скачать книгу бесплатно
düşüb əyri yola – düz yerimək də.
İtaliya, Roma, 1986.
QOCAMAN
Qocaman bir kommunist,
bir vəzifə sahibi
xatirə danışırdı,
əhvalı qarışırdı.
Sovet hökumətinin
tərcümeyi-halıydı. –
özü deyirdi bunu.
Otuz yeddinci ilin
danosbazı,çuğulu!
Partiyanın filan vaxt
sınanılmış oğulu, –
özü deyirdi bunu.
İstirahət evində
hökumət hesabına
qulluq edirlər ona,
dərman verirlər ona.
deyir: yoldaş Stalin,
Mikoyan və Mircəfər…
Tərcümeyi-halını
vərəqləyir bir təhər.
– Partiya tarixinin
arxivinə kedin bir, –
orda yazılıb deyir.
Huş itir, yaddan çıxır,
təzədən salır yada;
qoca öz dünyasıyla
– Əslində necə oldu,
başa sal görüm məni,
Leninin çiynindəki
beş metrlik şalbanı,
götürənlər içində
ikimininci oldun?!
Əslində necə oldu?
Necə oldu, çoxunu
sıxdı, apardı həyat,
sən qaldın sağ-salamat.
Kimsə ləkəli getdi,
gözü kölgəli getdi,
sən hər zaman pak, təmiz…
Suallar haqlı, qəliz,
Sular axıb durulub,
indi bulanır qoca.
Təsdiq elədiyini
dəyişir, danır qoca.
Gedənlər gedib daha,
qalan xatirə deyir.
Dünya təzə don geyir,
İstirahət evində,
hökumət hesabına
qulluq edirlər ona,
dərman verirlər ona.
ŞORSULU KƏNDİNDƏ, KÜR QIRAĞINDA
Aslan, ad gunünə qonaq gəlmişəm,
uşaqlar sevincə ortaq olublar.
Dar gündə yanımda səni görmüşəm,
çiyinin çiynimə dayaq olubdu.
Dünyanın ən gözəl bir bucağında,
neçə əl qızınıb od-ocağında.
Şorsulu kəndində, Kür qırağında
bir ağac əkibsən, min bağ olubdu.
Bu yerə nə qədər ayaq basılıb,
bir kitab görmüşəm, üstü yazılıb.
Bir şəkil görmüşəm, evdən asılıb,
sizdə Səməd Vurğun qonaq olubdu.
Qadınsız bir evdə kişi hayıfdı,
nə deyim, deyibsən eldən ayıbdı.
Sənin də qapını dərd tanıyıbdı,
görüşünüz məndən qabaq olubdu.
Sən az çəkməyibsən Nəriman qağa,
yaxşı adamlara canım sadağa.
Ucalar əyilir daşa-torpağa,
torpaqda vətəndaş bir xalq olubdu.
ZAMANLA ÜZ-ÜZƏ
Həkimlər əsirlər birinin üstə,
həkimlər yatanı oyada bilmir.
İynələr sancılır dərinin üstə,
xəstə son mənzildən qayıda bilmir.
Qocalıb, soruşma neçə yaşdadı,
canının suyu yox, gözünün odu.
Bir şəfqət bacısı qaçha-qaçdadı,
baş həkim deyinir, dağıdıb yodu.
Yaşamaq istəyir dünyada bəşər,
neyləsin, xəbəri yoxdur özündən.
Onun xidmətindən mənə deyirlər,
bu kökdə xidmət də düşür gözümdən.
Deyirlər filan vaxt səsi səs olub,
oxu həyatını filan əsərdən.
MK katibiymiş, filankəs olub,
sonra zaman salıb onu nəzərdən.
Nə söz eşidərmiş, nə qəlb duyarmış
millətin oğluymuş, ləqəbi «ata».
Özgəsi yazarmış o oxuyarmış,
kürsüdən, sürəkli alqışlar altda.
Gərək qapı açıb o görüşəydi,
gərək ayılaydı xalqdan qaçanda.
Millətin başına bir daş düşəydi,
Ona oğlum deyə ağız açanda!
Siyasi Büronun zəmanətilə,
Guya, xalq adından seçilirdilər.
Axırda millətə xəyanətilə
Böyük vəzifədə kiçilirdilər.
Rəhmimiz gəlirsə, yazıqdı insan,
Baxma etinasız bu sözə, həkim.
O öz sağlığında köçüb dünyadan,
Sən vaxtla gəlibsən üz-üzə həkim.
AĞIR KÖÇ
Nigar xanımın xatirəsinə
Üst-üstə qoyublar iki mərməri,
biri sinən,
biri sinədaşındı.
Gör harda görüşdük Gəncə gözəli,
üstün daş, ətrafın dəmir hasardı.
– Mənim gəncliyimdi dediyin gəlin,
gözümün ilk ovu –
o da məzardı.
Sən yatan yataqda yer salmışdılar,
danırdım, qorxurdum dərdindən hürkər.
Onu görüb səni tanımışdılar,
orda… Moskvada, cərrah həkimlər.
Burda heykəltəraş gör necə duyub,
iki qəbir üstə eyni büst qoyub.
Biri sənsən, biri sənə oxşayan,
daş deyil, həyatdı daşda yaşayan.
Burda neçə yerdən sızlayır yaram,
deyirəm ey insan! – necə hayıfsan.
Sənə xalq şairi, mən minnətdaram, –
burda da xalqından ayrılmayıbsan.
Yerə basdırılıb sözün gövhəri,
bu şeh – o gövhərdi, o göz yaşındı.
Üst-üstə qoyublar iki mərməri,
biri sinən, biri sinədaşındı.
İnsan dərk eləmir öz tutduğunu,
gizlənpaç oynayır uşaqlığından.
Torpağa əliylə basdırdığını
həyatda gözüylə axtarır insan.
Çətin əl götürür bu adətindən,
ürək də inaddı, toxunma ağlar.
Gözləyə-gözləyə qalıbdı bəzən,
axtara-axtara yoxa çıxanlar.
Qaldıq yüz sualın bir cavabıyla,
həyatın özündə həyata həsrət.
Növbəyə dururuq yaş hesabıyla,
onu da hər dəfə pozur təbiət.
«Bir yol ürək dolusu…»
Bir yol ürək dolusu
mən də sevinc istədim,
bütöv sevinim dedim.
– Neynirsən o sevinci? –
sual verdi bir qadın.
– Tam olsa, sevinc itər,
duymazsan heç həyatı.
Səadət tamda deyil,
bəlkə bu –
yarıdadı?!
Fəlsəfi fikir idi,
qanunları dəyişməz.
Bütöv sevinc verirdi
yarı-yarı gülən kəs.
YAZ BELƏ
Belə gözəl, belə zərif, belə saf
səni harda bəsləyiblər qız, belə?
