Daddy's Hobby

скачать книгу бесплатно


Ze had nu ieders aandacht en Ed gaf zijn mening:

“Oké, we gaan eerst eten. Goed? Waar?”

“Wat graag eten jullie? Je wilt Thais eten of farang eten. Vlees of vis? Welke vind je lekker? Je wilt in de buurt blijven of ver lopen?”

“Thais, vis en dichtbij,” zei Dave.

“Oké, geen probleem. Voor iedereen goed? Oké. Er zijn hier drie goede restaurants in de buurt. Eén op Second Road en twee op Beach Road. Beach Road ligt aan zee. Geniet van koele zeebries. Misschien niet te druk voor negen uur. Savoy op Second Road is nu wel druk, denk ik.”

“Dan wordt het Beach Road,” zei Mike, kijkend naar de rekening. “Niet slecht, net iets meer dan duizend per stuk. Ik betaal wel. Dat regelen we later wel. Oké, klaar is kees. Laten we gaan.”

“Eén minuut. Ik wil de baas vertellen dat we nu gaan en mijn tas halen.”

Lek ging Beou vertellen dat ze naar een visrestaurant om de hoek gingen en dat als ze van daaruit verder gingen, ze haar zou bellen.

Beou zwaaide een waarschuwend vingertje naar haar, maar glimlachte.

De andere twee meisjes pakten hun kleine tassen van achter de bar vandaan, en weg waren ze, al emaal arm in arm - Ayr met Dave, Goong met Ed en Lek met Mike.

Binnen enkele minuten stonden ze op Beach Road te genieten van de koele zeelucht, buiten twee grote visrestaurants.

“Welke jij wil en?” Vroeg Goong.

“Welke is erg goed?” Vroeg Dave.

“Beide hetzelfde. Beide zeer goed” antwoordde Goong. “Deze kan je eten wissen, deze niet eten wissen.”

“Wat zegt ze, Lek? Wissen?” vroeg Mike.

“We willen niet dat ons eten gewist wordt, toch mannen?” zei hij tegen zijn vrienden.

Er was een snelle uitwisseling in het Thais en de drie meisjes lachten hardop. “Goong zegt dat in dat restaurant je eigen eten mag vissen, en dat je eten mag wat je vangt. In andere restaurant kies je vis van een plaat.”

De mannen lachten ook.

“Geweldig! Ik hou van dit land,” zei Ed. “Vooral van de vrouwen. We zijn constant aan het lachen. Wat denken jul ie, jongens?”

Mike nam weer de leiding: “Ik denk dat we in het andere restaurant moeten eten, waar je niet op geluk hoeft te vertrouwen om een maaltijd te krijgen. Het wordt al laat en we hebben nu al emaal honger. Laten we een andere dag gaan ‘wissen’, als we meer tijd, en niet zoveel honger hebben.”

Daarmee pakte hij Lek’s hand en liep hij de ‘Roze Dame’ binnen. De anderen volgden.

Een ober toonde hen een zeer aangename tafel voor zes personen, met uitzicht op de zee, en ze gingen zitten: de mannen hielpen de dames met hun stoelen.

“Wat een fijne plek. Bedankt, Lek. Wat een geweldige suggestie. Wat zou iedereen graag willen drinken?”

Daarbij verscheen de ober met het menu en de drankenkaart.

Ed stelde champagne voor en hoewel de ober knikte en wegging om een fles te halen, kregen ze eigenlijk een soort zoete Spaanse cava, niet dat de meisjes het verschil wisten en voor 1.000 Baht gaven de mannen er ook niet om. Ze bestelden drie zeevruchtschalen, die elk door twee mensen gedeeld moest worden, en nog een fles ‘champagne’.

De mannen hadden nog nooit zo’n lekker zeevruchten gerecht gegeten. Elke schotel bestond uit: twee jakobsschelpen, vier oesters, een dozijn tijgergarnalen, een pond mosselen en andere schelpdieren, twee verschil ende soorten krab, een portie inktvis, een paar kleine stukjes rundvlees en varkensvlees, al emaal vergezeld van frieten en verschil ende sauzen. Elke schotel zou in het Verenigd Koninkrijk meer dan £100 hebben gekost, als je al e ingrediënten onder één dak kon vinden.

Een uur later hadden ze hun maaltijd en de twee flessen cava op en riepen de ober voor koffie en cognac. Terwijl dit werd gebracht stonden ze al emaal op om te dansen op de muziek van de huisband, die een mix van nummers vanuit de hele wereld speelde om het internationale publiek aan te spreken. Ze genoten nog een uur in vol e teugen, waarna Mike de ober riep en vroeg om de rekening, die 6.575 Baht bedroeg. Ze betaalden en gingen Beach Road op om te beslissen wat ze daarna zouden doen.

Ze besloten over het pad langs het strand van Beach Road te lopen om naar de sterren te kijken en naar de zee te luisteren. Het was een mooie, romantische avond, zoals het meestal in Pattaya was. Ze liepen als drie koppels, een paar meter van elkaar verwijderd. Ed en Dave hielden de handen van hun meisjes vast, Mike niet. Mike voelde dat Lek hem leuk vond, maar hij wist ook dat ze geen gewoon barmeisje was. Lek verwachtte van haar kant dat hij elk moment zijn slag zou kunnen slaan. Ze zou zelfs teleurgesteld zijn als hij dat niet deed. Niet dat er een kans was dat hij dat niet zou doen, als ze hem een zetje in de juiste richting zou geven.

Ze wist dat ze zelfs een comateuze ezel in beroering kon brengen.

Voorlopig was ze dankbaar dat ze een heerlijke maaltijd en een fatsoenlijk drankje had genuttigd in aangenaam gezelschap, en met een fijn einde van de avond in een prachtige omgeving. Ze liep aan de linkerkant van Mike, dus het was gemakkelijk om naar hem te kijken terwijl ze deed alsof ze naar de zee keek. En ze keek vaak naar hem, als hij niet keek.

Mike van zijn kant moest zich bewust omdraaien om naar Lek te kijken, maar dat deed hij niet vaak.

Hij leek met andere dingen bezig te zijn. Niets zorgelijks. Gewoon bezig. Of misschien was hij tevreden. Ze hoopte dat hij tevreden was. Het was heerlijk om te zijn waar ze nu was: vrijwel schuldenvrij, naast een aardige, knappe man, die niet al te veeleisend was, met een maag vol met lekker eten en drinken, in een prachtige omgeving en in het gezelschap van haar beste vriendinnen.

Het was de hemel voor haar en ze dacht dat een goed huwelijk ook zo moest zijn.

Getrouwde gelukzaligheid, noemden ze het toch?

Zo was het de eerste keer zeker niet voor haar geweest. Maar zij en Tom waren nog maar kinderen geweest in die tijd. Ze vroeg zich af wat hij tegenwoordig deed. Het laatste wat ze van hem had vernomen, vier jaar geleden, was dat hij een hopeloze dronkaard was die

voortdurend klaagde over zijn lot in de maatschappij - hij had altijd genoeg geld om te drinken, maar nooit genoeg tijd om te werken. Hij had waarschijnlijk een stel eenzame vriendinnetjes gevonden, die hij voor elkaar verborgen hield, en die hij boeide met verhalen over al es wat hij nog nooit had gedaan.

Ze glimlachte naar zichzelf en zette hem snel uit haar hoofd om de sfeer niet te verpesten.

Ze liepen een paar honderd meter verder en keerden plotseling om en staken de zeer drukke Beach Road over. Gelukkig, omdat een deel van de weg op dat moment omhoog was, stagneerde het verkeer en konden ze tussen de voertuigen door de weg oversteken.

Motoren waren nog steeds een gevaar, zoals altijd, omdat ze altijd van rijbaan wisselden, zoals het hen uitkwam.

Op Beach Road gebeurden er elke dag ongelukken met motorfietsen. Ze kwamen veilig aan de andere kant aan, lachend om de bijna-ongelukken, en sprongen op de hoge stoep, die er was om de zee op stormachtige dagen buiten de winkels te houden. Dave liep voorop in de richting van hun hotel - The Central – dat zich in Zuid-Pattaya bevond.

Ze gingen naar de receptie en vroegen naar de sleutels van hun kamers. Terwijl de jongens dit deden, kwam een bewaker discreet details van de identiteitskaarten van de meisjes opnemen. Dit was een standaardpraktijk in de betere hotels. Sommigen hielden de kaarten zelfs vast totdat het meisje vertrok als verzekering tegen een meisje dat met een portemonnee of paspoort wegging terwijl ‘haar vriendje’ nog lag te slapen. In dit geval, als een meisje alleen vertrok, belde de beveiliging de man in zijn kamer om er zeker van te zijn dat hij tevreden was en dat al es in orde was.

De zes liepen naar Mike’s kamer op de derde verdieping; Dave en Ed hadden hun eigen kamer in de buurt, op dezelfde verdieping. Eenmaal binnen wees Mike in de richting van het meubilair en zei dat ze moesten gaan zitten. Lek nam de bank en haar vriendinnetjes zaten op de stoelen; de mannen gingen rond de minibar zitten.

“Wat kunnen we jul ie te drinken aanbieden, dames?” Vroeg Mike. “We hebben zo’n beetje al es - de schoonmaker heeft vanmorgen de bar aangevuld. Wat dachten jul ie van champagne? De Heidsecker is best lekker. En jul ie, mannen? Een biertje?”

Niemand maakte bezwaar, dus ging Mike door met het bereiden van de drankjes en het doorgeven ervan. Hij nam Lek’s drankje en zijn eigen bier en ging op de bank naast Lek zitten. Ze proosten al emaal en namen een slok. De meisjes giechelden en vonden het geweldig. Ze hadden al emaal al eerder champagne gedronken, maar het bleef leuk – ze voelden zich er bijzonder door. De meeste mannen kochten een biertje of twee voor ze, en haastten zich dan zo snel mogelijk naar hun hotel. Het was verfrissend om behandeld te worden als een mens met gevoelens. Dronken wellustige mannen, van welke nationaliteit dan ook, waren meestal varkens, maar dat was nu eenmaal het risico van het vak.

Ed en Dave gingen op de leuningen van de stoelen waar hun meisjes op zaten zitten, en sloegen hun armen om ze heen. De seksuele spanning was erg hoog, iedereen kon het voelen. Ed en Dave fluisterden al snel in de oren van Ayr en Goong, waardoor ze verleidelijk giechelden. Mike en Lek keken toe en wisselden een vreemde blik met elkaar uit, als ouders die toekijken hoe hun licht eigenzinnige kinderen een beetje ondeugend zijn op een feestje.

Lek legde een bemoedigende hand op Mike’s bovenbeen. Hij begreep de hint, kneep in haar hand, leunde voorover en kuste haar. Ze reageerde hartelijk en nestelde zich dicht tegen hem aan. Hij maakte zijn hand los en legde zijn arm om haar heen - zijn rechterhand op haar ribbenkast, die het gewicht van haar rechterborst onopval end ondersteunde. Hij nam haar linkerhand in zijn linkerhand en kuste haar opnieuw, terwijl hij ervoor zorgde dat de aanwezigheid van zijn rechterhand al een merkbaar was voor haar. Zij streelde op haar beurt zijn dij.

Plotseling stond Ed op en vroeg of iemand nog een drankje wilde. Hij opende de minibar en haalde er nog drie Singha-biertjes en een halve fles Heidsecker uit, die hij opende en in

de lege glazen van de meisjes goot. Op de terugweg naar de minibar dimde hij stiekem de lichten, in de hoop dat de meisjes het niet zouden merken. Weinig kans, maar ze vonden het niet erg. Ed gaf de biertjes door en ze proosten weer op elkaars geluk:

“Chok Dee!” Zeiden ze eenstemmig voordat ze weer verder gingen met kussen en knuffelen.

“Wat dachten jul ie van wat muziek? Of een film?” vroeg Dave.

“Jaaaa!” Antwoordden de meisjes zonder een voorkeur te uiten.

“Een film,” stelden Ed en Mike samen voor.

“Oké, een film dan,” antwoordde Dave met tegenzin. “Maar, ik denk dat we alleen die twee hebben die we laatst kochten toen we dronken waren. We hebben nog niet eens de kans gehad om ze te bekijken. Ik weet niet eens waar ze over gaan.”

Hij koos er een uit, zette de TV aan en stopte de DVD in Mike’s draagbare DVD speler, die al op de hotel TV was aangesloten. Hij liep snel terug naar zijn plaats op de armleuning van Goong’s stoel en legde zijn arm om haar heen.

Toen het licht van de TV aan ging, waren de koppels alweer druk met elkaar. De meisjes waren gelukkig en de mannen ook. Niemand merkte de titel van de film op: ‘Teenage Orgies At St. Agnes Convent’, maar binnen een paar minuten was het duidelijk waar de film over ging – schaamteloze close-ups van groepsseks tussen de ‘kloostermeisjes’ en de leraren, tuinders en medici van middelbare leeftijd.

De meisjes vonden het niet erg. Ze hadden het al emaal al eens eerder gezien - sommige van hun vriendinnen hadden zelfs deelgenomen aan soortgelijke films. Het was de manier waarop ze de situatie hadden vormgegeven die Lek interessant vond.

Het was typerend voor de Britten om het licht op een sluwe manier uit te doen en te doen alsof ze niet wisten waar de film over ging. Amerikanen zouden hetzelfde kunnen doen, maar een Duitser, Fransman of Nederlander zou eerder openhartig zijn en zeggen: ‘Laten we de lichten dimmen en een pornofilm kijken om ons in de stemming te brengen!’

Lek stond open voor beide benaderingen. Ze hield van de eerlijkheid van de Duitsers, Fransen en Nederlanders, maar ze hield ook van de manier waarop de Britten dachten dat ze een vrouw in deze situatie moesten lokken, omdat ze dachten dat een dame bezwaar zou maken. Ze glimlachte in zichzelf. Ze wisten eigenlijk niet veel van vrouwen - ze lieten hun ware aard niet zing, dwongen zichzelf tot een leugen

Ze gingen door met wat ze deden.

Totdat Ed voorstelde: “Zul en we al onze kleren uittrekking en een orgie houden?”

Dit was geen verrassing voor Lek - ze was al vaak dezelfde vraag gesteld, maar ze was teleurgesteld.

Achter de wolken schijnt misschien de zon, maar ook de zon is niet van goud.

Ze voelde zich dom omdat ze dacht dat Mike en de anderen anders waren dan de gebruikelijke buitenlandse sekstoeristen.

“Het spijt me, Mike,” fluisterde ze in zijn oor. “Ik dit niet doen, ik dit niet leuk vinden. Ik weet niet mijn vriendinnen, maar ik ga nu naar huis.”

Mike sprak haar niet tegen. Hij zei al een maar:

“Kijk, ik ben hier om lol te hebben. Ik ben niet op zoek naar een vrouw. Ik heb er al zo een thuis. Ik vind je leuk, maar ik zal je niet vragen om iets te doen wat je niet wilt. Even goede vrienden, toch? Maar ik vind het niet erg om toe te geven dat ik teleurgesteld ben.”

Lek stond al op, zij was ook teleurgesteld.

“Hé, zusjes! Ik ben weg. Blijven jullie voor een orgie? Zoiets doe ik niet meer. Eén gat tegelijk is tegenwoordig genoeg voor mij. Niets tegen jullie twee, natuurlijk,” zei ze in het Thais. “Als jullie blijven, bel ik Beou voor jul ie. Nou? Snel, ik wil hier weg.”

Ayr en Goong keken elkaar aan, hun mondhoeken naar beneden in een trieste uitdrukken.

“Oh, wij blijven nog even. Tot later of misschien tot morgen. Bel Beou voor ons op weg naar huis, alsjeblieft, grote zus. Dan hoeven wij ons daar geen zorgen meer over te maken.”

Zei Ayr.

Lek zwaaide naar iedereen terwijl ze de deur uit liep. Mike was bij haar. “Je zult niet van gedachten veranderen? Misschien kom ik morgen langs om je te zien. Oké?”

Ze knikte.

“Misschien ik zie je morgen in bar als je wilt wat drinken.”

Mike duwde zijn hand in haar beha.

“Even goede vrienden. Het komt wel goed met je. Zonder grapjes, ik heb een geweldige avond met je gehad. Jammer dat het niet voort kan duren, maar ik wil dat je een nieuw paar schoenen gaat kopen - als aandenken. Het al erbeste Lek. Welterusten, liefje. Pas goed op jezelf.”

Hij gaf haar een kus op de wang en sloot de deur, waardoor ze zich erg eenzaam voelde, staand op de gang.

Lek haalde het briefje uit haar beha – 1.000 Baht - en stopte het in haar tas. Daarna nam ze de lift naar beneden naar de begane grond en liep naar de bewaker, die knikte en glimlachte toen ze dichterbij kwam. Ze zag hem haar naam van de bezoekerslijst schrappen. Ze zeiden welterusten en ze liep de hitte van de nacht in. Het was 2 uur ‘s nachts en de straten waren nog steeds erg druk, hoewel Lek daar niet echt geïnteresseerd meer in was.

Ze ging rechtsaf het hotel uit en liep door tot ze op Second Road kwam. Ze was niet echt overstuur of teleurgesteld, maar meer ingetogen. Ze was gelukkig genoeg, maar wilde geen gezelschap. Ze voelde zich vol edig al een in een menigte van duizenden. Ze wachtte een kwartier voor ze in één keer veilig kon oversteken - ze had toch geen haast om terug te keren naar hun lege kamer.

Daarna liep ze naar het noorden langs Second Road tot ze in Soi Diana aankwam, die ze volgde naar Soi Buakhao. Ze draaide rechtsaf Soi Buakhao in en liep in een trance naar huis.

Terwijl ze de deur naar haar flat opende, bad ze nog steeds tot Boeddha om haar haar lot te onthul en. Het voelde alsof Hij haar enige vriend was, op wie ze kon vertrouwen, hoewel ze niet vaak met Hem had gesproken sinds ze in Pattaya woonde. Het was niet zozeer dat ze het gevoel had dat Hij haar in de steek had gelaten sinds ze naar Sin City was gekomen, maar meer dat ze het gevoel had dat ze nu zijn aandacht minder waard was. Ze vroeg zich ook af of haar nieuwe financiële vrijheid wel was wat ze had gehoopt dat het zou zijn.

Ze had het gevoel dat ze weer moeilijk in slaap zou komen vannacht.