скачать книгу бесплатно
Aşeka
Babacan Pesenkurdu
Səyahətlər haqqında saysız-hesabsız hekayələr, şeirlər yazan Babacan Pesenkurdu hər cümləsini elə incəliklə oxucuya çatdırır ki, düşüncələr canlanır, ifadələrdəki müdriklik, fəzilət aydın olur. “Aşeka” eşqini axtaran yunan kapitanın gəmisidir. Əsrlər boyu limandan-limana yan alır, müxtəlif sevgi hekayələrinə şahidlik edir. Kitabdakı hekayələrin hər birində “Aşeka” var. Onları birləşdirən ortaq cəhət də məhz budur.
“Aşeka” ağaca dolanmış sarmaşıq mənasını verir. Sarmaşıq sağlam ağaca dolanaraq onun suyuna şərik olur. Ağaca elə sıx dolanır ki, eşqi ilə təkcə ağacı yox, elə özünü də məhv edir. Sarmaşıq ağacsız, ağac susuz yaşaya bilmədiyi üçün, bir gün su quruyacaq, ağac da, sarmaşıq da onunla bərabər məhv olacaq. Eşq də elə budur. Eşq – “Aşeka”dır. Eşq – ondan imtina edə bilməyənlərindir…
Babacan Pesenkurdu
AŞEKA
Eşq – ondan imtina edə bilməyənlərindir…
Ön Söz
Dünyada milyarddan çox insan olsa da,
Sənsiz palıd meşəsində yaşayan çinar kimi tənhayam…
* * *
Hər şey eşqin varlığı ilə başladı.
Hər canlı onunla həyata gözünü açdı və onunla da yox oldu. Can verənlə can alan eyni idi, amma mərhum hər zaman biz olduq…
Halbuki, eşqin heç bir təqsiri yox idi…
Ağıllı canlılar idik.
Eşq qəlbimizə qoyulmuşdu, biz isə ayrılığı kəşf etdik!
Məsələn, gecələrin uzunluğunu, açılmaq bilməyən səhərlərin eşqsiz dünyaya gəlmədiklərini də öyrəndik.
Eşqimiz hər zaman ulduzlu, əlaçı idi, amma buna baxmayaraq, şəhadətnaməmizi alıb bu həyatdan məzun ola bilmədik…
* * *
Həyatımı sənin dodaqlarında buraxmağa belə razıyam…
* * *
Sinəmiz sevgi ilə dolu idi. Yerini başqası ilə əvəz etmədik, “Qoy ciyərlərimiz parçalansın” – deyə düşündük.
Köksümüzə yarın nəfəsindən başqa nəfəs toxundurmadıq.
Bəlkə də, eşq ilə ayrılıq arasındakı səyahətdə bir dayanacaq idik: səhv insanların gəldiyi, doğru olanların isə getdiyi bir dayanacaq…
Onlar getdi; geridə qalan həmişə biz olduq!
* * *
Biz ola bilsəydik, hər şey ola bilərdik.
* * *
Eşq üçün dünyadakı hər yeri gəzdik, hətta göy üzünü, dərya üzünü, yer üzünü belə…
Arxasınca səhralara düşdük, sərgərdan olduq, dağları dəldik, öldürdük, öldürüldük.
Qəm, kədər – heç biri bizi incitmədi, amma Yarın bir sözü ilə büllur qab kimi qırıldıq, çilik-çilik olduq. Tənhalığına və yarsızlığına sahib çıxan biz nə olursa, olsun təslim olmadıq.
Sanki bütün dünya ondan ötrü darıxırmış kimi bizə gəldi.
Çünki bizim üçün dünya sadəcə Eşqdən ibarət idi!
* * *
İçimdə elə bir tənhalıq var ki, hamınıza bəs edər.
* * *
Şair deyir ki, “Səni düşündüm… Sonra heç nəyi…”
Dediyi kimi də olurdu. Yardan başqası yalan idi və Eşqin yardan başqa bir dərmanı yox idi.
* * *
Kimin nəyi var bilmirəm, amma mənim üçün bir tək Sən yoxsan…
* * *
Bəzən Eşq ağlımıza özgə vaxt düşünmədiklərimizi gətirirdi.
“Bitdi” deməklə bitmir ki…
Boğazımıza sanki yumruq kimi bir şey ilişib qalır və udquna bilmirdik.
Yara qəzəblənib imkansız olanı belə özümüzə deyirdik.
* * *
Mən burada başqasını sevsəm, Dünyanın o başında sənin canın yanar…
* * *
Halbuki, nə biz başqa birini sevməyi ağlımıza gətirərdik, nə də o, bizi canını yandıracaq dərəcədə sevmiş ola bilərdi.
Soruşsaq belə, cavabını ala bilməyəcəyimiz suallarımız vardı…
* * *
Sən gedəndən sonra nə edəcəyimi bilirsən?
Bilirsənsə, nə olar, mənə də de…
* * *
Biz Eşqə qarşılıq gözləmədən bağlandıq. Bizə görə Eşq də elə budur.
Sevgilim, bu, eşqdir.
Siqaret, kibrit deyil.
Mən sənə görə yanıram, sən mənə görə yanmasan da, olar…
Eşqdə darıxmaq deyə bir şey vardı və bu, bizim ən gözəl etdiyimiz iş idi.
Gedən gəlsə də, gəlməsə də darıxırdıq. Vacib olan Eşq idi, qovuşmaq isə təfərrüat!
* * *
Bir çoxumuz darıxmaq üçün sevmişik, qovuşmaq nə həddimizə?!
* * *
Eşq bizə cəsarət verirdi.
Sevmək bacarığımız tədricən inkişaf edir, daha güclü sevir və daha çox qorxularımızla üzləşirdik.
Bəzən çox cəsarətli sözlər deyirdik.
* * *
Bir halda ki, eşq sənsən, necə istəyirsə, elə də gəlsin.
* * *
Dünya yaranandan bəri Eşq üçün yaşayan biz, ona sahib olduğumuz gecələr sükunət içində yatıb, onunla açdığımız səhərlərimiz üçün şükr etdik. İstər sevgilimizi bizdən alan həyat olsun, istərsə də həyatımızı bizdən alan sevgilimizin özü olsun, biz yenə də bezmədik, usanmadıq.
Bəzən içimizi dəlib-deşən, qəlbimizi yandırıb yaxan bir hisslə yaşadıq. Eşqə olan inamımızı heç bir zaman itirmədik və həmişə bir ümidlə dedik:
“ÜRƏYİM CİNGİLDƏDİ… DEYƏSƏN, MƏNİ SEVDİN!”
AŞEKA
Eşq elə zərifdir ki…
Hökm yeri də odur, Cənnət bağı da…
* * *
Keçmiş zamanlarda köç edən bir qrup ərəb qəbiləsi səhrada tapdıqları vahəni ilahi hörmətlə salamladı. Bu böyük mükafat Allahın hədiyyəsi idi. Tapdıqları sudan dəvələr və uşaqlardan sonra kişilər və qadınlar doyunca içdilər. Sonra qəbilə başçısı gecəni burada keçirməyə qərar verdi.
Həmzə on beş yaşına yeni qədəm qoymuş kök oğlan idi. Dərisi bütün ərəblərdə olduğu kimi tünd qəhvəyi rəngə çalırdı. “Allah məni onun üçün dünyaya gətirib” – deyə düşündüyü Elif vardı. Ona olan sevgisini Elifdən başqa heç kəsin anlamayacağı tərzdə gizlədə bildiyi kimi, yeni tərləyən bığını da qəhvəyi dərisində gizlədə bilirdi.
Elif ailəsinin saymadığı qız uşaqlarından sadəcə biri idi. O, Həmzədən iki yaş kiçik idi, cəmi on üç yaşı vardı. Yaşıdlarının körpə səsləri gecənin zülmət qaranlığında səhranı iki yerə bölən bir pərdə kimi parçalayırdı.
Elif qələm qaşlı, sürmə gözlü, qıvrım saçlı dilbər idi. Onun da gözü Həmzədən başqasını görmürdü. Ancaq Elifin dəyəri ən az iki dəvə idi. Həmzə isə kimsəsiz, yetim idi. Körpəlikdə çox ağladığı üçün hansısa qadın onun adını “Həmzə” qoymuşdu.
Həmzənin dəvəsi yox idi. “Allahın qulu” əbası və Elifə olan eşqindən başqa heç nəyi yox idi.
Köç edənlər üçün gecələr gündüzlərdən daha təhlükəli idi. Həramilər bir yana, səhra itləri və insanların o itlərdən daha qorxunc hekayələr uydurması hər kəsi vahiməyə salırdı. Sanki qaranlığa baxdıqca o zülmətdə adamın gözünə məşum, vəhşi varlıqlar görünürdü. Onları görən gözlərin sahibini tapıb zehnində ona hücum edirdilər.
Keşik çəkmək növbəsi Həmzədə idi. Kaman ustası olan Həmzə, qabını oxlarla doldurub, yayını yoxladı və vahədəki keşik yerini tutdu.
Səhər doyunca su içəndə heç vahənin kənarında bitən ağacı görməmişdi. Bu ağac indiyədək səhrada rastlaşdığı digər ağaclara bənzəmirdi. Bu ağac hündür xurma ağacı idi və aşağı hissəsindən də bar vermişdi. Ağacın qəhvəyi rəngli saçaqlı gövdəsindəki yaşıl yarpaqlar Həmzənin diqqətini çəkdi. Bu yarpaqlar sarmaşıq yarpaqları idi. Həmzə ilk dəfə ağaca dolanmış sarmaşıq görürdü. Nədənsə həmin an Elifi xatırladı. Sarmaşığın Elif, xurma ağacının isə özü olduğunu xəyal etdi.
Sonra onu xəyallarından ayıran səs eşitdi… Kimsə gəlirdi!..
Həmzə diqqətlə qulaq asdı. Ayaq səslərindən gələn şəxsin yaşlı və tək olduğu aydın idi. Altmışdan çox yaşı olardı və çox güman ki, sol əlində əsası vardı. Əsanın ucunda bıçağın olduğunu isə daşlaşmış kaktus qabığına dəyərkən çıxartdığı dəmir çıqqıltısından başa düşmüşdü.
Rəqibi səhrada tək qala biləcək qədər bacarıqlı idisə, demək, həm də güclü idi. Külək əsmədiyindən qulduru qəfildən tuta biləcəyini düşündü. Həmzə gülümsəyəndə dodağını sağ tərəfə əyirdi, elə indi də dodağını əymişdi.
Fikirlərşdi ki, qulduru tutsa, qəbilədə onu qəhrəman elan edərlər və bəlkə də, Eliflə evlənməyinə razı olarlar.
Ancaq həqiqət qarşısını kəsən bu şəxsin kölgəsi kimi aydın idi. Ay sonu peyda olan dolunay həmin kölgəyə daha da əzəmət qatmışdı. Səhra siçovullarının belə səsi çıxmırdı. Ölüm də səssiz sonluq idi…
Ürəyinin döyüntüsünü özü belə eşidirdi. Oxu çıxarıb, yayı dartıb, hazır tutub şahin kimi ətrafı izlədi. Ağlına Peyğəmbərin (s.a.s) Səd Əbu Vəqqas üçün etdiyi dua gəldi və o duadan özünə də pay ayıraraq eyni anda həmin duanı dodaqaltı mırıldamağa başladı: “Allahım, atdığımı hədəfə çatdır və duamı qəbul et…”
Kölgə yaxındır, ox səbrsiz…
Ölüm və həyat, bir-birinə yaxın, lakin bir-birinin əksi olan iki məfhumdur…
Halbuki, Həmzə Elifin o al dodaqlarına bir busə vermək istəyərdi.
Qəlbində “Elif! Elif!” deyə qışqırdı…
Kölgə getdikcə aydın olurdu. Sol ayağı axsayan bu şəxs tanış səslə Həmzəni çağırdı.
– Həmzə, mənəm, Qul Əli.
Həmzə dərindən nəfəs aldı. Yaşam sevinci qəhrəman olmaq fürsətini itirməyinin kədərinə qarışdı. Gələn köçərilərin ağsaqqalı Qul Əli idi. Qəbilənin əks istiqamətində 3-4 kelaynak quşu ovlayıbmış. Axsaq ayağına görə qəbiləyə ancaq indi çata bilibmiş. Dincəlmək üçün vahəni seçən Qul Əli susuzluğunu yatırandan sonra Həmzəyə baxdı. Sonra da Həmzənin arxasındakı xurma ağacına dolanmış sarmaşığı gördü. Elə o an tük ürpədici səslə qışqırdı:
“AŞEKA!”
Sanki möcüzəymiş kimi gözlərini bərəldib heyranlıqla “Aşeka”-ya baxırdı. Əlləri titrəməyə, başını sağa-sola yelləməyə başlamışdı. Həyəcanla: “Aman Allahım, Uca Allahım, odur, bax, odur… Aşekadır!” – dedi. Dodaqları yüksək hərarətdən titrəyən uşaq kimi idi.
Bayaqdan xurma ağacının yanında duran Həmzə nə baş verədiyini anlamağa çalışırdı. Qul Əli əsasını hər iki əliylə tutub diz çökdü.
“Aşeka, eşq, eşq, eşq…” deyərkən göz yaşları Ay işığı düşən vahəni belə qısqandıracaq saflıqla yanağından saqqalına doğru axdı. Bu möcüzənin həqiqət olduğunu anlayanda Həmzəyə izah etdi:
