скачать книгу бесплатно
Hansı evə qədəmlərin dəyəcək,
o evdə də yeri belə, gəz belə.
Nəfəsini çiçək alır, gül duyur.
ona görə güllər gözəl qoxuyur.
Səni görüb qəfəsdə quş oxuyur,
quş-könülümdü, sinəmdi qəfəs belə.
Bu dünyanın qışı qışdı, yayı yay,
bu ayları, bu günləri sayhasay.
Aramızı yaş kəsibdi ay haray,
Yazdığımı köçür belə, yaz belə.
DƏYYUS
Hollandiya
pendirini
tərifləyər,
qədim Gəncə qaymağına
deyər pisdi.
Başqa xalqın tarixinə
boyun əyər,
boynu sınmış öz xalqından
xəbərsizdi!
Adlar çəkər,
bərələr də
xırda gözü,
desinlər ki, savadlıdı.
təhsil alıb.
Mədəniyyət tələb edir,
amma özü
mədəniyyət paylananda
dalda qalıb.
Bir xarici papirosa
səni satar,
turist görsə, qulluq edər
kiçik kimi.
Jass! – eləsən
toyuq kimi yerə yatar,
xoxx! – eləsən,
zingildəyər küçük kimi.
İclaslarda onu sancar,
bunu sancar,
ağıllılar qulaq asır
ağılsıza.
Vətəndaşlıq hüququndan
söhbət açar,
hələ mən də
əl çalmışam
o dəyyusa!
SƏNƏ QURBAN
Əvvəl sənə öyrəşmişdik,
sənə qurban,
Gülüşünü eşidərdik
səhər-axşam.
Sənsizliyə öyrəşirik,
keçir zaman,
dünya özü birtəhərdi,
mat qalmışam.
Daha səndən danışanda
darıxırlar:
sağlığında istədiyin,
süfrə açıb gözlədiyin,
sədaqətin timsalıdı
dediklərin.
Səndən soyuq danışırlar: –
sərin-sərin.
Elə bil heç olmayıbsan,
sənə qurban.
PALID
Gədəbəyli Mehmana
Deyirlər bir gün olub, –
bərk əsibdi küləklər.
Kötüyündən qopubdu
basdırılan dirəklər.
Dəyişib başdan-başa
yerin-göyün havası.
Uçub palıd ağacı, –
üstdə qarğa yuvası.
Baxıb qoca palıda,
gözünə sağılıb qan.
Ağaca yox, yuvaya
hayıfsınıb kənardan.
Palıd: darıxma, – deyib
üzgün görüb qarğanı.
– Ayaq üstə nə qədər
saxladımsa yuvanı,
elə böyrü üstə də
saxlayaram o qədər.
Bundan ibrət götürsün
gərək qarğakimilər.
Bu bir el məsəlidir,
arabir gətir yada.
Səbirlidir,
unutma,
palıd yıxılanda da.
ÇƏKİLİR
«Dəcəl meymun, çolaq ayı, çəp keçi»,
tovuz quşu imtahana çəkilir..
Toy tutulur təmizliyə, düzlüyə,
pis qabağa, yaxşı yana çəkilir.
Oğru durub doğruluqdan dəm vurur,
nanəciblər nəciblərə tor qurur.
Lal olmuşun gör neçəsi lal durur,
Bağa kimi burda qına çəkilir.
Dünya gözəl, ömür qısa, yol uzun,
bu sevdada kim uduzsun, kim udsun?!
Başımızda bu mərəkə, bu ovsun,
Günəş dağlar arxasına çəkilir.
avqust, 1978
AYRILIQ
Mən səni həyatda daşa dəyişdim,
torpağa dəyişdim, məzara döndün.
Mən öz baharımı qışa dəyişdim,
çinara dönmüşdün, hasara döndün.
Bir ana bənd imiş bu əbədiyyət,
duydum buza dönən nəfəsini də.
Anamı əlimdən alan təbiət,
gözü götürmədi,
aldı səni də.
Mən bir xəcalətdən çıxa bilmədim,
bu gizli dərdimi açıq desəm də.
Sənə – sənə layiq baxa bilmədim,
səni – sənə layiq dəfn eləsəm də.
Yerə söykədilər mərmər üzünü,
qışqırdım dayanın, əl saxladılar.
Mən özüm örtərdim evdə üstünü,
burda, qəbristanda torpaqladılar.
Sən getdin, dəyişdi həyatın özü,
getdi dadı-tamı, hər şeyi getdi.
Evi bəzərdin ki, gözəl görünsün,
evimin ən gözəl bəzəyi getdi.
Gedib dost-qohumun qəbri üstünə,
gül-çiçək qoymuşuq ikilikdə biz.
– Mən sənsiz ölərəm! –
demişdim sənə, –
Hamısı yalanmış, yaşadım sənsiz.
– Sənə sədaqətdi bütün həyatım! –
deyərdim, baxardın gülümsəyərək.
Səni qəbristanda qoyub qayıtdım,
sədaqət şüarım bu imiş demək.
Bu gün qəbristanda gecikib səhər,
üstünə nur səpir qızıl dan yeri.
Torpaq ot bitirər, ağac bitirər,
burda daş bitirir qəbristan yeri.
Bir gözəllik itib duman içində,
dünya imtahanmış, işləri ovsun.
İlahi, bu qədər insan içində,
bir insan tapmıram söz demək olsun.
Fikirli qalxıram üzüyuxarı,
nə qədər yaxınsan, nə qədər uzaq.
Təzə ot göyərib örtür cığırı,
itirmək istəyir qəbrini torpaq.
Mənsiz darıxırdın evdə hər dəfə,
dözümsüz olmuşdu gecə-gündüzün.
Gedəndə deyirdin tez qayıt evə,
bəs niyə qayıdıb gəlmirsən özün?!
Gözüm yolda qalıb, qulağım səsdə,
gedibsən, qalmışam mən qonaq kimi.
Sən yerin altında, mən yerin üstə, –
biz ayrı düşmüşük kök-budaq kimi.
noyabr 1986
DANIŞ, QIZSIN ÜRƏYİM
Zərdabi institutu,
qədim Gəncə torpağı.
Üçüncü mərtəbədə
bizim sinif otağı,
sənin gözəl ürəyin,
mənim şeir dəftərim.
Yol çəkərdi gözlərim.
Şeirimi dərsarası
lövhələrə yazardım,
elan kimi asardım.
Guya filankəs üçün
