скачать книгу бесплатно
сега ги докрајчија со по еден удар со бејзбол палка по тиловите. Мене ми
изгледа како напад од минување, со ракетен фрлач. Ќе се вратам. Нејќам да
ме начекаат како очевидец тука.“
„Не, секако. Врати се и прави се глуп, но потајно види што ќе дознаеш.
Подоцна ќе ме известиш.“ Тој исклучи.
По пет минути, Џон веќе спиеше, како што обично и правеше, а Тереса
тивко стана, се облече и се врати на работа – беше време да организира
вечера за работодавачот.
За време на оброкот, Тони усно го извести Џон за бомбардирањето.
„Ова не е официјално, шефе, но ми го кажа еден од луѓето на О’Лири, па
веројатно е најблиску до вистината. Навистина нападот бил од движење и
употребиле рачен ракетен фрлач на гранати. Очигледно првата ја испукале
на поминување. Минала низ решетките од капијата и ја погодила куќата.
Чуварот, кој веројатно си ги броел среќните ѕвезди оти не го разнеле, испукал неколкупати.
„Моторџиите потоа се вратиле кај капијата и повторно испукале, но огнот
од крајот на фрлачот веројатно го запалил горивото што истекувало од
дупка од куршум на резервоарот за бензин и го кренал во воздух моторот.
Втората граната ја погодила капијата, како што требало и првата, и ја
однела. Кога експлодирал моторот, а моторџиите се вратиле на Земјата, запалени, луѓето на О’Лири им ги скршиле вратовите со бејзбол палки за да
не оставаат недовршена работа.“
„Што мислат, Тони, кој е одговорен?“
„Ми кажа дека не знаат, но кога јас сугерирав дека е противничка ирска
банда од дома, тој не рече дека не е.“
„Освен моторџиите, други повредени има?“
„Чуварот не е добро. Има рани од шрапнел, а големите шипки од ковано
железо убаво го треснале кога експлодирале кон куќата. Но, веројатно ќе
преживее.
Чистачката има парчиња стакло во газот, но добро е. О’Лириеви биле
одзади, блиску до базенот, така што и тие се сите добро.
„Дали дошла полиција? Мислам дека слушнав сирени, но дотогаш веќе
спиев и можно е да сум сонувал.“
„Не, дошла... исто и пожарната и брзата помош, откако сѐ завршило.
О’Лириеви дотогаш веќе со рејнџ роверот ги имале однесено чуварот и
чистачката во болница. Брзата помош ги однела телата на моторџиите, пожарната го испрскала расчадениот крш, па проверила дали куќата има
претрпено структурно оштетување, а полицијата поставила кордон околу
местото. Сѐ уште ги има многумина таму, се трудат да изгледаат загрижено
и зафатено.
„Ме прашаа дали сум видел нешто, а јас им одговорив дека сум го видел
само чадот. Ги заболе нив, само да не се вмешани Шпанци.“
„Не, имаш право. Па, фала ти, Тони. Одлично сработено, како и секогаш.
Мислиш дека ние сме во некаква опасност?“
„Не, шефе, само морковите, ова, извинете, шефе, Ирците, си водат војна
за територија. Нема никаква врска со нас. Сепак, јас викнав уште некој пар
раце, за секој случај.“
„Добро. Јадеше ли?“ го праша, покажувајќи кон столче.
„Не, но ќе ме чека нешто за јадење кога ќе се вратам во канцеларија.
Фала.“
„Ако сакаш така, Тони... Секогаш си добредојден, го знаеш тоа. Добро, како сакаш, да не те задржувам, те чека јадењето. Ќе се видиме после, на
патрола.“ Џон сакаше да шета двапати дневно низ градините во близина на
куќата, пред да си легне, како дел од режимот вежби.
∞
Џон Балтимор првпат се беше доселил во Марбеља на четириесет и пет
години, но не засекогаш, иако периодите во кои престојуваше таму
постепено се издолжуваа. Тој немаше пребегано таму како многумина пред
него, но имаше заработено и наследено многу пари за да почне да си мисли
дека веројатно е добра идеја да замине од Обединетото Кралство пред
некои луѓе, што ги подразбира полицијата, управата за јавни приходи и
медиумите, да почнат со своите прашања. Ако чукнат на доволно врати, кога-тогаш нешто ќе ги насочи кон него, па затоа емигрираше, иако и тој, како татка си, со децении поседуваше имот во Андалузија.
Во медиумите брегот од провинцијата во Малага го нарекоа Коста дел
Криминал, но тука се криеше поголема вистина од онаа што повеќето, што
значеше британската јавност, ја знаеја. Беше тоа соодветен опис, што се
однесуваше на опсежното британско малцинство во областа. Голем дел од
британската мафија се беше преселил на Коста дел Сол, со намера да се
откаже од стариот криминален живот, но тоа им се беше здосадило, па му
се беа навратиле. Некои едноставно ги водеа старите операции во
Британија од далечина, а некои се трудеа да се наметнат на локалната
заедница, на што Шпанците и останатите се противеа. Тоа често водеше до
насилство. Некогаш победуваа Британците, а некогаш не.
Џон се имаше откажано од сѐ во Британија, но имаше низа
профитабилни бизниси во Шпанија за кои постепено губеше интерес, иако
како зависник од работа и како човек кој нема наследник а повеќе ниту
жена, мораше да продолжи со работа. Беше женет три пати и имаше многу
љубовници. Некои од љубовниците тврдеа дека носат негово дете, но тој
никогаш немаше преземено одговорност затоа што очекуваше еден ден да
има законски наследник. Меѓутоа, тој ден не дојде, па со неговите години, веќе одамна се имаше откажано од надеж.
Тој планираше да ја обезбеди Тереса, исто како неговите „вистински“
жени, а повремено размислуваше останатото да го остави на добротворна
организација за жени од социјална категорија. Тој и татко му имаа удел во
создавањето такви околности за многу жени, па тоа се чинеше правично.
Татко му на Џон, по кого овој го имаше добиено името, и покрај тоа што
татко му првично бил Шон, го пратила неговата мајка во Лондон од Даблин
за да го спречи да не стане дел од востанието што го водело Ирското
републиканско братство, за кое се ширеле гласини во кругот на
информираните од крајот на 1914 година. Планирале да ја искористат
опсежната вмешаност на Британија во Првата светска војна, а Германија им
понудила оружје ако може да организираат некаков бунт. Таа се загрижила
за неговата безбедност откако некој пријател ѝ кажал дека Џон сериозно
размислува да стане дел од „каузата“ – да се обедини Ирска и да се отараси
од влијанието од Вестминстер.
Првата година од Првата светска војна, тој беше ситен криминалец во
Ист Енд во Лондон, но живееше во соба од куќа каде што сместуваа жени
бегалци од Белгија. Во Обединетото Кралство имаше стотици илјади
бегалци од Белгија, од кои повеќето беа жени и деца. Тој имаше забележано
дека многу од нив мораа да се продаваат за да можат да се издржуваат, па
препредено позајми доволно пари од лихвар за да изнајми куќа, која ја
користеше како бордел. За една недела имаше десет белгиски млади жени
и девојчиња кои живееја и работеа таму по цел ден, а за една година имаше
десетина такви „бизниси“. За пет години веќе ги поседуваше куќите.
Првото што го направи откако почна да заработува беше да ги повика
помладите браќа да му помогнат во раководењето на новите потфати кои
