düşdükdən sonra ondan heç bir xəbər gəlməyib. Mənə elə gəlir ki, Samuel Vernon Afrikanın şərq sahilinə çata bilməyib. Yəqin, ya yolda həlak olub, ya da yerlilərə əsir düşüb.
– Onda, Dinqo…
– Ola bilər ki, sahibindən fərqli olaraq Dinqonun bəxti gətirib. O, görünür, “Valdek”in kapitanı tərəfindən tapıldığı yerə qədər gedib çıxa bilib.
Dik Send soruşdu:
– Görəsən, Samuel Vernon bu ağır səfərə təkbaşına çıxmışdı?
– Bilmirəm, – deyə kapitan Qul cavab verdi. – Ancaq hər halda, özü ilə yerli hamballar götürmüş olardı.
Elə bu vaxt Neqoro göyərtədə göründü. Heç kim onun gəlişini görmədi. Odur ki aşpazın hələ də üzərində “S” və “V” hərfləri olan kubların keşiyini çəkən itə necə qəribə nəzərlərlə baxdığını hiss edən olmadı. Aşpazı görən Dinqo isə qəzəblə mırıldamağa başlamışdı.
Neqoro dərhal kayutuna qayıtdı. Baş verənləri gözdən qaçırmayan kapitan Qul pıçıldadı:
– Burada nəsə bir sirr var.
Dik Send dedi:
– Çox qəribədir, mister Qul, axı it hərfləri necə ayırd edə bilir?
– Dinqo yalnız iki hərfi seçir. Deməli, onun məhz bu iki hərfi yadda saxlamasının bir səbəbi var.
Dik Send ah çəkərək dedi:
– Kaş Dinqo danışa biləydi! Onda həm bu hərflərin nə bildirdiyini, həm də aşpazı görəndə niyə dişlərini qıcadığını bizə izah edərdi!
– Özü də dişlərini necə qıcayır! – deyə kapitan, qorxunc köpək dişlərini göstərərək əsnəyən Dinqoya baxıb gülməyə başladı.
VI fəsil
Üfüqdə balina
Dinqo gəminin qəhrəmanına çevrilmişdi. Hamı onun qeyri-adi bacarığından danışırdı. İtə heyran olanlar arasında yalnız Neqoro yox idi. Dik Send hiss edirdi ki, kub əhvalatından sonra Neqoro ilə Dinqo arasındakı gərginlik daha da artıb. Bu işdə, həqiqətən də, nəsə bir qəribəlik vardı.
Fevralın 10-da gəmini yerindən tərpətməyən üzücü sakit hava küləkli hava ilə əvəz olundu. Ancaq hələ kapitan Qulun arzu etdiyi şimal-qərb küləyi əsmirdi. Görünür, bir neçə gün də gözləmək lazım gələcəkdi.
İndi “Səyyah”ın heyətinin işi, sadəcə, dənizi müşahidə etməkdən ibarət idi.
Günorta göyərtədə gəzən xanım Ueldon dənizin səthinin qəfildən qızardığını gördü. Sanki suya qan tökülmüşdü. Ancaq bu qəribə qırmızı rəng get-gedə hər tərəfi bürüyürdü.
Xanım Ueldon Ceklə oynayan Dik Sendə müraciət etdi:
– Dik, bax gör dənizin rəngi nə qəribə oldu? Görəsən, bu nədir belə? Yəqin, dənizotudur?
– Xeyr, xanım Ueldon. Bu rəngi dənizə, adətən, böyük dəniz məməlilərinə yem olan saysız-hesabsız balaca xərçəngkimilər verir. Balıqçılar onları “balina yemi” adlandırırlar.
– Elə balacadırlar ki, onlara dəniz həşəratları da demək olar! Benedikt əmioğlu! Bura gəlin.
Benedikt kapitan Qulla eyni vaxtda kayutdan çıxdı.
– Baxın, Benedikt əmioğlu! Dənizdəki böyük qırmızı ləkəni görürsünüz?
– Aha! – deyə kapitan Qul Benediktdən əvvəl dilləndi. – Balina yemləri! Onları öyrənməyiniz üçün yaxşı fürsətdir, cənab Benedikt!
– Boş şeydir! – deyə entomoloq cavab verdi. – Unutmayın ki, mən həşəratları – əsasən də altıayaqlı həşəratları öyrənirəm.
– Deməli, xərçənglər sizi maraqlandırmır, cənab Benedikt? Ancaq balina olsaydınız, onlara qarşı belə laqeyd qala bilməzdiniz!
Bu vaxt növbətçi matrosun səsi eşidildi:
– Üfüqdə balina görünür – sol bort tərəfdə!
Kapitan Qul deyilən tərəfə boylanaraq:
– Balina! – deyə qışqırdı. Sonra gəminin burnuna qaçdı. Xanım Ueldon, Cek, Dik Send və Benedikt də onun ardınca getdilər.
Həqiqətən, dörd mil aralıda dənizin bir yeri elə bil qaynayırdı. Təcrübəli balina ovçusu yanılmış ola bilməzdi: qırmızı dalğaların arasında nəhəng dəniz məməlisi hərəkət edirdi. Ancaq aradakı məsafə heyvanın növünü müəyyənləşdirməyə imkan vermirdi.
Kapitan Qul və “Səyyah”ın bütün heyəti acgözlüklə məməlini izləyirdi. Birdən kapitan Qul:
