Leykoz

скачать книгу бесплатно


Dərd dərd üstə gəlir. Bu xəbəri eşidəndə yoldaşım başını tutdu. İlahiii…

Özümə yer tapa bilmirdim. Nə edək necə edək. Yanına üçümüz də getdik.

1 saatdan çox qapıda gözlədik. Həkimlər əlindən gələni edirdilər. Qan vurulur.

Nə lazımsa olunurdu. Analizlərin cavabını gözləyirdik. Həkim bizə cavabını deyəcəkdi. Axşama doğru balamın əhvalı yaxşılaşmağa başladı. Allahın mənə yazığı gəldi. Hamımız ac-susuz ancaq xəbər gözləyirdik. Həkim bizə narahat olmamağımızı dedi. Sevindik… Bunu da atlatdıq balam. Bu imtahandan da keçdik. Hələ bizi necə imtahanlar gözləyir, nə biləydik. Yorğun halda evə gəldik. Mən tez bir yeyəcək şeylər hazırlayıb, onlara yemək verdim. Bu gün hamımız üçün çətin bir gün oldu. Heç kimin gözünə yuxu getmirdi. Hamı halsız idi. Bugünki xəbər hamını sarsıtmışdı.

Səhərin necə açıldığını bilmədik. Qəribə yuxular görmüşdüm. Ancaq bu yuxular yaxşı tərəfə yozuldu. Bu gün eşitdik ki, immuniteti qalxır balamın və bir neçə günə müalicənin 1-ci kursu bitəcək, 2 həftəlik evə buraxılacaq.

Sevinirdik, elə sevinirdik ki… Balam özü də sevinirdi. Bu gün bizə skaypa gəlin dedi.

Biz də sanki uçaraq gəldik.

– Ataaaaa

– Can ata

– Sabah evə gəlirəm eeee

– Əlaaaaaa

– Ana qurban, sən bilsən səni necə səbirsizliklə gözləyirik..

– Mən də, ana.

Adi bir görüşün bu qədər məna daşıyacağı heç vaxt ağlıma gəlməzdi. Çox zaman sevdiyimiz insanlarla birlikdə olmağın əslində ən böyük bayram olduğunun fərqinə varmırıq.

Evi elə tər-təmiz etdim ki. Onun toxunacağı hər yeri dizenfeksiya etdim, paltarları ütülədim.. Balama yeməklər bişirdim. Hazırlıq gördüm. Axı canımız, ürəyimiz bizimlə olacaqdı… Gecənin bir vaxtı yadıma düşdü ki, balamın yatacağı otağın pəncərəsinin şüşəsini silməmişəm. Durdum sakitcə otağa keçdim və əlimə təmiz bir bez alıb şüşəni silməyə başladım. Düşəcəyimdən qorxsam da, görəcəyim işi bitirməliydim. Tər-təmiz pəncərəni sildim. Heç kimin xəbəri belə olmadı. Pərdələrini öncədən yuyub ütüləmişdim. Hə deməli, “indi hər şey ürəyimcə olduğundan yata bilərəm” – deyə öz-özümə danışdım.

Səhər yoldaşım, qaynım və mən getdik xəstəxanaya. O uzun koridoru necə getdimsə qaça-qaça. Qapıya yaxınlaşıb balamın paltarlarını tibb bacısına verdim. Oturub gözlədik. Balamın analizləri alındı. Cavab gözləməli idik. Analizləri yaxşı çıxsa, evə buraxacaqdılar. Qapıda çox gözlədik. Ancaq mən nə qədər olsa, gözləməyə hazır idim. Təki balam bu qapıdan sağ-salamat çıxsın.

Birdən qapı açıldı, qapıda balam görsəndi!!!. Sevincimdən ağlayırdım. Balam görməsin deyə, göz yaşlarımı gizlətdim. Balamı bərk-bərk bağrıma basdım, qucaqladım. Həsrətini elə çəkirdim ki.. Sözlə ifadə ediləcək deyildi. Onun qoxusunu içimə çəkdim. Qaynım isə sevindiyindən ağlayırdı. O qaçaraq gəlib balamın qarşısında diz çökdü. Qucaqladı balamı, qucağına alıb qaldırdı.

– Əmi dur, neynirsən?

– Əmi sənə qurban olsun.

– Qızım hər şey yaxşı olacaq.

– Gedək evə ata, mən burdan getmək istəyirəm.

– Gedək qızım.

Çox xoşbəxt idik. Evimizə getdik. Hava şaxtalı idi. Hamımız soyuqdan balamızı qorumağa çalışırdıq. Maşına oturduq və evə gəldik. Elə sevinirdi ki…

– Hayıf deyil ev, xəstəxanada insanın ürəyi partlayır.

– Hə qızım doğrudu, xoş gəlmisən.

Qızım yemək yedi, rahatlandı və bir az istirahət etmək istədi. Onun otağı hazır idi. Əmisi ona rahat çarpayı nə lazımdısa, hamısını almışdı. Otağını çox bəyəndi. Axşam isə hamımız oturub söhbət etdik, çay içdik, televizora baxdıq. Çox xoşbəxt idik. Sanki bütün bunların heç biri olmamışdı. Qızım heç xəstə deyildi. Çox gümrah görünürdü. Ürəyimdən elə balamı beləcə götürüb evimizə getmək keçdi. Amma yox, gərək müalicəni axıradək davam etdirək. Yoldaşım söhbət əsasında Azərbaycana getməli olacağını dedi. Çünki müalicələrə böyük məbləğdə pul lazım olacaqdı. Burda qalmaqla heç nə edə bilməyəcəyini dedi.

– Qızım, ata getsin Bakıya?

– Narahat olma ata, sen get anam, əmim burdadı.

– Gedim qızım, ancaq bil ki, ata sənin müalicəni axıradək davam etdirəcək.

– Get, sən nigaran qalma.

Bir də ki, oğlumuz tək idi. Onun yanında da olmaq lazım idi.

– Hələ getmirəm, 2-3 gün yanınızda olacam.

Günlərimiz şən keçirdi. Hava yağışlı olsa da, gündə havaya çıxır, çətirlə yağışın altında gəzirdik. Qızım şəkil çəkməyi sevirdi. Gah çayın kənarında, gah körpünün üzərində şəkillər çəkirdik. Söyüdlərin arasında çəkilən şəkillər daha gözəl idi. Payızın havası elə gözəl idi ki… Qızım bu gözəl havanı ciyərlərinə çəkirdi. Mən isə ona soyuq olacağından çox qorxurdum… Ancaq özü…

– Anaa

– Can ana

– Qorxma e, soyuq olmaz mənə

Mən yenə də ehtiyat edirdim. Qızım çayın qırağında uçuşan quşlara çörək atır, onların uçmaqlarını seyr edirdi.

– Gedək evə, ana qurban?

– Yooo, bir az da gəzək.

– Soyuqdu, sənə soyuq olar

– Ata, getməyək dəəə, bir az da gəzək

– Yaxşı, amma bir az gəzək, sonra evə qayıdaq yorularsan.

– Yaxşı ata.

24 gün xəstəxana palatasında qalan balam sanki hava üzünə həsrət qalmışdı. Elə sevincli idi ki. Evə getmək istəmirdi. Biz israr etməsəydik, bəlkə də hələ də qalardı.

Evə gəldik. Yemək yedi, otağına dincəlməyə getdi.

Sabah yoldaşımı yola salacaqdıq. Bilet alınmışdı, gecə uçacaqdı.

Ancaq balamı düşündüyümdən hər kəsi unutmuşdum. Qızım:

– Ana, ata gedir, Diloşa hədiyyə alaq?(Diloş Dilbərə deyirdi)

– Ayyy, ana qurban tamam unutmuşam eeee

– Bəlkə mən də gəlim gedək alaq?

– Yox, sən getmə mən gedib alaram.

– Yaxşı ana, al. Ata gedir, aparsın Diloş üçün.

Diloş yəni ki, Dilbər qızımın universitetdən qrup yoldaşı idi.

Yayda biz ailəlikcə oturub söhbət əsasında oğluma evlənmək təklifini etdik. Qızım da Dilbəri çox təriflədi.

– Ana, mən Dilbəri 3 ildi tanıyıram.

– Hə, nə gözəl.

– Mən düşünürəm ki, həm yaraşıqda, həm də ağılda, kamalda qardaşıma ondan başqa yaraşanı olmaz.

– Qızım sən belə düşünürsənsə, biz başqa söz deyə bilmərik.

Oğlum nədənsə etiraz etmədi. O da düşünürdü ki, əgər bacısı belə məsləhət görübsə… Seçımini hörmətlə qarşıladı.

Onlar görüş təyin etdikdən sonra bacısına seçimində yanılmadığını dedi. Mən də bəyənmişdim. Bir də ki, oğlum bəyənmişdi, bizə də hörmətlə yanaşmaq düşürdü. Elçi getdik, söz kəsdik. Demək, Dilbərin ailəsinin qızımıza çox hörməti var imiş. Mənim isə sevicimin həddi-hüdudu yox idi. Sevinirdim ki, həm özümə belə gözəl xasiyyətdə qudalar rast gəlib. Həm də oğlum belə gözəl qız bəyənib, daha doqrusu, gözəl gəlinim var. (hər mənada)…

Yaxınlıqda olan ticarət mərkəzinə getdim. Gəlinimə hədiyyələr aldım. Bir də qaynanama və anama hərəsinə bir qutu şokolad aldım. Gəldim evə.

Yoldaşıma qızımın düşüncəli olduğunu, onun mənim yadıma saldığını dedim.

Hər dəfə yenidən balamıza heyran olurduq.

Qızım atasına: – Ata, mən deməsəydim ana unutmuşdu gəlinini – Hə qızım. Anan indidən qaynanalıq edir də. – Yox eee, almaq istəmədiyindən deyil, unudub da yəqin. – Hə sənin yada salmağın doğru oldu. – Ata gedirsən, universitetə də dəyərsən yaxşı? – Mütləq gedəcəm. Vaxtı, tədris vaxtını uzadacam. Sən heç narahat olma mənim qızım. – Diloşgilə tez-tez get yaxşı? – Olur, qızım mütləq.

Suallar, istəklər yoldaşımın üzərinə yağdıqca yoldaşım hamısına cavab verir, baş üstə deyirdi.

Mən onun getmək istəmədiyini bilirdim. Ancaq neynəmək olardı, getmək lazım idi. Qarşıda bizi nələr gözləyir bilmirdik. Bizə müalicə üçün nə qədər maddiyat lazım olacaq onu da bilmirdik. Ancaq onu bilirdik ki çox lazım olacaq. Bunun üçün də yoldaşım getməli idi. Oğlumla bərabər öhdəsindən gəlməli idilər. O mənə arxayın idi. Bilirdi ki, mən burda balama baxa biləcəm, onun qayğısına qala biləcəm. O barədə arxayın olsa da yenə yarıcanı qalacaqdı. Biz burda ikimiz olduğumuz ərəfədə mənə bankdan pul almağı, xəstəxanaya ödəniş etməyi hamısını yoldaşım mənə başa salmışdı.

Mənim sinif yoldaşım xarici ölkədə yaşayır. O bu gün qızıma hədiyyə olaraq pul yollamışdı. Mən düzü almaq istəmirdim, heç kimdən yardım almayacağımızı demişdim. Ancaq o bunu yardım məqsədi ilə deyil, sadəcə qızıma qarşıdan yeni il gəldiyindən, hədiyyə kimi qəbul etməyimi deyirdi. Biz yoldaşımla banka gedib, onun göndərdiyi pulu almışdıq. Əvvəllər bu cür bankdan pul almaq, hansısa ödəmələr etməyi etmədiyindən bütün bunlardan xəbərsiz idim. Sadəcə marağında olmamışam. Çünki bunları edəcək yoldaşım, oğlum var idi. İndi bütün bunları da mən özüm etməli idim. Yoldaşım mənə hər işdə ehtiyatlı olmağımı dedi.

Çünki yad ölkə, tanımadığım şəhər.

Hərdən öz-özümə burda necə baş çıxaracağımı fikirləşirdim. İnsan çətin günə düşəndə hər şeyin öhdəsindən gələ bilər ancaq.

– Sən narahat olma get salamat, bütün dediklərin yadımdadır. Hər şeyi vaxtlı-vaxtında edəcəm.

– Mən məcbur olmasam getmərəm bilirsən, balamın yanında qalmaq istərəm.

– Bilirəm.

– Gedim işlərimi sahmana salım, gələcəm. Bizə balamızı müalicə etmək üçün böyük pullar lazım olacaq. Lazım gəlsə hər şeyi satarıq, balamıza hər şey qurban olsun.

– Hə, doğru, heç nə gözümdə deyil, təki balam sağalsın. Sən mənə söz vermisən, nə olur olsun balamız sağalacaq, əlindən gələni edəcəksən.

– Hə edəcəm lazım gəlsə, böyrəyimi də sataram. Sən ancaq balamdan muğayat ol. Özündən də muğayat ol. Buranın qışı çox sərt olur, qalın geyinmək lazımdı.

– Heç narahat olma.

Həmişə bizim qayğımıza qalardı. Nəyəsə ehtiyacımız olanda ilk imkan daxilində alardı. Özündən çox bizi düşünürdü.

Fəsillər başlayan müddətlərdə həmişə bizə pul ayırırdı. Qışa nəsə alarsınız və ya yaza nəsə alarsız. Qızım deyirdi ata özünə də bir şey al da. Hərdən özünə nəsə alanda mənə baxırdı və qızına deyirdi:

– Deyəsən, bir nəfərin ürəyi partlayır e…

– Yox ata, ananın elə deməyinə baxma, niyə, o da istəyir sən özünə nəsə alasan.

Bir dəfə işi ilə əlaqədar yoldaşım Türkiyəyə getmişdi. Ordan qızıma, oğluma, mənə hədiyyələr almışdı. Özünə isə çox az bir şey almışdı.

Qızım soruşanda ki:

– Ata özunə niyə belə az almısan?

– Ay qızım bilmirsən ki, özümə nəsə alsam bir nəfərin ürəyi partlayar?

Belə zarafatlaşardı. Təbii ki, bu belə deyildi. Sadəcə zarafat edərdi. Bu da qızımın çox xoşuna gələrdi. Həmişə zarafat etdikdə qızım atasının tərəfini saxlayardı.. Mən də deyirdim qızlar anasının tərəfini saxlamaqdan, sən atayla bir olmusan.

Deyirdi : Axi ay ana, ata düz deyirdəəə

Mən həyatımda bu qədər atasına bağlı, atasını çox istəyən bir qıza rast gəlməmişdim.