скачать книгу бесплатно
Оддий қора қалам билан ёзилган хатнинг биринчи сатрларини ўқиди-ю, ҳаяжондан кўз ўнги жимирлашиб кетди. У кўпдан орзу қтилиб юрган ниятига ета бошлаганидан маст, шод эди. Хатнинг охирги сатрларини ўқиркан, қўллари қалтираб кетди. “Биз колхозчилар Алимардон Тўраевнинг ажойиб овозини ҳар куни эшитсак деймиз…”
Мактуб ана шундай сўзлар билан тугалланган эди.
Шу куни у бешта қўшиқ айтди. Ҳар қайсисини ўзгача завқ билан, ўзининг дилбар оҳанги билан юрак-юракдан куйлади.
Концетдан кейин студия буфетига кирди. Икки қадаҳ коньяк ичди. Бугун унинг руҳи тетик, кайфи чоғ эди. Шаҳар янги либос кийган, кўчалар чароғон, ранг-баранг афишаларнинг оловли жимжимаси салқин ҳавода камалакдек товланади. У троллейбус бекатига чиққанида таниш бир овозни эшитиб, тўхтаб қолди.
“Ўзим! Ўзимнинг ашулам!” У тўрт қаватли каттакон бинонинг овоз келаётган деразасини топди. Қўшиқ биринчи қаватдаги ёрқин шуъла тушиб турган деразадан қуйилиб чиқиб, қанот қоқарди. Алимардон ҳаяжон ичида секин-секин юриб дераза тагига борди. Дераза пардалари тушириб қўйилагни учун ҳеч нима кўринмас, аммо ичкарида одам кўплиги соялардан билиниб турарди. Чамаси, бирон-бир кеча бўлаётган бўлса керак, ичкарида босинқи ғовур эшитилар, аммо қўшиқ товуши баралла, тиниқ янграр эди. Бу Алимардоннинг ўша биринчи “Йигит қўшиғи” эди.
“Магнитафонга ёзиб олишган экан”, деб ўйлади Алимардон нафас чиқармай. У бу бино талабалар ётоқхонаси эканини эслади. “Бошланди! Талабалар ёқтирдими, оммалашиш шу!” Алимардоннинг лабларида қувноқ табассум ўйнади. Ҳозир кириб: “ўша қўшиқни айтган Алимардон Тўраев мен бўламан”, деса ишонишармикан?..
У ёнғоқзор боғкўчага алламаҳалда етиб борди. Ҳали ой чиқмаган, аммо осмонда жимжима юлдузлар чарақлайди, оёқ остида хазон қирсиллайди. У пастак эшикни тақиллатаркан, негадир зарҳарханда билан жилмайди. “Алимардон Тўраев! Дурустроқ дарвозаси ҳам йўқ!”
* * *
Эрталабдан бери эзила-эзила ёққан ёмғир тушга бориб қорга айланди. Аввалига битта-яримта учқунлар ҳавода эринчоқлик билан кезиб юрди-ю, кейин бирдан тезлашиб кетди. Йирик-йирик лайлакқор қиялатиб уриб берди.
Алимардон дераза олдида тик турганча, биринчи қорнинг ёғишини томоша қиларди. Ҳаммаёқ табиатнинг улуғвор, аёвсиз ҳақиқати олдида қути ўчгандай жимжит бўлиб қолди. Ёмғир ёғаётганда шодон шовуллаган тарнов ҳам, бўғотдаги чумчуқлар ҳам бир нимадан чўчигандай овозсиз қотди. Ҳовлидаги сўрининг панжаралари, молхонанинг томи оппоқ бўлиб қолди. Ҳовли этагидаги азамат ёнғоқлар тақдирга тан бергандай маъюс бош эгди, яккам-дуккам япроқлар совуқдан дилдирай бошлади.
Бора-бора оқшом қўнди. Юракни эзувчи, кўнгилга ғашлик солувчи ғира-шира оқшом қўнди.
Нариги уйда Муқаддамнинг оёқ машинани шатиллатиб иш тикишга ўтиргани эшитилди. У оғироёқли бўлганидан бери кечалари ҳеч кимга сездирмай, чақалоқчага атаб кўйлакчалар тикадиган одат чиқарганди.
Кўча эшик тақиллади. Алимардон негадир чўчиб тушди. Эшик сукунат қўйнида янада қаттиқроқ гурсиллади. Муқаддамнинг машина шатиллатишдан тўхтагани эшитилди. Аммо Алимардон ундан олдинроқ ҳовлига тушди. Куёвликдан ёдгор бўлган беқасам чопони билан юзини қордан пана қилиб, йўлакка борди. Пастак эшикнинг ҳалқасидан ушлаб тортди.
Ғира-шира қоронғиликда икки киши турарди. Улардан бири новча, бош яланг, ёмғирпўш кийиб олган, совқотган бўлса керак, турган ерида ҳадеб депсинарди. Иккинчиси пакана, семиз, калта пальто кийиб олган, аммо чеҳраси аниқ кўринмасди.
“Йўлдан адашганлар бўлса керак”. Алимардон эшикни каттароқ очиб таклиф қилди:
– Келинглар.
– Сизни топадиган кун бор экан-ку, Алимардон ака! –Новча йигит эски танишлардай қуюқ сўрашди. Шериги ҳам қишлоқиларга хос тавозе билан қўшқўллаб унинг кафтини қисди.
Алимардон ҳеч нимани тушунмаган бўлса ҳам, яна таклиф қилди:
– Марҳамат…
– Йўқ, ака, – новча йигит яна дилкашлик билан шанғиллаб гапирди. – Биз бир хизмат билан келган эдик.
Алимардон улар тўйга айтиб келишганини тушунди-ю, атайлаб ўзини гўлликка солди.
– Қанақа хизмат?
– Мана шу дўстимиз, – йигит шеригига имо қилди. – Укасини уйлантираётган эди. Энди катталик эмас, эркалик, ака, бир хизмат қиласиз-да!
Шериги ҳам қўшқўллаб таъзим қилди.
– Энди йўқ демайсиз-да, ака! Хизмат ҳақингиз қанча бўлса розимиз. Олисдан келдик.
Алимардон “қанча берасиз” демоқчи бўлди-ю, айтмади.
– Йўқ… – у кескин бош чайқади. – Мен тўйга юрмайман… Ҳеч борган эмасман…
Тўй эгаси астойдил ялина бошлади:
– Хўп денг энди, ака. Оққўрғон деган жойдан дараклаб келдик, йўқ деманг…
Алимардон йигирма қадамча нарида, тумшуғи билан деразага қадалай деб турган “Волга”ни энди кўрди. Қорнинг қалин пардаси ортида унинг ранги кўринмас, шарпадай аранг кўзга чалинарди.
– Машина ўзингизникими?
Тўй эгасининг кўнглида умид уйғонди шекилли, қувониб кетди.
– Ўзимиздан, ака, ўзимиздан! Бирпасда етказиб олиб бораман.
– Йўқ, бўлмайди, – Алимардон тағин бош чайқади. – Эртага ишга боришим керак.
– Хўп денг, ака, биз ҳам тушунадиган одаммиз. Хафа қилмаймиз… – У Алимардоннинг ўйланиб туришини ўзича тушунди. “Фалонча берамиз”, деб катта пулни айтди.
Алимардон яна бир таранг қилса, қадри ошишини билиб ноилож қиёфада елкасини қисди.
– Боролмайман, дедим-ку, иложим йўқ.
Тўй эгаси бир лаҳза ўйланиб туриб қўл силтади.
– Майли, ака, – деб икки ҳисса кўпроқ “закалат” ваъда қилди.
Алимардон жилмаяётганини яшириш учун уф тортди.
– Ҳеч қўймадингиз-да!… Қайтиб келишим нима бўлади? Мен ҳам ишлик одамман.
– ўзим келтириб қўяман…
Алимардон яна юзини қордан пана қилиб, айвонга қайтди. Муқаддам унинг ҳаяллаб кетганидан хавотир олиб бўлса керак, эшик олдида турарди.
– Ким? – деди у эрининг кўзига тикилиб.
Алимардон бепарво қўл силтади.
– Меҳмонга чақириб келишибди.
– Борасизми? – Муқаддам секингина, ҳуркибгина сўради. Энди у турмушни тушуна бошлаган аксари хотинлардай ювош бўлиб қолганди.
– Албатта!
Кетма-кет уйга киришди. Муқаддам шифоньердан кийимларини олиб бериб турди. Алимардон бир оғиз ҳам гапирмай эшикка томон йўл олди. Фақат айвонга чиққанида бурилиб қаради:
– Эшикни занжирлаб ол!
У йўлда ҳам чурқ этмади. Машина қор бўрони орасида шиддат билан олға учар, ҳавода парпираган учқунлар олд томондаги ойнага чирсиллаб урилар, бир жуфт шуъла оқиш зулматни ёриб борарди.
Алимардон суянчиққа ўзини ташлаганча йўлдан кўз узмай кетар, мана шу кўримсиз, қўпол қишлоқида бор машина ўзида йўқлиги алам қиларди унга.
Бир соатчадан кейин чироқлар нурида чарақлаб ётган тўйхонага кириб боришди. Каттакон уй одамлар билан лиқ тўлган, меҳмонлар тўрт томондаги девор тагида чордана қуриб ўтиришар, дастурхон тўкин, арақ иси гуркирарди.
..Алимардон қўшиқ бошлаши билан ҳаммаёқ сув қуйгандай жимиб қолди. У ўз овозининг сеҳри билан тўйхонани ром этганини сезиб, завқ билан ашула айта бошлади. У қўшиқ айтар, қўпол этик, чопон кийган одамлар бошини секин-секин чайқаб, ҳузур қилиб эшитишар, шу топда дераза ортида ҳам бола-чақа, хотин-халаж тўлиб кет-ганини Алимардон билар, билган сайин завқланар эди.
Қўшиқ тугаши билан: “Яша!”, “Барака топ!” – деган қийқириқлар еру кўкни қоплади. Унинг олдида одамлар тизилиб кетди. Улар қадоқ қўллари билан унинг чаккасига пул қистиришга навбат кутишарди. Алимардон кўпдан буён шу қадар эҳтирос билан куйламаган эди. Шу қадар кўп ичмаган эди. Ҳа, у бугун маст бўлди. Аммо нимадан маст бўлганини ўзи ҳам билмади: майданми, олқишданми, пул исиданми…
* * *
Ташқарида шамол увиллайди, қор учқунларининг деразага чирсиллаб урилиши аниқ эшитилиб туради, аллақаерда ёнғоқ шохи аянчли инграйди. Муқаддам кўрпага ўралиб олганча, даҳшат ичида қорнинг шитирлашига қулоқ солиб ётар, муздек зулмат мўралаб турган деразага қарашга ботинолмас, юрагининг гуп-гуп уриши ўзига ҳам аниқ эшитилаверди.
Девордаги кўкиш тун чироғи ўлимтик нур сочади, ялтироқ капгирли соат гоҳ қаттиқ, гоҳ секин чиқиллайди, вақт имиллаб ўтади.
Қизиқ, балоғатга етган қиз муҳаббатни эмас, муҳаббатнинг ўзи уни излаб топади, деганлари рост экан. Муқаддам неча йиллардан бери Анвардан муҳаббат излаб юрарди. Бирданига Алимардоннинг севгиси уни излаб топди. У тўй олдидан қанчалик куйиб-ёнган, изтироб чеккан бўлса, тўйдан кейин шунчалик қувонч билан яшай бошлади. Отаси ҳам тўйга дарров рози бўла қолди. Алимардон унга бир дунё бахт ҳадя этди.
Муқаддам ҳамон гузардаги дўхтирхонада ишлар, ҳамкасб дугоналари унинг бахтига ҳаваси келганини яшириб ҳам ўтиришмасди. Муҳаббат тўшакда уйғонади, деганлари шу бўлса керак-да! Бора-бора Анварни унутди. “ўзимнинг Мардон акамни ҳеч кимга алишмайман!” Бўйида бўлганини сезганидан бери хаёлига шу фикр маҳкам ўрнашди. Аммо худди ўша кундан бошлаб тағин бир нарсани кўп ўйлайдиган бўлиб қолди.
Муқаддам бир вақтлар болалигида шаҳар ҳовлисининг йўлагида қизалоқлар билан чирчира ўйнашни яхши кўрарди. Ҳар куни уларнинг ҳовлисига қизлар тўлиб кетар, кечгача копток ўйнашарди. ўйиннинг қизиқ қоидаси бор эди.
Кимки чирчирни элликкача етказмай коптокни қўлидан қочириб юборса, ўйиндан чиқиб кетарди.
Кейинги кунларда унинг назарида Алимардон акаси ҳам худди коптокдай қўлидан чиқиб кетаётганга ўхшарди.
Аёл киши эркакнинг, оз бўлса-да, ўзидан совишини дарров пайқайди. Муқаддам Алимардон акасининг аввалгидай очиқ-сочиқ муомала қилмаётганини сезиб турарди. Кейинги пайтларда эри кўп ичадиган, сал нарсага жеркиб ташлайдиган одат чиқарди. “Еганинг олдингда, емаганинг кетингда, мен билан ишинг бўлмасин”, деган гапни кўп қайтарадиган бўлиб қолди. Ахир, одам дунёга фақат ейиш-ичиш, кийиниш учун келмайди-ку! Наҳотки, Алимардон акаси шуни билмаса! Муқаддам шуларни ўйлаган сари, эри кун сайин ўзидан узоқлашиб бораётганини ҳис қилар, бундан даҳшатга тушарди. Ҳозир ҳам ўша бешафқат туйғу юрагига бигиздай санчилди-ю, қалтираб кетди. “Йўқ, йўқ… ўзим ҳам ваҳима бўлиб қолибман” У кўрпага бурканди, ўзини мажбур қилиб кўзини юмди…
Муқаддам депсиниб уйғониб кетди. У ухладими, йўқми, билолмади, аммо ваҳимали бир туйғудан негадир вужуди титрай бошлади. Кўрпадан секин бошини чиқариб қулоқ солди. Ҳамон шамол увиллайди, қор учқунлари ҳамон зулмат қоплаган деразани савалайди. Бирдан ташқарида аллаким додлагандек бўлди. Муқаддам оёқ-қўллари бўшашиб, кўзларини катта-катта очганча, тахта бўлиб қолди. Бояги овоз тағин қайтарилди.
– Машина-ку, – деб пичирлади у қўрқув ичида, – уй орқасидан машина ўтяпти.
Шу ондаёқ кўча эшик қаттиқ тақиллади.
“Мардон акам!” – Вужудига ҳузурбахш илиқлик югурди. Алимардон акасининг занжирни тез-тез тақиллатишига ўрганиб қолган эди.
Муқаддам қушдай енгиллик билан сакраб турди, чироқни ёқди. Бошига Алимардон акасининг беқасам чопонини ёпганича айвонга чиқаркан, йўлакай девордаги соатга қараб олди. Соат миллари тўрт яримни кўрсатар эди.
Муқаддам ҳовлига тушган замони совуқ ҳаво нафасини қайтариб юборди. Калиши қорга тўлиб чиқди. Шу пайт эшик тағин қаттиқ тақиллади. У оёғининг игна санчиб ачишишига қарамай югурди. Тайғана-тайғана эшик тагига етиб келди.
– Ким? – деди ҳуркович оҳангди.
– Оч!
Муқаддам Алимардон акасининг овозини таниб, дарров занжирни туширди.
Алимардон энгашиб эшикдан кираркан, унга урилиб кетди.
– Ўлиб қолдингми? – Унинг оғзидан гупиллаб арақ иси келди.
“Ичибди!” – Муқаддам индамасдан эшикни тағин занжирлади.
Кетма-кет айвонга чиқишди. Алимардон телпагини ечиб, пальтосининг елкасига қўнган қорни қоқаркан, қошини чимириб Муқаддамга қараб қўйди. Унинг юзлари қизариб кетган, қисқа-қисқа нафас оларди.
– Битта чақирганда очсанг бўлмайдими? – деди у телпагини бурчакдаги диванга ташлаб.
Муқаддам унинг саволига савол билан жавоб берди:
– Тўйга бордингизми?
Алимардон унга елкаси оша қаради.
– Ҳа! Ёқадими?
Эрининг боя йўлакда айтган гапи Муқаддамнинг юрагини ўртаб юборган, икки йўл ўртасида ўтирган оғироёқли хотинига ўлимни раво кўргани ҳамон вужудини титратарди.
– Йўқ! – деди у овози титраб. – Ёқмайди!
– Ёқмаса… – Алимардон кинояли жилмайиб қошини чимирди. – Ёқмаса… Кета қол! Уйинг яқин…
– А?! – аламли бир ҳайқириқ Муқаддамнинг бўғзига тиқилиб қолди. Кўзлари бирдан жиққа ёшга тўлди. Титроқ қўллари билан эрининг бўйнига маҳкам осилиб йиғлаб юборди. – Қайтариб олинг сўзингизни… Жон Мардон ака, қайтариб олинг!..
Яна бир неча дақиқадан кейин у эрининг забардаст елкасидан маҳкам қучоқлаб бағрига босар, ҳозир уни биров тортиб олаётгандай қўйиб юборгиси келмасди.
“Маст-да, кайф устида айтиб юборди, – дерди у ўзига-ўзи тасалли бериб. – Эртага ўзи пушаймон ейди…”
* * *
Анвар машинка хонасидан чиқди-ю, қўлидаги қоғозни секин-секин силкитганча, ёруғ йўлакдаги гулдор пояндознинг бир чеккасидан бошини қуйи солганча юриб кетди. У иш кўплигидан хурсанд, фақат меҳнат билан овунар эди.
Бирйўла ҳам севгилисидан, ҳам дўстидан жудо бўлиш оғир экан. Алимардон билан Муқаддамнинг тўйи ўтганидан бери у одамларга ўзгача бир синчковлик, ички алам, ишончсизлик билан қарайдиган бўлиб қолди. Боғларда сайр қилиб юрган ошиқ-маъшуқларни кўрганида, уларнинг сирли шивирлашаётгани қулоғига тасодифан чалиниб қолганида ғаши келарди. “Бир-бирининг кўзига тикилиб алдашяпти”, – деб ўйларди у жирканч бир туйғудан ижирғаниб. – Мана шу қиз ҳозир бу йигитнинг қулоғига шивирлаяпти. Эртага лаби совумасдан туриб, бошқасини ўпса ажаб эмас…”
Иқбол хола ёз келиши билан тўй ҳаракатини бошлаб юборди. Узоқ холаваччасининг Эътибор деган қизини ҳадеб мақтайдиган бўлиб қолди. Анвар онасининг гапларини эшитганида заҳарханда кулиб қўя қоларди. “Рост-да, мақтаса-мақтайвермайдими, унга нима!”
Бугун эрталаб ҳам онаси ҳадеб гапиравериб, унинг жаҳлини чиқариб юборди.
Анвар онаси билан аччиқлашиб қолди. “Уйланмайман, вассалом!”
У ҳозир ҳам йўлакдан оғир-оғир қадамлар билан бораркан, ўша дилхунликни эслади. “Нима қилсин, ахир, онасида нима гуноҳ? У ҳам тўй кўрсам, орзуларим ушалса дейдида…”
Анвар мусиқа таҳририяти эшишига етганда, аллаким чақирганини эшитиб, тўхтаб қолди. Бурилиб қаради-ю, йўлак муюлишида, каттакон тошойна олдида турган Алимардонни кўриб, юраги сирқиллаб кетди. Алимардон концертга келган бўлса керак, қора костюм кийиб олган, ўша ҳақоратли табассум билан илжайиб, сигарета чекиб турарди.
Анвар ўшандан бери у билан гаплашмас, кўргани кўзи, отгани ўқи йўқ эди. Уни одамларга нафрат билан қарашга ўргантган, бутун орзуларини чил-чил қилган, энг улуғ бахтини тортиб олган мана шу эмасми, ахир?! Дўст бўлиб қўйнига кириб, юрагини юлиб олган шу эмасми?!
Анвар қўли асабий қалтираётганини сезиб, ушлаб турган қоғозни шартта икки буклаб шимининг чўнтагига солиб олди-ю, унинг яқин келишини кутиб турди.
Алимардон ҳеч нима бўлмагандай жилмайиб яқинлашди-да, қўл узатди.
– Чақирсам ҳам қарамайсан… Шунчалик қасдинг борми?
