скачать книгу бесплатно
Һәммәсеннән бизеп кисәктән,
Егыласың кайчак түшәккә…
Безнең әле бер җир авыртмый…
Йөрәк кенә менә кайчакта
Туктыйм-туктыйм, диеп куркыта.
Сөенсәң дә аңа ярамый,
Көенсәң дә аны яралый.
Дөнья исә моңа карамый,
Алып, дулкыннарга ыргыта:
Буйсындырам барыбер, дип көлә,
Буйсынмаганны да бик белә…
Йөрәк, йөрәк, ә син тип кенә!
Безнең әле бер җир авыртмый…
Күңел генә менә кайчакта
Әрнеп-әрнеп сыкрый, сызлана.
Өермәләр җанда кузгала.
Мин үзем бер ялгыз кыз бала,
Балаларын Җирнең кызганам.
Бәлаләрен уйлап борчылам,
Бәхет эзләп, көн дә юл чыгам:
Якынайтам, имеш, арасын.
Сызлап тора дөнья ярасы…
Безнең әле бер җир авыртмый…
Шагыйрь догасы
Кара таплардан арынып,
агарып булса икән.
Иске күлмәктән калып та,
яңарып булса икән…
Чирәмгә басып йөргәнгә
куана белсәң икән.
Билгесез көнгә ашкынып
уяна белсәң икән.
Юклыктан түгел, туклыктан
борчыла алсаң иде.
Чыгып булмаслык хәлдән дә
бер чыга алсаң иде…
Кеше өчен чын күңелдән
кайгыра белсәң икән.
Кемнең кемлеген бүгеннән
аера белсәң икән.
Рәнҗегән чакта язмышка,
берәү көч бирсә иде.
Иртә кермәгән акыллар
инде кич керсә иде…
Үзеңнән дә өстен булып
кала белергә иде.
Төзәлер өчен, дөньяга
кабат килергә иде…
Күршеңдәге дустыңны да
сагынып булса икән.
Сүнәм-сүнәм, дигәндә дә
кабынып булса икән.
Кара таплардан арынып,
агарып булса иде.
Искереп бетсәң дә Җирдә,
яңарып булса иде…
Үкенү
Бүген ямьсез төш керде.
Үлгәнемне күрдем…
Кырык эшем кырылып калган,
имеш.
Үлгән килеш,
Шуңа үкендем…
Күпер һәм елга
Күпер беркөн нәрсәгәдер бик кинәнеп
Көлгән булды тын Елгадан, мин кемләнеп:
«Минем кебек эш күрсәтү кайда сезгә!
(Елга, имеш, көн уздыра файдасызга.)
Күрмәс иде сине беркем, мин булмасам,
Юлчыларның төп терәге мин ләбаса…»
Күпер шулай әй мактана, күперенә,
Тик ул, имеш, игътибарның иң түрендә…
Тыйнак Елга артык исе китми бер дә
Җавап бирде сабыр гына шул күпергә:
«Әйе, Күпер, каршы килмим дөрес сүзгә.
Тик онытма: мин булмасам, син соң нигә?!»
Янар-янмас…
Янар-янмас, сүнәр-сүнмәс
Яшәү нигә хаҗәт ул? —
Вакытында килми йөргән,
Соңга калган әҗәл ул…
Уй
Уй бетерде, уйды йөрәкне,
Уйлап, дөнья көнен оныттым.
Артык уйга салып башымны,
Уйламаган хәлгә юлыктым…
Җырларга сыяр идем
(Җыр)
Бакчаларга чыгар идем,
Алмалар җыяр идем.
Алмалар күк тулды күңелем,
Өзелеп бер җырлар идем.
Болыннарга чыгар идем,
Чәчәкләр җыяр идем.
Мине сагынып бер җырласаң,
Җырыңа сыяр идем…
«Саран да соң син, и табигать!..»
Саран да соң син, и табигать!
Җир йөзенә бары бер кояш биргәнсең.
Юмарт та соң син, и табигать!
Берүземә зуп-зур бер кояш биргәнсең.
Бу көн
Бу көн белән ничек хушлашырга —
Бу көн миңа шундый кирәктер!
Бу көн белән аерылган йөрәк —
Кан саумаган җансыз йөрәктер…
Бу көн миңа, һәрбер сулышыңның
Кадерен бел, дип кисәтәдер күк.
Мәгънәсезгә үткән кичәләрнең
Һәммәсе дә исәптәдер күк.
Бу көн миндә «бүген» булып түгел,
Туасы таң булып яшәде.
Актарылды дөньям, әйтерсең лә
Аяз көндә яшен яшьнәде.
Бу көн минем туры килде, ахры,
Бәхет серен ачкан чагыма.
Никтер хәзер үткәннәрне түгел,
Киләчәкне күбрәк сагынам…
Киңәш
Кыек атып туры тидердем, дип
Хафаланды куркак бер бәндә.
Кайгырды ул, «ялгыш» корбанының
Үчне алачагын белгәнгә…
Киңәш бирдем аңа, бу ялгышны
Була әле, димен, төзәтеп.
Кыңгыр эшне кирәк фаш итәргә,
Кыек атып түгел, төз атып…
Бер уйлаганда…
Бер уйлаганда, бер уйлаганда,
Гаҗәп тә соң тормыш дигәнең:
Әйләнә дә кала түшәмгә
Кичә басып йөргән идәнең…
Бер уйлаганда, бер уйлаганда,
Сәер дә соң кеше дигәнең:
Ярдәм сорап килсәң – күз йома
Кичә генә дус дип йөргәнең.
Бер уйлаганда, бер уйлаганда,
Кызык та соң бу дан дигәнең:
Булып чыга шома урындык
Кичә алтын тәхет дигәнең…
Бер уйлаганда, бер уйлаганда,
Ярылып яткан ялгыш дигәнең
Мөһерен сугып раслый да куя
Берәүләрнең язмыш дигәнен…
Көткән көн
Ниһаять, килде ул көн!
Барысы да утырды үз урынына.
Иң мөһиме: куелды
тиешле бәяләр.
Күп кенә сыйфатлар, сүзләргә
Өстәлде куштырнак-җәяләр…
Һәммәсе кайтты да утырды,
Үз урыны: түре бар, ишек каты…
Кемгәдер – йомшаграк,
кемгә – каты…
Ахыр чиктә
Гаделлек ишек какты.
Кертмичә чара юк —
