Bakı rüzgarı

İnqilab günlərinin tükürpərdici mənzərəsi kitabda çox canlı boyalarla təsvir olunmuşdu…

Bu qarışıqlığın içində tanınmış bolşevik qadın Roza Lüksemburqun da olduğu və onun bir toqquşmada başından ağır yaralanması haqda kitabda məlumat verilir.

Artıq Kiyevdə oxumaq, təhsil almaq, diplom sahibi olmaq çətinləşmişdir. Quruluşla ayaqlaşmayanlar kənarlaşdırılır, bütün qapılar üzlərinə bağlanır, hər addımda onlara mane olunurdu.

Bu arada Azərbaycan öz müstəqilliyini elan eləmiş, Müsavat Partiyası çoxluğa sahib olmaqla hökumət qurmuş, savadlı adamlar yetişdirmək məsələsini ön plana çıxarmış və parlament gəncləri Avropaya göndərmək barədə qərar qəbul eləmişdi. İsmayıl Saryal və yoldaşları da Kiyevdəki təhsillərini yarımçıq qoyub, doğulub-böyüdükləri torpağa qayıtmağa üstünlük verdilər.

Ölkənin min cür ehtiyac içində çırpındığı ölüm-qalım günlərində hökumətin xeyli gənci ali təhsil almaq üçün təqaüdlə Avropanın elm baxımından qabaqcıl olan bəzi ölkələrinə göndərməyə çalışması, bunun üçün də ətək-ətək pul xərcləməyi nəzərdə tutması çox xeyirxah və nəcib təşəbbüs idi.

Bakı-İstanbul-Roma-Paris yolu ilə Berlinə gedən İsmayıl Saryal İstanbuldan keçəndə millətçiliyimizin müqəddəs məbədi olan Türk Ocağına da baş çəkir və təəssüratını qələmə almışdı…

İsmayıl Saryal Azərbaycan hökumətinin verdiyi təqaüdlə Berlinə gedir, orada Texniki Universitetin elektrik mühəndisliyi fakültəsinə daxil olur. İşgüzar, çalışqan, ciddi tələbə olduğundan planlı təhsil nəticəsində fakültəni uğurla bitirir, ali ixtisaslı elektrik mühəndisi diplomu almış olur.

Berlində təhsil aldığı müddətdə gözəl, zərif, xasiyyətini və davranışını bəyəndiyi alman qızı Helena Hoffmanla ailə qurur və onu Almaniyada qalmaq üçün dilə tutanlara qulaq asmadan vətəninin dirçəlməsi məqsədiylə arvadı ilə birgə artıq bolşevik hakimiyyəti qurulmuş Azərbaycana qayıtmaq qərarına gəlir.

Moskva vasitəsilə Bakıya qayıdanda vəziyyətin çox dəyişdiyini, bütün ölkəni bürümüş dəhşətli xəyanət torunun qurulduğunu, hər şeyin baş-ayaq olduğunu, Çeka terrorunun meydan suladığını görür, dostlarının, o cümlədən, millətçi fikirləri ilə tanınan, hamının sevdiyi, uşaqlıq dostu Cahangirin Avropaya getməzdən əvvəl ona söylədiklərini xatırlayır…

Bakıda hər tinə, hər məktəbə, hər fabrikə, hər müəssisəyə, hətta hər evə agent yerləşdirilib. Tində satıcılar, məktəbdə müəllimlər, fabrikdə fəhlələr, məhəllədə poçtalyonlar danos şəbəkəsinin üzvləridirlər. Ölkənin təhsil görmüş, əli qələm tutan dəyərli ziyalıları bir-bir nəzarət altına alınır, qondarma bəhanələrlə tutulub, çox ağır şəkildə cəzalandırılırlar.

İsmayıl Saryal yeni quruluşun Azərbaycanda əxlaqi hisləri yox eləmək, insanları heyvan səviyyəsinə endirmək üçün necə iyrənc təbliğat işlərinə əl atdığını, mənəvi dəyərləri necə ələ saldığını kitabın səhifələrində görmək mümkündür…

İsmayıl Saryal kitabında özündən üçüncü şəxsin dili ilə söz açır, adını Oğuz qoyur. Xatirələrində bəhs elədiyi Oğuz özüdür…

İsmayıl Saryalın Azərbaycanın İstiqlal mübarizəsində adı bayraq kimi əziz olan Məmməd Əmin Rəsulzadə və gizli mübarizlərin həbsi ilə bağlı yazdıqları da diqqəti çəkir. Onun barəsində xəbəri vətənpərvərliyinə inandığı tələbəsi, Çekada çalışan İslam Quluzadə verir…

Azərbaycanda satqınlıq, qorxu, ölüm günləri başlayıb. Belə bir narahat mühitdə İsmayıl Saryal min bir qapını döyəndən sonra güc-bəla ilə bir texniki xidmət sahəsində iş tapır, Bakı-Suraxanı dəmiryol xəttinin elektrikləşdirilməsi ilə məşğul olur. Amma adının üzərində iri bir sual işarəsi var. Çünki İsmayıl Saryal Almaniyada təhsil alıb, alman qızı ilə evlənib. O, kommunist ideologiyasına qəti meyl göstərmir, partiyanın fəaliyyətində iştirak etmir, ancaq canını dişinə tutaraq öz vəzifəsini yerinə yetirməyə çalışır.

Bir gün İsmayıl Saryal Çeka əməkdaşı olan bir zabit tərəfindən sorğu-sual edilir. Bu çox təhlükəli sorğu-sualdır. Həyatı zabitin ikicə kəlməsindən asılıdır. Bir səhv sözü həyatı bahasına başa gələ bilər. Zabit ondan iş yoldaşlarının davranışları, siyasi əqidələri, bolşevizmə bağlı olub-olmamaları haqqında məlumat yazmasını tələb eləyir. Hətta zabit bu danos müqabilində onun taleyinin dəyişəcəyini, vəzifədə irəli çəkiləcəyini, daha rahat, daha geniş mənzil alacağı barədə vəd də verir. İsmayıl Saryalın belə bir təklifə cavabı namuslu, heysiyyətli, alicənab bir insana yaraşan davranışdır. Cavabının onun ölümü ilə nəticələnəcəyinə baxmayaraq, həmin təklifi qətiyyət və ikrahla rədd eləyir.

Azərbaycanın bu dəyərli övladının ətrafındakı həlqə getdikcə daralır, təhlükə ağlagəlməz dərəcədə böyüyür, hər addımı izlənilir.

İsmayıl Saryalın min cür təhlükəylə üzləşərək İran vasitəsiylə Türkiyəyə keçməsi ən həyəcanlı detektiv romanlarında olduğundan daha cəlbedicidir və əsl qəhrəmanlıq dastanıdır. İran sərhəddindən, Maku tərəfdən arvadı və yeni dünyaya gəlmiş oğlu ilə birgə Türkiyəyə keçəndə azadlıq, xoşbəxtlik havasını ciyərlərinə çəkir, ay-ulduzlu bayrağı məhəbbətlə salamlayır.

Dost və qardaş Azərbaycanın yaxın tarixini öyrənmək, bənzərsiz bir insanı, heysiyyətlı, qürurlu millətçini, qəlbi şəfqətlə dolu olan ailə başçısını tanımaq istəyənlər “Bakı rüzgarı” kitabını mütləq oxumalıdırlar.

“Tarix” dərgisi, 2002, N9.

O X U C U L A R I M I Z A

(Kitabın Türkiyədəki nəşrindən)

Sevimli babamız İsmayıl Saryalın dostlarımızın israrlı xahişləri nəticəsində qələmə aldığı həyəcan dolu həyat hekayəsini eyni həyəcanla çapa hazırladıq.

Yazıldığı 1975-ci ildən bəri ölkə daxilində və xaricindəki siyasi vəziyyətə görə çapını bu günə qədər təxirə saldığımız bu böyük ərməğanı təkcə övladlarımıza və nəvələrimizə yox, oxucularımıza da təqdim etməkdən qürur duyuruq.

İnanırıq ki, ustalıqla qələmə alınmış kitabı oxuyanda vaxtın necə keçdiyini unudacaqsınız, berlinli alman qızıyla azərbaycanlı gəncin öz eşqləri və azadlıqları uğrunda başlarına gələn ağlasığmaz hadisələrin oyatdığı sevinci, rəğbəti və həyəcanı bizimlə bölüşəcəksiniz.

Onların 1930-cu ildən sonra Atatürk Türkiyəsində keçən uğurlu, xoşbəxt və kübar həyatı isə, demək olar ki, başqa bir əhvalatdır.

Əziz atamızın dediyi kimi, bəlkə bir gün həmin əhvalat da qələmə alınacaq.

Neriman-Nuri Saryal

1997-ci il, Ankara

ÖN SÖZ

Bu əsər romandan daha çox uzun bir hekayətdir. Bir Azəri gəncinin hekayəsidir, yəni bir gəncin gerçək həyatıdır. Bunu vətənini tərk eləyib Türkiyəyə sığınan minlərlə Azəri ailəsinin hekayəti də adlandırmaq olar, çünki hamısının keçirdiyi çətinlik bir-birinə oxşayır.

Dostlar arasında keçirilən ailəvi məclislərdə danışılan bu xatirələrin yaratdığı həyəcanı görən müəllif israrlar nəticəsində iki dəfə əlinə qələm götürüb, həyat hekayətini kağıza köçürüb.

Adının çəkilməsi məsləhət görülməyən adamların adları dəyişdirilib, mövzunu zənginləşdirən bəzi hadisələr genişləndirilib, Rusiya sərhədləri daxilində yaşamış türk qabaqcılları, xüsusilə Milli Azərbaycan dövlətinin yaradılması, formalaşması və süqutu, Osmanlı türklərinin bu məsələlərdə iştirakı haqqında xatirələrin hüdudları xaricinə çıxılmadan ətraflı məlumat verilib. Təqdim olunanlar müəllifin təsadüf nəticəsində öyrəndiyi və ya özünün şahidi olduğu məlumatlardır, kitabxana arxivlərində isə araşdırma aparılmayıb.

Sonuncu rus çarı yıxılandan bəri Rusiyada baş verən inqilabi hərəkatlardan romana sığışdırılması mümkün olan qədər söhbət açılıb, bütün dünya ölkələrini uzun illər təsiri altında saxlayacaq kommunist inqilabi hərəkatının ilk günlərində keçirdiyi sarsıntı və vətəndaş müharibələrinin bir hissəsinə toxunulub. Xüsusilə Rusiyanın inqilabi prosesdə tərəfdar çıxması, ali məktəb professor və tələbələrinin inqilabda əhəmiyyətli yer tutmaları haqqında qısa da olsa, məlumat verilib, etirazlara qarşı göstərilən müqavimət hərəkatları, üzə çıxarılan ideologiyalar və rejimin tənqidi tərəfsiz, həqiqətəuyğun şəkildə və bəzi şəxslərin dilindən hekayətə daxil edilib.

Bolşevik rejimi qurulandan bəri Sovet Rusiyasında əhəmiyyətli yer tutmuş, orada mövcud olan bütün respublikaları və hətta ən ali vəzifələrə yüksəlmiş partiya üzvlərini müşahidə və nəzarət altında saxlayan gizli polis təşkilatına ilk vaxtlarda verilmiş “Çeka” adı rəhbərlik tərəfindən bir neçə dəfə dəyişdirilməsinə baxmayaraq, oxucuları çaşdırmamaq üçün romanın sonunacan eyni şəkildə saxlanıb.

Mövzunun əhatə dairəsini həddən artıq genişləndirməmək məqsədilə qədərindən artıq təfərrüatlara yol verilmədiyi və bəzi diqqətəlayiq hadisələrə toxunulmadığı gerçəkdir. Bəlkə bir gün həmin hadisələrin də növbəsi çatdı.

Əhməd Cavadoğlu2

1975-ci il, iyun, Ankara

S U R Ə T L Ə R

Oğuz                   İsmayıl Saryal

Doğulduğu yer             Gəncə, 13 fevral 1896-cı il

Vəfat ili                  Ankara, 13 fevral 1982-ci il

Təhsili                  Berlin Texniki Universiteti, 1919-1924-cü illər

Peşəsi                  Ali elektrik mühəndisi

Alya                  Leyla Saryal (Helena Hoffmann)

Doğulduğu yer            Obornik, 9 may 1900-cü il

Vəfat tarixi            Ankara, 1 aprel 1989-cu il

Yaşadığı yer            Berlin, Şarlottenburq

Təhsili                  Ticarət liseyi

Mete                  Nuri Saryal

Doğulduğu tarix       Bakı, 2 sentyabr 1929-cu il

I

Ortaboylu bir Azəri gənciydi. Heç bir xüsusi cəhəti yox idi. Hamı kimi hərəkət eləyir, hamı kimi yaşayırdı, nə coşqun, nə də həddən artıq sakit idi. Varlı ailənin övladı olduğunu demək olmazdı, amma həyatından da razıydı. Doğulduğu gün anası ona Oğuz adı qoymuşdu. Böyüyəndə də bu adı çox bəyənmiş, anasının əlindən öpmüşdü. Soyadları Qayalı idi. Ailəsi islam dininə bağlı olduğundan onu bu yöndə tərbiyə eləmişdilər. Bu hərəkət təbii deyildi, adət idi. Təb. Qolları-qıçları qısa, gövdəsi uzun, çiyinləri və alnı geniş, dərisi ağ və gözləri ala idi. Asiyalı idi, türk irqindən gəlirdi. İlk danışdığı dil olan türkcə onun ana diliydi. Məktəbdə rus, alman, fransız və latın dillərini öyrənməyə çalışmış, xüsusi olaraq fars və ərəb dili dərsləri almışdı. Oğuz bu qədər dildən istifadə eləmədiyinə görə, əməlli-başlı danışdığı dil rus diliydi. Bu dildə ana dilində olduğu qədər gözəl danışırdı. Dünyanın ən yaxşı qadını saydığı anası və ən ziyalı adamı saydığı atası onun tərbiyəsinə kifayət qədər əhəmiyyət vermişdilər.

İnsanların dövlətlərə ayrıldığını görən Oğuzun öz vətəni haqqında elə də çox məlumatı yox idi; yəni türk tarixini bilmirdi. Yad dil və ideologiyası əsasında təhsil aldığından buna fürsət tapa bilməmişdi. Yalnız şəhərin mərkəzindəki qala divarlarının qalıqlarından, bəzi evlərdəki əntiq əşyalardan və divarlardan asılmış, qədim xanlara məxsus rəsmlərdən vətəninin yaxın zamanlara qədər öz hakimləri tərəfindən idarə edildiyini, qanlı döyüşlərdən sonra məcburən rusların idarəsi altına keçdiyini öyrənə bilmişdi. Vəssalam…

* * *

Oğuz vətəni qədər doğulub-böyüdüyü Gəncə şəhərini də sevir… Bu şəhər Qafqaz dağlarının güneyində, geniş bir yaylada uzanıb gedir, Azərbaycanın mərkəzində yerləşir. Ona ruslar əvvəlcə Yelizavetpol, sonralar Kirovabad adı versə də, xalq yenə də Gəncə adından istifadə eləyirdi.

Avropayla Asiyanı ayıran ulu Qafqaz dağları, Qara dənizlə Xəzər dənizi arasında keçilməz divar kimi sıralanmış bu dağlar Xəzər dənizi sahilində yeganə və dar bir keçid yolu qoyub, tarix boyu insanlar həmin keçiddən istifadə eləyə biliblər. Çar orduları da həmin yolla Cənubi Qafqaza yayılıblar.

Gəncə vilayət mərkəzidir. Burada müxtəlif millətlər yaşasa da, çoxluq türklərə məxsusdur. Erməni əhalisi də az deyil. Rus və yəhudi azlığı da nəzərə alınmaya bilməz. Gəncə çayı şəhəri təbii olaraq ikiyə bölür. Çayın ən dar yerindən salınmış Dəmir Körpü hər iki tərəf arasında əlaqə yaradır və enlidir. Enliliyi bəzi yerlərdə yüz metrdən artıqdır. İlin əksər aylarında çayın yatağından bir damcı da su axmır. Amma yaza yaxın, ətrafdakı dağlarda yığışmış qar əriyəndə çay aşıb-daşır və keçilməz olur.

Türklərin yaşadığı tərəf digər tərəflə nisbətdə daha üstündür. Hökumət binaları, mərkəzi poçt, yay və qış klubları, böyük park, sanballı ticarətxanalar və gəzinti yerləri bu tərəfdədir. Dəmiryol vağzalına da buradan getmək olur. Bunun müqabilində oğlan və qız gimnaziyaları, digər vacib məktəblər xristianların yaşadığı tərəfdədir.

Şəhərin hər tərəfi bağ-bağatlıqdır. Həmin bağçalarda cürbəcür meyvə-tərəvəz yetişdirilir və sandıqlarla Rusiyanın müxtəlif yerlərinə göndərilir.

Yayın istisi düşəndə şəhərdə yaşamaq çətinləşir, camaat kəndi dövrəyə alan meşəli dağlara axın eləyir. Həmin dağların ətəklərində bir çox istirahət yerləri var. Onların da birincisi Hacıkənddir. Şəhərdən uzaq olmayan, adı nağıllara qarışmış, uca Qoşqar və Kəpəz dağlarına söykənmiş, şam meşəsinin ortasındakı Göygöl gölü camaatın gəzinti yeridir. Şairlər və aşıqlar gölün gözəlliyinə dair bir çox şeirlər və mahnılar yazıb oxuyublar. Dağdağan və Qoşabulaq kimi digər istirahət yerləri də var, amma buralarda evlər yoxdur, gələnlər çadırlarda yaşayırlar. İstirahət yerlərinə gedən yol ermənilərin yaşadıqları yerdən keçir. Oğuz da uşaqlığının və gəncliyinin bir hissəsini elə bu diyarda keçirdi, təbii sərvətlərdən yararlandı, uzun illər Dəmir Körpüdən keçdi, erməni səmtinin dik yoxuşunu dırmandı və məktəbə getdi.

Dərsdən sonra oğlan və qız yoldaşlarıyla görüşüb gəzintiyə çıxmaq, gözəl vaxt keçirmək adətə çevrilmişdi. Bazar və bayram günləri klublardan birində gənclər üçün verilən tamaşalara baxmaq və ya keçirilən müsamirələrdə yorulana qədər rəqs eləmək əsas əyləncələrdən idi.

Həmin əyləncələrdə türk qızları iştirak eləməzdilər. Məktəbə gedən türk qızlarının sayı isə bir əlin barmaqlarının sayından artıq olmazdı, onlar da məktəbdən qayıdandan sonra evdən bayıra çıxmazdılar. Türk oğlan məktəbliləri rus, erməni, yəhudi qızlarla dostluq eləyirdilər. Şagirdlər arasındakı yoldaşlıq səmimiydi və dini ayrılığa əhəmiyyət verilmirdi.

Bir gün ilahiyyat müəllimi dərsə gəlməyəndə Oğuz yoldaşlarıyla birgə keşişin dərsinə getdi. Keşiş onu görəndə yanına gəlib dedi:

– Dərsimə gəlməklə məni sevindirdiniz, övladım. Sizin Allah dediyinizi biz Boq adlandırırıq, başqa millətlər ona ayrı ad veriblər. Hamımız eyni Allaha inanırıq. Din adamlarının istifadə elədikləri ayrı-seçkilik onların dərin düşünməmələrindən irəli gəlir.

* * *

Bir vaxtlar Gəncə böyük əhəmiyyətə malik idi. Oğuzun gimnaziyaya qəbul olunduğu dövrdə şəhər türklüyün mərkəzinə çevrilmiş, ziyalıların və qabaqcıl fikirli adamların əksəriyyəti burada toplaşmışdı. Aralarında rus idarə üsulunu bəyənməyənlər, millətini azadlığa çıxarmaq istəyənlər vardı. Onlar ruslaşdırma siyasətinə son qoyulmasını, təhsilin türk dilində aparılmasını, türk tarixinin tədris edilməsini və milli heysiyyata toxunulmamasını tələb eləyirdilər. Həmin adamlar rus məmurları tərəfindən uzaqdan və ya yaxından tanınır, fəaliyyətləri izlənir, ən kiçik tərpənişin qarşısı dərhal alınırdı. Bu savaş səssiz-səmirsiz aparılırdı, zahirən heç bir anlaşılmazlıq yox idi. Türk vətəndaşları bu toqquşmadan kənarda idilər, digərlərindən ayrı-seçkilik olmadan yaşayır, iş yerlərində vəzifə alır, ən yüksək mövqelərə ucala bilirdilər.

Ruslar Kazan və Krım tatarlarından nümunə götürüb, Azərilərə də “tatar” adı vermişdilər. Bu da Azəri türklərini Osmanlı türklərindən ayırmaq məqsədi güdürdü. Azərilərin təzyiqindən sonra rəsmi dairələrdə “türk” sözü əvəzinə, heç olmasa, “tyurok” kəlməsindən istifadə edilməsinə icazə verilmişdi. Bu, türklərin əldə elədikləri yeganə uğur idi.

Erməni əhalisi də rus üsuli-idarəsindən razı deyildi; amma onların apardıqları gizli mübarizə daha təsirli oldu. Müxtəlif vaxtlarda bir neçə rus məmuru öldürülmüşdü.

Rus üsuli-idarəsinə qarşı aparılan bu gizli mübarizə türklərlə ermənilər arasındakı köhnə dostluğu daha da gücləndirmiş, iki qonşu millət az qala bir-birilə qaynayıb-qarışmışdı.

Vəziyyətdən xoşlanmayan rus məmurları öz təhlükəsizliklərini təmin eləməyi bu iki xalqın arasını vurmaqda görüb, bu niyyətlərini böyük bacarıqla həyata keçirdilər.

Buna baxmayaraq, iki qonşu millətin ortada ciddi bir səbəb olmadan toqquşacağına inanmayanlarla yanaşı, barmaqları tətikdə gözləyənlər də vardı. İlk qığılcımın düşməsi bəs eləyəcəkdi.

Həmin ilk qığılcım türk tərəfdəki bazarda partladı. Güllənin kim tərəfindən atıldığı axıradək məlum olmadı. Türk-erməni toqquşması baş tutmuşdu. İlk gün hər iki tərəfdən çoxlu adam öldürüldü. Öz tərəfinə qaçan canını qurtara bildi. Hökumət isə bitərəf qalacağını elan elədi. Hər iki tərəfin dağlarda gizlənmiş qaçaqları şəhərə endi. Hökumət buna da göz yumdu. Toqquşmalar döyüşə çevrildi.

Bir çoxları kimi Qayalı ailəsi də hadisələrdən kədərlənmişdi. Ailənin başçısı Əhməd bəy elə hey deyirdi:

– Bu necə baş verdi, buna nə ehtiyac vardı?

Ailə axşam süfrəsi arxasında əyləşib yeməyə yenicə başlamışdı ki, küçə qapısı döyüldü.

– Xeyir olar, inşallah, – deyib, – Əhməd bəy özü qapıya getdi.

Gələn Mehdi ağa adlı qonşusu idi. Yaşlı və yoxsul olan Mehdi ağanın yan küçələrdən birində kiçik baqqal dükanı vardı. Ailəsini dolandırmaqda çətinlik çəkirdi. Ermənidən dönmə yaşlı qarısı Sara qohumlarıyla əlaqəsini kəsmişdi, namaz qılır, orucunu ötürmürdü. Əməlli-başlı müsəlman olmuşdu. Əhməd bəy soruşdu:

– Xeyir ola, Mehdi ağa. Niyə içəri girmirsən?

Əhməd bəy ona hörmət bəsləyir, hərdən dükanına gedib söhbət eləyirdi.

– Sağ olun Əhməd bəy. Sizinlə gizli bir şey danışmaq istəyirəm.

Əhməd bəy bayıra çıxıb qapını arxasınca örtdü.

– Məni lap maraqlandırdın. De görək, o gizli şey nədi?

– Bugünkü toqquşma vaxtı Saranın qohumlarından biri dükanın arxasında gizlənə bilib, gecənin qaranlığından istifadə eləyib bizə gəlib. İndi yalvarır ki, məni qurtarın. Neyləyəcəyimi bilmədim. Dedim, sizinlə məsləhətləşim.

Əhməd bəy başını aşağı salıb xeyli düşündü və dedi:

– Sən əvvəlcə qonağı bizə gətir qarnını doyuraq, sonrası Allah kərimdi.

– Biz yedirtdik, qarnı toxdu.

– Onda səhərəcən rahatca yatın. Dan yeri ağaranda silahını da götür, qonağınla birgə bizə gəl. Yaz vaxtıdı, hava gözəldi, şəhərin qırağına çıxar, qonağınızı Gəncə çayından öz tərəfinə keçirərik.

Danışdıqları kimi də elədilər. Səhər erkən iki qonşu qonaqla birgə boş küçələrdən keçib şəhərin kənarına çıxdılar. Uzaqdan ayaq səsləri eşidildi. Onlara yaxınlaşanlar vardı. Çox keçmədən qarşılarında iki adam silueti peyda oldu. Lap yaxınlaşanda onların ermənilər tərəfdə qalan, gecənin qaranlığından istifadə eləyib erməni dostları tərəfindən ötürülən iki türk müəllimi olduğu aydınlaşdı.

Əhməd bəy və Mehdi ağa qonaqları öz tərəflərinə keçirdilər, razı halda evə qayıtdılar. Kim bilir, günlərlə davam eləyən toqquşmada neçə insanın həyatı eyni tərzdə qurtarılmışdı.

Dəmir Körpünün sağ və sol tərəflərində yüz metrlərlə uzunluğunda səngərlər qazıldı, hər iki tərəfin cavanları növbə çəkməyə başladılar. Hər qımıltıya və qaraltıya güllə atırdılar. Körpüyə yaxın küçə və dalanlardan keçmək mümkün olmadı, araya divar çəkildi.

Dörd gün keçsə də hələ şiddətli atışma başlamamışdı. Bəlkə də, toqquşmaya bununla da son qoyula bilərdi; Amma Hacıkənddə türklərə məxsus binaların ermənilər tərəfindən yandırılması toqquşmanı alovlandırdı. Xəbər türklər arasında həyəcan yaratdı, cavanları səngərdə saxlamaq mümkün olmadı. Körpü keçiləcək, şiddətli döyüş başlayacaqdı.

Lazımi hazırlıqlar başa çatmaq məqamında rus idarəçiləri fikirlərini dəyişdilər, toplarını körpünün yanına gətirib bir neçə dəfə atəş açdılar, toqquşmanın başa çatdığını elan elədilər.

Türk-erməni toqquşması sona çatdırılmışdı, amma türklərlə ermənilər arasındakı dostluq pozulmuş və o dostluğun yenidən qurulması üçün uzun illər tələb olunurdu. Toqquşma yalnız rus idarəçilərini uzun müddətli rahatlığa qovuşdurmuşdu.

Toqquşma şəhərin həyatında da bəzi dəyişikliklər elədi. Türklər yaşayan tərəfdəki böyük erməni ticarətxanaları bağlandı, böyük bazarın cah-calalı pozuldu. Yalnız gimnaziyanın bir hissəsi müvəqqəti olaraq açıldı. Türk əhalisi istirahət yerlərinə gedə bilmədi, yay aylarında qan-tərə batdı, gecələrini narahatlıq içində keçirdi.

* * *

İllər keçmiş, türk-erməni toqquşması unudulmuş, izləri yox olmuşdu. Oğuz məktəbə yenə ermənilər yaşayan tərəfdə getməyi davam eləyirdi, sonuncu sinfə keçmişdi. Ölkənin həyatı əvvəlki vəziyyətinə qayıtsa da, qabaqcıl adamlar camaatı ayıq olmağa səsləyirdilər.

Oğuzun qohumlarından Həmid Yusifbəyli hökumətdən icazə alıb bəzi yoldaşlarıyla birgə mətbəə açdı. Xalqın maariflənməsinə fayda verəcək kitablar və jurnallar türk dilində çap edib ya maya dəyərinə, ya da pulsuz olaraq camaata paylamağa başladılar. Fəaliyyətləri qısa müddətdə genişlənib əhali tərəfindən rəğbətlə qarşılandı, amma mətbəənin ömrü uzun olmadı. Hökumət qüvvələri oraya hücum elədi, görülən işlər rus siyasətinə uyğun sayılmadığına görə, Həmid Yusifbəyli ölkədən çıxarıldı. O da İstanbula getdi, oradan seçdiyi üç dəyərli müəllimi dərs vermək üçün Gəncəyə göndərdi.

Müəllimlər şəhər ziyalıları və camaat tərəfindən böyük sevgiylə qarşılandı. Böyük Məscidə məxsus olan binalardan biri məktəb üçün ayrıldı, dördillik tədris proqramı hazırlandı və icazə almaq üçün hökumətə müraciət edildi. İcazə almağı asanlaşdırmaq üçün qərara alındı ki, proqramda din dərslərinə xeyli yer ayrılsın, məktəbin adı da Məktəbi-Ruhani olsun.

İcazə verildi, seçilmiş adamlar da işə ciddiyyətlə girişdilər. Varlı türk ailələri pul yardımı elədilər, sonrakı illərdə də məktəbə himayə göstərəcəklərini bildirdilər. Məktəbin gələcəyi təminat altına alınmışdı. Dərhal seçmə üsuluyla şagird qəbuluna başlandı.

Məktəbin açılış günü Gəncə ayağa qalxdı. Məktəbin küçə qapısı qarşısındakı böyük meydança və yan küçələr insan izdihamıyla dolmuş, şagirdlərə eyni parçadan və eyni formada tikilmiş paltar geyindirilmişdi. Uşaqlar yaxalarına üzərində “MR” yazılmış nişanlar taxmışdılar. Bayram havasıyla nitqlər söyləndi. Alqışlar kəsilmək bilmirdi. Şəkil çəkən fotoqraflar ətrafda dolaşırdılar. Lap axırda hamı bir ağızdan Milli Marş oxudu.

Başlanan bu sevinc və ümid dolu fəaliyyəti ancaq bir neçə ay davam etdirmək mümkün oldu. Yağışlı günlərin birində, uşaqlar dərsdə olanda polis agenti yanında iki əsgər məktəb müdirinin otağına girdi, ona bir məktub uzadıb:

– Məktəbinizin açılmasına ilahiyyat dərsi keçmək üçün icazə verilmişdi. Halbuki din dərsləri bir kənara qoyulub başqa yöndə tədris aparılır. Görürsünüz ki, irəli sürülən zərurət həqiqətə uyğun deyil, – dedi.

Məktəb müdiri dinib-danışmadan polis agentini dinlədi. Sonra onun gətirdiyi məktubu açıb oxudu. Polis agentini siqaretə qonaq eləyib bir qədər düşündü, nəhayət, cavab verdi:

– Gətirdiyiniz məktubda məktəbimizin bağlanması əmr edilir. Göstərilən səbəb söylədiklərinizlə üst-üstə düşür. Məktəbimizdə təftiş aparılmadan belə bir qərarın qəbul edilməsi və yüzlərlə şagirdin küçəyə atılması haqsızlıq deyilmi? Əksər məktəblərdə olduğu kimi məktəbimizdə də ilahiyyat dərslərilə yanaşı, türk dilində coğrafiya və riyaziyyat dərsləri də keçilir. Hökumət buna görə narahat olmaya bilər. Təkcə dini dərslər keçmək üçün dördillik proqrama ehtiyac yoxdu. Bundan ötrü bir neçə aylıq kurslar da bəs eləyərdi. Hər halda idarəmiz yuxarıya müraciət eləyəcək və məsələnin daha dərindən araşdırılmasını tələb eləyəcək. Sizə indidən deyə bilərəm ki, heç bir qanuna zidd hərəkətə yol verməmişik, yol vermək fikrində də deyilik.

Elə ertəsi gün məktəbin müdiriyyəti Tiflisdə oturan çar canişininə ərizə göndərib məktəbin bağlanmamasını xahiş elədi. Bundan başqa camaat da öz tərəfindən ərizə və xahişnamələr göndərdi. Amma müsbət nəticə əldə eləmək mümkün olmadı, məktəb bağlandı. Çəkilən xərc və zəhmət boşa getdi.

* * *

Xəzər dənizinin qərb sahilində, İran sərhəddinin lap yaxınlığında yerləşən Lənkəran şəhəri yaxın dövrə qədər Gəncə kimi bir türk xanlığıydı. Həmin xanlıq da çarın başladığı müharibəyə tab gətirməyib məğlub olmuşdu.

Oğuzun babası xanlığın bir qolu olan Talışxan nəslindən gəlirmiş. Babasının Gəncəyə köçməsi, burada məskunlaşması, Lənkəranda hələ də qohumlarının olduğu barədə atası ona dəfələrlə danışmışdı. O da uşaqlıq çağlarından bəri Lənkəranı və orada yaşayan qohumlarını görməyi çox istəyirdi. Bu istək oğlanın fikrindən heç vaxt çıxmamışdı.

Təhsilinin başa çatmasına az qalmış istəyi gerçəkləşdi. Atasından icazə alıb ora getdi, məktəbin son siniflərini Lənkəranda oxudu. Aradan keçən illər, nəsillərin dəyişməsi az qala qohumlarının izini silmişdi. Oğuzun məsələni araşdırmasına imkan verən şərait yox idi. Uzaq qohumu olan, onunla eyni sinifdə oxuyan İskəndər Talışxanlını dost seçməklə kifayətləndi. Vəssalam…