Bukre

Anası hər dəfə olduğu kimi bu dəfə də sözünü ciddi qəbul etdi: “Elə demə, oğlum. Adam bizim üçün işləyir gecə-gündüz”.

Səlim tez-tələsik durdu və boşqabından bir tikə də

götürüb ağzına qoydu və boğulurmuş kimi cavab verdi: 251

“Ay ana, sən də o dəqiqə ciddi başa düşürsən. Dedim bir az zarafat edim toppuşumla”.

Masadan qalxdı Səlim. Anası, – “Yeməyini bitirmə-din, oğlum! Hara belə tələsik?” – deyə soruşdu.

“Ana, gəzinti işim var bu gün. Əlavə iş çıxdı. Bax, gör indi nə gözəl pul qazanacağam”. Anasının yanağından bir çimdik götürdü və qardaşını da öpərək çıxdı evdən.

Böyük qardaşı arxasından baxırdı Səlimin. O həmişə qardaşının arxasından baxardı. Haraya getdiyini anlamağa çalışırdı bəlkə də… Onun iyirmi altı illik ömrü eləcə anlamağa çalışmaqla keçmişdi.

Metroya tərəf sürətli addımlarla yeriyərkən telefonuna zəng gəldi. Bukre idi. “Sabahın xeyir, Quzu”, – dedi yuxulu bir səslə.

“Sabahın xeyir, yuxu gözəli… Hələ indimi durursan?”

Yuxulu səs cavab verdi: “Biz yuxu adamları üçün gün yeni başlayır. Sən dan söküləndə oyanırsansa, bunda mənim nə günahım var, a Quzu!”

Səlim sürətli addımlarla yeriməyə davam edir, bir yandan da Bukreyə cavab verməyə çalışırdı: “Görürəm ki, sürətlə başlamısan günə. Necə olduğunu bilmək üçün zəng etmişdim səhər. O biri nömrənə zəng etdim, amma bağlıydı”.

Bukre ətraflı izah etdi: “O nömərni artıq işlətməyə-cəyəm, Səlim. Məni burdan axtararsan”.

Səlim məsələni anlamışdı. Üstündə durmadı: “Sənə

demək istədiyim sözlər çoxdu, amma vaxtım yoxdu. Gəzinti işi çıxdı. Turizm şirkəti gəzinti işi verdi yenə. Ora gedirəm. Əlavə pul alacam. Bax, günortadan sonra işim bi-təcək. Qazandığım pulu şirin-şirin yeməyə nə deyirsən?”

251

“Bir az qənaət elə də sən də! Amma yenə də qulağa xoş gəlir təbii”.

Gülüşdülər. Aralarındakı söhbət davam edərkən Səlim “Baxçalı evlər” Metro dayanacağına çatmışdı artıq.

“Yaxşı o zaman, Yavru Quş. Saat üçdə Taksimə gəl.

Mən indi Metroya minirəm, görüşərik sonra”.

“Yaxşı, Quzu. İki tamamda hazırlıqdan çıxıram. Üçdə

ora çatıb sənə zəng edərəm”.

Bukre telefonu bağladı və yatağında tənbəl-tənbəl gərnəşdi. Bir gün əvvəlin təsirindən heç bir iz qalmamışdı zehnində və bədənində. Birbaşa duş almağa getdi. Çıxdı. Özünü çox rahatlanmış kimi hiss edirdi. Pambıqtək olmuşdu bədəni. Geyindi və hazırlıq kitablarını götürüb evdən çıxdı. Şamlıq caddəsindən UEFA Meydanına doğru addımladı. İşıqlardan Bakırköy avtobusuna mindi.

Hazırlıq kursuna gəldi.

Bufetdə oturan hazırlıq yoldaşlarına baxdı. Əvvəllər heç biriylə danışmamışdı. Onlar da yad adama baxırmış

kimi baxırdılar Bukreyə. Baxışlarında ”Bizi vecinə almır, özündənrazının biridir!” ifadəsi var idi. Səhv başa düşül-düyünü bilə-bilə davam etdi soyuq hərəkətlərinə. Aralarından hansısa bir gün onu mütləq başa düşəcəkdi. Əlbəttə, nə vaxtsa onun haqqında yanlış düşündüklərinin fərqinə varacaqdılar. Yaxşı, birdən bu vəziyyətin fərqinə

varmasalar, Bukrenin vecinə olacaqdımı? Xeyr!

Diqqətlə qulaq asdı bütün dərslərə. Tənəffüslərdə

testlərlə məşğul oldu. Liseyi bitirəndən sonra ilk girdiyi imtahanda istədiyi yerə qəbul ola bilməmişdi. Sonrakı iki il də həmçinin. Bu müddətdə Səlim iki illik peşə ixtisasına qəbul olmuş, turizm və otelçiliyi oxumuş, bitirmiş və mə-251

zun olmuşdu, amma iş tapa bilməmişdi. İngilis dilini çox yaxşı bildiyi üçün turizm bələdçiliyi edirdi iş olduqca.

Bu il axırıncı dəfə özünə şans verirdi Bukre. Əgər bu dəfə də qəbul ola bilməsə, ingilis dili kurslarına gedəcək, inkişaf etdirəcəkdi xarici dilini. Hətta imkan olsa, dil üçün Londona getmək haqqında belə düşünürdü. Xarici dili çox yaxşı vəziyyətə gələndə isə o da Səlim kimi turist bələdçiliyi edəcəkdi ən pis halda… Amma bu şəhərdə deyil… Antalya, Bodrum, Fəthiyyə kimi turizm yerlərinə

gedəcəkdi. Sahil həsrəti idi onu bu fikirlərə məhkum edən. Əlbəttə, xəyallarına uyğun gələn bir yer tapacaqdı özünə.

***

Hazırlıqdan sonra Taksimə getdi. İstiqlal Caddəsində

bir kafedə oturub Səlimi gözləməyə başladı. Qəhvəsini içərkən insanları seyr edir, yandakı masada gedən söhbəti istəməsə də eşidirdi. İnsanlar üzlərində olmadığı, ola bil-məyəcəkləri bir maskayla gəzir, danışdıqları hər şeylə olmaq istədikləri adam kimi ifadə edirdilər özlərini. Halbuki nə qədər yarımçıq və aciz idilər. Heç biri bu vəziyyəti hiss eləmirdi. İnsan oğlu belədi onsuz da. Olmadığı ki-mi olduğunu düşünüb özünü göylərə qaldırarkən, əslində, nə olmadığını çox yaxşı bilir. İnsanlar əsla nə olmadıqlarını söyləyə bilməzlər bir-birilərinə. İnsanlar arasında səssizcə davam edən kədərli bir anlaşmadı bu. Hər kəs ra-zıdır öz halından. Şirin yalanlarda itmək acı həqiqətlərdə

özünü tapmaqdan daha cəlbedici idi.

251

Sonra özünü düşündü Bukre. Arxasında tərk edə-edə

böyüməyə çalışdığı özünü. Həmişə itirəcəyi şeyləri sevmişdi. Ən pisi isə sevdiklərini itirmişdi də həmişə. Bu itkilərlə addımlayırdı həyatın tozlu yollarında. Unutmurdu, unuda bilmirdi bəzilərini… Gözdən itmələri unudul-maqları üçün bəs eləmirdi. Çünki insan gözüylə deyil, ürəyiylə sevirdi. İzdihamlara sığınacaq qədər tənha qalırdı bu dilemma qarşısında. Həyatını anbara çevirdiyi üçün yaşaya bilməyən insan yığınının içinə girirdi səssizcə.

Onlara uzaqdan baxırdı. Arxasınca qaçacaqları xəyalları olmadığı üçün xəyal qırıqlıqları da olmurdu onların. Xoşbəxt idilər təəssüf ki. Tənhalıqlarını anlamayacaq qədər xoşbəxt…

Özünü insanlardan tamamilə uzaq hiss edirdi bəzən.

Ya da bir uçurum kənarındakı gül kimi. Eşqin qaranlıq və

dar dalanlarını əzbər bildiyi halda, ayrılığın geniş küçələrində itirdi bütün münasibətlərində. Limandan ayrılan gəmilərin arxasınca baxan və gedərək balacalaşan insanlar olur ha… Bax, həmin o insanların kiçildikcə içində

necə böyüdüyü haqda fikirləşdi. “Gedişinə bir sevda bağışladım onların”, – dedi içindən.

Ağlının indi bütün bunlara nə üçün belə ilişib qaldığını bilmirdi. Dünən yaşadığı hadisənin təsiri ola bilərdi.

Halbuki həll elədiyini düşünürdü. Demək, artma ehtimalı olan sarsıntıları da var idi bu zəlzələnin və indi Bukre o sarsıntıları yaşayırdı. Birdən çiyninə bir əl toxundu astaca. Dik atıldı Bukre. Gələn Səlim idi. ”Bağışla, fikrə getmişdin, özünə gəlməyini gözləyə bilməzdim”, – dedi.

Dünyaya geri dönmüşdü Bukre. ”Məni dəli elədin, Səlim, – dedi, – adam bir xəbər eləyər”.

251

Güldü Səlim: “Bukre, insan gələrkən gəldiyini necə

xəbər verə bilər, insafın olsun?”

Küsmüş kimi davrandı Bukre. Səlimdən nə üçün yu-bandığını soruşdu.

“Adamlara yeməkdə də mən yoldaşlıq elədim. Ona görə yubandım. Doymaq nədi bilmirdilər. Hələ aralarında bir zənci vardı ki, heç soruşma. Ən çox o yedi. Təbi-idir də, adamda zənci mədəsi var!”

Gülümsədi Bukre: “Yəni araya bu incə zarafatların-dan sıxışdırmasan, olmaz da?”

Həyacanla anlatmağa davam etdi Səlim: “Pulumu da kəsdilər onsuz da. Düzdü, çox kəsməyiblər, amma yenə

də haqqımı tələb elədim mühasibdən. Qanmaz-qanmaz üzümə baxdı. Heç nə demədi”.

Bukre onun sözünü kəsdi: ”Necə yəni, vermədilərmi pulunun qalığını?”

“Nə qədər az gəlir”, – deyə soruşdu, sonra boş-boş

baxdı. Mən də cavab vermədim”.

“Neylədin bəs?”

“Əhəmiyyət vermədim”.

“Dəhşətsən, Quzu”.

Kefləri yerində idi. Qarsonu çağırıb sifarişlərini verdilər. Səlim tox idi. Bukre tez hazırlanan bir şeylər istədi özü üçün. Bir yandan da söhbətlərinə davam edirdilər.

Söhbətləri bitincə cəmiyyətlə, cib telefonları ilə maraqlanmağa başladılar. Sonra bir az ağır mövzulara girişdilər.

Gündəlik mövzular da bitəndən sonra daha dərin şeylərdən danışmağa başladılar. Söz hərlənib-fırlanıb yenə öz daxili dünyalarında lövbər saldı. Son zamanlar ikisinin də

dərdi olan “Xoşbəxt olmaq” haqda danışmağa başladılar.

251

Daha doğrusu, xoşbəxt ola bilməmək haqda… İkisinin də

ortaq nöqtəsi tənhalıq idi. İnsanların onları anlaya bilmə-mələri idi… Bəlkə də onlar bu dünyanı başa düşə bilmirdilər. Həmişə müzakirə edir, gəlib çıxdıqları yer isə fərqli yollarla bir-birinə yaxın cavablar almaqdan o tərəfə gedib çıxmırdı.

Özlərindəki çatışmazlıqları açıb ortaya qoydular əvvəlcə. Sonra kiçik xoşbəxtliklərlə necə böyük sevinclər yaşaya biləcəklərini müzakirə etdilər. Həyat onlara həmişə

xoşbəxtliyin kiçik bir parçasını bağışlayırdı ancaq! Ya da bəzən…

Səlim, – ”Xoşbəxt olmaq hər şeyə sahib olmaq deyil, sahib olduğun qədərini hər şeyinə çevirə bilməkdir”, –

dedi. Məsələyə belə yanaşma çox xoşuna gəldi Bukrenin.

“Keçmişi düşünək indi”, – dedi sonra Səlim.

Bukre o dəqiqə qaşlarını çatdı: “Bax, Səlim! Əgər sil-məyəcəksənsə keçmişimin tozlu rəflərinə üfürmə. Sonra sən gedirsən, mən boğuluram o tozun içində”.

Səlim bu sözdən xoşhallanaraq gülümsədi. Artıq Bukreylə çözələyəcək mövzu tapmışdı: “Həyəcanlanma, Yavru Quş. Dərdləşirik öz aramızda”.

Bukre başladı bu dəfə sözə: ”Dayanmadan kiməsə

ehtiyac hiss etmək nədəndir, Səlim? Yəni nə üçün həmişə

iki nəfər olmaq arzusundayıq? Yüz dəfə and içsək də bir də heç kimə könül verməyəcəyimizə, ağrısını bir az unut-duqdan sonra yenə yeni sevgili axtarma ehtiyacı hiss edirik. Halbuki mən tənha qalmağı sevən biriyəm. Görəsən, adam axtarışımız sevilmək arzumuzdan qaynaqlanır, yoxsa ürəyimizin yaralarına sarğı üçündür?”

251

“Bax, Bukre, – deyə sözə başladı Səlim. – Sosial varlıqlar olsaq da, hərdənbir yalnız qalmaq istəyə bilərik.

Amma bu yalnız yaşaya biləcəyimiz mənasını verməz.

Sevmək, sevilmək… Bunlar çox gözəl duyğulardır əlbəttə… Sevgidən yana hər kəs bizim kimi bəxtsiz deyil ki…

Elə bir-birinə yaraşan, elə xoşbəxt insanlar var ki… Bir ömür əl-ələ yaşayıb həyatı başa vuranlar tanıyram mən.

Baxma sən bizim bəxtsizliyimizə. Mən bir gün bəxtimizin tərsinə dönəcəyinə və axtardığımız sevgini tapacağımıza inanıram. O vaxt biz deyil, bizi seçən adam yaralarına sarğı üçünmü, yoxsa eşq üçünmü gəldiyini bizə isbat edər.

Bunu etməklə o adam doğru adam olub olmadığını da sübut etmiş olacaq”.

“Quzu, əgər keçmişdəki əzablarım qarşımdakı insanda yoxa çıxmırsa, o adam xoşbəxtliyimin başlanğıcı ola bilməz. Həyatıma girəcək insanın məni sadəcə xoşbəxt etməsi kifayət etməz, keçmişimdəki acıları da unutdurması lazımdı. Bu bir başlanğıc deyil, görünməz bir qələmlə geriyə doğru silməkdir içini qaraldan hər şeyi… Çünki bilirsən bir gün təkrarən üzə çıxacağını onların”. Sonra Səli-minüzünə baxdı Bukre. Onun düşüncələrini də bilmək istəyirdi.

“Məncə bir az böyük ümidlər yükləyirsən eşqə”, –

deyərək sözə başladı Səlim. Bu cavabdan bir az təəccübləndi Bukre. Gözləmirdi… Davam etdi Səlim: “Sən sənin kimi sevən birini istəyirsən, Quşum. Amma hər kəs eyni cür sevməz, sevə bilməz. Sənin kimi sevən birini tapdığın zaman həqiqətən xoşbəxt ola biləcəyinimi düşünür-sən? Məsələn, mən özüm kimi birinə heç dözə bilmərəm.

Yaxud sən, özün kimi biriylə heçmi savaşmayacaqsan? Bu 251

özünlə savaşmağa bənzəməzmi bir az da? Bax, o bir-biri üçün yaradılmış insanlar deyimi vardır ha… Elə birini tapdığın an möcüzə olacağını düşünənlər var haa… Mən inanmıram belə şeylərə. Bir-biri üçün yaradılmış insanların bir-birini tapmasının necə möcüzəvi tərəfi ola bilər ki?

Конец ознакомительного фрагмента.

Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.