скачать книгу бесплатно
Waliokataliwa
Owen Jones
Heng Lee aanza kuhisi ajabu sana ghafla, kwa hivyo akakuja kumwona mganga wa mtaani, ambaye ni shangazi yake. Akafanya uchunguzi kadhaa na akaamua kuwa Heng hana damu, lakini ataambiaje familia yake, na watafanya nini kuihusu?
Heng Lee ni mchungaji wa mbuzi katika milima ya kijijini kaskazini mashariki mwa eneo la Chiang Rai lililoko kaskazini mwa Thailand, karibu sana na mpaka na Laos. Ni jamii inayotangamana sana ambapo kila mtu anajua mwengine. Heng anaugua ghafla, lakini sio mgonjwa sana kiasi cha kumzuia kuchunga mbuzi, na siku moja alilazimika aende kumwuona mganga wa hapa, kwa sababu ameanza kuzimia. Hakuna madaktari wa matibabu karibu na Mganga amekuwa mzuri kwa watu wengi kwa karne nyingi. Mganga alichukua vielelezo kadhaa na kufikia hitimisho kwamba figo za Heng zimeacha kufanya kazi na kwa hivyo ana wakati mdogo wa kuishi. Harakati za kuokoa maisha ya Heng zikaanza, lakini kuna nguvu nyingine zinafanya kazi pia. Je! nini itafanyika kwa Heng, familia yake na jamii yote, ikiwa atachukua ushauri wa Mganga?
1 WALIOKATALIWA
Hadithi ya Kuchekesha ya Kisasa ya Familia ya Popo
imeandikwa na
1 Owen Jones
Kutafsiriwa na
1 Kennedy C. Langat
Hakimiliki Owen Jones 14 Agosti, 2021
Haki ya Owen Jones kutambuliwa kama mwandishi wa kazi hii imethibitishwa kulingana na kifungu cha 77 na 78 cha Sheria ya Hakimiliki na Hati miliki ya 1988. Haki ya maadili ya mwandishi imesisitizwa.
Katika kazi hii ya kubuni, wahusika na hafla ni mambo ya mawazo ya mwandishi au hutumiwa kabisa kwa kubuni. Sehemu nyingine zinaweza kuwapo, lakini hafla hizo ni za kubuni.
Imechapishwa na
Huduma za Uchapishaji za Megan
https://meganthemisconception (https://meganthemisconception/)
1 TABARUKU
Kitabu hiki ni kwa heshima ya rafiki zangu Lord David Prosser na Murray Bromley, ambao walinisaidia mimi na familia yangu ya Thai zaidi ya vile watakavyotambua mnamo mwaka 2013.
Asante pia ni kwa SJ Agboola, ambaye ametafsiri kitabu hiki kwa lugha ya Kiyoruba, kwa kutoa maoni kuhusu maandishi hayo.
Matendo yao mazuri yatalipa kila mtu kwa wema.
Wasiliana nami kwa:
http://twitter.com/lekwilliams (http://twitter.com/lekwilliams)
owen@behind-the-smile.org (mailto:owen@behind-the-smile.org)
http://owencerijones.com (http://owencerijones.com/)
Jiunge na jarida letu kwa habari ya ndani
kwenye vitabu na uandishi wa Owen Jones
kwa kuandika barua pepe yako kwa:
http://meganthemisconception.com (http://meganthemisconception.com/)
1 1 SHIDA ZA BWANA LEE
Bwana Lee, au Mzee Lee, kama alivyojulikana kijijini alikuwa akihisi kiajabu kwa majuma kadhaa, na, kwa sababu jamii ya eneo hilo ilikuwa ndogo sana na iliyotengwa, kila mtu katika maeneo ya karibu alijua pia. Alikuwa akienda kutafuta ushauri kwa daktari wa mtaani, mmoja wa aina ya zamani, sio daktari wa kisasa na alikuwa amemwambia kuwa joto la mwili wake halikuwa sawa, kwa sababu kuna kitu kilikuwa kikiathiri damu yake.
Mwanamke huyo, Mganga wa eneo hilo, ambaye ni shangazi ya Bwana Lee, kwa kweli, bado hakuwa na uhakika kabisa wa sababu hiyo, lakini alikuwa ameahidi kwamba atajua katika saa kama ishirini na nne, ikiwa angeacha sampuli kadhaa ili achunguze na arudi wakati atakapomwita. Mganga alimkabidhi Bwana Lee mkusanyiko mmea wa kuvumwani na jiwe.
Alijua nini cha kufanya, kwa sababu alikuwa ameifanya hapo awali, kwa hivyo akakojoa juu ya mmea wa kuvumwani na akatema mate kwa jiwe baada ya kukohoa kwa kina. Alimrudishia kwa uangalifu asiguse kwa mikono yake asije akaichafua, akaifunga kando kwa vipande vya jani la ndizi kuhifadhi unyevu wao kwa muda mrefu iwezekanavyo.
“Uipatie siku moja ili zioze na ukaushe, kisha nitaangalia vizuri na kuona shida yako ni nini.”
“Asante, Shangazi Da, namaanisha, Mganga Da. Nitasubiri wito wako na nitarudi mara moja utakaponiita. ”
“Subiri hapo, kijana wangu, bado sijamaliza na wewe.”
Da alijisogeza nyuma yake na kuchukua kopo la udongo kutoka kwenye rafu. Aliifungua, akakunywa mara mbili kisha akatema ya mwisho kwa Mzee Lee. Wakati Da alikuwa akisali sala kwa miungu yake, Bwana Lee alikuwa anafikiria kuwa alikuwa amesahau kuhusu ‘utakaso’ - alichukia kutemewa mate na mtu yeyote, lakini haswa wanawake wazee wenye meno yaliyooza.
“Hiyo fukizo la pombe na sala itakusafisha hadi tuweze kutatua shida yako vizuri,” alimhakikishia.
Mganga Da alisimama kama mmea wa Yungiyungi kwenye sakafu ya udongo ya mahali pake pa matibabu, akaweka mkono wake karibu na bega la mpwa wake na kutembea naye nje, akisokota sigara walipokuwa wakienda.
Wakati walipokuwa nje, aliiwasha, akavuta kwa kina na akahisi moshi umejaa kwenye mapafu yake. “Habari ya mke wako na watoto wako wa kupendeza?”
“Ah, wako vizuri, Shangazi Da, lakini nina wasiwasi kidogo kuhusu afya yangu. Nimekuwa nikisikia kizembe kwa muda sasa na sijawahi kuugua katika maisha yangu yote, kama unavyojua. ”
“Hapana, sisi wana-Lee tuna nguvu sana. Baba yako, ndugu yangu mpendwa, angekuwa bado yuko fiti sasa, ikiwa asingekufa na homa. Alikuwa na nguvu kama nyati. Utamrithi, lakini hakuwahi kupigwa risasi. Nadhani ndio iliyokupata, ile risasi ya Yankee. ”
Bwana Lee alikuwa amepitia hii mara mia kadhaa hapo awali, lakini hakuweza kushinda hoja hiyo kwa hiyo aliiitikia kwa kichwa tu, akampa shangazi yake noti hamsini ya Baht na kuondoka kwenda shamba lake, ambalo lilikuwa mita chache tu nje ya kijiji.
Alikuwa anajisikia vizuri tayari, kwa hivyo alitembea kwa mwendo wa furaha kujaribu kuthibitisha kwa kila mtu.
Mzee Lee alimwamini kabisa shangazi yake wa zamani Da, kama kila mtu mwingine katika jamii yao, ambayo ilikuwa kijiji kidogo cha nyumba kama mia tano na mashamba kadhaa. Shangazi yake Da alikuwa amechukua jukumu la kuwa Mganga wa kijijini wakati alikuwa kijana, na hakukuwa na watu ambao wangeweza kumkumbuka yule aliyemtangulia. Hawakuwa wamewahi kuwa na daktari wao aliyehitimu wa chuo kikuu.
Hiyo haimaanishi kwamba wanakijiji hawakuwa na uwezo wa kupata daktari, lakini walikuwa wachache - daktari wa kudumu wa karibu alikuwa ‘mjini’, umbali wa kilomita sabini na tano na hakukuwa na mabasi, teksi au treni katika milima ambako walikuwa wakiishi ulio kwenye kona ya juu kabisa ya kaskazini-mashariki mwa Thailand. Licha ya hayo, madaktari walikuwa wa bei ghali na waliagiza dawa za gharama kubwa, ambazo kila mtu alifikiri walipata asilimia kubwa ya faida. Kulikuwa pia na kliniki katika vijiji vichache vilivyoko mbali, lakini ilikuwa na mwuguzi wakati wote na daktari wa muda ambaye alifanya kazi huko siku moja katika muda wa majuma mawili.
Wanakijiji kama Bwana Lee walidhani kwamba labda hiyo ilikuwa sawa kwa wenyeji matajiri wa jiji, lakini haina maana kwao. Je! Mkulima anawezaje kuacha kazi yake kwa siku nzima na kukodi mtu mwingine aliyena gari kumpeleka kwenda kumtembelea daktari wa jiji? Ikiwa ungepata mtu mwenye gari kijini, ingawa kulikuwa na matrekta machache ya zamani karibu ndani ya kilomita kumi.
Hapana, alifikiria, shangazi yake mzee alikuwa mzuri kwa kila mtu mwengine na alikuwa mzuri kwake na kwa kuongezea, hakuwa amemruhusu mtu yeyote afe ambaye muda wake ulikuwa haujaisha na hakika hakuwa ameua mtu yeyote, kila mtu angeapa kuthibitisha hayo. Kila mtu.
Bwana Lee alijivunia shangazi yake, na hata hivyo, hakukuwa na mganga mbadala kwa maili kadhaa na hakika hakuna mtu aliye na uzoefu kama wake wote - wote…? Kweli, hakuna mtu aliyejua alikuwa na umri gani kweli, hata yeye mwenyewe, lakini labda alikuwa na umri wa miaka tisini.
Bwana Lee alifika uani kwake na mawazo haya akilini. Alitaka kuzungumzia swala hilo na mkewe, kwa sababu ingawa alionekana kwa ulimwengu wa nje kuwa bosi katika familia yake, kama ilivyokuwa kwa kila familia nyingine, hiyo ilikuwa tu oneesho, kwa sababu kwa kweli, kila uamuzi ulifanywa na familia kwa ujumla, au angalau watu wazima wote.
Hii itakuwa siku ya kushangaza, kwa sababu Wana-Lee walikuwa hawajawahi kuwa na “shida” hapo awali na watoto wao wawili, ambao hawakuwa watoto tena, wangeweza kuruhusiwa kutoa maoni yao pia. Historia ilikuwa karibu kutengenezwa na Bwana Lee aliijua vizuri.
“Tope!” aliita, jina lake la upendo kwa mkewe tangu mzaliwa wao wa kwanza hakuweza kusema ‘Mama’. “Tope, upo?”
“Ndio, niko nje nyuma.”
Lee alisubiri kwa muda mfupi ili aingie kutoka chooni, lakini kulikuwa na joto na harufu mbaya ndani ya nyumba, kwa hivyo alirudi kwenye ua wa mbele na kukaa kwenye meza yao kubwa ya familia na paa lake la nyasi ambapo familia nzima ilikula na ilikuwa kawaida kukaa hapo wakati hawana kitu cha kufanya.
Jina halisi la Bi Lee lilikuwa Wan, ingawa mumewe alikuwa akimwita Tope kwa upendo, kwa kuwa mtoto wao mkubwa alikuwa amemwita hivyo na jina hilo lilikuwa limekwama kwa Bwana Lee lakini si kwa watoto. Alitoka kijijini, Baan Noi, kama Lee mwenyewe, lakini familia yake haikujua mahali pengine popote, wakati familia ya Bwana Lee ilitoka Uchina vizazi viwili hapo awali, ingawa mji huo wa nyumbani haukuwa mbali pia.
Alikuwa kawaida kama wanawake wa eneo hilo. Katika siku zake, alikuwa msichana mrembo sana, lakini wasichana hawakupewa nafasi nyingi wakati huo na wala hawakuhimizwa kuwa na tamaa, sio kwamba mambo yalikuwa yamebadilika sana kwa binti yake hata miaka ishirini baadaye. Bi Lee alikuwa ameazimia kutafuta mume akimaliza shule, kwa hivyo wakati Heng Lee aliuliza mkono wake na kuwaonesha wazazi wake pesa za fidia alizokuwa nazo kwenye benki, alikuwa anafikiria kuwa alikuwa mzuri kama mtu mwengine yeyote ambaye angeweza kupata. Wala hakuwa na hamu yoyote ya kutangatanga mbali na rafiki zake kwenye uhusiano na jiji kubwa ili kuongeza upeo wake.
Alikuwa hata ameanza kumpenda Heng Lee kwa njia yake mwenyewe, ingawa moto ulikuwa umedidimia katika maisha yake mafupi ya mapenzi na alikuwa hasa mshirika wa biashara sasa kuliko mke katika kampuni ya familia iliyodhamiriwa kuendeleza maisha yao na kwa watoto wao wawili.
Wan hakuwahi kutafuta mpenzi, ingawa alikuwa ameulizwa kabla na baada ya ndoa yake. Wakati huo, alikuwa amekasirika, lakini sasa aliangalia nyakati hizo kwa upole. Lee alikuwa wa kwanza na wa pekee kwake, na sasa hakika atakuwa mwisho wake, lakini hakujuta kuhusu hilo.
Ndoto yake tu ilikuwa kuwaona na kuwatunza wajukuu ambao watoto wake hakika wangetaka katika utimilifu wa wakati, ingawa yeye hakutaka wao, haswa binti yake, kukimbilia kuolewa kama yeye. Alijua kuwa watoto wake watakuwa na watoto kwa hakika kama mayai yanavyokuwa mayai, ikiwa wangeweza, kwa sababu ndiyo njia pekee ya kujipatia usalama wa kifedha wakati wa uzee na kuwa na nafasi ya kukuza hadhi ya familia.
Bi Lee alijali kuhusu familia, hadhi na heshima, lakini hakutaka vitu vingi zaidi ya vile alivyokuwa navyo tayari. Alikuwa amejifunza kuishi bila vitu vingi kwa muda mrefu hivi kwamba haikujali kwake zaidi.
Tayari alikuwa na simu ya rununu na runinga, lakini picha zilikuwa mbaya, na hakukuwa na chochote angeweza kufanya kuhusu hilo lakini asubiri serikali izunguke kuboresha vifaa vya kupeperusha matangazo, ambavyo kwa hakika vitawekwa siku moja, ikiwa sio wakati wowote hivi karibuni. Yeye hakutaka gari kwa sababu hakutaka kwenda popote na zaidi ya hayo barabara hazikuwa nzuri sana.
Walakini, haikuwa hivyo tu, watu wa umri wake na kituo walikuwa wamefikiria kuhusu gari lisiloweza kupatikana kwa muda mrefu hivi kwamba walikuwa wameacha kuzitamani miongo kadhaa iliyopita. Kwa maneno mengine, alikuwa ameridhika na baiskeli na pikipiki ya zamani ambazo zilikuwa njia ya usafirishaji wa familia.
Bi Lee hakutamani tena nguo za dhahabu au za kupendeza, kwani hali halisi ya kulea watoto wawili kwenye mshahara wa mkulima iliiondoa hayo akilini mwake miaka mingi iliyopita pia. Licha ya hayo yote, Bi Lee alikuwa mwanamke mwenye furaha ambaye aliipenda familia yake na alipenda kukaa vile alivyokuwa na mahali alipo, hadi wakati ambapo Buddha atakapomwita arudi nyumbani tena siku moja.
Bwana Lee alimwangalia mkewe akielekea kwake, alikuwa akirekebisha kitu chini ya saruni yake, lakini kutoka nje - kitu hakikukaa sawa, alidhani, lakini kamwe hakuuliza. Alikaa pembeni ya meza na akageuza miguu yake juu ili kukaa kama nguva kwenye mwamba wa Kidenmaki.
“Sawa, yule ajuza wa zamani alikuwa na nini cha kusema?”
“Haya, njoo, Matope, sio mbaya sana! Sawa, wewe na yeye hatujawahi kuipiga, lakini ndivyo inavyokwenda wakati mwingine, sivyo? Yeye hasemi neno baya kukuhusu, kwa nini, dakika thelathini tu zilizopita alikuwa akiuliza afya yako… na watoto ‘. ”
“Unaweza kuwa mjinga wakati mwingine pia, Heng. Yeye huongea vizuri kwangu na kuhusu mimi wakati watu wako karibu kusikia, lakini wakati wowote tukiwa pekee yetu, ananichukulia kama uchafu na amekuwa akifanya hivyo kila wakati. Ananichukia, lakini ni mjanja sana hawezi kukuruhusu uone jambo hilo, kwa sababu anajua kwamba utachukua upande wangu na sio wake. Nyinyi wanaume mnafikiria mna busara za ulimwengu lakini hamuoni kinachoendelea chini ya pua zenu.
“Amenituhumu kwa kila aina ya vitu kwa miaka mingi na mara nyingi pia… kama kutoweka nyumba iwe safi, kutowaosha watoto na hata alisema kwamba chakula changu kilinukia kama nimetumia kinyesi cha mbuzi kama ladha!
“Bah, haujui nusu yake, lakini huniamini pia, mke wako mwenyewe? Ndio, unaweza kutabasamu, lakini haikuchekesha sana kwangu miaka hii thelathini iliyopita, wacha nikuambie. Kwa hivyo, alikuwa na nini cha kusema? ”
“Hakuna kitu, kwa kweli, hiyo ilikuwa ukaguzi tu, kwa hivyo ilikuwa utaratibu ule ule wa zamani. Unajua, kojoa kwa kuvumwani fulani, uteme mate kwenye jiwe kisha umruhusu akupulize pombe kutoka kwa kinywa kile cha zamani. Inafanya mimi kutetemeka kufikiria kuihusu. Alisema angeniambia kesho, wakati angeweza kunijulisha matokeo.
“Watoto wako wapi? Je! Hawapaswi kuwa hapa kushiriki mazungumzo haya ya kifamilia? ”
“Sidhani hivyo, sio kweli. Baada ya yote, hatujui chochote bado, sivyo? Au una maoni yoyote? ”
“Hapana, sio kweli. Nilidhani ningeweza kupata msingo wa misuli kutoka kwa msichana huyo wa Kichina… hayo yanaweza kusaidia, ikiwa nitamuuliza anihurumie. Alijifunza ujuzi wake kaskazini mwa Thailand na anaweza kuwa mkali, sivyo… wanasema hivyo. Unajua, haswa na ndani yangu kuwa vile walivyo. Labda, watafaidika na kusugua kwa upole ingawa… unafikiria nini mpenzi wangu? ”
“Ndio, najua unamaanisha nini kwa kusugua kwa upole. Ikiwa ndivyo ilivyo, kwanini usiulize mjomba wako afanye? Kwa nini umchague msichana? ”
“Unajua ni kwa nini, sipendi kuwa na mikono ya wanaume kwangu, nimeelezea hayo hapo awali, lakini sawa, ikiwa itakukasirisha, sitapata kukandwa misuli.”
“Angalia, sisemi kwamba huwezi kwenda! Mbingu, sikuweza kukuzuia ikiwa ungetaka kwenda hata hivyo! Walakini, kama unavyosema, wanasema yeye ni mkali, na anaweza kufanya mabaya zaidi kuliko mema. Nadhani ingekuwa busara kutofanya hivyo, hadi tutakaposikia kutoka kwa shangazi yako, hiyo tu. ”
“Ndio, sawa, labda uko sahihi. Hujawahi kusema watoto wako wapi. ”
“Sina hakika kweli, nilifikiri wangekuwa wamerudi kufikia sasa… Walienda pamoja kuhudhuria sherehe ya siku ya kuzaliwa au nyingine mwishoni mwa juma. ”
Wana-Lee walikuwa na watoto wawili, msichana na mvulana, na walijiona kuwa ni bahati kwao, kwa sababu walikuwa wakijaribu kupata watoto kwa miaka kumi kabla ya kijana wao kuzaliwa. Walikuwa na umri wa miaka ishirini na kumi na sita sasa, kwa hivyo Bwana na Bi Lee walikuwa wamekata tamaa katika kutumaini zaidi.
Walikuwa wameacha pia kujaribu zamani.
Walakini, walikuwa watoto wazuri, wenye heshima na watiifu na waliwafanya wazazi wao wajivunie, au angalau, kile wazazi wao walijua kuwahusu kiliwafanya wajivunie, kwa sababu walikuwa kama watoto wowote wenye heshima: asilimia tisini nzuri, lakini pia wangeweza kuwa wafisadi na walikuwa na mawazo ya siri ambayo walijua wazazi wao hawatakubali.
Mwalimu Lee, mtoto, Den, au Lee chipukizi, alikuwa ametimu umri wa miaka ishirini tu na alikuwa karibu miaka miwili tangu amalize shule. Yeye, kama dada yake, alikuwa na Maisha ya utotoni wenye furaha, lakini ukweli ulianza kumdhihirisha kwamba baba yake alikuwa na maisha magumu sana yaliyopangwa kwa ajili yake, sio kwamba hakuwa amefanya kazi maisha yake yote kabla na baada ya shule. Hata hivyo, kulikuwa na wakati wa mchezo wa kandanda na tenisi ya mezani na wasichana kwenye densi za shule wakati huo.
Hayo yote yalikuwa yamemalizika sasa na vile vile matarajio yake ya maisha ya ngono, sio kwamba kulikuwa na mengi ya kujivunia - busu adimu tu na papasa la nandra, lakini sasa hakuwa na kitu kwa takriban miaka miwili. Den angeondoka kwenda jiji, ikiwa angekuwa na kidokezo chochote cha kufanya alipofika huko, lakini hakuwa na tamaa pia, isipokuwa kufanya ngono mara nyingi.
Homoni zake zilikuwa zikicheza naye kwa kiwango ambacho mbuzi wengine walikuwa wakionekana kumvutia, ambayo ilimtia wasiwasi.
Sio chini sana, aligundua kuwa atalazimika kuoa, ikiwa anataka kuwa na uhusiano wa kawaida na mwanamke.
Ndoa, hata ikiwa inakuja na gharama ya kuwa na watoto, ilikuwa ikianza kuonekana kuwa ya kupendeza.
Binti Lee, anayejulikana kama Din, alikuwa msichana mzuri sana wa miaka kumi na sita, ambaye alikuwa ameacha shule wakati wa kiangazi, akiwa amesoma miaka miwili chini ya kaka yake, ambayo ilikuwa kawaida katika eneo lao. Sio kwa sababu hakuwa mwerevu sana, lakini kwa sababu wazazi na wasichana wenyewe walidhani kuwa kuanzisha familia zao mapema, ilikuwa bora zaidi. Ilikuwa rahisi pia kupata mume wakati msichana alikuwa na umri chini ya miaka ishirini kuliko yule aliye na umri zaidi ya hiyo. Din alikubali ‘hekima’ hii ya jadi bila swali, licha ya mashaka ya mama yake.
Alikuwa pia amefanya kazi awali na baada ya shule maisha yake yote na labda ngumu kuliko kaka yake, ingawa asingeweza kuona hivyo, kwani wasichana walikuwa karibu watumwa kila mahali.
Din, hata hivyo, alikuwa na ndoto. Yeye aliota kuhusu uhusiano wa kimapenzi, ambapo mpenzi wake angempeleka Bangkok, ambapo angekuwa daktari na atatumia siku nzima kununua na rafiki zake wa kike. Homoni zake pia zilikuwa zikimsumbua, lakini tamaduni yao ya kienyeji ilimkataza kukubali, hata kwa yeye mwenyewe. Baba yake, kaka na hata mama pia, labda, wangempa maficho, ikiwa wangemkamata hata akitabasamu kwa mvulana kutoka nje ya familia.
Alijua hilo na alikubali bila swali pia.
Ilikuwa ni mpango wake kuanza kutafuta mume mara moja, kazi ambayo mama yake alikuwa ameshajitolea kusaidia, kwa sababu wanawake hao Lee alilijua kuwa ni bora kutimizwa haraka iwezekanavyo, ili kuzuia hatari yoyote ya aibu inayotokea kwa familia.
Kwa jumla, wana-Lee walikuwa familia ya kawaida katika eneo hilo na walifurahi kuwa hivyo. Waliendelea na maisha yao ndani ya vizuizi vya tabia mbaya za mitaa na walidhani hiyo ni sawa na sahihi, hata ikiwa watoto wawili walikuwa na ndoto za kutoroka kwenda jiji kubwa. Shida ilikuwa kwamba ukosefu wa tamaa ambao ulikuwa umekuzwa kwa watu wa mlimani kwa karne nyingi uliwarudisha nyuma, jambo ambalo lilikuwa zuri kwa serikali la sivyo vijana wote wangepotea zamani mashambani na kuingia Bangkok na kutoka huko kwenda nchi za kigeni kama Taiwan na Oman ambapo mshahara ulikuwa bora. Walakini, uhuru kutoka kwa shinikizo ngumu ya wenzao ulikuwa wa kuvutia.
Wasichana wengi wadogo walikuwa wamechukua safari kwenda Bangkok hata hivyo. Baadhi yao walikuwa wamepata kazi nzuri, lakini wengi walikuwa wameishia kufanya kazi katika tasnia ya ngono ya miji mikubwa na kutoka hapo, wachache walikuwa wamesafiri hata zaidi nje ya nchi na hata nje ya Asia. Kulikuwa na hadithi nyingi za kutisha kuhusu kuzuia wasichana wadogo kuchukua njia hiyo na walikuwa wamejaribu sana kwa Din na mama yake pia.
Bwana Lee alipenda maisha yake na aliipenda familia yake, ingawa hakukubali hayo nje ya mipaka ya nyumba yake na hakutaka kuwapoteza kwa ugonjwa ambao ungeanza kumwathiri wakati alikuwa bado ni kijana tu.
Bwana Lee mzee (ingawa alijua kuwa vijana wengine wasio na heshima kijijini walimwita Lee Mbuzi wa Kale) alikuwa mzuri katika ujana wake na alikuwa amejiandikisha kupigania Vietnam ya Kaskazini mara tu alipomaliza shule. Waliishi mpakani na Laos, kwa hivyo Vietnam ya Kaskazini haikuwa mbali, na alijua kuhusu mabomu ambayo Wamarekani walikuwa wameangusha huko na Laos na alikuwa anataka kufanya bidii yake kukomeshwa.
Alikuwa amejiunga na harakati za kikomunisti na kwenda Vietnam kwa mafunzo ya kupigana. Watu wengi ambao alikuwa akifanya nao mazoezi walikuwa kama yeye, nusu wachina, lakini wamechoshwa na nguvu za kigeni zinazoingilia mustakabali wa watu wa nchi yake. Hakuweza kuelewa ni kwanini Wamarekani wanaoishi maelfu ya maili mbali walijali ni nani alikuwa madarakani katika sehemu yake ndogo ya ulimwengu. Hakuwahi kuwa na wasiwasi ni rais gani waliyemchagua.
Walakini, kama ilivyotokea, hakuwahi kupata nafasi ya kupiga risasi kwa hasira kwa sababu alipigwa na marisau kutoka kwa bomu la Amerika wakati alikuwa akisafirishwa kutoka kambi ya mazoezi kwenda uwanja wa vita siku yake ya kwanza nje ya kambi ya buti. Vidonda vyake vilikuwa vinauma sana, lakini si vya kutishia maisha, ingawa vilikuwa vinatosha kumtoa nje ya jeshi, baada ya kupona kiasi cha kuruhusu kuondoka hospitalini. Alikuwa amegongwa juu ya mguu wa kushoto na kipande kikubwa zaidi, lakini vipande vidogo vidogo vilikuwa vimepiga tumbo lake, ambalo sasa alidhani linaweza kuwa chanzo cha usumbufu wake. Hiyo pia ilikuwa chanzo cha uvumi kwamba alikuwa amepigwa risasi.
Alikuwa amerudi nyumbani akiwa na kilema kibaya na fidia ya kutosha kununua shamba dogo, lakini kwa kuwa mguu wake ulikuwa mbaya, alikuwa amenunua shamba na kundi la mbuzi na akazalisha na kuuza badala yake. Ndani ya mwaka mmoja baada ya kurudi nyumbani, mguu wake ulipona na alikuwa ameoa msichana mzuri wa mtaani ambaye alikuwa akimjua na kumpenda maisha yake yote. Yeye pia alikuwa anatoka asili ya kilimo, na walikaa kwa maisha ya furaha, lakini duni.
Kila siku ya juma tangu wakati huo, isipokuwa Jumapili, Bwana Lee alikuwa amechukua kundi lake la mbuzi kwenda nyanda kulisha na wakati wa kiangazi, mara nyingi alikuwa akikaa usiku katika moja ya kambi ya muda alizokuwa nazo hapa na pale, ambazo alikuwa amejifunza kutengeneza jeshini. Alitazama nyuma wakati huo kwa hamu, kama siku za furaha, ingawa asingeita hivyo wakati huo.
Hakukuwa na wanyama wa kuwinda milimani tena, isipokuwa wanaume, kwa sababu chui wote walikuwa wameuawa zamani kwa matumizi ya tasnia ya dawa ya Kichina. Bwana Lee alikuwa na hisia tofauti kuhusu hayo. Kwa upande mmoja alijua kuwa ilikuwa aibu, lakini kwa upande mwingine hakuwa na hamu ya kulinda mbuzi wake kutoka kwa chui wanaowinda kila usiku. Wakati ugonjwa ulimpata wiki moja au zaidi iliyopita, alikuwa mchungaji wa mbuzi kwa karibu miaka thelathini, kwa hivyo alijua milima vizuri jinsi watu wengi walijua bustani yao.
Alijua ni maeneo gani ya kuepuka kwa sababu ya mabomu ya ardhini na pakiti za strychnine zilizoangushwa na Wamarekani katika miaka ya sabini na alijua ni maeneo yapi yaliyotakaswa, ingawa wanajeshi wa kuondoa mabomu ya kutegwa ardhini walikuwa wamekosa kuondoa moja au mbili kwani mbuzi wake mmoja alikuwa amegundua mwezi mmoja tu hapo awali. Ilikuwa ni aibu juu yake, ingawa maiti yake haikupotea na kifo chake kilifika haraka wakati jiwe lililoondolewa liliposababisha mgodi kulipuka na kurusha kichwa chake angani.
Ilikuwa mbali sana kubeba mzoga wake kwenda nyumbani, kwa hivyo Bwana Lee alikuwa ametumia siku chache kwenye milima akijilafua wakati familia yake ilikuwa na wasiwasi kuhusu yeye kurudi shambani.
