скачать книгу бесплатно
Ahmet Zahit, telefon və səs dinləyicilərin qarşısını almaq üçün otaqdakı cihazı işə saldı. Pəncərəsi olmayan başqa bir otağa keçdilər. Hər ehtimala qarşı radionun səsini də bir az verərək işə başladılar.
Dörd nəfər idilər. Otaqdakı dördündü adam isə, Də-mirin Polis İdarəsi daxilindəki Kəşfiyyat Bölməsində işləyən adamı Zeki Atlıydı. Rütbəsi, ikinci sinif polis rəisi olan Atlı da neçə illərdir ki, Mehmet Demir və qrupu ilə birlikdə hə-rəkət edirdi. Demir kimi o da Adapazardan idi. Çox yaxşı polis işçisiydi. Onun bu qrupdakı vəzifəsi də, polis təşkila-tının nəbzini tutmaq, məlumatları onlara çatdırmaq idi.
O günki yığıncaqda hər şeyi tək-tək yenidən gözdən keçirirdilər. Artıq hazır idilər. Mehmet Demirin ilk addı-mından etibarən, müəyyənləşən yerə gələnə qədər bir daha qəti görüşməyəcəkdilər.
Təcili nə isə olanda, qəzetlərin qoşa səhifələrində yer alacaq “OSTİM-də 4 mərtəbəli mərmər atelye satılır” elanı görüş üçün şifr olaraq istifadə ediləcəkdi. Təbii ki, boş-bo-şuna üçüncü şəxsləri bu məsələyə qatmamaq üçün, elanda daha əvvəl müəyyən etdikləri aktiv olmayan bir nömrə ola-caqdı.
Böyük mübarizə başlayırdı. Demir və adamları göz-yaşı içində bir-birini qucaqlayaraq vidalaşdılar.
Mehmet Demir qucaqladığı hər dostuna bunu söy-ləyirdi:
– Qardaşından ayrılırsan, amma Allahın izni ilə Xa-qanın səni gözləyir. Dostu da ona:
– Canım, qanım vətənimə və Xaqanıma fəda olsun – deyərək başını xəfif əyirdi .
Demir elə həmin günün axşamı gizlicə Oran səmtin-də bir evə ziyarət etdi.
– Qardaş, qərar verdik ki, artıq başlayaq. Səndən dəstəyini və dualarını almağa gəlmişəm.
– Allah utandırmasın gözəl qardaşım. Allah doğru-nun, inananın yanındadır. Bacaracağına inanıram.
– Sağ ol, qardaş. Üstümüzdə böyük əməyin var. Haqqını halal elə.
– Halal olsun. Allah yar və yardımçın olsun. Vəziy-yət necə olur olsun, qapım sizin üzünüzə həmişə açıqdır, bunu unutma. Necdetdən xəbər varmı? O da sizə qoşulacaq düzdürmü?
– Bilirsən kəndə çəkildi. Seçkilərdə namizəd göstər-mək istəyirəm.
– Yaxşı fikirdi. O da mütləq qatılar.
– Mən də elə düşünürəm. Salamat qal, İslam qarda-şım, dualarını əsirgəmə.
***
Mahmut Dilaver katibəsinin meqafondakı səsini eşi-dəndə rahatlıqla son anket nəticələrinə baxırdı. Nədənsə bu xatunun səsini eşidəndə içi qıdıqlanırdı.
Doğurdan da çox xoş səsi vardı. Onu katibə olaraq seçməsində əndamıyla birgə bu dəvətkar səs tonu da təsirli olmuşdu.
– Əfəndim, Mehmet Demir bəy zəng edir, telefonu qoşum?
– Qoş yavrum, gözləyirəm.
Gün hardan çıxıb? Ondan heç xoşu gəlməyən Meh-met Demir durduq yerə heç zəng etməzdi. Bunları düşünə-düşünə gərildiyin hiss edirdi.
– Ooo Mehmet bəy, bu nə şərəfdir. Necəsiniz? Bu-yurun…
– Əstəğfürullah Mahmut bəy, sizə zəng etməyib, ki-mə zəng edəcəyik ki? Ölkənin vəziyyəti göz önündədir. De-dim baxım hələ bizim iqtidara namizəd olan partiyamızın li-deri nə düşünür?
– Mən də sizə zəng edib görüşək deyəcəkdim. Nə vaxtdır həsb-hal edə bilmirik? Ölkə pis vəziyyətdədir. Kö-şənizdən bəzi gerçəkləri yazılarınızda vurğulasanız çox bö-yük xidmət etmiş olarsınız.
– Əlbəttə, işimiz budur, bilirsiniz. Eyni şeyləri fikir-ləşirik. Görün nə deyirəm, qarşıdakı həftə içi görüşək. Göz-lərdən uzaq bir görüşmə olsun, narahat edilməyək. Mən si-zə zəng edərəm, mümkündürmü?
– Çox yaxşı olar, Mehmet bəy, sizin zənginizi gözlə-yəcəm. Lakin bir gün əvvəl zəng etsəniz çox yaxşı olar, gö-rüşlərimi nizamlaya bilim.
– Yaxşı. Görüşənə qədər, işiniz avand olsun.
Ölkənin ən çox satılan qəzetinin ən çox oxunan ya-zarı zəng etmişdi. Məlum məsələydi ki, iqtidara gələcək partiyanın lideri ilə yaxınlaşmaq istəyirdi. Bu adamın yazı-larını hər gün on milyon adam oxuyurdu. Yazıları ölkə gün-dəmini arxasınca sürükləyirdi. Mehmet Demir kimi bir ada-mı qazanmaq çox yaxşı olardı. Amma, nəyə görəsə bu ada-mın adını duyduqda belə Dilaver gərginləşirdi.
***
Axşam saat yeddiyə yaxınlaşanda Mahmut Dilaver və dəftərxana müdiri Ekrem Sayhan, Demirin özəl ofisinə gəlmişdilər. Rəsmi vəzifələrinə görə Demirin özək heyətin-dən yanında heç kəs yox idi. Ofisdə sadəcə katibəsi və iki cangüdəni var idi.
Bir müddət havadan-sudan söhbət etdikdən sonra Mehmet Demir, əlinə keçən xüsusi bir araşdırmanı göstər-mək istədiyini bildirərək, yan otağa keçməyi təklif etdi. Baş-başa olmaqları daha yaxşı olacaqdı. Bundan xoşu gəlmədi-yini yerində vurnuxaraq bəlli edən dəftərxana müdiri, Dila-verə:
– Mən burada gözləyərəm, əfəndim, – deyə bildi.
Demir yolu göstərdi və hər ikisi iç otağa keçdilər. Bu otaq, dünyada mövcud texnologiyalarla dinlənilməsi müm-kün olmayan bir otaq idi. Divarları və döşəməsi, beş santi-metr qalınlığında metal ilə örtülmüşdü. Pəncərəsi yox idi. Səs əks-sədasının qarşısını almaq üçün istifadə olunan tex-nologiya sayəsində, kimsə otağın qapısına qulağını söykə-yib qulaq assa belə, içəridə top atsalar heç nə eşidə bilməzdi.
Eyni zamanda, otaqda, hərəkət edən hər şeyi anında çəkə bilən 5 ədəd yeni texnologiyanın məhsulu kamera var idi. Üstəgəl, fısıltını belə qeyd edə bilən səs sistemi quraşdı-rılmışdı.
Slaydın nümayişi bitdikdən sonra pultla cihazı sön-dürən Demir, Mahmut Dilaverə baxdı. Adam qan-tər için-dəydi. Stolun üstündəki qrafindən bir stəkan su dolduraraq ona uzatdı. Titrəyən əlləriylə stəkanı ağzına tərəf aparan Di-laverin halı, su içərkən özünü nəhəng bir timsahın dişləri arasına salan antilopu xatırladırdı.
– Bu nə deməkdir, Mehmet bəy, – deyə bildi.
Bütün təmkinliyi ilə Mahmut Dilaveri süzən Meh-met Demir, özündən arxayın formada:
– Yəqin başa düşdünüz ki, bir az əvvəl baxdıqlarınız siyasi həyatınızı bitirmişdir, hörmətli Dilaver. Düşünürəm ki, bunda həmfikirik. İndi cavab verməyimiz lazım olan əsl sual, bundan sonra nə olacağıdır.
Mahmut Dilaver, başını yerdən qaldıra bilmirdi. Zehnində yüzlərcə sual onu rahat buraxmırdı. Ölkənin ən çox oxunan köşə yazarı bu dosyeni ələ keçirmişdisə, doğur-dan da işi bitmişdi. Nə etməliydi? Nə deməliydi? Bu adam ondan nə istəyəcəkdi? Görəsən, bu işdən çıxacaq bir yol var idimi? Demiri razı sala bilsə, dosyeni yox edə bilərdimi?
Bir qədər sonra başını qaldırıb yazıq bir ifadə ilə De-mirə baxan Dilaver:
– Bunu kim hazırlayıb? İndi nə olacaq? – deyə sual verdi.
Stoluna söykənərək ayaq üstə Dilaveri süzməyə da-vam edən Demir:
– Bunlar lazımsız xırdalıqlardır, Mahmut bəy, – dedi. Bu dosye, bir çox önəmli şəxslərdə var. Hamısı da mənə bağlı olan adamlardır.
Mehmet Demir sözünə qaldığı yerdən davam etdi:
– Məni partiyanıza dəvət edəcəksiniz. Üzv olaca-ğam. İki ay sonra keçiriləcək fövqəladə konqresdə partiya sədri olaraq məni təklif edəcəksiniz. Sizi pulla bu vəzifəyə gətirən qərbli qardaşlarınız və biznesmenlər daxil, heç kimə heç nə hiss etdirməyəcəksiniz. Hər şey konqresin keçirildiyi gün olub bitəcək. Dediklərimi başa düşdünüzmü? – dedi.
– Bunu edə bilməsəniz… deyərək gözlərini Dilaverə dikən Mehmet Demir:
– Edərəm. Əmin olun ki, edərəm. İndi dediklərimə hərfi-hərfinə riayət edəcəksiniz. Heç kimə də heç bir şey hiss etdirməyəcəksiniz. Sizdən bayrağı mən təhvil alıram. Daha kirlətməyinizə icazə vermərəm. İndi isə gedə bilərsiz, – de-yərək, qapını göstərdi.
Mahmut Dilaver, tökülə-tökülə ayağa qalxdı. Qapıya tərəf səndələdi. Qapı tutacağına tərəf əlini uzadarkən:
– Dosyenin ictimaiyyətin əlinə keçməyəcəyində sizə güvənirəm, – deyə bildi.
Mahmut Dilaver, nələrin danışılacağını xəyal etdiyi bu otaqdan və eyni zamanda Türkiyənin siyasi həyatından çıxıb gedirdi.
***
TİP-in sədri Mahmut Dilaver, Balqatdakı partiya qə-rargahında çoxsaylı iştirakçının yer aldığı mətbuat konfran-sı təşkil etdi. Mətbuat orqanlarına göndərilən dəvət mət-nində, partiyaya çox əhəmiyyətli bir şəxsin üzv olacağını xüsusilə qeyd etmişdi. Buna görə də, konfrans salonu ət-ətə dayanmış qəzet və televiziya müxbirləriylə dolu idi.
Mahmut Dilaver salona Mehmet Demirlə əl-ələ gir-di. Sevinc dolu ifadəylə kreslosunu çəkib oturaraq, Mehmet Demirə də sağ tərəfində yer göstərdi.
– Dəyərli mətbuat işçiləri, dəyərli vətəndaşlarım, Türk mətbuatı və düşüncə həyatının mümtaz şəxslərindən biri olan, çox hörmətli Mehmet Demiri uzun çəkən müzaki-rələrin sonunda partiyamıza üzv olmağa razı salmışıq. Öl-kəmizin və bölgə ölkələrinin hal-hazırki gücü hamımıza mə-lumdur. Uzun müddətdir onu partiyamızın sıralarında gör-mək istəyir, fəqət razı sala bilmirdik. Ona:
– "Ölkənin sənə ehtiyacı var. Daha gözləyə bilməz-sən", – dedim. Və nəticədə artıq bizim yanımızdadır. O, istər partiyamıza, istərsə də ölkəmizə, bundan sonra siyasi are-nada xidmət edəcəkdir.
Dilaver doğrudan da gözəl danışmışdı. İnanılmaz formada bəsirətli davranmış, Demirin partiyaya qatılmasın-dan böyük bir sevinc hiss etdiyi görüntüsünü verə bilmişdi.
Dilaverin ardınca Mehmet Demir də qısa çıxış edə-rək, ölkənin və bölgənin içində olduğu, sabitsizlik və qarı-şıqlıqların, siyasətə TİP sıralarında qoşulmasının qaçınılmaz olduğunu dedi. TİP sıralarında ölkə üçün əlindən gələn bü-tün gücünü sərf edəcəyini bildirdi.
Bu çıxışların ardınca Amerika tərəfkeşi olan televizi-ya müxbiri Mahmut Dilaverə:
– Hörmətli sədr, müxtəlif vaxtlarda etdiyi çıxışlarla milliyyətçi olduğunu göstərən hörmətli Dəmiri partiyanıza transfer edərək, ifrat milliyyətçiliyə doğru yön dəyişdirmiş olmursunuzmu?
Gözlərinə bir anlıq işıq gələn, sualdan məmnun ol-duğunu gizləməyən Mahmut Dilaver:
– Bu hardan çıxdı, yoldaşlar. Hörmətli Dəmirin bu günə qədər tutduğu yol və davranış Türkiyənin mənfəətlə-rini düşünmək çərçivəçindədir. Partiyamız ölkəmizin çiçək-lənməsi üçün var olduğu üçün, hörmətli Demir ilə birlikdə fəaliyyət göstərməyimizdən təbii nə ola bilər ki? – şəklində bir cavabla vəziyyətdən çıxmağa çalışdı.
Elə baxışlar Mehmet Demirə çevrilmişdi ki, bu dəfə də Amerika və Yəhudi media nəhənglərinin satın aldığı bir digər kanal müxbiri:
– Ancaq hörmətli Demirin keçən il qələmə aldığı bir yazısında, kürdlər üçün olduqca faşist ifadələr yazdığı xati-rələrimizdədir. Hörmətli Demirin kürd, erməni və yunanlar, yəni ümumilikdə azlıqlar haqqındakı sərt fikirləri dəyişib-mi? Yoxsa, partiyanızın siyasi düşüncəsi ifrat milliyyətçiliyə yaxınlaşmışdır? – yönündəki təhrikedici suallar ard-arda gə-lirdi.
Müxbir sualını Dilaverə gözünü dikərək verdiyi üçün, yenə Dilaver cavab verdi:
– Yoldaşlar, TİP sağ mərkəz və demokratizmə bütün səmimiyyəti ilə inanan insanların təşkil etdiyi partiyadır. Hörmətli Demirin yazdığı yazılar, etdiyi çıxışlar hamımızın yadındadır. O, demokratik və dünyəvi cümhuriyyətə kö-nüldən bağlı dəyərli bir jurnalist, yazar və mütəfəkkirimiz-dir. Ölkəmizin od-alovun içində qıvrıldığı bu dövrdə, çi-çəklərdən yazı yazmasını gözləyə bilmərik, düzdürmü?
Mehmet Demir, bu cür sualların veriləcəyini gözlə-yirdi. Yaxşı da hazırlanmışdı. Xəfifcə mikrofona tərəf əyilə-rək:
– Yoldaşlar, əvvəlcə onu qeyd edim ki, mən TİP-ə qatıldım, TİP mənə qatılmadı. Bu o deməkdir ki, partiyada özümü ifadə edə biləcəyim bir zəmin gördüm. Bəzi yazıla-rımdakı fikirlərdən bəhs etdiniz. Yazılarımın faşist ifadələrə ehtiva etdiyi sizin fikrinizdir. Bu günə qədər bu yöndə heç bir tənqid görmədiyimi ürəyiaçıqlıqla deyə bilərəm. Bəzən sərt üsluba doğru yönəldiyim doğrudur. Ancaq təqdir edər-siniz ki, bütünlüklə yanan evini söndürməyə çalışan adam bunu etməyib nə edəcək ki? Bəzi çıxışlarımızı bu aspektdə qiymətləndirməlisiniz. Mən bu günə kimi yazdığım və da-nışdığım hər şeyin altına öz imzamı atdım. O imzaların mü-rəkkəbi hələ də silinməyib, – dedi.
Suallar xüsusən də bəzi ətrafların əhatəsindəki me-dianın bu işdən heç məmnun qalmadığın göstərirdi. Bu da gözlənilməz bir şey deyildi.
Sabahısı gün, tərəfkeş media nümayəndələri tərə-findən hazırlanan xəbərlər ifrat milliyyətçi Mehmet Demirin TİP-ə qatılması başlığı ilə hazırlandı. Türkiyənin öncül tele-viziya kanalları və qəzetləri, Mehmet Demirin kürdlər və er-mənilər haqqında yazdığı bəzi sərt yazılarını dayanmadan təkrar-təkrar yayımladılar.
Ancaq çöldəki vətəndaşlar onlar kimi düşünmürdü. Demirin TİP-ə qatılması ilə veb saytlarda keçirilən anketlər, xalqın bu transferi doğru qəbul etdiyini göstərirdi. Demir qrupunun hazırladığı böyük kütlənin qatıldığı anketdə də, xalqın 76,8 faizi onun TİP-ə qatılmasına müsbət baxırdı. Bu da öz növbəsində insanların Mehmet Demirdən çox şey gözlədiklərini göstərirdi.
***
Manhettenin içindən mizraq kimi göyə yüksələn "Edwards Invest Bank"ın (EIB) 189 mərtəbəli göydələninin ən üst mərtəbəsindəki böyük ofisin sıxıcı havası telefonun səsiylə əks-səda verdi.
Künclərindən yüksələn sütunları, piramida və firon təsvirləri ilə dolu qabartmalarıyla Misirdən oğurlanmış bir qəbiri xatırladan nəhəng masada, mısmırığını tökmüş bir qoca oturmuşdu. Çənəsindən sallanan ətlə və heybətli bur-nuyla sfinksi xatırladan yaşlı adam, yanını kəsdirmiş, borclu dövlətlərlə əlaqəli hesabatı təqdim edən gənc iqtisadçıya çıxması üçün işarə elədi.
Telefonun o biri ucundakı səs, hər zaman fəlakətli xəbərlərlə ortaya çıxıb pulları xərcləmək üçün müqəddəs hədəflər göstərən Ser Toni Forlova aid idi.
Qərbi Avropa ustadi-əzəmi olan Böyük Britaniya Lordlar Palatası nümayəndəsi Ser Toni Forlov, Dünya Tən-zimləmə Komitəsinin fəxri başqanıydı. Dünyaya nizam ve-rən bu komitə, ildə bir dəfə toplaşırdı. Fəqət əhəmiyyətli si-yasi və hərbi dəyişikliklər olduğu zaman fövqəladə toplan-tılar da olurdu.
Komitənin əvvəlcədən müəyyən etmədiyi dəyişik-liklər qarşısında, hər biri yüzlərcə milyard dollarlara sahib olan pul baronlarının ortaya qoyduğu fövqəladə hal büdcəsi ilə dövlətlər müharibəyə sürüklənir, hökumətlər ləğv edilir, dövlət başçıları aradan götürülürdü.
Dünyanı idarə etməkdən nə qədər xoşu gəlsə də, bu cür fövqəladə gündəmlər, pula sitayiş edəcək qədər aşiq olan Mayk Eduard üçün milyonlarla dollarla vidalaşma anı olduğu üçün, sıxıntı qaynağıydı.
Narahat üz ifadəsiylə arxaya söykənib yekə qarnını qaşıyan Mayk Eduard:
– Eyy Toni, bu nə sürprizdir? – deyə guruldadı.
Budur, yenə Ser Toninin cırıltılı səsi qulağını cır-maqlamağa başlamışdı.
– Türkiyədəki yeniliklərdən xəbəriniz varmı, Mayk?
– Nə olub ki, orda, xəbərim yoxdur.
– Belə də bilirdim. Təbii ki, xəbərin olmaz, başını basdırdığın dollarlardan fürsət tapmırsan axı. Heç də xoş ol-mayan şeylər olur, Mayk. Bu dəqiqə elə bil havadayam. Sək-kiz saat sonra komitə üzvləri hazır olsun. Amma hamısı gəl-sin. Bu, çox vacib məsələdir.
Telefonu yerinə qoyarkən lap mısmırığını tökən Mayk Eduard:
– Aha, yenə sonu gəlməyən bir toplantı başlayır… – deyə düşündü.
Səs gücləndiriciyə basaraq katibəsinə qışqıran Eduard:
– Bu lənətə gəlmiş Latın Amerika operatorunu gön-dər bura, – dedi. Bir də bizim poker oynayanlara zəng edib de ki, sabah onları klubda gözləyirəm.
Dosyelər qucağında, utancaq addımlarla içəri girən Con Depler yanına gələnə qədər gözlədi. Sonra anidən ovu-nun üstünə atılan aslan kimi masaya doğru əyilərək:
– Bu lənətə gəlmiş latınlara tək-tək zəng et de ki, tez pullarını ödəsinlər. Hansı palçığa batırıblar, kimə yedizdi-riblər mənlik deyil. Həftənin əvvəlində 60 milyard dolları masamın üstündə görmək istəyirəm. Başa düşdün? – deyə kükrədi.
Yekəqarın pul baronunun tüpürcəyindən sir-sifəti is-laq olan Depler:
– Baş üstə, əfəndim – deyərkən küləyə tutulmuş qo-vaq yarpağı kimi titrəyirdi. Üç il əvvəl 5 Latın Amerika öl-kəsi, 600 milyard dollar və üçdən biri EIB-ə aid olan kredit borclarını ödəməyəcəkərini bildirdikdən bəri, ixtiyarı ilk də-fə bu qədər əsəbi görürdü.
***
Böyük mübarizədən əvvəl bir az mənəvi dəstək və güc toplamaq istəyən Mehmet Demir, həyat yoldaşı Yase-min, övladları Kaan və Tuğçeni də götürüb boya-başa çat-dığı Bıçkılı kəndinə getdi.
Ata-babaları Şeyx Şamilin Rus çarlığı qarşısında məğlub olmasının ardınca 1864-cü ildə Osmanlı torpaqları-na hicrət etdiyi vaxt, oradakı kəndlərinə birə-bir bənzəyən bu cənnət parçasını tapıb məskən salmışdılar. Bura, sağlam qayın meşələriylə örtülü bir vadinin başlanğıcında, yamya-şıl bir kənd idi. Kəndin üç tərəfi gur meşələrlə bəzənmiş sı-ra dağların əhatəsində idi.
Demir burada boya-başa çatmış olmasına rəğmən kəndin gözəlliyindən heç vaxt doymamışdı. Fürsət düş-dükcə özünü kəndinə atır, tüfəngini götürüb meşəyə gəzin-tiyə gedərdi. Uşaqlığından bəri fürsət yarandıqca meşəyə gedər, yüksək bir təpənin başında bağdaş qurub düşüncə-lərə dalardı. Nəyə görəsə bu meşəliklərdə onu cəlb edən bir şey var idi. Meşəyə gəldiyi zamanlar, özünü təmizlənmiş, dərdlərdən uzaq, mənəviyyatı güclənmiş kimi hiss edirdi.
Kəndə gedəndə yenə eyni şeyi təkrar etdi. Oğlu Ka-anı da yanına alıb meşəyə doğru yollandı. Meşəyə çatmaz-dan əvvəlki son fındıq bağçaları ailəsinə aid idi. Oğlu Kaa-nın yol boyunca uzanan fındıq bağçalarına qürurla baxdığı-nı gördükdə:
– Eyni mənəm, – deyə düşündü. O da, fındıq bağça-larının yanında durub, uzun müddət seyrə dalardı. Nazlı fındıq budaqları, ona bərəkəti xatırladırdı.
– Oğlum, bu fındıq bağçası o vaxtlar sıx bəstəboy ağaclar və tikanlarla örtülü keçilməz bir meşəydi. Rəhmətlik babanın dəryaz və külünglə buranı təmizləyib fındıq kolları əkdiyini bilirdinmi?
– Hə, ata. Dəfələrlə danışıbsan. Rəhmətlik babam çox çalışqan biriymiş.
