скачать книгу бесплатно
“Nee, geen probleem. Doe je ding. Als je iets nodig hebt, doe alsof je thuis bent.
Misschien ga ik straks even de deur uit voor wat boodschappen. Anders ben ik op mijn kamer om de boeken op orde te brengen. Neem jij maar een schoonheidsslaapje. Wellicht heb je het later nodig. Ik zie je later. Droom zacht - van de Britse Royal Marine of hoe het daar ook wordt genoemd.”
Lek werd wakker na een korte maar rustgevende en aangename slaap. Ze voelde zich een stuk beter. Ze nam de handdoek die in de buurt van haar hoofd was gelegd en ging naar de badkamer om te douchen. Lek schreeuwde naar Beou, maar omdat er geen antwoord kwam, nam ze aan dat Beou aan het winkelen was. Het was drie uur. Ze voelde zich bijna zo goed als nieuw na haar douche en keek of er iets was wat ze kon doen tot Beou terugkwam. Ze deed een kleine hoeveelheid afwas en vouwde haar deken netjes op en legde het, samen met het kussen, boven aan de trap. Ze tikte op Beou’s deur en keek tegelijkertijd naar binnen, maar zag dat Beou inderdaad naar de winkel was gegaan, dus ging ze terug naar beneden om tv te kijken en te wachten.
Beou was niet lang weg en Lek hoorde om half vier de sleutel in de deur.
“Joe-hoe! Ben je nog steeds hier? Hal o, Lek. Heb je goed geslapen? Wil je vandaag nog steeds aan het werk? Goed dan, we gaan samen. Ik leg deze dingen even in de koelkast en we delen een taxi. Dan kan ik op de motor terug.”
Binnen tien minuten zaten ze in een Baht taxi halverwege Pattaya Klang Road en goed op weg naar Daddy’s Hobby. Ze hadden zelfs het geluk dat de taxi recht over Second Road ging op weg naar Beach Road en ze stapten uit op honderd meter van de bar. Dat gebeurde niet vaak.
“Bedankt voor gisteravond, Beou. Dat had ik echt nodig. En een vriendin. En jij bent de beste.”
Ze glimlachten naar Noi en toen naar elkaar, en liepen samen de bar in.
“Noi,” zei Beou, “ik heb besloten om vandaag vroeg te beginnen, dus je hoeft vandaag niet langs mijn huis. Waarom ga je, voor de verandering, niet eens vroeg naar huis?”
“Oh, nee, bedankt baas,” antwoordde ze. “Su komt pas om een uur of vijf thuis en ik zou gek worden als ik al een in huis moet zitten. Ik ga hier gewoon nog een uurtje zitten kletsen, als je dat goed vindt.”
Wat jij wilt. Je probeert mensen te helpen… Dat zijn twee mensen die ik heb geprobeerd om tijd vrij te geven vandaag en niemand wil het. Ik betaal jullie vast te veel. Ze liep mompelend weg.
Lek voelde zich veel beter. Haar hoofd was nu helder en ze voelde zich een stuk gelukkiger, ook al kon ze zich slechts een paar flarden van de gesprekken herinneren. Iets had haar bewustzijn aangetast; ze wist niet wat, maar het was wel zo. Het was vergelijkbaar met naar bed gaan, ergens last van hebben en wakker worden, niet wetende wat het antwoord was, maar wetende dat het probleem niet zo groot was als men zich had voorgesteld. Lek had deze ervaring vele malen in haar leven gehad toen ze zich depressief voelde.
Als dit gebeurde, dacht ze graag dat iemand met veel kennis haar had bezocht en dat ze de zaak verstandig en rationeel hadden besproken. Soms leefde die persoon niet in de algemeen aanvaarde westerse betekenis van het woord, maar leefde hij of zij in de Geestelijke Wereld. Ze had vaak het gevoel dat ze met haar vader had gesproken in tijden van nood.
Deze keer kon ze zich al een herinneren dat ze met Beou gepraat had, maar het had geholpen.
Ze liep naar de achterkant van de bar, glimlachend naar haar vriendinnen en col ega’s, en ging zitten om haar vierde kop koffie van de dag te drinken. Er waren al een paar klanten die bier dronken, maar ze werden goed verzorgd door de andere meisjes.
Joy en Deou kwamen stralend aan bij de bar. Hun vaste vriendjes, Barry en Nick, hadden hen uitgenodigd om mee terug te gaan naar Wales voor een vol edig betaalde vakantie. Het enige probleem was dat ze maar twee weken de tijd hadden om al es op orde te krijgen en het kon langer duren dan dat om de visa rond te krijgen. Al e meisjes kenden iemand die bij die laatste hindernis gevallen was. Groot-Brittannië was een van de moeilijkste landen ter wereld voor een Thais meisje om binnen te komen, vooral als ze jong en mooi was en een man van middelbare leeftijd begeleidde.
Hoe dan ook, niemand was van plan om dit vandaag aan te kaarten. Iedereen was blij voor hen. Ze wilden de komende zes weken vrij nemen. Twee weken om een visum te krijgen en afscheid te nemen van hun familie en vier weken om Wales te bezoeken. Er was geen twijfel over dat Beou dit zou accepteren. Dit was de reden waarom al e meisjes bij de bar werkten. Ze zouden waarschijnlijk tot de dood vechten om in dat vliegtuig naar Engeland te stappen als het nodig was.
Nick en Barry kwamen rond vijf uur in de beste stemming aan en al e meisjes verzamelden zich om hen het beste te wensen. Beou kwam er ook bij en schudde hun handen. Ze ging zitten, bood de twee koppels een drankje aan en begon opgewonden te praten over de meisjes die zes weken vrij hadden van hun werk.
“Joy en Deou hebben om zes weken vakantie gevraagd. Jullie zorgen voor hen, hè? Zijn zeer goede meisjes, maar weten niet veel over buitenlanders of hun gewoonten. Ze zijn niet eerder geweest naar het buitenland, weet je? Jul ie moeten goed voor ze zorgen. Ah, ik ken jullie, jul ie goede mannen. Jul ie zorgen voor mijn meisjes.”
“Wil en jul ie voor hen een feestje geven voor het goede geluk en om afscheid te nemen van hun vrienden voordat ze gaan? Het is een oude Thaise traditie om voor een lange reis een feestje te geven om geluk te vragen bij het reizen en afscheid te nemen van vrienden.
Misschien niet terugkomen, hè? Misschien trouwen in Wales, eh?”
Nick keek om zich heen, zag dat de bar vrij leeg was en luidde de bel. Het was een goede manier om het onderwerp te veranderen, dacht hij.
“Ja, oké, eh, we zul en een feestje geven op de avond voor we vertrekken. Kun je dat voor ons organiseren, Beou?”
“Natuurlijk, Nick,” antwoordde Beou. “Geen probleem. Wij zullen het leuk voor jul ie maken. Bal onnen, soep, kip, rijst, salade, muziek, een varken.... Jul ie zul en veel geluk hebben en jul ie geliefden zul en niet bang zijn om te vliegen.”
“Een varken!?? Klinkt heerlijk,” zei Barry. “Hoeveel denk je dat dit al es zal kosten, Beou?”
“Oh,” antwoordde de Mama San, “voor jul ie en mijn meisjes alleen het minimum standaardtarief voor een super de luxe ‘good-luck party’ voor vier personen - ongeveer 7.000 Baht. Zeer redelijk, toch?”
Het klonk niet ‘zeer redelijk’ voor Nick en Barry, maar ze konden geen nee meer zeggen.
Hun meisjes glimlachten van oor tot oor in afwachting op hun antwoord, en Mama San keek ze recht in de ogen aan. Ze hadden nooit een kans gehad, zelfs hun meisjes stonden aan Mama San haar kant. Ze waren nog niet van kant veranderd. De jongens moesten ja zeggen en dat deden ze ook.
“Oké, Beou, dat is dan afgesproken,” zei Nick voor hen beiden en hij luidde de bel weer.
De tijd ging langzaam voor Lek, zoals altijd als ze ‘achter de bar’ aan het werk was - de tijd verstreek tot er een nieuwe man langskwam, die haar misschien uit haar hachelijke situatie zou kunnen halen, ook al zou die situatie volgende maand niet meer dezelfde zijn als nu.
Volgende maand zou ze geen reden hebben om in Pattaya te blijven; ze kon of op een man wachten of naar huis gaan.
Ze besloot om ‘buiten de bar’ aan het werk te gaan, om een nieuwe vlaag van depressie te voorkomen. Ze sloot zich aan bij haar vriendinnen die naar iedereen met een broek aan riepen om zich bij hen te voegen. Na een tijdje zag ze de drie ‘officieren’ vijftig meter verderop op straat met een paar meisjes een gesprek voeren.
“Wat een verrassing,” dacht ze. “Ik wist het.”
Dus stortte ze zich nog heviger in de promotiemodus.
‘Laat ze maar in de stront zakken.’
De officieren draaiden zich om, zwaaiden naar haar en, hoewel haar trots haar vertelde het niet te doen, zwaaide ze terug. Ze tikte Goong en Ayr op hun rug en gaf hun aan dat ze ook moesten zwaaien.
Tien minuten later zagen ze dat de officieren van de bar wegliepen, en naar hen toe kwamen. De meisjes waren tevreden, zelfs Lek, maar ze ging toch achter de bar staan en deed alsof ze het druk had.
“Hallo dames,” groette Mike. “Jul ie kennen Ed en Wal y nog wel, eh, sorry, ik bedoel Dave, toch? En ikzelf, Mike? Hal o, Lek! Heb je het te druk om vandaag met ons te praten?
Drie biertjes voor ons, alsjeblieft, en wat voor jou en je twee vriendinnen. Drie flesjes ijskoud bier Chang voor ons. Hebben jul ie ons gemist?”
Dat leek zo aangezien Ayr Dave’s hand vasthield, Ed verlegen in Goong’s ogen keek en Mott haar best deed om de aandacht van iedereen te trekken vanaf haar gebruikelijke plek op de danspaal.
“Oh, ja” zei ze, “ik mis je erg. Ik mis je hee hee veel. Ik vannacht niet goed geslapen omdat ik aan je dacht.”
Ze glimlachten naar haar, maar het leek erop dat al een Mike emotioneel gezien beschikbaar was, en hij keek toe hoe Lek de drankjes bracht. Lek had het gemerkt, maar negeerde hem opzettelijk.
Al es op zijn tijd. Ze bracht drie flesjes bier, drie Lady Drinks en drie glazen mee. Na het serveren van iedereen, ging ze zitten en proostte. Iedereen nam een slok.
“Dus, dames, hebben jul ie zin om vanavond met ons mee uit te gaan? We wil en gaan drinken, dansen en eten. Hebben jullie daar zin in?” Vroeg Mike.
“Wij betalen al es,” zei Dave.
Mike wierp hem een blik toe.
“Je bent zo'n Wal y, Dave; natuurlijk ‘betalen we alles’. Dat weten ze, anders zouden ze niet gaan, Jeez!”
“Oké, oké, ik maakte het al een maar duidelijk voor de dames. Ik weet dat hun Engels niet zo goed is als het onze en ik heb je al eerder gezegd, noem me geen Wal y meer! Ik weet dat ik niet zo wereldwijs ben als jij, maar dat is geen reden om me te blijven pesten. Ik ben het beu....”
“Oké, mijn schatjes, kalmeer al ebei,” zei Ed. “Mike bedoelde er niets mee, of wel, Mike?
Het is gewoon een uitdrukking, nietwaar?”
“Natuurlijk, natuurlijk is het dat. Ik bedoelde er niets mee, Dave. Jezus. We zijn op vakantie, man. Ik probeerde je niet van streek te maken. Wat een Wally!”
“Grapje, Dave, ik wil helemaal niemand van streek maken, vooral mijn vrienden op vakantie niet. Oké, meisjes, hebben jul ie zin in een avondje uit of niet?”
“Oh, ik wil, ik wil!” Antwoorde Ayr enthousiast.
Goong knikte ook. Al een Lek hield zich in.
“Hoe zit het met jou, Lek? Ben je in voor een avondje uit?”
“Ja, ik wil, maar we zijn aan werk. We hebben niet veel dames die vanavond werken, maar baas vroeg begonnen vandaag. Ze zit daar. We praten met de baas, oké?”
Mike kende de regels en knikte goedkeurend.
“Beou, kom alsjeblieft hierheen en praat met deze mannen over de regels,” vroeg Lek in het Thais.
Beou stond op en Fa nam haar plaats achter het bureau in één naadloze beweging in. Ze ging naar de bar, ging naast Lek zitten en liet Lek de officieren voorstellen.
“Nou,” zei ze, “hoe gaat het met jul ie, jongens? Mooie dames, hè? Ze zijn erg mooi, nietwaar? Heel leuk en goed gezelschap.”
Een gin en tonic verscheen voor Beou.
“Oh, laat mij je trakteren, Beou, en een voor al e anderen hier,” zei Ed. “Weer hetzelfde?”
Iedereen stemde toe en Beou knikte voor een nieuw rondje drankjes. Mott gehoorzaamde het onuitgesproken bevel.
“Wat doen jul ie vanavond, jongens?” Vroeg ze.
“We hoopten dat je deze drie lieve jongedames vanavond vroeg zou vrijlaten, zodat we ze mee kunnen nemen om te dansen en te eten,” zei Mike.
“Ja, maar Lek zegt dat je vandaag een tekort aan personeel hebt. Kun je ze een paar uur missen, Beou?” Vroeg Dave.
Mike schudde zwijgend en vol ongeloof zijn hoofd.
“Het is erg moeilijk voor mij,” legde Beou uit. “Ik betaal ze maandelijks voor het werk hier. Ik wil ze niet voor niets betalen. Ik heb slechts een kleine bar en kan het me niet veroorloven om te betalen voor het niet werken. Als je me een looncompensatie geeft, kan ik hier vanavond nieuwe dames vinden om te werken en deze drie kunnen de nacht vrij hebben. Ik bedoel ‘uit’. Is dat eerlijk? Slechts 600 Baht....... Elk. 1.800 Baht voor drie.”
“Ja, oké, Beou,” zei Mike. Hij wist dat het ging om het tarief voor een ‘barvondst’.
“We drinken hier nog een rondje en dan gaan we er vandoor. Kunnen we er ook een voor jou bestellen, Beou? Natuurlijk kunnen we dat, stomme vraag van mij.”
Mott ging direct aan de slag en Beou ging terug naar haar bureau. Ze wachtte tot Fa klaar was met het schrijven van de rekeningen waar ze al aan begonnen was. Eén voor de ronde van de drankjes en een voor de barvondst van de meiden. Mott stopte ze al ebei in de beker zonder een woord te zeggen nadat ze de drankjes had afgeleverd.
Lek keek naar haar vriendinnen in de bar. Ze zag de blikken van afgunst op de gezichten van haar col ega’s. Geen kwaadaardige afgunst, maar toch afgunst. Deze drie officieren werden beschouwd als in aanmerking komend, al eenstaand en rijk met glamoureuse banen die een meisje op expedities over de hele wereld konden nemen, nadat ze getrouwd waren, natuurlijk. Ze keek naar Ayr en Goong, die al handen vasthielden en hun partners kusten,
en vervolgens keek ze naar Mike die haar de hele tijd in de gaten had gehouden. Ze keek hem in de ogen en glimlachte.
De glimlach betekende niets.
Ze glimlachte al een maar omdat het verleidelijker was dan fronsen, en ze hield ervan om verleidelijk, aantrekkelijk en sexy te zijn voor al e mannen, of ze nu van plan was om met hen naar bed te gaan of niet. Binnen een maand zou ze niet meer ‘verplicht’ zijn om dit te doen. Ze hoefde het nu eigenlijk ook niet te doen. Ze had spaargeld, maar ze had het nu zo ver geschopt, en een extra maand gaf haar tijd om na te denken. Het is een misverstand dat de meisjes verplicht zijn om met mannen naar bed te gaan nadat de barvondst is betaald.
De ‘barvondst’ bevrijdt het meisje al een maar van haar werk voor een dag.
De uiteindelijke beslissing is altijd aan het meisje. Ze moet zelf oordelen en haar eigen honoraria bespreken, als die er al zijn. Meisjes vragen 99,9% van de tijd om geld, maar niet altijd en niet altijd hetzelfde bedrag. Lek had een of twee mannen zo leuk gevonden dat ze niet om geld had gevraagd, en ze had het tarief voor een vriendje met een lang verblijf meerdere malen verlaagd. Niet dat het haar ooit ergens had gebracht. Het was het niet echt waard geweest. Maar ze was maar een mens en al e mensen hebben emoties die tot fouten konden leiden.
Ze keek nog steeds naar Mike en was nieuwsgierig naar hem. Hij keek ook naar haar, maar ze was ervan overtuigd dat hij niets kon opmaken uit haar uitdrukking. Er zou een expert nodig zijn om de ware betekenis van Lek’s gelaatsuitdrukkingen te lezen. De meeste Aziaten zijn bedreven in het ondoorgrondelijk houden van hun gezicht en Lek was net zo bedreven als ieder ander - ze had lang in dit beroep gezeten en was te vaak teleurgesteld geweest om iedereen de pijn te laten zien. Ze wist dat ze moest acteren als het nodig was.
Ze was immers professioneel.
“Oké, Lek, showtime meisje,” dacht ze.
“Mike, waar denk je ons mee nemen vanavond?” Vroeg ze.
“Waar je maar wilt, pop,” antwoordde hij. “De wereld is onze oester, of in ieder geval Pattaya. Waar wil en jullie dames naartoe? Dansen, eten, drinken, een show? Zeg het maar.”
“We kunnen jul ie overal mee naartoe nemen waar jul ie maar wil en,” zei Ed. “We zijn officieren bij de Koninklijke Marine. Officieren en Heren. Moderne ridders.”
“Waar zouden jullie heengaan op je vrije avond, als we niet bij jul ie waren?” Vroeg Dave.
“Ik wil daarheen, waar een normaal Thais meisje naartoe zou gaan om zich te vermaken op haar vrije avond.”
Lek keek Dave aan en vroeg zich af of hij enig idee had van Thailand. Thailand is niet zoals Pattaya. De Thais in Pattaya gedragen zich niet als typische Thais, dacht ze. De meeste werkende meisjes zijn hier om een doel te bereiken. Al hun geld gaat naar het bereiken van dat doel, of het nu gaat om het afbetalen van schulden of het kopen van fatsoenlijke kleding om een geschikte man aan te trekken, met wie ze misschien wel een kans had om te trouwen. Ze hebben geen geld over om ‘uit te gaan’. De meeste meisjes, die een vrije avond en genoeg geld kregen om ervan te genieten, bleven thuis, keken tv en gingen vroeg naar bed. Ze liet dit denkproces niet zien, maar gaf wel een kort antwoord op de vraag:
“Jul ie zijn de voorpoten van de olifant, wij zijn de achterpoten. Wij gaan waar jul ie ons leiden.”
Ze keek terug naar Mike, die breed naar haar glimlachte, terwijl hij zijn hoofd schudde bij Dave’s naïeve vraag.
Lek begon wat te ontdooien tegenover Mike, maar ze wist nog steeds niet zeker of ze hem vertrouwde of met hem zou slapen. Dat onderwerp was nog niet aan bod gekomen en er was nog geen geld uitgewisseld, dus ze was niet verplicht om iets anders te doen dan hen door de stad te begeleiden. Om hun metgezel, gids en tolk te zijn.
“Wil en jullie hier nog één drankje drinken?” Vroeg ze aan Dave, omdat ze dacht dat Mike eerder ‘nee’ zou zeggen.
“Ja, oké dan. Laten we nog een drankje drinken en nadenken over waar we heen gaan.”
Lek glimlachte in zichzelf en keek naar Mott voor nog een rondje. Toen ze opkeek, glimlachte Mike ook.
“Oké,” zei hij. “Nog ééntje hier, maar het is acht uur en we moeten een stap in de goede richting doen. Ik wil hier niet de hele nacht blijven zitten.”
“Hoe fijn het hier ook is!” Voegde hij er wat harder aan toe, kijkend naar Beou, maar lachend naar Lek.
Ze glimlachte terug. Ze begon hem zeker leuker te vinden.
“Oké. Wil je de ‘check bin’, Mike?” Hij knikte.
“Check bin, kha!” Zei ze tegen Mott, die van de paal af kwam en de beker met rekeningen naar Beou’s bureau bracht en ze onderweg bij elkaar optelde.
“Kun je niets aanbevelen, Lek? Ik weet zeker dat je een aantal geweldige plaatsen kent, nietwaar?”
“Oké, Mike, maar als je niet leuk vindt, niet schreeuwen tegen mij? Welke wil je als eerste?
Eten, drinken of show/club? Ik denk eerst eten. Laat eten niet goed en misschien goed restaurant al vol.”
